Maandag:
Prinses Amalia heeft vandaag haar eerste gymnasiumdag. Vader Willem filmt haar uittocht op de fiets richting einde oprijlaan. Op de achtergrond hoor ik gekraak. Slecht gesmeerde fietsketting of de knoop in zijn maag vanwege de zenuwen. Dochtertje mag dan regelmatig links en rechts beschermd worden, de bedoeling is dat ze een zo normaal mogelijk en vooral privé/schoolleven gaat krijgen. Dat gunnen de meeste mensen haar ook wel, denk ik. Wat groeit er uit deze puber? Gaat ze de veranderingen aankunnen of is elke roosterwijziging van haar leven een extra hobbel? Vanmorgen keek ik mijn eigen brugger na. Onze oprijlaan is iets korter dan die in Wassenaar, zijn aftocht niet te filmen. Ik zou niet durven.
Dinsdag:
"Ouders van studerende kinderen worstelen met de vraag of ze financieel extra moeten bijspringen voor de studie van de kinderen" zegt de nieuwslezer. Zie ik nou een minzaam lachje om zijn mond? De voice-over die uitlegt dat je als jongere ook thuis kunt blijven wonen of meer gaan werken klinkt neutraal maar de échte luisteraar haalt ook daar het verholen leedvermaak wel uit. Eerlijk gezegd worstelden wij helemaal niet! Maar dat moet wel, blijkbaar. Wel fijn dat je hard studerende spruit een brief krijgt waarin staat dat hij voor extra's bij paps en mams moet zijn. Er zijn zomaar heel veel extra's nodig vanaf het moment dat zo'n brief binnenrolt. Ook de hoogte van het rederlijkerwijs te verwachten bedrag wordt er in vermeld. 'Kan ik mijn eigen broek ophouden?' wordt: "Kan ik ff vangen?" Wij zijn bang dat we een bodemloze put moeten vullen want des kinderen definities van primaire levensbehoeften zijn ons vreemd, dus: "Ja hoor. Hou je handen maar op. Hier heb je een appel en hier een ei! Nog een doosje paracetamol, hagelslag, toiletpapier, bandenplakspul inclusief schriftelijke plakcursus, whatever you need"
"Mam!
De pasta is op.
Waar is mijn shirt?
Hier ligt stof
Je preekt zo!
Mag ik geld voor een zak snoep?
...."
Gisteren begon het schuldgevoel al te knagen natuurlijk omdat wij niet worstelen met het worstelen wat betreft oeverloze schenkingen aan studerende kinderen. Het doet mij zoeken naar een testje om te kijken of ik nog aan de goede kant van verantwoord ouderschap sta. Facebook levert elke dag meer vragenrondes dan een mens aankan. "Ben jij nou echt een goede moeder?" vraagt men zich af. Ok, nu zullen we het weten. Start de test. Oh, nee, doe maar niet. Een snelle klikronde leert mij dat de vragen absoluut eenzijdig gesteld zijn. De antwoorden die je kan geven, nog beroerder. En je mag niet eens een paar opties meer kiezen. Het is óf een goede ontplooiing óf waarden en normen. Over hoeveel kinderen je hebt. Is dat een graadmeter? Of je wilt dat ze een goeie baan krijgen OF liefdevolle mensen worden? Waarom dat tegen elkaar afzetten als tegenstrijdigheid? Hier een dijenkletser: Hoe jong je zelf was toen de eerste zich aandiende? Een open deur natuurlijk. Deze dan: Ga je je te buiten aan liefdevolle daden? Ik heb hen lief en leef met hen. Maar dat staat er natuurlijk weer niet bij. Dan maar nieuwe pot pasta halen en de was ophangen. Hola, dat hoort onder huishouding. Right! Ik heb altijd geleerd dat je het ene goed doet, wanneer je ook het andere niet nalaat. Niet dat dát altijd synchroon loopt maar het leven is nou eenmaal één grote test.
Woensdag:
Omdat mijn lief jarig is, komt er vandaag natuurlijk weinig van letterwerk. De verzameling door elkaar sjouwende gedachten die inspiratie genoemd willen worden, moet zich gedeisd houden omdat er taart wordt gekocht en hapjes gewrocht. En als we het spul dronken, ontkurkten we ook nog een champagnefles. De tijd die vrijkomt door het ontbreken van bubbels, benut ik om even een paar leestekens te wijden aan de jarige job. Fietsen en rennen. Werken en taxirijden. Trucks wassen en alle computerproblemen oplossen. What you see is what I get! Als je dat maar weet! Gefeliciteerd! En proost! Maakt niet uit wat er in je glas zit.
Donderdag:
Daags na een verjaardag is het puinruimen geblazen. En we zijn niet eens van die woeste vierders met het huis op de kop en zo. Eigenlijk ligt het meer aan achterstanden van de wasverwerking, sanitairglans en stof in de hoekjes. Bleef het daar liggen, dan kneep ik rustig een oog dicht en zonder gewetensbezwaren ook wel twee maar ik was direct genezen na een koffiekwek met een geliefde vriendin. Het rook bij haar naar groene zeep en dat wilde ik ook! Even om me heen strooien bleek niet afdoende dus na een korte sessie zelftucht en een langere sessie met opgestroopte mouwen blinkt alles weer. Nou nog een textielwasje draaien en ook nog ééntje met lettertjes. Dat maakt een tevreden mens van mij.
Vrijdag:
Mocht ik ooit zat van de was en van mijn toetsenbord zijn en het is wederzijds, dan kan ik altijd nog overwegen om schaapherder te worden. Tegenwoordig trek je daar niet alleen een parka, baard en set gebreide sokken aan met stoere laarzen eroverheen maar kun je er een heuse studie voor volgen. Het betreft een mbo-cursus en er zijn vier pijlers die de levensroeping steunen: Het schaap (Ja, bèh bèh!), de kudde, de natuur en de mens. Vergrijzing in het vakgebied riep om oplossingen om grazend natuurbeheer op de been te houden. Je leert er een bende handige dingen bij denk ik. Het is niet alleen maar sjouwen op de hei. Er komt zelfs ondernemerschap bij kijken, en ecologie en communicatie wat vast ook meer betekent als het fluiten naar de hond. Er was ooit een Vader die tegen zijn Zoon zei: "Wordt herder van al mijn schapen! Je zult een goede hoeder en weider zijn van alle lammeren en de rest van dat kuddevolk". Eigenlijk was die jongeman ook timmerman maar zelfs in die tijden bleek een carrièreswich al mogelijk. Er werden alleen geen studiepunten behaald. Wel waren de pijlers van toen al dezelfde als nu. Niets nieuws onder de zon dus. Hij was een niet te overtreffen natuurtalent dus hou ik me toch maar bij mijn korte, bonte, kook en letterwas.
Zaterdag:
Mensen zijn kwetsbaar, uniek in hun soort. Mensen zijn om ter wereld geholpen te worden, om in te bakeren, te knuffelen, te koesteren, op te voeden, te bestraffen, te prijzen, te troosten, een spelletje mee te doen, om niet alleen te laten als ze oud worden en misschien wel een stuk decorum verliezen. Maak een woordveld van alles wat je kan bedenken en je zult papier tekort komen. Geldt voor alle mensen in alle landen in alle omstandigheden. Alleen, het ligt er aan waar je wiegje heeft gestaan. En zo kan het gebeuren dat mensenmassa's vast zitten en kanten op gewezen worden waar niets is of waar ze weggejaagd worden. Zo kan het gebeuren dat de ene mens de andere in een vrachtauto laadt want het is makkelijk geld verdienen als iemand weg wil uit zijn geboortestreek. En dan zijn mensen om te smokkelen, om uit te buiten, om te vervoeren met zoveel mogelijk tegelijk. Dan maakt het weinig uit als aan het eind van de rit het wel heel stil is geworden. De mens is de mens een wolf geworden. En misschien reed jij of ik dan niet in die auto met al die lichamen er in, wolven zijn vaak slecht gezelschap. Vijanden van schapen en zo (zie gisteren) en in bezit van karaktereigenschappen die zomaar de mijne of de jouwe kunnen worden. Die alleen bestreden kunnen worden met hulp van die ene Herder.
Kyrië eleison.
vrijdag 28 augustus 2015
zaterdag 22 augustus 2015
Weeksels 17 t/m 22 augustus
Maandag:
Vannacht stond ik op het perron van Amsterdam C.S. Naast de trein stond de school waar onze jongste verwacht werd. Wel een heel eind hoor, elke dag van Groningen naar Noord-Holland. Waarom ze dát nou doen, dat verzetten van al die gebouwen steeds. Gelukkig werd ik wakker en realiseerde ik me dat een hele nacht reizen vooral te maken heeft met gedachten die naar de nieuwe ontwikkelingen rond het jongste kind uitgaan. Brugklasser. Heel ander leven ineens en elke dag twee keer vijftien kilometers af te leggen. Daar krijg je onrustige moeders van en die zijn verhipt lastig en snel van hun stuk. Vooral als de regen tegen de ruiten striemt. "Oh nee hè, mijn arme kind moet daar doorheen. Please, laat het ophouden, laat de school opbellen dat vandaag niet doorgaat, laat de zon doorkomen, laat... Ach mens, ga slapen en doe niet alsof het je nog nooit overkomen is. Het is je víerde brugsmurf! Ok, maar wél de jongste...
Ps: Alle nachtmerries voor niks natuurlijk. Kind leek wel tien centimeter gegroeid bij thuiskomst. Over ontwikkeling gesproken.
Dinsdag:
Een verhaal van het plaatselijk digitale nieuwsbulletin. Om te delen. Om je tanden in te zetten en/of eindelijk eens af te rekenen met uitstelgedrag of andere angsten...
Er logeert in ons dorp een klein meisje uit Hongarije. Samen met haar gastmoeder en een tolk bezoekt ze vandaag de tandarts. Kan het niet echt een 'dagje uit' noemen. Voor dat kleine grietje is het echter een kans om haar gebit te redden. Meisje Dé - zo noem ik het kind maar even want mijn Hongaars is bijzonder matig - gaat zonder dralen en vooral welgemoed (beschamend!) in de tandartsstoel zitten, waar blijkt, dat ze er voorlopig moet blijven ook want haar tanden en kiezen zijn aan een flinke onderhoudsbeurt toe. Zacht uitgedrukt; de boel rot haar mondje zo'n beetje uit. Zonder piepen en miepen worden er stukken gebit verwijderd...
Hoe gaat het ermee, lezer? Voel je je net als ik een beetje ongemakkelijk? Uitgestelde controlebeurt? Lag er niet nog een kaartje ergens, diep weggeschoven in een laatje dat toch al klemde? Angst voor het haakje? Kinderachtig volk zijn we! Kleine Dé is een groot voorbeeld. Ze kan verder ook nog wel wat support en andere dingen gebruiken. Meedoen? Neem contact met me op. Net zo makkelijk als het regelen van afspraken bij mondzorg...
Woensdag:
De woensdagen van de afgelopen achttien jaren zagen er vaak hetzelfde uit. In de ochtend redelijke rust en na half één een vriendje/vriendinnetje erbij aan tafel. Pannenkoeken eten of knaks met kadetjes. Voorbij is dat! jongste realiseerde het zich ook ineens. "Hè, ik ben woensdag gewoon ook 's middags nog naar school!" Stukje bij beetje dringt tot jongste door, dat er een hele andere tijd aan komt. Voor ons thuis ook trouwens. Ik zie al die moeders om half één voor ons huis langsfietsen met hun kroost. De clubjes zullen weer beginnen. Nieuwe voetbalmoeders worden geboren. Wat zegt dat over onszelf? Hoef je niet lang over na te denken en je al helemaal niet hardop af te vragen. Zelfkwelling is dat en foute boel in een huis waar tieners wonen. "Je wordt oud! That's all".
Hoe verrassend...
Donderdag:
Mooi weer! Iedereen naar buiten want internet doet het toch niet. Inbrekers? Ddos-aanval? "Service...Pfff. Prutswerk, lijkt nergens op" laten de hackers via een telefoontje weten. Ze prikken hier en daar een ballonnetje door - waar de klanten niet om gevraagd hadden, trouwens - en met bijna hetzelfde effect als na even roeren in een mierennest. Alles in rep en roer want het hele systeem is verstoord. Mieren zijn alleen zonder geluid in paniek. Dat lukt mensen niet. Terug naar het onderwerp; hacken! Goedkoper als een afkickkliniek voor internetverslaafden. We zijn (bijna) allemaal besmet geraakt met het virus van volksziekte nummer één; 'schermstaar!' Las een grappige zin op facebook van iemand die daar heus wel heen wil, als er maar wel wifi is.
Vrijdag:
Een aantal maanden terug haakte ik in bij een project: Meewerken aan een grote deken voor iemand die wel wat warmte kan gebruiken in het leven. Kan het nog steeds iedereen aanraden om te doen. Je zit nooit zo lekker legaal buiten als met een klusje. Je hebt ook mensen die zo'n reden helemaal niet nodig hebben. Die zeggen gewoon: Hier zit ik, en ik haak. Niet goed? Pech! Stofzuigen? Het ding staat op zijn plek. Ramen wassen? Do it! Ik niet namelijk... Dat zijn de zeer sterken onder ons. Voor de zwakkere rest kan ik als extra uitdaging meegeven dat je bijvoorbeeld je smartphone binnen laat liggen. En hoe meer je presteert en opzij zet voor de nieuwste verslaving die je al hakend ontwikkelt, hoe minder je toegeeft aan mobielstaarderij. Had ik het gisteren nog over een kliniek die al bestaat, vandaag bouwen we een nieuwe. Zonder gemeenschapsgeld. Zonder personeel ook (want dat ben je zelf). Laat je opnemen in deze organisatie. Kost niks. Nou ja, drieduizend kilometer garen dan. Maar die leg je uiteindelijk over iemand anders zijn/haar schouders. Ga daar alsjeblieft niet over liggen mieren.
Zaterdag:
Een bericht op facebook vertelt dat iedereen die na 1978 geboren is, tot het verwende watjesvolk behoort. Je zou er direct mee instemmen, alleen al vanwege het gejank nadat de internetverbinding haperde, deze week. Gelukkig blijf ik met bouwjaar 1969 ver uit de gevarenzône maar was wel benieuwd waarom het negen jaar na mijn geboorte nog meer zo hollend achteruit ging. Volgens mij staat of valt alles met de juiste portie houvast. Je lag in de vorige eeuw als baby gezellig in de reiswieg op de achterbank van de auto, je zat daarna als jong kind naast pappie op de bijrijdersstoel met niets anders om je aan vast te houden dan je eigen zitplaats. Zat je achterop de fiets, dan zeker niet vastgesnoerd maar als uiterste veiligheidsmaatregel alleen maar je benen in een rieten mand of links en rechts in fietstassen, met niets anders om je aan vast te houden dan de zadelveren vóór je. Dat overkwam je ook maar één keer. Traphekjes waren er niet of zo slecht ontwikkeld dat ze beter niet gemonteerd waren, vanwege de aantrekkingskracht op peuters om er overheen te kijken en te kukelen. Niets anders om aan vast te houden dan de hand van mams, een muur of te hoge leuning. Je leerde zelf je ruzies bevechten en te beslechten. Je leerde al jong met teleurstellingen omgaan. Kortom, een hele litanie met bewijzen waarom het volk van vóór '78 zo stoer is opgegroeid en waarom het menselijk ras erná verworden is tot een verzameling papzakken. Er zal wel wat van waar zijn maar motieven als hiervoor beschreven, zijn mij een beetje te onderbelicht om eruit te constateren dat het nou alleen maar slappe hap is en vroeger niet een beetje al te stoer. Je kunt overgaan tot verheerlijking of verguizing van een tijdperk. Je kunt hopelijk ook terugkijken op liefdevolle opvoeding. Uiteraard met de nodige gebreken. Misschien wel een onverdiende lel rechts en links. Dan heb je wél wat om je aan vast te houden. Leg die herinnering maar in de watten!
Vannacht stond ik op het perron van Amsterdam C.S. Naast de trein stond de school waar onze jongste verwacht werd. Wel een heel eind hoor, elke dag van Groningen naar Noord-Holland. Waarom ze dát nou doen, dat verzetten van al die gebouwen steeds. Gelukkig werd ik wakker en realiseerde ik me dat een hele nacht reizen vooral te maken heeft met gedachten die naar de nieuwe ontwikkelingen rond het jongste kind uitgaan. Brugklasser. Heel ander leven ineens en elke dag twee keer vijftien kilometers af te leggen. Daar krijg je onrustige moeders van en die zijn verhipt lastig en snel van hun stuk. Vooral als de regen tegen de ruiten striemt. "Oh nee hè, mijn arme kind moet daar doorheen. Please, laat het ophouden, laat de school opbellen dat vandaag niet doorgaat, laat de zon doorkomen, laat... Ach mens, ga slapen en doe niet alsof het je nog nooit overkomen is. Het is je víerde brugsmurf! Ok, maar wél de jongste...
Ps: Alle nachtmerries voor niks natuurlijk. Kind leek wel tien centimeter gegroeid bij thuiskomst. Over ontwikkeling gesproken.
Dinsdag:
Een verhaal van het plaatselijk digitale nieuwsbulletin. Om te delen. Om je tanden in te zetten en/of eindelijk eens af te rekenen met uitstelgedrag of andere angsten...
Er logeert in ons dorp een klein meisje uit Hongarije. Samen met haar gastmoeder en een tolk bezoekt ze vandaag de tandarts. Kan het niet echt een 'dagje uit' noemen. Voor dat kleine grietje is het echter een kans om haar gebit te redden. Meisje Dé - zo noem ik het kind maar even want mijn Hongaars is bijzonder matig - gaat zonder dralen en vooral welgemoed (beschamend!) in de tandartsstoel zitten, waar blijkt, dat ze er voorlopig moet blijven ook want haar tanden en kiezen zijn aan een flinke onderhoudsbeurt toe. Zacht uitgedrukt; de boel rot haar mondje zo'n beetje uit. Zonder piepen en miepen worden er stukken gebit verwijderd...
Hoe gaat het ermee, lezer? Voel je je net als ik een beetje ongemakkelijk? Uitgestelde controlebeurt? Lag er niet nog een kaartje ergens, diep weggeschoven in een laatje dat toch al klemde? Angst voor het haakje? Kinderachtig volk zijn we! Kleine Dé is een groot voorbeeld. Ze kan verder ook nog wel wat support en andere dingen gebruiken. Meedoen? Neem contact met me op. Net zo makkelijk als het regelen van afspraken bij mondzorg...
Woensdag:
De woensdagen van de afgelopen achttien jaren zagen er vaak hetzelfde uit. In de ochtend redelijke rust en na half één een vriendje/vriendinnetje erbij aan tafel. Pannenkoeken eten of knaks met kadetjes. Voorbij is dat! jongste realiseerde het zich ook ineens. "Hè, ik ben woensdag gewoon ook 's middags nog naar school!" Stukje bij beetje dringt tot jongste door, dat er een hele andere tijd aan komt. Voor ons thuis ook trouwens. Ik zie al die moeders om half één voor ons huis langsfietsen met hun kroost. De clubjes zullen weer beginnen. Nieuwe voetbalmoeders worden geboren. Wat zegt dat over onszelf? Hoef je niet lang over na te denken en je al helemaal niet hardop af te vragen. Zelfkwelling is dat en foute boel in een huis waar tieners wonen. "Je wordt oud! That's all".
Hoe verrassend...
Donderdag:
Mooi weer! Iedereen naar buiten want internet doet het toch niet. Inbrekers? Ddos-aanval? "Service...Pfff. Prutswerk, lijkt nergens op" laten de hackers via een telefoontje weten. Ze prikken hier en daar een ballonnetje door - waar de klanten niet om gevraagd hadden, trouwens - en met bijna hetzelfde effect als na even roeren in een mierennest. Alles in rep en roer want het hele systeem is verstoord. Mieren zijn alleen zonder geluid in paniek. Dat lukt mensen niet. Terug naar het onderwerp; hacken! Goedkoper als een afkickkliniek voor internetverslaafden. We zijn (bijna) allemaal besmet geraakt met het virus van volksziekte nummer één; 'schermstaar!' Las een grappige zin op facebook van iemand die daar heus wel heen wil, als er maar wel wifi is.
Vrijdag:
Een aantal maanden terug haakte ik in bij een project: Meewerken aan een grote deken voor iemand die wel wat warmte kan gebruiken in het leven. Kan het nog steeds iedereen aanraden om te doen. Je zit nooit zo lekker legaal buiten als met een klusje. Je hebt ook mensen die zo'n reden helemaal niet nodig hebben. Die zeggen gewoon: Hier zit ik, en ik haak. Niet goed? Pech! Stofzuigen? Het ding staat op zijn plek. Ramen wassen? Do it! Ik niet namelijk... Dat zijn de zeer sterken onder ons. Voor de zwakkere rest kan ik als extra uitdaging meegeven dat je bijvoorbeeld je smartphone binnen laat liggen. En hoe meer je presteert en opzij zet voor de nieuwste verslaving die je al hakend ontwikkelt, hoe minder je toegeeft aan mobielstaarderij. Had ik het gisteren nog over een kliniek die al bestaat, vandaag bouwen we een nieuwe. Zonder gemeenschapsgeld. Zonder personeel ook (want dat ben je zelf). Laat je opnemen in deze organisatie. Kost niks. Nou ja, drieduizend kilometer garen dan. Maar die leg je uiteindelijk over iemand anders zijn/haar schouders. Ga daar alsjeblieft niet over liggen mieren.
Zaterdag:
Een bericht op facebook vertelt dat iedereen die na 1978 geboren is, tot het verwende watjesvolk behoort. Je zou er direct mee instemmen, alleen al vanwege het gejank nadat de internetverbinding haperde, deze week. Gelukkig blijf ik met bouwjaar 1969 ver uit de gevarenzône maar was wel benieuwd waarom het negen jaar na mijn geboorte nog meer zo hollend achteruit ging. Volgens mij staat of valt alles met de juiste portie houvast. Je lag in de vorige eeuw als baby gezellig in de reiswieg op de achterbank van de auto, je zat daarna als jong kind naast pappie op de bijrijdersstoel met niets anders om je aan vast te houden dan je eigen zitplaats. Zat je achterop de fiets, dan zeker niet vastgesnoerd maar als uiterste veiligheidsmaatregel alleen maar je benen in een rieten mand of links en rechts in fietstassen, met niets anders om je aan vast te houden dan de zadelveren vóór je. Dat overkwam je ook maar één keer. Traphekjes waren er niet of zo slecht ontwikkeld dat ze beter niet gemonteerd waren, vanwege de aantrekkingskracht op peuters om er overheen te kijken en te kukelen. Niets anders om aan vast te houden dan de hand van mams, een muur of te hoge leuning. Je leerde zelf je ruzies bevechten en te beslechten. Je leerde al jong met teleurstellingen omgaan. Kortom, een hele litanie met bewijzen waarom het volk van vóór '78 zo stoer is opgegroeid en waarom het menselijk ras erná verworden is tot een verzameling papzakken. Er zal wel wat van waar zijn maar motieven als hiervoor beschreven, zijn mij een beetje te onderbelicht om eruit te constateren dat het nou alleen maar slappe hap is en vroeger niet een beetje al te stoer. Je kunt overgaan tot verheerlijking of verguizing van een tijdperk. Je kunt hopelijk ook terugkijken op liefdevolle opvoeding. Uiteraard met de nodige gebreken. Misschien wel een onverdiende lel rechts en links. Dan heb je wél wat om je aan vast te houden. Leg die herinnering maar in de watten!
zaterdag 15 augustus 2015
Weeksels 10 t/m 15 augustus
Maandag:
Omdat het nu eens de beurt voor politiemensen was om te gaan staken, konden er een hele boel voetbalwedstrijden niet worden gespeeld. Dát namen de liefhebbers niet. En de would-be adepten evenmin. "Hi-Ha-Honde... enz.. Kom, we bedenken acties waardoor de sterke arm der wet wel in de benen móet komen" spraken ze. En met een paar vingertikjes op twitter en whatsapp organiseerden ze bierbijeenkomsten, terrasontmoetingen, fietstochten (oh nee, dat niet) en allemaal ludieke acties waarop je al of niet kon intekenen met of zonder clubkaart. Vanmiddag glimlachten een winkelmedewerker en ik naar elkaar toen we op het nieuws hoorden dat er stiekem toch gevoetbald was, zónder politie, wat zó goed verliep, dat er voorzichtige geluiden worden geuit om de pliesie lekker thuis te laten voortaan. Die zitten nou met al hun staakpamfletten te kwartetten, denk ik. De nieuwslezeres meldde ook nog dat de vakantie ten einde loopt en de eerste pepernoten weldra in de winkel zullen liggen. En, niet te vergeten, de pietendiscussie zal weer oplaaien. Vermoedelijk lopen er eind dit jaar gouden Pieten rond. "Lekker belangrijk" zei de kassajuf. "Hebt u nog een klantenkaart van ons?"
Dinsdag:
Ooit las ik ergens iets over het juichen over beperkingen: Leer datgene wat je niet beheerst, niet slechts te accepteren maar omhéls je blokkades. "Hoera! Ik kan niet behangen, rekenen, tekenen, autorijden" Whatever! Wel zó doen dat je niet voor lui versleten wordt want dat heb je er weer een probleem bij. En ook niet te jong alles naast je neerleggen waar je geen zin in hebt. Het moet een béétje geloofwaardig blijven, natuurlijk. De leeftijdsgrenzen op toolgebied verschillen maar iedereen snapt dat een tienjarige nog niet achter het stuur kruipt en toch tot achttien kan tellen. Wel kun je je grenzen nog wat verleggen op mottogebied. Dan krijg je: Hoera, ik WIL niet behangen, rekenen, tekenen, autorijden. Eventueel uit te breiden met: Hoera! Ik WIL ook niet chocola eten, overmatig drinken en shoppen, enz... Maar natuurlijk!
Woensdag;
Privacy. Dacht altijd dat ik daar niet zo'n probleem van maakte. Maar vanmiddag ben ik jammerlijk door mijn eigen mand gezakt. Ik hou er niet van als iemand kijkt als ik boodschappen afreken, aan het douchen ben, aankleed, uitkleed, slaap, aan blogvulling doe, you name it. Niet zo heel idioot volgens mij. Tijdens een fietstocht stopte ik bij een buitenprullenbak om wat overtollig gewicht uit mijn tas te verwijderen. Deze schijnbaar bodemloze put heeft een enorme zuigende werking op papier en plastic. Het komt allemaal in die tas terecht. Het moet dus ook met hoge frequentie verwijderd worden. De prullenbak lonkte al van verre. Als het dan toch wezen moest, dan ook maar per direct. Nobel streven. Daar heb ik niemand bij nodig. Toch kwam daar iemand aangekuierd. Sigaar aan, handen op de rug en van zins om alles wat er om hem heen gebeurde, bewust en met al zijn zintuigen mee te maken, hield de passant stil. Net tijdens mijn opschoonsessie, die opeens wat stokte. "Oh, da's wel lekker makkelk" sprak de Groningse mond waaruit voor heel even de sigaar werd verwijderd. "Ja, ja, daar is ie voor hè" antwoordde ik, mij afvragende of dit zo iemand was, die aan de tas de persoon zou kennen. Die meneer zag er niet uit alsof hij over dit soort dingen nadacht maar gissen is missen. De sigaar werd nog eens een adempauze gegund voor de volgende sublieme opmerking: "Nou, mevrouw mokt dr wel een grode schoonmoak van, geleuf ik" Ja, zie je wel, daar had je het al. Ik ben maar gestopt met rommelen en graaien. Stapte op mijn fiets en gaf de toeschouwer het nakijken. Tenminste, dat vermoedde ik. Toen ik even omkeek, zag ik dat hij zijn hoofd zo'n beetje tot onderin het opruimmiddel had gestoken. Om hem heen was niemand. Genoeg privacy om mijn bonnetjes te determineren. Híj wél!
Donderdag:
Hoera, mijn VOG-verklaring is binnen! Heb er niet eens voor hoeven wapperen met mijn wimpers maar het ding is wel twee keer naar mij onderweg geweest. Waar ging het mis? Had de postbode geen zin? Of had de postsorteerder nog niet ontbeten? Was de boel in het water gekieperd of gekidnapt? Het zal altijd wel een raadsel blijven. Daar ligt ie, op tafel! Het wachten is alleen maar op het moment van overhandiging. Het document verklaart dat ik goed omga met gevoelige informatie. Ik mag niet eens op verjaardagsvisites vertellen wie er al drie keer in de afgelopen week een boete had, of een kledingstuk van een speciale winkelketen door de deur gepropt kreeg. En nu snap ik ook ineens waarom ik de envelop zelf moet overhandigen. Het is natuurlijk een testcase! Ik kan het beste tot op dat moment maar rustig thuis blijven, de komende achtenveertig uur. Niet in het water vallen, niet gekidnapt worden. Ook niet vergeten om naar mijn werk te gaan. Wat een rust zal me dat wezen, als ik die loodzware brief op juiste plek heb afgeleverd. Misschien mag ik er zelf ook wel blijven.
Vrijdag:
Boeken kaften. Kan het nog steeds en heb er geen hekel aan maar het vreet wel tijd. Als ik dit voor jou doe, ga jij stofzuigen, gras tussen de stenen wegkrabben, schoorsteen vegen, ramen lappen enz... Vroeger was er lang zoveel leuk kaftpapier niet. En oh ja, de agenda kreeg je dus van school (je mocht ook beslist geen andere gebruiken). Er stonden wat wetenswaardigheden in. Daar plakten we dus direct massaal van alles overheen en de cijferlijst kon je ook wel uitscheuren. Geen haan die er naar kraaide. Nu heb je Magister. Leerlingenvolgsysteem. Was dat er in mijn jaren geweest, had ik nu nog zitten blokken denk ik. Maar gelukkig hebben ze ook zoiets voor volwassenen. Zie gisteren.
Zaterdag:
Het is gelukt hoor! Het belangrijke document is eindelijk op de plek waar hij hoort. Nu sta ik geregistreerd als persoon die met gevoelige informatie omgaat. Hoera! Dat is niet niks! Hoeveel registers zouden er eigenlijk bestaan in deze wereld, en zijn ze allemaal even belangrijk? Eén van de oudste(n) die me zo te binnen schiet, gaat over de volkstelling van het kerstverhaal. Uit de media nu vooral de verhalen van ontheemden, Voor hen zowel als voor Jozef en Maria geldt, dat er geen plaats voor ze is/was. Zal je hoogzwanger zijn. Zo zullen er nu ook wel vrouwen rondlopen in die vluchtelingkampen. En dan wordt je kind geboren. Van die ene baby is bekend dat Hij lijsttrekker werd. Van een bijzonder register dat ook wel 'Boek des levens' heet. Duur geschrift dat met bloed betaald is. Er zijn personen zoals jij en ik in opgetekend die het aan zichzelf niet te danken hebben. Die in die Lijst geloven. Maar meer nog: In de opsteller ervan. Dát is pas gevoelige informatie. Ermee mogen omgaan heeft vooral niets met prestaties te maken.
Omdat het nu eens de beurt voor politiemensen was om te gaan staken, konden er een hele boel voetbalwedstrijden niet worden gespeeld. Dát namen de liefhebbers niet. En de would-be adepten evenmin. "Hi-Ha-Honde... enz.. Kom, we bedenken acties waardoor de sterke arm der wet wel in de benen móet komen" spraken ze. En met een paar vingertikjes op twitter en whatsapp organiseerden ze bierbijeenkomsten, terrasontmoetingen, fietstochten (oh nee, dat niet) en allemaal ludieke acties waarop je al of niet kon intekenen met of zonder clubkaart. Vanmiddag glimlachten een winkelmedewerker en ik naar elkaar toen we op het nieuws hoorden dat er stiekem toch gevoetbald was, zónder politie, wat zó goed verliep, dat er voorzichtige geluiden worden geuit om de pliesie lekker thuis te laten voortaan. Die zitten nou met al hun staakpamfletten te kwartetten, denk ik. De nieuwslezeres meldde ook nog dat de vakantie ten einde loopt en de eerste pepernoten weldra in de winkel zullen liggen. En, niet te vergeten, de pietendiscussie zal weer oplaaien. Vermoedelijk lopen er eind dit jaar gouden Pieten rond. "Lekker belangrijk" zei de kassajuf. "Hebt u nog een klantenkaart van ons?"
Dinsdag:
Ooit las ik ergens iets over het juichen over beperkingen: Leer datgene wat je niet beheerst, niet slechts te accepteren maar omhéls je blokkades. "Hoera! Ik kan niet behangen, rekenen, tekenen, autorijden" Whatever! Wel zó doen dat je niet voor lui versleten wordt want dat heb je er weer een probleem bij. En ook niet te jong alles naast je neerleggen waar je geen zin in hebt. Het moet een béétje geloofwaardig blijven, natuurlijk. De leeftijdsgrenzen op toolgebied verschillen maar iedereen snapt dat een tienjarige nog niet achter het stuur kruipt en toch tot achttien kan tellen. Wel kun je je grenzen nog wat verleggen op mottogebied. Dan krijg je: Hoera, ik WIL niet behangen, rekenen, tekenen, autorijden. Eventueel uit te breiden met: Hoera! Ik WIL ook niet chocola eten, overmatig drinken en shoppen, enz... Maar natuurlijk!
Woensdag;
Privacy. Dacht altijd dat ik daar niet zo'n probleem van maakte. Maar vanmiddag ben ik jammerlijk door mijn eigen mand gezakt. Ik hou er niet van als iemand kijkt als ik boodschappen afreken, aan het douchen ben, aankleed, uitkleed, slaap, aan blogvulling doe, you name it. Niet zo heel idioot volgens mij. Tijdens een fietstocht stopte ik bij een buitenprullenbak om wat overtollig gewicht uit mijn tas te verwijderen. Deze schijnbaar bodemloze put heeft een enorme zuigende werking op papier en plastic. Het komt allemaal in die tas terecht. Het moet dus ook met hoge frequentie verwijderd worden. De prullenbak lonkte al van verre. Als het dan toch wezen moest, dan ook maar per direct. Nobel streven. Daar heb ik niemand bij nodig. Toch kwam daar iemand aangekuierd. Sigaar aan, handen op de rug en van zins om alles wat er om hem heen gebeurde, bewust en met al zijn zintuigen mee te maken, hield de passant stil. Net tijdens mijn opschoonsessie, die opeens wat stokte. "Oh, da's wel lekker makkelk" sprak de Groningse mond waaruit voor heel even de sigaar werd verwijderd. "Ja, ja, daar is ie voor hè" antwoordde ik, mij afvragende of dit zo iemand was, die aan de tas de persoon zou kennen. Die meneer zag er niet uit alsof hij over dit soort dingen nadacht maar gissen is missen. De sigaar werd nog eens een adempauze gegund voor de volgende sublieme opmerking: "Nou, mevrouw mokt dr wel een grode schoonmoak van, geleuf ik" Ja, zie je wel, daar had je het al. Ik ben maar gestopt met rommelen en graaien. Stapte op mijn fiets en gaf de toeschouwer het nakijken. Tenminste, dat vermoedde ik. Toen ik even omkeek, zag ik dat hij zijn hoofd zo'n beetje tot onderin het opruimmiddel had gestoken. Om hem heen was niemand. Genoeg privacy om mijn bonnetjes te determineren. Híj wél!
Donderdag:
Hoera, mijn VOG-verklaring is binnen! Heb er niet eens voor hoeven wapperen met mijn wimpers maar het ding is wel twee keer naar mij onderweg geweest. Waar ging het mis? Had de postbode geen zin? Of had de postsorteerder nog niet ontbeten? Was de boel in het water gekieperd of gekidnapt? Het zal altijd wel een raadsel blijven. Daar ligt ie, op tafel! Het wachten is alleen maar op het moment van overhandiging. Het document verklaart dat ik goed omga met gevoelige informatie. Ik mag niet eens op verjaardagsvisites vertellen wie er al drie keer in de afgelopen week een boete had, of een kledingstuk van een speciale winkelketen door de deur gepropt kreeg. En nu snap ik ook ineens waarom ik de envelop zelf moet overhandigen. Het is natuurlijk een testcase! Ik kan het beste tot op dat moment maar rustig thuis blijven, de komende achtenveertig uur. Niet in het water vallen, niet gekidnapt worden. Ook niet vergeten om naar mijn werk te gaan. Wat een rust zal me dat wezen, als ik die loodzware brief op juiste plek heb afgeleverd. Misschien mag ik er zelf ook wel blijven.
Vrijdag:
Boeken kaften. Kan het nog steeds en heb er geen hekel aan maar het vreet wel tijd. Als ik dit voor jou doe, ga jij stofzuigen, gras tussen de stenen wegkrabben, schoorsteen vegen, ramen lappen enz... Vroeger was er lang zoveel leuk kaftpapier niet. En oh ja, de agenda kreeg je dus van school (je mocht ook beslist geen andere gebruiken). Er stonden wat wetenswaardigheden in. Daar plakten we dus direct massaal van alles overheen en de cijferlijst kon je ook wel uitscheuren. Geen haan die er naar kraaide. Nu heb je Magister. Leerlingenvolgsysteem. Was dat er in mijn jaren geweest, had ik nu nog zitten blokken denk ik. Maar gelukkig hebben ze ook zoiets voor volwassenen. Zie gisteren.
Zaterdag:
Het is gelukt hoor! Het belangrijke document is eindelijk op de plek waar hij hoort. Nu sta ik geregistreerd als persoon die met gevoelige informatie omgaat. Hoera! Dat is niet niks! Hoeveel registers zouden er eigenlijk bestaan in deze wereld, en zijn ze allemaal even belangrijk? Eén van de oudste(n) die me zo te binnen schiet, gaat over de volkstelling van het kerstverhaal. Uit de media nu vooral de verhalen van ontheemden, Voor hen zowel als voor Jozef en Maria geldt, dat er geen plaats voor ze is/was. Zal je hoogzwanger zijn. Zo zullen er nu ook wel vrouwen rondlopen in die vluchtelingkampen. En dan wordt je kind geboren. Van die ene baby is bekend dat Hij lijsttrekker werd. Van een bijzonder register dat ook wel 'Boek des levens' heet. Duur geschrift dat met bloed betaald is. Er zijn personen zoals jij en ik in opgetekend die het aan zichzelf niet te danken hebben. Die in die Lijst geloven. Maar meer nog: In de opsteller ervan. Dát is pas gevoelige informatie. Ermee mogen omgaan heeft vooral niets met prestaties te maken.
zaterdag 8 augustus 2015
Weeksels 3 t/m 8 augustus
Maandag:
We leven in week vijf van de vakantie. De ene weekhelft sta ik om kwart voor zes naast mijn bed en tijdens de andere verheug ik mij op uitslaapsessies. Zo zelfs dat deze wens blijkbaar mijn dromen beïnvloedt. En dus stond ik vannacht ineens in een kantoor waar een lerares van vroeger met een zuinig mondje uitslaap en/of droompermissies uitdeelde. Let wel, Núttige nevels moesten dat zijn. Vroeger al ontving ik louter zesjes van haar tijdens de kooklessen en je gelooft het niet maar ik moest alwéér yoghurtpudding bereiden. Iets wat destijds op een drillerige vergissing uitliep die blijkbaar deze nacht herhaald moest worden. Droom van niks. Ruilen bleek echter niet mogelijk dus stond ik weer te hannesen met gelatineblaadjes. Resultaat: plumpudding! Als je daar niet wakker van wordt. Het uitslapen bewaarde ik voor een ander moment. Ging douchen, aankleden en eten. Yoghurt met ontbijtgranen.
Dinsdag:
Op de meest ruime trede van de trap naar onze zolder staat een mand. Meestal tot aan de nok gevuld met textiel van twee jongedames. Topjes, shirtjes, jeans, sokken, enz... Die vertonen qua kleur, vorm en samenstelling volgens draagsters dag en nacht verschil ten opzichte van elkaar. Mooi niet! (volgens degene die het goed dagelijks in handen heeft en het allemaal niet meer plaatsen kan). Globaal gezien komt alles bij de rechtmatige eigenaar terug. En de rest verdwijnt in de 'bak-van-weet-ik-veel ' wat qua klank dichtbij 'het land van ooit' ligt en van daaruit is het nog maar een klein stapje naar 'Neverland' van de in 2009 overleden Michael Jackson. En díe had pas veel kleren. Had hij ook een wasvrouw? Ze was vast nooit klaar!
Woensdag:
Een brugdek ging een eigen leven lijden. Sleurde de kraan mee die hem in bedwang wilde houden en daarna ging er nog meer om. De beelden spraken voor zich en na een overhaast en opgelucht constateren van 'vooral materiële schade' schakelden wij over naar het Belgische nieuws. Een lichte dwaling die vooral met verlangen naar ongewone oorden te maken heeft. Had niet gehoeven want ook onze onderburen waren naar Alphen a.d. Rijn afgereisd om mee te doen met het gissen naar de schuldvraag. De reporter die ons toesprak had een zeer toepasselijke naam die ik zo meteen onthullen zal. De man deed ook maar zijn werk en was net als iedereen die er iets nuttigs deed of niets te zoeken had, zichtbaar onder de indruk. Hij zal niet de enige zijn geweest die zich afvroeg hoe de neergestorte apparaten weer opgetild moesten worden. Ook niet de enige die tot de meest voor de hand liggende conclusie kwam. Het liftwerk zal, hoe ironisch ook, met hijskranen verricht moeten worden. "Dit was Alphen" sprak de nieuwslezeres om te vervolgen: "Dank je wel Stefan Decraene (!). Verder met het andere nieuws."
Donderdag:
Ken je die film van 27 dresses? Ben eigenlijk helemaal niet zo'n filmkijkster. Negen van de tien keer vergeet ik dat er wat leuks was en daarna vergeet ik zoiets weer. Erover vertellen loopt uit op: 'En toen-en toen-en toen'. Een monotonie waar ik mezelf en eventuele lezers niet aan wil blootstellen. Kortweg samengevat hangen er zevenentwinitg bruidsmeisjesjurken in een kast die dan ook niet meer dicht kan. Ze zijn eigendom van een uiteraard prachtige jonge dame die zich er een eer in stelt om de dag der dagen van vriendinnen tot een perfect geheel te maken. Ze gaat als dat zo uitkomt naar twee bruiloften tegelijk en in de taxi heen en weer kleedt ze zich steeds om en wordt steeds slordiger in het mede verwisselen van de accessoires. Hilarisch! Haar drukke gedoe wordt opgemerkt door de journalist die verslag van een bruiloft moet doen en vervolgens.... Nou ja, daar ga ik al. Kijk em zelf maar.Natuurlijk gaat die journalist op zoek naar het bruidsmeisje en raakt hij tere snaren. Verplaats je in de hoofdpersoon en trek elke vijf minuten een ander gewaad aan. En oh ja, wees blij dat je die niet hoeft te wassen en te strijken elke dag. Maar dat heeft weer te maken met mijn eigen achilleshiel...
Vrijdag:
De lucht is alweer helemaal blauw. De zon doet zijn best en op onze uit sloophout gefabriceerde nieuwe tuinbank liggen nieuwe kussens die ik gisteravond buiten in elkaar heb gezet. Dat had ik nodig na een avondje zwijmelen over jurken die ik toch niet ga dragen en die ook niet mijn maat zijn. Wel naaide ik ooit mijn eigen trouwjurk. Een huzarenstuk waar ik nog steeds trots op ben. Buiten achter de naaimachien zitten. Wie doet dat nou? Ik dus! Alle afgeknipte draadjes die ik anders moet opruimen, dienen als extra luxe voor de vogelnestjes die in onze tuin ooit nog worden gebouwd. En terwijl ik geniet van buiten voel ik me zo heerlijk braaf en vooral heel nuttig. Nog even en ik ga er ook stofzuigen. Nadat ik klaar ben met mijn blog natuurlijk. Want ook dat kan buiten. Dankzij draagbare apparaten met een ingebouwd toetsenbord. En hoewel ik het aan niemand verplicht ben, voel ik me alweer zo braaf... Hoera!
Zaterdag:
"Vanavond kun je vallende sterren zien. Het zal helder zijn en de komeet, eh... weet ik veel, gaat deeltjes afgeven" aldus één van de onzen. Allemaal naar buiten dus als het donker is. Vóór die tijd moet er nog één en ander gebeuren want met permissie gesproken - en ook zonder dat, trouwens - ziet ons huis eruit alsof het al weken vakantie is. Klopt helemaal. Maar het einde is nabij, te merken aan de dozen met schoolboeken die deze week afgeleverd zijn. Een moment waarnaar door ouders af en toe met reikhalzend verlangen naar wordt uitgezien. Een leven na de zomervakantie! Weĺ'll get the house back! Voor ons laatste kind komt de vuurdoop van allemaal brugklasdingen. Arme jongen! Hoe zal het gaan? Staat het in de sterren? Vast niet. Kun je ook niet van op aan als ze allemaal naar beneden komen...
We leven in week vijf van de vakantie. De ene weekhelft sta ik om kwart voor zes naast mijn bed en tijdens de andere verheug ik mij op uitslaapsessies. Zo zelfs dat deze wens blijkbaar mijn dromen beïnvloedt. En dus stond ik vannacht ineens in een kantoor waar een lerares van vroeger met een zuinig mondje uitslaap en/of droompermissies uitdeelde. Let wel, Núttige nevels moesten dat zijn. Vroeger al ontving ik louter zesjes van haar tijdens de kooklessen en je gelooft het niet maar ik moest alwéér yoghurtpudding bereiden. Iets wat destijds op een drillerige vergissing uitliep die blijkbaar deze nacht herhaald moest worden. Droom van niks. Ruilen bleek echter niet mogelijk dus stond ik weer te hannesen met gelatineblaadjes. Resultaat: plumpudding! Als je daar niet wakker van wordt. Het uitslapen bewaarde ik voor een ander moment. Ging douchen, aankleden en eten. Yoghurt met ontbijtgranen.
Dinsdag:
Op de meest ruime trede van de trap naar onze zolder staat een mand. Meestal tot aan de nok gevuld met textiel van twee jongedames. Topjes, shirtjes, jeans, sokken, enz... Die vertonen qua kleur, vorm en samenstelling volgens draagsters dag en nacht verschil ten opzichte van elkaar. Mooi niet! (volgens degene die het goed dagelijks in handen heeft en het allemaal niet meer plaatsen kan). Globaal gezien komt alles bij de rechtmatige eigenaar terug. En de rest verdwijnt in de 'bak-van-weet-ik-veel ' wat qua klank dichtbij 'het land van ooit' ligt en van daaruit is het nog maar een klein stapje naar 'Neverland' van de in 2009 overleden Michael Jackson. En díe had pas veel kleren. Had hij ook een wasvrouw? Ze was vast nooit klaar!
Woensdag:
Een brugdek ging een eigen leven lijden. Sleurde de kraan mee die hem in bedwang wilde houden en daarna ging er nog meer om. De beelden spraken voor zich en na een overhaast en opgelucht constateren van 'vooral materiële schade' schakelden wij over naar het Belgische nieuws. Een lichte dwaling die vooral met verlangen naar ongewone oorden te maken heeft. Had niet gehoeven want ook onze onderburen waren naar Alphen a.d. Rijn afgereisd om mee te doen met het gissen naar de schuldvraag. De reporter die ons toesprak had een zeer toepasselijke naam die ik zo meteen onthullen zal. De man deed ook maar zijn werk en was net als iedereen die er iets nuttigs deed of niets te zoeken had, zichtbaar onder de indruk. Hij zal niet de enige zijn geweest die zich afvroeg hoe de neergestorte apparaten weer opgetild moesten worden. Ook niet de enige die tot de meest voor de hand liggende conclusie kwam. Het liftwerk zal, hoe ironisch ook, met hijskranen verricht moeten worden. "Dit was Alphen" sprak de nieuwslezeres om te vervolgen: "Dank je wel Stefan Decraene (!). Verder met het andere nieuws."
Donderdag:
Ken je die film van 27 dresses? Ben eigenlijk helemaal niet zo'n filmkijkster. Negen van de tien keer vergeet ik dat er wat leuks was en daarna vergeet ik zoiets weer. Erover vertellen loopt uit op: 'En toen-en toen-en toen'. Een monotonie waar ik mezelf en eventuele lezers niet aan wil blootstellen. Kortweg samengevat hangen er zevenentwinitg bruidsmeisjesjurken in een kast die dan ook niet meer dicht kan. Ze zijn eigendom van een uiteraard prachtige jonge dame die zich er een eer in stelt om de dag der dagen van vriendinnen tot een perfect geheel te maken. Ze gaat als dat zo uitkomt naar twee bruiloften tegelijk en in de taxi heen en weer kleedt ze zich steeds om en wordt steeds slordiger in het mede verwisselen van de accessoires. Hilarisch! Haar drukke gedoe wordt opgemerkt door de journalist die verslag van een bruiloft moet doen en vervolgens.... Nou ja, daar ga ik al. Kijk em zelf maar.Natuurlijk gaat die journalist op zoek naar het bruidsmeisje en raakt hij tere snaren. Verplaats je in de hoofdpersoon en trek elke vijf minuten een ander gewaad aan. En oh ja, wees blij dat je die niet hoeft te wassen en te strijken elke dag. Maar dat heeft weer te maken met mijn eigen achilleshiel...
Vrijdag:
De lucht is alweer helemaal blauw. De zon doet zijn best en op onze uit sloophout gefabriceerde nieuwe tuinbank liggen nieuwe kussens die ik gisteravond buiten in elkaar heb gezet. Dat had ik nodig na een avondje zwijmelen over jurken die ik toch niet ga dragen en die ook niet mijn maat zijn. Wel naaide ik ooit mijn eigen trouwjurk. Een huzarenstuk waar ik nog steeds trots op ben. Buiten achter de naaimachien zitten. Wie doet dat nou? Ik dus! Alle afgeknipte draadjes die ik anders moet opruimen, dienen als extra luxe voor de vogelnestjes die in onze tuin ooit nog worden gebouwd. En terwijl ik geniet van buiten voel ik me zo heerlijk braaf en vooral heel nuttig. Nog even en ik ga er ook stofzuigen. Nadat ik klaar ben met mijn blog natuurlijk. Want ook dat kan buiten. Dankzij draagbare apparaten met een ingebouwd toetsenbord. En hoewel ik het aan niemand verplicht ben, voel ik me alweer zo braaf... Hoera!
Zaterdag:
"Vanavond kun je vallende sterren zien. Het zal helder zijn en de komeet, eh... weet ik veel, gaat deeltjes afgeven" aldus één van de onzen. Allemaal naar buiten dus als het donker is. Vóór die tijd moet er nog één en ander gebeuren want met permissie gesproken - en ook zonder dat, trouwens - ziet ons huis eruit alsof het al weken vakantie is. Klopt helemaal. Maar het einde is nabij, te merken aan de dozen met schoolboeken die deze week afgeleverd zijn. Een moment waarnaar door ouders af en toe met reikhalzend verlangen naar wordt uitgezien. Een leven na de zomervakantie! Weĺ'll get the house back! Voor ons laatste kind komt de vuurdoop van allemaal brugklasdingen. Arme jongen! Hoe zal het gaan? Staat het in de sterren? Vast niet. Kun je ook niet van op aan als ze allemaal naar beneden komen...
zondag 2 augustus 2015
Sprookje
Enige tijd geleden vernamen we op het nieuws dat het mogelijk moet zijn om lelijke dingen over het koningshuis te zeggen (zij het in het Engels of welke andere taal ook) zonder daarvoor beboet te worden. Het kwam op ons over als een onredelijk verlangen van een verwend kind. In dit geval is dat kind er dan eentje die tot het "Alles moet kunnuh!-volk" behoort. Maar of je het ook moet willen...? In ieder geval begon het in mijn letterkamer te borrelen. Maandenlang.
Gewone mensen...
Er was eens een land. Er stond een Koningspaar aan het hoofd ervan, tenminste, dat stond in de grondwet. Verder waren er ministers en een parlement en vooral een enorme voorgeschiedenis. Wat het land in honderden jaren had meegemaakt stond allemaal opgetekend in diverse dikke boeken. Op het nachtkastje van de koning stond zojuist de nieuwste editie van de hele reeks want elk jaar moest er weer wat bijgeschreven worden. Voordat de slaap hen overmande, lazen de vorstelijke echtelieden elkaar elke avond een geschiedenisitem voor. Zo kon het gebeuren dat de koningin iets las over de eerbied die in vorige eeuwen aan koningen en hun vrouwen geschonken werd. "Oei! Dan gaat het nu wel anders," bedacht ze want als het gewone volk vroeger niet boog wanneer er iets hogers langskwam, werd dat gewone volk tot het uitvoeren van tienduizend buigingen gedwongen. Daar stond dan een ridder naast te tellen voor zover die dat kon, tenminste. Als hij de tel en de kluts kwijt was, begon hij vrolijk overnieuw. Was er iemand die het waagde zijn stem te laten horen tegen een verordening, dan rolde op het volgende ogenblik het hoofd van diegene over de keien. De stem bleek dan wel uitgesproken te zijn. De koningin schudde even aan de schouder van haar koninklijk heer gemaal maar er klonk vooral koninklijk geronk, toen ze vertelde dat er veel ontwikkelingen waren geweest ten aanzien van majesteitsschennis. "Nou ja" verzuchtte ze "Een koning is ook maar een mens. En zijn vrouw dus ook, truste..." Ze dook diep weg onder het koninklijke donsdekbed en vertrok naar oorden waar geen linten doorgeknipt hoefden te worden en waar ze gewoon naar de bakker kon gaan. Dat leek - en meestal komen diepste verlangens in dromen tot uiting - haar een heerlijk idee. Zo aanlokkelijk zelfs, dat zij bij het ontbijt de volgende morgen, meedeelde om zich incognito te begeven naar de plaatselijke bakker voor het dagelijks brood. Daarvoor had zij kleren nodig van onkoninklijke snit en een zonnebril van de plaatselijke discountzaak. De koning keek bedenkelijk want hij had zelf niet zo'n vooruitstrevende droom gehad en kon zich niet zo één twee drie met haar plannen verenigen. "Ga gewoon mee!" inviteerde ze hem. Wat een lichtzinnig voorstel was dat. Maar een beetje koningin krijgt haar zin. Na nog wat restjes onwil bedwongen te hebben lichtte de vorst ergens van een haakje in de schuur een windjack, dat de tuinman ooit vergeten was mee naar huis te nemen. Het tweetal had de dag van hun leven. Ze kwamen in een nabijgelegen stadje en leerden er in de rij staan voor de bakker, pinnen, door rood rijden, het zebrapad negeren en schuttingtaal kennen. Ze hielden iemand staande die bezig was iets onder dwang weg te poetsen. "Mijn beste meneer, wat stond daar?" vroeg de koningin. Haar niet herkennende sprak grimmig de politieagent die naast de schuttingpoetser stond, dat ze maar mooi doorlopen moest. "Een belediging aan het koninklijk huis. Hij krijgt een boete. Moet niet gekker worden! Was u dat soms ook van plan?" Nee, dat niet bepaald maar de nieuwsgierigheid werd er wel in versterkte vorm door geprikkeld. Het koningspaar moest nu dus aan omstanders vragen welke tekst er op die schutting had geprijkt. "Nou mevrouw, ik zal het maar in uw oor fluisteren want als ik het hardop zeg, ben ik ook de klos" sprak een voorbijganger. Gelukkig waren zowel de koning als zijn vrouw gezegend met een flinke talenknobbel dus alle lelijke woorden pikten ze moeiteloos op. Ook moesten ze ineens keihard remmen omdat iemand anders hen geen voorrang gaf op de hoofdstraat, terwijl ze anders altijd overal konden doorrijden. Kostelijke ervaringen waren die dag hun deel. Daarom ontbood de koning verderop in die week zijn ministers. Die schrokken wakker want dat deed hij nooit. Hij vertelde hen van de geschiedenis, de ontwikkelingen verder, de droom van zijn vrouw en hun dagje in de stad. "Het moet mogelijk zijn dat de koning dus een gewoon mens is. En zijn familie ook! Onderzoek of dat in de grondwet te regelen valt. All inclusive graag!"
"U bedoelt,,,?" aarzelde de 'Minister van fatsoen'. Hij voelde dat er verschrikkelijke dingen zouden gezegd worden en vooral dingen die lijnrecht ingingen tegen de norm die al vierhonderd jaar daarvoor was vastgesteld. "Precies, dat bedoel ik!" zei de koning, hoewel hij helemaal niet wist wat de minister aan ellende voorzag en vooral niet wat er allemaal aan vastzat.
De ministers begroeven zich in alle geschriften die ooit over de grondwet waren neergekalkt. Daarna wisten ze nóg niets maar herschreven de wet in een ander lettertype met af en toe een zinnetje eraf of erbij omdat ze bang waren voor de nietsnutten te worden uitgemaakt die ze al jaren waren, zij het in het verborgene. Af en toe appte de koning naar de schrijfkamer. "Staat alles er in? Alles, majesteit! Ook dat er geen enkele reden mag zijn de koning als iets anders te behandelen als een gewoon mens? Ja majesteit! Mag ik bijvoorbeeld beledigd worden?" Het werd even stil want waarom zou je dat willen? Deze koning ging wel erg buiten zijn wetboekje. Na wat heen en weer bellen kwam de 'Minister van uitgesproken taal' hem persoonlijk verheugd meedelen: "Ja, het mag! De koning heeft het recht om alle scheldwoorden die ooit van toepassing zullen zijn, te incasseren en eventueel een weerwoord te plaatsen. Prompt werden de vlaggen gehesen en er werd een 'Nationale majesteitsschennisdag' uitgeroepen. Het werd tijd om de puntjes op de i te zetten. De koning greep snel zijn mobiel want er was hem nog iets te binnen geschoten. Hij stuurde een bericht naar de 'Minister van gewone zaken': "Geen privileges meer?" Het antwoord kwam per kerend signaal: Allemaal uitgegumd, majesteit. U zult wel voortaan met de fiets op werkbezoek moeten. Aan een leasebak zitten teveel haken en ogen maar als het hard regent mag u mee in de fiat van de vrouw van uw congierge. Hè, dat is nou weer een beetje dom van me, zuchtte de koning, zijn voorhoofd afvegend want door het vele nadenkwerk had zich daar een hoeveelheid vocht gevestigd, dat hij daar nog nooit gevoeld had, zelfs niet op vakanties in hete oorden. De airconditioning bleek te zijn gedemonteerd. Zijn vrouw en hij gingen naar hun privévertrekken die ze nog houden mochten omdat het de 'Minister van bijzondere verhuizingen' teveel moeite was om een twee-onder-één-kap-woning te zoeken. Die man - en nog wat andere hoge pieten in zijn kielzog - was trouwens in geen velden of wegen meer te bekennen. De helft van de regering was in korte tijd wegbezuinigd. "Poehpoeh, wat zit er veel vast aan een grondwetwijziging, vrouwtje. En nu maar hopen dat het bevalt." Zijn eega had er in korte tijd drie zorgenrimpels bijgekregen maar ze stemde met stralende ogen in, helemaal klaar voor de nieuwe tijden. "Nou zijn we gewone mensen!" spraken ze verheugd tot elkaar...
Zou het goed zijn gegaan? De geschiedenis gaat niet verder. De schrijver van de koningsboeken was er terstond mee opgehouden toen bleek, dat de koning zijn titel nog maar half voerde. "Alle werk voor niets geweest!" smaalde de schrijver. En ging over op het bedenken van sprookjes.
Gewone mensen...
Er was eens een land. Er stond een Koningspaar aan het hoofd ervan, tenminste, dat stond in de grondwet. Verder waren er ministers en een parlement en vooral een enorme voorgeschiedenis. Wat het land in honderden jaren had meegemaakt stond allemaal opgetekend in diverse dikke boeken. Op het nachtkastje van de koning stond zojuist de nieuwste editie van de hele reeks want elk jaar moest er weer wat bijgeschreven worden. Voordat de slaap hen overmande, lazen de vorstelijke echtelieden elkaar elke avond een geschiedenisitem voor. Zo kon het gebeuren dat de koningin iets las over de eerbied die in vorige eeuwen aan koningen en hun vrouwen geschonken werd. "Oei! Dan gaat het nu wel anders," bedacht ze want als het gewone volk vroeger niet boog wanneer er iets hogers langskwam, werd dat gewone volk tot het uitvoeren van tienduizend buigingen gedwongen. Daar stond dan een ridder naast te tellen voor zover die dat kon, tenminste. Als hij de tel en de kluts kwijt was, begon hij vrolijk overnieuw. Was er iemand die het waagde zijn stem te laten horen tegen een verordening, dan rolde op het volgende ogenblik het hoofd van diegene over de keien. De stem bleek dan wel uitgesproken te zijn. De koningin schudde even aan de schouder van haar koninklijk heer gemaal maar er klonk vooral koninklijk geronk, toen ze vertelde dat er veel ontwikkelingen waren geweest ten aanzien van majesteitsschennis. "Nou ja" verzuchtte ze "Een koning is ook maar een mens. En zijn vrouw dus ook, truste..." Ze dook diep weg onder het koninklijke donsdekbed en vertrok naar oorden waar geen linten doorgeknipt hoefden te worden en waar ze gewoon naar de bakker kon gaan. Dat leek - en meestal komen diepste verlangens in dromen tot uiting - haar een heerlijk idee. Zo aanlokkelijk zelfs, dat zij bij het ontbijt de volgende morgen, meedeelde om zich incognito te begeven naar de plaatselijke bakker voor het dagelijks brood. Daarvoor had zij kleren nodig van onkoninklijke snit en een zonnebril van de plaatselijke discountzaak. De koning keek bedenkelijk want hij had zelf niet zo'n vooruitstrevende droom gehad en kon zich niet zo één twee drie met haar plannen verenigen. "Ga gewoon mee!" inviteerde ze hem. Wat een lichtzinnig voorstel was dat. Maar een beetje koningin krijgt haar zin. Na nog wat restjes onwil bedwongen te hebben lichtte de vorst ergens van een haakje in de schuur een windjack, dat de tuinman ooit vergeten was mee naar huis te nemen. Het tweetal had de dag van hun leven. Ze kwamen in een nabijgelegen stadje en leerden er in de rij staan voor de bakker, pinnen, door rood rijden, het zebrapad negeren en schuttingtaal kennen. Ze hielden iemand staande die bezig was iets onder dwang weg te poetsen. "Mijn beste meneer, wat stond daar?" vroeg de koningin. Haar niet herkennende sprak grimmig de politieagent die naast de schuttingpoetser stond, dat ze maar mooi doorlopen moest. "Een belediging aan het koninklijk huis. Hij krijgt een boete. Moet niet gekker worden! Was u dat soms ook van plan?" Nee, dat niet bepaald maar de nieuwsgierigheid werd er wel in versterkte vorm door geprikkeld. Het koningspaar moest nu dus aan omstanders vragen welke tekst er op die schutting had geprijkt. "Nou mevrouw, ik zal het maar in uw oor fluisteren want als ik het hardop zeg, ben ik ook de klos" sprak een voorbijganger. Gelukkig waren zowel de koning als zijn vrouw gezegend met een flinke talenknobbel dus alle lelijke woorden pikten ze moeiteloos op. Ook moesten ze ineens keihard remmen omdat iemand anders hen geen voorrang gaf op de hoofdstraat, terwijl ze anders altijd overal konden doorrijden. Kostelijke ervaringen waren die dag hun deel. Daarom ontbood de koning verderop in die week zijn ministers. Die schrokken wakker want dat deed hij nooit. Hij vertelde hen van de geschiedenis, de ontwikkelingen verder, de droom van zijn vrouw en hun dagje in de stad. "Het moet mogelijk zijn dat de koning dus een gewoon mens is. En zijn familie ook! Onderzoek of dat in de grondwet te regelen valt. All inclusive graag!"
"U bedoelt,,,?" aarzelde de 'Minister van fatsoen'. Hij voelde dat er verschrikkelijke dingen zouden gezegd worden en vooral dingen die lijnrecht ingingen tegen de norm die al vierhonderd jaar daarvoor was vastgesteld. "Precies, dat bedoel ik!" zei de koning, hoewel hij helemaal niet wist wat de minister aan ellende voorzag en vooral niet wat er allemaal aan vastzat.
De ministers begroeven zich in alle geschriften die ooit over de grondwet waren neergekalkt. Daarna wisten ze nóg niets maar herschreven de wet in een ander lettertype met af en toe een zinnetje eraf of erbij omdat ze bang waren voor de nietsnutten te worden uitgemaakt die ze al jaren waren, zij het in het verborgene. Af en toe appte de koning naar de schrijfkamer. "Staat alles er in? Alles, majesteit! Ook dat er geen enkele reden mag zijn de koning als iets anders te behandelen als een gewoon mens? Ja majesteit! Mag ik bijvoorbeeld beledigd worden?" Het werd even stil want waarom zou je dat willen? Deze koning ging wel erg buiten zijn wetboekje. Na wat heen en weer bellen kwam de 'Minister van uitgesproken taal' hem persoonlijk verheugd meedelen: "Ja, het mag! De koning heeft het recht om alle scheldwoorden die ooit van toepassing zullen zijn, te incasseren en eventueel een weerwoord te plaatsen. Prompt werden de vlaggen gehesen en er werd een 'Nationale majesteitsschennisdag' uitgeroepen. Het werd tijd om de puntjes op de i te zetten. De koning greep snel zijn mobiel want er was hem nog iets te binnen geschoten. Hij stuurde een bericht naar de 'Minister van gewone zaken': "Geen privileges meer?" Het antwoord kwam per kerend signaal: Allemaal uitgegumd, majesteit. U zult wel voortaan met de fiets op werkbezoek moeten. Aan een leasebak zitten teveel haken en ogen maar als het hard regent mag u mee in de fiat van de vrouw van uw congierge. Hè, dat is nou weer een beetje dom van me, zuchtte de koning, zijn voorhoofd afvegend want door het vele nadenkwerk had zich daar een hoeveelheid vocht gevestigd, dat hij daar nog nooit gevoeld had, zelfs niet op vakanties in hete oorden. De airconditioning bleek te zijn gedemonteerd. Zijn vrouw en hij gingen naar hun privévertrekken die ze nog houden mochten omdat het de 'Minister van bijzondere verhuizingen' teveel moeite was om een twee-onder-één-kap-woning te zoeken. Die man - en nog wat andere hoge pieten in zijn kielzog - was trouwens in geen velden of wegen meer te bekennen. De helft van de regering was in korte tijd wegbezuinigd. "Poehpoeh, wat zit er veel vast aan een grondwetwijziging, vrouwtje. En nu maar hopen dat het bevalt." Zijn eega had er in korte tijd drie zorgenrimpels bijgekregen maar ze stemde met stralende ogen in, helemaal klaar voor de nieuwe tijden. "Nou zijn we gewone mensen!" spraken ze verheugd tot elkaar...
Zou het goed zijn gegaan? De geschiedenis gaat niet verder. De schrijver van de koningsboeken was er terstond mee opgehouden toen bleek, dat de koning zijn titel nog maar half voerde. "Alle werk voor niets geweest!" smaalde de schrijver. En ging over op het bedenken van sprookjes.
zaterdag 1 augustus 2015
Weeksels 27 juli t/m 1 augustus
Maandag:
We hebben er vroeger beslist te weinig van genoten, het alleenrecht van de kijk, en luisterapparatuur en bijbehorende afstandsbediening. Om zeven uur brachten we ons kroost naar boven. Poetsten hagelwitte tandjes, trokken hun schattige pyamaatjes aan, zongen een lied en lazen uit Jip en Janneke voor. Het hele boek lazen we aan flarden en sommige hoofdstukken kennen we nog uit ons hoofd. Na een dikke zoen zapten we ons door de avond heen. Drie kanalen kijkplezier en de rest vooral sneeuwdocumentaires. Kom er eens om. Later verbonden we ons aan de kabel en toen was het hek van de dam. De knoppenkast verplaatste zich steeds vaker naar de zapgrage vingers van ons kroost. Vroeger waren dat kijkbuiskindertjes, volgens meneer de Uil maar tegenwoordig weet ik niet direct een passende omschrijving te vinden. Eén wapen om onze tv-rust te waarborgen, houden we nog achter de hand. Nostalgische programma's en de mogelijkheid die op te nemen. "Vinden jullie dat nou leuk..." smaalt ons kroost. Ondertussen loeren ze naar de afstandsbediening in onze handen. "Wat zijn jullie oud. En saai ook nog!" Dat vinden wij helemaal niet erg. Ze kunnen gewoon niet tegen hun verlies.
Dinsdag:
Vanmorgen honderden keren dezelfde klere(n)-catalogus in handen. Er zit van dat irritante ritselplastic omheen en moet soms wel drie keer naar hetzelfde adres omdat meerdere personen in een gezin of studentenhuis een account bij de kledingketen hebben aangevraagd. Zo worden de postzakken voor mijn collega's natuurlijk hartstikke zwaar maar de verzameling halveren mag ik niet want de afspraken met de postcircusdirecteur zijn heilig; alles komt bij de klant. Eén keer, twee keer, drie keer, honderd keer, als hij of zij erom vraagt. Lekker iedereen een eigen plaatjesboek. Ook aan deze postorderochtend komt een eind. Thuisgekomen licht ik de post uit de bus. Guess what? Klere-geritsel
Woensdag:
Gisteren was ik ergens in een winkel. Alles schreeuwt van opruiming maar ik weet me redelijk in te houden, wat heel knap van mij is. Het is in ieder geval ononverkomelijk iets gemist te hebben. Je moet een zeker gen bezitten om dat te begrijpen. Is dat niet aanwezig, onthoud je dan vooral van commentaar. Er zit nog iets anders vast aan deze vermoeienis; de verscheidenheid aan verkoopsters. Hele oude. Hele jonge. Hele hippe. Hele nette en ook eh... Hele andere, zeg maar. En ga me nou niet vertellen dat ik generaliseer want dat weet ik zelf ook wel. Terwijl ik mijn radar op zeventig procent korting richtte, hoorde ik een gesprek tussen twee dames die hun wel en wee op relatiegebied bespraken. Te beoordelen aan de fouten van één van de partners, bleek het vooral veel wee te zijn. Maar, gelukkig was de ex van vorige maand ook nog niet uit beeld. Perspectief! Vergeet vooral je bonnetje niet, wanneer je je item gaat ruilen. De uitdrukkingen die uitgewisseld werden, hielden het midden tussen vleeswaren en ziektes die je een medemens niet gunt. Het was me duidelijk. De uitverkoop beperkt zich niet tot kleding alleen...
Donderdag:
We leven in een keuzemaatschappij. Ja, vertel mij wat. Toen ik gisteren over de sale repte, jeukte het al en voor de rest is het ook erg lastig. Er ligt hier een magazine van één van Nederlands grootste kruideniers over zomerdingen. Over picknicks waar je drie uur voor in de keuken staat, over buitenkeukens waarop het zo leuk kokkerellen is maar waarvoor ik graag wil bedanken want ik heb al een (aan)recht. Over lijstjes om af te vinken want op vakantie gaan is een zaak van strakke organisatie. Over... Nou ja, over van alles dus. En als ik dat alles ter harte zou nemen was de zomer al voorbij . Kruideniersglossy richting oud-papier-bak en naar buiten. Oh nee, doe maar niet want het regent en het stormt. Daarom wil een gezinslid snert eten. "Hè, moet dat nou? Ik doe het allemaal zelf. Daar heb jij helemaal geen werk van". En zo kan het gebeuren dat midden in de zomer de herfst al begonnen is..
Vrijdag:
Zo, de kou is weer uit de lucht. De snert is overduidelijk klaar. Maar 'n heel klein beetje aangebrand omdat de kok even iets anders was gaan doen. Overgieten in een andere en die ene pan schrobben. Daar heb je helemaal geen werk aan dus... Daarna de stoelen buiten klaarzetten voor hernieuwde zonsessies. "Kom maar zon, wij zitten al" Die voorbereidingen doen me denken aan de acties van een kat van vrienden. Ze is op onze voedertijden aangewezen wanneer het gezin op vakantie gaat. Komt binnen met een uitdrukking op haar snoet die 'vanzelfsprekendheid' heet. Gaat voor de koelkastdeur zitten. Vleit eerst netjes de staartpunt om de pootjes en schijnt te zeggen: "Zo, doe maar open, ik ben er klaar voor". Er hoeft in ieder geval niet meer gekookt te worden want er staat al voor een paar dagen genoeg eten in de koelkast. Een flinke hoeveelheid snert. Niet voor de poes!
Zaterdag:
In Zimbabwe werd deze maand een leeuw doodgeschoten. Stomme zet van een Amerikaanse tandarts die naast wilde beesten voor heel veel geld zijn jongensdromen najoeg. Een leeuwenkop aan de muur als trofee staat natuurlijk ook geweldig in je praktijk. Misschien wel als afschrikmiddel voor patiënten die traag met de portemonnee waren. Ze zullen wel een andere dentist moeten gaan zoeken want die van hen is voorlopig ondergedoken. In Zimbabwe kan men zijn bloed wel drinken nadat hij dat van de populaire Cecil vergoot. Het uitleveringsverzoek vertelt dat ze de man wel rauw lusten. De leeuw Cecil is martelaar en voorbeeld van alle zinloze gejaag geworden en alle smoesjes die de tandarts en zijn gids nog als reden opvoeren worden van de hand gewezen. Vanmorgen was op het nieuws dat Cecil's geslacht nog voortleeft. Een aantal welpen werden beschermd door een leeuwenbroer. Wie weet in welke jager zij de tanden nog gaan zetten...
We hebben er vroeger beslist te weinig van genoten, het alleenrecht van de kijk, en luisterapparatuur en bijbehorende afstandsbediening. Om zeven uur brachten we ons kroost naar boven. Poetsten hagelwitte tandjes, trokken hun schattige pyamaatjes aan, zongen een lied en lazen uit Jip en Janneke voor. Het hele boek lazen we aan flarden en sommige hoofdstukken kennen we nog uit ons hoofd. Na een dikke zoen zapten we ons door de avond heen. Drie kanalen kijkplezier en de rest vooral sneeuwdocumentaires. Kom er eens om. Later verbonden we ons aan de kabel en toen was het hek van de dam. De knoppenkast verplaatste zich steeds vaker naar de zapgrage vingers van ons kroost. Vroeger waren dat kijkbuiskindertjes, volgens meneer de Uil maar tegenwoordig weet ik niet direct een passende omschrijving te vinden. Eén wapen om onze tv-rust te waarborgen, houden we nog achter de hand. Nostalgische programma's en de mogelijkheid die op te nemen. "Vinden jullie dat nou leuk..." smaalt ons kroost. Ondertussen loeren ze naar de afstandsbediening in onze handen. "Wat zijn jullie oud. En saai ook nog!" Dat vinden wij helemaal niet erg. Ze kunnen gewoon niet tegen hun verlies.
Dinsdag:
Vanmorgen honderden keren dezelfde klere(n)-catalogus in handen. Er zit van dat irritante ritselplastic omheen en moet soms wel drie keer naar hetzelfde adres omdat meerdere personen in een gezin of studentenhuis een account bij de kledingketen hebben aangevraagd. Zo worden de postzakken voor mijn collega's natuurlijk hartstikke zwaar maar de verzameling halveren mag ik niet want de afspraken met de postcircusdirecteur zijn heilig; alles komt bij de klant. Eén keer, twee keer, drie keer, honderd keer, als hij of zij erom vraagt. Lekker iedereen een eigen plaatjesboek. Ook aan deze postorderochtend komt een eind. Thuisgekomen licht ik de post uit de bus. Guess what? Klere-geritsel
Woensdag:
Gisteren was ik ergens in een winkel. Alles schreeuwt van opruiming maar ik weet me redelijk in te houden, wat heel knap van mij is. Het is in ieder geval ononverkomelijk iets gemist te hebben. Je moet een zeker gen bezitten om dat te begrijpen. Is dat niet aanwezig, onthoud je dan vooral van commentaar. Er zit nog iets anders vast aan deze vermoeienis; de verscheidenheid aan verkoopsters. Hele oude. Hele jonge. Hele hippe. Hele nette en ook eh... Hele andere, zeg maar. En ga me nou niet vertellen dat ik generaliseer want dat weet ik zelf ook wel. Terwijl ik mijn radar op zeventig procent korting richtte, hoorde ik een gesprek tussen twee dames die hun wel en wee op relatiegebied bespraken. Te beoordelen aan de fouten van één van de partners, bleek het vooral veel wee te zijn. Maar, gelukkig was de ex van vorige maand ook nog niet uit beeld. Perspectief! Vergeet vooral je bonnetje niet, wanneer je je item gaat ruilen. De uitdrukkingen die uitgewisseld werden, hielden het midden tussen vleeswaren en ziektes die je een medemens niet gunt. Het was me duidelijk. De uitverkoop beperkt zich niet tot kleding alleen...
Donderdag:
We leven in een keuzemaatschappij. Ja, vertel mij wat. Toen ik gisteren over de sale repte, jeukte het al en voor de rest is het ook erg lastig. Er ligt hier een magazine van één van Nederlands grootste kruideniers over zomerdingen. Over picknicks waar je drie uur voor in de keuken staat, over buitenkeukens waarop het zo leuk kokkerellen is maar waarvoor ik graag wil bedanken want ik heb al een (aan)recht. Over lijstjes om af te vinken want op vakantie gaan is een zaak van strakke organisatie. Over... Nou ja, over van alles dus. En als ik dat alles ter harte zou nemen was de zomer al voorbij . Kruideniersglossy richting oud-papier-bak en naar buiten. Oh nee, doe maar niet want het regent en het stormt. Daarom wil een gezinslid snert eten. "Hè, moet dat nou? Ik doe het allemaal zelf. Daar heb jij helemaal geen werk van". En zo kan het gebeuren dat midden in de zomer de herfst al begonnen is..
Vrijdag:
Zo, de kou is weer uit de lucht. De snert is overduidelijk klaar. Maar 'n heel klein beetje aangebrand omdat de kok even iets anders was gaan doen. Overgieten in een andere en die ene pan schrobben. Daar heb je helemaal geen werk aan dus... Daarna de stoelen buiten klaarzetten voor hernieuwde zonsessies. "Kom maar zon, wij zitten al" Die voorbereidingen doen me denken aan de acties van een kat van vrienden. Ze is op onze voedertijden aangewezen wanneer het gezin op vakantie gaat. Komt binnen met een uitdrukking op haar snoet die 'vanzelfsprekendheid' heet. Gaat voor de koelkastdeur zitten. Vleit eerst netjes de staartpunt om de pootjes en schijnt te zeggen: "Zo, doe maar open, ik ben er klaar voor". Er hoeft in ieder geval niet meer gekookt te worden want er staat al voor een paar dagen genoeg eten in de koelkast. Een flinke hoeveelheid snert. Niet voor de poes!
Zaterdag:
In Zimbabwe werd deze maand een leeuw doodgeschoten. Stomme zet van een Amerikaanse tandarts die naast wilde beesten voor heel veel geld zijn jongensdromen najoeg. Een leeuwenkop aan de muur als trofee staat natuurlijk ook geweldig in je praktijk. Misschien wel als afschrikmiddel voor patiënten die traag met de portemonnee waren. Ze zullen wel een andere dentist moeten gaan zoeken want die van hen is voorlopig ondergedoken. In Zimbabwe kan men zijn bloed wel drinken nadat hij dat van de populaire Cecil vergoot. Het uitleveringsverzoek vertelt dat ze de man wel rauw lusten. De leeuw Cecil is martelaar en voorbeeld van alle zinloze gejaag geworden en alle smoesjes die de tandarts en zijn gids nog als reden opvoeren worden van de hand gewezen. Vanmorgen was op het nieuws dat Cecil's geslacht nog voortleeft. Een aantal welpen werden beschermd door een leeuwenbroer. Wie weet in welke jager zij de tanden nog gaan zetten...
Abonneren op:
Posts (Atom)