Weeksels: 28 december (2015) t/m een heel klein stukje 1 januari (2016)

Maandag:

Op de drempel van komende jaarwisseling regent het toekomstverwachtingen op facebook. Die kan je aanklikken en het duurt maar even en de glazen bol geeft je persoonlijke analyse prijs. Ze durven wel daar! Een bende geld, een baby... Dat gooi je allemaal niet zomaar met het badwater weg! Ze zijn in de war met die baby, wat ik je brom. Het is net een sprookje met feeën die mij elk een mooie wens komen brengen. Verveeld wikkel ik al die goeie gaven uit het inpakpapier. Er zit wéér geen zelf-kleren-opruimende-wasrobot bij, verdorie! Het klapstuk is een grote liefde die op me schijnt te wachten.

Gaap!!!

...

Heb ik al!

Dinsdag:

Voor je beurt praten noemen ze dat. Het oude jaar nog niet onder de loep genomen en toch al verder gluren. Van het NOS-jaaroverzicht en echte columnisten, die per letter betaald krijgen, wordt zoiets verwacht. Maar een wouldbe-auteur hoeft zich natuurlijk niet aan de regels te houden.

Of wel?

Moet ik het dan hebben over die jurk, die zwart of blauw - nee zeg, ben je belazerd. Goud! - was. Of over Nepal? Die piloot met de dichte deur? Je suis Charlie? De vallende kranen? Blattergate? Moet dat allemaal weer zwart op wit?

Ben je mal.

Voor noppes zeker... Pff!

Woensdag:

Intussen ben ik verdwaald geraakt op het pad van facebook-vraagstukken.

Wat vinden mensen het leukst aan jou?

Wat zijn je sterke en zwakke punten?

Wie zijn je allerbeste vrienden van dit jaar geweest?

Enzovoorts...

Was ik maar niet op dat pad gaan sjouwen! Let wel, de uitslagen zijn allemaal zalvend-zoet- positief. Soms gelardeerd met een milde berisping die evenwel uitnodigt tot zelfmassage. En als het even kan mag elke lezer bevestigen wat geschreven staat - als je tenminste je rapportjes publiceert -  wat van de 'aai-over-de-bol' een oneindig relaxnummer maakt. Dat kost tijd, is lachwekkend en komt op zijn zachtst gezegd nogal ongeloofwaardig over en in de horoscoop geloof ik ook niet. Dus nee, dank u. Gezichtsanalyse dan? Kunnen ze ook bij facebook. Hilarisch! Fysieke leeftijd: 71 jaar. Mentale variant; 23. Krijg dat maar eens bij elkaar. En bedankt trouwens! Is de punt van mijn neus wel goed gemeten? Zijn mijn treurplooien te diep? Hebben ze wel goed naar de poppetjes van mijn ogen gekeken? En nou niet gelijk gaan instemmen of ontkennen want dan krijgen we die massagetafel weer.

Donderdag+

Ok. Niet achteruit blikken, niet vooruit zwetsen. What to do? Hoe vullen we het gat? In ieder geval wordt het een korte letterspoeling, deze week. Dat item is zo hier en daar wel eens langsgekomen op dit kwaakkanaal. Niet voor niets heb ik de letters en dagelijkse draaibeurten parallel gelegd omdat ze op elkaar lijken en deel uitmaken van het dagelijks leven. Publiceren is vers twee. Het vereist wat extra inspanning en lef maar je krijgt er niks van. De laatste facebookanalyse waaraan ik mij durfde te wagen, luidde: Wat is een bijbeltekst die bij je past?

Uitslag: Jozua 1:9

Boodschap en bevestiging all in.

Gezegend nieuw jaar!

Weeksels 21 t/m 27 december

Maandag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen miss Universe werd verkozen. Wat een moeilijke klus want ze waren allemáál zo prachtig, die dames op dat podium. Bijna net zo mooi als jij en ik. Presentator Steve Harley had een papiertje in zijn hand en maakte er een fantastisch spektakel van. En nóg ging het mis. Mevrouw Colombia kreeg een kroon op het hoofd maar het ding werd twee minuten later er weer af gerukt want het had mevrouw Filippijnen moeten wezen. En wat heerlijk dat niet al die meiden zich uit woede massaal op Steve wierpen. Er worden er voor minder gelyncht tenslotte. Op een dag doen we allemaal afstand van onze kronen om ze aan de voet van het Kerstkind te leggen. Wie de kroon past...

Dinsdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen er een enorme worstelpartij plaats vond. In de postarena wel te verstaan. En dan zeggen ze dat het allemaal zo afneemt en dat er vijftien miljoen minder kaarten waren dan de jaren hier voor. Hopelijk zijn de allerbelangrijkste bezorgd. Te weten, de groeten aan al die mensen die eenzaamheid ervaren. Die niet meer zo rekenen op een vriendelijk woord. De rest gun ik het ook maar wie onachtzaam de vijfenzeventigste kaart aan de slinger bindt, kan ook wel tot na de kerstdagen wachten op nummer zesenzeventig.

Woensdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen we bijna met een zomerjas aan naar buiten konden. Gelukkig weten we inmiddels allang dat het Kerstkind vast niet midden in de winternacht geboren is. Dan ook maar korte metten met de herdertjes? En drie wijzen? Welk getal me trouwens wel beter uitkomt want toen ons grut nog klein was, tekende één van hen op de muur. Je zal een stuk of tien wijzen vereeuwigd zien! En het zijn altijd de onbewaakte ogenblikken want in de nacht was het blijkbaar tijd voor een creatieve uitspatting. Onze eerste verwondering op eerste kerstdag gold die keer niet het Kerstwonder maar drie levensgrote kerels op de muur.
"Kun je dat voortaan midden op de dag doen en bij voorkeur op een blaadje papier?"
"Ja maar, daar passen ze toch helemaal niet op!"

Donderdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen in alle winkels mensen vertwijfeld rondliepen. Gedesoriënteerd. Gefrustreerd omdat de kwarteleitjes op waren. En de amuses niet glutenvrij. Even daarvoor had ik net alle boodschappenmagazines bij het oud papier gedeponeerd. Wat een bevrijding! Ook had ik gelezen van een moeder die koste wat het kost (en wat kostte het véél) een vijfgangendiner op tafel wilde zetten maar omdat de stoom al uit haar oren kwam, kon ze beter gewoon een blik soep opentrekken ter wille van de vrede waar je zo makkelijk van zingt tussen de dennennaalden. Haar man en kinderen konden haar maar niet aan het verstand peuteren dat ze liever een droog broodje zonder stress aten dan kreeften met gooi, en smijtwerk. Wat hebben luie mensen het dan makkelijk! Of misschien zijn die zelf door schade en schande wijs geworden? Ik ging bij de kassa mijn afbakbroodjes met smeerkaas betalen en zigzagde mijn winkelwagentje naar buiten.
Eet smakelijk.

Kerstdagen:
En het geschiedde...
Dat in die dagen alles weer gezegd was over de komst van de Mensenzoon, die geen baby bleef.
Dat alle dingen weer gereed stonden om van te genieten.
Dat de aller, aller, állerlaatste kerstkaart bezorgd was.
Dat iedereen, nou ja, bijna iedereen, op zijn kerstbest gekleed was.
Dat we Jezus welkom heetten in onze wereld en ons eigen leven.
Dat de mooiste gezangen opstegen naar de hemel.
En de meest intense gebeden.
Omdat we Hem niets anders kunnen bieden dan lege handen (als we tenminste onze kerstfratsen los kunnen laten)
Dan kan Hij ze vullen met een feest zonder einde.

Weeksels 14 t/m 19 december

Maandag;
Nu alles hangt en staat voor het vieren van Kerstfeest kunnen we achterover gaan leunen. Mooi niet! Samen met ons jongste kind teken ik scherpe, rechte en stompe hoeken. De graden worden nauwkeurig nagemeten en we worden er bijna gelukkig van. Vroeger moest je ook de definities van hoeken en lijnen uit je hoofd kennen. Dat was gewoon stampwerk dus je kon er een dikke voldoende voor scoren, vonden de opvoeders. Nergens een muur van wiskundezwakheid om me achter te verschuilen. Overigens ben ik nog steeds trots op de tien die bovenaan het proefwerkblad prijkte. Hij misstond wel erg tussen al die vieren en andere onvoldoendes, dus weigerde ik te geloven in een honorarium boven de zes. "Zal ik er een komma tussen zetten? Misschien voelt dat vertrouwder" smaalde de wiskunde man. Die belofte werd gelukkig niet ingelost. "Zielig gedrag" noemt mijn kind dat gemier met prestaties. Zijn eigen verwachting van cijfers over lijnenwerk is helemaal niet in het geding, eigenlijk (Boeien!!!!)  Ze staat om zo maar te zeggen  loodrecht op mijn flashbacks.

Dinsdag:
De kerstkaartmarathon is nu in volle gang. Handenvol kerstpost, elastiekjes en postzakken. Van de honderdvijftien miljoen die in het hele land worden verwacht , heb ik een groot aantal in handen gehad vandaag. Soms tref je als voorbereider een lege huls. Een enveloppe waar het kaartje uit is verdwenen. En dat is jammer want van sommige exemplaren is veel werk gemaakt. Enveloppen dichtplakken mensen! En bij de adressering niet wegdromen of teveel vertrouwen stellen op de kennis van de postbode want die is ook niet oneindig. Sommige van hen dragen in hun dna een ingebouwd postcodeboek mee maar moet er een dienst geruild worden, dan is Leiden in last want de student die nu rondsjouwt met uw liefdevolle letters, doet weliswaar zijn stinkende best maar hij kent de buurt niet. En dan zit er geen lijn in

Woensdag:
Wat een geweldig idee om midden in hectische tijden ook nog even een muur over te sausen. Dat betekent dat de kast vol boeken even leeg moet. Peulenschil! Gewoon driehonderd keer heen en weer lopen en zorgen dat de boel  in dozen langs weer een andere wand opgestapeld wordt. Daar stond trouwens eerst de bak met schoolboeken van jongste. Het leermateriaal schuift even een paar meter op wat weer een ander logistiek probleempje veroorzaakt. En wat hebben we onwetend weer een bende stof vergaard! In de avond zien we dat in Geldermalsen er nog veel meer van zijn plek raakt omdat er ander stof is opgewaaid met betrekking tot een groot aantal te verwachten asielzoekers en andere mensen hebben grote moeite met het plaatselijke migrantenbeleid. M.E. en relschoppers staan lijnrecht tegenover elkaar en dat is foute boel. Dan liever een volksverhuizing binnenshuis...

Donderdag:
Het resultaat is prachtig dus de boel kan weer op zijn plek. Allerbeste moment om alles goed uit te zoeken want boeken zijn uit, volgens een aantal ingezetenen op ons adres. En dus kan volgens hen minstens drievierde van de verzameling wel weg. Stumperds! Ze weten niet hoe lekker het is om alleen al te kijken naar de dikke pillen die je vroeger verslond en daarom alleen al niet kwijt wil. Ook niet hoe leuk het is om tussen alle bezigheden door even weg te dromen bij al die letters. En toch moet er wel wat gebeuren dus besluiten we - de één met wat minder pijn in het hart dan de ander - te gaan schiften. Recepten kun je opzoeken op de pc, dus doei kookboek, je bent toch nooit mijn eerste liefde geworden. Evenals al die tuiniergidsen waarin de plaatjes zo leuk zijn maar de voorbeelden in het echie zo bewerkelijk. De trouwbijbel krijgt een ereplek. Niet om stof aan te trekken maar juist om het dagelijks van ons leven af te blazen.

Vrijdag:
En wat zit het nou gezellig! Kijk es naar de kast. Rechte boekenruggetjes. Het was de moeite wel waard. Zojuist heb ik een geurkaarsje aangestoken en de kerstboomlichtjes pinkelen vriendelijk in het rond om maar goed duidelijk te maken dat de kerstvakantie is begonnen. Jongste kind is daar ook hoorbaar blij over want de geodriehoek is nu even weg geschoven in die schoolboekenbak die allang weer op zijn plek staat. Mijn gedachten nemen een bocht naar een ander soort bak, een kribbe, waar ooit een klein kind in heeft gelegen. Niet in een warme opgeruimde kamer. Ook niet omringd door pinkellichtjes en de geur zal zeker weten niet geleken hebben op wat wij branden.

Zaterdag:
Er sijpelen hier kerstkaarten binnen en ik heb de neiging om er een elastiekje om te binden. Daarnaast bevindt zich een kerstpakket waarvan ik de inhoud zo snel mogelijk kwijt wil achter kastdeurtjes want dan krijg ik weer overzicht. Huh? Maar jij was toch die gezellige rommelkont? Tja, je zal zo'n image meeslepen je hele leven. Daar ben je mooi klaar mee. En mensen vinden het lastig, geloof ik, om hun beeld van een ander bij te moeten stellen. How sad! Het maakt helemaal niet uit of je reputatie nog geldig is of niet. Of soms. Het kerstkind dat in een stinkstal werd geboren, voelt zich in alle huizen thuis waar men Zijn verjaardag viert. Hij is, zoals Jesaja zegt, de wonderbare Raadsman, sterke God, eeuwige Vader en Vredevorst. Over image gesproken. Het is maar net uit welke (scherpe) hoek de Kerstwind waait!

Weeksels 7 t/m 12 december

Maandag:
Geen verhandelingen over het uitzwaaien van de grote kindervriend. Helemaal klaar met die gast. Dat suggereert ondankbaarheid maar niets is wat het lijkt. De maand heeft meer in petto en dat moet allemaal nog gevierd worden. Op de markt kocht ik afgelopen zaterdag voor vijf euro een groot boeket bloemen. Het was eigenlijk meer een pákket. Mooi hoor, armen vol blauwe besjes, gipskruid en alstroemeria. Ergens op ons terras bevindt zich nog een hele grote aarden pot waar het hele zwikje in kan. Laat ik nou dit jaar verstandig zijn en niet alles in één keer klaar willen hebben (wie lacht daar?) De beste vruchten groeien langzaam dus misschien ook wel een gedegen schema dat ons huis in kerstsferen brengt, En vertel me niet dat het niet nodig is om dat te willen of dat ik het (kerst)kind weggooi met het badwater of ander sop, omdat het helemaal verdrongen wordt door onze versierkul, want dat weet ik allemaal heus wel maar de buren doen het immers ook. Welk moment zal ik reserveren voor het alleen maar ontwarren van snoertjes om vervolgens te constateren dat het vergeefse moeite was? Can't wait...

Dinsdag:
Vorig jaar kocht ik een set van drie rotan ringen die door ijzerkettinkjes bij elkaar gehouden worden. In die ringen zijn haakjes aangebracht om kleinigheden aan op te hangen. Het leek zo'n leuk ding maar het is een kreng. Hing de hele zomer in de garage dus kreeg ik uiteraard ruzie met die kettinkjes die net als lichtsnoertjes op mysterieuze wijze om elkaar heen waren gaan kronkelen. Dat is het gevolg van de wet van onherroepelijke warboel. Dat leverde geen kerstgedachten op. Na het partijtje vrij worstelen met de drie hoelahoeps  moest er boven de tafel nog een systeem bedacht worden want daar moest ie komen te hangen. Het resultaat: flutgezicht, verspilde energie en een hoop commentaar waar mijn geliefde kritische huisgenoten gewoon gelijk in hadden. In de garage hangt dus weer aan een haak een set van drie rotan ringen. Voor vijf euro af te halen. De opbrengst gaat naar een goed doel. Een fonds voor gefrustreerde huisvrouwen met teveel kerst-fröbelgekte of zo.

Woensdag:
Natuurlijk kunnen we het niet helpen, dat gedonderjaag met naaldboomtakken, bakjes met een kaars er in of andere dingen die opgehangen of neergezet moeten worden. We trappen er massaal in, wat grappig is en ook het bewijs dat de fröbelgenen al eeuwen geleden moeten zijn verdeeld over de mensheid. En vanaf dat moment ging het woekeren. Wie wel eens een les over celdeling heeft gehad, weet dat er geen houden meer aan is en daarom gaan we dus maar los. Mijn eerste versierheriinnering dateert van die ene keer dat ik op een dag uit school  kwam en direct al in de gang tegen een enorme crêpe-papieren klok op liep. Zo'n ding waarover Godfried Bomans eens zo treffend zei dat ze opgevouwen weinig voorstellen maar naderhand toch meevallen. En verder, hoever je ook keek, waren er zilverkleurige slingers, gouden kerstballen en andere dingen waar je acuut adhd van oploopt. Nee, dan heb je veel meer aan de miskoop, bestaande uit drie ringen van ro... Enzovoorts.

Donderdag;
Nog geen bal opgeschoten met die kerstsier. Nog even en alles kan ongeopend retour richting garagekast. Dat  klinkt bijna aanlokkelijk, eerlijk gezegd. Intussen knallen de etalages los en is er een facebook-bericht van een winkel die kerststallen verkoopt. Blijkbaar is het kindeke Jezus het meest gewilde item in december want de poppetjes die Hem moeten voorstellen, worden geroofd en daarom heeft de kerststalverkoper besloten dat Jezus voortaan aan de kassa verkrijgbaar is waardoor Hij, zonder dat het winkelpersoneel het misschien besefte, het middelpunt van het feest wordt. Wat al eeuwenlang de bedoeling was maar Hij raakt steeds uit beeld door onze toeters en bellen.
Het lied: "Hij kwam bij ons, heel gewoon" kan ik nu alleen niet meer los zien van kassahandelingen. Er is een hoge prijs voor dit feest betaald.

Vrijdag:
Extra werk in het grote postcircus. Veel kerstkaartjes al. En ik had nog zó gezegd: "Geen klein prut'. Maar nee, niet luisteren natuurlijk. Gevolg: Onleesbare adressering en dan heeft de post het natuurlijk weer gedaan als de boel niet voor de kerstdagen gearriveerd is. Sommige mensen maken er echt een potje van. "Voor tante Miep" lees ik. Fijn voor het lieve mens maar waar moet ik haar plaatsen? Voor mijn neus staat de postkast met vakjes waar straatnamen op zijn aangebracht. Die kast is gewillig genoeg maar kent ook zijn beperkingen want tante Miep is namelijk niet de enige gelukkige kerstpostonvangster. Zo krijgt een mevrouw die twee straten verderop woont, de post van tante Miep misschien. Stel dat zij elkaar wel kennen maar niet zo kunnen zetten. Denkt u dat tantetje uw kaart nog ontvangt? Ik zou het risico niet durven nemen... Wel is het fijn als ik nog een beetje op tijd klaar ben want er is thuis nog een boel te doen.

Zaterdag:
Hè hè, het staat en hangt allemaal hoor. De keuken leek een waar slagveld en de huiskamer keek ook sip maar alle werksporen zijn al uitgewist. Voorbereiding is maar alles. Dat heeft niet iedereen in de vingers. Maar er valt veel uit geschiedenissen te leren. Zo las ik jaren geleden 'het geslacht Björndal,'  een Noorse familiekroniek waarin onder anderen de toestanden voor het kerstfeest beschreven worden. Met een hoop gekook en gebak en zo maar geen gepieker over ophangsystemen. En dit alles geschiedt een aantal weken voor kerst onder bezielende leiding van een soort dorpstante die tegelijk tot haar honderdste de baker was van de hele streek  en die het allemaal overzag en het beste wist. Zo'n mevrouw zou zich een rolberoerte zijn geschrokken als ze zag wat wij allemaal van stal haalden want in de tijd van het boek werd de overdaad van wildbraad en drank slechts in devotie opgediend. En van versieren wisten die lui ook wel wat maar dan ging het vooral om houtsnijwerk van nuttige producten. Kortom; een boek waaruit je de dennengeur moeiteloos opsnuift.  Nou is er een Zweedse kerstmarkt, dit weekend. Zal ik gaan of laat ik em schieten? Iets kopen om op te hangen hoeft toch al niet meer.  Daar hangt nog wat in de garage immers (...) Ik ben er nog niet uit. Laat ik in ieder geval maar afsluiten met een Scandinavische kerstwens: 'God Jul'.

Weeksels 30 november t/m 5 december

Maandag:
Het boek Spreuken verbaast zich om een groot aantal dingen. Soms kan de schrijver het allemaal niet meer bijfietsen. Hij verwoordt het met de volgende woorden: "Drie dingen zijn te wonderlijk voor mij. Vier dingen kan ik niet bevatten." Snapfactor uitverkocht. Zo verging het mijzelf tenminste toen ik gisteren een stukje nieuws tot mij nam over rechten van bejaarden in zorginstellingen. Hele gewone dingen in de dagelijkse verzorging worden ineens omschreven als een recht. En vervolgens kan dat je dus ontnomen worden. Dat is niet iets om te snappen. Dat is iets om razend van te worden. Geen frisse neus meer en geen douchebeurt eens in de maand en - we zijn al lang bij perplextoestand nummer vier - na een ongelukje geen recht meer op een schone luier. Hier zakt je de broek van af en niemand, ook de zustèèèr (!) niet,  die 'm nog weer ophijst want daar moet ze vast eerst de waslijst van rechten voor doornemen.

Dinsdag:
Er werd al een hele poos in alle talen gezwegen over 'Round Robin',  het rondreisboekje. Natuurlijk werd dat gemist tussen alle nonfo op dit blog  maar vandaag kan ik er - hoera! -  helderheid over verschaffen. Een snelle opfriscursus leert dat het gaat om blanco stevige (!) notitieschriften waar een aantal meiden zich in uitgeleefd heeft, voor elkaar. Waarom? En hoe? Volgens een aantal huisgenoten vooral heel kansloos. Leuk voor vijf minuten maar niet in verhouding staand tot de echte essenties zoals geld verdienen, huishoudelijk werk verrichten en andere nuttige dingen waarvan de omschrijving me niet te binnen wil schieten. De verwondering is geheel aan hun kant. Gelukkig ben ik zeer getraind in het negeren van zulke taal en ik geniet van elke bladzij die gecomponeerd werd. Zowel door eigen handen als die van mijn crea-lotgenotes. De schriftjes/boekjes zijn enorm uitgedijd door een keur aan plakwerkjes met driedubbele lijmlaag en extra bijgevoegde bladzijden. In alles wat je ziet, leest en ruikt (lijm snuiven is eerste levensbehoefte bij crea-bea's), proef je de aandacht voor de persoon die het gaat krijgen. Het leek wel sinterklaasavond, afgelopen vrijdagavond. Zó zit, als het goed is, een echte pakjesavond in elkaar.
Dus...

Woensdag:
Er is veel om je over te verwonderen. Soorten van koopkracht bijvoorbeeld. In de Hema loopt een echtpaar van - hoe zeg je dat netjes? - ver gevorderde leeftijd. ZIJ loopt voorop met het winkelmandje en HIJ ziet het niet echt meer zitten dus vervolgt HIJ sloffend zijn weg. En vooral die van zijn boterbloempje die niet zal rusten voordat het lijstje in haar haar hand afgewerkt is. Zonet heeft HIJ het woord 'koffie' even laten vallen maar niks hoor, geen reactie natuurlijk. De kaarsen en fotolijstjes hebben ze net gehad maar het speelgoed staat hem nog te wachten. Mevrouw staat stil en kijkt om zich heen. Op haar gezicht lees ik irritatie en "Ik-mag-het-weer-oplossen-allemaal". ZIJ heeft maar net gedaan of ze dat gezeur om koffie niet gehoord heeft want als HIJ eenmaal zit, kan ZIJ het verder wel schudden. ZIJ zal maar net doen of ze dat geslenter niet merkt. Straks krijgt HIJ een flinke bak troost en een gebakje. HIJ is inmiddels in het stadium dat het klaar moet zijn ongeacht wat de portemonnee zegt. En dát scheelt een hoop! Dat is haar troost. "Hé, is dit niet leuk voor die kleine van...?"
Zie je wel...
HIJ knikt.

Donderdag:
"Mam, ik zet mijn schoen morgenavond".
 "Tuurlijk niet, dat hebben we wel gehad hoor, daar ben je te oud voor".
"In mijn klas mogen een heleboel ook nog."
"Ja, als ik dáár altijd rekening mee moet houden."
...
Na het capituleren fiets ik naar de Aldi. Kikkers en muizen. Pepernoten, Chocoladeletters. Nog één keertje dan. Eigenlijk weigert mijn hele systeem dit te willen en te doen omdat ik zo blij was ergens van af te zijn. Toen het grut nog helemaal, half of net niet meer geloofde in het bestaan van Sinterklaas - waar wij als ouders overigens geen invloed op hebben uitgeoefend - rende ik heel wat keren midden in de nacht vertwijfeld naar beneden omdat er nog schoentjes gevuld moesten worden. Of  we hoorden voetstapjes in de vroege ochtend. "Kom, we gaan kijken wat er in zit" hoorden we dan. "Eh....ja, zometeen!" zei ik dan. In één keer klaarwakker en in een halve seconde uit bed, richting huiskamer om daar het nodige te doen ter voorkoming van een drama. En dan bedacht ik hoe heerlijk het was, dat dit 'later-als-ze-groot-zouden-zijn'  nooit meer zou hoeven. En kijk nou eens! Vertel ze van het dichtgebeuren en ze trekken lange gezichten. Beschrijf ze de surprises die hun weerga niet hadden en in koor klinkt: "Geen tijd voor!" Doe ze het verhaal hoe Sint (jijzelf) uren heeft gelopen, enzovoorts, pakken zij hun scherm en alles wordt een dag later bezorgd. Maar die schoen moet gezet blijven worden. Ik ben niet verwonderd. Ik sta helemaal paf!

En daarom ben ik net weer naar beneden gesjouwd om gezeur te voorkomen. Om iets in stand te houden wat ik haat. Inconsequent wezen.

Vrijdag:
"Is dat allemaal van u. Al die F-jes?"
De kassajuf keek me aan. Ook al verwonderd want dat had ze  niet achter mij gezocht. Hoe kon ik haar uitleggen dat het ook de beginletter van een woord is dat mijn frustratie over één en ander wilde uitdrukken. Dat het een woord is dat helemaal niet uit moedermonden mag komen maar dat ze het ook maar leren van hun kroost. Ik kon alleen maar meedelen dat ik het leuk vond om drie gelijke letters te kopen die we eigenlijk nooit hoeven hebben rond deze tijd. Altijd de P, de W, drie keer een E, en één keer een J en een M. Doe eens gek. Dat dacht trouwens een Russische kunstenaar ook, toen hij Putin in de chocola zette. Het was dan geen goud waar hij de man mee besloeg maar jammer is het wel. En waarom zou je? "Tja, kan ook mijn buurman in een mal gieten maar niemand kent die gast" zegt de zoetgieter.  ChocoPutin steekt zijn duim omhoog en grijnst zolang hij niet gesmolten is. Volgens mij heeft hij daar bijzonder weinig redenen voor. Dat gaat vast langer duren dan mijn frustratie. Hé, dat begint ook met een F.

Zaterdag:
Heel stiekem kijk ik alvast over deze datum heen, wat zich kenmerkt door het lezen van recepten die ons met kerst mild moeten stemmen. Tegelijk weet ik dat de uitwerking ervan mij nooit uit de handen zal komen want ik ben te makkelijk van aard. Vroeger met kleinere kinderen bestond ons diner uit kreukelfriet, frikadel en vooral veel vrede omdat het mij geen moeite had gekost in de keuken. En hoe lekker het allemaal ook op de plaatjes mag zijn, ik ken mijn gebrek - geen keukenprinses - en dus zorg ik bijvoorbeeld wel voor stoofpeertjes - ruikt zo lekker en roept veel kerstassociaties op - want daar hoef je bijna niet op te letten maar de amuses en het wildbraad laat ik lekker schieten en dus zit de kerst gebakken voordat ie gekookt is. En dat is fijn want er is nog heel wat om je over te verwonderen. De komst van het kerstkind zelf bijvoorbeeld. Die - Is dat allemaal van u? Al die f(out)-jes? - afgerekend heeft met al mijn gebreken. Het is teveel en onbegrijpelijk.

Weeksels 23 t/m 28 november

Maandag:
Naast alles wat op mijn weg ligt om te negeren, omheen te lopen en er op den duur toch mee af te rekenen, ligt een issue van zeer gênant kaliber. Misschien moet het eindelijk maar eens woorden krijgen om er mee te dealen.
Wat is mijn probleem?
Het bloed kruipt waar het niet gaan mag. Ik steek gelijk maar luguber van wal. Jakkes! Gevolg: lekkage, veel extra was, laag hb, scheepslading chagrijn - ik zeg het alvast maar zelf zodat ik mijn huisgenoten dan vóór ben - en voortraject van een misselijk hormonaal geintje, genaamd: menopauze. En eigenlijk was ik helemaal niet van plan om er ook maar één woord aan vuil te maken want kwaaltjes laat je beter achterwege op een blog. Maar een wijze, want tien jaar oudere vriendin, vertelde mij dat wél te gaan doen. Want:
Het is een heel normaal proces dat je niet hoeft weg te stoppen.
...
Dat klopt.
...
En het zijn toch meest vrouwen die jouw blog lezen.
...
Oh ja? Je weet dat je me nu een illusie ontneemt?
...
In ieder geval na vandaag wel!
...
Ok. Eén keer dan. En daarna hoop ik dat ik niet al teveel trouwe lezertjes kwijt ben.
...
IK WORD OUD.

Dinsdag
Zo, dat was dat. Bent u er nog? Het is maar een gewoon dingetje natuurlijk. Doe alsjeblieft niet zo kinderachtig en exclusief zeg. Je kunt er van alles voor gebruiken dus geen gezemel! De stemmingswisselingen van normaal zijn niet eens te onderscheiden van de nieuwe soort die de omgeving nu te wachten staat dus maakt het niks uit of je door de hond of de kat gebeten wordt. Natuurlijk moesten er wat onderzoekjes plaatsvinden om extreme toestanden uit te sluiten maar daar zal ik niemand mee vermoeien door er over in details te treden. Het is nu wel weer leuk geweest. Er zijn nog wel andere onderwerpen. Sinterklaasgedichten bijvoorbeeld. Nou, en Sinterkláás is pas oud! Maar ook een kerel die misschien geen vrouwenblogs meer leest als het eng wordt. Vroeger thuis maakten de gedichten onherroepelijk deel uit van opvoeding, gezinsleven, ontwikkeling enzovoorts. Heb je haters en liefhebbers van en volgens mij niets er tussen in. Daar kwam een stuk prestige bij. Er was een gezinslid dat het liefst wilde volstaan met: "Hier hebbie een pak, hou nou je gemak."  Toch schreef hij die flutrijmpjes niet want er was een gebod in huis dat wilde dat iedereen zijn best deed!

Woensdag
Vroeger toen ik nog tiener en dus heel jong was, zat ik half oktober midden in de nacht rechtop in bed om sinterklaasgedichten te schrijven. Dat vond ik leuk. Klinkt zeker ook sneu. Zal wel. Als liefhebber voorgesorteerd. vlogen ze uit mijn pen. En zo schoven de woordjes voor Duits even op. Die hadden eigenlijk geramd moeten zitten maar het rijmen nam me zo in beslag. "Dus kon ik het niet helpen," bedacht ik nog even na een flits van zelfanalyse, voordat de slaap mij overmande.
Als op de dag van gisteren hoor ik de stem van die leraar op de volgende dag: "Was machen sie denn jetzt, fraulein!" Het moest een vraag voorstellen maar het daarbij behorende leesteken was in de verste verten niet te horen. In mijn schrift naast 'aus, bei, mit, nach, seit, von, zu' werd het zoveelste gedicht geboren. Het had niets met de derde naamval te maken, die gebruikt wordt na die Duitse voorzetsels. Ik had slechts het nuttige met het aangename verenigd en op één bladzijde alles neergezet waar mijn hoofd op dat moment mee bezig moest zijn en wat het uiteindelijk uitvoerde. Multitasking. De leraar had er geen woorden voor. Maar dat had meer te maken met verontwaardiging vanwege het bezoedelen van zijn les. Natuurlijk konden sancties niet uitblijven. Een gedicht in het Duits moest ik schrijven.

Woensdag:
...Dat was natuurlijk heel flauw want wat hebben onze oosterburen nu met Sinterklaas. Helemaal niks. Heel vaag herinner ik me nog het gebruiken van die voorzetsels in het strafgedicht. Het kunstwerk is niet meer in mijn bezit, helaas. Vermoedelijk ging het dezelfde weg als bepaalde cijferlijsten. De lucht was daarna wel weer geklaard want ik leverde het samen met een chocoladeletter als boetedoening, weer in. Mijn klasgenoten begonnen zich inmiddels af te vragen of er ook gedichten op aanvraag te leveren waren. Onder economie bijvoorbeeld. Het is een vak waar ik geen affiniteit mee had. Nog steeds niet. "Hoe is het met je boekverkoop? Oh, eh, geen idee eigenlijk." Er is een woord dat op dat snert schoolvak rijmt. Tegenstelling en tegelijk ook heel erg van toepassing: Filantropie! Mooi woord dat duidelijk maakt dat ik een aantal inkomsten gemist heb, indertijd. Hopelijk zijn die klasgenoten ook HEEL OUD aan het worden en kan er nog even wat rechtgezet worden. Op naar het volgende lesuur...

Donderdag:
De stelling van Pythagoras was ook al geen gelijke partij voor cadeautjes die Sint moest bedenken en schenken en de bèta-man hield me in de gaten wegens verdenking van herhaaldelijk afdwalen. Hoe kwam hij daar nou bij? Assenstelsels en formules waren mijn deel. Geen ontkomen aan. Geen ruimte voor inspiratie ook. Het was een aimabele, rechtvaardige man, die leraar. En dus voelde ik mij verplicht om zwarte Piet in mijn tas te houden.
Wie?
Oh ja...
Wie had ooit kunnen vermoeden dat de knecht van  Sint nog eens onder vuur zou komen te liggen. Misschien wel omdat er niet door leraren maar door andere mensen aan het feest wordt gepeuterd. Blijf eraf! Je vraagt om strafwerk!

Vrijdag:
Zo hier en daar vind ik in huis nog wel eens een sinterklaasgedicht en herinner me de sfeer en de surprises er omheen. Mensen die er niks aan vonden, bekeek ik met een grote dosis achterdocht. Want hé, wat was er nou leuker als iets kopen voor een ander met een hele hoop binnenpret en nog meer plezier tijdens het omlijsten van het geschenkje. Later zou daar wat bijkomen. In elk gedicht een stukje opvoeding. Zowel aan husband als aan kinderen gericht. En weer ben ik de enige die daar plezier in heeft. Toegegeven, ze zijn wat vilein opgesteld, die ellenlange klaagzangen over rotzooi en ongehoorzaamheid. Vertel me niet dat ik de enige ben die zo frustraties botviert op vijf december  Het geeft wel te denken dat ik zelf kortgeleden nog een bowl-avond heb voorgesteld om één en ander te ontlopen Dat is natuurlijk om de pijn te verzachten van dichtloze pakjesavonden waar de glans zo van verdwenen is. Het is een gebruik dat nog ouder is dan ondergetekende. Maar onderhevig aan verval en steeds ernstiger verzwakt door hevig bloedverlies. Jakkes! Gelukkig heb ik er geen was van.

Zaterdag:
Een hele week over maar twee actualiteiten zeuren. Wat een beperking! En nu maar hopen dat het geen kwalijke gevolgen heeft. Groot risico hoor, dat vermelden van narigheid. Zet ik zo meteen de boel op publiceren en komen er geen piekjes meer in de grafiek. Weet u wel hoe belangrijk dat soort momenten is? Laat me nou niet zitten met mijn letters alsjeblieft. Zo erg was het toch niet? Sla elk willekeurig blad open en er komt je uit de columns en blogs nog veel meer delicaats tegemoet.
Dat leest u ook niet?
Waarom negeren van dingen waar u ook in kunt meeleven?
Zegt dat niet meer van de lezer als van de auteur, of loop ik te hard van stapel?
Het zal het gedichtengemis wel zijn. Dat loopt straks uit op een gedichtenverbod en dan heb je pas écht een kwaal!


                                                                                                                                                

Weeksels 16 t/m 22 november

Maandag:
Op facebook zie ik vooral heel veel Franse doorzichtige meeleefprofielen. Weergave van solidariteit met de mensen in Frankrijk en daar is niks mee maar er moet ruimte zijn voor meer vlaggen want er wás meer! Ik zie de foto's van drama in Beiroet en Irak. Ook daar zaaide Isis dood en verderf, wat nog erger had kunnen zijn als niet een Libanees zich op een terrorist had geworpen die net richting publiek liep om een einde te maken aan veel levens incluis dat van hem zelf. Degene die deze aanslag verijdelde, kwam samen met zijn dochtertje en de misdadiger om. Verder vind je op de media verslagen van andere verschrikkingen in Kenia, aangericht door groeperingen die er ook wat van kunnen, misschien aangemoedigd door grote voorbeelden of zo. Daarna lees ik de suggestie dat men daar vergeten wordt of er zelfs moedwillig geen meeleefacties ontwikkeld zijn voor slachtoffers van terroristen verder weg dan Parijs. Dat wil ik niet geloven maar het zet me wel aan tot het schrijven van dit stukje, als (dat besef ik heel goed en ik ben gelukkig ook niet de enige) druppel op een gloeiende plaat. In het afgelopen weekend werd ik getroffen door een prachtige zonopkomst. De foto ervan is mijn facebookomslag geworden, een vlag die grotere lading wil dekken. Waarom zou die zon zich nog willen laten zien, zo stralend en helder en vooral zo hoog als geen enkele vlag kan komen? Laten we het erop houden dat ze bestuurd wordt. En ook dat de zon alles in het licht zet wat anders per ongeluk of expres geen aandacht zou krijgen. Het licht laat zich namelijk niet verdringen, behalve dan die drie uren op Golgotha, heel erg lang geleden.

Dinsdag:
Wat voedsel krijgt, dat groeit.
...Het kleine jongetje van zeventien maanden heeft zijn moeder verloren. Ze kwam om tijdens de aanslagen in Parijs. Haar man, de vader, pakt het kind voortaan alleen uit bed, geeft het eten, knuffelt het en zal misschien binnenkort weer leren glimlachen. Oh ja, hij schrijft ook een brief aan de moordenaars van zijn vrouw, moeder van het kind. Daarin vertelt hij dat zij geen naam gaan hebben in zijn leven. Dat hij zich niet zal laten leiden door haat. Dat het kleine ventje geen vrees gaat leren hebben voor barbaren omdat ze het niet waard zijn. De man loopt bewust met zijn gieter voorbij aan het gewas dat uit kwaad zaad groeide.

...In die dagen geschiedde het dat de voetbalwedstrijd in Hannover geannuleerd werd, invallen, gerichte acties om terroristen te arresteren plaatsvonden, mensen in Parijs bij elk hard geluid om zich heen keken, klaar als vluchtdieren om direct een sprintje te trekken. Nog niet bekomen van de ellende van de vorige dagen. En al helemaal niet aan plantjes begieten toe.


Woensdag:
De afstandsbediening van de tv was verdwenen. Wat een onrust! En wie had em het laatst want die is de schuldige natuurlijk. Vervolgens hoor je dit:
"Ik niet. Ik leg em altijd daar."
"Ik niet. Ik was er niet eens"
"Ik niet want ik was op school"
"Ik al helemaal niet want ik kijk nooit tv"
...
Ik kan het zelf heel goed wel geweest zijn. Sterker nog, af en toe reconstrueer ik mijzelf terug in de film : "Het mysterie van de verdwenen afstandsbediening". In die film gaat het er zeer hectisch aan toe. Diverse apparaten komen er in voor, de deurbel gaat, bezoek wordt gefouilleerd. Dingen worden verplaatst en direct weer teruggezet omdat één film per dag leuk genoeg is en af en toe gaat er zomaar een lade open in de keuken omdat ik ineens zeker weet dat....  Tuurlijk niet! Tijd voor de aftiteling als er iemand in de kamer ineens trefzeker iets van onze apparatenplek neemt en de tv ermee aan de praat krijgt. Bah! Natuurlijk was ik het. Nou weet ik het weer. Ik zie mezelf het ding er nog neerleggen.

Donderdag:
Zo loop je in Maastrich op het marktplein met achter je de grote Sint-Servaasbasiliek en zo loop je over de grote Markt in Groningen alsof er geen vierenhalf uur rijden tussen zit, met als uitzicht glooiend landschap en op elke straathoek gratis navigatie (kapelletje met Maria of een kruis). Zo hier en daar scoor ik een cadeautje voor pakjesavond. In Maastrich kwam hij ook. Maar wel op het zelfde tijdstip als hier in het Noorden wat niet pleit voor de geloofwaardigheid rond het vijf-decemberfeest. Dit alles bedenkend, realiseer ik me dat er nog helemaal niet zoveel verslag van ons weekend is geweest. Dat werd ook een beetje moeilijk na de Parijse invloeden. Maar er is heus nog wat blijven hangen.

Vrijdag:
Het heette een budgetkamer. Dat had ons natuurlijk moeten alarmeren want zoiets klinkt niet best maar het viel reuze mee! Er was gewoon een badkamer bij, gewone stoelen, bedden en geen één lijk in de kast. Niet letterlijk en niet figuurlijk. Dus konden de tassen daar in en dus waren we geïnstalleerd. Dat klinkt alsof het allemaal zonder kleerscheuren verlopen was...

Maar nee, niets is wat het lijkt.
We werden een uur daarvoor met veel wegwerkersvertoon  op het laatste stuk onder Roermond van de A73 gehaald. Onze Tom-tom was not amused dus rukten we nog een mobielnavigatie van de plank. Die wilde ons wel helpen mits we terugkeerden naar de snelweg, wat geen optie was. Nóg een mobieltje verder zaten we dus met vijf stemmen in de auto terwijl er maar twee bezitters lijfelijk aanwezig waren. Beetje vol. Dwars door plaatsjes als Reutje en Posterholt en daarna een hele poos niks (lees: driehonderd rotondes half) om uiteindelijk in Sint-Joost uit te komen. Drie kwartier verloren en niet zo heel blij meer met een verre reis. We bedachten allemaal lelijke dingen over Limburg in het algemeen en omleidingen in het bijzonder. En waren wij even gek dat we helemaal daarheen wilden! Tot tien uur mocht je inchecken, Om tien vóór struikelde ik er over de drempel. Bestemming bereikt.

Zaterdag:
Komen we aan op het moment dat ik de gordijnen opentrok voor het kleine raam (ook budget misschien) dat ons kaemerken rijk was. Het maakte alles goed. Geweldig wat een landschap. Na een copieus ontbijt dat gelukkig niets met kromgetrokken prijzen te maken had, reden we door dat prachtige Zuiderland richting Maastrich. (Mijn chromebook wil dat ik er een t achter zet maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Het klinkt voor geen meter)  De mevrouw die blijkbaar aan onze neus zag dat we van verre kwamen, vertelde ons dat we de auto beter driehonderd verder konden neerzetten. Niet om het één of ander, maar ze gaf met indringende blik aan (ze leek wel moeder-overste) dat al die kerken  meer tijd zou nemen als de twee uren die we hadden gepland. "En misschien wilde nog biechten?"
"Huh, waarom?"

Nodig was het wel want we hadden lelijke dingen gezegd immers.
En waren ongeduldig geweest op al die apparatuur op mijn schoot en aan het dasboard.
Met loden schoenen sjouwden we enige trappen op. Er was een briefje op de deur bevestigd van de basiliek. Biechten was mogelijk op de eerste zaterdag van de maand. Die was al geweest! Foute boel. Opschorten van zonden is heel ongezond. Die moet je direct lozen in volle verzekering van de absolutie. Het zijn toch zeker geen zegeltjes die je spaart bij de Albert Heyn? Daar ga je maar mee uit eten.
Dat hebben we toen dus ook gedaan.
En we waren heel dankbaar.

Een dag verder klommen we op kaart en snelweg weer Noordwaarts. Maar eerst hadden we nog een rondje drielandenpunt gedaan. En tanken in België. En genieten van heuse haarspeldbochten. In de middag arriveerden we in een schoon huis. Niks budget. Wel stille getuigen van een feestje dat gevierd was ter ere van onze afwezigheid. Maar je zult ons er niet over horen.
De zegeltjes zijn op.

Weeksels 9 t/m 14 november

Maandag:
Aung san suu kyi heeft de verkiezingen gewonnen in Myanmar. Wie? Hatsjie? Ja, zoiets. Het rijmt in ieder geval. En wie het is, kun je opzoeken. Wat een dame! Zo wordt ze trouwens ook genoemd door de inwoners van haar land. Het voormalig Birma. Ze heeft moeten boeten voor het openen van haar mond ten behoeve van mensenrechten daar. Ze heeft in Oxford drie studies gevolgd en jij en ik zouden waarschijnlijk nooit meer teruggekeerd zijn naar het eigen vaderland. Zij wel want haar vader was ook al vredesactivist en werd daarom het zwijgen opgelegd. Zij had al jong het idee dat ze nog wel eens in zijn voetsporen zou treden, wat ook gebeurde. Huisarrest, dreigementen, belachelijk hoge boetes en de veroordeling voor het werken in een strafkamp hingen haar boven het hoofd. Dat strafkamp ging trouwens niet door maar thuiszitten zonder bezoek te mogen ontvangen is ook geen pretje. En dat allemaal voor haar land. Oh ja, ze mocht wel vertrekken. Graag zelfs, men was de lastpak liever kwijt dan rijk. Haar man zou gaan sterven aan kanker en ze mocht naar hem toe. Maar zodra ze het luchtruim boven Myanmar verliet, zou het voor haar hermetisch gesloten worden. En de grens op de grond ook. En dus ging ze maar niet. Diep respect voor deze winnares van de nobelprijs van 1991. En nu zijn dus de meeste stemmen geteld en het ergste leed geleden. Maar natuurlijk! Het leger zegt zelfs dat het de uitslag zal respecteren. Waarom moet dat er bijgezegd worden?

Dinsdag:
Een schrijver en een zanger luisterden de middag op in de plaatselijke bibliotheek. 'Nederland leest' liet een bundel korte verhalen uitgeven en de auteur die de verhalen voor de Groningse versie verzamelde, las er uit voor tijdens het nuttigen van een hapje en een drankje en bijdragen van de liedjesman. Leuk om zoiets eens bij te wonen. Vervolgens raakte ik aan de praat met het duo en ineens was ik helemaal hip aan het netwerken. Als je dat gezemel over letters tussen lotgenoten tenminste zo mag noemen. Ach en dan hoor je dat zelfs de Echte Bekende Schrijver kampt met letters die soms wegblijven, zinnen die niet willen lopen, ideeën die gierend langs je hoofd rennen maar er geen zitting willen nemen. De zanger knikt en noemt ook nog dat waardeloze geklier om een eerste liedje na een vakantie op papier te krijgen. Gedeelde smart, wat heerlijk is dat. En een stimulans om ondanks een dreigend leeg hoofd, toch de vingers op de toetsen te blijven leggen.

Woensdag:
Het ontbijtnieuws begint met het bericht dat mensen met een hebzuchtig karakter meer uit het leven (kunnen) slepen. Dat verklaart het aantal bankwezens, makelaars en andere geldmaniakken in ons land. Er is zelfs een onderzoekje op losgelaten maar ze hebben mij niks gevraagd, en u niet, de buurvrouw niet en  zij van de overkant ook al niet. Dus, wat is zo'n onderzoek dan nog waard? Ik ben ook wel eens hebzuchtig maar heb het alleen nog niet tot bankwezen gebracht. Nee, hou uw mond maar dicht. Ik zal niks vragen want het antwoord zal toch wel te wensen overlaten. Vanavond zal ik aan de deur alle 'sint Maartenzingertjes' even aan de tand voelen. Als er tenminste nog wat gebit in al die mondjes is blijven zitten want op elf November is er extra ruimte voor een bepaalde karaktertrek. Eens kijken. Hoe ga ik dat aanpakken? Ah, ik weet het al. Hoe langer het liedje hoe minder hebzucht te bespeuren. Of zegt de lengte van het liedje van verlangen ook al niks?

Donderdag:
De race is begonnen hoor. Overal zie ik verhitte gezichten in de winkelpaden. Allemaal jonge ouders op zoek naar speelgoed. Dat is heerlijk om te zien omdat wij zelf niet meer hoeven zoeken naar playmobil, lego, barbiepoppen, nepmake-up en autootjes. Is het weemoed of de kift? In de afgelopen jaren is met kleine beetjes over de drempel geschoven wat tijden daarvoor in bulkladingen over de drempel van de voordeur aangeschaft werd. Niks nieuws onder de zon en net zo verkwistend als in alle andere gezinnen.  Lange rijen voor de kassa's zie ik. Het lijkt wel of al die mensen hun best doen om mij van hun wanhopige tochten te laten genieten. Ze stellen mij niet teleur. Kijk, daar is een moeder die haar kleine Kevin heeft meegenomen en na vijf minuten heeft ze daar verschrikkelijke spijt van want het jong wil iedere keer een andere kant op. Stil maar mams. Nog een jaar of tien, dan hoef je alleen maar een paar gadgets aan te schaffen. Of misschien heet het dan alweer anders. Zojuist heb ik op de gezinsapp gevraagd of bowlen ook niet heel fijn is...

Vrijdag:
Reizend van Noord naar Zuid luisteren mijn lief en ik naar een radioprogramma. Er mag telefonisch gereageerd worden. Het gaat over fruitvliegjes. Heel nare beestjes zijn dat. Ze geven je het idee dat er iets ligt te rotten in jouw keuken. Iets wat je helemaal niet wil weten. "Tja, hoe kom je eraan en hoe kom je eraf?" Prangende kwestie! Groningers kunnen zeer kort van stof zijn maar de beller die mij in de lach doet schieten heeft én veel noten op zijn zang én een bepaald indringende, nee, overtuigende manier van spreken. Bovendien laat hij geen twijfel bestaan over de enige juiste vorm van fruitvliegbestrijding. Hij valt in herhalingen bij het opnoemen van de ingrediënten van het beste recept.

"Joe neemm n bakje. Huft nait groot mor ook nait te klain. Doar dunn joe azien ien! Gain schoonmoakazien mor gewone azien. Schoonmoakazien most beslist nait hebbn. Dus. Azien (gewone dus) En dan dust haalf om haalf azien en wotter. Dus nait helemoal azien. Ook wotter! Har ik al verteld dast goin schoonmoakazien hebben mos? Okee, en dan komt op dat bakje - dat kin een gewoon bakje van sloatje weezn of eentje woar ies inzeetn het of aas wat - een stuk plestic. Mit n poar goatjes. En din hest er gain last meer van. Dus: Een gewoon plestic bakje. Haalf om haalf azien en wotter! Gain schoonmoakazien! En din plestic mit goatjes.."

De radioman breekt het boeiend relaas af met de mededeling dat het nieuws zo gaat beginnen. Op de achtergrond horen we hoe de fruitvliegbevechter nog één keer zijn lijstje opdreunt. En volgende week hopen we echt dat we die beestjes zullen ontmoeten want goede bestrijdingsmiddelen moeten beproefd worden. Gewone azijn dus! Geen schoonmaakazijn!
Voor de vertaling kunt u zonodig terecht bij ondergetekende.

Zaterdag;
Parijs. Schietende idioten, heel veel gewonden en doden. Aanslagen in de binnenstad en in voetbalstadions. Het was al zo lang rustig gebleven, blijkbaar moest er weer een daad gesteld worden ten koste van anderen. Kon je ze maar in de azijn leggen bij die andere lastige vliegjes. Half om half azijn enz.. Net zoals bij alle rampen doet het mijn vingers aarzelen boven het toetsenbord. De letterzin begint te horten en te stoten. Wat doet het er toe? Er is een onsamenhangend gebed. Er willen namelijk ook benamingen mee naar buiten waar niet om gevraagd is. En die iedereen al uitschreeuwt. Vanmorgen maakte ik een foto van de zon die elke dag opkomt en ondergaat over alles wat eronder gebeurt. Net zolang tot Iemand beslist dat ook die maat vol is. Kyrië Eleïson.

Weeksels: 2 t/m 7 november

Maandag:
Kinderen die bewegen, zijn beter in rekenen en taal. Juf of meester marcheert op de plaats vlak voor het digibord en alle kindertjes huppen en hippen mee tijdens het noemen van een letter of cijfer. Dat neemt beter op. Verbaast me niks. Al fietsend zongen we vroeger met ons grut de tafels en het alfabet. Daarna waren die tochtjes niet meer zo in trek maar drie keer drie zat er geramd in. Naast betere resultaten op taal, en rekengebied wordt ook overgewicht voorkomen en de geïnterviewde juf is zelf nog maar net op adem als ze vertelt dat het echt werkt. Aldus rtl-nieuws. In het zelfde bulletin een zevenennegentigjarige die als tiener de school moest verlaten omdat ze voor haar jongere broers en zussen moest gaan zorgen. Vast beweging genoeg gehad maar sneu dat ze het niet mocht combineren met cijfers en letters. Ze heeft inmiddels haar middelbare school diploma overhandigd gekregen. Onderwijs in grote sprongen.

Dinsdag:
Sinds heel Holland bakt, ruikt het ook hier prima. Elke week een cake en de appels van onze boom worden verwerkt in iets dat er altijd perfect uitziet op plaatjes maar net even anders uit de oven komt. Maar er is meer! In de laatste jaren kwam er steeds wat bij op bakgebied. De keukenkastdeurtjes kunnen nog net dicht maar op een dag zal het me allemaal eens tegemoet rollen. De fondant of marsepein, de zilverpilletjes, het speltmeel, de grootverpakkingen botercreme, de bavaroiszakjes en als laatste en hopelijk niet op mijn hoofd, de deegroller. Die draait overuren op dit moment want er moet fondant geplet worden. Dat is een eigenwillig goedje van suiker, in mierzoete knalharde of pastelkleuren verkrijgbaar en als het nat wordt, lijkt het een verse vingerverftekening. In de keuken wordt hard gewerkt aan iets wat er eerst uitzag als een... Nee, dat moet geheim blijven. Het is vooral heel erg blauw op mijn aanrecht. Wat fijn dat de gaven en diversiteit op handvaardigheid zo verdeeld zijn in huis. Vroeger heette het trouwens 'kleien'. En na een half uurtje waren ze het zat en de resultaten leken zonder uitzondering op geplette slak van onbestemde kleur want alles was door elkaar gekneed. Vervolgens verdonkeremaande ik die klonten, hopend dat de volgende kleisessie weer een hele poos later zou zijn. Wat er nu op tafel staat, is een kunstwerkje. Het ziet er uit als... Nee, van mij zal je niks horen.  Ik hoef zelfs niks te verstoppen of het zelf zat zijn en te hopen dat de manie voorlopig weer verdwenen zal zijn. Alles komt vanzelf in de magen van verjaardagsvisite terecht. Wat heerlijk!

Woensdag:
En nu is ze jarig. Die oudste lieve dochter. Al twee-en-twintig jaar kennen we elkaar en hoewel het haar feest is en ze het zelf ook wel kan, hing ik zonet de slingers nog maar eens op want dat kan ik nu nog doen. Volgend jaar woont ze immers misschien wel ergens anders. In gedachten zie ik de film met het kleine mensje in de kinderwagen, op haar driewielertje, voor het eerst een pak suiker bij de buurvrouw halen, naar school met staartjes in het haar, tafels opzeggen, kamer verven (snel klaar met een geëxplodeerde roze spuitbus), op stap met vriendinnen en beneden al die matrassen na zo'n nacht. Volwassen worden ook! Racen in een zwart monstertje. Handen in het haar. Of bezig met fondant. Wel gefeliciteerd!

Donderdag:
Glazen, chipsresten, cadeaupapier en verschoven stoelen. Duidelijk een 'day after-gevalletje' waar 'sporen uitwissen' hoge prioriteit heeft. Gelijk dan maar de beurt voor het weekend inlassen en de slingers nog even ongemoeid laten. Voorzichtig afbouwen want een kater heb je zo maar. Dat deden we al zo toen het grut klein was en zelfs op je 22e kan zoiets gevoelig zijn. In de koelkast bevinden zich nog wat taartresten. Die ene met hardblauwe fondant zag er uit als een smurfenvulkaan in uitbarsting maar heeft de smaaktest derhalve doorstaan.  D.I.Y.-taarten zijn vooral een feestje als ze net klaar zijn en liever niet voor een verjaardag maar de 'zomaar-exemplaren'. Daar ontbreekt het prestigegedoe dus lukken ze altijd. De volgende festiviteiten luisteren we weer op met een gewone uit het vriesvak. Succes verzekerd en een beetje minder werk.

Vrijdag:
Gisteren glipte tussen mijn vingers een piepklein envelopje weg tijdens het werken bij de post. Er moest een sticker op om een herkansing voor bezorging te waarborgen maar zelfs die was te groot voor het halve handjevol papier dat zo nodig verstuurd moest worden. Het kostte me enkele extra momenten om de boel te krijgen waar het wezen moest. Kostbare seconden! En dit was nog maar een voorbode van de bende die volgende maand aangeleverd wordt dus laat ik alvast wat waarschuwingen vooraf rondslingeren, nu de kerstkaarten weer in teveel soorten en maten in de winkels liggen. Loop alsjeblieft voorbij aan die ieniemienierommel. Het mag er schattig uitzien maar het is de pest voor de post. Ondingen zijn het. En krengen ook nog. Denkt u dat u zich daarmee onderscheidt van de rest? Echt niet! Het is allang geen blijk van originaliteit meer zelfs. Er glipt ons al genoeg door de vingers. De tijd bijvoorbeeld. Wenst u de postmedewerker een fijn nieuw jaar, doet u dat vooral op standaardformaat. Dank u.

Zaterdag:
Kostelijk stuk over opruimen en verplaatsen gelezen. Daarna kijk ik in het rond en... herinner mij de woorden van een huisgenoot:
"Het is hier te vol!
"Ja, met al die laptops hier en die snoeren er aan vast."
"Nee, ik bedoel die bende op jouw bureau!"
"Dat is zo weer weg."
"Nou, als het zo weinig moeite is, waarom dan niet nu?"
"Ik ben nou met wat anders bezig. En dan moet jij ook!"
"Hallo, dit ligt niemand in de weg.."

Toevallig moet ik zo meteen naar mijn werk dus een grote opruimronde zit er nu niet in, wat een super reden is, zeg nou zelf. Kort geleden voerden we oorlog in huis over het rommelfenomeen. Wel een stilzwijgende trouwens met foto's op de gezinsapp. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ikzelf begonnen ben. Ik liep net een keer teveel tegen een gebruikt doch niet teruggezet etensbord aan. Klik. En daarna zag ik verdorie alweer het potje met kauwgom OP de kast in plaats van er IN. Klik. Daarna kwam ik pas goed op dreef en zag tassen (klikkerdeklik) jassen (k...lik) boeken en schriften (...)  Was NAAST de wasmand (precies) enzovoort enzovoort. Dat namen ze niet, die schatten om mij heen. Het klik-op-stuk-beleid bestond uit een massa antwoorden per foto, nog altijd stilzwijgend. Van een strijkplank in de kast (ja, die hóórt daar). Van een naaimachine in de hoek achter de eettafel (voor dat project dat 'jas' heet en maar niet afkomt). Van de wasmand vol met kleren die IK, niet hullie dus, heb verzameld om naar boven te brengen. Blijkbaar dachten de fotografen dat ze daarmee in hun recht stonden. Mooi mis. Het wordt hier te vol. Dat wel. Ik trek dus maar mijn jas aan...
Maar ik kom terug!
Slik!

Weeksels 26 t/m 31 oktober

Maandag:
Vlees, ik bedoel bewerkt vlees, is vaak foute boel, blijkt maar weer in het nieuws. En je krijgt er van alles van. Letters, ik bedoel die zesentwintig tekentjes die ons alfabet vormen, mogen eigenlijk alleen nog maar van fair-trade-chocola zijn op vijf december want een uitgekleed feest moet in ieder geval eerlijk gevierd worden. Tijdschriften, ik bedoel die magazines die gevuld zijn met letters, thema's of vooral veel reclames van ingeblikt vlees en andere chocoladeletters, zijn er om wat verstrooiing te brengen tijdens de koffiepauze. Koffie, ook gelijk maar die van fair-trade omdat we anders weer gedoe krijgen, is bedoeld om mij wakker te houden en te dienen als troost voor het feit dat in mijn eigen tijdschrift staat dat schrijven niet gelukkig maakt. Wat krijgen we nou?! En dat wordt zomaar even zonder voorbereiding gezegd. Waarom dat nou weer? En ik dacht dat ik zo gelukkig was...

Dinsdag:
Het artikel van gisteren zegt gelukkig nog meer dan: "Schrijven maakt niet gelukkig". Elke dag even luchten, bijvoorbeeld. Haal je boodschappen lopend, dan kan je nadenken en krijgen je hersens een stoot frisse wind. Ongelukkig word je ook niet per definitie van verhaaltjes bedenken. Maar omdat mensen die dat doen, heel diep in emoties duiken en zich hier en daar teveel inleven, lopen ze meer kans om te verzuipen in wat niet eens hun eigen sores is. Toch blijven er boeken geboren worden, Volstrekt zinloos natuurlijk en onuitsprekelijk vermoeiend. Prediker bevestigt dat 's avonds na het eten:  'Alles is al eens bedacht'. En zolang de wereld door draait, zal dat gewoon zo blijven. Er is een werkwoord dat daar weer op rijmt.

Woensdag:
En nou is mijn mooiste pen kwijt. Die zilverkleurige dure. Uitverkoren om signeersessies mee te verrichten. Dus onmisbaar. Gisteren bij de post gebruikt (dom, dom, dom!) en ineens was ie foetsie. Elastiekenbakje overhoop. Alle postzakken uitgeplukt. Collega's uitgeschud. Geen pen! Lijkt wel een beetje op de was die hier in huis altijd kwijt is. De wasmachine vreet dat volgens mij op want ik trek het allemaal niet aan. Sommige dingen verdwijnen gewoon maar ik kan er niet zo goed tegen. Daar word ik minstens zo ongelukkig van als het neerkwakken van letters om daarna te lezen dat ze geen soelaas bieden, terwijl ik er zo blij mee was.

Donderdag:
Hoera. Die schrijfwedstrijd van laatst heb ik zelf gelukkig niet gewonnen! Op dit moment ben ik dus zegeningen aan het tellen die ik niet ontvangen heb. Ehm... Is dat behalve een beetje vreemd-tevreden, vooral dan niet jammer? Voor andere mensen misschien maar als je besluit niet naar België te gaan voor een prijsuitreiking, wat een groot risico was en daarna blijkt dat je goed gemikt hebt... Er stond immers een slok avondmaalswijn op ons te wachten. Méér dan eentje was onbetamelijk geweest. Moeilijk woord? Word je er blij van als ik de betekenis uit de doeken ga doen of ga je zelf even zoeken? Het gevecht met gereformeerde wortels verliep dus nogal intensief. Er was nog de kwestie hoe ver en hoe lang het reizen zou worden en ik sta evengoed in een ebook met mijn inzending. Hoe leuk is dat?!  Op naar de volgende uitdaging, een Nederlandse hopelijk. Hoera, bonusgeluk, de pen is weer terug. Hij was meegereisd in de postzak maar retour afzender was ook geen probleem. Onder in mijn tas ligt ie nou. En alleen als er hele officiële dingen mee moeten gebeuren mag het instrument even luchten, net als zijn bazin. Worden we samen heel gelukkig van.

Vrijdag:
Gepest op de werkvloer. Overal kan je een programma van maken dus nu komt dit aan bod. Eén op de vier werknemers! Niet te geloven natuurlijk. Wijsheid (grijsheid) komt met de jaren. Dat uit zich dus in het weigeren koffie te halen voor die ene collega. Vergadering plannen terwijl je weet dat hij of zij dan niet aanwezig kan zijn. Ideeën van die enthousiasteling torpederen of ander flauw gedrag plegen. Kort geleden was er een lerares uit Limburg die besloot dat het genoeg was. En net als bij gepeste kinderen, gaf de school waarop ze les gaf, niet thuis en had duidelijk een andere mening  (geldt niet voor alle scholen!) Verklaringen werden gemanipuleerd of gewoon weggelaten en natuurlijk lag het aan andere dingen. Jakkes! Ik kijk terug naar mijn notities eerder deze week. Letters knauwen maakt ongelukkig? Luxe probleempje.

Zaterdag:
Gelukkig of ongelukkig zijn (of je zo voelen). Prijs je gelukkig als je gezond bent. Gelukkig is mijn pen terug. Hoe vaker ik het woord intyp hoe vreemder het klinkt. Gisteren zag ik op tv een Syrisch kunstenaar die iets maakte voor de mensen waar hij bij terecht gekomen was. Zou hij zich afvragen of  hij wel gelukkig is of heeft hij vooral geluk gehad en is hij blij dat het vege lijf en de rest gered is? Is geluk je hoogste levensdoel? Ben je gelukkig als je eruit ziet om door een ringetje te halen of draag je er liever eentje om je vinger van degene die weet dat jij vooral van binnen zo mooi bent (al hoeft het één het ander niet uit te sluiten). Happy weekend!

Weeksels 19 t/m 24 oktober

Maandag;

Vandaag hebben we baistenmaart (markt) in ons dorp. Dat dorp ligt in Groningen, inderdaad. En 'baist' betekent ook wel gewoon: beest. Dit alles dankt zijn oorsprong aan de veemarkt van vroeger. Een stukje folklore dat we niet uitgemolken willen zien. Dus staan aan een lange reling geen koeien maar wat shetlandpony's, nog wat grotere exemplaren pony's en droefgeestige ezeltjes vastgebonden. Vroeg in de ochtend en in de regen zijn ze daar neer gezet en als het een paar uur later is, mogen ze weer mee naar huis. Misschien wordt er ook wel eens eentje verkocht maar ik heb dat nog nooit gezien. Eerlijk gezegd loop ik er ook behoorlijk snel langs want de geur van al die beesten is me te zwaar. Waarom ga ik er straks dan  heen? Eerlijk gezegd om daarna vast te stellen dat het net zoals alle andere jaren was en dat het aantal kraampjes is teruggelopen. Niet gaan is zo'n beetje verraad plegen aan het dorp waarvan je inwoner bent. Volslagen bewijs dat het zot is, te beweren dat je voor je rust op het platteland woont. Lijkt een beetje op afwezigheid op een prijsuitreiking. Krijg je er spijt van of niet? Onderwijl heb ik een heerlijke rozijnenbol gehaald. Die is vernoemd naar die andere veemarkt in Zuidlaren, waar, als ik er woonde het hele verhaal weer opnieuw zou beginnen.

Dinsdag;
De theeleverancier met het leuke muziekje en de theezettende moeder die haar kroost uit school verwacht, heeft wat nieuws bedacht. Achterop de theezaklabeltjes staat een vraag afgedrukt. Het is de bedoeling dat we aan de hand ervan in Nederland tijdens het theedrinken aan de praat raken met elkaar. Dat is niet overal een probleem. Bij sommige praters komt hardnekkig het beeld van een aflopende wekker in je hoofd opzetten en je biedt zo iemand snel een kopje thee aan om hem of haar de mond te snoeren. Maar in alle andere gevallen...
We praten vast te weinig met elkaar en "Hoe was je dag?"  heeft misschien niet meer opgeleverd dan: "Mwoh.." Er moet meer inhoud in de gesprekken komen en met negentig verschillende vragen komen we met elkaar weer tot de kern van het bestaan. Tenminste, dat is te hopen. "Wat is het gekste wat je vandaag hebt gezien" stond op het labeltje van vandaag en er bleek maar één antwoord mogelijk. Het was gericht aan mij en kwam van een huisgenoot. Now we're talking! Doe dus die reclame met dat muziekje maar weer.

Woensdag:
Om de schrijfinspiratie op peil te houden, lees ik 's avonds in bed het werk van andere columnisten. Vervolgens val ik in slaap, wat heel irritant is want er dient zich nog wel eens een flow aan met prachtige zinnen en unieke uitspraken. Het ligt nooit aan de schrijvers. Wel kwam ik laatst tot de schokkende ontdekking dat er al een column bestond over die kleine chinezen die een eigen koninkrijkje mogen runnen omdat ze daarbuiten toch maar gepest worden met hun uiterlijk. Het was enige weken terug een item, ergens in een nieuwsbulletin. Ook was ik even aan het googlen over die theezaklabeltjes en zag dat mensen zich zwart op wit hebben geërgerd daaraan. Dat lijkt me verspilde energie. In ieder geval verklaar ik hier met mijn hand op mijn hart dat, zo er al sprake is van plagiaat, die niet (doel)bewust gepleegd is. Laten we het er op houden dat iedere columnist/auteur (jahaa...would-be ook!) een andere lees/doelgroep bereikt.

Donderdag:
Op deze druilerige dag bevind ik mij in een stoffenzaak om knopen te halen voor dat kreng van een bijna mislukte jas. Dooie dingen mogen nooit de baas zijn en dus komt ie ooit af! Wel moet ik ineens nodig afwassen als alles al klaarligt. En gras tussen de stenen weghalen op het terras en boodschappen doen. Enzovoorts. Allemaal vluchtpogingen en uitstelgedrag. "Waarom ga je geen kleren maken voor andere mensen?" vraagt er eentje hier. Arme klanten. Ze zouden zo verschrikkelijk overgeleverd zijn aan mijn creatieve grillen. Er zit geen balans in. Bovendien ga ik tieren als een naad niet doet wat ik zeg of als de machinenaald knapt nadat die dwars door mijn duimnagel is gegaan. Slecht idee dus. Laat ik mezelf dat maar niet aan doen. En potentiële klanten niet. En de naaimachine niet. En zeker niet mijn gezin, het huis en de letters.... Lag ergens als een grote kaas op een plank niet ook een hoofdpersonage voor een verhaal? Is ze al genoeg belegen of zal ik haar nog even omkeren? Als ik haar in gedachten ga kleden, weet ik in ieder geval ergens een jas te liggen.

Vrijdag:
Er staat een nieuwe stofzuiger in de kamer. Gisteren werd de komst ervan al meegedeeld en ook dat het een hele goeie is van een fabrikant die alleen maar geruisloze apparaten op de markt wil brengen. Maar ik weet niet of die belofte ook geldig was voor dit type en serienummer want dan moet ik mijn begrippen over zacht geruis bijstellen. Het is verder een snoepje hoor. De hulpstukken kun je aan de stang kwijt en er is een handvat aan de slang verbonden met daarin een handigheidje om de luchtregeling in de stofzuiger te fiksen. How convenient!  Hij is zak-loos maar dat was de vorige ook. Dit exemplaar is echter ook nog doorzichtig zodat ik me nooit meer hoef af te vragen waarom er niets opgenomen wordt door de stofzuigermond die er ook al zo supersonisch uitziet. Kortom, we mogen ons verheugen op een schoon gezogen huis. Laat ik de gebruiksaanwijzing even gaan lezen. Misschien heb ik nog wat snufjes gemist.
Dat had ik eerst moeten doen?
Ben je mal!
Ik herinner mij de moeder van Jip of Janneke, die in een verhaal net als vorige week in een flashback komt aanbellen. Ze ontvangt evenals wij vanmorgen, een grote doos van de bezorger en gaat subiet aan de slag. Stel dat ze eerst was gaan lezen, dat smoort alle huishoud-lust in de kiem.  Je merkt immers vanzelf wel wat voor verrassingen er aan het ding zitten, in aanmerking genomen dat je de richtlijnen/verboden van onderdompeling, demontage en op de kop houden, bijtijds genegeerd hebt. Vanmorgen drukte ik op een knopje dat het vuilreservoir openzette terwijl ik het ding niet boven de vuilnisbak had hangen en werd omhuld door de juist bijeen gezogen stofwolk. Die levensles was anders aan mij voorbijgegaan. Jip en Janneke zitten nog steeds op hun broodje hagelslag te wachten, wat moeder nog nooit te laat voor hun neus heeft gezet en nu wel want ze gaat maar door met het nieuwe speeltje. Oh, wacht even, ik had zelf nog saucijzenbroodjes in de oven staan...

Pfff, nog net gered. Komt niet van de stofzuiger maar van mijn eerste liefde op apparatengebied, waarop ik net verslag deed. De concurrentiestrijd zal hevig zijn en zeer kort duren.

Zaterdag:
Overdreven natuurlijk om zoveel woorden te verspillen aan een stofzuiger. Sommigen zouden het zelfs ook afkeuren dat ik er zo blij mee ben want dat is niet van deze tijd natuurlijk. Zo helemaal niet geëmancipeerd! Het zij zo. Ik heb trouwens nog even gecontroleerd of dit het geruisloze soort was maar er staat zelfs als minpunt genoteerd dat het ding meer herrie maakt dan andere in zijn soort. Ik kan het hebben. Helemaal na de eerste testrit. Sommige krachten komen juist voort uit zwakheid. Dat is al een heel oud Bijbels gegeven en toepasbaar op erg veel situaties. Neem nou gistermorgen. Er was een hoop gedoe over een zak chips  die niet te rechter tijd werd genuttigd. Tenminste, wij zijn dat niet gewoon om elf uur in de morgen. Onder het mom: 'het is vakantie' werd er kwistig gestrooid uit die zak en ik drukte dus maar op de knop die een enorme soort van loeien veroorzaakte. Einde gekrakeel want niemand verstond elkaar nog. Had ik dat maar eerder bedacht, al die vijf stofzuigers eerder. Dan was ons een hoop uitzoekerij ("Ja maar hij, ja maar zij, en toen zei hij en jij zei weer wat anders terug") bespaard gebleven. Ik ga het vaker toepassen. Wat zal ons huis er wel bij varen en de wereldvrede op langere termijn ook.

Weeksels 12 t/m 17 oktober

Maandag :
Een paar weken geleden schreef ik over een boom voor ons huis. Met drie takken in kleur en de rest nog groen, leek die op een kappersklant die één haarlok in herfsttinten laat zetten. Inmiddels is de verf doorgelopen naar de rest want oktober zet uiteindelijk alles in vuur en vlam. De kleuren laten zich niet eens vangen in goeie beschrijvingen, ze zijn dieper, geler, rooier en mooier dan ik ze met mijn toetsen verwoorden kan. Hoogstens lukt het een beetje in dezelfde sferen blijven, door mijn dochter-kapster te vragen of ze snel haar kleurkaart wil pakken voor het bewerken van mijn lok(ken). Laat ik dat maar doen want anders ben ik zelf straks uit te tekenen in vooral grijstinten...
     

Dinsdag:
Elke coupédeur staat open en lonkt: "Kom dan, haal snel je ov-pas langs het poortje en stap maar in. Ik ga bijna vertrekken." Laat ik maar gewoon niet kijken. Doorsjouwen, er liggen honderden stuks post op mij te wachten in dat gebouw dat daar achter die trein uittorent. Elke keer gaat dat ook goed. Het is ook niet het werken met tegenzin. Wel die fractie van een seconde, waarin een mens denkt: "Kom, doe es gek!" Net als ik de fly-over bereik, geeft de intercity het op, sluit sissend zijn deuren en zet zich in beweging. Het zou ook wel al te maf zijn. Stel, ik doe het. Ineens bevind ik mij dan tussen die reizigers en zoek een plek. Moet ik nog wel even bellen met de postbaas. Mijn mobiel heeft een paar sneltoetsen om korte metten te maken met dit soort - en vooral andere - situaties.
...
"Ja, met mij, je weet wel. Ehm...Probleempje. Ik zit in de trein.
...
Hoe dat kan? Tja, die trein lokte mij, zwak momentje denk ik.
--
Hhh? Uitstappen? We beginnen net te rijden. Onmogelijk. We rijden net voor je raam langs. Nou doei hè, succes daar!"
---

Er is maar één manier om hieruit te komen. Treinkaartje kopen op 'n vrije dag en tegen mezelf zeggen dat ik naar mijn werk ga. Lopen langs die trein. Elke open deur weerstaan. En dan, als er echt niet meer op gerekend wordt, pak ik die allerlaatste mogelijkheid.

Woensdag:
Stel dat je naar een feestje mag. Een evenement waarover nagepraat gaat worden. Fysieke en mentale voorbereiding zijn van belang en je hebt nog maar één hobbel te nemen, één draak te verslaan. De supermarkt weet het ook al en schreeuwt via advertenties dat de aanbiedingen rondom dat feest de voorpret zullen vergroten en alsof het allemaal niks kost, bemoeien zelfs radio en tv zich met de komende happening. Stel dat zoiets je allemaal te wachten staat...

Mijn herinneringen richting een schoolfeest hebben dezelfde lading. Supermarkt en media bemoeiden zich er niet mee maar verder was de voorpret geweldig en de hele school sidderde van spanning. Jammer genoeg was er ook een cijferlijst. Alles wat daarop stond, was allesbehalve feestelijk...

Arm Nederlands elftal. Zo moet dat dus voelen. Wat weet ik nou van voetbal? Niks natuurlijk. Ik voel alleen nog die enorme domper van toen. Maar dan ook alleen, als ik het me heel stevig herinner. Die avond bleven de buskosten mij bespaard en de liters cola en de zakken chips. De supermarkten gaan straks met het EK heus niet dicht, er zijn alleen geen oranje fluitjes of speeltjes bij de kassa verkrijgbaar na het doen van de boodschappen. Kom op Nederland, als je volgende rapport weer goed is, mag je misschien ook wel weer meedansen.

Donderdag:
Vroeger lazen wij onze kleintjes voor uit Jip en Janneke. Sommige stukken zullen nooit meer vergeten worden: "Het regent, Oh, wat regent het" begint één van de verhaaltjes en oh, wat een enorme verregende spits beleefde Nederland vandaag. Het was bar en boos. Ik heb nog net niet uit het nieuws vernomen dat de treinen er niet meer doorkwamen. Ik zit weer op het grote bed met twee kleintjes links en rechts van mij. Ze hebben schoongewassen haartjes, zijn al in hun pyjama gestoken en dragen allebei lekker warme slofjes. Ik zie de tekst weer zo voor me: "Jip neemt grote stappen en stampt midden in een regenplas zodat het water om zijn oren springt..."

De boodschappen zijn gehaald, ik bezoek nog even de bibliotheek en sta stil bij de uitgestalde kinderboeken. Ze hebben het grote boek nog steeds liggen. Ik kan me bijna niet bedwingen maar weet dat er geen één kind meer komt luisteren. Ik verlang naar de avond met een dik boek voor mezelf. En die sloffen, natuurlijk!

Vrijdag:
Vaardigheden zijn om bij te houden. Je moet er toch niet aan denken dat alle ooit opgedane routine naar de bodem van je handelingenbestaan zakt. "Zuiver meten is zeker weten." zei mijn wiskundeleraar vroeger in elke les. En altijd keek hij dan een bepaalde richting uit. De mijne dus. Of verbeelde ik me dat? Alles wat met cijfertjes te maken had, leerde ik hevig haten. Later zou blijken hoe onterecht want ook haute-couture is er aan gebonden.
Deze dag was uitverkoren om achter de naaimachine te gaan zitten om een jas te naaien. Vraag me niet waarom. De dag en de ruimte waren aan mijzelf, niemand die zich zou storen aan geratel en overal een lap stof of spelden om je aan te bezeren. Dat was allemaal mijn deel.
En toen ging er wat mis...
Waarna ik de behoefte om te gaan smijten met de naaimachine moest bedwingen.
Waarna de jas in de kast kwam te hangen.
En er afstand gecreëerd moest worden, wat heel wat anders is als een kledingstuk.
Wat me stof tot schrijven opleverde over vaardigheden die even de mijne niet meer leken te zijn.
Heel zielig.

Zaterdag:
Na een nachtje slapen, is er weer hoop. Dat is bijzonder fijn want ik baalde als een stekker. Uiteraard zal ik de details van de revisie niet oplepelen. Dat geeft wel blogvulling maar je hebt er niks aan als je niet eens weet wat een beleg is. of een paspel of... Het was vooral de gedachte aan een verloren dag die me kribbig maakte. "Ben je eens een dagje alleen, zeeën van tijd voor je en dan zit je te hannesen met een kledingstuk. Foei!" Maar wat is eigenlijk precies de definitie van een verloren dag? Ik betrap mezelf op een denkfout. Waarom moest het allemaal nog voor de herfstvakantie af zijn? Van wie moest dat? Van mezelf. Was me dat even dom. De dag verliep bijzonder vredig, ik zette een muziekje op en genoot van het maken van een creatie. Iets niet klaar? Soit! Het was een dag om in te lijsten. Net als het moment van nu want sommige doelen zijn wél haalbaar. Punt!

Weeksels 5 t/m 10 oktober

Maandag:
Bij de plaatselijke levensmiddelen/handwerk/dranken/ijzerwaren/enzovoortwinkel waren een moeder en dochter beland. "Ah mam, zullen we pléase wat lekkers kopen voor bij een filmpje vanavond? Hoeft heus niet duur te zijn. Kunnen we straks met een dekbedje op de bank. Filmpje kijken. Nu de jongens er niet zijn, kan dat best eens." De moeder had een zorgengezicht en ze leek me niet heel koopkrachtig. Je moet natuurlijk niet op uiterlijkheden afgaan. Haar kind had gelukkig een lange adem en er verscheen een voorzichtige glimlach om de oudermond. Een paar gangpaden verder was een voor het oog welvaren echtpaar rubberen laarzen aan het passen: "Is dít misschien nog iets, voor als we in Nederland zijn?" vroeg mevrouw aan meneer. Aan haar stem te horen, twijfelde ze zelf stevig aan het omhooggehouden artikel. Blijkbaar hadden zij de keus om vooral vaak ergens anders te leven maar zeker weet ik het alweer niet. Bij de kassa stonden intussen de moeder en dochter. Terwijl ik zelf afrekende, keek ik stiekem naar hun buit. Gelukkig, een paar blikjes frisdrank en een zak chips. De avond leek gered. Wat hoop ik toch, dat het een fijne avond is geworden voor die twee. En ok, ja, ook voor dat andere stel als ze weer Nederland uit zouden gaan want wat weet ik nou over zowel de moeder met haar kind of de gelaarsde man en zijn vrouw. Gissen is missen...

Dinsdag;
Omdat het een commissie behaagde mij te nomineren als winnares van een blogpostwedstrijd - maar ik weet nog niet op welke plek in rangorde ik sta - kreeg ik een mailtje. Daarin stond dat ik mij op zondag 25 oktober a.s. te vervoegen heb voor een receptie en vermelding van de top 3 van prijswinnaars bij een boekhandel in Halle.
Dat ligt in België.
Nou ja, zelfs bijna in Noord-Frankrijk.
Dat had ik niet zo één, twee, drie in de gaten bij het zoeken van de leukste stukjes uit mijn bloggeschiedenis, wat natuurlijk erg dom is. Het aas dat me voorgehouden werd, bestaat uit een e-reader met - let wel - lederen(!) hoes en een stapel boekenbonnen waar ik me ook wel mee zou redden. Het is een wedstrijd met een staartje en een hoop geworstel met mijn gereformeerde wortels.Voor wie dat voor zich ziet, vast een leuke film. De rest bracht ik onder woorden in blogpost: 'wespennest'. Die publiceerde ik samen met een uitnodiging om met mij het hoofd er in te steken.

Woensdag;
Wie op marktplaats een beetje actief is, ziet allemaal verschillende mensen op plaatsen waar je anders nooit zou komen. Even een letterlijk en figuurlijk uitstapje om het stoeien met wortels te ontvluchten. Ook leuk om bij elke klant het toilet te mogen gebruiken want je denkt toch niet dat driehonderd kilometers zonder sanitaire stop gevreten kunnen worden? Wat zie je dan véél van de mensen. Een wc-bril met muzieknootjes om de juiste toon te zetten. Een douchekop op armlengte van de wc-rollen, die ondanks dat niet eens kledder zijn. Knap hoor. Zou mij niet lukken. De tomtom coachte ons naar de klanten, wat fijn was. Vervolgens mengde dit stukje techniek zich in onze gesprekken zodat het leek als of we al ons grut hadden meegenomen op de achterbank. En het was juist zo goed om eens zonder luistervinkjes een aantal items door te nemen. Toen ik een gevoelvolle, doch scherpe en uitgebalanceerde uitspraak wilde doen, was er een stem; "Neem de volgende afslag." Uiterst irritant maar misschien wel drie keer zo verstandig dan wat ik wilde zeggen.

Donderdag;
Terug naar hot-item van de afgelopen week; het to-go-or-not-to-go naar België. Natuurlijk valt het tegen dat de e-reader met boekenbonnen zo lokten. En dat ik niet met lege handen wilde thuiskomen. Een auteur (would-be, zo je wilt) is ook maar een mens. Ze zijn daar in België ook niet op hun achterhoofd gevallen. Als er prijzen zouden worden nagestuurd, kwam er natuurlijk geen kip in Halle. Intussen is er stevig nagedacht, gewikt en gewogen. En bij elke reactie begon dat feest opnieuw. Er waren opmerkingen die me de brug niet over hielpen en antwoorden waarna het hinken heen en weer óp die brug misschien mijn hele leven zou gaan duren. Je zou er nooit meer één letter voor op papier zetten.
Maar, ik ben eruit.
Echt?
Ik ga niet!
Weet je het zeker?
Ja, tenzij...
Shocking!

Vrijdag.
Vroeger, tijdens het bijwonen - en meer dan dat was het ook niet - van de lessen aardrijkskunde werd ik uitgedaagd om een kompas vast te houden. Hoe je het ook draaide, er bleef iets naar het noorden wijzen dus dat boeide niet langer dan drie minuten want de aandachtsspanne van de jeugd dertig jaar terug, verschilt niet zoveel van degenen die nu op school zitten. Had ik nou maar beter opgelet en dan ook gelijk maar tijdens kerkgeschiedenis. Dan had ik ook wat onthouden van ene meneer Ignatius (geboren in 1491 na Christus). Nu komt slechts de klank van zijn naam me enigzins bekend voor en zeker weten niet de wetenschap dat hij het 'kompas van het geweten' al noemde als ingebouwde en verder ontwikkelde gps-app in de mens. Die, als het goed is, mij de goede weg wijst bij moeilijke keuzes en bijstuurt als er een foute afslag dreigt. Was dát het dan? De onrust en het gezwalk dat me ook niet gelukkig maakte? Zou kunnen. Was me er bepaald niet bewust van. Dat zou ik wel kunnen beweren maar dan lieg ik en slaat het wijzertje van mijn kompas op tilt. In ieder geval wijst dat nu nog steeds naar het Noorden.
En zelfs ík weet dat België dáár zeker niet ligt.

Zaterdag.
De grote bibliotheek in de binnenstad biedt me gelegenheid om nog meer letters tot mij te nemen als ik er zelf uitgooi. Ook zit ik er vaak aan één van de computers. Een sticker daarop vermeldt, dat ik er twee uren gebruik van mag maken. Wordt zoiets gecontroleerd? Het is niet te hopen voor de mevrouw op ver gevorderde leeftijd naast mij. Ze zucht, scheldt en moppert. Kijkt jaloers opzij naar mijn gehamer op de toetsen en vraagt na enig zelf overwinnen of ik haar helpen kan. Ze is een reis aan het boeken en het lukt maar niet om gegevens in te voeren. En ze is al úren bezig. Zo gaat ze het vliegtuig natuurlijk niet halen. Natuurlijk heel vleiend, die vraag om te helpen maar als mevrouw denkt dat ik dat kan omdat ik redelijk snel een stuk tekst op het scherm tover, moet ik haar uit de droom helpen. Ik ben ook maar een domme gebruiker en alleen in mijn hummetje als er gebeurt wat ik zeg. Dat vertel ik haar. Ze lacht en we buigen ons samen over haar onwillig apparaat en het loopt inderdaad op niks uit. Ze gaat iemand halen en voordat ze geërgerd weg stampt, vertelt ze dat het niet aan haar ligt. Zelfs niet aan mij - dat valt dan weer mee - maar dat het systeem niet klopt.
En zo is het mevrouw. Hoe oud we ook worden, het kan echt nóóit aan ons liggen. Het zijn de systemen!

Wespennest

Wil je als auteur door het leven, dan kost dat offers. Ga je publiceren, zit je in de nesten. Ben je ook nog christen, kun je helemaal wel inpakken volgens velen. Wat is mijn probleem? In mijn pogingen om veel met letters te spelen en mijzelf op te jutten tot betere toetsenbordprestaties doe ik schrijfoefeningen. Stilstand is immers achteruitgang. Dus kijk ik ook regelmatig of er een schrijfwedstrijd is waaraan ik mee kan doen. En ja hoor, laatst mocht ik weer los. Een uitdaging voor de bloggers. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Even wat spelregels bij langs, één van de leukste stukken uitkiezen en hup, daar ging die dan...

Vandaag kwam er een mailtje van de wedstrijdorganisatie. Genomineerd tot de beste vijftig inzendingen. Van harte gefe... Wat? Een bijeenkomst in België op zondag 25 oktober a.s. Daar worden de beste drie bekend gemaakt. Ben je er niet en heb je wel gewonnen, heb je pech gehad, dan schuift de prijs door naar een volgend project. Wel aanwezig maar niet behorend tot de top drie? Prettige reis gehad? Wel thuis!
Ok, dat zijn de feiten.

Ja maar, op zondag zit ik in de kerk
...
Dat meen je niet, denk je echt zo? Doe niet zo truttig, dit is toch iets bijzonders.
...
Ja maar, ik heb altijd geleerd dat ik mijn broers en zussen in het geloof niet mag ergeren en anderen ook niet.
...
Waarom zou dat zo zijn? Laat die lui zelf eens in de spiegel gaan kijken. Misschien ergeren zij jou wel en bovendien kun je niet alles op je nek nemen.
...
Ja maar, een principe is er niet om te laten vallen zodra het beter uitkomt.
...
En wat is dat principe dan?
...
Ehm... Bijvoorbeeld dat.. Hè, doe niet zo vervelend. We zijn dat gewoon ook niet gewend om de zondag voor eigen plezier of gewin in te richten. Zomaar wegblijven? Je zou er in blíjven! En dan heb ik het nog niet eens over mensen die zich in hun graf zouden omdr...
...
Ja, hè, hè, dat doen ze toch niet en je kunt God toch ook danken voor de talenten die je mag gebruiken?
...
Dat staat buiten kijf maar ik denk niet dat ik daar op dat feest een loflied ga aanheffen.
...
Nou, succes ermee. Ga heen en word wijs

Ja, wat heb ik dáár nou aan?
Hier zijn onder anderen familie-apps goed voor dus ik gooi het in de groep. Na de felicitaties de volgende overwegingen: Ze hebben geen enkel bezwaar want de sabbat is er voor de mens en niet andersom. Wat zegt dat - vooral - over hen? Ze worden niet gehinderd door dit soort levensvragen kennelijk. Er is er eentje die zegt: Als je in de kerk zit op die dag, ga je spijt krijgen. Dan denk je: "Had ik maar...!"  Oplossing daarvoor is het leegdrinken van een fles wijn, voorafgaande aan die kerkdienst. Net zo melig want daarover staat ook het nodige geschreven, zegt het familielid. Op die dag wordt er trouwens al klare wijn in de kerk geschonken omdat het Heilig Avondmaal gevierd gaat worden maar om te denken dat ik aan één slok wel genoeg zal hebben...
Wat een dilemma's. Leef ik nou al zesenveertig jaren in het nuchtere Groningen, om zulk zwalkdenkwerk neer te zetten en mijn beginselen - wat dat ook voor dingen mogen wezen -  zo te verkwanselen? Foei!

Of niet?

Weeksels 28 september t/m 3 oktober

Maandag:
Altijd als ik na het weekend wakker word, denk ik aan een opgeruimd huis binnen een uur, glanzend schone ramen, dito was, alles loopt op rolletjes en ik loop daar glimlachend tussendoor en heb overzicht over alles. (Wie lacht daar?) De werkelijkheid is als de naaktslak die een gigantisch spoor heeft getrokken door de keuken. Alles gaat traag, trager, traagst. Hoe komt die kruiper trouwens ongezien binnen? En waarom? En is het een voorteken voor een minder vlot verloop van de rest van deze week? En wanneer kan ik nou eindelijk eens gaan zitten doordubben over het advertentieverhaal? Niet op maandag, blijkbaar. Het buikpijnkind moet nog een keer naar de huisarts. Natuurlijk weer midden op de ochtend zodat er niks te plannen valt, vóór of na dat bezoek. Ik krijg er zelf een knoop van in mijn maag. Daarvoor kun je ook naar de gezondheidscentrum.

Dinsdag:
Hoera, één ding is me deze week alvast geschonken; de glanzend schone ramen! Iemand heeft zich een rotje zitten ergeren aan spinnen en zand. Bedankt goede fee-dochter!  Vier weken geleden was de vorige poetsbeurt nog maar. Dan heeft een beetje raam zich eigenlijk gewoon koest te houden. Nog lang niet aan de beurt! Maar nee, spinnen uitnodigen en smerig zijn, Daar keek ik zelf ook al naar met één oog en bedacht dat die viezigheid weg moest. Daarna ging dat oog maar gauw weer dicht. En verder niks. Maar dat hoeft geen drama te zijn. Bovendien is er goed nieuws: Op de planeet Mars is absoluut water getraceerd. Vloeibaar zelfs. Alsof het niks is. Alleen, de mensen komen er zo weinig. En ramen wassen hoef je er ook niet.

Woensdag:
Er staat een zoutpot op tafel. Vergeten terug te zetten. Dat is geen doodzonde maar omdat ik dat ding elke dag tegenkom, wordt het vervelend. Zo gaat het ook met het laatste restje van de rol wcpapier, het dopje van de tandpastatube, overal tassen, oordopjes, schoolspullen, fietsonderdelen die even hier of daar moesten liggen en..Wordt vervelend en klinkt overbekend? Nou ja, alles dus, wat er op een dag vastgepakt is door diverse handen in ons huis. Inclusief de mijne. Soms heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn keukenschort aan, met een grote zak van voren. In die buidel vergaar ik tijdens mijn noodzakelijke rondes de zwerfzooi. Een heus rariteitenkabinet draag ik bij me. Maar het kan nóg gekker. Op het werkblad van het aanrecht, vlak naast de kookplaat ligt regelmatig een jas. En een tas.  Lieve huisgenoot, wat zal ik daarvan koken of bakken? En zal ik er nog een snufje zout aan toevoegen? De pot staat nóg op tafel.

Donderdag:
Een grote verzekeraar gaat gezond gedrag belonen. De kilometers die op stappentellers geregistreerd staan, kunnen worden omgezet in kortingen. Of je laat het rijgedrag vastleggen. Wat een mogelijkheden om je eigen leven kwijt te raken. Heb je wat minder te besteden, ben je zo meteen moreel verplicht om - gelijk oversteken -  je eetgedrag in kaart te laten brengen. Of iets anders. "Kijk mevrouw, tekent u hier maar even, plaatsen we zo even een camera in uw woning Dan krijgt u korting op steunzolen". Nou, dat durft niemand te weigeren natuurlijk. Het rookgerei moet trouwens wel het veld ruimen. De hond ook. En wat, hebt u een breedbeeldtv? Wat ongezond allemaal.
Slecht idee dus. Behalve als er iemand achter de knoppen zit die de polis al betaald heeft. Iemand die van je houdt en je alles gunt waar je gezond van blijft. Steunzooleffect. Maar dan anders.

Vrijdag:
De papieren versie van 'schrijven magazine' ligt voor mij. Er staat heel wat informatie in die mij doet beseffen dat er nog een heleboel aan mijn pennenvruchten geschaafd kan worden. En dat ik op schrijfvakantie kan. En dat er talloze manieren zijn om het allemaal anders te doen. Ook lees ik een interview met Arthur Japin. Hij doet veel aan research naar de plekken waar zijn personages rondlopen. Wat een goed idee! Morgen pak ik het vliegtuig en ga in Amerika de sfeer ruiken waar ik mijn advertentiejuf wel zie rondlopen. En volgende week is misschien Siberië ook wel een optie. De reden bedenk ik wel zodra ik er ben. En dat allemaal ter wille van het geschreven woord. Hé, even kijken op de wedstrijdpagina. "Schrijf je zelf naar Gran Canaria". Het ís een begin. Onder de palmbomen krijg ik vast heel veel inspiratie.

Zaterdag:
Niks Amerika. Bye bye Siberië! Geen palmboom te bekennen. Post sorteren moet ik. En voor de verandering ook nog een stadswijk die ik nog nooit had gedaan en waar bij elk huis blijkbaar subnummers horen. Voor de onwetende domme postontvanger: Dat zijn de toevoegingen aan huisnummers. Bestaande uit letters en cijferwerk voor dat kleine beetje extra.  De krenten in de pap van huisjesmelkers. Meestal is dit het gevolg van het opdelen van grote panden in studentenhokjes. Zet één gipswandje en de huisbaas kan weer een kamer van drie vierkante meter extra verhuren! Hopelijk is de postbode een beetje blij met mijn gezwoeg. Hij komt net zijn dienst ophalen. ΅Tjonge wat een gedoe in jouw loopje" zeg ik tegen hem.
"Hoe lang heb je erover gedaan?"
"Iets minder dan drie kwartier".
"Hm, het komt per pand door één brievenbus. Enig idee hoe dat naar beneden dwarrelt aan de andere kant van de deur?"
---
"Goed weekend, krijg er maar geen nachtmerries van".

Weeksels 20 t/m 26 september

Maandag:
In de keuken is het me een gerammel van 'heb ik jou daar' en er borrelt van alles in diverse pannen. De voorbereidingen van een letterdiner (vijf gangen, vergeet dat niet) zijn in volle gang. Er is alleen één bestanddeel dat blijkt te gaan klonteren zodra je ook maar in de richting ervan kijkt! Het betreft ingrediënt: 'goed gev. port,' wat natuurlijk betekent dat de jonge vrouw een spierinkje heeft uitgegooid om kabeljauw te vangen. "Naar wicht! Ben je wel helemaal lekker? En dat in deze tijd. Je betaalt je eigen drankje maar, madam!" Goed, die buidel schrappen we van het menu. Er zijn van die kruiden die maar voor heksensoep zouden zorgen. Blijft over dat de jonge vrouw met dito kerel iets wil ondernemen dat in de verste verten niet lijkt op het nuttigen van een kopje thee en een eindje kuieren. Dat kan over vijftig jaar nog wel als het allemaal goed komt, al weet ik niet of dit gerecht een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. Zodra het uit zichzelf de koelkast uit loopt, lijkt het me foute boel. Later zorg!
Neem even een aperitiefje. Dat kort de tijd...

Dinsdag:
De j.vr. mag dan die goed gev. port. achterwege hebben gelaten, we zitten hier met z'n allen een beetje oud te worden dus mag ze wel opschieten. Niks hoor. Zeuren en miepen! De krant waarin haar advertentie staat, is al meer dan een week oud. Nog steeds geen appje. Geen facebook-peebeetje. Geen spannende dingen op het programma. Terwijl ik bedenk hoe haar leven er nu uit moet zien met al dat gestaar naar haar mobieltje, valt me iets op aan een boom in de straat voor ons huis. Overwegend groen is die met drie takken waar de herfst onmiskenbaar aan het toeslaan is. Net iemand die een haarlok heeft laten verven en de rest ongemoeid wilde laten. Hee, da's leuk. Nou weet ik tenminste hoe ze eruit ziet. Net de nieuwste herfsttint haarverf uitgeprobeerd. Zie je, steeds een stapje verder. De boom zal wel bijkleuren.

Woensdag:
Niks lettersoep!
Ineens zit je in de wachtkamer van spoedeisende hulp in het ziekenhuis omdat jongste spruit een hoop te stellen heeft met steken in de buik, rechts onderin. Voor de meeste ouders het sein om alle mogelijk aanwezige startblokken tegelijk te gaan beklimmen. Jongste mag niks eten en ik heb vooral zin in koffie. Een oefening in solidariteit is nooit weg. Dus, géén koffie. Tegenover ons zitten drie vrouwen met een smartphone te synchroonschuiven - een variant op die andere olympische sport - met hun vingers over smartphonescbermpjes. Alle drie dames bezitten dezelfde grootte van apparaat. Wel verschillende kleur van hoesjes. En, oh ja, één van hen heeft vermoedelijk haar elleboog gebroken. Dat lijkt me pijnlijk genoeg maar haar begeleidsters zijn zo begaan niet of ze moet nog een glimlach tevoorschijn toveren voor de 'k...lik' die dit gezellige moment vereeuwigd wil zien. Ik voel mijn mondhoeken krullen en zie voor eigen veiligheid maar af van papagaaigedrag. Stel dat ik anders geen uitgebalanceerde maaltijd op tafel kan zetten.

Donderdag:
Ondanks verdenking appendicitis geen opname, geen narcose en geen snijtoestanden. Wel een recept mee ter geruststelling en bedwingen van het darmkanaal. Complete dag van de kalender verloren. Verder met de volgende. Tijd: Uur of vijf. Plaatsnotering: Stiltecoupé van de intercity tussen Assen en Groningen. Om mij heen wel vijf schermen van mensen die aan het werk zijn. Er zit een jonge vrouw aan de andere kant van het gangpad. Dat ís ze! Mijn personage. Ja hoor, we zijn er weer. Voor mijn plezier heeft ze zelfs die lok van gisteren laten doen. Wat gaat ze vanavond eten, moet ze eerst nog bij de Ah-to-go een snelle hap gaan halen of is ze een elke-dag-verse-groenten-typje? Is dat de spanning die ze zoekt? Haar laptop komt in een bijna overvolle tas terecht want we zijn bijna op het station. Denk dat ze een cursus volgt of zo want er zit nogal wat studeerspul in haar tas. De trein is gestopt. Weg is ze. Mag je personages/medereizigers ook gijzelen? Nou zit ik met een half beeld. Lekker is dat!

Vrijdag:
In één van de boeken uit de bieb staat dat ik een hap van iets moet nemen om te ervaren hoe het die mevrouw met de lok smaakt. En dan is mijn diner nog niet eens klaar. Oefeningen doen, heeft veel gevolgen Maar daar ben je Calvinist voor. Wel verveel ik mijn volgers. Geef maar toe. Op tv vult men met elke punt en komma van een afvalrace een hele avond. Mij niet gezien. Bovendien wordt ik gewaarschuwd voor de valkuil dat ik mijn dame niet pasklaar op een presenteerblaadje moet opdienen. Dat schijnt een lui lezersgen wakker te maken. Bij te veel hints voelt de kijker/lezer zich namelijk onderschat. Ik hóór het ze zeggen. Eerst nergens last van gehad maar nu als de kippen erbij om te gaan klagen. Bij te weinig info haakt men af. Hallo, bent u er nog?

Zaterdag:
Er loopt ergens in Nederland een klein reekalfje tussen de koeien in de wei. Hij werd verstoten door zijn eigen moeder en heeft nu asiel gevonden tussen een kudde koeien, wat leuke beelden oplevert. Zijn moeder heeft gefaald. Wellicht las ze contactadvertenties en is ze er voor de late leg vandoor met een ander hert. Nou lees ik vanmorgen dat falen tot kunst kan worden verheven. Dat komt moeder hert en mijzelf bijzonder goed uit, al ben ik me nu even niet bewust van het maken van fouten. Robert Kennedy schijnt ooit beweerd te hebben dat alleen zij die geweldig durven te falen, iets geweldigs kunnen bereiken. Hoera, toekomstperspectief! Geen opschiet in het advertentieverhaal is trouwens alleen maar een beetje lastig. Nog lang geen flop want dat moet nog blijken als het klaar is. Bij deze neem ik het besluit om mijn personage even met rust te laten. Denk dat zij zich inmiddels wat opgejut voelt en daar dwars van wordt. Zit ik daar met mijn ideeën en goeie gedrag. Ik zet haar in de hoek. Als ze weer lief is mag ze terugkomen. Maar dan wel in een verhaal dat af is! Hapklare brokken zogezegd. Kunnen we eindelijk eens aan tafel.