Weeksels: 25 t/m 29 April

Maandag:

Er ligt hier een boekje met achtenzeventig vragen voor bij het ontbijt. Het was een cadeautje van tijdschrift Flow, over mindfulness en zo. Het is de bedoeling dat zoiets ons weer om de tafel brengt in plaats van een sta-plek aan het aanrecht  (en van daaruit in een rechte lijn naar onze bezigheden). Zou het werken? Het idee is hartstikke leuk natuurlijk. Wat dacht je van deze: 'Hoe zou deze dag anders moeten heten?' Dat is natuurlijk om het zware imago van die eerste werkdag van ons af te schudden! Nou moet ik eerlijk zeggen dat we dit soort wereldissues nooit in de vroege ochtend behandelen want er wordt voornamelijk gezwegen. Dat is niet alleen maar ongezellig! Dat is liefde! Wij gunnen elkaar de gelegenheid om op te warmen voor de rest van de dag. Want een paar uur verder maken we genoeg herrie om het sprakeloos begin van de dag mee te compenseren. Nieuwe naam? Dapperdag.

Dinsdag:

'Is er iets wat je nodig een keertje moet aanpakken/aanvechten/rechtzetten?' vraagt het boekje-voor-bij-het-ontbijt. Genoeg. Te veel om op te noemen zelfs. En als ik nou eens begin mijn oordeel over mijzelf uit te bannen, dan is dat tegelijk de allermoeilijkste want waar ik het logisch vind dat een ander dingen voor zich uitschuift, mag ik het niet van mijzelf. En als het dan toch gebeurt, dan zál ik mij! Dat was de aanvechting. Nou verder. Lijstje maken van wat ik allemaal wél - goed - doe? Ben je besuikerd! Dan weet ik precies wat er nog meer had moeten staan. Opvoedcursus volgen? Tuinhuisje bouwen? Allemaal fijne dingen maar ze nemen zoveel tijd in en ik moest voor het NU wat bedenken. Weet je wat? Doen wat mijn hand vindt om te doen en daar tevreden mee zijn.

...

Gelukkig kost dat helemááál geen tijd.

...

Toch?

Woensdag:

Koningsdag met de verwarming op twintig. De plaatselijke vrijmarkt werd niet overspoeld met mensen maar door hemelwater dus werd ie halverwege opgedoekt. Dat Zwolle het wél droog hield, is te verdragen. Het Koningsgezin sjouwde dapper door de straten daar en alleen de prinsessen hadden iets van een jas aan. De burgemeester van die stad wist te vertellen dat hij geen jas aan mocht als de koning er ook geen droeg. Je moet er wat voor over hebben, blijkbaar. De vraag voor vandaag luidt: 'Wat ga je vandaag doen?' Een heel eind sjouwen met mijn lief en vooral met mijn jas aan. En een oranjecolumn schrijven. Er kleeft namelijk een jeugdherinnering aan deze regenachtige Koningsdag (die vroeger nog anders heette) en er zit van alles te dringen voor de deur van mijn letterzin. Tijd om e.e.a. zwart op wit te zetten.

Donderdag:

Per streek verschilde het nogal, maar donderdag was vroeger over het algemeen 'kuisdag'. Dat staat als wetenswaardigheidje in het vragenboekje. Van die term had ik nog nooit gehoord eigenlijk. Op de klank afgaande vermoed ik dat die van onder de rivieren wegkomt en ik woon helemaal in Groningen dus is het mij om het even wanneer de stofzuiger loeit. Eerlijk gezegd ben ik al blij als ik in een week overal geweest ben, met iets wat op een schoonmaakattribuut lijkt. En soms moet het wel twee keer binnen zeven dagen. Dat is wel het toppunt! Wat heerlijk dat ik niet in de tijd geleefd heb van strakke schema's. Aan de andere kant... Die oorspronkelijk zwarte sok die ik net, grijs van het stof, wegtrok vanuit de verwarmingsbuizen, had daar al een hele poos gelogeerd. Nadere inspectie leerde mij dat het schoonmaken van radiatorelementen geen overbodige luxe zou zijn. Op de vraag: 'Welke schoonmaakrituelen zijn er in jouw huis?' blijf ik dus het antwoord schuldig...

Vrijdag:

'Als alles mogelijk is, waar besteed je dan het liefst je tijd aan?'

...

Dat is een gewetensvraag!

In dit huis is een kast met knutselspullen, een naaimachine, teken, en schildermateriaal en verschillende soorten en kleuren garens, genoeg om drie jaar in rond te breien of te haken. Op mijn knie bevindt zich een laptop die alles gehoorzaam vertolkt waar ik opdracht voor geef. Eigenlijk kan ik er wel een leven bij gebruiken om op creatief gebied een beetje aan mijn trekken te komen. Alles is dus niet mogelijk. Wát ik doe, probeer ik met heel mijn wezen te doen. Ja hé, ik zeg dus: PROBEER! Laatst vroeg ik al eens aan een creagenootje, of er ná dit leven nog plek is om te knippen, te plakken, te schrijven enzovoorts. We dachten van wel en maakten ons er een stoute voorstelling van; een grote tafel en een kast vol met materiaal en: "Waar zijn die en die? Oh, die zitten weer te fröbelen" De gedachte dat er alleen maar gezongen wordt, daarboven... Nee hoor. Er zijn daar - zonder hokjesgeest - vele kamers. Wie zorgt er voor iets om te lezen of een kunstwerk aan de muur dan?

Oranjekleumvoordeel

Vroeger was alles beter. Ook de Koningsdag die toen nog anders heette. Als schoolkinderen keken wij wekenlang uit naar die ene dag in het jaar. Niks Mei-vakantie maar gewoon een oranje-rood-wit-blauwe uitzondering naast al die kleurloze schooldagen. Nu vandaag de plaatselijke vrijmarkt is afgelast vanwege extreme kou en natheid, komt er een herinnering uit mijn kindertijd naar boven van een totaal verregende versie van oranjeviering. Een dag waarop de aubade onder een sliknatte driekleur en wimpel nergens naar klonk. Verregend crêpepapier maakte duidelijk dat die dag beter niet had kunnen bestaan en de hoofdmeester dacht er blijkbaar ook zo over, gezien het rottempo waarmee hij de traktaties uitdeelde, die eigenlijk als trofee na een geslaagd feest bedoeld waren. Jammer dan. Bij de NS hebben ze een oranjedienstregeling en bij de Bilt niet maar we mogen helemaal niet mopperen. Meestal gaat het goed. Volgens manlief kleeft er trouwens een groot voordeel aan de vrijmarktafgelastingen vandaag: "Anders kwam je op dit moment altijd met een hoop troep thuis. Dat wordt ons dit jaar maar weer bespaard."

Weeksels 18 t/m 22 April

Maandag:

Wat zijn we toch een heldere Mienen met elkaar. Ik zoek één tip voor één schoonmaakklus en krijg de ene na de andere gebakken bonuspoets in de schoot geworpen. En die eerste was eigenlijk al te veel en dus tegen heug en meug opgevraagd. ik word ineens vreselijk onrustig en wil binnen tien minuten het hele huis laten glimmen. Want dat kan, vertelde iemand op facebook. Je moet gewoon (...)  eerst alle overbodige zooi even wegruimen. EVEN! Daar heb ik vaak tien dágen voor nodig en o wee als ik over mijn schouder heen wil checken hoe ik al opgeschoten was, dan zal blijken dat ik weer opnieuw mag beginnen. Als je alleen al bedenkt dat die moestuin van de AH- niet mijn zaak maar die van onze nestvliedster, het waren háár plantjes, weet u nog? - eigenlijk allang naar buiten had gemoeten. 'Omzien doet pijn' is de terechte titel van een boek waarvan ik de inhoud alweer vergeten ben. En dat is maar goed ook.

Dinsdag:
Boektitels, die te herleiden zijn uit dagelijkse dingen, zijn even zo talrijk als niet herbruikbaar. Dus moet ik maar eens een lijstje gaan aanleggen voor als er weer een letterhutspot klaar is. Elke keer als ik denk dat ik het lees-ei (titel) van Columbus heb uitgevonden, check ik dat ei nog heel eventjes en ga daarna treurig mijn hele huis van boven naar onderen poetsen. De titel was al door een ander bedacht. Ik moet gewoon anders denken, simpeler ook. En de eerste ingeving direct indienen om patent op te vragen. Moedeloos loop ik soms langs boekentafels en zie wat ik allemaal zelf bedacht had willen hebben. Alleen al om 'Eigen wegen' te bewandelen.
...
Blik opzij (ik zit op dit moment naast mijn boekenkast een paar lettermeters te tikken)
Ha ha, die titel bestaat ook al!


Woensdag:

Vroeger las ik 'Goudelsje'. Een drang die voortkwam uit volstrekt onterechte solidariteit vanwege het dragen van dezelfde naam maar ik sleep wel meer onzinnige verplichtingen met mij mee. Ik kon helemaal niks met het beschreven Else-kind beginnen want ze was behoudens een kattigheidje hier of daar, model-dochter, model-scholiere, model-verloofde, model-net-getrouwde-vrouw, model-moeder en verder model-alles. Die status ga ik niet evenaren. Integendeel geloof ik zelfs. Gelukkig want ik bestá niet uit letters. Ik verzuip er alleen maar bijna in. Het terugkrijgen van de interviewuitwerking van vorige week is een feestje. flashback van Mavo-jaren waarin iets met letters goed gevallen was bij de leraar. Nog even de diamant slijpen en dan de hele zwik richting eindredactie.

Donderdag:
Ook de andere letters zijn goed terechtgekomen. Dat cultureel erfgoedgedoe van vorige week bedoel ik. Mocht ik ooit zelf aan lager wal raken, blijft er gelukkig nog iets van me heel. Al wordt dat niet met gelijke munt betaald. Voordat er met letters een hoop geld verdiend wordt... Dat mag ook helemaal niet je doel zijn natuurlijk. Bovendien gaat het bij echte schrijvers ook heel anders dan bij amateurexemplaren, Ze hebben verstand van marketing, hebben gevoel voor timing, bedienen alle social-media in één seconde en met één vinger tegelijk, zijn al bekend dus hoeven niet te lobbyen en hebben een literair agent die hen behoed voor verkeerd geplaatste punten en komma's. Would-be-auteurs worden niet gehinderd door dat enorme pakket aan mogelijkheden. Die schrijven wanhopig door totdat ze hopelijk, eindelijk, een 'gouden ei' hebben gelegd.

Vrijdag:

Eerste keer koningsspelen zonder ervoor naar de basisschool te moeten. Dit schooljaar staat in het teken van dingen die niet meer hoeven omdat geen een gezinslid meer aan basisschoolactiviteiten deelneemt. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik het mis, terwijl we er in de achttien achterliggende jaren toch heel wat voetstappen gezet hebben. En als je rekent wat dat betekent: Acht kleuterfeesten met bijbehorende verkleedkleren, vier keer maan, roos, vis. Ook vier keer de tafels der vermenigvuldiging en die dus minstens veertig keer samen opgedreund. Spreekbeurten en boekpresentaties vanaf groep vijf (vier keer vier). Topografie-overhoringen en stomme verbazing in de grote vakantie, toen bleek dat Bonn inderdaad in Duitsland ligt, Grijze haren zijn helemaal geen wonder. Van Louis Couperus kwam begin vorige eeuw (1906) toen de koningsspelen nog helemaal niet bestonden, een boek uit, met als titel: 'Oude mensen, de dingen die voorbijgaan'. Een familiedrama. Vertel mij wat!

Weeksels 11 t/m 15 April

Maandag:
Je zal maar op weg zijn naar je allereerste interviewklus. How's that? Vooral heel spannend en leuk. En ook het gevolg van een zelfopgelegde last. Het is een niet zo heel bekendstaand blad waar het werk voor moet gebeuren maar alle begin is iets. Klein begin kan altijd uitgroeien en moet net zo netjes afgehandeld worden als al het spectaculaire in de bredere nieuwskanalen. Daar zijn mensen bezig waar ik niet jaloers op ben. Om in de term van de moestuin te blijven: Ken uw gebrek en koester de mogelijkheden. Na een aantal dagen voorbereiding over het thema zelf, kun je een hele lijst met vragen samenstellen. Dat is heel raadzaam ook. Het rare is, dat niet één daarvan  in de juiste volgorde aan bod is gekomen. Ze vielen in het gesprek vanzelf op hun plaats...

Dinsdag:
Je zal je maar met een kapmes door de jungle van eigen aantekeningen moeten ploegen. Na een paar leuke uren praten was ik weer op weg naar huis met de laptop in mijn tas. Ik had ervoor gekozen om het ding toch maar niet op de tafel van het interviewadres te planten. Het leek me wat onpersoonlijk na de hartelijke ontvangst en red mij uitstekend en ook eigenlijk liever met pen en papier. Of je geeft toe dat je gewoon een bangerd bent (!) Zou dat heel onprofessioneel zijn? Naast mijn wonderapparaat bevond zich een fototoestel.
Help!

Dat. Had. Gebruikt. Moeten. Worden!

Reporter van niks! Kluns! Klein beginnen ja. Ga dat maar doen, je elke dag bewust van vele tekortkomingen, terzijde gestaan door heel veel goede wil. Dat dan weer wel.

Woensdag:
Je zal opgebeld worden door een medewerker van de Koninklijke Nederlandse Bibliotheek. De bundels van je hand zullen maar ter archivering voor het nageslacht worden bewaard omdat je - ga daar maar even voor zitten - hebt bijgedragen aan het cultureel erfgoed. Dus, mocht je denken zomaar wat zwart op wit te zwetsen, kijk maar uit! Hoe zou het er in praktijk uitzien als al dat papier met elkaar praten kon? "Hee, een nieuwe hier. Welkom! (of niet natuurlijk) Waar kom je vandaan? Huh, uit het Noorden? Wát zeg je, nóg Noordelijker dan de stad Groningen zelf? Tjonge, you've come a long way! Nou, zoek een plekkie, daar ergens op die plank of zo en denk trouwens niet nu je hier bent, dat de hele Koninklijke familie je komt lezen want het is hier geen leeszaal maar een depot."

Eigenlijk denk ik niks. Het is gewoon leuk al zou je er soms gek van worden en daarna rammelen we weer gewoon verder op het toetsenbord. Voor het nageslacht en zo....

Donderdag:
Je zal een nieuwe mobiel krijgen en bibberend een paar toetsjes aanraken, schrikken van elk geluidje en wat is 'fitbit' nou weer? Wil je beseffen dat je oud aan het worden bent, koop of krijg dan vooral een nieuwe smarttelefoon. Hartstikke fijn, zo'n vervroegd verjaardagscadeau. Het vorige, mij inmiddels zeer vertrouwde belapparaat wilde niet meer opgeladen worden. Twee dagen geen apps gezien en mezelf voorgehouden dat zoiets heel goed is voor een mens. Zelfs de stroomstoring van twee weken terug hadden we immers overleefd. Nou dan... Maar nu kwam er ineens een vriendin aan de deur. "Leef je nog?!" Dat gaf flashbacks naar de reclames uit de tijden dat whatsapp het levenslicht zag. Een wereld van mogelijkheden bleek eveneens een reden om alle hulpdiensten in te schakelen wanneer iemand niet à la minute zijn of haar berichten las. Die hulpdiensten zien je aankomen. Die hebben wel wat anders te doen. Daar kan ik je een heel verhaal over vertellen. Maar ik doe het niet! Blijkbaar leefde ik zelf dus nog, alleen maar onbereikbaar via sommige kanalen. Het geeft te denken natuurlijk....

Vrijdag:
Je zal, als je tenminste net zoals alle andere mensen, je mobiel beschouwen als je zoveelste kind... Enfin, we zullen wel vriendjes worden, het apparaat en ik. Bijna was er zelfs nog een nieuw nummer nodig ook want omdat apparaten beter dan hun beheerders met hun tijd meegaan, was de simkaart ineens hopeloos groot. Die moest op nanogrootte krimpen. Wachten op de provider kon er na twee dagen vasten niet meer af. What to do? De fotowinkelman vertelde me dat hij er niet over peinsde om te gaan knippen. "Maar" vervolgde hij, "wat is er zo erg aan een nieuw nummer? Ja, doei! Goedemiddag." Voordat mij een abonnement werd aangesmeerd de winkel weer uit. Mijn lieve echtgenoot keek op de pc naar een programma om dit soort kleinigheden op te lossen. Nam mijn naaischaar en een stukje schuurpapier voor de randjes en net als vroeger bij de navelstrengsessies van ons kroost hoorde ik: 'Knarssss!' Startsein voor een nieuw leven maar als ik me niet vergis, net als mensen, belast met fratsen. Ik hoef er alleen geen groeiboekje voor bij te werken. Hoe heerlijk!

Weeksels 4 t/m 8 April

Maandag:
De moestuinplantjes gaan als een tierelier. Dochter wil tomaatjes plukken en radijsjes eten van eigen, eh... nou eigenlijk ouderlijke bodem. Hopelijk klopt de oogst met de beschrijving op de bijgeleverde kaartjes. Er was namelijk iemand hier in huis met wisseltrucs. Grapjas. Dan had je ook maar moeten wachten op eigen voorzieningen. Bietjes zijn bijna net zo rood als radijsjes en groter zullen ze waarschijnlijk ook niet worden, áls er al een vrucht gaat verschijnen. We gaan het afwachten allemaal. Weet je wat, ga lekker voor de peterselie. Volgens mij is die al een beetje herkenbaar...

Dinsdag:
Bijna alle gesprekken hier in huis gaan over het nieuwe huis van onze tweede nestvlieder. Over inrichting en verbouwingen en daarna over de ruimtes die dientengevolge aan ons eigen adres leegraken, Die gaan we allemaal hartgrondig strippen en opknappen. Zullen we roomwitte muren en een plaktegelvloer doen? In ieder geval gooien we alles weg wat in een jaar niet door onze handen is gegaan. Het wordt dus een megaklus en stiekem ben ik jaloers op het vogelechtpaar dat ik vanmiddag zag. Kort geleden was er een stelletje dat van slierten groen een nest vlocht en nu zag ik een koppel dat een in het water gesmeten kerstboompje tot dat doel promoveerde. Ze maken van de nood een deugd en hun drijvend paleisje is nog versierd ook want hier en daar glittert er nog iets. Vogeldesign.

Woensdag:
Ben je een ja-stemmer, help je je eigen land om zeep. Zeg je nee tegen de Oekraïne, ben je een vijand van de economie. Heb je geen mening, was je altijd al een slappeling. Met andere woorden: het is ook nooit goed. Ok dan. Zegt dat, dat we niet begaan zijn met het volk daar in het Oosten? Een plus een is heus niet altijd twee. Wel willen we allemaal meer mogelijkheden, middels referenda, om inspraak te krijgen. Kost een slordige cent - waren de Oekraïners ook heel blij mee geweest - en vervolgens gaan we maar niet naar het stembureau. Om te stemmen moet je namelijk voldoende kennis hebben, moet het droog zijn, moet je een rijbewijs bezitten voor die vijftig meter naar dat rode potlood, moet je geen kinderen hebben die nog naar bed gebracht willen (...) worden. Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.... Dat zijn de uitkomsten van de poll die gehouden is onder Nederlanders. Mij wordt nooit wat gevraagd. Geen stijl. En nee, ik heb niet gestemd want ik ken ook niet alle ins and outs. Ik zie er niets in. Geen heil!

Donderdag:
Plof! Nee, dat was deze keer niet de stroom die uitviel maar een glazen pannendeksel dat op een nog brandende gaspit gelegd was en daar - belachelijk! - niet tegen kon. Het resultaat is pure kunst, craquelé-effect met een wak op de plek waar materiaal het moest afleggen tegen hitte. Het pannenkastje was toch al erg vol, dus kan ik er mee leven. Ook met het feit dat ik maar één ding tegelijk kan, wat maar weer duidelijk is na zo'n stunt en in tegenstelling tot geboren multitaskskers - zeg dat maar eens drie keer achter elkaar, het gaat niet aan om er m/v achter te zetten - all over the world. Ik kijk wel uit. Soms lijkt het heel eventjes te lukken. Dan zit ik te schrijven terwijl het gesprek in de kamer gaat over plinten en snel groeiende courgettes. En dan luister ik daar naar. Maar zodra ik er iets mee moet, sla ik dicht. Mam, er moet eigenlijk een kas komen. Je weet wel, zo'n kathedraal in de tuin.

Plof!

Nee, dat was niet de stroomvoorziening die uitviel. Ook geen springend pannendeksel. It was me! Het waren háár plantjes, immers!

Vrijdag:
Te erg voor woorden,  De beelden van een boot met vluchtelingen, terug naar Turkije. Achtentwintig mannen gaan vrijwillig terug en een even zo groot aantal legale/echte/wanhopige/getraumatiseerde enzovoorts mensen mogen dan de grenzen van Europa wel passeren. Wat staat die mannen te wachten. Het geld van de vluchttocht is op. In hun thuisland zien ze die lui (liever niet) aankomen. Mislukt dus. Wat doet zoiets met een mens? Met zijn familie? Ben je wel door, moet je evengoed een heel ander leven beginnen. Er worden kleine zaadjes van hoop geplant. Maar in welke voedingsbodem? En wat, als er niet genoeg water en zonlicht bijkomt? En wat, als het mij zou overkomen en de kas was al vol...?

Weeksels 28 Maart t/m 2 April

Maandag:


Wachten op het moment dat de Ikea zijn sluizen opent. Hoe sneu is dat? En hoe oliedom dat ik niet wist dat er sprake was van gewijzigde openingstijden? Heel erg! En het was zo'n leuk idee, dit uitstapje, omdat mijn kerel toch even naar het werk moet op Paasmaandag. Er is een overkapping maar de wind heeft vrij spel en warm is het ook al niet. Naast mij op het bankje zit een bejaarde vrouw. Haar man heeft plaatsgenomen op het platje van zijn rollator met de gelaten blik van de-echtgenoot-die-mee-moest. Hij zal het allemaal wel weer zien. Geen werkende ziel te bekennen. Nergens een in Zweedse kleuren uitgerust winkelpersoneelslid, behalve een jongen die alle vuilnisbakken van nieuw ritselend plastic voorziet. Zijn naam is haas! Even toepasselijk als irritant wanneer blijkt, dat hij niet eens weet wanneer zijn collega's komen opdagen. Na drie kwartier wachten doe ik een snelle check op de site en zak daarna het liefst door de grond.

Dinsdag:
Het verhaal van gisteren is nog niet klaar. Even overstappen op voltooid verleden tijd. Dat is trouwens weer wat anders dan voltooid verwerkte tijd. Ik heb er van gedroomd, notabene. Er waren, behalve dat bejaarde stel, gelukkig ook nog wat andere vroege vogels  (wat heerlijk als je niet de enige kluns bent). Bijvoorbeeld een driftig rondstampende mevrouw. Ze vertelde wel tien keer dat ze er nog nooit geweest was en nu zou het al helemaal niks meer worden tussen Ikea en haar. Ik overwoog nog even het voor het winkelpersoneel op te nemen maar een blik op haar verhitte gelaat deed mij zwijgen. Het zou niet geholpen hebben en Ikea wist immers toch niet dat ze komen zou. Aandacht maakt alles mooier. Dat wel!

Woensdag:
Wie komt er dan ook op Paasmaandag naar Ikea! Dan kun je op de koppen lopen immers. Behalve dus het stel mensen dat voor dag en dauw al door de draaideur stond te gluren. Het bejaarde echtpaar begon al aardig versteend te raken dus pakte het dametje haar mobiel en had een onverstaanbaar gesprek met - hopelijk - een familielid of een andere afhaaldienst. Haar schaterlach galmde door de parkeerruimte achter ons. Zolang je nog om zulke dingen lachen kan... Mijn eigen apparaat kondigde aan dat mijn taxi alweer onderweg was.

"...Nee lieverd, jij hoeft later nooit met me mee naar Ikea."

Donderdag:
Amper het vorige drama te boven, ploft om een uur of vier de stroom uit. Al onze schermklevers in één keer doodongelukkig. IJsjes eten vanwege hevige dooi in de vriezer en kaarsjes aan tijdens het journaal. Aan de overkant van de straat, tegenover onze huiskamerramen, staat een intacte straatlantaarn. 'Ha ha, hier is lekker wel stroom!' We blijken het laatste blok te zijn waarin om tien uur in de avond het licht weer mag doorbreken Wie zijn wij nog zonder laders, zonder toetsenbord, zonder playstation, waterkoker enzovoorts. Het wordt tijd voor 'pandverbeuren' of 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet' maar men heeft geen grein aanleg voor improvisatie, hier in huis. Gelukkig kan ik blind breien!

Vrijdag:
Alle leed is weer geleden. Het rillen is voorbij, de zon schijnt uitbundig, mijn vierde was hangt al te wapperen en zelfs het onkruid dat ik tussen de tegelvoegen wegschraap, lacht. Al klinkt dat een beetje sinister want de onkruidworteltjes maken allang weer nieuwe vulling aan. Terwijl ik ons terras ontgroen, gaan mijn gedachten uit naar dat oude echtpaar in de kou. Gingen ze voor iets bijzonders of gewoon naar het restaurant? En ga ik zelf nog naar dat soort winkels in rollatorgerechtigde leeftijd? Of bestaat de Ikea dan niet meer? Wat een vragen! En op geen enkele site vind ik daarop het antwoord. Hopelijk heb ik tegen die tijd het lachen niet verleerd. Dat lijkt me pas echt een koude boel.