Het is wat het is (een wandeling).

Zojuist zijn we (mijn lief en ik) teruggekomen van een oudejaarswandeling. Niet dat we wisten dat het proces zo zou heten maar blijkbaar was het er eentje. Persoonlijk houd ik erg van dingen die van tevoren helemaal nog niet vaststaan en wanneer je maar lang genoeg wacht, vanzelf iets worden. Try this at home: In de keuken komen vanzelf kunstwerken uit de oven - en zo niet, dan had je toch al slim genoeg, niet verteld dat het lekker zou worden - en ook op creatief gebied bewijs je jezelf een dienst door eerst iets af te maken en daarna te vertellen wat het is...

Goed. De oudejaarswandeling dus. En waarom eigenlijk? Je kan het hele jaar wandelen. Een kalenderjaar is een bedenksel om ons in het gareel te houden, afgemeten aan de standen van zon en maan die bepaalden wanneer een andere tijd aanbrak. Morgen is het 1 Januari. Hartelijk gefeliciteerd! Maar is je gras dan groener, je leven rijker en je omgeving mooier? Oh ik hoop het natuurlijk van harte maar wacht dan wel even tot de kruitdampen die de stikstofgehaltes hebben verdrongen, weer zijn opgetrokken en de pfas-klachten weer volle aandacht kunnen krijgen, evenals een paar weken geleden in ons oude jaar. Niets nieuws onder de zon. Prediker wist het wel.

Ok, de oudejaarswandeling. Waar was ik gebleven? Als ik iedere keer zo afwijk kom ik natuurlijk geen stap verder en is het uur U voorbij, zonder dat ik er erg in heb. Oh ja... De lucht was toen we van huis vertrokken nog strakblauw en toen we na een dik uur terugkwamen hing er een lichtblauwe waas van alles wat u allen, ver voor de toegestane tijd, de ruimte inschoot.  Of was u in de olie(damp) van alle baksels die opgegeten moeten worden en waarvan u de negatieve gevolgen er weer af moet wandelen, morgen, met een nieuwjaarswandeling?

Waar praat je over tijdens zo'n oudejaarswandeling? Of zeg je helemaal niks? Dat is ons nog nooit gelukt. Dus zeiden we dingen tegen elkaar. Dingen over het afgelopen jaar of nog verder terug. Dingen die ook onvermeld hadden kunnen blijven maar omdat we ze toch uitspraken, ontstond er tijdens die oudejaarsdag ook nog een mooie oudejaarsbabbel. Toe maar. Alsof het niet op kon!  Count your blessings

(and your fingers this evening).

Op social-media  zie ik de ene na de andere zwartopwitmeimering voorbijkomen. Over wat geweest is en over wat men hoopt dat komen zal. Over verlieservaringen en over herstel. Zo kan het natuurlijk ook. En je hoeft er niet voor naar buiten. Mooi om te lezen waar iedereen zoal mee bezig is. Hoe uw levenswandeling verder ook zijn zal, ik wens u toe dat de dingen die gebeuren, een zegen mogen zijn en uw leven zullen verrijken. En dat het nieuwe jaar zo mooi zal worden als u van te voren had bedacht...

Maar ja, op dat gebied is het leven net een column. Van tevoren weet je niet of er wat van komen kan. Pas bij de laatste punt, kan je zeggen dat het er eentje is geworden.

Bel

Nee, een kerstverhaal is dit niet. Het is al zolang geleden dat ik er één schreef, dat is teveel gevraagd en een mens moet haar plek kennen. Voorzichtig zijn. Niet al het kruit verschieten dat ze heeft en zeker datgene niet wat ze denkt te hebben, maar wat achteraf zo tegenvalt, zoals dat het geval is wanneer de menselijke deugden aan het licht (!) komen.

Nee, een kerstverhaal is dit zeker niet! Kerstverhalen gaan over de blijde boodschap van redding, engelen, wijzen uit het Oosten en Glo-oooria. Dat was niet wat ik voelde toen ik onlangs nog maar één oorbel voelde bengelen aan mijn gezicht. Wat was er met die andere gebeurd? Werd het weer tijd voor nieuwe? Absoluut! De vraag stellen is hem beantwoorden! Een uiting van hebberigheid. Terwijl ik dealde met het besef dat ik al uren scheef en vrijwel bloot en dus voor schut had rondgelopen, voelde ik in mijn jaszak. Vond een oorbel die weer bij een ander setje paste en waarvan ik het andere exemplaar op tafel had zien liggen. Twee mysteries op het zelfde vlak mag je gerust een teveel van het goede noemen. Hoewel mijn gedachten liever bij het wonder van kerst wilden vertoeven, brak ik mijn hoofd over aardse zaken. Zo zwak ben ik, dat is waar!. Zeker op het moment dat ik compleet verbluft naar mijn sieradenrekje keek. Daar hing het verloren gewaande schaap! De twee van tafel en jaszak niet meegerekend. Maar waar had ik mij die ochtend dan mee opgesierd? Was kerstmis verruild voor een onbedoelde kermis? En had iemand iets gezien? En waarom niets gezegd? Kon ik mij ooit nog vertonen onder de mensen? Hebberigheid, ijdelheid, (valse) schaamte en zwakheid. Kom, wrijf het er maar in.

Alle attributen hangen weer netjes aan het rekje dat voor het idee van structuur en orde ooit aan de muur was bevestigd. Voor zover alles in orde. Een goed einde ook! Het gebeuren grijpt diep in. Het hoongelach van mijn dierbaren echoot nog weken na. Aan mijn rijtje van kwetsbaarheden worden terstond toegevoegd: dramatisch geheugenverlies/slordigheid, onachtzaamheid, ijdelheid, weigerachtigheid, hebberigheid, alle soorten van schaamte en zwakheid... You name it!

En dat allemaal tijdens de kerstdagen. Licht en vrolijkheid vermengen zich met zaken waarvan ik liever niet wilde dat iemand ze zag. Maar ach, is dat ook niet precies waardoor ik door de mand val? De vraag stellen is hem beantwoorden. Er gaat mij over de blijde boodschap van redding een belletje rinkelen. Over kerstverhalen zal je mij niet horen...