Maandag:
Klein meisje,
in roze, groen en lila.
Je drijft ons blikveld binnen.
Wegkijken is geen optie.
Zo blauw en prachtig als die zee is,
zo grauw en afzichtelijk jouw einde.
Iemand (mama?) zei misschien:
"We mogen mee op de boot!
Dan zijn we veilig...
Maar we komen nooit meer terug denk ik..."
Wie keert het bedrag uit
van het verdriet om haar dood?
De prijs is te hoog.
De zee te diep.
Een wegwerpkind,
of 'gewoon' verdronken
toen de boot ging omslaan?
God ontferm U, alstublieft!
Veiliger kan ze niet meer zijn.
Dinsdag:
Achthonderd verdronken mensen. Wereldwijde afschuw. Alles hierover is al gezegd en geschreven dus wat moet ik dan nog? Drie maanden terug wilden veel mensen Charlie heten. Ze waren door die naam verbonden in woede over onrecht. Oh wacht, dat ging niet over bootvluchtelingen. Niet belangrijk. Hang de vlag halfstok! Dat kan. Textielen blijk van verdriet en protest. Doe je het wel? Is ok. Zo niet? Ook goed. Niet naäpen, pleasen of elkaar de maat nemen. Die zee zou ons inmiddels te hoog moeten zijn. De ervaring leert dat je erin verzuipt.
Woensdag:
Praatjes vullen geen gaatjes maar op facebook wel. Wat hebben we al moeten nadenken over prangende kwesties. Ik noem er een paar. 1 Op welk dier lijk je het meest. 2, Wat betekent je naam. 3, Welke wereldverbeteraar spreekt je het meeste aan. 4, Wat kook/bak je het liefst en wat voor specifieke diepe gedachte ligt daarachter. 5, Wat zegt je ondergoed, je handtas, je aanrecht enz. over je. 6.... Ach, pluk er zelf maar een paar uit de lucht. De kunst is om heel makkelijk te leren denken. Kijk naar het onkruid en verbind er een betekenis aan. Zie naar de sterren. Abraham deed het vroeger al. Maar met een andere reden. Hij hoefde niet eens een pinkellichtje voor zichzelf uit te zoeken. Alleen maar verwonderd raken over het aantal sterren. Ze waren samen met elkaar zelfs de inzet/vertolking van bepaalde beloften. Niet dat zij hem die vertelden. Dat deed Degene die ze maakte (sterren én beloften). Scheelt je een hoop gefilosofeer, je bent gevrijwaard van boodschappen die je niet leuk vindt. Als je erin gelooft, tenminste.
Donderdag:
Voor mij op tafel liggen (even kijken) stukken papier, plakband, diverse scharen, uitgeknipte quotes, een schattig stuk patchpapier, modpodge, mobieltje, vergeten bisquitje, en een beplakt doosje. En dan héb ik zelfs al één en ander opgeruimd. Helemaal weer los op fröbelwerk. Heerlijk! Een project dat ik nog maar net ken ook. Een 'Round-Robin' (R.R. voor het gemak). Een WATTE??? Rondreisboekje! Leg je breiwerk voorlopig maar aan de kant. Breien, blèh, hoe bedacht je het ooit! Vergader om je heen nog wat knutselidioten, van die crea-bea's die evenals jij ook in elk lintje en elk snippertje papier honderden mogelijkheden zien. Met elkaar spreek je af een STEVIG notitieboek (a5) te vullen met van alles wat je leuk vindt. Je begint met je eigen boek. Voor, en achterkant zien er weldra onherkenbaar uit. Helemaal jij. Vervolgens bewerk je de eerste - laten we zeggen - 8 pagina's over je leven, je kerel, kroost, huis, liefhebberijen (vooral de quiltypleasures) enz. Daarna is het kwestie van doorgeven. Alle boekjes gaan op tournee op afgesproken data en na een paar maanden vier je samen het afsluitingsfeestje. Je komt bij elkaar en daar heb je iets in handen wat je vaag herkent. Het is min of meer een open boek geworden, niettegenstaande dat prachtige lint, dat je bevestigde om hang, en sluitwerk te garanderen. De creabundel zit vol verrassingswerk van mensen die ook helemaal los waren gegaan met hun lijmpot. Allemaal leuke dingen voor jou bedacht. Ook over die quiltypleasures. Supercadeau! En daarna brei je eindelijk dat vest af...
Vrijdag:
Teveel aan je hoofd of gewoon een chaoot, rommelkont, wazig en vooral vergeetachtig? Er zijn boodschappen die wat verwerkingsvertraging beleven zodra ze aan mij gericht zijn. "Mam, het brood is op!" wordt een dag later: "Verdorie nou heb ik niks te eten!" De boodschapper had er wijzer aan gedaan zelf een rondbruin te halen. Levensreddend! "Je bent net je eigen oude computer, kun je na het aanzetten eerst honderd andere dingen gaan doen, voordat er boodschappen binnenkomen." In plaats van deemoedig het hoofd buigen, steek ik in zulke gevallen nog wel eens een preek af over die 'eeuwige beschikbaarheid' waar moeders knetter van worden. Stond bij de kassa waar een lieve vriendin vóór mij aan het afrekenen was. We kletsten bij op enorm tempo en met een intensiteit die een bepaald soort vrouwen machtig is. Ze worden bij het uitwisselen van hun gedachten niet gehinderd door tijdsblokkades, publiek, omgeving, enz. Daar heb ik al eens eerder over geschreven, geloof ik. Pinnen terwijl je praat, is dan bijzaak en ineens zomaar gefikst. Vriendin maakte aanstalten om te vertrekken. Ze verkondigde nog: "Yes! Geslaagd!" Het bleef ergens hangen in mijn hoofd. Mijn beurt om los te gaan op het pinapparaat dus ergens landen deed haar uitroep niet
Al bijna thuis was ik, toen eindelijk een seintje kwam vanuit mijn grijze massa. Waarvóór zou ze eigenlijk geslaagd zijn? Ineens werd ik onrustig. Daar kan je wat aan doen. Appen! "Hé, ik zat op de fiets pas na te denken waarvoor je geslaagd zou kunnen zijn..." App schaterlachte: "Met pinnen natuurlijk!" Gelukkig, niets gemist van één of andere studie of zo. Met alle boodschappen veilig thuisgekomen, wat een wonder mag heten als je het zo druk hebt. Alleen de aan één van de huisgenoten rode kool is komkommer geworden (die ik nog had liggen) want die wens was ook opgelost 'ins blaue Hinein'. Oh ja, by the way, inprentmoment: De koningsspelen zijn vandaag gehouden op de basisschool. Daar ben ik wezen kijken. Paar foto's gemaakt. Maandag a.s. is koningsdag! Dan hijs je de vlag. Heb ik dat? Ja, gesnopen. Stel je voor dat ik dat ga doen op de datum van voormalige koninginnendag. En dan ook stomverbaasd zijn dat de rest van de straat niet meevlagt. Ben ik echt zo erg? Hé, de was hangt nog buiten.
Zaterdag:
Vandaag reisde ik af naar de stad. Niet eens voor kleren. Zelfs niet voor schoenen - al scheelde het niet veel of ik was aan die verleiding bezweken - maar voor boeken! Zes exemplaren van Simon Carmiggelt vond ik. Samen met nog wat andere lettergroten - ook al zijn ze niet meer onder ons - boeit hij me nog steeds. Anderhalf jaar geleden kwamen Carmiggelts werken nog weer in de picture omdat hij een eeuw daarvoor ter wereld was gekomen. Vanaf mijn Mavo-examenjaar lees ik hem al. Een vrouw aan het winkelen in de stad had hem vast geïnspireerd om in een 'stukkie' neer te zetten. Over het feit dat ze vooral flauwekul koopt, waarschijnlijk. En hij zou gelijk hebben gehad. Misschien kom ik zo'n verhaal nog wel tegen, de man kon observeren als geen ander. Terug naar deze shopmiddag. Veilig zonder gegluur. Had ik die zes boeken nodig? Tuurlijk niet maar voel mij helemaal geborgen in één van Carmiggelts eigen uitspraken. Vorige week nog gelezen in een tijdschrift: "Koop iets wat compleet nutteloos is. Dat is de leukste manier van geld uitgeven." Dank je wel Simon. Daar kon ik mee thuiskomen!
zaterdag 25 april 2015
zondag 19 april 2015
weeksels 13 t/m 18 april
Maandag:
Het promoten van een bundel letters is af en toe een beetje eng. Dingen bedenken is nog wat anders dan ze uitvoeren. De uitgever wist wel wat ie deed, toen hij na het tekenen van het contract vroeg of je bereid was om ervoor te gáán. Met de visioenen in het hoofd van een feestje omwille van de letters is de auteur overal toe bereid. Parachutespringen. Zwemmen met een kudde haaien, you name it. Slimme ruil. En zo strooide ik mailtjes in het rond, naar de krant, de kerk en verenigingen, ontwierp ik posters en visitekaartjes, hield een boekpresentatie en... Werd opgebeld door de makers van een televisiezender. Dat was een leuk telefoontje met alle ins and outs over mijn lettermix. Gevolg was een uitnodiging voor opnames in café Tinto...
Ik legde de telefoon neer met het gevoel dat ik niet helemaal overzag wat er ging gebeuren. Kwam de kamer in. Daar zaten twee dochters. Die keken elkaar aan met een samenspannersblik.
"Wát heb jij gedaan?
Telefoontje gehad
Van wie?
Televisiezender.
Wat doet jouw boekje in je hand?
Dat had ik even nodig..."
Meer info hadden ze niet nodig, ze scheurden nog net niet hun kleren, wierpen zich wel bijna ter aarde van ontzetting en radeloosheid. Er was er eentje die onmiddellijk onterfd wilde worden. Een de andere verklaarde dat het zo fijn was dat ze bijna van school was want die schande was niet te dragen natuurlijk.
Wanneer je denkt dat dit heel hard is, heb je het mis. Met je passie te koop lopen is tot daar aan toe maar gezweef mag er niet bij zijn. Wat komt er anders terecht van de witte, de bonte, kook, zestig of dertiggradenwas, de strijkerij, kortom: Alles wat er verder nog in de week moet worden neergezet.
Te erven valt er niks. Jawel. Toch! Twee bundels. vol met letters...
Dinsdag:
Mijn telefoon leek van mijzelf maar samen met mijn apparaat was ik alleen maar willoos slachtoffer van een organisatie die 'provider' heet. Hoge kosten deden mij besluiten om mijn verhouding daarmee te beëindigen. Bij mijn supermarkt die ook wel andere levensbehoeften in de schappen heeft liggen, kocht ik onlangs een nieuw startpakket. Een hele ris aan instructies volgde ik op en weldra werd het tijd om van partner te wisselen. Niets nieuws onder de zon tegenwoordig. Tot zover verliep het allemaal zeer gladjes. Kreeg nog wel een smsje: "Jammer dat je mij gaat verlaten." en voelde al een stukje wroeging. De genadeslag viel, toen mijn telefoon de nieuwe heer en meester niet accepteerde. Een klein dingetje moest nog geregeld worden. Oh, het was niets hoor! Zo gepiept waarschijnlijk ook. Apparaat moest nog unlocked worden door een code, blijkbaar uit Timboektoe afkomstig en dat kost dus drie dagen! Dat is helemáál niet anno nu. Begrijp me goed, ik ben natuurlijk helemaal niet verslaafd aan mijn smartje maar moet dát zolang duren in onze hightech overstapmaatschappij? Ben immers klant. Koningin! Niet getreurd. Volg een helpprogramma. Klik op een link en je bent klaar. Nou ja, bijna dan! Via een jungle van vragen kwam ik in de personeelskantine van provider terecht. De smartcrew van provider valt echter niets te verwijten. Het grondpersoneel deed het beter dan de baas. Na wat heen en weer chatten werd mij de sleutel door de mailbox geduwd, waarmee de bevrijding uit de greep van een provider aanstaande was...
Ik had het zelf al bijna opgegeven. Had mij aan de afwas gezet, was gaan stofzuigen om daarna te gaan koken. Een beetje onthouding zou mij geen kwaad doen. Het was een goede manier om niet onder de plak te gaan zitten van een machtig apparaat. Ik moest de spin in mijn eigen web niet willen zijn.
Ja, ja!
Bla bla bla!
Ik lock mijzelf met mijn volgzaamheid aan alles waar iedereen aan meedoet. Met welke reden dus alles gelegaliseerd wordt.
Het wordt nog een harde noot (code) om meeloopgedrag te kraken.
De provider gniffelt...
Woensdag:
Dit is lente! Kopje koffie buiten. Keuken soppen met de tuindeuren open. De was die buiten flappert aan de lijn. De kastanjeboom lacht. Dat kan je zo maar zien. De ene knop na de andere geeft zijn fluwelen kern prijs. De vogels zijn vandaag bijzonder gebekt. Er is eentje die zelfs antwoord op het riedeltije van een mobieltje. De lucht is strakblauw. Ik haal een doekje over de tuintafel, loop weer naar binnen en.... Ok, ik mag regelmatig overdrijven maar nu is het écht schrikken; er wandelt over mijn keukenplavuizen een spin der spinnen. Een joekel is het! Ik handel zoals altijd in zo'n geval: Eerst mijn huiver en kippenvel laten wegtrekken. Beker pakken. Over spinnetje heen zetten. Kartonnetje eronder. Wandeling naar buiten. Spin de vrije aftocht gunnen. Hopelijk heeft ie geen gps.
Later op de dag vang ik er nog twee. Ja, hoor. Het is helemaal lente!
Donderdag:
Niet omdat ik jarig ben maar van die knopjes wordt ie blij! Hoera. Guess what? Heb een chroombook gekregen omdat ik pas over een maand hoop te verjaren. Nou kan ik, zodra mij ook maar letterzin bekruipt, mijn toetsenbordje pakken. Als ik tenminste zo gek ben om tijdens het boodschappen doen dat ding mee te sjouwen, Maar in principe kan het. In het park, de bieb, de kerk, de kermis, kroeg, where-ever! Dat is leuk! De gever ervan is tegelijk een geduchte kaper op de kust. Het apparaat heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, nee, aanzuigende werking op hem. Wel schattig, "Mag ik even op jouw chromeboek?" Geen probleem lieverd. Vind maar veel mogelijkheden voor me uit. Dan speel ik wel weer verder.
Vrijdag:
Gala-avond. Jongste dochter is genomineerd voor een heuse award. Samen met een klasgenote maakte ze één van de beste sectorwerkstukken. Trots op onze dame! Ze heeft een prachtige jurk gekocht en zus zal haar kapsel knutselen. Eindresultaat is prachtig. Kanten jurk, lage rommelknot in dr haar met versierselen, hogere hakken dan ikzelf ooit gedragen heb. Die kraken als ze loopt. Dat is een item! Liever geen award want dan moet ik dat podium op! Stel je voor dat men haar hoort aankomen. Vreselijk!
's Avonds staat ze toch op het podium. Geen kraak te horen want het is een zeer luidruchtig feest. Zorgen van niks dus. De award gaat evenwel aan haar neus voorbij. Geeft niks. Is het al bijna zestien jaar geleden dat ze ter wereld kwam? Ze was, samen met onze andere drie uiteraard zelf de hoofdprijs. Een beeldje. Vier beeldjes!
Lieve dochter, kijk om je heen. Lach, leer en leef! Over de rode loper mag je gaan. Je weet Wie dat ding voor je uitrolde.
Zaterdag:
Onze bank bestond (verleden tijd omdat het gevaarte niet meer van ons is) uit drie delen en dient ook als zodanig afgeleverd te worden. Oude vouwwagen achter de auto. Kleedje erover, touwtjes vastgeknoopt en naar het nieuwe nest van oudste kind gereden. Met een joekel van een omweg. Niet omdat we er geen afscheid van kunnen nemen. Welnee, we zitten duidelijk niet vastgebakken aan dat ding, anders was ie nou niet onderweg. Heus niet! Ons karretje vertoont wat mankementen. Klein detail. Het lichtjeswerk deugt alleen maar niet. Linkerremlicht weigert. Evenals rechterrichtingaanwijzer. Beetje spanning is nooit weg maar kost zoveel geld als oom agent de emotie niet aan kan. Twee keer rijden we heen en weer. Even zoveel keer kans om gesnapt te worden. Als dit goed gaat zul je ons voorlopig niet meer horen zaniken. Manlief heeft een route bedacht waarbij de bochten voornamelijk naar links genomen moeten worden. Remmen doet hij alleen als er voor ons een sloot of boom of medeweggebruiker opdoemt. Hopelijk is dat geen overijverige motorpliesie die juist vanavond een extra ritje gaat rijden. We hebben ongelooflijk veel mazzel, naar blijkt. Twee keer zonder slag of stoot met ons meubel naar oudste in de stad. Risico's nemen voor het grut. Halen en brengen en asiel verlenen. Doen we niet moeilijk over. Nou ja... Een beetje moeilijk dan. Hopelijk dat ons meubel het ooit beseft
Het promoten van een bundel letters is af en toe een beetje eng. Dingen bedenken is nog wat anders dan ze uitvoeren. De uitgever wist wel wat ie deed, toen hij na het tekenen van het contract vroeg of je bereid was om ervoor te gáán. Met de visioenen in het hoofd van een feestje omwille van de letters is de auteur overal toe bereid. Parachutespringen. Zwemmen met een kudde haaien, you name it. Slimme ruil. En zo strooide ik mailtjes in het rond, naar de krant, de kerk en verenigingen, ontwierp ik posters en visitekaartjes, hield een boekpresentatie en... Werd opgebeld door de makers van een televisiezender. Dat was een leuk telefoontje met alle ins and outs over mijn lettermix. Gevolg was een uitnodiging voor opnames in café Tinto...
Ik legde de telefoon neer met het gevoel dat ik niet helemaal overzag wat er ging gebeuren. Kwam de kamer in. Daar zaten twee dochters. Die keken elkaar aan met een samenspannersblik.
"Wát heb jij gedaan?
Telefoontje gehad
Van wie?
Televisiezender.
Wat doet jouw boekje in je hand?
Dat had ik even nodig..."
Meer info hadden ze niet nodig, ze scheurden nog net niet hun kleren, wierpen zich wel bijna ter aarde van ontzetting en radeloosheid. Er was er eentje die onmiddellijk onterfd wilde worden. Een de andere verklaarde dat het zo fijn was dat ze bijna van school was want die schande was niet te dragen natuurlijk.
Wanneer je denkt dat dit heel hard is, heb je het mis. Met je passie te koop lopen is tot daar aan toe maar gezweef mag er niet bij zijn. Wat komt er anders terecht van de witte, de bonte, kook, zestig of dertiggradenwas, de strijkerij, kortom: Alles wat er verder nog in de week moet worden neergezet.
Te erven valt er niks. Jawel. Toch! Twee bundels. vol met letters...
Dinsdag:
Mijn telefoon leek van mijzelf maar samen met mijn apparaat was ik alleen maar willoos slachtoffer van een organisatie die 'provider' heet. Hoge kosten deden mij besluiten om mijn verhouding daarmee te beëindigen. Bij mijn supermarkt die ook wel andere levensbehoeften in de schappen heeft liggen, kocht ik onlangs een nieuw startpakket. Een hele ris aan instructies volgde ik op en weldra werd het tijd om van partner te wisselen. Niets nieuws onder de zon tegenwoordig. Tot zover verliep het allemaal zeer gladjes. Kreeg nog wel een smsje: "Jammer dat je mij gaat verlaten." en voelde al een stukje wroeging. De genadeslag viel, toen mijn telefoon de nieuwe heer en meester niet accepteerde. Een klein dingetje moest nog geregeld worden. Oh, het was niets hoor! Zo gepiept waarschijnlijk ook. Apparaat moest nog unlocked worden door een code, blijkbaar uit Timboektoe afkomstig en dat kost dus drie dagen! Dat is helemáál niet anno nu. Begrijp me goed, ik ben natuurlijk helemaal niet verslaafd aan mijn smartje maar moet dát zolang duren in onze hightech overstapmaatschappij? Ben immers klant. Koningin! Niet getreurd. Volg een helpprogramma. Klik op een link en je bent klaar. Nou ja, bijna dan! Via een jungle van vragen kwam ik in de personeelskantine van provider terecht. De smartcrew van provider valt echter niets te verwijten. Het grondpersoneel deed het beter dan de baas. Na wat heen en weer chatten werd mij de sleutel door de mailbox geduwd, waarmee de bevrijding uit de greep van een provider aanstaande was...
Ik had het zelf al bijna opgegeven. Had mij aan de afwas gezet, was gaan stofzuigen om daarna te gaan koken. Een beetje onthouding zou mij geen kwaad doen. Het was een goede manier om niet onder de plak te gaan zitten van een machtig apparaat. Ik moest de spin in mijn eigen web niet willen zijn.
Ja, ja!
Bla bla bla!
Ik lock mijzelf met mijn volgzaamheid aan alles waar iedereen aan meedoet. Met welke reden dus alles gelegaliseerd wordt.
Het wordt nog een harde noot (code) om meeloopgedrag te kraken.
De provider gniffelt...
Woensdag:
Dit is lente! Kopje koffie buiten. Keuken soppen met de tuindeuren open. De was die buiten flappert aan de lijn. De kastanjeboom lacht. Dat kan je zo maar zien. De ene knop na de andere geeft zijn fluwelen kern prijs. De vogels zijn vandaag bijzonder gebekt. Er is eentje die zelfs antwoord op het riedeltije van een mobieltje. De lucht is strakblauw. Ik haal een doekje over de tuintafel, loop weer naar binnen en.... Ok, ik mag regelmatig overdrijven maar nu is het écht schrikken; er wandelt over mijn keukenplavuizen een spin der spinnen. Een joekel is het! Ik handel zoals altijd in zo'n geval: Eerst mijn huiver en kippenvel laten wegtrekken. Beker pakken. Over spinnetje heen zetten. Kartonnetje eronder. Wandeling naar buiten. Spin de vrije aftocht gunnen. Hopelijk heeft ie geen gps.
Later op de dag vang ik er nog twee. Ja, hoor. Het is helemaal lente!
Donderdag:
Niet omdat ik jarig ben maar van die knopjes wordt ie blij! Hoera. Guess what? Heb een chroombook gekregen omdat ik pas over een maand hoop te verjaren. Nou kan ik, zodra mij ook maar letterzin bekruipt, mijn toetsenbordje pakken. Als ik tenminste zo gek ben om tijdens het boodschappen doen dat ding mee te sjouwen, Maar in principe kan het. In het park, de bieb, de kerk, de kermis, kroeg, where-ever! Dat is leuk! De gever ervan is tegelijk een geduchte kaper op de kust. Het apparaat heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, nee, aanzuigende werking op hem. Wel schattig, "Mag ik even op jouw chromeboek?" Geen probleem lieverd. Vind maar veel mogelijkheden voor me uit. Dan speel ik wel weer verder.
Vrijdag:
Gala-avond. Jongste dochter is genomineerd voor een heuse award. Samen met een klasgenote maakte ze één van de beste sectorwerkstukken. Trots op onze dame! Ze heeft een prachtige jurk gekocht en zus zal haar kapsel knutselen. Eindresultaat is prachtig. Kanten jurk, lage rommelknot in dr haar met versierselen, hogere hakken dan ikzelf ooit gedragen heb. Die kraken als ze loopt. Dat is een item! Liever geen award want dan moet ik dat podium op! Stel je voor dat men haar hoort aankomen. Vreselijk!
's Avonds staat ze toch op het podium. Geen kraak te horen want het is een zeer luidruchtig feest. Zorgen van niks dus. De award gaat evenwel aan haar neus voorbij. Geeft niks. Is het al bijna zestien jaar geleden dat ze ter wereld kwam? Ze was, samen met onze andere drie uiteraard zelf de hoofdprijs. Een beeldje. Vier beeldjes!
Lieve dochter, kijk om je heen. Lach, leer en leef! Over de rode loper mag je gaan. Je weet Wie dat ding voor je uitrolde.
Zaterdag:
Onze bank bestond (verleden tijd omdat het gevaarte niet meer van ons is) uit drie delen en dient ook als zodanig afgeleverd te worden. Oude vouwwagen achter de auto. Kleedje erover, touwtjes vastgeknoopt en naar het nieuwe nest van oudste kind gereden. Met een joekel van een omweg. Niet omdat we er geen afscheid van kunnen nemen. Welnee, we zitten duidelijk niet vastgebakken aan dat ding, anders was ie nou niet onderweg. Heus niet! Ons karretje vertoont wat mankementen. Klein detail. Het lichtjeswerk deugt alleen maar niet. Linkerremlicht weigert. Evenals rechterrichtingaanwijzer. Beetje spanning is nooit weg maar kost zoveel geld als oom agent de emotie niet aan kan. Twee keer rijden we heen en weer. Even zoveel keer kans om gesnapt te worden. Als dit goed gaat zul je ons voorlopig niet meer horen zaniken. Manlief heeft een route bedacht waarbij de bochten voornamelijk naar links genomen moeten worden. Remmen doet hij alleen als er voor ons een sloot of boom of medeweggebruiker opdoemt. Hopelijk is dat geen overijverige motorpliesie die juist vanavond een extra ritje gaat rijden. We hebben ongelooflijk veel mazzel, naar blijkt. Twee keer zonder slag of stoot met ons meubel naar oudste in de stad. Risico's nemen voor het grut. Halen en brengen en asiel verlenen. Doen we niet moeilijk over. Nou ja... Een beetje moeilijk dan. Hopelijk dat ons meubel het ooit beseft
zaterdag 11 april 2015
Weeksels 6 april t/m 11 april
Maandag, 2e paasdag.
Vroeger zeiden we: "Hup!" Ons kroost sprong na die uitroep de auto in en we zochten een bos op, om daar met elkaar te gaan sjouwen. Altijd wel eentje die een tak vond, te mooi om te laten liggen. Ook vaste prik dat er iemand moest plassen als we net het laatste tankstation waren gepasseerd voordat we de Drentse niemandslanden indoken. Het kroost reageert niet meer op een aansporing van ons om mee te gaan. Geen "hup!" beweegt hen in door ons gewenste richting. Ergens een knopje kapot zeker. Gevolg: Geen half bos meer in de auto mee naar huis en vooral geen gezeik. Dat klinkt niet netjes maar het is het enige woord dat past, in genoemde setting. Er waren dit jaar een paar met circuitplannen en nog weer anderen moesten leren voor een toets. Geen activiteiten waar onze aanwezigheid bij werd verlangd. Integendeel. We werden verzocht om het hazenpad te kiezen, waar dat ook liggen zou... "Hup, pa en ma!"
Het was wel stil in de auto nu. We kozen een stukje muziek dat al lang niet meer gedraaid was. Tot en met de allerlaatste maat hebben we kunnen luisteren. Bijzondere gewaarwording. Niemand die vroeg of die herrie uit kon. Ook werden we niet in de rede gevallen bij het voeren van een gesprek...
Het was eerlijk gezegd een tweede paasdag om in een doosje te doen. De oude patronen waren bij deze doorbroken. Eigenlijk helemaal passend bij wat we in de afgelopen dagen vierden. Opstanding betekent nieuw leven, houdt in dat oude gedragspatronen niet eeuwig hoeven bestaan. De windsels die overbleven in het graf, vertolken dat. Het gaat zelfs over meer verandering dan de besteding van één dag.
Dinsdag:
Over het vogelnest waar ik kortgeleden een aantal letters over losliet, is veel te melden. Het was me een bende en lawaai af en toe in dat uitgebouwde gebeuren. Maar er kwamen andere geluiden. Privégetjilp op het mobiel van de studievogel kondigde een nieuw nest aan. Het was even lastig om de tijd te verdelen over tentamenstof en bij elkaar te rapen spullen maar vele vleugels maakten licht werk. Vader vogel zorgde weer voor vervoer. Dat zat hem in het bloed. Moeder brak de resten van de noodinwoning af, zocht nog wat wormen voor haar oudste om de eerste dagen op te leven, tjilpte hem nog een paar goede raadgevingen na, waarvan ze toch wel wist dat die niet opgepikt werden en, hup, daar steeg ie weer op. Het kuiken! Naar een nieuw nest. Driehoog. Geen duizelingwekkende diepte maar toch... Vlieg niet te pletter, please!
Woensdag:
Een ietwat snel gedane belofte over het meenemen van de familiebank - op termijn! - is er de oorzaak van dat we ons moeten bezighouden met een nieuwe aankoop. Op onze blauwe bunker die er nu nog staat, kon je in een bocht liggen. Tegenwoordig is dat weer een beetje uit. Een klein vooronderzoek toont aan dat we ondanks dat zullen moeten kromliggen om recht te kunnen zitten. Op tweede paasdag lukte het ons om de meubelboulevard te omzeilen. Door de bank genomen bezoeken we op zo'n dag nooit iets dat met geld uitgeven te maken heeft. Naast tweede feestdagen zijn er nog genoeg momenten om die misstap te doen..
Donderdag:
Van de week las ik dat albinokinderen in Afrika niet veilig zijn. Wie wel? - mag je je inmiddels gaan afvragen - De oude bijgeloven zeggen, dat die kinderen op zijn minst behekst zijn. Ouders die dat niet geloven, staan evenwel onder druk van familie, die hen met verbanning uit de gemeenschap bedreigt als ze dat rare kind - dat wel op een blanke lijkt - niet wegdoen. Zulke kinderen komen terecht op een omheinde plek.Weglopen is er niet bij. Een slaapmatje, weinig eten en zeer slechte hygiënische voorzieningen zijn hun deel. En verder mogen ze de hele dag zelf (z)invullen.
Ver van je bed?
Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik las onlangs weer een verhaal over één van onze oudere medemensen in een luier en een ontbijtje voor zich neer geplant waar bejaarde - ach, wat jammer nou - nét niet bij kon. De thee was al koud, het aan dobbelsteentjes gesneden boterhammetje zag er niet meer zo appetijtelijk uit .Er was een dag in de week bijgekomen: 'Pyamadag'. Met in blij vooruitzicht een douchebeurt, maar dan wel pas in de volgende week. Natuurlijk gebeurt dat niet overal en zéker niet in onze eigen nabijheid. Zó erg kan het niet zijn...
Er kwam niet één soort van bijgeloof aan te pas en een hek stond er ook al niet om heen. Maar weglopen was er toch al niet bij...
Vrijdag:
Supertrots zijn we.
Dochter is samen met een klasgenoot genomineerd voor een echte award vanwege een goeie prestatie. Een sectorwerkstuk!
We hebben haar geprezen. Luid en duidelijk. Bovendien verheugen we ons op het moment van de uitreiking van die award. Mocht dochter toch het ding niet krijgen, breken we natuurlijk de hele tent af...
Overdrijving schaadt.
Vandaag een artikel dat ik op facebook voorbij zag komen; 'Stop positief opvoeden'.
Help! Komen de Spartaanse tijden terug? Het schijnt dat we ons kroost overbevestigen. Dat werkt ten eerste als suiker.Verslavend! Ten tweede word je er doodmoe van. Stel dat je een goede actie van je engeltje gemist hebt. Stel dat je niet in de mood bent, ok, chagrijnig zelfs. Belonen op commando is een ramp. Negatief gedrag negeren is ook niet meer ok. Kind gaat denken dat het alleen maar aandacht krijgt bij wenselijk en niet bij menselijk gedrag.
Ouders mogen weer gaan ontspannen en gewoon mens zijn. Positief opvoeden is zó 2014 en daarvóór! "Wat fijn dat jij je bordje op het aanrecht terugzet" wordt: "Hè, hè, eindelijk steek je ook es een poot uit!"
We zijn loeitrots op dochter. En dat mag ze weten ook. We hebben het haar net weer verteld.
Overdrijf ik nou...? In ieder geval ben ik blij. Ik ben een inconsequente ouder. Elke kans die ik miste om mijn kroost de hemel in te prijzen, gaf me een schuldgevoel. Gelukkig worden daar ook heel veel artikelen over geschreven...
Zaterdag:
Stukje over schuldgevoel dus...
Even zoeken, zo terug...
Ben ik alweer. Gevonden hoor. Vorige week stond er iets over in de Libelle. We compenseren ons te pletter omdat we onze relaties in balans willen houden. Probleem is dat een dag te weinig uren heeft om het iedereen naar de zin te maken. Overboord ermee. Anders worden we depressief en Freud zegt dat depressieve mensen zich zelfs schuldig voelen over dingen die buiten hun bereik liggen. Dán ben je pas ver van huis. Omdat we tijdens het opvoeden weer mens mogen zijn - is dat inclusief al mijn mindere trekjes? Yeah! - komt het nou wel goed met ons. Ik moet toch eens wat minder dingen gaan lezen, vrees ik.
Vroeger zeiden we: "Hup!" Ons kroost sprong na die uitroep de auto in en we zochten een bos op, om daar met elkaar te gaan sjouwen. Altijd wel eentje die een tak vond, te mooi om te laten liggen. Ook vaste prik dat er iemand moest plassen als we net het laatste tankstation waren gepasseerd voordat we de Drentse niemandslanden indoken. Het kroost reageert niet meer op een aansporing van ons om mee te gaan. Geen "hup!" beweegt hen in door ons gewenste richting. Ergens een knopje kapot zeker. Gevolg: Geen half bos meer in de auto mee naar huis en vooral geen gezeik. Dat klinkt niet netjes maar het is het enige woord dat past, in genoemde setting. Er waren dit jaar een paar met circuitplannen en nog weer anderen moesten leren voor een toets. Geen activiteiten waar onze aanwezigheid bij werd verlangd. Integendeel. We werden verzocht om het hazenpad te kiezen, waar dat ook liggen zou... "Hup, pa en ma!"
Het was wel stil in de auto nu. We kozen een stukje muziek dat al lang niet meer gedraaid was. Tot en met de allerlaatste maat hebben we kunnen luisteren. Bijzondere gewaarwording. Niemand die vroeg of die herrie uit kon. Ook werden we niet in de rede gevallen bij het voeren van een gesprek...
Het was eerlijk gezegd een tweede paasdag om in een doosje te doen. De oude patronen waren bij deze doorbroken. Eigenlijk helemaal passend bij wat we in de afgelopen dagen vierden. Opstanding betekent nieuw leven, houdt in dat oude gedragspatronen niet eeuwig hoeven bestaan. De windsels die overbleven in het graf, vertolken dat. Het gaat zelfs over meer verandering dan de besteding van één dag.
Dinsdag:
Over het vogelnest waar ik kortgeleden een aantal letters over losliet, is veel te melden. Het was me een bende en lawaai af en toe in dat uitgebouwde gebeuren. Maar er kwamen andere geluiden. Privégetjilp op het mobiel van de studievogel kondigde een nieuw nest aan. Het was even lastig om de tijd te verdelen over tentamenstof en bij elkaar te rapen spullen maar vele vleugels maakten licht werk. Vader vogel zorgde weer voor vervoer. Dat zat hem in het bloed. Moeder brak de resten van de noodinwoning af, zocht nog wat wormen voor haar oudste om de eerste dagen op te leven, tjilpte hem nog een paar goede raadgevingen na, waarvan ze toch wel wist dat die niet opgepikt werden en, hup, daar steeg ie weer op. Het kuiken! Naar een nieuw nest. Driehoog. Geen duizelingwekkende diepte maar toch... Vlieg niet te pletter, please!
Woensdag:
Een ietwat snel gedane belofte over het meenemen van de familiebank - op termijn! - is er de oorzaak van dat we ons moeten bezighouden met een nieuwe aankoop. Op onze blauwe bunker die er nu nog staat, kon je in een bocht liggen. Tegenwoordig is dat weer een beetje uit. Een klein vooronderzoek toont aan dat we ondanks dat zullen moeten kromliggen om recht te kunnen zitten. Op tweede paasdag lukte het ons om de meubelboulevard te omzeilen. Door de bank genomen bezoeken we op zo'n dag nooit iets dat met geld uitgeven te maken heeft. Naast tweede feestdagen zijn er nog genoeg momenten om die misstap te doen..
Donderdag:
Van de week las ik dat albinokinderen in Afrika niet veilig zijn. Wie wel? - mag je je inmiddels gaan afvragen - De oude bijgeloven zeggen, dat die kinderen op zijn minst behekst zijn. Ouders die dat niet geloven, staan evenwel onder druk van familie, die hen met verbanning uit de gemeenschap bedreigt als ze dat rare kind - dat wel op een blanke lijkt - niet wegdoen. Zulke kinderen komen terecht op een omheinde plek.Weglopen is er niet bij. Een slaapmatje, weinig eten en zeer slechte hygiënische voorzieningen zijn hun deel. En verder mogen ze de hele dag zelf (z)invullen.
Ver van je bed?
Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik las onlangs weer een verhaal over één van onze oudere medemensen in een luier en een ontbijtje voor zich neer geplant waar bejaarde - ach, wat jammer nou - nét niet bij kon. De thee was al koud, het aan dobbelsteentjes gesneden boterhammetje zag er niet meer zo appetijtelijk uit .Er was een dag in de week bijgekomen: 'Pyamadag'. Met in blij vooruitzicht een douchebeurt, maar dan wel pas in de volgende week. Natuurlijk gebeurt dat niet overal en zéker niet in onze eigen nabijheid. Zó erg kan het niet zijn...
Er kwam niet één soort van bijgeloof aan te pas en een hek stond er ook al niet om heen. Maar weglopen was er toch al niet bij...
Vrijdag:
Supertrots zijn we.
Dochter is samen met een klasgenoot genomineerd voor een echte award vanwege een goeie prestatie. Een sectorwerkstuk!
We hebben haar geprezen. Luid en duidelijk. Bovendien verheugen we ons op het moment van de uitreiking van die award. Mocht dochter toch het ding niet krijgen, breken we natuurlijk de hele tent af...
Overdrijving schaadt.
Vandaag een artikel dat ik op facebook voorbij zag komen; 'Stop positief opvoeden'.
Help! Komen de Spartaanse tijden terug? Het schijnt dat we ons kroost overbevestigen. Dat werkt ten eerste als suiker.Verslavend! Ten tweede word je er doodmoe van. Stel dat je een goede actie van je engeltje gemist hebt. Stel dat je niet in de mood bent, ok, chagrijnig zelfs. Belonen op commando is een ramp. Negatief gedrag negeren is ook niet meer ok. Kind gaat denken dat het alleen maar aandacht krijgt bij wenselijk en niet bij menselijk gedrag.
Ouders mogen weer gaan ontspannen en gewoon mens zijn. Positief opvoeden is zó 2014 en daarvóór! "Wat fijn dat jij je bordje op het aanrecht terugzet" wordt: "Hè, hè, eindelijk steek je ook es een poot uit!"
We zijn loeitrots op dochter. En dat mag ze weten ook. We hebben het haar net weer verteld.
Overdrijf ik nou...? In ieder geval ben ik blij. Ik ben een inconsequente ouder. Elke kans die ik miste om mijn kroost de hemel in te prijzen, gaf me een schuldgevoel. Gelukkig worden daar ook heel veel artikelen over geschreven...
Zaterdag:
Stukje over schuldgevoel dus...
Even zoeken, zo terug...
Ben ik alweer. Gevonden hoor. Vorige week stond er iets over in de Libelle. We compenseren ons te pletter omdat we onze relaties in balans willen houden. Probleem is dat een dag te weinig uren heeft om het iedereen naar de zin te maken. Overboord ermee. Anders worden we depressief en Freud zegt dat depressieve mensen zich zelfs schuldig voelen over dingen die buiten hun bereik liggen. Dán ben je pas ver van huis. Omdat we tijdens het opvoeden weer mens mogen zijn - is dat inclusief al mijn mindere trekjes? Yeah! - komt het nou wel goed met ons. Ik moet toch eens wat minder dingen gaan lezen, vrees ik.
zondag 5 april 2015
kostuum
Vroeger zat ik in de kerk tussen twee keer driedelig zwart of grijs. Twee keer op een dag links en rechts geflankeerd worden door onverwoestbaar kostuumtextiel, dat is een ware aanslag op de ontwikkeling van een klein kind. Het was niet de kerkgang die mij nekte, het waren alleen maar die twee zuilen van vooroorlogse kwaliteit herenmode. Die van de oude broeder aan de buitenkant rook nogal muffig trouwens. De beste man gaf me uit één van de vele zakken altijd iets wat opgegeten kon worden, wat ik nooit gedaan heb omdat de herkomst me te gortig leek. We spreken hier over de vroege jaren zeventig. Een tijd waarin tijdens de eredienst een kind nog opging in de massa. Ademen mocht wel. Geen grut in rijen van drie richting toiletten. Bovendien werd mij nooit verteld dat die in de kerk waren. Daar kwam je niet voor, immers!
Kantoorwerk eiste blijkbaar van vader, dat hij gekostumeerd aan zijn bureau zat. In ieder geval was het voor ons als gezin volkomen normaal dat hij van alles aan had. Zo'n pak was het fundament van zijn gekleed bestaan. Dat bevestigt dat 'kleding de man maakt', wellicht. Er ging iets duidelijks van uit. Nu eens verscheen hij in krijtstreep, dan weer in een ruit aan de ontbijttafel. En wanneer zo'n dessin 'uit' was, kwam moeder met een grote plastic zak om al die contrabande te verjagen uit zijn kledingkast. Het ontlokte hem altijd de uitroep: "Zonde van mijn goeie pak." Eigenlijk was hun dialoog over het to be or not to be van zijn kleren, deel van een frequent gespeeld toneelstuk in ons huis, dat we niet graag wilden missen.We verkneukelden ons op het zoveelste bedrijf als het weer zo ver was. Het 'goeie pak' was intussen al op weg naar humane bestemmingen. We wisten nooit waar dat precies was. In de woestijn droegen de mensen het niet, vermoed ik. Het leger des Heils bestond al wel. Nooit namen we de moeite om dit vraagstuk te analyseren. Weg was pech. Voor vader dan...
De jaren gleden in ruiten, strepen en uni langs ons heen. Er waren kinderen die gingen trouwen. Allemaal prachtig gekleed. Vader en moeder waren een hele middag zoet met het zoeken van een pak voor de bruidsvader. Schoonzoon deed het anders. Hij had toch net middagpauze. Met maar een klein aantal minuten verlenging daarvan, keerde hij terug met een ensemble waarvan iedereen zei (toen hij zich erin gestoken had): "Wat is HIJ mooi!" Met mijn zelfgemaakte jurk verbleekte ik daar bijna bij. Het sneeuwde en de foto's getuigen van een stel mensen dat het op gebied van kleding helemaal begrepen had. Gelukkig is elke vorm van arrogantie mij vreemd. U komt maar foto's kijken.
Wéér ettelijke jaren verder, vergaapte ik me als moeder aan onze oudste. Als getransformeerd stond hij daar. Een prins die alleen nog zijn stropdas moest knopen, een oefening waar nog mogelijkheid van ontwikkeling in zat. Er werd niet getrouwd maar er moest een pleidooi worden gevoerd. Als student in rechten kon hij zich zo alvast bekwamen in de combinatie van werken en juist voorkomen. Dat lukte helemaal. Rare gewaarwording. Was deze uit een magazine gekropen jongeman ons eerste kuiken? De kruippakjestijd lag dan al mijlenver achter ons, dit leek wel even een heel ander persoon dan oudste kind, die daar een pluisje van zijn mouw nipte. Prachtig. Zijn oma vond dat ook. Ze zag hem eens in vol ornaat en zei: "Ik moet er bijna van huilen!" Kleinzoon keek haar verbijsterd aan en kwam daarna in razende actie. "Oh nee, dát gaan we niet hebben hier!" riep hij en gooide tijdens het lopen naar zijn kamer van alles uit. Kwam terug in zo weinig mogelijk. Nog net geen Adamskostuum. Ook prachtig, natuurlijk. Maar als ik mag kiezen, ga ik stiekem voor het herenpak. Het komt zo dichtbij het sprookje dat het dan echte héren zíjn. Ook al is het maar de buitenkant
Toevallig ben ik gek op sprookjes. Ze zijn een legale reden om even weg te vluchten uit wat geen leuk verhaal is. Godfried Bomans schreef een meesterlijk stuk over een koning die zijn hermelijntje aan een tak hing om iets menselijks achter te laten tussen het koren. De boer die juist net dáár wilde gaan wandelen om zijn gewassen te controleren, joeg de koning door het veld heen want hij had hem niet herkend als vorst. Waarmee bewezen is, dat zelfs de koning zonder mantel ook maar een man was in zijn hemd...
Kantoorwerk eiste blijkbaar van vader, dat hij gekostumeerd aan zijn bureau zat. In ieder geval was het voor ons als gezin volkomen normaal dat hij van alles aan had. Zo'n pak was het fundament van zijn gekleed bestaan. Dat bevestigt dat 'kleding de man maakt', wellicht. Er ging iets duidelijks van uit. Nu eens verscheen hij in krijtstreep, dan weer in een ruit aan de ontbijttafel. En wanneer zo'n dessin 'uit' was, kwam moeder met een grote plastic zak om al die contrabande te verjagen uit zijn kledingkast. Het ontlokte hem altijd de uitroep: "Zonde van mijn goeie pak." Eigenlijk was hun dialoog over het to be or not to be van zijn kleren, deel van een frequent gespeeld toneelstuk in ons huis, dat we niet graag wilden missen.We verkneukelden ons op het zoveelste bedrijf als het weer zo ver was. Het 'goeie pak' was intussen al op weg naar humane bestemmingen. We wisten nooit waar dat precies was. In de woestijn droegen de mensen het niet, vermoed ik. Het leger des Heils bestond al wel. Nooit namen we de moeite om dit vraagstuk te analyseren. Weg was pech. Voor vader dan...
De jaren gleden in ruiten, strepen en uni langs ons heen. Er waren kinderen die gingen trouwen. Allemaal prachtig gekleed. Vader en moeder waren een hele middag zoet met het zoeken van een pak voor de bruidsvader. Schoonzoon deed het anders. Hij had toch net middagpauze. Met maar een klein aantal minuten verlenging daarvan, keerde hij terug met een ensemble waarvan iedereen zei (toen hij zich erin gestoken had): "Wat is HIJ mooi!" Met mijn zelfgemaakte jurk verbleekte ik daar bijna bij. Het sneeuwde en de foto's getuigen van een stel mensen dat het op gebied van kleding helemaal begrepen had. Gelukkig is elke vorm van arrogantie mij vreemd. U komt maar foto's kijken.
Wéér ettelijke jaren verder, vergaapte ik me als moeder aan onze oudste. Als getransformeerd stond hij daar. Een prins die alleen nog zijn stropdas moest knopen, een oefening waar nog mogelijkheid van ontwikkeling in zat. Er werd niet getrouwd maar er moest een pleidooi worden gevoerd. Als student in rechten kon hij zich zo alvast bekwamen in de combinatie van werken en juist voorkomen. Dat lukte helemaal. Rare gewaarwording. Was deze uit een magazine gekropen jongeman ons eerste kuiken? De kruippakjestijd lag dan al mijlenver achter ons, dit leek wel even een heel ander persoon dan oudste kind, die daar een pluisje van zijn mouw nipte. Prachtig. Zijn oma vond dat ook. Ze zag hem eens in vol ornaat en zei: "Ik moet er bijna van huilen!" Kleinzoon keek haar verbijsterd aan en kwam daarna in razende actie. "Oh nee, dát gaan we niet hebben hier!" riep hij en gooide tijdens het lopen naar zijn kamer van alles uit. Kwam terug in zo weinig mogelijk. Nog net geen Adamskostuum. Ook prachtig, natuurlijk. Maar als ik mag kiezen, ga ik stiekem voor het herenpak. Het komt zo dichtbij het sprookje dat het dan echte héren zíjn. Ook al is het maar de buitenkant
Toevallig ben ik gek op sprookjes. Ze zijn een legale reden om even weg te vluchten uit wat geen leuk verhaal is. Godfried Bomans schreef een meesterlijk stuk over een koning die zijn hermelijntje aan een tak hing om iets menselijks achter te laten tussen het koren. De boer die juist net dáár wilde gaan wandelen om zijn gewassen te controleren, joeg de koning door het veld heen want hij had hem niet herkend als vorst. Waarmee bewezen is, dat zelfs de koning zonder mantel ook maar een man was in zijn hemd...
Weeksels 30 maart t/m 4 april
Maandag:
Met één van de dochters zie ik een tvprogramma over - onder anderen - modellenwerk. Terwijl ik en menig ander lotgenote het absoluut niet kunnen hebben dat meiden tussen de maten 38 en 42 zich zorgen om hun gewicht, taille, zwembandjes of lovehandles maken, blijkt, dat het de modewereld helemáál en volledig in de bol geslagen is. Een model hoort maat 32 te hebben, 34 kan ook nog. Met 36 kom je in de gevarenzône. En alles wat daarboven komt, heet, jawel: Een PLUS model! Mocht ik al trots zijn op mijn twee maten minder binnen een jaar, kan ik me wel weer opbergen want na de plus komt natuurlijk de BIG-EXTRA-BLUBBER-PLUS. Zotternij! En, meisjes van nu, ik zou niet eens meer een modeblad willen inzien! Dat zou eerder verboden moeten worden dan autodrop! (de sponsor van de plusmaat wellicht).
Dinsdag:
Is het de was? Je zou het zo maar denken want het lijkt soms alsof we voor de hele buurt draaien, zó veel zit er in de wasmand. Hoeveel de aanwas van de was ook onze gedachten beheerst, het is niet dé mysterieuze toestand waar ik op doelde. Er is iets anders, iets dat ongrijpbaar is. Het heeft te maken met de gelukzalige blik op het gezicht van één van de kinderen. Die glimlach is niet altijd voor ons bedoeld maar wordt vergezeld van gedachten aan de vijf leden van een ‘boyband’.
Bovenstaande komt uit één van mijn blogs van 2013. De boyband waarover ik schreef, was tot volle bloei gekomen. Inmiddels is dochters kamer behangen met posters waarop iedere keer die vijf hoofden die onze - ouderlijke - nachtmerries frequent willen bezoeken. We hebben een stevige slaapkamerdeur. Die kan dicht. Dat weert bezoek af. Gelukkig! Soms met een aardbeving rammelt het ijzeren kozijn wat. Zolang dat daarbij blijft, zijn we tevreden. En nu slapen wij zelfs een gat in de dag want het illustere gezelschap is uit elkaar, of zo goed als. Het bijhouden van updates laten we over aan onze dochter. Haar gezicht bewolkt om de haverklap omdat haar lievelingen er diverse menselijke trekjes op na blijken te houden die tot nu toe verborgen waren. Ze zou als een strenge moeder hen willen straffen. Notabene, we zijn ooit voor haar plezier heel Amsterdam nog doorgewandeld omdat de vrolijke vijf in het Amstelhotel zouden bivakkeren. Toen we bek-af thuis kwamen 's avonds - want Amsterdam doorsjouwen is gekkenwerk - bleek, dat er met bodyguards en al in den Haag gewinkeld was, die dag. We zochten hen in de verkeerde richting. Ach, de jongens kenden er ook maar één...
Woensdag:
Een droom:
Ik sta in Amsterdam op het perron. De volgende halte is Baflo. Mijn fiets blijkt meegereisd te zijn, wat erg fijn is, want de singels die in de hoofdstad horen, blijken ook in dat kleine Groningse dorpje te liggen. De Prinsengracht vind ik moeiteloos naast de Coöp en de Dam is gebouwd naast het kerkgebouw aan de Lewestraat. Als uw tomtom op tilt slaat, weet u waar dat van komt... Het wordt pas echt problematisch, wanneer ik zie dat het al kwart over drie is terwijl mijn voorleesochtend om kwart over tien zou beginnen. Mijn benen lijken wel van stroop want ik krijg die grachten maar niet achter mij... Helemaal gedesoriënteerd schiet ik wakker. Wat heerlijk dat het nog nacht is en wat balen dat die niet om wil kruipen. Mijn slaap is zeker op de beurs van Berlage blijven steken.
Een aantal uren later sta ik dan toch met mijn boekje in de gang van het kerkgebouw. Een vrouw schudt mijn hand en vraagt of ik Els D. van de lezing ben. LEZING??? Waar is hier de nooduitgang? Nog net weet ik een stevige verhoging van mijn bloeddruk vóór te zijn, door te antwoorden: "Nou, ik ben beginneling in het vak, dus noem het maar: 'delend lezen'. Dat past ook meer bij me". Was me dát even schrikken!
Een gezellige informele ochtend is het. Op een tafel gezeten vertel ik één en ander en voel een klik met het publiek. Dít is leuk!
Vonden zij ook. Een grote bos tulpen staat hier op tafel en een whatsappje met dank voor de geslaagde ochtend, doet me gloeien...
Donderdag:
Dag van de passion. Meelopen met dat grote kruis van vierhonderd kilo. Maar dan wel in gedachten en voor de buis. Het neemt mij mee naar wat ik er vroeger over leerde. Sommige liedjes vind ik helemaal niks in dit geheel, andere aardig gekozen. Is dat belangrijk? Vast niet... Een bijzondere manier om met een eeuwenoude boodschap mensen te bereiken. Wat een werk ook! Petje af! Eerder die dag zag ik al een ander programma over het leven van Jezus Christus. De man die de beelden met woorden aan elkaar lijmde, zei vlak voor de aftiteling: "Óf Hij was een psychisch ziek persoon, een megalomaan (grootheidswaanzinlijder), óf... Hij was wat Hij zei! Je Verlosser! Niets te verliezen, als je die boodschap aanneemt." Een indringende blik van die spreker was het laatste beeld van dat programma. 's Avonds in Enschede neemt Bridget Maasland het woord terwijl ze wat mensen interviewt die allemaal om verschillende redenen op het spektakel zijn afgekomen. Om een bijzonder iemand te gedenken, om een nare periode af te sluiten, om... Maakt het wat uit of ik er iets van vind? Wát ik er van vind? Er gaat wel een rilling door mij heen als ik de menigte "Kruisig hem!" hoor roepen. De mensen van meer dan tweeduizend jaar terug waren vooral uitzinnig van woede. Had ik toen geleefd, was ik ook één van hen geweest. Hadden we dáár een beetje voor staan juichen, een aantal dagen eerder, toen Jezus als koning Jeruzalem binnenreed. Hij kon zichzelf niet eens bevrijden. Een loser! Op het plein in Enschede is het een spel. Er loopt iemand voor de camera. "Ja, joh, loop er fijn doorheen!" lacht Bridget. Ze vervolgt: "Ach, wat maakt het uit, we zijn toch allemaal lekker bezig!"
Maar natuurlijk...
Vrijdag:
Gisteren zag ik Pilatus wachten op het podium. Er biggelde een traan over zijn gezicht. Was die echt? Even daarvoor had de man zijn handen nog in onschuld gewassen. Doe ik ook, elke dag. Zat vanavond in de kerk om goede vrijdag te vieren en de dood van Jezus Christus te gedenken. Onder de indruk liepen we in stilte het gebouw weer uit. En tegelijk weet ik dat het morgen stille zaterdag is maar dat IK dat niet zal zijn. Ik ben namelijk een herrieschopper. Tegelijk een moedervogel die stilte, of in ieder geval harmonie en rust in het nest verlangt. Een mopperkont, die ook kan schaterlachen. Een stresskip. Ook een persoon die tot bedaren te krijgen is (zij het met een beetje veel geduld) Een compensatiezoeker als het leven even niet leuk genoeg is, een...
Een mens, zeg maar.
Met een joekel van een rugtas.
In gedachten neergelegd bij dat kruis, om vervolgens brood en wijn in ontvangst te nemen.
Wee je gebeente als je dat pak larie weer opzoekt om weer op je rug te hijsen!
Zaterdag:
Soms zit ik voor een grote strijkmachine, het ding verorbert slopen en dekbedhoezen alsof het niets is, om vervolgens aan de achterzijde, een tijdje later, ze glad en strak weer tevoorschijn te laten komen. Mijn gedachten over vernieuwing van leven na de dood van Jezus Christus krijgen een nieuwe dimensie omdat dat loeigrote ding voor me in feite niks anders doet als Iemand die de plooien in de levens van kinderen gladstrijkt. Ze hebben verkeerd gelegen: Hola, valse vouw. Ze gaven er de brui aan: Complete bobbels. Ze proberen de schijn op te houden: Kijk nou, een omgekrulde hoek. De handen die erover heen gaan, zijn ook de mooiste niet meer. Ze hebben littekens. Er is iets doorheen geslagen, wat altijd zichtbaar blijft. Nooit vergeten! Dat strijkmachien weet van geen ophouden zolang de stroomtoevoer maar intact blijft. Degene die mijn leven nieuw maakte, ging door de mangel om een tijdje later daar weer uit te voorschijn te komen. Hij heeft en geeft eeuwig leven. Het ligt glad en strak voor me!
Met één van de dochters zie ik een tvprogramma over - onder anderen - modellenwerk. Terwijl ik en menig ander lotgenote het absoluut niet kunnen hebben dat meiden tussen de maten 38 en 42 zich zorgen om hun gewicht, taille, zwembandjes of lovehandles maken, blijkt, dat het de modewereld helemáál en volledig in de bol geslagen is. Een model hoort maat 32 te hebben, 34 kan ook nog. Met 36 kom je in de gevarenzône. En alles wat daarboven komt, heet, jawel: Een PLUS model! Mocht ik al trots zijn op mijn twee maten minder binnen een jaar, kan ik me wel weer opbergen want na de plus komt natuurlijk de BIG-EXTRA-BLUBBER-PLUS. Zotternij! En, meisjes van nu, ik zou niet eens meer een modeblad willen inzien! Dat zou eerder verboden moeten worden dan autodrop! (de sponsor van de plusmaat wellicht).
Dinsdag:
Is het de was? Je zou het zo maar denken want het lijkt soms alsof we voor de hele buurt draaien, zó veel zit er in de wasmand. Hoeveel de aanwas van de was ook onze gedachten beheerst, het is niet dé mysterieuze toestand waar ik op doelde. Er is iets anders, iets dat ongrijpbaar is. Het heeft te maken met de gelukzalige blik op het gezicht van één van de kinderen. Die glimlach is niet altijd voor ons bedoeld maar wordt vergezeld van gedachten aan de vijf leden van een ‘boyband’.
Bovenstaande komt uit één van mijn blogs van 2013. De boyband waarover ik schreef, was tot volle bloei gekomen. Inmiddels is dochters kamer behangen met posters waarop iedere keer die vijf hoofden die onze - ouderlijke - nachtmerries frequent willen bezoeken. We hebben een stevige slaapkamerdeur. Die kan dicht. Dat weert bezoek af. Gelukkig! Soms met een aardbeving rammelt het ijzeren kozijn wat. Zolang dat daarbij blijft, zijn we tevreden. En nu slapen wij zelfs een gat in de dag want het illustere gezelschap is uit elkaar, of zo goed als. Het bijhouden van updates laten we over aan onze dochter. Haar gezicht bewolkt om de haverklap omdat haar lievelingen er diverse menselijke trekjes op na blijken te houden die tot nu toe verborgen waren. Ze zou als een strenge moeder hen willen straffen. Notabene, we zijn ooit voor haar plezier heel Amsterdam nog doorgewandeld omdat de vrolijke vijf in het Amstelhotel zouden bivakkeren. Toen we bek-af thuis kwamen 's avonds - want Amsterdam doorsjouwen is gekkenwerk - bleek, dat er met bodyguards en al in den Haag gewinkeld was, die dag. We zochten hen in de verkeerde richting. Ach, de jongens kenden er ook maar één...
Woensdag:
Een droom:
Ik sta in Amsterdam op het perron. De volgende halte is Baflo. Mijn fiets blijkt meegereisd te zijn, wat erg fijn is, want de singels die in de hoofdstad horen, blijken ook in dat kleine Groningse dorpje te liggen. De Prinsengracht vind ik moeiteloos naast de Coöp en de Dam is gebouwd naast het kerkgebouw aan de Lewestraat. Als uw tomtom op tilt slaat, weet u waar dat van komt... Het wordt pas echt problematisch, wanneer ik zie dat het al kwart over drie is terwijl mijn voorleesochtend om kwart over tien zou beginnen. Mijn benen lijken wel van stroop want ik krijg die grachten maar niet achter mij... Helemaal gedesoriënteerd schiet ik wakker. Wat heerlijk dat het nog nacht is en wat balen dat die niet om wil kruipen. Mijn slaap is zeker op de beurs van Berlage blijven steken.
Een aantal uren later sta ik dan toch met mijn boekje in de gang van het kerkgebouw. Een vrouw schudt mijn hand en vraagt of ik Els D. van de lezing ben. LEZING??? Waar is hier de nooduitgang? Nog net weet ik een stevige verhoging van mijn bloeddruk vóór te zijn, door te antwoorden: "Nou, ik ben beginneling in het vak, dus noem het maar: 'delend lezen'. Dat past ook meer bij me". Was me dát even schrikken!
Een gezellige informele ochtend is het. Op een tafel gezeten vertel ik één en ander en voel een klik met het publiek. Dít is leuk!
Vonden zij ook. Een grote bos tulpen staat hier op tafel en een whatsappje met dank voor de geslaagde ochtend, doet me gloeien...
Donderdag:
Dag van de passion. Meelopen met dat grote kruis van vierhonderd kilo. Maar dan wel in gedachten en voor de buis. Het neemt mij mee naar wat ik er vroeger over leerde. Sommige liedjes vind ik helemaal niks in dit geheel, andere aardig gekozen. Is dat belangrijk? Vast niet... Een bijzondere manier om met een eeuwenoude boodschap mensen te bereiken. Wat een werk ook! Petje af! Eerder die dag zag ik al een ander programma over het leven van Jezus Christus. De man die de beelden met woorden aan elkaar lijmde, zei vlak voor de aftiteling: "Óf Hij was een psychisch ziek persoon, een megalomaan (grootheidswaanzinlijder), óf... Hij was wat Hij zei! Je Verlosser! Niets te verliezen, als je die boodschap aanneemt." Een indringende blik van die spreker was het laatste beeld van dat programma. 's Avonds in Enschede neemt Bridget Maasland het woord terwijl ze wat mensen interviewt die allemaal om verschillende redenen op het spektakel zijn afgekomen. Om een bijzonder iemand te gedenken, om een nare periode af te sluiten, om... Maakt het wat uit of ik er iets van vind? Wát ik er van vind? Er gaat wel een rilling door mij heen als ik de menigte "Kruisig hem!" hoor roepen. De mensen van meer dan tweeduizend jaar terug waren vooral uitzinnig van woede. Had ik toen geleefd, was ik ook één van hen geweest. Hadden we dáár een beetje voor staan juichen, een aantal dagen eerder, toen Jezus als koning Jeruzalem binnenreed. Hij kon zichzelf niet eens bevrijden. Een loser! Op het plein in Enschede is het een spel. Er loopt iemand voor de camera. "Ja, joh, loop er fijn doorheen!" lacht Bridget. Ze vervolgt: "Ach, wat maakt het uit, we zijn toch allemaal lekker bezig!"
Maar natuurlijk...
Vrijdag:
Gisteren zag ik Pilatus wachten op het podium. Er biggelde een traan over zijn gezicht. Was die echt? Even daarvoor had de man zijn handen nog in onschuld gewassen. Doe ik ook, elke dag. Zat vanavond in de kerk om goede vrijdag te vieren en de dood van Jezus Christus te gedenken. Onder de indruk liepen we in stilte het gebouw weer uit. En tegelijk weet ik dat het morgen stille zaterdag is maar dat IK dat niet zal zijn. Ik ben namelijk een herrieschopper. Tegelijk een moedervogel die stilte, of in ieder geval harmonie en rust in het nest verlangt. Een mopperkont, die ook kan schaterlachen. Een stresskip. Ook een persoon die tot bedaren te krijgen is (zij het met een beetje veel geduld) Een compensatiezoeker als het leven even niet leuk genoeg is, een...
Een mens, zeg maar.
Met een joekel van een rugtas.
In gedachten neergelegd bij dat kruis, om vervolgens brood en wijn in ontvangst te nemen.
Wee je gebeente als je dat pak larie weer opzoekt om weer op je rug te hijsen!
Zaterdag:
Soms zit ik voor een grote strijkmachine, het ding verorbert slopen en dekbedhoezen alsof het niets is, om vervolgens aan de achterzijde, een tijdje later, ze glad en strak weer tevoorschijn te laten komen. Mijn gedachten over vernieuwing van leven na de dood van Jezus Christus krijgen een nieuwe dimensie omdat dat loeigrote ding voor me in feite niks anders doet als Iemand die de plooien in de levens van kinderen gladstrijkt. Ze hebben verkeerd gelegen: Hola, valse vouw. Ze gaven er de brui aan: Complete bobbels. Ze proberen de schijn op te houden: Kijk nou, een omgekrulde hoek. De handen die erover heen gaan, zijn ook de mooiste niet meer. Ze hebben littekens. Er is iets doorheen geslagen, wat altijd zichtbaar blijft. Nooit vergeten! Dat strijkmachien weet van geen ophouden zolang de stroomtoevoer maar intact blijft. Degene die mijn leven nieuw maakte, ging door de mangel om een tijdje later daar weer uit te voorschijn te komen. Hij heeft en geeft eeuwig leven. Het ligt glad en strak voor me!
Abonneren op:
Posts (Atom)