Kogel (slot)

Het moet maar een drieluikje worden, dat kogelgebeuren. In de krant lees ik dat nog lang niet alles is gezegd over het nieuws van de eeuw binnen de gelederen van de gereformeerde kerken. Gelukkig is het niet aan mij om dat te beoordelen maar interessant is het wel! Lastig is, dat ik steeds aan kogelbíefstuk moet denken. Dat kan je braden in drie soorten van gaar (rare, medium of welldone) maar het heeft er zo weinig mee te maken...

Stel dat je nou niet durft, als vrouw. Mag dat ook? Daar kunnen heel veel redenen voor zijn. Er zijn er die alles prima vinden, zoals het ging. Achter de schermen deden ze allemaal dingen die nu in functieomschrijvingen staan. Die onbeschreven vanzelfsprekendheden vonden ze fijn of leuk of hun taak. Schriftuurijk wellicht. Of er was iets anders dat hen weerhield. Zo vind ik bijvoorbeeld zelf het podium in ons eigen kerkgebouw zo eng. Het is een nieuw podium. Beschenen met lichtjes van boven en vanuit de catacomben onder dat plat. Prachtig doopdompelfont er bij. Een groot ruwhouten kruis (waarvan ik hoop dat het goed vast zit) in de halve nis helemaal achteraan, boven de hoofden van prekers m/v die hun plaats innemen achter de preektafel. Niks kansel! Boze tongen zouden kunnen beweren dat die verbouwing een kwestie van voorbedachte rade was om het alvast te verpesten voor de tijd ná de synode. Ach doe niet zo gek! Dán was er ook wel een rookmachien geplaatst. Iedereen snapt dat zoiets niet áángaat. Beetje lastig om de leden van het beamteam te moeten screenen op hun persoonlijke overtuiging voordat ze achter de knoppen mogen. Tegen de tijd dat de rook om ons hoofd is verdwenen zijn we wéér een synode verder...

Nee, prachtig, dat nieuwe podium. Maar ik persoonlijk vind het een snertding! Eróp zal nog wel gaan maar de afdaling zonder trapleuning wordt een gênante en zo helemaal geen elegante vertoning. Ik heb het ook bij roltrappen, al kun je je daar nog aan vastklampen. Voet vooruit, achteruit, weer vooruit, enzovoorts en uiteindelijk "Mevrouw we gaan sluiten!" Veel opschiet zit er niet in. "Dank u, ik neem de lift". Kwestie van motorisch ongemak dat weer gevolg is van ander malheur waarmee ik niemand ga vermoeien. Een kwetsbare opstelling is maar alles in de kerk maar nu is het weer mooi geweest en voor mij houdt het op bij: "Wie helpt me de trap af!" Met een nooit vermoed motief blijf ik laag bij de grond met mijn letters. Iets met balans? Doorbakken? De tijd zal het leren. Moge het ons wél bekomen.

Hijgen

De dochteronderneming van mijn eigen facebooksite, 'Bundels' genaamd, klaagt over te weinig belangstelling. Ze voelt zich net zo kaal zonder nieuwe berichten als haar beheerster zonder portemonnee in Amsterdam. Dat stuk geschiedenis is beschreven in 'Bagage' en nog maar net verwerkt.'Er is al enige tijd geen bericht geplaatst', doet me onplezierig denken aan het gehijg in je nek tijdens het winkeltjeskijken, ergens, in samenzijn van geliefden die zelf geen leven hebben omdat ze de liefde voor jouw eerste levensprioriteiten niet delen. Ik ben er allang mee opgehouden, te denken dat gezinsgeduld oneindig is en reken er mee af, door af en toe een goedkoop treinkaartje te benutten voor een boetiekjesinhaalslag. Je moet wel heel sterk van geest zijn om het volgende - sterk gechargeerd, verzonnen maar niettemin herkenbaar  - te doorstaan:

"Ben je al klaar?"
... (negeren want als je al klaar was, liep je immers braaf buiten mee)
"Alles is hier boven je budget"
... (ehm).
"Deze straat heeft nog 80 boetiekjes, moet je die ook nog allemaal zien?"
... (Grrr!!).
"Vind je dit nou echt leuk?"
... (Nee, niet lang meer).
"Ik heb zo'n dorst"
... (Hiernaast is een gracht, zal ik je daarin duwen? Kan je zoveel drinken als je maar wilt)
"Ik moet plassen."
... (Zie boven maar dan een beetje anders).

Onbegonnen werk. Terug naar het onderwerp; Hijgen. En dan nog in de meest nette vorm. Mijn uitkeringsinstantie had er ook een handje van maar dat is ze verplicht aan de regering en de belastingbetalers die balen van opvreters. Wanneer je zelf ruim op tijd bent met het leveren van sollicitatiebrieven en andere relevante info, ontwikkel je een gezond soort immuniteit. Met de cursor van je communicatiemiddelen klik je alles weg wat extra ademtekort oplevert en terwijl je vinger boven de enter/verstuurknop van sollicitatieactiviteit 483 zweeft, bedenk je alleen maar of er nog brood (voor op de plank) gehaald moet worden of zo iets.

Hoera! Ook dat is verleden tijd. Die vierhonderddrie-entachtigste klik was de treffer. Een telefoontje voor een sollicitatiegesprek en het invullen van een loonbelastingverklaring bleken het gevolg. Een aantal dagen ervoor bezocht ik nog een workshop van bovengenoemde instantie. Naast de innige relatie die je ermee onderhoudt om je werkwilligheid te bewijzen, biedt ze ook een stimulans om niet in te dutten of je geloof in werk dat wacht, somewhere, niet te verliezen. Zo waren er tips om je competenties in kaart te brengen en bij navraag in een gesprek die te verdedigen volgens het protocol van de Starrmethode. Van het cv werd een stofwolk geblazen waarna  het binnenstebuiten keren of opnieuw schrijven begon. Tal van duidelijke aanwijzingen bliezen het sollicitatievuur elke week opnieuw aan en eindelijk mag ik met terugwerkende kracht gaan aangeven dat er niet meer gehijgd of geblazen hoeft te worden, door niemand. Het is er ook veel te warm voor. Windstilte en daarna een lagedrukgebied meldt de werkgelegenheidsradar. Heerlijk!

Ik draag de instantie geen kwaad hart toe. Dat past me niet. Wie zegt me, dat ik haar nooit meer nodig zal hebben? Toch ben ik blij nu ervan te kunnen scheiden want het werd me te heet in mijn nek. Na het voucherdrama van enkele maanden terug, kon ik er niet omheen: In September zou de beurs worden gesloten. Weg WW. Nu begon ook de tijd nog eens te dringen en ik hoorde al bijna het zwiepen van de zweep die me  vertelde dat ik verder maar op een houtje moest gaan bijten.
Maar het blijkt mee te vallen. Er is werk. Het wordt zoethout!
En de dreiging neemt af.

Tenminste...

Nadat ik met één druk op de knop mijn bundels heb bijgevoerd
.

.

Kogel (vervolg)

Was me dat schrikken, toen de lezerteller op het dashboard van de blogsite op tilt sloeg. Waar ik doorgaans al heel blij ben met vijftig tot honderd lezers per item, schoten de cijfers ineens uit tot boven de duizend! Omdat het daar natuurlijk helemaal niet om gaat in tijden dat de Gkv- kerkgeschiedenis weer een update krijgt, mag ik zeker niet gaan vragen of de leeslijn dan ook maar voortgezet mag worden? Wel zo consequent anders. We hebben het hier niet over naast de schoenen lopen. Die suggestie van arrogantie werp ik ver van mij.

Terug naar de kogelkwestie waaruit blijkt dat we ons nieuw normaal even moeten bijstellen. Want hoe gaat dat met een kogel? Het kan zorgen voor een schroeigaatje - een klein ongemak - maar ook voor een compleet lek en wie weet met leegloop, want dat is het grote gevaar volgens de mensen die het weten kunnen. Wie nog een beetje echte catechisatie heeft gehad - kun je ook over kibbelen, wat dát nou weer inhoudt - weet van voor en tegenstanders, van een man een man, een woord een woord, ook als het een vrouw is. Ons 'ja' moet niet bij de eerste windvlaag omwaaien naar 'nee', enzovoorts. De commentaren in de media liegen er niet om. Wat zeggen we véél en wat zeggen we het hard! En wat wordt er veel kennis uitgebraakt, waarin de argumenten voor steekhoudend moeten doorgaan. Ik word onzeker bij zoveel meningen. Dat houdt me zwevend en doet mij alleen maar denken dat één plus één heus niet altijd twee is. En ook: Wie zijn wij, dat we maar van alles blijven rondkraaien? Stond laatst in de super en hoorde: 'Vottig joar leedn haarn ze een grode bek en most nou zoin', wat zoveel betekent als: Niets veranderlijker dan de mens!
Alles wat je zegt, kan tegen je gebruikt worden...
Oei!

Zal ik dit stukje maar gewoon wissen dan? Wat heb je aan zulk gezwalk van iemand die geen verantwoordelijkheid wil nemen en alles in het ongewisse laat? En dan de boel maar overlaten aan een synode of zo. Hè bah, wat laf...
Of niet?
Misschien heb ik wel medestanders. Veilig gevoel geeft dat. Een stuk of duizend hoeven het er maar te zijn, wat vraag ik nou helemaal? En dan wel met dat hele koor op zoek blijven naar verbintenis met Degene die Zijn kerk in leven houdt. Want dat zingen we toch altijd?
Daar geloof ik dan wel weer stellig in. En dat mag zwart op wit (xzoveelduizendzoveel)

Toch?

Kogel

Er is een enorme kogel door de kerk. De vrijgemaakte bedoel ik. Ja, dat is die kerk waar minstens twaalf jaar gewikt en gewogen is voordat het besluit van de eeuw genomen kon worden, We schrijven daar beslist geschiedenis mee. Nooit over één nacht ijs is de eis. Maar nu is het dus klaar: Vrouwen in het ambt van ouderling en diaken en op de kansel straks. Overmorgen taart voor iedere kerkganger en slingers van preekstoel naar orgel en weer terug...

Ik zou bijna denken dat de bijeenkomst van afgelopen dinsdag in onze eigen kerkelijke gemeente de doorslag heeft gegeven. Als zwevende kiezer wist ik het nog allemaal niet zo zeker van ja of nee. We zaten met zo'n zestig vrouwkoppeltekenambtgeïnteresseerden bij elkaar om de hele discussie van twaalf jaar nog eens over te doen en die in één avondje te proppen. Zwijgteksten deden ons de das om. Die kwam weer wat losser te zitten toen we lazen over gelijkwaardigheid. We doen in de kerk natuurlijk niet aan 'choking challenge'. Alles wat vrouwen allang uitvoerden mag eindelijk een naam hebben. Vlag in top! Als die avond in onze gemeente niet had plaatsgevonden waren we straks nog eens twaalf jaar kwijt. Hoera, hoera, hoera...

Of gaat het nu stil worden? Blijft er gebak over? Geen fanfare? Om wille van de tijdgeest klopt het allemaal wel. 'Over tien jaar is dit geen issue meer' zei iemand. Zal waar wezen. Hopelijk niet ten koste van andere dingen waar ook lang over gediscussieerd is. Liefde, eenheid, You name it. Bestaan al vanaf de eerste dag op aarde. Niets nieuws onder de zon, Prediker wist het wel...

Snippers (8)

'Men moet zich in de jeugd een stok snijden zodat men in ouderdom daarop leunen kan' zei Confucius. Hij was een Chinese wijsgeer (551 v.C.) en dat kan je dus maar beter niet negeren. Een wetenschapper uit onze tijd, bracht onlangs een verjongingsmiddel op de markt. Het ruimt oude cellen op en werkt bij muizen maar die maken zich zo helemaal niet druk over veroudering en ze gaan zo weinig naar de dichtstbijzijnde 'steeds-verrassend-altijd-voordelig-winkel' om een artikel in bezit te krijgen!

Maar ja, hoe gaat dat. Ook de mensen hebben er lucht van gekregen. Een meneer in Amerika beweert dat hij zijn volle haardos dankt aan het zogenaamde 'Proxofilm'. En fitter is hij ook, de laatste tijd. Nou ja, dat dénkt hij natuurlijk. Omdat er nog geen bijsluiter - over alle eventuele bijkomende mankementen -  is geschreven, om samen met het wonderspul in een doosje te schuiven, is het geheel aan stofjes niet geregistreerd en alleen via via en vanuit China(post) te verkrijgen. Tegen de tijd dat het in je bezit is, ben je sowieso al drie jaar verder. En ik kan het weten want als exwerknemer bij het grootste Postcircus van Nederland heb ik heel wat pakketjes daarvandaan in  handen gehad. De verzenddata logen er niet om en van adressering hadden ze ook geen sjoege dus ging het spul ook nog eens regelmatig retour. Dan vroegen we welke postfiets die kant op zou gaan, die dag. Maar geen één van mijn  collega's had veel zin in dat eind. Niet voor het donker thuis en zo, je kent die smoesjes wel. Drie jaar kost het trouwens ook voor vaklui in laboratoria, om te onderzoeken of de mens er niet gaat uitzien als een  (proef)konijn. Toch bestellen? Zelf weten! Niet naderhand komen zaniken bij (wouldbe)columnisten over hangoren en/of niet te bedwingen behoefte aan konijnenvoer. Ik lever alleen maar letters over wat in het nieuws te lezen staat. Dan zoek je maar een stok om een (andere) hond te slaan. Confucius heeft er misschien nog een paar in zijn berghok liggen...

Laat ik er maar een snipper van maken over Spreuken 20 : 29. Daar staat: 'De pracht van jonge mensen is hun kracht, de sier van oude mensen is hun grijze haar'. Die twee uitspraken bijten elkaar niet eens. De Chinese beschaving mag dan oud zijn, Salomo werd het ook. Hoe het zonder middeltjes met zijn haar ging, daar is dan weer weinig van bekend. Staat er in de Bijbel ook iets over muizen of konijnen, eigenlijk?

Snippers (7)

De zesentwintig letters op mijn toetsenbord kijken me niet begrijpend aan. Een verhaaltje? Je kon wel niet wijs wezen! Je bekijkt het maar, wij doen niet mee. Je weet toch wel wat er allemaal gebeurd is? In Manchester. In Londen, Bunschoten en Hoevelaken? Klap die laptop maar dicht. Ach, weten die letters veel. Het zijn maar instrumenten...

Het past hun niet een grote mond op te zetten tegen mij. Aan de aanslagen en de tienermeisjes waag ik niet meer woorden dan in de setting van stil meeleven. Daarna neem ik een retourtje naar vorige week en naar de rozentuin van het Witte Huis. Daar werd tijdens een persmoment een kardinale fout gemaakt en onthuld door de Amerikaanse president. Hij was er nog trots op ook. De rest van de wereld kreeg het er koud van, wat prettig was, nu de opwarming wat minder tegengas gaat krijgen. Uit de klimaatclub stappen was een daad ten bate van het geweldige - make it great, yeah! -  Amerika. Het land waarvan de soevereiniteit bedreigd werd door een akkoord uit Parijs. "Is dát je grootste zorg, (....)?" vroeg ik aan de tv waar een zelfvoldane grijns plaatsmaakte voor ander beroerd nieuws. De tv kon het ook al niet helpen. Het was maar een instrument...

Als ik een roos was in die tuin, begon ik direct te muiten met de rest van de bloemen. Geen rozengeur meer op die plek. Wat de maneschijn betreft, daar heb je als bloem zo weinig invloed op. Dan zou ik de koppen bij elkaar steken om vervolgens à bout portant - dat betekent: met het pistool op de borst want met zo'n domme beslissing ga je er als roos toch wel aan - ter plekke te verwelken met z'n allen. Dit ging alle perken te buiten en iedereen is kwaad. En iedereen roept van alles. We moeten onze maskers afzetten en daarna de president. Of we ontkennen gewoon zijn bestaan, zoals hij met de klimaatbedreiging doet. En als laatste doen we alles uit wat niet op water of wind wil draaien. Maar ja, wat beginnen we zonder onze instrumenten? We zijn er aardig op gaan lijken, zoals sommige bazen op hun hond. En we zetten een grote mond op naar Degene wiens werktuig we zijn...

Happen naar de baas, je kon wel niet wijs wezen...