Voor mij ligt een schoolagenda. Het is een snoepje met schattige kleurtjes, slingertjes, stickers en dat hele gebeuren wordt bijeengehouden door een ringband. Heel wat anders dan de rechthoekige übersaaie quasi encyclopediën die je vroeger op de Mavo moest gebruiken. Pimpen was het eerste wat een scholiere te doen viel. Alles was goed, als het de wetenswaardigheden waar niet om gevraagd was, maar bedekte. Slechts drie uren nadat je dit boekje uit handen van de mentor trok was het onherkenbaar dus zeer geschikt voor het komende schooljaar... Heel ergens in de verte klonk nog de echo van de leraar die een verbod op alle knip, en plakwerk uitvaardigde. Een druk op de playtoets van de radiocasetterecorder, waar je als tiener innig tevreden mee was, in die jaren, legde de stem het zwijgen op.
Onlangs heb ik me dus wederom een schoolagenda aangeschaft, want het schoolleven gaat verder. Maar hola. Wij leven in 2018 met smartplanners en elektronische kalenders. Waarom een papieren versie? Gevoelige kwestie. In de door gluton uitgedijde exemplaren van vroeger was van alles te ontdekken, behalve hiëroglyfen over buitenissige dingen als huiswerk. Ik dacht het wel te kunnen onthouden of liep net aan het einde van elke les een handeling achter, zodat er vaak niets in mijn agenda stond. Helemaal niets? Nou jawel, af en toe een verdwaalde aantekening. Het onderhouden van zo 'n takenregister was een regelrecht agendapunt voor me. Leerlingen van tegenwoordig weten zich belaagd door een computersysteem dat hen van de eerste tot de laatste stap in hun schoolcarrière in de gaten houdt. Ouders van dertig jaar terug wisten wel dat het foute boel was maar kwamen pas in actie wanneer het onvoldoendes had geregend. Bovendien liepen ze niet direct naar de school om verhaal te halen (lees: de leraar over zijn bureau te trekken) vanwege slechte prestaties. 'Eigen schuld, dikke bult' was het. En, bovendien, was het jouw of hun leven? huiswerk? agenda? Als je heel veel pech had, gingen ze naar school bellen en zat je drie weken op je kamer, zonder muziekje, eindelijk boven de gevraagde leerstof. Tegenwoordig is dat niet meer zo heel duidelijk en buig ik me over de topografie van Italië, in afwachting van het moment dat mijn tiener mee komt kijken. Een inhaalslag, jawel...
Kort en goed: Het wordt tijd voor een goedmaakronde. Ik moet het zonder controle blijven doen want nog steeds is het mijn leven, mijn school, huiswerk, agenda enzovoorts. Een niet te overstemmen stemmetje ergens ver weg fluistert: 'Wat een verantwoordelijkheid!'
Misschien handig om dat even te noteren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten