Blijvertje
Er is een tijd van komen, en er is een tijd van blijven! Met deze stelling riskeer ik een heleboel hoon, en daarom poneer ik hem ook. “Ha! Dat wil schrijfster heten en kent haar moerstaal uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegden niet eens, ga je schoolgeld terughalen en kom volgend jaar maar weer eens langs!”
Een verkeerd gebruikte uitdrukking is niet de reden om een weblog leeg te plukken. Dat deed ik omdat de inhoud ervan op het grotere werk zit te wachten. Een boek…"Wát zeg je? Nou ja…boekje dan. Was me dat even schrikken!" Het was wel een mooi middel om te beginnen met schrijven, die weblog. De reacties erop waren van het stimulerende karakter, en het plezier eraan groeide met de dag. Er zat ontwikkeling in na veel geschaaf geschrap en gescheur. Toch kun je niet blíjven proberen tot de boel perfect zwart op wit staat, of tot je een ons weegt. Zowel het één als het ander neigt naar wenselijkheid, maar met wérkelijkheid heeft het niks gemeen. Blijft over, de vraag waarom je de zoveelste wilt zijn die zo nodig een ander lastig moet vallen met letters. Je kunt ook gewoon gaan breien, heeft niemand last van. En heb je er wel tijd voor? Waar zou ik die vandáán moeten halen met een gezin van zes mensen en een huis dat schoon wil blijven. Nee, tijd heb ik níet, dus door middel van geschuif met prioriteiten máák ik die, want schrijven is iets, wat op den duur niet meer te rationaliseren is, evenals de wens de schrijfsels bekend te maken of -nog erger- te verkopen. En breien dóe ik al, maar mijn hoofd en vingers vragen om variatie. Op een maandagochtend besloot ik daarom niet het gebruikelijke puinruimen de voorrang te geven maar een groot aantal letters in een manuscript te schuiven. De vriendin die het Nijmeegse-vierdaagse-bananenschil-verhaal in me loswoelde bleek tot meer in staat te zijn, want ze tipte me aangaande een printing-on-demand uitgeverij. Moet ik nog meer uitleggen? Het was maar twee dagen wachten op een telefoontje van de bewuste boekenondernemer. De letters die ik had gestuurd waren in goede orde ontvangen en smaakten prima. Of ik maar even lángs wilde komen!? Ja, ik wilde! En na een gesprek bleek, dat de mensen van boekscout óók iets verlangden. De investering komt van hún kant, ík hoef alleen maar mijn netwerk te bestoken, erin te werven, te leuren, te bedelen en te zeuren. Kwam dát even mooi uit! Dat heeft ieder mens min of meer in de genen zitten. Reden voor een feestje, want er ligt een contract hier op tafel. Als ik dat doorgespit heb, hoef ik alleen nog maar te tekenen, en de boekenwereld ligt voor me open.
Vanaf het bewuste telefoontje en het bezoek aan de uitgever verkeer ik in alle staten. Van: nog-niet-geloven-dat-het-zover-is, tot een groot gehalte aan euforische gedachten. Daartussen in schreeuwen gezin, stofzuiger, afwas, puinruimen, de was en kooksessies om aandacht. Wat zullen die dingen van het alledaagse nog veel schrijfstof opleveren. In het begin van dit stukje staat expres een verkeerde uitdrukking, maar wie schrijft….die BLIJFT.
Schrijfselsje.
