Weeksels 18 t/m 22 April

Maandag:

Wat zijn we toch een heldere Mienen met elkaar. Ik zoek één tip voor één schoonmaakklus en krijg de ene na de andere gebakken bonuspoets in de schoot geworpen. En die eerste was eigenlijk al te veel en dus tegen heug en meug opgevraagd. ik word ineens vreselijk onrustig en wil binnen tien minuten het hele huis laten glimmen. Want dat kan, vertelde iemand op facebook. Je moet gewoon (...)  eerst alle overbodige zooi even wegruimen. EVEN! Daar heb ik vaak tien dágen voor nodig en o wee als ik over mijn schouder heen wil checken hoe ik al opgeschoten was, dan zal blijken dat ik weer opnieuw mag beginnen. Als je alleen al bedenkt dat die moestuin van de AH- niet mijn zaak maar die van onze nestvliedster, het waren háár plantjes, weet u nog? - eigenlijk allang naar buiten had gemoeten. 'Omzien doet pijn' is de terechte titel van een boek waarvan ik de inhoud alweer vergeten ben. En dat is maar goed ook.

Dinsdag:
Boektitels, die te herleiden zijn uit dagelijkse dingen, zijn even zo talrijk als niet herbruikbaar. Dus moet ik maar eens een lijstje gaan aanleggen voor als er weer een letterhutspot klaar is. Elke keer als ik denk dat ik het lees-ei (titel) van Columbus heb uitgevonden, check ik dat ei nog heel eventjes en ga daarna treurig mijn hele huis van boven naar onderen poetsen. De titel was al door een ander bedacht. Ik moet gewoon anders denken, simpeler ook. En de eerste ingeving direct indienen om patent op te vragen. Moedeloos loop ik soms langs boekentafels en zie wat ik allemaal zelf bedacht had willen hebben. Alleen al om 'Eigen wegen' te bewandelen.
...
Blik opzij (ik zit op dit moment naast mijn boekenkast een paar lettermeters te tikken)
Ha ha, die titel bestaat ook al!


Woensdag:

Vroeger las ik 'Goudelsje'. Een drang die voortkwam uit volstrekt onterechte solidariteit vanwege het dragen van dezelfde naam maar ik sleep wel meer onzinnige verplichtingen met mij mee. Ik kon helemaal niks met het beschreven Else-kind beginnen want ze was behoudens een kattigheidje hier of daar, model-dochter, model-scholiere, model-verloofde, model-net-getrouwde-vrouw, model-moeder en verder model-alles. Die status ga ik niet evenaren. Integendeel geloof ik zelfs. Gelukkig want ik bestá niet uit letters. Ik verzuip er alleen maar bijna in. Het terugkrijgen van de interviewuitwerking van vorige week is een feestje. flashback van Mavo-jaren waarin iets met letters goed gevallen was bij de leraar. Nog even de diamant slijpen en dan de hele zwik richting eindredactie.

Donderdag:
Ook de andere letters zijn goed terechtgekomen. Dat cultureel erfgoedgedoe van vorige week bedoel ik. Mocht ik ooit zelf aan lager wal raken, blijft er gelukkig nog iets van me heel. Al wordt dat niet met gelijke munt betaald. Voordat er met letters een hoop geld verdiend wordt... Dat mag ook helemaal niet je doel zijn natuurlijk. Bovendien gaat het bij echte schrijvers ook heel anders dan bij amateurexemplaren, Ze hebben verstand van marketing, hebben gevoel voor timing, bedienen alle social-media in één seconde en met één vinger tegelijk, zijn al bekend dus hoeven niet te lobbyen en hebben een literair agent die hen behoed voor verkeerd geplaatste punten en komma's. Would-be-auteurs worden niet gehinderd door dat enorme pakket aan mogelijkheden. Die schrijven wanhopig door totdat ze hopelijk, eindelijk, een 'gouden ei' hebben gelegd.

Vrijdag:

Eerste keer koningsspelen zonder ervoor naar de basisschool te moeten. Dit schooljaar staat in het teken van dingen die niet meer hoeven omdat geen een gezinslid meer aan basisschoolactiviteiten deelneemt. Het zou overdreven zijn om te zeggen dat ik het mis, terwijl we er in de achttien achterliggende jaren toch heel wat voetstappen gezet hebben. En als je rekent wat dat betekent: Acht kleuterfeesten met bijbehorende verkleedkleren, vier keer maan, roos, vis. Ook vier keer de tafels der vermenigvuldiging en die dus minstens veertig keer samen opgedreund. Spreekbeurten en boekpresentaties vanaf groep vijf (vier keer vier). Topografie-overhoringen en stomme verbazing in de grote vakantie, toen bleek dat Bonn inderdaad in Duitsland ligt, Grijze haren zijn helemaal geen wonder. Van Louis Couperus kwam begin vorige eeuw (1906) toen de koningsspelen nog helemaal niet bestonden, een boek uit, met als titel: 'Oude mensen, de dingen die voorbijgaan'. Een familiedrama. Vertel mij wat!