Procesvisioen

Belegen studenten doen er goed aan zich min of meer onzichtbaar te maken. Dat kan niet? Mis! Dat is mogelijk als je maar wil. Ten eerste ga je niet op kamers. Ten tweede omzeil je letterlijk en figuurlijk de zogenaamde Keiweek. Het scheelt enorm veel energie, tijd en geld. Dat is fijn want zo hou je nog wat over voor het uiteindelijke doel...

Als  belegen student ontvang je schoolboeken van een huisgenoot. Wie zal die gaan kaften? De belegen student waarschijnlijk want oud vlees moet eerst op, zegt men in sommige landstreken. De werkelijke reden is uiteraard dat de jonge versie studerenden er de gaven niet voor heeft of er te lui voor is. Een combinatie van beide lijkt me waarschijnlijker. Dat heeft belegen student uiteraard zelf in de hand gewerkt met al die jaren: 'Nou, kom dan maar even'. Dat wordt: 'Leg maar naast die van mezelf'. Daar hoef je geen medelijden mee te hebben. Eigen schuld dikke bult. Maar geen ramp want je kan een deal maken. 'Als jij nou even stofzuigt, ja ik bedoel alle etages!'

Een belegen student denkt vooral na over praktische invullingen voor studiemomenten. Studieplek gezocht. Waar anders is die te vinden dan in de ruimtes waar belegen student een paar maanden terug nog heil en toevlucht zocht en vond (lees: waar werk te vinden bleek aan het aanrecht of achter de strijkplank. Succes verzekerd want daar vind je niemand van je huisgenoten).

Belegen studenten dienen zich te realiseren dat zij eigenlijk hun beurt al hebben gehad. Dat houdt hen op hun plek. Met nederig neergeslagen ogen beloven ze alles in het huishouden op rolletjes te houden. Hoe? Dat weten ze zelf ook niet helemaal... Met de nieuwe visie over mens en studie - nooit te oud om te leren - kunnen de huisgenoten helemaal niets. Aan wie moeten ze nu gaan vragen waar hun kleine wasjes, grote wasjes, laat maar lekker draaien, sokken, mobiel, zwarte shirtje - neehee, niet die, die andere! - fietssleutel of neus en oren liggen?

De waarnemingen bij een verouderingsproces liegen er niet om. Bij kaas gaat het minder snel volgens mij. Maar kaas ligt dan ook rustig op een plank oud te worden. Dat kan je van een vergrijsde student niet zeggen. Dan krijg je een bijzondere soort van wentelteef. Dat luiert maar en voert niks uit. Nee,  de belegen student heeft te zorgen voor menulijsten voor de hele week. Stof, was en strijkbeurten worden ingepland en de ramen doen we over drie jaar wel weer eens. Zo moet het lukken. Dan hebben we over een tijdje iets met gerijpt of overjarig. Komt er een stempel op. Gerijpt en klaar voor gebruik. Van de bovenste plank? Het wordt een raadselachtig proces...

Agendapunt

Voor mij ligt een schoolagenda. Het is een snoepje met schattige kleurtjes, slingertjes, stickers en dat hele gebeuren wordt bijeengehouden door een ringband. Heel wat anders dan de rechthoekige übersaaie quasi encyclopediën die je vroeger op de Mavo moest gebruiken. Pimpen was het eerste wat een scholiere te doen viel. Alles was goed, als het de wetenswaardigheden waar niet om gevraagd was, maar bedekte. Slechts drie uren nadat je dit boekje uit handen van de mentor trok was het onherkenbaar dus zeer geschikt voor het komende schooljaar... Heel ergens in de verte klonk nog de echo van de leraar die een verbod op alle knip, en plakwerk uitvaardigde. Een druk op de playtoets van de radiocasetterecorder, waar je als tiener innig tevreden mee was, in die jaren, legde de stem het zwijgen op.

Onlangs heb ik me dus wederom een schoolagenda aangeschaft, want het schoolleven gaat verder. Maar hola. Wij leven in 2018 met smartplanners en elektronische kalenders. Waarom een papieren versie? Gevoelige kwestie. In de door gluton uitgedijde exemplaren van vroeger was van alles te ontdekken, behalve hiëroglyfen over buitenissige dingen als huiswerk. Ik dacht het wel te kunnen onthouden of liep net aan het einde van elke les een handeling achter, zodat er vaak niets in mijn agenda stond. Helemaal niets? Nou jawel, af en toe een verdwaalde aantekening. Het onderhouden van zo 'n takenregister was een regelrecht agendapunt voor me. Leerlingen van tegenwoordig weten zich belaagd door een computersysteem dat hen van de eerste tot de laatste stap in hun schoolcarrière in de gaten houdt. Ouders van dertig jaar terug wisten wel dat het foute boel was maar kwamen pas in actie wanneer het onvoldoendes had geregend. Bovendien liepen ze niet direct naar de school om verhaal te halen (lees: de leraar over zijn bureau te trekken) vanwege slechte prestaties. 'Eigen schuld, dikke bult' was het. En, bovendien, was het jouw of hun leven? huiswerk? agenda? Als je heel veel pech had, gingen ze naar school bellen en zat je drie weken op je kamer, zonder muziekje, eindelijk boven de gevraagde leerstof. Tegenwoordig is dat niet meer zo heel duidelijk en buig ik me over de topografie van Italië, in afwachting van het moment dat mijn tiener mee komt kijken. Een inhaalslag, jawel...

Kort en goed: Het wordt tijd voor een goedmaakronde. Ik moet het zonder controle blijven doen want nog steeds is het mijn leven, mijn school, huiswerk, agenda enzovoorts. Een niet te overstemmen stemmetje ergens ver weg fluistert: 'Wat een verantwoordelijkheid!'

Misschien handig om dat even te noteren...