intussen is de rijping bijna voltooid en kan het schaven en proeven beginnen. In de afgelopen week mocht ik gaan kennismaken met mijn praktijkbegeleider, kwam er een grote doos met leerboeken via de post en kreeg ik een mailtje van de onderwijsinstelling. Een bericht op dertig augustus - bijna goed voor een hartverzakking - met de volgende strekking: 'U hebt nog niet aan alle voorwaarden voldaan, het collegegeld moet op de eerste van de negende in ons bezit zijn, anders kunt u het nieuwe leven wel vergeten'. Pardon? En we waren zo netjes op tijd met betalen, het bewijs ervan kon je zo downloaden! En dat deed ik dan ook onmiddellijk. Anders viel de hele voorbereiding in het water. De tip die leidde tot de zoektocht naar rapporten en diploma's, het verzamelen van portfoliogegevens, de test, de toewijzing, tientallen motivatiebrieven om een stage-adres te krijgen, het geflikflooi met medewerkers van de uitkeringsinstantie, de letter van de wet aangaande ontslag met wederzijds goedvinden, DUO inschakelen voor een lang leve de lol.. (Lees: Een 'levenlanglerenkrediet') en dat allemaal in die hele hete dagen van 2018. Ik heb al eens eerder gezegd: Mocht u denken dat u een probleem hebt... Ok, ok, allemaal zelf voor gekozen, maar toch!
Dit was een probleem in één van de allerergste soorten. Wat te doen? Op de stoep gaan liggen voor de deur van de onderwijsinstelling leek me te drastisch in een tijd van digitale communicatie maar als dat er niet was had ik het gedaan! Ach, dat gelooft niemand, natuurlijk. Oh wacht, dat klopt natuurlijk niet want dan had ik dat mailtje ook niet gehad, dan was het bericht tot mij gekomen via trekschuitpersoneel of postkoetskoetsier en had ik het sowieso niet meer gered maar dan hadden we ook in een tijd geleefd dat belegen of oude versie vrouw niet eens hoefde te peinzen over nieuwe stappen, ze had mogelijk zelfs gekielhaald kunnen worden met al haar plannen. Hoe dan ook, het bericht vroeg om directe actie. Bellen! Vergeet het maar, in verband met vakantie was het kantoor alleen in de ochtend open en het was net voor vijven. Een mailtje moest het dan maar worden, al zou het pas in de volgende ochtend gelezen worden. 'Lieve studentenadministratie, ik heb heus, heus, heus wel betaald, kijk, hier is het bonnetje!' Zou er dan een onoplosbaar probleem aan het licht komen, had ik nog enkele uren de tijd om het op te lossen. Een ware deadline.
Een bijna slapeloze nacht met alle tijd om de vreselijkste scenario's uit te pluizen, een hele vroege ochtendstond - maar laat het goud vooral zitten tot dat er zekerheid is - met het openslaan van je laptop onder het slaken van een dwingend mantra: 'Zeg me dat het NIET zo is. Zeg me dat het NIET WAAR is', was er dat verlossende bericht; ingeschreven! Met een schattig groen vinkje ervoor dat uiteindelijk het groene licht voor nieuwe kansen waarborgde. En een mailtje waarin verondersteld werd dat berichten elkaar gekruist hadden. Het maakte allemaal niet meer uit. Minstens tien pond lichter dan ooit ging ik boeken kaften. Ze hoefden lekker niet meer retour. En dinsdag mag ik fijn op de fiets naar school! Kan me niet heugen dat ik daar ooit naar uitgekeken heb. Of heb ik er gewoon nog nooit kaas van gegeten?
