Tussendoortje (12)

Galgenmaal...
Behalve nog een laatste wasje is er in huis weinig dat nog herinnert aan de aanwezigheid van de oudste dochter. Dat is niet hetzelfde als het ontkennen van haar bestaan, trouwens. Ik dek me gelijk even in want dat soort verwijten is even onzinnig als gestoeld op enig realisme. Denk je nou echt dat we ons kind gaan vergeten en... Ho, wacht even. Stop hier onmiddellijk mee. Zit me te verdedigen. Źou me wijzer willen hebben. Bovendien wist iedereen al van dat op handen zijnde vertrek. Vlieg, dochterlief. En strijk voor de gezelligheid nog eens neer. Gods oog is op jullie en reikt verder dan dat van je pa en je ma...

De hele afgelopen week stond in het teken der laatste dingen. De laatste maandag, dinsdag enzovoorts. De laatste keer dat appje: "Zou ik om half zes, twintig over vijf, drie over zeven, kwart over elf of op een andere tijd kunnen eten want daarna weer door naar de volgende klant." We waren me daar een stuk flexibel in! Weten al die mensen dat eigenlijk wel? Het zou mij zelf ook niet kunnen schelen hoor maar dat geheel ter zijde.
Afgelopen vrijdag kreeg ze haar galgenmaal te eten. "Wat is dat?" vroeg iemand. Middeleeuwenwerk. Ofwel: Het laatste bord eten (joepie, lasagne, keuzemenu, al is het direct het laatste) dat genuttigd zou worden door een ter (galg)doodveroordeelde. Zover zijn we niet gegaan, zie boven, wat niet betekent dat je niet mag overdrijven. Dat mag wel! Waarom? Omdat IK het zeg. Dat heeft in de afgelopen 23 dochterjaren nooit echt gewerkt maar hier op dit blog ben  ik echt de baas!
Het uur voordat we opstonden om alle spullen op een andere plek te krijgen, was vol van: "Weet je nog van toen(s)" De inhoud van dat gesprek gaat niemand ene moer aan. Ok, één dingetje dan: Toen ons oudste kind bij het nestvlieden de trap afgedaald was, hing op zijn kamer alleen nog een plank aan de muur met verschillende genuttigde bierflesjes. Dochterlief keek broer nog wel na maar ging toen haar nieuwe (broers oude) kamer verven. Die plank was wat lastig maar kom, daar kan je ook omheen kwasten. Weg is pech, immers. En zo geschiedde...

Zo gaat dat. Zodra er eentje vertrekt, gaan we hier direct breder uit zitten en zorgen we er met ons allen heel liefdevol voor, dat de nestvlieder niet meer op enig besluit kan terug komen. Het heeft niets te maken met ontkennen van bestaan, met wegvagen en zelfs niet met het woord dat ontstaat als je die v door een j vervangt. Hoe kóm je erbij! Wanneer kom je nog es eten?

Tussendoortje (11)

Een hele hap ellende. Sorry. Toen in de vorige week de trein ontspoorde en de lucht vol van sirenes was, ging ineens bijna heel het dorp uit fietsen.  "Mam, ik loop daar en daar en moet om half twee bij de tandarts zijn" vertelde een appje van dochterlief. Ze was uit de tegemoetkomende trein gezet en in de bus gestapt die haar maar enkele honderd meters verder had gebracht. "Ik rij naar je toe, kan jij de fiets nemen en ga ik lopen" was mijn antwoord. Niet van plan mij bij de optocht aan te sluiten, nam ik wat andere weggetjes om tenslotte vast te lopen in de fuik waar alles wat ook maar een camera droeg om een glimp van de onheilsplek vast te leggen, in de weg stond. Nadat mijn dochter was weggesneld naar het betere boor en vulwerk liep ik door het cordon van ramptoeristen weer terug. Allengs werd het rustiger op de weg. Daargelaten de rij auto's die geen kant op konden. Een jongen, twee meter verderop, knalde los: "Eindelijk gebeurt er eens iets hier..." Hem even aankijken was al genoeg om het hazenpad te kiezen. Wat uit die pubermond kwam, kon je beter ook maar naar waarde schatten. Bij de trein kwam hij niet, zodat de vraag wát er dan precies gebeurd was, niet beantwoord werd. Bovendien liepen er nog een dikke honderd sensatiebeluste mensen rond, die misschien wel dáchten wat het joch uitsprak...

Terwijl de passagiers van de ramptrein, die nog op hun benen konden staan,  naar een opvangplek werden gebracht, zag ik de provinciale weg vol lopen. In de uren daarna zou dat gebied afgesloten worden tot nader orde. Het dorp gonsde. Het vingerwijzen was begonnen. Wie was er de fout in gegaan? Het spoor gaat dwars door het gebied van agrariërs, je weet wel, die mensen die vanwege overbemesting het spoor bijster raken en voor de zoveelste keer ervaren dat een onbewaakte overweg een regelrecht gevaar is. De eigenaar van de grond daar om heen was al jaren in overleg met de vervoersonderneming over die lap gras en toen het donker werd, was hij ineens de boosdoener waartegen straffe maatregelen zouden moeten worden genomen die eventueel op juridische gronden afgedwongen moesten zijn. "Stroef overleg? Wat nou!" struikelde een collega veehouder over zijn eigen woorden van verontwaardiging. "Stroef? Pff. De beste man belt wat af maar elke keer weten ze er niet genoeg van, gaan ze er niet over of is de man die hij hebben moet op vakantie. De organisatie gokt er gewoon op dat het wel goed zal gaan maar dit was al de derde keer op deze plek. Wel eens gehoord van scheepsrecht?"

Op vakantie. 

Vast niet met zijn eigen trein...

De grondeigenaar had, zodra het mis ging een helpende hand uitgestoken. Ineens werd het stil om hem heen want wie krijgt ooit twee titels op één dag. Die van held en van dader tegelijk?

Dat de chauffeur van de melkauto uit zijn cabine heeft kunnen klimmen, mag een wonder heten. Dat de machinist van de trein het nog navertelt, ook. Dat er betrekkelijk weinig gewonden waren, helemaal. Hoe gaat het met hen, eigenlijk? Is de treinbaas al op bezoek geweest? De burgemeester heeft al verzoenende woorden gesproken. Hopelijk vinden we grond om weer op te staan. Om ons niet te vergapen aan een rampplek. Om een weg op aan te leggen en om verantwoordelijkheden niet een eind verderop te schuiven. Het sein staat op gloeiend rood!

Tussendoortje (10)

Letters kan je niet eten. Droge kost. Desondanks ben ik onlangs naar de plaatselijke boekenmarkt gegaan om de kas van een goed doel te spekken en heb daar acht(!) heerlijke muf ruikende titels aangeschaft. Er kropen geen beestjes uit en ik heb veiligheidshalve maar niet gegist naar de herkomst van die grote vlek op bladzij 87 in die grote pil die beslist mee moest. Ik moet wel bekennen dat deze boeken geen nieuwe kost voor mij waren. 'Gewoon, hebben' omdat er jeugdherinneringen aan kleven of gaandeweg door de jaren mijn belangstelling voor het ene of andere verhaal werd gewekt.

"Dag, u ook hier op de boekenmarkt?"
Huh... Bananendoos 1 had ik net doorgeworsteld. Nog driehonderd heerllijke even goed gevulde exemplaren te gaan en de vraag naar waarheid beantwoorden, was een beetje lastig. Want ja, ik was er. Maar hoe zeg je dat netjes zodat de ander niet in het hemd staat? De stem die me aansprak, was afkomstig van een mevrouw die nog heel wat zinnen in petto had voor me. Dat voelde ik zomaar maar dan vooral met tegenzin. Niet zo sociaal van mij. Was ik maar een boekenwurm. Dan kon ik makkelijk verdwijnen in die grote encyclopedie, een meter verder. Mevrouw kwam nu pas echt op dreef maar bleef rechts van mij. Dus hoefde ik er alleen maar voor te zorgen, bakboordsgewijs door te zoeken en door "hm, nou nou, zegt u dat wel, och" haar te laten denken dat ze een echt gesprek voerde. Waarom doe ik dat eigenlijk? Beleefd opgevoed en zo. Dat zal waar wezen maar: "Mevrouw, ik weet niet waarom u hier bent, dáár is de koffiehoek maar ik zoek een boek en ik wilde dat liever in mijn eentje doen"  zou eerlijker zijn. Ha, daar was een lang vergeten klassieker. Rechts zoemde de stem dat het boek écht práchtig was. Dat vader die ook had maar nu in het verpleeghuis zit en niet eens meer weet wat een boek is. Dat lijkt mij trouwens ook heel erg. Al die jaren voor niets letters gevreten. Alhoewel, wie zegt dat? Gevolg is wel dat je kinderen later die hele boekenverzameling moeten opruimen. "Mam! Er kan heus niets meer bij. Wees nou wijzer. Een boekenkast is uit! Later zitten wij met de zooi!"

Morgen is er een rommelmarkt. Bananendozen. Kas spekken enzovoorts met als bonus: Tien meter boekentafel. Kan niet wachten! Als ik nou hier en daar in onze boekenkast een dubbele rij maak, kunnen er nog best een paar meters gebundeld papier bij. Zien ze toch niet, hier thuis. Eén vrees heb ik: Een bepaalde bezoekster. Eerst kijken waar de koffiehoek is georganiseerd. Hopelijk weet ze niet dat er weer kansen zijn op een goed gesprek. Over vijftig jaar liggen al onze eigen boeken in dozen op vele tafels, vrees ik. Komt er iemand graaien en zie daar, één van mijn lievelingen zal er ook zijn en iedereen aanspreken."Dag, u ook hier op de boekenmarkt?" Begint de hele story weer van voren af aan. Misschien vinden ze samen wel een klassieker met de titel: 'Niets nieuws onder de zon'. Droge kost maar ík heb het niet geschreven!

Tussendoortje (9)

Waar moet je nou een snackje van bereiden, als er zoveel in de wereld en in je eigen land gebeurt. Als Piet niet meer zwart mag heten en wit geen woord mag zijn. Als de 'van Dale' herzien moet worden volgens een opiniepeiler omdat zijn eigen kind zoveel moeite heeft met klanken als au, ou, ie, ei, eu, (en de rest van het alfabet eigenlijk ook). Wat ga je nou verwachten van iemand die graag zwart op wit - zie je wel, werkt niet - zwamt. Denk je nou heus dat de verkiezingsuitslag dan als eenhapscrackertje er tussen door kan? Kom nou. Ik zou je wijzer willen hebben.

Misschien kan je er een sprookje van brouwen. Dat begint dan zo: Er was eens een heel groot land en een heel klein land. In het grote kon alles gezegd worden volgens iemand die net was verkozen tot president en in het kleine land kon je beter maar gewoon overal je mond over houden. Daar was altijd een groot kinderfeest gevierd dat helaas in opspraak was geraakt. Er kon al snel iemand mee gekwetst worden. Foute boel! Het feest werd omgebouwd en de liedjes die erbij hoorden, werden herschreven tot woede van velen maar er was niets aan te doen. In het grote land hadden ze wel wat anders aan het hoofd. De nieuwe landsleider had zomaar gewonnen van zijn tegenstandster, mevrouw H. Die kroop in haar hotelbed na de nederlaag. Ze had haar aanhangers tijdens de verkiezingsnacht geadviseerd om eerst maar eens te gaan slapen en trok in haar hotelkamer hetzelfde plan en een dekbed over het hoofd want na een nachtje slapen ziet de wereld er immers altijd heel anders uit... Mocht ze willen. Ze moest gaan bellen naar die nep-bruine nieuwe president die haar voorbij geschoven was. Verlies toegeven en die clown met zijn waaikuif en vocabulaire van een opstandige tiener feliciteren. En ze had zich zó verheugd om weer te gaan leven in het huis waar ze al eerder met haar prins had gewoond. Voor hem was het ook wel sneu, natuurlijk. Zou het interieur al veranderd zijn en de struiken achter het woongedeelte al gegroeid? Ze zou het niet gaan zien. Dat was weggelegd voor de mooie Melania. Die nieuwe first lady. Die zat vast al gniffelend haar koffer in te pakken...

Hou maar op. Wordt niks. Geen sprookjesmix want de ingrediënten klonteren. Sprookjes lopen goed af met een fee die een toverstokje hanteert en alles is weer liefelijk, menselijk en te verdragen en we halen opgelucht adem. De mensen in dat grote land zijn inmiddels de straat op gegaan om van alles te roepen en die van het kleine land... Die kijken naar het allernieuwste op alle fronten (hè, overdrijf niet zo!) aangepaste sinterklaasjournaal.

Tussendoortje (8)

Vandaag bestaat het tussendoortje uit monchoutaart (in de koelkast gewurmd, kon er nog net bij) en appeltaart (oven, ging iets makkelijker). Ook hing ik slingers op (plafond. Staand op die ene kruk en bijna een smak gemaakt) en vervolgens gaan wij het feest vieren van onze oudste dochter. Ze is vandaag 23! En ze gaat deze maand ook nog eens het huis uit.

Alles dus in feite voor het laatst gebakken en opgehangen want volgend jaar mogen we bij haar op bezoek. Heeft ze staan zweten in haar eigen keuken met taarten en slingers. Komen we binnen met de ons geëigende herrie die daarmee gepaard gaat. Gaan we zoet zitten op de bank in afwachting van wat ze gewrocht heeft. Zo zal het wel gaan, allemaal. Had ik geen idee van toen ik in 1993 mijn tas in stond te pakken om naar het ziekenhuis te gaan, al puffend en blazend. Van details rond een bevalling wordt niemand blij. De tijd die er op volgde was helemaal fantastisch. Wel een dametje met een enorm stemgeluid en een formidabele wil. Die zijn gebleven. Met die laatste en met al weer veel zweetdruppels bouwde ze een eigen bedrijf op. Ze vliegt van hot naar haar en weer terug. En hoe dóet ze 't allemaal! Al met al is het dus eigenlijk wel een eer om die laatste verjaardagvulling thuis af te ronden voor het kind. Straks is het leven allemaal echt haar eigen feestje met haar eigen slingers, die ze zelf moet ophangen met vriendlief. Drie - en - twintig jaar voorgedaan dus hoop dat je de kunst hebt afgekeken. Af en toe, en dat moet je figuurlijk zien, kukelden we samen wel van die rotkruk af, zakte de feestversiering af en de taarten in. Van roze wolken kan je niet verwachten dat ze eeuwig blijven langszweven. Af en toe (of iets vaker) een donderbui en een heel gemêleerd kleurenpalet aan de hemel. De liefde is gebleven. En dat kan je breder zien. Daarom bestaat er dan ook een regenboog, omdat moeders en dochters (en de rest van de mensheid) het zo verschrikkelijk moeten hebben van Degene die dat kon bedenken. Aan het einde van die boog vinden we elkaar als schat weer terug. Kwestie van blijven sjouwen samen...

En nu, mijn kind (eerste lieve dochter)... Dit was een rede van laatste dingen, al wist ik dat nog niet toen ik mijn vingers op het toetsenbord zette. Denk er nog maar eens aan als je je eigen monchoutaart in die grote koelkast van je zet (daar is niet eens gewurm bij, zo'n loeier als dat is) of je je huis versiert (denk om het afstapje) en voor de zekerheid nog een taart wil bakken ook.. Oh, haha, geen oven! Nou, dan kom je maar langs... Enneh, mocht die regenboog je nog ergens aan blijven herinneren, blijven zoeken, eh, sjouwen hè.
Dag schat, fijne verjaardag...