"Dat was wel een heel erg lange schrijfvakantie, die je gehouden hebt"
De blogsite moppert en sputtert. Is een blog mannelijk of vrouwelijk, enkelvoud of meervoud? Ik denk dat het een vrouw is. Zemelen om wat er niet is. Mannen maakt het niet uit - ok, ik generaliseer schandalig natuurlijk - of je een ei gelegd hebt. Tenzij het van goud is, misschien. En het liefst in meervoud...
"Stil maar blogje, ik leg het uit. Adem in, adem uit. Waar is het plastic zakje (?) Je had gewoon concurrentie." Niet leuk, nee. Er was geen tijd voor verhaaltjes. Niet voor het slapen gaan en ook niet er ná. Bittere ernst en ook nog met een hoop schrijfwerk dat niets met creatief schrijven te maken heeft, al moet ik zeggen dat ook motivatiemails een hele uitdaging zijn, na de twintigste afwijzing. Dan wordt het namelijk tijd voor desperate noodepistels: "Geachte meneer, mevrouw. Mocht u ooit denken dat u een probleem hebt, bedenk dat het niets voorstelt naast het gebrek van een stageplek. Het is een schande en doodzonde als het daarop stuk moet lopen. Durft u me nu nog te mailen dat ik niet mag komen? Dank u. Tot volgende week. Dan sta ik bij u op de stoep. Hoogachtend, enzovoorts..."
"Stageplek? Huh? Verklaar je nader..."
Kijkkijk, de blog heeft al wat gas teruggenomen. Ze (nog steeds vr. e.v.) meent het zo slecht niet met me. Ze heeft gewoon wat last van verlatingsangst. Onwaarschijnlijk, denkt u? Stoornissen zijn dik gezaaid en waarom alleen maar onder de mensheid? Dat maakt psychologie zo interessant. Dat vind ik al jaren maar maakte de studie agogie nooit af om redenen waarmee ik niemand lastig wil vallen. En achteraf zeuren natuurlijk. Dat zal je altijd zien want ik ben ook vrouw/enkelvoud. Er is iets mis met onze volgorde van levensacties. Bewezen is dat keuzes maken iets is, wat je pas kan na je vijfentwintigste en zelfs daarna zijn de resultaten lang niet altijd bevredigend. Maar nu was er een kans om het tij te keren en als dit goed gaat, hoef ik me ook geen zorgen meer te maken over ons eigen lerende kroost. Iets met appels en stammen. Ik hoefde alleen maar mij in te schrijven bij een school. Daar een test te doen om te kijken of ik niet te licht bevonden zou worden daarvoor, afscheid nemen van mijn huidige werkgever en cliënten, dertig sollicitatiebrieven uitwerpen voor een goede stageplek - zeg niet dat er niet geschreven is, afgelopen weken! - en met wapperende wimpers chatten met medewerkers van een bepaalde uitkeringsinstantie die omscholing hoog in het vaandel heeft staan. Zeg nou zelf: Hoe moeilijk of veelomvattend kan het zijn?
Voor die test heb ik geoefend. Men geeft zo'n beproeving trouwens de naam: 'Assessment'. Dat klinkt alsof het eindelijk serieus gaat worden. En dat klopte. Overdag oefende ik met figuurreeksvraagstukken en in de nacht droomde ik ervan. Net als in mijn scholierentijd bedacht ik dat er op taalgebied wel wat te compenseren viel wanneer de sommen zouden tegenvallen. Voor (of achter, net wat je wilt) het computerscherm in een zaaltje van dat grote onderwijscomplex merkte ik te laat dat ik liever bij moeder thuisgebleven was. De opgaven rolden in belachelijk no-time-tempo aan mij voorbij. Ik selecteerde en klikte mij een weg naar een leergang in sociale studies. Dat kon niet anders dan met een steen in mijn maag en het zwaard van Damocles, voor deze gelegenheid boven mijn hoofd gehangen aan een zijden draadje...
Het draadje is niet eens geknapt. Een mailtje verderop in de week, maakte duidelijk dat ik mocht komen om eindelijk eens wat van het - mijn! - leven te maken. Komaan, terug in de schoolbank en een pittige werkervaringplek om alles te oefenen. Het nieuws riep binnen ons netwerk reacties op die varieerden van: "Chill! " Tot: "Doe je dat vrijwillig?" Het betekent overigens na deze korte opleving voor het schrijversblog een tweede afscheid op korte termijn. En evenzo voor mijn trouwe lezertjes. Stil maar. Adem in, adem uit. Hou het plastic zakje paraat.
Wie weet heb ik het zelf nog eens nodig...
