Maandag:
In de keuken is het me een gerammel van 'heb ik jou daar' en er borrelt van alles in diverse pannen. De voorbereidingen van een letterdiner (vijf gangen, vergeet dat niet) zijn in volle gang. Er is alleen één bestanddeel dat blijkt te gaan klonteren zodra je ook maar in de richting ervan kijkt! Het betreft ingrediënt: 'goed gev. port,' wat natuurlijk betekent dat de jonge vrouw een spierinkje heeft uitgegooid om kabeljauw te vangen. "Naar wicht! Ben je wel helemaal lekker? En dat in deze tijd. Je betaalt je eigen drankje maar, madam!" Goed, die buidel schrappen we van het menu. Er zijn van die kruiden die maar voor heksensoep zouden zorgen. Blijft over dat de jonge vrouw met dito kerel iets wil ondernemen dat in de verste verten niet lijkt op het nuttigen van een kopje thee en een eindje kuieren. Dat kan over vijftig jaar nog wel als het allemaal goed komt, al weet ik niet of dit gerecht een uiterste houdbaarheidsdatum heeft. Zodra het uit zichzelf de koelkast uit loopt, lijkt het me foute boel. Later zorg!
Neem even een aperitiefje. Dat kort de tijd...
Dinsdag:
De j.vr. mag dan die goed gev. port. achterwege hebben gelaten, we zitten hier met z'n allen een beetje oud te worden dus mag ze wel opschieten. Niks hoor. Zeuren en miepen! De krant waarin haar advertentie staat, is al meer dan een week oud. Nog steeds geen appje. Geen facebook-peebeetje. Geen spannende dingen op het programma. Terwijl ik bedenk hoe haar leven er nu uit moet zien met al dat gestaar naar haar mobieltje, valt me iets op aan een boom in de straat voor ons huis. Overwegend groen is die met drie takken waar de herfst onmiskenbaar aan het toeslaan is. Net iemand die een haarlok heeft laten verven en de rest ongemoeid wilde laten. Hee, da's leuk. Nou weet ik tenminste hoe ze eruit ziet. Net de nieuwste herfsttint haarverf uitgeprobeerd. Zie je, steeds een stapje verder. De boom zal wel bijkleuren.
Woensdag:
Niks lettersoep!
Ineens zit je in de wachtkamer van spoedeisende hulp in het ziekenhuis omdat jongste spruit een hoop te stellen heeft met steken in de buik, rechts onderin. Voor de meeste ouders het sein om alle mogelijk aanwezige startblokken tegelijk te gaan beklimmen. Jongste mag niks eten en ik heb vooral zin in koffie. Een oefening in solidariteit is nooit weg. Dus, géén koffie. Tegenover ons zitten drie vrouwen met een smartphone te synchroonschuiven - een variant op die andere olympische sport - met hun vingers over smartphonescbermpjes. Alle drie dames bezitten dezelfde grootte van apparaat. Wel verschillende kleur van hoesjes. En, oh ja, één van hen heeft vermoedelijk haar elleboog gebroken. Dat lijkt me pijnlijk genoeg maar haar begeleidsters zijn zo begaan niet of ze moet nog een glimlach tevoorschijn toveren voor de 'k...lik' die dit gezellige moment vereeuwigd wil zien. Ik voel mijn mondhoeken krullen en zie voor eigen veiligheid maar af van papagaaigedrag. Stel dat ik anders geen uitgebalanceerde maaltijd op tafel kan zetten.
Donderdag:
Ondanks verdenking appendicitis geen opname, geen narcose en geen snijtoestanden. Wel een recept mee ter geruststelling en bedwingen van het darmkanaal. Complete dag van de kalender verloren. Verder met de volgende. Tijd: Uur of vijf. Plaatsnotering: Stiltecoupé van de intercity tussen Assen en Groningen. Om mij heen wel vijf schermen van mensen die aan het werk zijn. Er zit een jonge vrouw aan de andere kant van het gangpad. Dat ís ze! Mijn personage. Ja hoor, we zijn er weer. Voor mijn plezier heeft ze zelfs die lok van gisteren laten doen. Wat gaat ze vanavond eten, moet ze eerst nog bij de Ah-to-go een snelle hap gaan halen of is ze een elke-dag-verse-groenten-typje? Is dat de spanning die ze zoekt? Haar laptop komt in een bijna overvolle tas terecht want we zijn bijna op het station. Denk dat ze een cursus volgt of zo want er zit nogal wat studeerspul in haar tas. De trein is gestopt. Weg is ze. Mag je personages/medereizigers ook gijzelen? Nou zit ik met een half beeld. Lekker is dat!
Vrijdag:
In één van de boeken uit de bieb staat dat ik een hap van iets moet nemen om te ervaren hoe het die mevrouw met de lok smaakt. En dan is mijn diner nog niet eens klaar. Oefeningen doen, heeft veel gevolgen Maar daar ben je Calvinist voor. Wel verveel ik mijn volgers. Geef maar toe. Op tv vult men met elke punt en komma van een afvalrace een hele avond. Mij niet gezien. Bovendien wordt ik gewaarschuwd voor de valkuil dat ik mijn dame niet pasklaar op een presenteerblaadje moet opdienen. Dat schijnt een lui lezersgen wakker te maken. Bij te veel hints voelt de kijker/lezer zich namelijk onderschat. Ik hóór het ze zeggen. Eerst nergens last van gehad maar nu als de kippen erbij om te gaan klagen. Bij te weinig info haakt men af. Hallo, bent u er nog?
Zaterdag:
Er loopt ergens in Nederland een klein reekalfje tussen de koeien in de wei. Hij werd verstoten door zijn eigen moeder en heeft nu asiel gevonden tussen een kudde koeien, wat leuke beelden oplevert. Zijn moeder heeft gefaald. Wellicht las ze contactadvertenties en is ze er voor de late leg vandoor met een ander hert. Nou lees ik vanmorgen dat falen tot kunst kan worden verheven. Dat komt moeder hert en mijzelf bijzonder goed uit, al ben ik me nu even niet bewust van het maken van fouten. Robert Kennedy schijnt ooit beweerd te hebben dat alleen zij die geweldig durven te falen, iets geweldigs kunnen bereiken. Hoera, toekomstperspectief! Geen opschiet in het advertentieverhaal is trouwens alleen maar een beetje lastig. Nog lang geen flop want dat moet nog blijken als het klaar is. Bij deze neem ik het besluit om mijn personage even met rust te laten. Denk dat zij zich inmiddels wat opgejut voelt en daar dwars van wordt. Zit ik daar met mijn ideeën en goeie gedrag. Ik zet haar in de hoek. Als ze weer lief is mag ze terugkomen. Maar dan wel in een verhaal dat af is! Hapklare brokken zogezegd. Kunnen we eindelijk eens aan tafel.
zaterdag 26 september 2015
zaterdag 19 september 2015
Weeksels: 14 t/m 19 september
Maandag:
Sommige verhalen had ik zelf geschreven willen hebben. We hebben het hier helemaal niet over jaloezie maar wel over een 'Het-moet-beter-gevoel'. En vervolgens knal ik tegen tijdsbegrenzingen op. Toch wil ik het. En dan houdt alles op natuurlijk. Verdieping leidt tot het vinden van schrijfoefeningen. Bedenk verhalen achter de contactadvertenties, die in dagbladen staan. Bijvoorbeeld: 'aantr. j vr zkt dito j m. voorz v gev. port. voor sp dingen'. En dan niet blijven steken bij dat eeuwige wandelen of fietsen, natuurlijk. 'A dirty mind is a joy for ever' las ik eens. Een beeld van een zin! Vorige eeuw bedacht. Maar wat vroeger dirty was, is nu hoogstens een beetje pikant. Een wereld aan mogelijkheden of grenzen. Niet alles is even smeuïg of ranzig. Ben voor zo'n krant naar goede vrienden gestapt. Die heb je namelijk nodig voor niet-alledaagse verzoeken; "Heb je bij het oud papier nog wat kranten met dubieuze zoekpogingen?" Tja, dan moet je wel door een hoop leuke reacties heen voordat er iets in je handen wordt gedrukt. Nog even doorpesten en ik ga namen noemen, als je dat maar weet. Kan altijd nog vertellen dat ze zelf ook waren blijven steken bij.... Nou ja, dat gaat natuurlijk te ver. "Ben benieuwd, wat je hiervan gaat maken" zeiden ze.
Ik ook!
Dinsdag:
Recept voor een schrijfoefening:
Neem een pagina van de zaterdageditie met contactadvertenties. Hang/prik/plak hem aan de wand. Zoek drie dartpijlen, voor zover je weet wat dat voor dingen zijn en je ze ergens hebt liggen. Haal diep adem en gooi de pijlen naar je doel - Cupido nieuwe stijl dus maar dan anders want ik heb nog geen vleugeltjes - Loop naar de wand toe, waarin je zojuist wat beschadigingen hebt aangebracht ter wille van de nieuwe uitdaging. Kies drie advertenties die per ongeluk ook zijn geraakt. Leg ze op tafel naast een blanco vel papier. Brainstormen aan de hand van je krantenknipsels. Daar kan je van alles van maken. Heeft de persoon ze zelf geschreven of is de boel in scene gezet door welwillende omstanders? Wordt het alleen samen luisteren naar een goed stuk muziek of...
Woensdag:
Niet alle nieuws vind je in de krant. Op de radio hoor ik een ander bericht. Een machtig Schots man gaat zijn laatste tournee doen in ons land. Tenminste, de nieuwslezer noemt hem zo. Ik noem - nog steeds - geen namen want net als bij kleine Chinezen laten discipelen van deze man ook geen belediging ongestraft, vrees ik. Hij is medium, mentalist en ook nog babyfluisteraar. Alsof het allemaal niks kost. Helaas, hij kost tevéél. En als hij zijn werk nou nog goed deed... Boodschappen van overledenen uit het universum plukken, lijkt me al zo lastig maar dan ook nog de verkeerde foto omhoog houden.. En als hij de grote mensen al bedot, wat fluistert hij de kleintjes dan in? Je moet maar durven. Dan maar beter met pijltjes naar de krant - en daarnaast - gooien. Ik zwam ook heel wat achtergrondinfo aan elkaar maar dat weet je van te voren. Goed, de mentalist stopt er dus mee. Het leek een weloverwogen beslissing vanwege het bereiken van hoogtepunten in zijn carrière maar het was eigenlijk een mediumflop. Nog één rondgang inclusief ellende voor zijn aanhangers. En dat terwijl een ander machtig Iemand maar zit te wachten op die gedesillusioneerden. Eén die niet eens in het fotoboek hoeft te kijken om te weten met wie Hij te maken heeft. Het is me van kleins af aan al meegedeeld. Zonder gefluister.
Donderdag:
Toeleggen op het betere gooi, en smijtwerk. Het begon ooit al bij de post natuurlijk en alle enveloppen vliegen bijna uit zichzelf in het juiste vakje. Nadat deze week het darten ook steeds betere resultaten opleverde, bedacht ik dat post en pijlen meer met elkaar gemeen hebben dan ooit gedacht; het moet ergens naar toe! Achteraf bleek vandaag, dat ik niet de enige ben die zich bezig houdt met projectielen. Gelukkig was ik al een aantal uren de stad uit, toen Franse voetbalsupporters er een bende van maakten in de Groningse binnenstad. Anderen haastten zich juist er naar toe. Enfants terribles! 112-Groningen heeft het over 'ongeregeldheden'. Dat lijkt mij te zwak uitgedrukt voor de schade die door de supporters is ontstaan. Ik lees ook van een veldslag. Franse slag zal je bedoelen!
Vrijdag:
Omdat het weekend bijna begint, heb ik mij dapper bezig gehouden met vier rondes wasgoed, de stofzuiger en een aantal sopdoeken. Niet van harte want ik wilde immers in de huid van een desperado-contactzoekster kruipen. Even een kop koffie tussendoor is natuurlijk helemaal foute boel. Kom daarna maar weer eens op gang! Gisteren haalde ik van de bieb nog wat materiaal om de uitdaging van de week makkelijker te maken. Al dat naslagmateriaal ligt hier maar een beetje te niksen. Hoe moet dat nou met die j.vr. die nog steeds iemand zkt om m.b.v. een goed gev. port. om bijvoorbeeld de kermis te gaan bezoeken? Of moet het spannender?
Zaterdag:
Wat een gezanik. Het lijkt wel of ik in de keuken oeverloos bezig ben met de voorbereidingen van wat eens een vijfgangen-diner moet worden. Last van uitstelgedrag zeker! Recepten lezen is leuk maar op gegeven moment krijgen de gasten honger. Of niet? Ach, maakt het iets uit wat de kok in de keuken uitvoert? Als het maar behapbaar is. Soms loop ik langs boekentafels in boekenwinkels waar alles al eens geschreven lijkt te zijn. Bedenk daar maar eens een originele titel naast. Sta ik daar met al die ingrediënten én dartpijl én contactadvertenties. Toevallig heb ik het met mezelf afgesproken. No way - to get -out. Nou kijk ik op dit moment als een wouldbe-multitasker met een scheef oogje boven mijn chromeboek naar het tv-programma: familiediner. Ruzies beslechten en zo. Je weet wel. "Hullie moeten de eerste stap doen." Mijn letters en ik liggen niet met elkaar in de clinch dus laat die limousine maar doorrijden. Wat je aandacht geeft, gaat groeien immers.
Wordt vervolgd...
Ps: Lieve vrienden, krantleveranciers,
Nou weet je nog niets.
:)
Goed bereid kost even tijd...
Sommige verhalen had ik zelf geschreven willen hebben. We hebben het hier helemaal niet over jaloezie maar wel over een 'Het-moet-beter-gevoel'. En vervolgens knal ik tegen tijdsbegrenzingen op. Toch wil ik het. En dan houdt alles op natuurlijk. Verdieping leidt tot het vinden van schrijfoefeningen. Bedenk verhalen achter de contactadvertenties, die in dagbladen staan. Bijvoorbeeld: 'aantr. j vr zkt dito j m. voorz v gev. port. voor sp dingen'. En dan niet blijven steken bij dat eeuwige wandelen of fietsen, natuurlijk. 'A dirty mind is a joy for ever' las ik eens. Een beeld van een zin! Vorige eeuw bedacht. Maar wat vroeger dirty was, is nu hoogstens een beetje pikant. Een wereld aan mogelijkheden of grenzen. Niet alles is even smeuïg of ranzig. Ben voor zo'n krant naar goede vrienden gestapt. Die heb je namelijk nodig voor niet-alledaagse verzoeken; "Heb je bij het oud papier nog wat kranten met dubieuze zoekpogingen?" Tja, dan moet je wel door een hoop leuke reacties heen voordat er iets in je handen wordt gedrukt. Nog even doorpesten en ik ga namen noemen, als je dat maar weet. Kan altijd nog vertellen dat ze zelf ook waren blijven steken bij.... Nou ja, dat gaat natuurlijk te ver. "Ben benieuwd, wat je hiervan gaat maken" zeiden ze.
Ik ook!
Dinsdag:
Recept voor een schrijfoefening:
Neem een pagina van de zaterdageditie met contactadvertenties. Hang/prik/plak hem aan de wand. Zoek drie dartpijlen, voor zover je weet wat dat voor dingen zijn en je ze ergens hebt liggen. Haal diep adem en gooi de pijlen naar je doel - Cupido nieuwe stijl dus maar dan anders want ik heb nog geen vleugeltjes - Loop naar de wand toe, waarin je zojuist wat beschadigingen hebt aangebracht ter wille van de nieuwe uitdaging. Kies drie advertenties die per ongeluk ook zijn geraakt. Leg ze op tafel naast een blanco vel papier. Brainstormen aan de hand van je krantenknipsels. Daar kan je van alles van maken. Heeft de persoon ze zelf geschreven of is de boel in scene gezet door welwillende omstanders? Wordt het alleen samen luisteren naar een goed stuk muziek of...
Woensdag:
Niet alle nieuws vind je in de krant. Op de radio hoor ik een ander bericht. Een machtig Schots man gaat zijn laatste tournee doen in ons land. Tenminste, de nieuwslezer noemt hem zo. Ik noem - nog steeds - geen namen want net als bij kleine Chinezen laten discipelen van deze man ook geen belediging ongestraft, vrees ik. Hij is medium, mentalist en ook nog babyfluisteraar. Alsof het allemaal niks kost. Helaas, hij kost tevéél. En als hij zijn werk nou nog goed deed... Boodschappen van overledenen uit het universum plukken, lijkt me al zo lastig maar dan ook nog de verkeerde foto omhoog houden.. En als hij de grote mensen al bedot, wat fluistert hij de kleintjes dan in? Je moet maar durven. Dan maar beter met pijltjes naar de krant - en daarnaast - gooien. Ik zwam ook heel wat achtergrondinfo aan elkaar maar dat weet je van te voren. Goed, de mentalist stopt er dus mee. Het leek een weloverwogen beslissing vanwege het bereiken van hoogtepunten in zijn carrière maar het was eigenlijk een mediumflop. Nog één rondgang inclusief ellende voor zijn aanhangers. En dat terwijl een ander machtig Iemand maar zit te wachten op die gedesillusioneerden. Eén die niet eens in het fotoboek hoeft te kijken om te weten met wie Hij te maken heeft. Het is me van kleins af aan al meegedeeld. Zonder gefluister.
Donderdag:
Toeleggen op het betere gooi, en smijtwerk. Het begon ooit al bij de post natuurlijk en alle enveloppen vliegen bijna uit zichzelf in het juiste vakje. Nadat deze week het darten ook steeds betere resultaten opleverde, bedacht ik dat post en pijlen meer met elkaar gemeen hebben dan ooit gedacht; het moet ergens naar toe! Achteraf bleek vandaag, dat ik niet de enige ben die zich bezig houdt met projectielen. Gelukkig was ik al een aantal uren de stad uit, toen Franse voetbalsupporters er een bende van maakten in de Groningse binnenstad. Anderen haastten zich juist er naar toe. Enfants terribles! 112-Groningen heeft het over 'ongeregeldheden'. Dat lijkt mij te zwak uitgedrukt voor de schade die door de supporters is ontstaan. Ik lees ook van een veldslag. Franse slag zal je bedoelen!
Vrijdag:
Omdat het weekend bijna begint, heb ik mij dapper bezig gehouden met vier rondes wasgoed, de stofzuiger en een aantal sopdoeken. Niet van harte want ik wilde immers in de huid van een desperado-contactzoekster kruipen. Even een kop koffie tussendoor is natuurlijk helemaal foute boel. Kom daarna maar weer eens op gang! Gisteren haalde ik van de bieb nog wat materiaal om de uitdaging van de week makkelijker te maken. Al dat naslagmateriaal ligt hier maar een beetje te niksen. Hoe moet dat nou met die j.vr. die nog steeds iemand zkt om m.b.v. een goed gev. port. om bijvoorbeeld de kermis te gaan bezoeken? Of moet het spannender?
Zaterdag:
Wat een gezanik. Het lijkt wel of ik in de keuken oeverloos bezig ben met de voorbereidingen van wat eens een vijfgangen-diner moet worden. Last van uitstelgedrag zeker! Recepten lezen is leuk maar op gegeven moment krijgen de gasten honger. Of niet? Ach, maakt het iets uit wat de kok in de keuken uitvoert? Als het maar behapbaar is. Soms loop ik langs boekentafels in boekenwinkels waar alles al eens geschreven lijkt te zijn. Bedenk daar maar eens een originele titel naast. Sta ik daar met al die ingrediënten én dartpijl én contactadvertenties. Toevallig heb ik het met mezelf afgesproken. No way - to get -out. Nou kijk ik op dit moment als een wouldbe-multitasker met een scheef oogje boven mijn chromeboek naar het tv-programma: familiediner. Ruzies beslechten en zo. Je weet wel. "Hullie moeten de eerste stap doen." Mijn letters en ik liggen niet met elkaar in de clinch dus laat die limousine maar doorrijden. Wat je aandacht geeft, gaat groeien immers.
Wordt vervolgd...
Ps: Lieve vrienden, krantleveranciers,
Nou weet je nog niets.
:)
Goed bereid kost even tijd...
zaterdag 12 september 2015
Weeksels 7 t/m 11 september
Maandag:
Gisteravond zat ik in de kerk en dat was erg stoer, volgens de voorganger die dat met een raar zwiebertje in zijn stem verkondigde. Misschien zei dat stemprobleempje wel dat hij stiekem ook liever was thuisgebleven. Er was namelijk nog een soort van eredienst maar dan voor de buis, betreffende het geloof in en het gehol achter een bal op een groene mat. En het ging deze keer nog eens heel beroerd ook. Jammer. Zit je in het stadion je nagels af te kluiven en dan duurt het ook nog eens veel langer als in de kerk. Stoer! Blijkbaar ben ik dat mijn hele leven dus al en ik heb het niet eens geweten. En mijn broeders en zusters ook niet. Elke week weer een puntje erbij op ons conto. Niet te geloven. Maar de kerk ís ook voor kleingelovigen. En voor de rest. Maar die zit in het stadion of voor de buis. Zonder nagels.
Dinsdag:
De reizigers van de dinsdag, en donderdagochtendtrein, vertrek 06:52, kan ik sinds een paar maanden uittekenen. Er zijn mensen die elkaar kennen. Die zoeken elkaar op zodra ze het perron bereiken en bespreken de targets van de dag. De man met het oranje veiligheidshesje heeft altijd een vouwfiets bij zich en gaat volgens mij altijd op dezelfde perrontegel staan maar dat moet ik nog eens weer zien om het zeker te weten. De jonge vrouw met zwarte krullen steekt nog snel een sigaretje op. Ze aait het poezenbeest dat ook elke ochtend even komt kijken. Een paar handen vol mensen en één dier. Allemaal met een eigen leven. Twee dagen van de week zijn we elkaars lotgenoot. wachtend op de trein. De rest van de week moeten ze het zonder mij stellen maar dat zal vast ook wel goed gaan. Mijn gedachten vliegen naar die honderden mensen op de perrons in steden voor de Europese grenzen. Ze delen geen targets, wel achtergelaten levens en wanhoop en de trein staat stil of is in de verste verten niet te bekennen...
En ik stap in met de gedachte: "Wat ga ik vanavond op tafel zetten? Even een lijstje maken in de trein"
Want hoogstwaarschijnlijk zit ik aan het einde van die dag weer gewoon thuis...
Maar met wat voor recht denk ik dat eigenlijk?
Woensdag:
Ik lees ergens dat het bijna een hype is om een vluchteling te willen herbergen. En dat je van zeer goede huize moet komen om dat niet te willen. Zeker als je christen bent. Want Jezus was ook een vluchteling en dus mankeert er wat aan je instelling en kun je de bijbel beter ook maar dicht laten als je er niet eentje op zolder hebt zitten, zoals in de tweede wereldoorlog een onderduiker. Maar die mochten niet eens naar buiten omdat niemand het mocht weten. Nu iedereen wel, wat ook lastig kan worden in verband met het linkerhand/rechterhand-verhaal. "Heb jij al een vluchteling? Niet? Wij hebben ze wel." Hallo, het zijn geen verzamelitems! Het zijn mensen die misschien helemaal niet gebaat zijn bij een stukje zolder naast de lp's en het kinderspeelgoed. En ook niet bij een goedwillende gastvrouw die niet genoeg weet van vluchttrauma's of nog erger. Wat doe ik dan wel? Doe ik überhaupt iets? Is dat belangrijk voor je om te weten?
Donderdag:
Nieuws over apen is er deze week volop. Apen zijn in ieder geval slimmer dan aanvankelijk werd gedacht. Niet door mij trouwens, ik denk erg weinig na over apen. Er was er eentje in Burgers Zoo die een drone neer wilde halen met een tak. Het apparaat herbergde een camera waarmee bepaald gedrag gefilmd zou worden. Dat is natuurlijk vragen om ellende. Uit de vijver een appeltje halen met misschien wel diezelfde tak, was trouwens weer te ingewikkeld. Omdat de apen erg op hun privacy gesteld zijn, wilden zij vast voorkomen dat die flop zou worden uitgezonden. Vervolgens werden er wel onbedoelde apenselfies vastgelegd. Hoe het daarna met de camera en de drone is afgelopen, is mij ontgaan. Nog meer wetenswaardigheden: Er is uit de oertijd een soort graf gevonden met botmateriaal van - waarschijnlijk - mensen. Wat eigenlijk niet kan want we moeten geloven dat de aapmens in die tijden de scepter nog zwaaide. Het wil er maar niet in bij mij want zwaaien met een stok naar een camera is tot hieraan toe, een scepter vraagt om méér. Wat ingewikkeld allemaal. Hadden ze tóen maar selfies genomen. Met een selfieSTICK. Dat had de wetenschap heel wat energie bespaart om dingen vast te stellen die nu weer opnieuw bestudeerd moeten worden. Hopelijk ontwikkelen ze er een APP voor. Ik vind het bijna eng, dat woord.
Vrijdag:
11-9. 'Oh America!' Luister eens naar Celtic woman. Vrouwen, die een lied zingen met die titel. Een lied waarin de inwoners van dat enorme machtige land worden opgeroepen om samen een nieuwe start te maken na de aanslagen van die vreselijke dag. Wij hadden net boodschappen gedaan toen het nieuws binnen begon te sijpelen en omdat de hele buit nog moest worden weggeruimd in kastjes en op planken, drong het eerst niet zo tot me door. Totdat we - er voor - gingen zitten en niet meer voor de buis wegkwamen ook. Ín de jaren daarna kwamen er steeds meer beelden vrij. En elke keer als ik dat lied hoor, zie ik de mensheid (lees: ik-zelf) bezig met prioriteiten. Met fourageren en zo. Niet beseffend dat we andere boodschappen op die misschien wel eens voorbij lopen of niet op tijd onderkennen. Oh America. Oh world. Oh me, be prepared!
Zaterdag:
Heel ver hier vandaan is een land waar kleine mensen een plek in een woon/werkgemeenschap krijgen. Als ze dat willen tenminste maar veel keus hebben ze niet. Mensen met een andere maat, huidskleur, haardikte enzovoorts worden anders maar aangestaard en daarom door de familie binnenshuis gehouden. Grendel op de deur en klaar is Kees. "Da 's maar niks" vond een goedbedoelende aannemer. Hij bouwde een park waar kleine mensen gewoon 'dwerg' genoemd mogen worden. Bij ons kijk je wel uit. Je hebt zo een aangifte wegens belediging op de deurmat maar in dat verre vreemde land zijn ze niet zo van dat benauwde. Die dwergen dus, spelen als artiesten in hun eigen drama kleine toneelstukjes. Je kunt er ook nog dwergen-souvenirs kopen en de bezoeker mag op hen neerkijken wat onvermijdelijk is, natuurlijk. Daar worden ze voor betaald en als het werk klaar is, mogen ze met een busje weer terug naar hun huisje om op hun kleine bedjes te gaan slapen en er een klein sociaal leven op na te houden. Of ze nog lang en gelukkig leven, weet ik niet want het is geen sprookje. Op het journaal vertellen ze alleen maar feiten over - bijvoorbeeld - minichinezen. Ze mogen amper een naam hebben. Ik kijk wel uit.
Gisteravond zat ik in de kerk en dat was erg stoer, volgens de voorganger die dat met een raar zwiebertje in zijn stem verkondigde. Misschien zei dat stemprobleempje wel dat hij stiekem ook liever was thuisgebleven. Er was namelijk nog een soort van eredienst maar dan voor de buis, betreffende het geloof in en het gehol achter een bal op een groene mat. En het ging deze keer nog eens heel beroerd ook. Jammer. Zit je in het stadion je nagels af te kluiven en dan duurt het ook nog eens veel langer als in de kerk. Stoer! Blijkbaar ben ik dat mijn hele leven dus al en ik heb het niet eens geweten. En mijn broeders en zusters ook niet. Elke week weer een puntje erbij op ons conto. Niet te geloven. Maar de kerk ís ook voor kleingelovigen. En voor de rest. Maar die zit in het stadion of voor de buis. Zonder nagels.
Dinsdag:
De reizigers van de dinsdag, en donderdagochtendtrein, vertrek 06:52, kan ik sinds een paar maanden uittekenen. Er zijn mensen die elkaar kennen. Die zoeken elkaar op zodra ze het perron bereiken en bespreken de targets van de dag. De man met het oranje veiligheidshesje heeft altijd een vouwfiets bij zich en gaat volgens mij altijd op dezelfde perrontegel staan maar dat moet ik nog eens weer zien om het zeker te weten. De jonge vrouw met zwarte krullen steekt nog snel een sigaretje op. Ze aait het poezenbeest dat ook elke ochtend even komt kijken. Een paar handen vol mensen en één dier. Allemaal met een eigen leven. Twee dagen van de week zijn we elkaars lotgenoot. wachtend op de trein. De rest van de week moeten ze het zonder mij stellen maar dat zal vast ook wel goed gaan. Mijn gedachten vliegen naar die honderden mensen op de perrons in steden voor de Europese grenzen. Ze delen geen targets, wel achtergelaten levens en wanhoop en de trein staat stil of is in de verste verten niet te bekennen...
En ik stap in met de gedachte: "Wat ga ik vanavond op tafel zetten? Even een lijstje maken in de trein"
Want hoogstwaarschijnlijk zit ik aan het einde van die dag weer gewoon thuis...
Maar met wat voor recht denk ik dat eigenlijk?
Woensdag:
Ik lees ergens dat het bijna een hype is om een vluchteling te willen herbergen. En dat je van zeer goede huize moet komen om dat niet te willen. Zeker als je christen bent. Want Jezus was ook een vluchteling en dus mankeert er wat aan je instelling en kun je de bijbel beter ook maar dicht laten als je er niet eentje op zolder hebt zitten, zoals in de tweede wereldoorlog een onderduiker. Maar die mochten niet eens naar buiten omdat niemand het mocht weten. Nu iedereen wel, wat ook lastig kan worden in verband met het linkerhand/rechterhand-verhaal. "Heb jij al een vluchteling? Niet? Wij hebben ze wel." Hallo, het zijn geen verzamelitems! Het zijn mensen die misschien helemaal niet gebaat zijn bij een stukje zolder naast de lp's en het kinderspeelgoed. En ook niet bij een goedwillende gastvrouw die niet genoeg weet van vluchttrauma's of nog erger. Wat doe ik dan wel? Doe ik überhaupt iets? Is dat belangrijk voor je om te weten?
Donderdag:
Nieuws over apen is er deze week volop. Apen zijn in ieder geval slimmer dan aanvankelijk werd gedacht. Niet door mij trouwens, ik denk erg weinig na over apen. Er was er eentje in Burgers Zoo die een drone neer wilde halen met een tak. Het apparaat herbergde een camera waarmee bepaald gedrag gefilmd zou worden. Dat is natuurlijk vragen om ellende. Uit de vijver een appeltje halen met misschien wel diezelfde tak, was trouwens weer te ingewikkeld. Omdat de apen erg op hun privacy gesteld zijn, wilden zij vast voorkomen dat die flop zou worden uitgezonden. Vervolgens werden er wel onbedoelde apenselfies vastgelegd. Hoe het daarna met de camera en de drone is afgelopen, is mij ontgaan. Nog meer wetenswaardigheden: Er is uit de oertijd een soort graf gevonden met botmateriaal van - waarschijnlijk - mensen. Wat eigenlijk niet kan want we moeten geloven dat de aapmens in die tijden de scepter nog zwaaide. Het wil er maar niet in bij mij want zwaaien met een stok naar een camera is tot hieraan toe, een scepter vraagt om méér. Wat ingewikkeld allemaal. Hadden ze tóen maar selfies genomen. Met een selfieSTICK. Dat had de wetenschap heel wat energie bespaart om dingen vast te stellen die nu weer opnieuw bestudeerd moeten worden. Hopelijk ontwikkelen ze er een APP voor. Ik vind het bijna eng, dat woord.
Vrijdag:
11-9. 'Oh America!' Luister eens naar Celtic woman. Vrouwen, die een lied zingen met die titel. Een lied waarin de inwoners van dat enorme machtige land worden opgeroepen om samen een nieuwe start te maken na de aanslagen van die vreselijke dag. Wij hadden net boodschappen gedaan toen het nieuws binnen begon te sijpelen en omdat de hele buit nog moest worden weggeruimd in kastjes en op planken, drong het eerst niet zo tot me door. Totdat we - er voor - gingen zitten en niet meer voor de buis wegkwamen ook. Ín de jaren daarna kwamen er steeds meer beelden vrij. En elke keer als ik dat lied hoor, zie ik de mensheid (lees: ik-zelf) bezig met prioriteiten. Met fourageren en zo. Niet beseffend dat we andere boodschappen op die misschien wel eens voorbij lopen of niet op tijd onderkennen. Oh America. Oh world. Oh me, be prepared!
Zaterdag:
Heel ver hier vandaan is een land waar kleine mensen een plek in een woon/werkgemeenschap krijgen. Als ze dat willen tenminste maar veel keus hebben ze niet. Mensen met een andere maat, huidskleur, haardikte enzovoorts worden anders maar aangestaard en daarom door de familie binnenshuis gehouden. Grendel op de deur en klaar is Kees. "Da 's maar niks" vond een goedbedoelende aannemer. Hij bouwde een park waar kleine mensen gewoon 'dwerg' genoemd mogen worden. Bij ons kijk je wel uit. Je hebt zo een aangifte wegens belediging op de deurmat maar in dat verre vreemde land zijn ze niet zo van dat benauwde. Die dwergen dus, spelen als artiesten in hun eigen drama kleine toneelstukjes. Je kunt er ook nog dwergen-souvenirs kopen en de bezoeker mag op hen neerkijken wat onvermijdelijk is, natuurlijk. Daar worden ze voor betaald en als het werk klaar is, mogen ze met een busje weer terug naar hun huisje om op hun kleine bedjes te gaan slapen en er een klein sociaal leven op na te houden. Of ze nog lang en gelukkig leven, weet ik niet want het is geen sprookje. Op het journaal vertellen ze alleen maar feiten over - bijvoorbeeld - minichinezen. Ze mogen amper een naam hebben. Ik kijk wel uit.
zaterdag 5 september 2015
Weeksels 31 augustus t/m 5 september
Maandag:
Vanmiddag fietste ik door ons dorp en deed iets onvergeeflijks. Ik bemoeide mij met het kind van iemand anders. Laat ik alvast maar beginnen met het uiten van duizend excuses en intussen blij zijn dat er nog geen steen door onze ruit is gegooid of erger. Kon wel niet wijs zijn, lees ik soms geen kranten? Er zijn voor minder vergrijpen complete volksgerichten geweest. What's up? Er was een rups op de spoorrails, een spoorwegovergang met van die sla-lom-hekjes en ook was er een kleine jongen die niet onder de indruk wilde komen van het feit dat treinmachinisten meestal geen oog hebben voor beestjes op het spoor. "Kijk eens wat een mooi beest, die ga ik es op mijn gemakje bekijken" zei het jochie. Echt waar, geen dichterlijke vrijheid. En ook vooral heel komisch als het maar niet zo gevaarlijk was. Hij parkeerde zijn fiets tussen de rails en begaf zich naast het bezienswaardige. Ging op zijn hurkjes zitten. "Hij heeft haartjes op zijn rug" meldde de kleine bioloog in wording. "Heel mooi knul, kijk, je fiets staat nu even achter het hek en nu mag jij die mooie rups pakken en ook deze kant opkomen want hier is het heel gevaarlijk, zie je wel?"
"U mag best doorfietsen hoor. De trein komt nog lang niet."
Sorry kerel maar dát kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Sorry ouders (who-ever you are). Ik heb het plezier van uw kind verpest. Sorry, sorry, sorry. Maar niet heus!
Dinsdag:
Een beetje huiswerkhulp voor onze brugpieper liep uit op het uitleggen van wiskunde (en ik was ooit zo vastbesloten om nooit meer iets op hokjespapier in te vullen) van schaalberekening (nog erger en we kwamen er dan ook niet uit) maar ook een stuk tekstverklaring voor Nederlands was ons deel. Onder het mom van 'na het zuur het zoet' worstelden we ons door hoekpunten, ribben en hoeveelheden kilometers heen om daarna los te gaan op minder bedreigende dingen. Alinea's en zo. Krantenartikel opzoeken en leren omschrijven waar elke alinea over gaat, wat niet echt routinewerk was maar wel leuk om te doen. Voor mij dan, waaruit blijkt hoe goed het is dat ik niet in het onderwijs terecht gekomen ben want in no-time was er een bepaald onevenredige aandacht voor het stuk krant en mijlen voorsprong op het kind dat eigenlijk opgezadeld was met deze opdracht en mij glazig aanstaarde. Beter even wat gas terugnemen, woordjes overhoren hier en daar. En wat heerlijk dat ik rekenvakken zo haat. Die kan ik zonder gewetensbezwaren terzijde leggen. Net als vroeger. Ach, ik hou nog alinea's genoeg over voor mezelf.
Woensdag:
Klein aangespoeld jongetje. Er zijn nu al zoveel schriftelijke monumenten voor je opgericht, dat hoef ik echt niet over te doen. Je hebt er ook niets aan. Wel zul je op het netvlies blijven hangen van degene die je opraapte, denk ik. De foto van die lange man die jou in zijn armen hield, zei meer dan duizend woorden. En zo zullen er nog wel meer helpers zijn vastgelegd door camera's. Misschien registreren ze hun medemens, ruimen ze aangespoelde mensen of werken ze op het station, al struikelend over de vluchtelingen die de trein nu weer wel en dan weer niet in mogen. Misschien voelen ze een missie maar het kan ook 'gewoon werk' zijn. Weet je veel wat er in hen omgaat. Ze zijn wel de mensen van het eerste uur en zien meer dan hen lief is. Een monument met namen? Hoe moet dat eruit zien? Moet daar eerst ook weer over vergaderd worden? Bouw er maar eentje voor hen in je gedachten. Dan rollen ze ook niet van hun sokkel als het achteraf allemaal beter en vooral anders had gemoeten...
Donderdag:
Je zult maar een bon voor een weekendje weg in je bureau hebben liggen. Vrije dagen regelen is een kwestie van een paar minuten wimpergewapper en daarna kun je een nummer, ver van je bed, bellen. Een limburgse mevrouw nam op en zong van goedemorgen en een bevestiging voor die en die datum. Dat deed ze met allemaal zachte g's alsof het niet op kon. Het klonk erg charmant en ik kreeg steeds meer zin om af te reizen en intussen alvast mij te gaan buigen over onvervalst Limburgs.
"En u komt helemaal uit Groningen?
Hoe is daar het weer dan?
Nogal nat hier (ik volhardde met een Groningse harde g)
Oh, hier is het lekker hoor, de zon schijnt volop!
Maar misschien is die in november wel weg", gaf ik als troef. Wat een beetje kinderachtig was, dat geef ik grif toe. Volgens mij had die mevrouw graag de zon laten meebetalen als extra boekmogelijkheid. Dat kan ik natuurlijk niet hebben. Ook in Groningen wil de koperen ploert best eens (ver)schijnen immers...
Waarom is mooi weer zo belangrijk, als we vakantie hebben.
Tijdens mijn werkzaamheden in het grote postcircus kom ik diverse ansichtkaarten tegen. Daar schijnt de zon altíjd op. Kan niet missen. Omdat wij als postverwerkers moeten weten waar al die verlakkerij heen moet, keren we snel die mooie plaatjes om. Naast het lezen van de adressering (graag duidelijk geschreven, mét postcode en huisnummer volgende keer, want een postbezorger ruikt ook niet alles) zien we wat de thuisblijver moet geloven: "Prachtig weer, ben al heel bruin" staat daar bijvoorbeeld op. Een collega was het ooit na tien van die kaarten meer dan zat. "Verdorie! Waarom nou nooit eens eentje die eerlijk is, die vertelt dat het ...weer is en ook nog verrekte koud! En dat de attracties waardeloos zijn."
Na het lachen, dacht ik daar nog wel eens over na. We willen quality-time want vakantie is al duur genoeg. Dus verkondigen dat we die doormaken. Sommige mensen schrijven het liefst ook nog op dat het een graadje warmer was dan bij anderen. Het was heerlijk! Zo niet, dan nog!
Vrijdag:
Dochter heeft op de Havo het vak Biologie in haar pakket. Dat vond ik vroeger zelf wel leuk. Tót het over chromosomen ging. Dat ging teveel op Wiskunde lijken en dus haakte ik af. Er gingen maar drie examenvragen over, van de vijftig. En die gaf ik mijzelf cadeau. Tegenwoordig noem je dat een keuze. De rest kende ik van buiten en dus was er geen gevaar. Mijn spruit moest zich vandaag verstaan met pissebedden. Zover heb ik het nooit gebracht want practicum bestond maar amper op de Mavo. De sessie met het doorgesneden koeienoog daargelaten. Toen dochter het me vertelde, kriebelde alles in één keer. Tersluiks keek ik op de grond of ik daar al een leger van die beesten zag oprukken maar ze bleven netjes in de verslaggeving. Wat vinden pissebedden van kou? Van vocht? Van elkaars gezelschap? Van de huizen waar ze in rond willen kruipen? Hebben ze een passend CAO? Best lastige maar ook leuke dingen om te onderzoeken lijkt me. Daarom vroeg ik hoe het practicum in zijn werk ging. Neem je die kleine smeerlappen een interview af, of laat je hen proefondervindelijk die kou, het vocht ervaren? Geboren met soms iets teveel fantasie, heb je zo een leuk beeld. Stel dat ze (nog steeds die pissebedden) die kou maar niks vinden, allemaal een sjaal om. En maar antwoorden geven... Maar nee. Droge feiten, ook al komen ze net nat uit een bakje gekropen. Brr, dat vinden meiden van zestien maar niks. Ieuw! En dan wist die bioloogstudente van ons nog niet eens dat er deze week een spin bijna over haar voeten wandelde. Niks gezegd. Spin gevangen en verwijderd. Het practicum dat ons anders had gewacht, was er vooral eentje geweest met enorm veel herrie. Hoe zouden beesten dát vinden? Even vragen...
Zaterdag:
Na 'de post' moet ik altijd een aantal uren overbruggen om weer met mijn kerel mee naar huis te rijden. Hè wat naar! Mooi niet natuurlijk. Zo kan ik bij de Hema een ontbijtje gaan nemen voor 1 euro. Kopje koffie, glas vruchtensap, croissantje en broodje gebakken ei. Het is een fijn speelkwartier (van iets langer dan vijftien minuten) zo aan het eind van de werkweek. Intussen bedenk ik alvast het slot van mijn weekblog. Naast mij streken zonet twee jonge meiden neer. De één met een hard stemgeluid en de andere fluisterde, om de boel in balans te houden, denk ik. Dan hoor je dus de helft van een gesprek, wat doet denken aan het luisteren naar een autoradio op een weg vol tunnels. Allemaal brokstukken die je met de nodige fantasie heus wel aan elkaar kan lijmen. Wat maak je nou van: Gezelligheid-hagelslag- klier-school-voetballen lukt niet meer? Afluisteren is niet netjes. Dat weet ik. Maar gesprekken van anderen zijn wel inspiratie voor (letter)soep van de dag! Tot volgende week!
Vanmiddag fietste ik door ons dorp en deed iets onvergeeflijks. Ik bemoeide mij met het kind van iemand anders. Laat ik alvast maar beginnen met het uiten van duizend excuses en intussen blij zijn dat er nog geen steen door onze ruit is gegooid of erger. Kon wel niet wijs zijn, lees ik soms geen kranten? Er zijn voor minder vergrijpen complete volksgerichten geweest. What's up? Er was een rups op de spoorrails, een spoorwegovergang met van die sla-lom-hekjes en ook was er een kleine jongen die niet onder de indruk wilde komen van het feit dat treinmachinisten meestal geen oog hebben voor beestjes op het spoor. "Kijk eens wat een mooi beest, die ga ik es op mijn gemakje bekijken" zei het jochie. Echt waar, geen dichterlijke vrijheid. En ook vooral heel komisch als het maar niet zo gevaarlijk was. Hij parkeerde zijn fiets tussen de rails en begaf zich naast het bezienswaardige. Ging op zijn hurkjes zitten. "Hij heeft haartjes op zijn rug" meldde de kleine bioloog in wording. "Heel mooi knul, kijk, je fiets staat nu even achter het hek en nu mag jij die mooie rups pakken en ook deze kant opkomen want hier is het heel gevaarlijk, zie je wel?"
"U mag best doorfietsen hoor. De trein komt nog lang niet."
Sorry kerel maar dát kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Sorry ouders (who-ever you are). Ik heb het plezier van uw kind verpest. Sorry, sorry, sorry. Maar niet heus!
Dinsdag:
Een beetje huiswerkhulp voor onze brugpieper liep uit op het uitleggen van wiskunde (en ik was ooit zo vastbesloten om nooit meer iets op hokjespapier in te vullen) van schaalberekening (nog erger en we kwamen er dan ook niet uit) maar ook een stuk tekstverklaring voor Nederlands was ons deel. Onder het mom van 'na het zuur het zoet' worstelden we ons door hoekpunten, ribben en hoeveelheden kilometers heen om daarna los te gaan op minder bedreigende dingen. Alinea's en zo. Krantenartikel opzoeken en leren omschrijven waar elke alinea over gaat, wat niet echt routinewerk was maar wel leuk om te doen. Voor mij dan, waaruit blijkt hoe goed het is dat ik niet in het onderwijs terecht gekomen ben want in no-time was er een bepaald onevenredige aandacht voor het stuk krant en mijlen voorsprong op het kind dat eigenlijk opgezadeld was met deze opdracht en mij glazig aanstaarde. Beter even wat gas terugnemen, woordjes overhoren hier en daar. En wat heerlijk dat ik rekenvakken zo haat. Die kan ik zonder gewetensbezwaren terzijde leggen. Net als vroeger. Ach, ik hou nog alinea's genoeg over voor mezelf.
Woensdag:
Klein aangespoeld jongetje. Er zijn nu al zoveel schriftelijke monumenten voor je opgericht, dat hoef ik echt niet over te doen. Je hebt er ook niets aan. Wel zul je op het netvlies blijven hangen van degene die je opraapte, denk ik. De foto van die lange man die jou in zijn armen hield, zei meer dan duizend woorden. En zo zullen er nog wel meer helpers zijn vastgelegd door camera's. Misschien registreren ze hun medemens, ruimen ze aangespoelde mensen of werken ze op het station, al struikelend over de vluchtelingen die de trein nu weer wel en dan weer niet in mogen. Misschien voelen ze een missie maar het kan ook 'gewoon werk' zijn. Weet je veel wat er in hen omgaat. Ze zijn wel de mensen van het eerste uur en zien meer dan hen lief is. Een monument met namen? Hoe moet dat eruit zien? Moet daar eerst ook weer over vergaderd worden? Bouw er maar eentje voor hen in je gedachten. Dan rollen ze ook niet van hun sokkel als het achteraf allemaal beter en vooral anders had gemoeten...
Donderdag:
Je zult maar een bon voor een weekendje weg in je bureau hebben liggen. Vrije dagen regelen is een kwestie van een paar minuten wimpergewapper en daarna kun je een nummer, ver van je bed, bellen. Een limburgse mevrouw nam op en zong van goedemorgen en een bevestiging voor die en die datum. Dat deed ze met allemaal zachte g's alsof het niet op kon. Het klonk erg charmant en ik kreeg steeds meer zin om af te reizen en intussen alvast mij te gaan buigen over onvervalst Limburgs.
"En u komt helemaal uit Groningen?
Hoe is daar het weer dan?
Nogal nat hier (ik volhardde met een Groningse harde g)
Oh, hier is het lekker hoor, de zon schijnt volop!
Maar misschien is die in november wel weg", gaf ik als troef. Wat een beetje kinderachtig was, dat geef ik grif toe. Volgens mij had die mevrouw graag de zon laten meebetalen als extra boekmogelijkheid. Dat kan ik natuurlijk niet hebben. Ook in Groningen wil de koperen ploert best eens (ver)schijnen immers...
Waarom is mooi weer zo belangrijk, als we vakantie hebben.
Tijdens mijn werkzaamheden in het grote postcircus kom ik diverse ansichtkaarten tegen. Daar schijnt de zon altíjd op. Kan niet missen. Omdat wij als postverwerkers moeten weten waar al die verlakkerij heen moet, keren we snel die mooie plaatjes om. Naast het lezen van de adressering (graag duidelijk geschreven, mét postcode en huisnummer volgende keer, want een postbezorger ruikt ook niet alles) zien we wat de thuisblijver moet geloven: "Prachtig weer, ben al heel bruin" staat daar bijvoorbeeld op. Een collega was het ooit na tien van die kaarten meer dan zat. "Verdorie! Waarom nou nooit eens eentje die eerlijk is, die vertelt dat het ...weer is en ook nog verrekte koud! En dat de attracties waardeloos zijn."
Na het lachen, dacht ik daar nog wel eens over na. We willen quality-time want vakantie is al duur genoeg. Dus verkondigen dat we die doormaken. Sommige mensen schrijven het liefst ook nog op dat het een graadje warmer was dan bij anderen. Het was heerlijk! Zo niet, dan nog!
Vrijdag:
Dochter heeft op de Havo het vak Biologie in haar pakket. Dat vond ik vroeger zelf wel leuk. Tót het over chromosomen ging. Dat ging teveel op Wiskunde lijken en dus haakte ik af. Er gingen maar drie examenvragen over, van de vijftig. En die gaf ik mijzelf cadeau. Tegenwoordig noem je dat een keuze. De rest kende ik van buiten en dus was er geen gevaar. Mijn spruit moest zich vandaag verstaan met pissebedden. Zover heb ik het nooit gebracht want practicum bestond maar amper op de Mavo. De sessie met het doorgesneden koeienoog daargelaten. Toen dochter het me vertelde, kriebelde alles in één keer. Tersluiks keek ik op de grond of ik daar al een leger van die beesten zag oprukken maar ze bleven netjes in de verslaggeving. Wat vinden pissebedden van kou? Van vocht? Van elkaars gezelschap? Van de huizen waar ze in rond willen kruipen? Hebben ze een passend CAO? Best lastige maar ook leuke dingen om te onderzoeken lijkt me. Daarom vroeg ik hoe het practicum in zijn werk ging. Neem je die kleine smeerlappen een interview af, of laat je hen proefondervindelijk die kou, het vocht ervaren? Geboren met soms iets teveel fantasie, heb je zo een leuk beeld. Stel dat ze (nog steeds die pissebedden) die kou maar niks vinden, allemaal een sjaal om. En maar antwoorden geven... Maar nee. Droge feiten, ook al komen ze net nat uit een bakje gekropen. Brr, dat vinden meiden van zestien maar niks. Ieuw! En dan wist die bioloogstudente van ons nog niet eens dat er deze week een spin bijna over haar voeten wandelde. Niks gezegd. Spin gevangen en verwijderd. Het practicum dat ons anders had gewacht, was er vooral eentje geweest met enorm veel herrie. Hoe zouden beesten dát vinden? Even vragen...
Zaterdag:
Na 'de post' moet ik altijd een aantal uren overbruggen om weer met mijn kerel mee naar huis te rijden. Hè wat naar! Mooi niet natuurlijk. Zo kan ik bij de Hema een ontbijtje gaan nemen voor 1 euro. Kopje koffie, glas vruchtensap, croissantje en broodje gebakken ei. Het is een fijn speelkwartier (van iets langer dan vijftien minuten) zo aan het eind van de werkweek. Intussen bedenk ik alvast het slot van mijn weekblog. Naast mij streken zonet twee jonge meiden neer. De één met een hard stemgeluid en de andere fluisterde, om de boel in balans te houden, denk ik. Dan hoor je dus de helft van een gesprek, wat doet denken aan het luisteren naar een autoradio op een weg vol tunnels. Allemaal brokstukken die je met de nodige fantasie heus wel aan elkaar kan lijmen. Wat maak je nou van: Gezelligheid-hagelslag- klier-school-voetballen lukt niet meer? Afluisteren is niet netjes. Dat weet ik. Maar gesprekken van anderen zijn wel inspiratie voor (letter)soep van de dag! Tot volgende week!
Abonneren op:
Posts (Atom)