Maandag, 2e paasdag.
Vroeger zeiden we: "Hup!" Ons kroost sprong na die uitroep de auto in en we zochten een bos op, om daar met elkaar te gaan sjouwen. Altijd wel eentje die een tak vond, te mooi om te laten liggen. Ook vaste prik dat er iemand moest plassen als we net het laatste tankstation waren gepasseerd voordat we de Drentse niemandslanden indoken. Het kroost reageert niet meer op een aansporing van ons om mee te gaan. Geen "hup!" beweegt hen in door ons gewenste richting. Ergens een knopje kapot zeker. Gevolg: Geen half bos meer in de auto mee naar huis en vooral geen gezeik. Dat klinkt niet netjes maar het is het enige woord dat past, in genoemde setting. Er waren dit jaar een paar met circuitplannen en nog weer anderen moesten leren voor een toets. Geen activiteiten waar onze aanwezigheid bij werd verlangd. Integendeel. We werden verzocht om het hazenpad te kiezen, waar dat ook liggen zou... "Hup, pa en ma!"
Het was wel stil in de auto nu. We kozen een stukje muziek dat al lang niet meer gedraaid was. Tot en met de allerlaatste maat hebben we kunnen luisteren. Bijzondere gewaarwording. Niemand die vroeg of die herrie uit kon. Ook werden we niet in de rede gevallen bij het voeren van een gesprek...
Het was eerlijk gezegd een tweede paasdag om in een doosje te doen. De oude patronen waren bij deze doorbroken. Eigenlijk helemaal passend bij wat we in de afgelopen dagen vierden. Opstanding betekent nieuw leven, houdt in dat oude gedragspatronen niet eeuwig hoeven bestaan. De windsels die overbleven in het graf, vertolken dat. Het gaat zelfs over meer verandering dan de besteding van één dag.
Dinsdag:
Over het vogelnest waar ik kortgeleden een aantal letters over losliet, is veel te melden. Het was me een bende en lawaai af en toe in dat uitgebouwde gebeuren. Maar er kwamen andere geluiden. Privégetjilp op het mobiel van de studievogel kondigde een nieuw nest aan. Het was even lastig om de tijd te verdelen over tentamenstof en bij elkaar te rapen spullen maar vele vleugels maakten licht werk. Vader vogel zorgde weer voor vervoer. Dat zat hem in het bloed. Moeder brak de resten van de noodinwoning af, zocht nog wat wormen voor haar oudste om de eerste dagen op te leven, tjilpte hem nog een paar goede raadgevingen na, waarvan ze toch wel wist dat die niet opgepikt werden en, hup, daar steeg ie weer op. Het kuiken! Naar een nieuw nest. Driehoog. Geen duizelingwekkende diepte maar toch... Vlieg niet te pletter, please!
Woensdag:
Een ietwat snel gedane belofte over het meenemen van de familiebank - op termijn! - is er de oorzaak van dat we ons moeten bezighouden met een nieuwe aankoop. Op onze blauwe bunker die er nu nog staat, kon je in een bocht liggen. Tegenwoordig is dat weer een beetje uit. Een klein vooronderzoek toont aan dat we ondanks dat zullen moeten kromliggen om recht te kunnen zitten. Op tweede paasdag lukte het ons om de meubelboulevard te omzeilen. Door de bank genomen bezoeken we op zo'n dag nooit iets dat met geld uitgeven te maken heeft. Naast tweede feestdagen zijn er nog genoeg momenten om die misstap te doen..
Donderdag:
Van de week las ik dat albinokinderen in Afrika niet veilig zijn. Wie wel? - mag je je inmiddels gaan afvragen - De oude bijgeloven zeggen, dat die kinderen op zijn minst behekst zijn. Ouders die dat niet geloven, staan evenwel onder druk van familie, die hen met verbanning uit de gemeenschap bedreigt als ze dat rare kind - dat wel op een blanke lijkt - niet wegdoen. Zulke kinderen komen terecht op een omheinde plek.Weglopen is er niet bij. Een slaapmatje, weinig eten en zeer slechte hygiënische voorzieningen zijn hun deel. En verder mogen ze de hele dag zelf (z)invullen.
Ver van je bed?
Ik durf het bijna niet te zeggen maar ik las onlangs weer een verhaal over één van onze oudere medemensen in een luier en een ontbijtje voor zich neer geplant waar bejaarde - ach, wat jammer nou - nét niet bij kon. De thee was al koud, het aan dobbelsteentjes gesneden boterhammetje zag er niet meer zo appetijtelijk uit .Er was een dag in de week bijgekomen: 'Pyamadag'. Met in blij vooruitzicht een douchebeurt, maar dan wel pas in de volgende week. Natuurlijk gebeurt dat niet overal en zéker niet in onze eigen nabijheid. Zó erg kan het niet zijn...
Er kwam niet één soort van bijgeloof aan te pas en een hek stond er ook al niet om heen. Maar weglopen was er toch al niet bij...
Vrijdag:
Supertrots zijn we.
Dochter is samen met een klasgenoot genomineerd voor een echte award vanwege een goeie prestatie. Een sectorwerkstuk!
We hebben haar geprezen. Luid en duidelijk. Bovendien verheugen we ons op het moment van de uitreiking van die award. Mocht dochter toch het ding niet krijgen, breken we natuurlijk de hele tent af...
Overdrijving schaadt.
Vandaag een artikel dat ik op facebook voorbij zag komen; 'Stop positief opvoeden'.
Help! Komen de Spartaanse tijden terug? Het schijnt dat we ons kroost overbevestigen. Dat werkt ten eerste als suiker.Verslavend! Ten tweede word je er doodmoe van. Stel dat je een goede actie van je engeltje gemist hebt. Stel dat je niet in de mood bent, ok, chagrijnig zelfs. Belonen op commando is een ramp. Negatief gedrag negeren is ook niet meer ok. Kind gaat denken dat het alleen maar aandacht krijgt bij wenselijk en niet bij menselijk gedrag.
Ouders mogen weer gaan ontspannen en gewoon mens zijn. Positief opvoeden is zó 2014 en daarvóór! "Wat fijn dat jij je bordje op het aanrecht terugzet" wordt: "Hè, hè, eindelijk steek je ook es een poot uit!"
We zijn loeitrots op dochter. En dat mag ze weten ook. We hebben het haar net weer verteld.
Overdrijf ik nou...? In ieder geval ben ik blij. Ik ben een inconsequente ouder. Elke kans die ik miste om mijn kroost de hemel in te prijzen, gaf me een schuldgevoel. Gelukkig worden daar ook heel veel artikelen over geschreven...
Zaterdag:
Stukje over schuldgevoel dus...
Even zoeken, zo terug...
Ben ik alweer. Gevonden hoor. Vorige week stond er iets over in de Libelle. We compenseren ons te pletter omdat we onze relaties in balans willen houden. Probleem is dat een dag te weinig uren heeft om het iedereen naar de zin te maken. Overboord ermee. Anders worden we depressief en Freud zegt dat depressieve mensen zich zelfs schuldig voelen over dingen die buiten hun bereik liggen. Dán ben je pas ver van huis. Omdat we tijdens het opvoeden weer mens mogen zijn - is dat inclusief al mijn mindere trekjes? Yeah! - komt het nou wel goed met ons. Ik moet toch eens wat minder dingen gaan lezen, vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten