Weeksels: 28 december (2015) t/m een heel klein stukje 1 januari (2016)

Maandag:

Op de drempel van komende jaarwisseling regent het toekomstverwachtingen op facebook. Die kan je aanklikken en het duurt maar even en de glazen bol geeft je persoonlijke analyse prijs. Ze durven wel daar! Een bende geld, een baby... Dat gooi je allemaal niet zomaar met het badwater weg! Ze zijn in de war met die baby, wat ik je brom. Het is net een sprookje met feeën die mij elk een mooie wens komen brengen. Verveeld wikkel ik al die goeie gaven uit het inpakpapier. Er zit wéér geen zelf-kleren-opruimende-wasrobot bij, verdorie! Het klapstuk is een grote liefde die op me schijnt te wachten.

Gaap!!!

...

Heb ik al!

Dinsdag:

Voor je beurt praten noemen ze dat. Het oude jaar nog niet onder de loep genomen en toch al verder gluren. Van het NOS-jaaroverzicht en echte columnisten, die per letter betaald krijgen, wordt zoiets verwacht. Maar een wouldbe-auteur hoeft zich natuurlijk niet aan de regels te houden.

Of wel?

Moet ik het dan hebben over die jurk, die zwart of blauw - nee zeg, ben je belazerd. Goud! - was. Of over Nepal? Die piloot met de dichte deur? Je suis Charlie? De vallende kranen? Blattergate? Moet dat allemaal weer zwart op wit?

Ben je mal.

Voor noppes zeker... Pff!

Woensdag:

Intussen ben ik verdwaald geraakt op het pad van facebook-vraagstukken.

Wat vinden mensen het leukst aan jou?

Wat zijn je sterke en zwakke punten?

Wie zijn je allerbeste vrienden van dit jaar geweest?

Enzovoorts...

Was ik maar niet op dat pad gaan sjouwen! Let wel, de uitslagen zijn allemaal zalvend-zoet- positief. Soms gelardeerd met een milde berisping die evenwel uitnodigt tot zelfmassage. En als het even kan mag elke lezer bevestigen wat geschreven staat - als je tenminste je rapportjes publiceert -  wat van de 'aai-over-de-bol' een oneindig relaxnummer maakt. Dat kost tijd, is lachwekkend en komt op zijn zachtst gezegd nogal ongeloofwaardig over en in de horoscoop geloof ik ook niet. Dus nee, dank u. Gezichtsanalyse dan? Kunnen ze ook bij facebook. Hilarisch! Fysieke leeftijd: 71 jaar. Mentale variant; 23. Krijg dat maar eens bij elkaar. En bedankt trouwens! Is de punt van mijn neus wel goed gemeten? Zijn mijn treurplooien te diep? Hebben ze wel goed naar de poppetjes van mijn ogen gekeken? En nou niet gelijk gaan instemmen of ontkennen want dan krijgen we die massagetafel weer.

Donderdag+

Ok. Niet achteruit blikken, niet vooruit zwetsen. What to do? Hoe vullen we het gat? In ieder geval wordt het een korte letterspoeling, deze week. Dat item is zo hier en daar wel eens langsgekomen op dit kwaakkanaal. Niet voor niets heb ik de letters en dagelijkse draaibeurten parallel gelegd omdat ze op elkaar lijken en deel uitmaken van het dagelijks leven. Publiceren is vers twee. Het vereist wat extra inspanning en lef maar je krijgt er niks van. De laatste facebookanalyse waaraan ik mij durfde te wagen, luidde: Wat is een bijbeltekst die bij je past?

Uitslag: Jozua 1:9

Boodschap en bevestiging all in.

Gezegend nieuw jaar!

Weeksels 21 t/m 27 december

Maandag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen miss Universe werd verkozen. Wat een moeilijke klus want ze waren allemáál zo prachtig, die dames op dat podium. Bijna net zo mooi als jij en ik. Presentator Steve Harley had een papiertje in zijn hand en maakte er een fantastisch spektakel van. En nóg ging het mis. Mevrouw Colombia kreeg een kroon op het hoofd maar het ding werd twee minuten later er weer af gerukt want het had mevrouw Filippijnen moeten wezen. En wat heerlijk dat niet al die meiden zich uit woede massaal op Steve wierpen. Er worden er voor minder gelyncht tenslotte. Op een dag doen we allemaal afstand van onze kronen om ze aan de voet van het Kerstkind te leggen. Wie de kroon past...

Dinsdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen er een enorme worstelpartij plaats vond. In de postarena wel te verstaan. En dan zeggen ze dat het allemaal zo afneemt en dat er vijftien miljoen minder kaarten waren dan de jaren hier voor. Hopelijk zijn de allerbelangrijkste bezorgd. Te weten, de groeten aan al die mensen die eenzaamheid ervaren. Die niet meer zo rekenen op een vriendelijk woord. De rest gun ik het ook maar wie onachtzaam de vijfenzeventigste kaart aan de slinger bindt, kan ook wel tot na de kerstdagen wachten op nummer zesenzeventig.

Woensdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen we bijna met een zomerjas aan naar buiten konden. Gelukkig weten we inmiddels allang dat het Kerstkind vast niet midden in de winternacht geboren is. Dan ook maar korte metten met de herdertjes? En drie wijzen? Welk getal me trouwens wel beter uitkomt want toen ons grut nog klein was, tekende één van hen op de muur. Je zal een stuk of tien wijzen vereeuwigd zien! En het zijn altijd de onbewaakte ogenblikken want in de nacht was het blijkbaar tijd voor een creatieve uitspatting. Onze eerste verwondering op eerste kerstdag gold die keer niet het Kerstwonder maar drie levensgrote kerels op de muur.
"Kun je dat voortaan midden op de dag doen en bij voorkeur op een blaadje papier?"
"Ja maar, daar passen ze toch helemaal niet op!"

Donderdag:
En het geschiedde...
Dat in die dagen in alle winkels mensen vertwijfeld rondliepen. Gedesoriënteerd. Gefrustreerd omdat de kwarteleitjes op waren. En de amuses niet glutenvrij. Even daarvoor had ik net alle boodschappenmagazines bij het oud papier gedeponeerd. Wat een bevrijding! Ook had ik gelezen van een moeder die koste wat het kost (en wat kostte het véél) een vijfgangendiner op tafel wilde zetten maar omdat de stoom al uit haar oren kwam, kon ze beter gewoon een blik soep opentrekken ter wille van de vrede waar je zo makkelijk van zingt tussen de dennennaalden. Haar man en kinderen konden haar maar niet aan het verstand peuteren dat ze liever een droog broodje zonder stress aten dan kreeften met gooi, en smijtwerk. Wat hebben luie mensen het dan makkelijk! Of misschien zijn die zelf door schade en schande wijs geworden? Ik ging bij de kassa mijn afbakbroodjes met smeerkaas betalen en zigzagde mijn winkelwagentje naar buiten.
Eet smakelijk.

Kerstdagen:
En het geschiedde...
Dat in die dagen alles weer gezegd was over de komst van de Mensenzoon, die geen baby bleef.
Dat alle dingen weer gereed stonden om van te genieten.
Dat de aller, aller, állerlaatste kerstkaart bezorgd was.
Dat iedereen, nou ja, bijna iedereen, op zijn kerstbest gekleed was.
Dat we Jezus welkom heetten in onze wereld en ons eigen leven.
Dat de mooiste gezangen opstegen naar de hemel.
En de meest intense gebeden.
Omdat we Hem niets anders kunnen bieden dan lege handen (als we tenminste onze kerstfratsen los kunnen laten)
Dan kan Hij ze vullen met een feest zonder einde.

Weeksels 14 t/m 19 december

Maandag;
Nu alles hangt en staat voor het vieren van Kerstfeest kunnen we achterover gaan leunen. Mooi niet! Samen met ons jongste kind teken ik scherpe, rechte en stompe hoeken. De graden worden nauwkeurig nagemeten en we worden er bijna gelukkig van. Vroeger moest je ook de definities van hoeken en lijnen uit je hoofd kennen. Dat was gewoon stampwerk dus je kon er een dikke voldoende voor scoren, vonden de opvoeders. Nergens een muur van wiskundezwakheid om me achter te verschuilen. Overigens ben ik nog steeds trots op de tien die bovenaan het proefwerkblad prijkte. Hij misstond wel erg tussen al die vieren en andere onvoldoendes, dus weigerde ik te geloven in een honorarium boven de zes. "Zal ik er een komma tussen zetten? Misschien voelt dat vertrouwder" smaalde de wiskunde man. Die belofte werd gelukkig niet ingelost. "Zielig gedrag" noemt mijn kind dat gemier met prestaties. Zijn eigen verwachting van cijfers over lijnenwerk is helemaal niet in het geding, eigenlijk (Boeien!!!!)  Ze staat om zo maar te zeggen  loodrecht op mijn flashbacks.

Dinsdag:
De kerstkaartmarathon is nu in volle gang. Handenvol kerstpost, elastiekjes en postzakken. Van de honderdvijftien miljoen die in het hele land worden verwacht , heb ik een groot aantal in handen gehad vandaag. Soms tref je als voorbereider een lege huls. Een enveloppe waar het kaartje uit is verdwenen. En dat is jammer want van sommige exemplaren is veel werk gemaakt. Enveloppen dichtplakken mensen! En bij de adressering niet wegdromen of teveel vertrouwen stellen op de kennis van de postbode want die is ook niet oneindig. Sommige van hen dragen in hun dna een ingebouwd postcodeboek mee maar moet er een dienst geruild worden, dan is Leiden in last want de student die nu rondsjouwt met uw liefdevolle letters, doet weliswaar zijn stinkende best maar hij kent de buurt niet. En dan zit er geen lijn in

Woensdag:
Wat een geweldig idee om midden in hectische tijden ook nog even een muur over te sausen. Dat betekent dat de kast vol boeken even leeg moet. Peulenschil! Gewoon driehonderd keer heen en weer lopen en zorgen dat de boel  in dozen langs weer een andere wand opgestapeld wordt. Daar stond trouwens eerst de bak met schoolboeken van jongste. Het leermateriaal schuift even een paar meter op wat weer een ander logistiek probleempje veroorzaakt. En wat hebben we onwetend weer een bende stof vergaard! In de avond zien we dat in Geldermalsen er nog veel meer van zijn plek raakt omdat er ander stof is opgewaaid met betrekking tot een groot aantal te verwachten asielzoekers en andere mensen hebben grote moeite met het plaatselijke migrantenbeleid. M.E. en relschoppers staan lijnrecht tegenover elkaar en dat is foute boel. Dan liever een volksverhuizing binnenshuis...

Donderdag:
Het resultaat is prachtig dus de boel kan weer op zijn plek. Allerbeste moment om alles goed uit te zoeken want boeken zijn uit, volgens een aantal ingezetenen op ons adres. En dus kan volgens hen minstens drievierde van de verzameling wel weg. Stumperds! Ze weten niet hoe lekker het is om alleen al te kijken naar de dikke pillen die je vroeger verslond en daarom alleen al niet kwijt wil. Ook niet hoe leuk het is om tussen alle bezigheden door even weg te dromen bij al die letters. En toch moet er wel wat gebeuren dus besluiten we - de één met wat minder pijn in het hart dan de ander - te gaan schiften. Recepten kun je opzoeken op de pc, dus doei kookboek, je bent toch nooit mijn eerste liefde geworden. Evenals al die tuiniergidsen waarin de plaatjes zo leuk zijn maar de voorbeelden in het echie zo bewerkelijk. De trouwbijbel krijgt een ereplek. Niet om stof aan te trekken maar juist om het dagelijks van ons leven af te blazen.

Vrijdag:
En wat zit het nou gezellig! Kijk es naar de kast. Rechte boekenruggetjes. Het was de moeite wel waard. Zojuist heb ik een geurkaarsje aangestoken en de kerstboomlichtjes pinkelen vriendelijk in het rond om maar goed duidelijk te maken dat de kerstvakantie is begonnen. Jongste kind is daar ook hoorbaar blij over want de geodriehoek is nu even weg geschoven in die schoolboekenbak die allang weer op zijn plek staat. Mijn gedachten nemen een bocht naar een ander soort bak, een kribbe, waar ooit een klein kind in heeft gelegen. Niet in een warme opgeruimde kamer. Ook niet omringd door pinkellichtjes en de geur zal zeker weten niet geleken hebben op wat wij branden.

Zaterdag:
Er sijpelen hier kerstkaarten binnen en ik heb de neiging om er een elastiekje om te binden. Daarnaast bevindt zich een kerstpakket waarvan ik de inhoud zo snel mogelijk kwijt wil achter kastdeurtjes want dan krijg ik weer overzicht. Huh? Maar jij was toch die gezellige rommelkont? Tja, je zal zo'n image meeslepen je hele leven. Daar ben je mooi klaar mee. En mensen vinden het lastig, geloof ik, om hun beeld van een ander bij te moeten stellen. How sad! Het maakt helemaal niet uit of je reputatie nog geldig is of niet. Of soms. Het kerstkind dat in een stinkstal werd geboren, voelt zich in alle huizen thuis waar men Zijn verjaardag viert. Hij is, zoals Jesaja zegt, de wonderbare Raadsman, sterke God, eeuwige Vader en Vredevorst. Over image gesproken. Het is maar net uit welke (scherpe) hoek de Kerstwind waait!

Weeksels 7 t/m 12 december

Maandag:
Geen verhandelingen over het uitzwaaien van de grote kindervriend. Helemaal klaar met die gast. Dat suggereert ondankbaarheid maar niets is wat het lijkt. De maand heeft meer in petto en dat moet allemaal nog gevierd worden. Op de markt kocht ik afgelopen zaterdag voor vijf euro een groot boeket bloemen. Het was eigenlijk meer een pákket. Mooi hoor, armen vol blauwe besjes, gipskruid en alstroemeria. Ergens op ons terras bevindt zich nog een hele grote aarden pot waar het hele zwikje in kan. Laat ik nou dit jaar verstandig zijn en niet alles in één keer klaar willen hebben (wie lacht daar?) De beste vruchten groeien langzaam dus misschien ook wel een gedegen schema dat ons huis in kerstsferen brengt, En vertel me niet dat het niet nodig is om dat te willen of dat ik het (kerst)kind weggooi met het badwater of ander sop, omdat het helemaal verdrongen wordt door onze versierkul, want dat weet ik allemaal heus wel maar de buren doen het immers ook. Welk moment zal ik reserveren voor het alleen maar ontwarren van snoertjes om vervolgens te constateren dat het vergeefse moeite was? Can't wait...

Dinsdag:
Vorig jaar kocht ik een set van drie rotan ringen die door ijzerkettinkjes bij elkaar gehouden worden. In die ringen zijn haakjes aangebracht om kleinigheden aan op te hangen. Het leek zo'n leuk ding maar het is een kreng. Hing de hele zomer in de garage dus kreeg ik uiteraard ruzie met die kettinkjes die net als lichtsnoertjes op mysterieuze wijze om elkaar heen waren gaan kronkelen. Dat is het gevolg van de wet van onherroepelijke warboel. Dat leverde geen kerstgedachten op. Na het partijtje vrij worstelen met de drie hoelahoeps  moest er boven de tafel nog een systeem bedacht worden want daar moest ie komen te hangen. Het resultaat: flutgezicht, verspilde energie en een hoop commentaar waar mijn geliefde kritische huisgenoten gewoon gelijk in hadden. In de garage hangt dus weer aan een haak een set van drie rotan ringen. Voor vijf euro af te halen. De opbrengst gaat naar een goed doel. Een fonds voor gefrustreerde huisvrouwen met teveel kerst-fröbelgekte of zo.

Woensdag:
Natuurlijk kunnen we het niet helpen, dat gedonderjaag met naaldboomtakken, bakjes met een kaars er in of andere dingen die opgehangen of neergezet moeten worden. We trappen er massaal in, wat grappig is en ook het bewijs dat de fröbelgenen al eeuwen geleden moeten zijn verdeeld over de mensheid. En vanaf dat moment ging het woekeren. Wie wel eens een les over celdeling heeft gehad, weet dat er geen houden meer aan is en daarom gaan we dus maar los. Mijn eerste versierheriinnering dateert van die ene keer dat ik op een dag uit school  kwam en direct al in de gang tegen een enorme crêpe-papieren klok op liep. Zo'n ding waarover Godfried Bomans eens zo treffend zei dat ze opgevouwen weinig voorstellen maar naderhand toch meevallen. En verder, hoever je ook keek, waren er zilverkleurige slingers, gouden kerstballen en andere dingen waar je acuut adhd van oploopt. Nee, dan heb je veel meer aan de miskoop, bestaande uit drie ringen van ro... Enzovoorts.

Donderdag;
Nog geen bal opgeschoten met die kerstsier. Nog even en alles kan ongeopend retour richting garagekast. Dat  klinkt bijna aanlokkelijk, eerlijk gezegd. Intussen knallen de etalages los en is er een facebook-bericht van een winkel die kerststallen verkoopt. Blijkbaar is het kindeke Jezus het meest gewilde item in december want de poppetjes die Hem moeten voorstellen, worden geroofd en daarom heeft de kerststalverkoper besloten dat Jezus voortaan aan de kassa verkrijgbaar is waardoor Hij, zonder dat het winkelpersoneel het misschien besefte, het middelpunt van het feest wordt. Wat al eeuwenlang de bedoeling was maar Hij raakt steeds uit beeld door onze toeters en bellen.
Het lied: "Hij kwam bij ons, heel gewoon" kan ik nu alleen niet meer los zien van kassahandelingen. Er is een hoge prijs voor dit feest betaald.

Vrijdag:
Extra werk in het grote postcircus. Veel kerstkaartjes al. En ik had nog zó gezegd: "Geen klein prut'. Maar nee, niet luisteren natuurlijk. Gevolg: Onleesbare adressering en dan heeft de post het natuurlijk weer gedaan als de boel niet voor de kerstdagen gearriveerd is. Sommige mensen maken er echt een potje van. "Voor tante Miep" lees ik. Fijn voor het lieve mens maar waar moet ik haar plaatsen? Voor mijn neus staat de postkast met vakjes waar straatnamen op zijn aangebracht. Die kast is gewillig genoeg maar kent ook zijn beperkingen want tante Miep is namelijk niet de enige gelukkige kerstpostonvangster. Zo krijgt een mevrouw die twee straten verderop woont, de post van tante Miep misschien. Stel dat zij elkaar wel kennen maar niet zo kunnen zetten. Denkt u dat tantetje uw kaart nog ontvangt? Ik zou het risico niet durven nemen... Wel is het fijn als ik nog een beetje op tijd klaar ben want er is thuis nog een boel te doen.

Zaterdag:
Hè hè, het staat en hangt allemaal hoor. De keuken leek een waar slagveld en de huiskamer keek ook sip maar alle werksporen zijn al uitgewist. Voorbereiding is maar alles. Dat heeft niet iedereen in de vingers. Maar er valt veel uit geschiedenissen te leren. Zo las ik jaren geleden 'het geslacht Björndal,'  een Noorse familiekroniek waarin onder anderen de toestanden voor het kerstfeest beschreven worden. Met een hoop gekook en gebak en zo maar geen gepieker over ophangsystemen. En dit alles geschiedt een aantal weken voor kerst onder bezielende leiding van een soort dorpstante die tegelijk tot haar honderdste de baker was van de hele streek  en die het allemaal overzag en het beste wist. Zo'n mevrouw zou zich een rolberoerte zijn geschrokken als ze zag wat wij allemaal van stal haalden want in de tijd van het boek werd de overdaad van wildbraad en drank slechts in devotie opgediend. En van versieren wisten die lui ook wel wat maar dan ging het vooral om houtsnijwerk van nuttige producten. Kortom; een boek waaruit je de dennengeur moeiteloos opsnuift.  Nou is er een Zweedse kerstmarkt, dit weekend. Zal ik gaan of laat ik em schieten? Iets kopen om op te hangen hoeft toch al niet meer.  Daar hangt nog wat in de garage immers (...) Ik ben er nog niet uit. Laat ik in ieder geval maar afsluiten met een Scandinavische kerstwens: 'God Jul'.

Weeksels 30 november t/m 5 december

Maandag:
Het boek Spreuken verbaast zich om een groot aantal dingen. Soms kan de schrijver het allemaal niet meer bijfietsen. Hij verwoordt het met de volgende woorden: "Drie dingen zijn te wonderlijk voor mij. Vier dingen kan ik niet bevatten." Snapfactor uitverkocht. Zo verging het mijzelf tenminste toen ik gisteren een stukje nieuws tot mij nam over rechten van bejaarden in zorginstellingen. Hele gewone dingen in de dagelijkse verzorging worden ineens omschreven als een recht. En vervolgens kan dat je dus ontnomen worden. Dat is niet iets om te snappen. Dat is iets om razend van te worden. Geen frisse neus meer en geen douchebeurt eens in de maand en - we zijn al lang bij perplextoestand nummer vier - na een ongelukje geen recht meer op een schone luier. Hier zakt je de broek van af en niemand, ook de zustèèèr (!) niet,  die 'm nog weer ophijst want daar moet ze vast eerst de waslijst van rechten voor doornemen.

Dinsdag:
Er werd al een hele poos in alle talen gezwegen over 'Round Robin',  het rondreisboekje. Natuurlijk werd dat gemist tussen alle nonfo op dit blog  maar vandaag kan ik er - hoera! -  helderheid over verschaffen. Een snelle opfriscursus leert dat het gaat om blanco stevige (!) notitieschriften waar een aantal meiden zich in uitgeleefd heeft, voor elkaar. Waarom? En hoe? Volgens een aantal huisgenoten vooral heel kansloos. Leuk voor vijf minuten maar niet in verhouding staand tot de echte essenties zoals geld verdienen, huishoudelijk werk verrichten en andere nuttige dingen waarvan de omschrijving me niet te binnen wil schieten. De verwondering is geheel aan hun kant. Gelukkig ben ik zeer getraind in het negeren van zulke taal en ik geniet van elke bladzij die gecomponeerd werd. Zowel door eigen handen als die van mijn crea-lotgenotes. De schriftjes/boekjes zijn enorm uitgedijd door een keur aan plakwerkjes met driedubbele lijmlaag en extra bijgevoegde bladzijden. In alles wat je ziet, leest en ruikt (lijm snuiven is eerste levensbehoefte bij crea-bea's), proef je de aandacht voor de persoon die het gaat krijgen. Het leek wel sinterklaasavond, afgelopen vrijdagavond. Zó zit, als het goed is, een echte pakjesavond in elkaar.
Dus...

Woensdag:
Er is veel om je over te verwonderen. Soorten van koopkracht bijvoorbeeld. In de Hema loopt een echtpaar van - hoe zeg je dat netjes? - ver gevorderde leeftijd. ZIJ loopt voorop met het winkelmandje en HIJ ziet het niet echt meer zitten dus vervolgt HIJ sloffend zijn weg. En vooral die van zijn boterbloempje die niet zal rusten voordat het lijstje in haar haar hand afgewerkt is. Zonet heeft HIJ het woord 'koffie' even laten vallen maar niks hoor, geen reactie natuurlijk. De kaarsen en fotolijstjes hebben ze net gehad maar het speelgoed staat hem nog te wachten. Mevrouw staat stil en kijkt om zich heen. Op haar gezicht lees ik irritatie en "Ik-mag-het-weer-oplossen-allemaal". ZIJ heeft maar net gedaan of ze dat gezeur om koffie niet gehoord heeft want als HIJ eenmaal zit, kan ZIJ het verder wel schudden. ZIJ zal maar net doen of ze dat geslenter niet merkt. Straks krijgt HIJ een flinke bak troost en een gebakje. HIJ is inmiddels in het stadium dat het klaar moet zijn ongeacht wat de portemonnee zegt. En dát scheelt een hoop! Dat is haar troost. "Hé, is dit niet leuk voor die kleine van...?"
Zie je wel...
HIJ knikt.

Donderdag:
"Mam, ik zet mijn schoen morgenavond".
 "Tuurlijk niet, dat hebben we wel gehad hoor, daar ben je te oud voor".
"In mijn klas mogen een heleboel ook nog."
"Ja, als ik dáár altijd rekening mee moet houden."
...
Na het capituleren fiets ik naar de Aldi. Kikkers en muizen. Pepernoten, Chocoladeletters. Nog één keertje dan. Eigenlijk weigert mijn hele systeem dit te willen en te doen omdat ik zo blij was ergens van af te zijn. Toen het grut nog helemaal, half of net niet meer geloofde in het bestaan van Sinterklaas - waar wij als ouders overigens geen invloed op hebben uitgeoefend - rende ik heel wat keren midden in de nacht vertwijfeld naar beneden omdat er nog schoentjes gevuld moesten worden. Of  we hoorden voetstapjes in de vroege ochtend. "Kom, we gaan kijken wat er in zit" hoorden we dan. "Eh....ja, zometeen!" zei ik dan. In één keer klaarwakker en in een halve seconde uit bed, richting huiskamer om daar het nodige te doen ter voorkoming van een drama. En dan bedacht ik hoe heerlijk het was, dat dit 'later-als-ze-groot-zouden-zijn'  nooit meer zou hoeven. En kijk nou eens! Vertel ze van het dichtgebeuren en ze trekken lange gezichten. Beschrijf ze de surprises die hun weerga niet hadden en in koor klinkt: "Geen tijd voor!" Doe ze het verhaal hoe Sint (jijzelf) uren heeft gelopen, enzovoorts, pakken zij hun scherm en alles wordt een dag later bezorgd. Maar die schoen moet gezet blijven worden. Ik ben niet verwonderd. Ik sta helemaal paf!

En daarom ben ik net weer naar beneden gesjouwd om gezeur te voorkomen. Om iets in stand te houden wat ik haat. Inconsequent wezen.

Vrijdag:
"Is dat allemaal van u. Al die F-jes?"
De kassajuf keek me aan. Ook al verwonderd want dat had ze  niet achter mij gezocht. Hoe kon ik haar uitleggen dat het ook de beginletter van een woord is dat mijn frustratie over één en ander wilde uitdrukken. Dat het een woord is dat helemaal niet uit moedermonden mag komen maar dat ze het ook maar leren van hun kroost. Ik kon alleen maar meedelen dat ik het leuk vond om drie gelijke letters te kopen die we eigenlijk nooit hoeven hebben rond deze tijd. Altijd de P, de W, drie keer een E, en één keer een J en een M. Doe eens gek. Dat dacht trouwens een Russische kunstenaar ook, toen hij Putin in de chocola zette. Het was dan geen goud waar hij de man mee besloeg maar jammer is het wel. En waarom zou je? "Tja, kan ook mijn buurman in een mal gieten maar niemand kent die gast" zegt de zoetgieter.  ChocoPutin steekt zijn duim omhoog en grijnst zolang hij niet gesmolten is. Volgens mij heeft hij daar bijzonder weinig redenen voor. Dat gaat vast langer duren dan mijn frustratie. Hé, dat begint ook met een F.

Zaterdag:
Heel stiekem kijk ik alvast over deze datum heen, wat zich kenmerkt door het lezen van recepten die ons met kerst mild moeten stemmen. Tegelijk weet ik dat de uitwerking ervan mij nooit uit de handen zal komen want ik ben te makkelijk van aard. Vroeger met kleinere kinderen bestond ons diner uit kreukelfriet, frikadel en vooral veel vrede omdat het mij geen moeite had gekost in de keuken. En hoe lekker het allemaal ook op de plaatjes mag zijn, ik ken mijn gebrek - geen keukenprinses - en dus zorg ik bijvoorbeeld wel voor stoofpeertjes - ruikt zo lekker en roept veel kerstassociaties op - want daar hoef je bijna niet op te letten maar de amuses en het wildbraad laat ik lekker schieten en dus zit de kerst gebakken voordat ie gekookt is. En dat is fijn want er is nog heel wat om je over te verwonderen. De komst van het kerstkind zelf bijvoorbeeld. Die - Is dat allemaal van u? Al die f(out)-jes? - afgerekend heeft met al mijn gebreken. Het is teveel en onbegrijpelijk.