Aanbieding

Nooit  gedacht dat de 'dit-wil-ik-weken' van een bekende telefoonboer inspiratiekralen zouden leveren om verder  te rijgen aan de schrijfketting. Niet om er een abonnement bij af te sluiten, trouwens. Al een hele tijd onderhoud ik een prima belrelatie met een vrij onbekende - vooral niet nader te noemen - maar des te meer sympathieke bundelgigant. Opereert minder hip maar maakt vanwege lage prijzen aanspraak op een (mijn!) hoge gunfactor.

De reclameboodschap zoemt als een lome vlieg door de ruimte. Er heeft ergens een raam of filter open gestaan. Voor frisse lucht natuurlijk maar er komt van alles op de wind mee aangevoerd, waar je niet om gevraagd hebt. Negeren die hap! Net zolang totdat er ineens een term tot me doordringt die me bewust maakt van wat ik vooral niet wil! 'Een genadeloos lage prijs!' Een wat....?? Precies. Nooit van gehoord maar blijkbaar kan een prijsstickertje fikse meppen uitdelen waar je  knockout van raakt.

Persoonlijk leef ik in een ander soort weken waarin het denken bepaald wordt door de geschiedenis van Jezus, die op aarde rondliep. Net als reclame kan die boodschap haast niet gemist zijn want ze staat in vier evangeliën en aan fictie deden ze tweeduizend jaar geleden bepaald niet. Het ging om geschiedschrijving. Van een wel heel bijzondere man. Die mensen genas, brood voor duizenden brak en daarna zichzelf als levend brood liet breken. Dat ging er zeker niet genadeloos aan toe. Ja, of wel natuurlijk. Kwestie van hoe je dat bekijkt. Het was één en al genade. Voor mij. Die prijs was hoog. Voor Hem. Gratis is de overtreffende trap van laag.

Niet omdat (Hij) het moet. Maar omdat het kan! Knockout ging Hij. Voor jou en mij in de plaats.

Die aanbieding neem ik bloedserieus

Droom

Vannacht liep ik ergens, ik vermoed in Nederland, in een straat met onbekende huizen en winkels achter een grote gracht. Geen brug te bekennen terwijl ik wel wat boodschappen wilde doen. Heel vervelend. Net op het moment dat ik concludeerde dat het zo niet opschoot, dwarrelde ik moeiteloos neer in een andere situatie. Weg winkel. Maar blijkbaar kon de boodschap ook tot morgen wachten. Normaal is multitasken voor mij geen optie. Een no-go-zone, waar trouwens gewoon mee te leven valt. Zelfs als je een vrouw bent. En laten we eerlijk zijn -zo las ik eens in een citaat van een columnist - is dat niet genoeg?

Landelijk nieuws maakte ook deel uit van mijn nachtflarden, blijkens mijn verblijf in de tweede kamer, ook al duurde dat maar een paar seconden. Vermakelijk hoe niet alleen een minister maar ook een gewone medewerkster van huishoudelijke ondersteuning blijkbaar óveral komt. En er nog wat van kan vertellen ook. Dromen zijn bedrog maar niet altijd een leugen. Eén plus één is ook niet altijd twee, als je dat maar weet! Nadat ik mijn ogen opende was ik trouwens nog steeds in functie. Geen kamervragen en al helemaal geen ontslagbrief op de mat, dus een win-winsituatie. Dat is fijn. Je kan onderscheid maken tussen geen, een gemiddeld en grote problemen. Of dromen dus. Het is maar de vraag of je de impact ervan naar waarde schat.

Je wordt wel moe van al dat gepeins. 'Lééf je droom' zeggen de quotes tegenwoordig. Maar ik heb er zovéél en soms botsen ze ook nog. Wat een verantwoordelijkheid ook! Nee hoor, daar kan ik niet aan beginnen. Dan vries ik de visioenen liever in voor het moment dat het weer licht wordt en de contouren steeds duidelijker worden. Eerst zien of het wel mijn eigen en ook nog de goeie droom op het beste moment was. Wie weet kom ik daarna wel over de brug. Tijd om wakker te worden.

Maar dat geldt voor meer mensen...

Dwalen

Vandaag fietste ik naar de supermarkt. Geen schokkend nieuws. Gisteren deed ik dat en morgen zal het niet anders zijn want er moeten veel wensen vervuld worden. Oud nieuws dus, dat niettemin te pas en  - voornamelijk - te onpas herhaaldelijk als frisse update gepresenteerd wordt. Maar ik ben zeker niet de enige die zich daar schuldig aan maakt. Ik dwaal af. Zeker, Dat is waar...

Waar was ik gebleven? Oh ja, tussen het brood en de kaas. Daar staan mensen te praten over tractoren in den Haag. Die niet verder mochten terwijl bij de intocht van de Sint in Dokkum... ("Ja, zeggn joe dat wel")  en over de watersnoodramp van '53, toen er zoveel hulp uit heel het land was voor de slachtoffers. 'Nou binn wie aan beurt' knikt er eentje. En iemand anders lacht schamper. 'Zeeland was bijna van  koart verdweenn. Wie zinkn mit n kaander weg ien bodem" Schrik overigens niet van de dubbele n. Kwestie van korte tijdswinst als er sommige letters niet hoeven worden uitgesproken, wat goed uitkomt in een provincie waar het vijf voor twaalf blijft.  Het gesprek wordt afgeblust met een bittere uitspraak: "Grönn het nooit op koart stoan bie dei Hoageneezn. Allain mor n tekening van de gasvlam op de plek woar wie woonn." 

Ik dwaal verder. Anders zien ze nog dat ik afluister. Komen ze met een zwijgcontract of zo...

Hee, een aanbieding. Dat is altijd fijn. "In prijs verlaagd!" staat erbij. Bijna grijp ik toe, als ik ineens bemerk, dat ik iets beet heb, waarvan de prijs eerst een drukkertje naar boven heeft gehad en daarna is men genereus geweest met prijswijziging naar beneden. Je moet er maar opkomen. Maar ik heb al gegeten en gedronken. Zo kan ik het ook. En de vorige minister van economische zaken kon het. Misschien had hij ook zo'n aanbiedingsbordje. Het ook al aangeprijsde bier is inmiddels al op. Zenuwachtig haast zich een man richting winkelmedewerker. "Ik krijg mijn bier toch nog wel?" Het lijkt wel een Belg die zich verontrust afvraagt waar zijn gas blijft. Wat heeft hij met Groningen te maken? Afspraak is afspraak en Loppersum ver weg. Ach. Ik dwaal alweer af. Zo kom ik nooit bij de kassa...

Daar is de krantenstandaard. "Terug naar Twaalf!" Drie keer raden waar dat over gaat. "Nog zegels mevrouw? Nee dank u. Fijne dag. Insgelijks." Uren later lees ik dat het kabinet zich zeer verplicht voelt om dat advies te volgen. En de premier zegt: "Dit moet gewoon!" Kan je met die constructie nog alle kanten uit  (grote stappen snel thuis, ze hebben immers een slinger aan het stuur gegeven, dus doe niet zo flauw) of klinkt ons dit als muziek in de oren? 

Of als oud nieuws?