Kortgeleden ben ik gestruikeld. Pats! Daar lag ik en de mensen eromheen hebben het gezien . De één deed of er haastig ergens heen gelopen moest worden. Een ander stak zijn hand uit maar ik stond alweer (dank u!) na haastig om me heen gekeken te hebben wie mijn niet charmante move (zo voelde het) had opgemerkt. Nóg weer een ander stond te grijnzen omdat... ja, laat ik dát vooral niet invullen, want ik heb immers niet gevraagd wat er zo lachwekkend was. Bovendien: Wie meent te staan, let op dat hij niet valle... En dan doel ik vooral op het feit dat ikzelf ook wel eens in de lach schiet, en iets denk. Maar wie zegt dan dat... Nou ja laat maar.
Ach, ik struikel zo vaak! Zonder het te willen. Fysiek overeind blijven is eigenlijk geen kunst. Het gebeurt in mijn hoofd. Kortgeleden zag ik een spotje over polarisatie, wat in feite ook niets anders is dan het gevolg van eigen interpretatie en dus foute boel! En even onder ons, gewoon een vraag en dus niet alvast ingevuld: Sta (of val) ik alleen? Als we allemaal samen vallen en als het even kan niet allemaal tegelijk of door elkaar, dan voelen we ook dat er niet aan te ontkomen is. Daar is het niet goed mee dus kan je streven naar verbetering. Heilzame werking om te weten wat je zegt naar niet alles te zeggen wat je weet (of denkt te weten).. Maar wat is het lastig om niet aan de haal te gaan met gedachten en gevoelens. Overigens, als je bepaalt dát je aan de haal gaat, is dat ook al invullen. En als een ander het voor je doet, een grote belediging.
“Wat denkt u?
Niets!
Hoe doet u dat?
Nou, ik heb besloten in de komende tijd niets meer te denken, niets te voelen en zeker geen oordeel te vellen want ik heb geen zin in een mes (gisteren nog in het nieuws) tussen mijn ribben .
Zegt u daarmee dat ik dat van plan ben?
Neehee!!! "
Zo moeilijk is het! Wat word ik moe van al dat streven. Dat omzichtige gepruttel om juist uit de gevarenzône te blijven om vervolgens te merken dat ik er middenin zit. Hoe red ik me hieruit en wat heb ik nodig?
Dit: Gewoon maar klip en klaar bevestigen dat ik inderdaad een mens ben. Die probeert vooral vragen te stellen om te checken of gedachten al vastgeroest zijn? En ben ik dan ook mans genoeg om los te laten wat niet van mij is? Dat zal ik moeten oefenen want niks gaat vanzelf. Niet Invullen Voor Een Ander. Maar natuurlijk. De letters kent iedereen, zowel van een zalfpotje als van het appèl dat wordt gedaan om niemand te beschadigen of onszelf te branden aan eigen ideeën want daar is geen zalf aan te strijken.
