Timmeren.

Binnen in mijn hoofd hangen de slingers van oor tot oor. Gisteren kwam mijn letterproduct. Het werd bezorgd door mijn eigen collega. Alleen weet ik niet wie het was want liep ik eerst tien keer naar de brievenbus, ineens werden mijn voeten van stroop bij het idee van eventueel geleverde post. De kartonnen envelop die ik in mijn handen hield, bleef nog enkele seconden heel na het aanpakken ervan. Daarna was het afgelopen met dat kinderachtige gedoe en vierentwintig uur later is het al bijna gewoon dat er een zelfgelegd ei op tafel ligt. Notabene! Het ding was voor een groot gedeelte van de ochtend al in mijn nabijheid geweest. Tijdens het werk bij het grote postcircus wist ik, dat een andere medewerker mijn woongebied 'deed'. Onderscheppen van post is geen optie. Beleid is er nou eenmaal om nageleefd te worden. Bovendien was er zoveel post, dat mijn gedachten pas weer richting eigen brievenbusvulling konden zweven, toen het al onderweg daar naar toe was. Dat is dan wel weer fijn, die afleiding. Daar ga ik nóg maar wat van nemen! Want nu is het wachten op het moment dat de eerste lezers 'het' ook in handen zullen hebben. Wat zal er gaan gebeuren? Ik weet dat, wanneer je aan de weg timmert, je de kans loopt dat er óp je getimmerd gaat worden. Moet ik alvast een beetje gaan vóórtimmeren? Dan doet het misschien niet zo zeer wanneer een ander mijn hamer overneemt.... Beginnerstoestanden zijn het. De slingers blijven hangen, ik drink er een glas vreugdewijn bij, en weet dat geen mens perfect is. Wanneer ik een concert bijwoon, verlaat ik de zaal ook niet gelijk als ik denk iets te horen wat de bedoeling niet was. Maar ja, ik heb daar dan ook helemaal geen verstand van. Misschien is een foute fluittriller voor een muziekkenner wel een complete thriller! Geen noten maar letters voor mij. Ik reken op de goodwill van iedereen, die onbedoelde kronkels voor lief neemt en voor wie mijn verkeerde komma's geen punt zijn.

Letterlijk het heen en weer.

Van de postbus naar het koffieapparaat, van daar naar de pc om voor de zoveelste keer op verzenden/ontvangen te drukken. Terug naar de keuken om die koffie (Senseo) op te halen en constateren dat ik er ook een kopje onder had kunnen zetten. Oh ja, er stond nog een afwasje. De theedoek pakken en...Knap! Oeps, dat was een wijnglas. Snel weer naar verzenden/ontvangen want er was al een hele minuut verlopen na de laatste check. Alle kans op nieuwe berichten natuurlijk....

Bovenstaande geeft een kleine indruk van een spannende dag. De mail kwam echt niet eerder door het heen en weer sjouwen maar ik kon het niet laten. Gelukkig kreeg ik bezoek. Afleiding was niet verkeerd. En toen mijn gasten en ik heerlijk aan de thee zaten was er een telefoontje. Mijn ouders hadden de promotiemail van www.boekscout.nl ontvangen....WAT? Ik dus ook! Bingo. Hup het arme overwerkte apparaat weer aanslingeren, en ja hoor! Nederland heeft er weer een nieuwe bundel verhalen bij. Het boekje krijg ik zelf  - hopelijk -  morgen met de post. Wat een gebeurtenis. Ineens kwam er een flashback boven. Als zestienjarige wist ik op een morgen dat er een telefoontje van school zou komen. Het grote zwaard van Damocles hing boven mijn hoofd. Was ik geslaagd of gezakt voor de Mavo? De schoolonderzoeken waren zo bar beroerd dat de leraren zeiden: "Ga maar examen doen, goed voor de ervaring, maar halen doe je het niet!" Daar was ik nog niet zo van overtuigd want de examens waren erg goed gegaan. (meerkeuze, en veel talen, dus leesteksten met vragen) Of ik in die tijd ook zo heen en weer liep, weet ik niet meer. Wél dat ik een telefoontje kreeg, en dat het cakebeslag voor de traktatie want-je-weet-maar-nooit ineens heel snel klaar was. Ik was geslaagd...

Weer terug bij vandaag, feestelijk gevoel! Geslaagd gevoel ook! Er gaat van alles gebeuren vanaf nu.

Els Dijkema

Beginner.

Dit stukje schrijf ik vanaf een wolk. Sinds mijn laatste post op deze blog gebeurden er veel verheugende dingen. Dat nam tijd, maar gaf ook veel plezier. Een wolk suggereert afstand tussen de real world en mijzelf. Zover wil ik het niet laten komen. Hoedt u voor arrogantie. Het is voor mij slechts een manier om aan te geven, dat ik na het bezoek aan boekscout erg blij ben. Ook erg druk.

Een bezoek aan een ondernemer die je boek wil. Hoe leuk is dat? Hoe spannend ook, want ook al had ik een hele hoop letters zwart op wit gezet, ik had verder geen sjoege van het vervolg. Gelukkig werd me alles uitgelegd, meerdere keren zelfs. Aan het einde van de middag ten huize van boekscout werd me voorgelezen wat het manuscriptteam had bedacht over mijn inzending. De kleuren sloegen me uit, beginner die ik was. Had ik vleugels op dat moment dan was ik vast het raam uitgevlogen. Geen vleugels. Geen open ramen ook, wat wel zo veilig was. Aan een neergestorte debuutauteur heb je niks. Die kan geen contract meer ondertekenen. En dat was wat er gebeurde. Steeds kreeg ik een nieuwe opdracht per email. Altijd van dezelfde persoon die aan mij verbonden is voor het contract van mijn eerste bundel verhalen. Op den duur had ik het gevoel me aan haar vastgeklampt te hebben. Zonder deze persoon was ik  reddeloos verloren kan ik rustig zeggen. Het corrigeren van mijn lettermix nam enorm veel tijd en energie. Ik maak hardnekkig dezelfde fouten. Die zijn er nu allemaal uit en uiteraard vertel ik niet welke dat zijn. Had ik net een herstelde versie teruggemaild, dan kon ik er donder op zeggen, dat ik vijf minuten later nog ergens iets zag, wat verbeterd moest worden. Hop, weer een nieuwe mail. Ten einde raad vroeg ik aan mijn steun en toeverlaat aan de andere kant van het draadje of ze niet al ontploft was. Een geruststellende mail was het antwoord, met de boodschap, dat daar méér voor nodig was. Tjonge, wat een beroep! Hulde aan de auteurbegeleidster. Een rode streep op mijn beeldscherm geeft aan, dat dit woord niet herkend wordt door de tekstverwerking. Dat is dan heel jammer, want het is het enige woord dat de lading dekt, dus blijft het woord staan! Op dit moment sta ik voor het grote moment van verschijning van mijn boekje. Er zijn emaillijsten gemaakt waar mensen op staan die de  promotiemail eind deze week zullen ontvangen. De cover is bepaald, het voorwoord geschreven, de tekst voor de achterkant klaar. Er zijn nog wat alarmmailtjes naar boekscout gestuurd over dingen die me opeens zorgen baarden. Morgen zal het me niet verbazen als er samen met de antwoordmail wat rustgevende pillen mijn kant op zullen komen. Het is maar goed, dat er ondertussen in huis gewoon doorgeleefd wordt. Dat is mijn redding. Er moeten dingen opgeruimd worden, andere dingen opgezocht. Eten koken staat op het programma en echt niet elke dag soep met lettervermicelli. De was mag doordraaien, ikzelf heb ervoor te zorgen dat mij dat niet overkomt.

wordt vervolgd...

Els Dijkema vd Linden