Het was een week van vakantie en pubers thuis, een gesprek met de werkcoach van het uwv en kort daarop een onderhoud met iemand die misschien in de tweede kamer een zetel beklimmen gaat. Complete stamppot dus. Ook een week waarin alles verder gewoon doorging. Fourageren bijvoorbeeld en bij de kassa toegesproken worden door een zestienjarige met maar één uitdrukking naast 'Wilt u nog zegels' op haar repertoire. Ze was de teletubbietijd nog niet ontgroeid zo te horen want op alles wat de klant zei, klonk het: "Oh, oh...." Het stond gelukkig nog net niet vermeld op de kassabon.
(voor de juiste intonatie hoef je maar drie minuten peutertv tot je te nemen om te begrijpen wat ik bedoel)
Moet ik eens proberen! Mijn sollicitatiebrieven zien er keurig uit, al zeg ik het zelf. Het zijn stukjes proza maar dat lukt ook alleen maar na lang oefenen en minstens vier stuks in de maand. Fluitend schud ik ze uit mijn mouw. Vervolgens heb ik af en toe een gesprek met iemand van de uitkeringsinstantie. Daar kan je ook al niet aankomen met twee korte uitgestoten klanken. Alhoewel, ze werden me wel bijna ontlokt, toen mij verteld werd dat de voucherpot van de studies aan het leeg raken was. How can? De subsidieregeling geldt niet alleen voor de wanhopige werkzoekers die op een houtje bijten maar ook voor hen die niet alleen al werk hebben maar graag eens wat anders willen, voor hun broodnodige variatie. Als al die voucheraanvragen goedgekeurd worden zit ik te wachten tot ik een ons weeg of tot na de verkiezingen. Maar dan bedoel ik die van weer vier jaar verder. Het eerste is niet aannemelijk, het tweede onwenselijk. 'Oh, oh!' Zegt u dat wel! Na drie kwartier cv-screenen verliet ik vertwijfeld en hoofdschuddend het kantoor, stond drie minuten te tobben voor glazen deuren die niet openzwaaiden - want dat gold alleen voor tegemoetkomend verkeer - en kwam thuis weer in het vakantiegewoel terecht. Waar ik direct wakker van schrok, want hier was werk genoeg! Ik hoefde er niet eens voor aan de studie.
Restte nog het gesprek met de kandidaat voor den Haag. Hoewel ik nooit gehinderd ben geweest door vlagen van kennis op politiek gebied, was het gesprek direct interessant. Geen wanklank te bekennen. Mocht ik ooit nog de politiek in gaan... Nee, daar moet je ook eerst voor aan de studie en de wet voor de vouchers is nog niet veranderd. Dat wordt niks. Nog even het interview uitwerken voor dat 'niet-zo-heel-erg-bekend-staande-blad' waar ik voor mag werken. Tenmidden van de vakantievierende kinderen tik ik dat het een lieve lust is. Een echte deadline! Zeg nou zelf. Dit is toch stevige kost, zo'n week. Oh, oh...
zaterdag 25 februari 2017
maandag 20 februari 2017
Tussendoortje (23)
Hapje Blönder.
Om te verduidelijken hoe verkeerd het zou zijn om heel veel niet-Amerikanen toe te laten binnen het land van de stripes and stars, moest er een voorbeeld worden gesteld. President Trump - die man heeft het óók niet makkelijk - haalde Zweden (Swié-den!) uit de kast. Nota bene, dat land in Noord-Europa (of all places). De intonatie waarmee het land nog een keer genoemd werd, moest boekdelen spreken, de afschuw onderstrepen en een punt maken...
Maar er was helemaal niks mis met Swié-den! Ach verdikkie wat vervelend nou toch. Het land van de knäckebröden en kronen had nergens last van. Er wonen inderdaad wel veel mensen die er niet geboren zijn en wie weet zijn die heus niet allemaal van goede wille. Maar kom, in Amerika zijn ze ook allemaal niet zo lief als ons op de mouw gespeld wordt. Het werd een beetje pijnlijk, dat wel. De verwijzing naar iets wat niets was, bleek te slaan als een täng op een värken...
Foutje! Kan gebeuren. De president zou de president niet zijn - maar hij was het nou eenmaal wel - als hij niet onmiddelijk tussen laag drie en vier van al zijn nog te tekenen duivelse decreten een enorme smoes tevoorschijn toverde: "Nee, ik bedoel, ik heb een reportáge gezien!"
Poeh...
Het zweet werd van het gelaat gewist en alles was weer gered.
"Oooh, een reportáge,
ja, dat kan natuurlijk."
Woonde ik maar in Amerika.
Dan had ik hopelijk gezeten in het leger van afgeblafte nieuwsgaarders die zich geen knollen voor citroenen laten verkopen.
Dan had ik willen vragen:
"En waar ging die reportage dan over, beste meneer Trump? Hebt u de televisiegids al bij het oud papier gegooid of..."
Waarom vraagt niemand dóór, daar aan die andere kant van de plas. Of is het vervolg ons ontgaan en zijn we alweer vijf stommiteiten verder? Ja, ho even, ik had het ook niet gedurfd hoor, daarom ben ik stiekem blij dat ik niet bij CNN werk. Zweden is een hartstikke mooi land, als je dat maar weet. Ze hebben daar elanden, heldere meren en houten paardjes uit Dalarna. Hopelijk zijn die ook in de bewuste reportage genoemd, naast de eventuele vreselijke misstanden waar alleen minister Trump van blijkt te weten. Echt de moeite waard hoor, dat Swié-den
Om te verduidelijken hoe verkeerd het zou zijn om heel veel niet-Amerikanen toe te laten binnen het land van de stripes and stars, moest er een voorbeeld worden gesteld. President Trump - die man heeft het óók niet makkelijk - haalde Zweden (Swié-den!) uit de kast. Nota bene, dat land in Noord-Europa (of all places). De intonatie waarmee het land nog een keer genoemd werd, moest boekdelen spreken, de afschuw onderstrepen en een punt maken...
Maar er was helemaal niks mis met Swié-den! Ach verdikkie wat vervelend nou toch. Het land van de knäckebröden en kronen had nergens last van. Er wonen inderdaad wel veel mensen die er niet geboren zijn en wie weet zijn die heus niet allemaal van goede wille. Maar kom, in Amerika zijn ze ook allemaal niet zo lief als ons op de mouw gespeld wordt. Het werd een beetje pijnlijk, dat wel. De verwijzing naar iets wat niets was, bleek te slaan als een täng op een värken...
Foutje! Kan gebeuren. De president zou de president niet zijn - maar hij was het nou eenmaal wel - als hij niet onmiddelijk tussen laag drie en vier van al zijn nog te tekenen duivelse decreten een enorme smoes tevoorschijn toverde: "Nee, ik bedoel, ik heb een reportáge gezien!"
Poeh...
Het zweet werd van het gelaat gewist en alles was weer gered.
"Oooh, een reportáge,
ja, dat kan natuurlijk."
Woonde ik maar in Amerika.
Dan had ik hopelijk gezeten in het leger van afgeblafte nieuwsgaarders die zich geen knollen voor citroenen laten verkopen.
Dan had ik willen vragen:
"En waar ging die reportage dan over, beste meneer Trump? Hebt u de televisiegids al bij het oud papier gegooid of..."
Waarom vraagt niemand dóór, daar aan die andere kant van de plas. Of is het vervolg ons ontgaan en zijn we alweer vijf stommiteiten verder? Ja, ho even, ik had het ook niet gedurfd hoor, daarom ben ik stiekem blij dat ik niet bij CNN werk. Zweden is een hartstikke mooi land, als je dat maar weet. Ze hebben daar elanden, heldere meren en houten paardjes uit Dalarna. Hopelijk zijn die ook in de bewuste reportage genoemd, naast de eventuele vreselijke misstanden waar alleen minister Trump van blijkt te weten. Echt de moeite waard hoor, dat Swié-den
woensdag 15 februari 2017
Tussendoortje (22)
Schrokwezen.
Omdat je in dit leven onbekende werkzaamheden niet moet schuwen en ook wel omdat een vacature in de eigen woonplaats zo passend leek, trapte ik in de val van het schoonmaakwezen. Het is een streng wezen, dat kan ik je wel vertellen. Of het een mannelijk of vrouwelijk wezen is, moet ik nog ontdekken maar het lijkt een pruilende, nooit tevreden te krijgen instantie. Veeleisend, uitgerust met horentjes en een zweepje.
En dus heet ik nu uitzendkracht en ben ingeleend. Zo heet dat. En daarom ga ik de uitdaging aan om binnen anderhalf uur een half schoolgebouw te kuisen. Dat kan nooit binnen die tijd! Dat klopt. Er is een route die je volgt en je snijdt in eigen vingers als je nog even terugloopt om het lokaal dat net nog bevolkt was door een zwerm tieners, toch nog even mee te pakken. Het lijkt op schrokken. Het schoonmaakwezen heeft goed gegokt. De persoon die namelijk op vacatures als deze reageert, is er onbevangen in gestonken en krijgt last van schuldgevoelens als er een hoekje overgeslagen is. Gevolg is, dat je dus als een razende probeert alles klaar te krijgen, plus dat ene lokaal. Wat niet lukt. Dan maar in eigen tijd want het is je eer te na... "Ha ha! Binnen! Weer zo'n argeloos persoon!" gniffelt het wezen. Als het even kan sommeert het zijn spionnen die het werk moeten controleren, om de nieuweling op de vergeten stoffige randjes te wijzen. En zo wordt een baantje, dat helemaal geen ramp is, eentje met dwangbevelen en altijd achter de feiten van het vuil aan lopen...
Nou heet ik maar uitzendkracht. In de afgelopen dagen ben ik nog niet één keer binnen de tijd door het gebouw heen gesopt. Waarschijnlijk als deze detachering op zijn eind loopt, deze week, loop ik op mijzelf in en kan ik deze betrekking met gerust hart en kilo's lichter verlaten. Dan kom ik thuis en herhaalt zich de geschiedenis van voren af aan met één verschil. Er is geen tijdschema verbonden aan wat je thuis allemaal uitvreet. Maar in wezen...
Omdat je in dit leven onbekende werkzaamheden niet moet schuwen en ook wel omdat een vacature in de eigen woonplaats zo passend leek, trapte ik in de val van het schoonmaakwezen. Het is een streng wezen, dat kan ik je wel vertellen. Of het een mannelijk of vrouwelijk wezen is, moet ik nog ontdekken maar het lijkt een pruilende, nooit tevreden te krijgen instantie. Veeleisend, uitgerust met horentjes en een zweepje.
En dus heet ik nu uitzendkracht en ben ingeleend. Zo heet dat. En daarom ga ik de uitdaging aan om binnen anderhalf uur een half schoolgebouw te kuisen. Dat kan nooit binnen die tijd! Dat klopt. Er is een route die je volgt en je snijdt in eigen vingers als je nog even terugloopt om het lokaal dat net nog bevolkt was door een zwerm tieners, toch nog even mee te pakken. Het lijkt op schrokken. Het schoonmaakwezen heeft goed gegokt. De persoon die namelijk op vacatures als deze reageert, is er onbevangen in gestonken en krijgt last van schuldgevoelens als er een hoekje overgeslagen is. Gevolg is, dat je dus als een razende probeert alles klaar te krijgen, plus dat ene lokaal. Wat niet lukt. Dan maar in eigen tijd want het is je eer te na... "Ha ha! Binnen! Weer zo'n argeloos persoon!" gniffelt het wezen. Als het even kan sommeert het zijn spionnen die het werk moeten controleren, om de nieuweling op de vergeten stoffige randjes te wijzen. En zo wordt een baantje, dat helemaal geen ramp is, eentje met dwangbevelen en altijd achter de feiten van het vuil aan lopen...
Nou heet ik maar uitzendkracht. In de afgelopen dagen ben ik nog niet één keer binnen de tijd door het gebouw heen gesopt. Waarschijnlijk als deze detachering op zijn eind loopt, deze week, loop ik op mijzelf in en kan ik deze betrekking met gerust hart en kilo's lichter verlaten. Dan kom ik thuis en herhaalt zich de geschiedenis van voren af aan met één verschil. Er is geen tijdschema verbonden aan wat je thuis allemaal uitvreet. Maar in wezen...
woensdag 8 februari 2017
Tussendoortje (21)
Schrijven over gewichtsbeheersing is zó... Ja, so what? De begrijpende lezer had bij het stukje over klagen en kruisen al lang door wat er aan schortte. 'Niet in je verzuchtingen blijven hangen' is makkelijk gezegd en ook zó... Nou ja, gewoon niet fijn. Ook al heb je honderd keer gelijk....
Maar gelijk of niet, het is tijd voor actie, spinazie/bananenshakes, bij de thee een stengel bleekselderij en een handje ongezouten noten af en toe. Net zoals een paar jaar geleden. Wat schreef ik toen? Het kwam er op neer dat ik in de winkel met afgewend hoofd voorbij stoof aan het verboden zoet, in één rechte streep naar het toegestane zuur. Wat ik toen niet wist, is, dat je een bepaalde mate aan glucose moet binnen krijgen, anders gaat het afvalfeest ter ziele want glucose schijnt je wilskracht te voeden. Zonder dat raak je dus ondervoed, terwijl je zo je best doet. Erg sneu... Toch is het raar dat het andersom blijkbaar niet zo werkt want na het verslappen en geleidelijk aan toch weer drie gangpaden terugsluipen in de supermarkt, moet ik regelmatig een overdosis aan glucose hebben binnengekregen. Wat ik me nog kan herinneren van die tijd met mijn hoofd in het zand en met oogkleppen op, is het volstrekte ontbreken van wilskracht. Alles waar 'te' voor staat, is immers foute boel. Met dat antwoord ben ik niet tevreden! Ik baal als een stekker en zoek in alle hoekjes van mijn geest naar kleine sporen moed en dapperheid en vind alleen maar zand dat zelfs tot in die kleine ruimtes is doorgedrongen. Slappeling!
"Als je niet bang bent, kan je ook niet dapper zijn" las ik net nog ergens. Maar angst is dan wel weer een slechte raadgever, dat weet ik ook wel. Ooit heb ik het met gehoorzaamheid geprobeerd. Werkte niet. Daarna gooide ik de weegschaal het raam uit. Geen resultaat. Zelftuchtiging met een gesel ging me te ver. De pogingen tot gedragsverandering zijn ontelbaar gebleken. Hielp ook maar eventjes. Nu met een mooie tekst voor mijn neus? Ik ken er een hele boel. Zowel uit de Bijbel als van de wandtegeltjes. Is dat met of zonder glucose? We gaat het zien (of niet) Ik kan weer vooruit. Hoera!
Maar gelijk of niet, het is tijd voor actie, spinazie/bananenshakes, bij de thee een stengel bleekselderij en een handje ongezouten noten af en toe. Net zoals een paar jaar geleden. Wat schreef ik toen? Het kwam er op neer dat ik in de winkel met afgewend hoofd voorbij stoof aan het verboden zoet, in één rechte streep naar het toegestane zuur. Wat ik toen niet wist, is, dat je een bepaalde mate aan glucose moet binnen krijgen, anders gaat het afvalfeest ter ziele want glucose schijnt je wilskracht te voeden. Zonder dat raak je dus ondervoed, terwijl je zo je best doet. Erg sneu... Toch is het raar dat het andersom blijkbaar niet zo werkt want na het verslappen en geleidelijk aan toch weer drie gangpaden terugsluipen in de supermarkt, moet ik regelmatig een overdosis aan glucose hebben binnengekregen. Wat ik me nog kan herinneren van die tijd met mijn hoofd in het zand en met oogkleppen op, is het volstrekte ontbreken van wilskracht. Alles waar 'te' voor staat, is immers foute boel. Met dat antwoord ben ik niet tevreden! Ik baal als een stekker en zoek in alle hoekjes van mijn geest naar kleine sporen moed en dapperheid en vind alleen maar zand dat zelfs tot in die kleine ruimtes is doorgedrongen. Slappeling!
"Als je niet bang bent, kan je ook niet dapper zijn" las ik net nog ergens. Maar angst is dan wel weer een slechte raadgever, dat weet ik ook wel. Ooit heb ik het met gehoorzaamheid geprobeerd. Werkte niet. Daarna gooide ik de weegschaal het raam uit. Geen resultaat. Zelftuchtiging met een gesel ging me te ver. De pogingen tot gedragsverandering zijn ontelbaar gebleken. Hielp ook maar eventjes. Nu met een mooie tekst voor mijn neus? Ik ken er een hele boel. Zowel uit de Bijbel als van de wandtegeltjes. Is dat met of zonder glucose? We gaat het zien (of niet) Ik kan weer vooruit. Hoera!
Abonneren op:
Posts (Atom)