Met één van de dochters zie ik een tvprogramma over - onder anderen - modellenwerk. Terwijl ik en menig ander lotgenote het absoluut niet kunnen hebben dat meiden tussen de maten 38 en 42 zich zorgen om hun gewicht, taille, zwembandjes of lovehandles maken, blijkt, dat het de modewereld helemáál en volledig in de bol geslagen is. Een model hoort maat 32 te hebben, 34 kan ook nog. Met 36 kom je in de gevarenzône. En alles wat daarboven komt, heet, jawel: Een PLUS model! Mocht ik al trots zijn op mijn twee maten minder binnen een jaar, kan ik me wel weer opbergen want na de plus komt natuurlijk de BIG-EXTRA-BLUBBER-PLUS. Zotternij! En, meisjes van nu, ik zou niet eens meer een modeblad willen inzien! Dat zou eerder verboden moeten worden dan autodrop! (de sponsor van de plusmaat wellicht).
Dinsdag:
Is het de was? Je zou het zo maar denken want het lijkt soms alsof we voor de hele buurt draaien, zó veel zit er in de wasmand. Hoeveel de aanwas van de was ook onze gedachten beheerst, het is niet dé mysterieuze toestand waar ik op doelde. Er is iets anders, iets dat ongrijpbaar is. Het heeft te maken met de gelukzalige blik op het gezicht van één van de kinderen. Die glimlach is niet altijd voor ons bedoeld maar wordt vergezeld van gedachten aan de vijf leden van een ‘boyband’.
Bovenstaande komt uit één van mijn blogs van 2013. De boyband waarover ik schreef, was tot volle bloei gekomen. Inmiddels is dochters kamer behangen met posters waarop iedere keer die vijf hoofden die onze - ouderlijke - nachtmerries frequent willen bezoeken. We hebben een stevige slaapkamerdeur. Die kan dicht. Dat weert bezoek af. Gelukkig! Soms met een aardbeving rammelt het ijzeren kozijn wat. Zolang dat daarbij blijft, zijn we tevreden. En nu slapen wij zelfs een gat in de dag want het illustere gezelschap is uit elkaar, of zo goed als. Het bijhouden van updates laten we over aan onze dochter. Haar gezicht bewolkt om de haverklap omdat haar lievelingen er diverse menselijke trekjes op na blijken te houden die tot nu toe verborgen waren. Ze zou als een strenge moeder hen willen straffen. Notabene, we zijn ooit voor haar plezier heel Amsterdam nog doorgewandeld omdat de vrolijke vijf in het Amstelhotel zouden bivakkeren. Toen we bek-af thuis kwamen 's avonds - want Amsterdam doorsjouwen is gekkenwerk - bleek, dat er met bodyguards en al in den Haag gewinkeld was, die dag. We zochten hen in de verkeerde richting. Ach, de jongens kenden er ook maar één...
Woensdag:
Een droom:
Ik sta in Amsterdam op het perron. De volgende halte is Baflo. Mijn fiets blijkt meegereisd te zijn, wat erg fijn is, want de singels die in de hoofdstad horen, blijken ook in dat kleine Groningse dorpje te liggen. De Prinsengracht vind ik moeiteloos naast de Coöp en de Dam is gebouwd naast het kerkgebouw aan de Lewestraat. Als uw tomtom op tilt slaat, weet u waar dat van komt... Het wordt pas echt problematisch, wanneer ik zie dat het al kwart over drie is terwijl mijn voorleesochtend om kwart over tien zou beginnen. Mijn benen lijken wel van stroop want ik krijg die grachten maar niet achter mij... Helemaal gedesoriënteerd schiet ik wakker. Wat heerlijk dat het nog nacht is en wat balen dat die niet om wil kruipen. Mijn slaap is zeker op de beurs van Berlage blijven steken.
Een aantal uren later sta ik dan toch met mijn boekje in de gang van het kerkgebouw. Een vrouw schudt mijn hand en vraagt of ik Els D. van de lezing ben. LEZING??? Waar is hier de nooduitgang? Nog net weet ik een stevige verhoging van mijn bloeddruk vóór te zijn, door te antwoorden: "Nou, ik ben beginneling in het vak, dus noem het maar: 'delend lezen'. Dat past ook meer bij me". Was me dát even schrikken!
Een gezellige informele ochtend is het. Op een tafel gezeten vertel ik één en ander en voel een klik met het publiek. Dít is leuk!
Vonden zij ook. Een grote bos tulpen staat hier op tafel en een whatsappje met dank voor de geslaagde ochtend, doet me gloeien...
Donderdag:
Dag van de passion. Meelopen met dat grote kruis van vierhonderd kilo. Maar dan wel in gedachten en voor de buis. Het neemt mij mee naar wat ik er vroeger over leerde. Sommige liedjes vind ik helemaal niks in dit geheel, andere aardig gekozen. Is dat belangrijk? Vast niet... Een bijzondere manier om met een eeuwenoude boodschap mensen te bereiken. Wat een werk ook! Petje af! Eerder die dag zag ik al een ander programma over het leven van Jezus Christus. De man die de beelden met woorden aan elkaar lijmde, zei vlak voor de aftiteling: "Óf Hij was een psychisch ziek persoon, een megalomaan (grootheidswaanzinlijder), óf... Hij was wat Hij zei! Je Verlosser! Niets te verliezen, als je die boodschap aanneemt." Een indringende blik van die spreker was het laatste beeld van dat programma. 's Avonds in Enschede neemt Bridget Maasland het woord terwijl ze wat mensen interviewt die allemaal om verschillende redenen op het spektakel zijn afgekomen. Om een bijzonder iemand te gedenken, om een nare periode af te sluiten, om... Maakt het wat uit of ik er iets van vind? Wát ik er van vind? Er gaat wel een rilling door mij heen als ik de menigte "Kruisig hem!" hoor roepen. De mensen van meer dan tweeduizend jaar terug waren vooral uitzinnig van woede. Had ik toen geleefd, was ik ook één van hen geweest. Hadden we dáár een beetje voor staan juichen, een aantal dagen eerder, toen Jezus als koning Jeruzalem binnenreed. Hij kon zichzelf niet eens bevrijden. Een loser! Op het plein in Enschede is het een spel. Er loopt iemand voor de camera. "Ja, joh, loop er fijn doorheen!" lacht Bridget. Ze vervolgt: "Ach, wat maakt het uit, we zijn toch allemaal lekker bezig!"
Maar natuurlijk...
Vrijdag:
Gisteren zag ik Pilatus wachten op het podium. Er biggelde een traan over zijn gezicht. Was die echt? Even daarvoor had de man zijn handen nog in onschuld gewassen. Doe ik ook, elke dag. Zat vanavond in de kerk om goede vrijdag te vieren en de dood van Jezus Christus te gedenken. Onder de indruk liepen we in stilte het gebouw weer uit. En tegelijk weet ik dat het morgen stille zaterdag is maar dat IK dat niet zal zijn. Ik ben namelijk een herrieschopper. Tegelijk een moedervogel die stilte, of in ieder geval harmonie en rust in het nest verlangt. Een mopperkont, die ook kan schaterlachen. Een stresskip. Ook een persoon die tot bedaren te krijgen is (zij het met een beetje veel geduld) Een compensatiezoeker als het leven even niet leuk genoeg is, een...
Een mens, zeg maar.
Met een joekel van een rugtas.
In gedachten neergelegd bij dat kruis, om vervolgens brood en wijn in ontvangst te nemen.
Wee je gebeente als je dat pak larie weer opzoekt om weer op je rug te hijsen!
Zaterdag:
Soms zit ik voor een grote strijkmachine, het ding verorbert slopen en dekbedhoezen alsof het niets is, om vervolgens aan de achterzijde, een tijdje later, ze glad en strak weer tevoorschijn te laten komen. Mijn gedachten over vernieuwing van leven na de dood van Jezus Christus krijgen een nieuwe dimensie omdat dat loeigrote ding voor me in feite niks anders doet als Iemand die de plooien in de levens van kinderen gladstrijkt. Ze hebben verkeerd gelegen: Hola, valse vouw. Ze gaven er de brui aan: Complete bobbels. Ze proberen de schijn op te houden: Kijk nou, een omgekrulde hoek. De handen die erover heen gaan, zijn ook de mooiste niet meer. Ze hebben littekens. Er is iets doorheen geslagen, wat altijd zichtbaar blijft. Nooit vergeten! Dat strijkmachien weet van geen ophouden zolang de stroomtoevoer maar intact blijft. Degene die mijn leven nieuw maakte, ging door de mangel om een tijdje later daar weer uit te voorschijn te komen. Hij heeft en geeft eeuwig leven. Het ligt glad en strak voor me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten