Ergens in de prehistorie was de berenvelvrouw iets kwijt. Ze
zocht zich het heen en weer naar iets wat haar dichterbij de haute couture van de
gemiddelde huidendraagster zou kunnen brengen, áls ze maar haar mond open deed
en haar wensen kenbaar maakte. Laatst had ze een kruikje gevonden. Onder de vloer van haar vorige hut. En nu was het verdwenen. Te goed opgeborgen natuurlijk. De berenvelman
die haar ooit als prooi over de schouder had gegooid, bezwoer haar het
stukje servies van hun voorouders goed te bewaren. Had hij zijn spreekwoorden
en gezegden gekend, dan had hij kunnen zeggen dat ze met dit ruilmiddel mooi een appeltje voor de
dorst hadden. Nu zette hij alleen maar zijn woorden kracht bij
door diep te grommen. Zijn wijf snapte dat. Ze had aan één grom genoeg. Zij was
een goed verstaander. Gelukkig maar dat haar grommerd net uitgegaan was om een
beer te schieten. Kon ze de hele mikmak tenminste overhoop halen zonder dat
die mán haar steeds voor de voeten liep. En - niet onbelangrijk! - zonder te
moeten erkennen dat ze een slechte huishoudster was. De zon was al bijna
ondergegaan en haar wanhoop tot onpeilbare hoogten gestegen, toen ze ineens een
dof geroffel hoorde. Waarempel, ze hoorde de tamtam van een halve maan verder
lopen. “Dat mijn berenjager nog maar even drie manen verder sjouwt en die beer hem nog even bezighoudt,” hoopte ze.
Wat ze hoorde, was bepaald niet voor zijn oren bestemd. Een zus uit haar vorige
nederzetting dreunde ritmisch, dat ze een kleine kelk had gevonden. Ze had het
ook direct herkend van een theevisite, een tijdje terug. De tamtamklanken
stierven weg. Nu nam de berenvelvrouw haar eigen trommel. Ze zond een bericht
terug. “Ik kom het halen, mens, wát een opluchting”. In die trant dan want
zoveel woorden achter elkaar waren in die tijd nog overbodig.
Veel later, in een tijd die men de Een-en-twintigste-eeuw zou
leren noemen, fietste ik bijna over iets heen. Het was oranje en het bleek een
betaalpas te zijn. Omdat in deze tijd bijna het hele leven afhangt van zo'n dom
stukje plastic en het leven van een pasverliezer m/v dus ook, stak ik het bij
me. Mijn huishouden raakte daarna van slag. Sinds de prehistorie is dat al zo met sommige mensen. Er sluipt zomaar iets tussen jou en het aanrecht. Erkennen dat ik een slechte huisvrouw ben? Vergeet het maar lekker. De betaalpas kreeg eerste prioriteit. Er
stond een naam op. Er waren een aantal mensen die ik kende, met dezélfde naam.
Ik belde hen. Ze hadden allemaal hun pas nog in de portemonnee. Als ik het ding
zelf kwijt zou zijn, zou ik het ook fijn vinden als iemand mij probeerde te
zoeken. Nog even doorspeuren dus. Het bewandelen van officiële wegen had geen positief effect. De plaatselijke
bankemployee zei namelijk door de telefoon dat het niet de bedoeling was om
service te verlenen. Hij zei het met íets andere woorden maar de uitwerking was
hetzelfde. Ik bedoel: Wat is er zo moeilijk aan enig computer- traceerwerk
en het plegen van een telefoontje om iemand blij te maken? Dan ik maar weer...
Ik nam mijn tamtam. Die vroeg om een status. Ik trommelde dat iemand zijn of
haar pas kwijt was maar wanhoop
daarover hoefde niet te bestaan. Een jongedame roffelde
terug. Ze had aan één woord genoeg: 'Betaalpas!' “Ik kom m'n pas zo
halen. Wát een opluchting!"
De berenvelman heeft het nooit geweten, wat erg fijn was voor
zijn wederhelft. De bankmedewerker had een bos bloemen kunnen verdienen maar
helaas voor hem, staat díe op míjn tafel te pronken. Dan heeft hij wat te
grommen. Zo zie je maar weer: Je komt in alle tijden een heel eind met het
juiste communicatiemiddel. Of je nou op een strakgespannen geitenvel tikt, of
op een ieniemienietoetsenbordje. Kleine moeite, groot plezier. Leve facebook!
Els Dijkema
