Maandag:
De koelkast en diverse keukenkasten zijn uitgemest. Beter nieuws: Zelf gedaan. Pakjes en zakjes met dramatisch verlopen houdbaarheidsdatum gingen rigoureus de vuilnisbak in. We hebben onszelf zeer veel slecht voedsel bespaard alleen jammer dat we er ook voor betaald hebben. Iets wat maar snel vergeten moet worden.
Wat hebben we hiervan geleerd?
Eh...
Let op, er komt voortaan elke week een menulijst waar niet van afgeweken mag worden. En dat zal ons vast heel prijsbewust maken. Als voordeel kleeft hier aan, dat we ook nog eens overzicht houden in alle laden en op de kastplanken. En wat dacht je van onze portemonnee? Wat een heerlijk georganiseerd leven! Bent u er nog?
Dinsdag:
Onlangs vermeldde ik dat onze huistelefoon ons in de steek had gelaten. Verontruste familieleden vroegen of we nog leefden en werden per app gerustgesteld. Het was een goeie manier om te ontdekken of een vaste lijn nog wel nodig is. Nodig? Wat is precies nodig? Het ontbreken van communicatiemateriaal is hoogstens een beetje lastig. Maar natuurlijk. Een apparaat is nog tot daar aan toe. Wil het spook dat 'wifi' heet af en toe even wegglijden, moet je nog eens komen praten. Het is bijna net zo belangrijk als ademhalen. Nee, dan vroeger. Wij als ouders stammen nog uit de tijd van de grijze ptt-telefoons. En als die ons riepen, gehoorzaamden wij. Waar we ook mee bezig waren. Vervolgens verlieten we onze vaders en moeders om elkaar en een tiptoetstelefoon aan te hangen. Een hele vooruitgang, al was je nog steeds aan de belplek gebonden. De 'looptelefoons' stelden ons in staat om vaardigheden aan te leren die misschien minder goed voor de mens zijn. Bellen en tegelijk je gras maaien, belastingformulier invullen of een trui breien, maakt van ons een jachtig soort mensen. Gelukkig bestaan er nog familieleden die nog ouder zijn dan wij. Ze toverden ergens een ander apparaat voor ons van een plank, een knol van een ding met een kringelsnoer dat de term vaste telefoonlijn helemaal in zich meedraagt. Je kunt geen kant op. De tijden van weleer herleven en telefoneren wordt weer tot kunstvorm verheven. Heel mindfull ook, één ding tegelijk doen.
Woensdag:
Op de tv zie ik een spotje van een opleidingsinstituut. Naast een begeerlijke tablet, smartwatch of tijdschriftenbon belooft het studeerwalhalla ook een nieuw leven. Heel aanlokkelijk allemaal. Dan word je bijvoorbeeld verzorgende omdat het vroeger niet is gelukt. Vergeet het maar lekker. Amper stageplekken en al helemaal geen BBL-plaatsen te vinden. Er moeten weer een aantal instellingen sluiten en de thuiszorg ging ook weer op haar muil. Gevolg: Vakmensen met jarenlange ervaring op straat terwijl er ook nog heel veel aan de studie zijn voor een mbo-diploma. Blijkt dat het hbo had moeten zijn. Alsof het allemaal niks kost. Of was dat ook eigenlijk de bedoeling van zo'n nieuw leven? Dan zijn letters zeker heerlijk gewillig? Vergeet ook dat maar. Gratis. Dat zijn ze wel. Voorlopig.
Donderdag:
Doosjes, doosjes en nog eens doosjes. Vanmorgen hielden mijn postcollega's en ik duizenden doosjes in handen. Onhandige stukken post van de vriendenloterij. Het formaat van al die plagerij deed denken aan een telefoonhoesje. Sterker nog, Die kon zomaar in je bezit komen want het formaat klopte precies. Of wil je liever gewoon een miljoentje of zo? Alleen maar een wincode intikken op de display van het neppe kartonnen mobieltje in dat omhulsel (als ik nog één keer 'doosje' zeg, wordt het gevaarlijk denk ik). Zonder het te weten duizenden lotsbestemmingen voor alle adressen in mijn handen. Allemaal kansen op een soort van nieuw leven. Wat een verantwoordelijk beroep heb ik toch. En ik heb er niet eens een studie voor gevolgd.
Vrijdag:
Een baan waar geen studie aan vooraf ging, kan zomaar voorbij zijn. Betrekkingen waar jarenlang voor geblokt is trouwens ook. Het blijft dus uitkijken naar vacatures met, zoals dat heet, 'passende functies'. Daar componeer je dan een beeld van een motivatiebrief bij, je drukt op verzenden en verder hoop je er het beste van. Er lopen hier twee jonge mensen rond die het hele circus nog voor zich hebben. Af en toe zou ik wel met ze willen ruilen want net als zij nu, wist ik vroeger ook niet echt waar het heen moest. En je zegt net zoals je eigen ouders, dat hun jeugd de allerfijnste tijd van leven is om vervolgens allerglazigst aangestaard te worden. Dat zien zij nou helemaal niet zo. Ze willen wel wat zijn maar de weg ernaar toe valt zo lang. "Jij kan tenminste zelf bepalen wat je doet!" is één van de antwoorden.
Zaterdag:
Oud leven, nieuw leven. Waar ging het ene in het andere over? Niks van gemerkt dat het gebeurde. Maar is dat erg? De vraag stellen is em beantwoorden. We hebben een dikke twintig jaar samenleven met ons grut achter de rug. Ik noem expres het woord 'opvoeden' maar niet want stel dat ze het lezen. Dan is het commentaar niet van de lucht. Laatst benoemde één van de vier een jeugdherinnering en we kregen er een dikke 'goed' voor. Hoera! Voor een welwillende ouder is dat hetzelfde als geridderd worden! Die momenten blazen weer nieuw leven in dat niet nader te benoemen proces waar je jaren mee doende bent. Hopelijk vallen we wat dat betreft nog een aantal keren in de prijzen. Anders vergaat het ons net als de pakjes en zakjes uit de keukenkast.
zaterdag 27 februari 2016
zaterdag 20 februari 2016
Weeksels: 15 t/m 20 februari
Maandag:
Na het genieten van een prachtig uitzicht vanuit de appartementsramen op de Noordzee, de wandelingen op de pier, de boulevard, het Binnenhof, de jubileumzoen op de blauwe loper van de Ridderzaal, de rit met een tram en allemaal andere heerlijke momenten is je feestweekend zomaar weer voorbij. Om dat nog extra te onderstrepen, werd er op de ochtend van ons vertrek van ons verlangd dat wij ons onderkomen schoon zouden achterlaten. Zelf doen scheelt een behoorlijke slok op de borrel van de avond ervoor maar de eisenlijst van de vakantieonderneming liegt er niet om. Het is een waar ontmoedigingsbeleid: "Geachte gast, indien u zo'n stomme vrek bent die het allemaal weer zelf wil oplossen, moet u het zelf maar weten ook. U mag gaan vegen, kloppen, soppen, boenen, zuigen en dweilen. Om tien uur in de ochtend moet het appartement weer in oorspronkelijke staat zijn teruggebracht. Daarna bent u uw vakantie volledig vergeten maar gelukkig kunt u bij ons terecht voor een nieuwe."
Ja ja...
Dinsdag:
Het was even zweten maar het geluk van de gevierde kwart eeuw gaf ons genoeg energie om door al dat gelijkvloerse heen te racen met alles wat nodig was. Ha, dat dacht je maar! Te vroeg gejuicht! We deden de werkkast open en vonden eigenlijk alleen maar de stofzuiger. Geen zeem, dus die ramen werden em niet. Bij nadere inspectie bleek ook dat een dweilstok ontbrak - en thuis heb ik er nota bene wel twee! - waarop iemand in onze gelederen zich vertwijfeld op handen en voeten begon te weren. Dat deed de deur dicht! En bijna te hard, zoals thuis maar ik wist me nog net in te houden. In den Haag houden ze immers niet van aardbevingen (zie vorige week). Ook niet van declareerbonnetjes trouwens.
...
"Geachte accomodatiebeheerder. Hoewel wij van een beetje werken niet vies zijn, wensen wij de ramen niet zelf schoon te likken of onze rug te ruïneren wegens gebrek aan deugdelijk materiaal om de boel schoon te krijgen. Als u wilt dat we ooit nog vakantie komen vieren, maakt u fijn die vijfenzestig euro over."
Woensdag:
Als je net uit een strak glimmend appartement komt, ziet je eigen huis er zo vreselijk vol uit. Dat is natuurlijk oneerlijke strijd want waar in een vakantiewoning vind je boekenkasten, breiwerk, foto's aan de muur en - overal voor het grijpen - minstens honderdvijfendertig oplaad/usbkabeltjes? Met een kritisch oog is niks mis dus trokken we voor de tweede maal die dag een kast open. 'Dag stofzuiger, we zijn er weer. En wie hebben we daar? Hé dweilstok, we hebben je gemist jongen!' Een aantal uren later waren we best blij. Wat nou clean appartement! Our home is our castle. Met een zee aan mogelijkheden.
Donderdag:
Die dweilstok blijft me parten spelen. Een aantal jaar geleden was het ding zelfs hoofdfigurant in een huiselijk geschil. Deurensmijterij kwam er geloof ik niet aan te pas maar zoiets is successievelijk te verdringen, waardoor je altijd gelijk hebt. Mijn dweilstok stond eens tegen een boom, gratis mee te nemen, omdat iemand in ons huis het een onding vond. Nog net op tijd ontdekt. Het kostte nog al wat overredingspogingen om het attribuut weer naar binnen te praten (beledigd natuurlijk). Alleen de belofte dat hij - is dweilstok eigenlijk mannelijk?Nou vooruit dan maar - elke dag gebruikt zou gaan worden, deed hem mokkend besluiten weer deel van ons gezin te worden. Inventaris dan. Evenals degene die er het meest mee speelt. En die belofte, is die nog nagekomen? Geen commentaar. De boom is trouwens een aantal jaren geleden omgehakt. Elk eventueel gelegd verband wordt met kracht ontkend.
Vrijdag:
Dweilen met de kraan open was het. V en D 's faillissement levert een droevig straatbeeld op. Lang geleden kocht ik er schriften op de schoolcampus. Niet de allerduurste want dan kon er ook nog een velletje agendastickers af. Later kwamen de twaalf eerste luiers er vandaan en bij la place genoot ik onlangs nog een ontbijtje. Het heeft blijkbaar niet geholpen. Op de vergrendelde klapdeuren zijn briefjes geplakt. 'Wegens omstandigheden is deze winkel gesloten'. En hoe! Het hele pand is in donkerheid gehuld. De bloemenkoopman er tegenover kan wel opdoeken. Je zou bij hem een bosje kunnen kopen om aan de voet van de oude glorie te leggen. Maar wat heeft het winkelpersoneel daar nou aan?
Zaterdag:
Om in termen van opruimen en schoonmaken te blijven, moet je van te voren eigenlijk bedenken wat er zoal over te vertellen is. Dat heeft te maken met planning. Iets, waar ik niet altijd mee uit de voeten kan. Eigenlijk zie ik vooral nogal veel regen. Die spoelt mijn raam schoon. Is dat iets? Je kunt een heleboel vertellen over de bezem door je relatie of huishouden maar wat moet een lezer daar nou mee. En hoe vind ik goed vergelijkingsmateriaal...? Daarvoor moet je dingen gebruiken die dicht bij jezelf liggen, dingen waar je (een heel klein beetje) verstand van hebt.
'Het is als het leeghalen van je klerenkast'
'Hhhh, weet je wel hoeveel tijd dat kost?'
(Hopelijk geen vijfentwintig jaar)
'Gewoon alles wat je een jaar niet hebt aangehad, wegdoen. En vooral die miskoopjes die je achteraan gehangen hebt. Die staan voor alle rotopmerkingen en ongeduld. Die keren dat je het vertikte om.. Nou ja, je snapt het wel.
'Oeps!'
'En daarna zet je, als je toch met beeldspraak bezig bent, als eindschoonmaak de hele mikmak onder aan boom of liever nog, een kruis want een boom ligt zo om. Gratis meenemen, je weet wel.'
Na het genieten van een prachtig uitzicht vanuit de appartementsramen op de Noordzee, de wandelingen op de pier, de boulevard, het Binnenhof, de jubileumzoen op de blauwe loper van de Ridderzaal, de rit met een tram en allemaal andere heerlijke momenten is je feestweekend zomaar weer voorbij. Om dat nog extra te onderstrepen, werd er op de ochtend van ons vertrek van ons verlangd dat wij ons onderkomen schoon zouden achterlaten. Zelf doen scheelt een behoorlijke slok op de borrel van de avond ervoor maar de eisenlijst van de vakantieonderneming liegt er niet om. Het is een waar ontmoedigingsbeleid: "Geachte gast, indien u zo'n stomme vrek bent die het allemaal weer zelf wil oplossen, moet u het zelf maar weten ook. U mag gaan vegen, kloppen, soppen, boenen, zuigen en dweilen. Om tien uur in de ochtend moet het appartement weer in oorspronkelijke staat zijn teruggebracht. Daarna bent u uw vakantie volledig vergeten maar gelukkig kunt u bij ons terecht voor een nieuwe."
Ja ja...
Dinsdag:
Het was even zweten maar het geluk van de gevierde kwart eeuw gaf ons genoeg energie om door al dat gelijkvloerse heen te racen met alles wat nodig was. Ha, dat dacht je maar! Te vroeg gejuicht! We deden de werkkast open en vonden eigenlijk alleen maar de stofzuiger. Geen zeem, dus die ramen werden em niet. Bij nadere inspectie bleek ook dat een dweilstok ontbrak - en thuis heb ik er nota bene wel twee! - waarop iemand in onze gelederen zich vertwijfeld op handen en voeten begon te weren. Dat deed de deur dicht! En bijna te hard, zoals thuis maar ik wist me nog net in te houden. In den Haag houden ze immers niet van aardbevingen (zie vorige week). Ook niet van declareerbonnetjes trouwens.
...
"Geachte accomodatiebeheerder. Hoewel wij van een beetje werken niet vies zijn, wensen wij de ramen niet zelf schoon te likken of onze rug te ruïneren wegens gebrek aan deugdelijk materiaal om de boel schoon te krijgen. Als u wilt dat we ooit nog vakantie komen vieren, maakt u fijn die vijfenzestig euro over."
Woensdag:
Als je net uit een strak glimmend appartement komt, ziet je eigen huis er zo vreselijk vol uit. Dat is natuurlijk oneerlijke strijd want waar in een vakantiewoning vind je boekenkasten, breiwerk, foto's aan de muur en - overal voor het grijpen - minstens honderdvijfendertig oplaad/usbkabeltjes? Met een kritisch oog is niks mis dus trokken we voor de tweede maal die dag een kast open. 'Dag stofzuiger, we zijn er weer. En wie hebben we daar? Hé dweilstok, we hebben je gemist jongen!' Een aantal uren later waren we best blij. Wat nou clean appartement! Our home is our castle. Met een zee aan mogelijkheden.
Donderdag:
Die dweilstok blijft me parten spelen. Een aantal jaar geleden was het ding zelfs hoofdfigurant in een huiselijk geschil. Deurensmijterij kwam er geloof ik niet aan te pas maar zoiets is successievelijk te verdringen, waardoor je altijd gelijk hebt. Mijn dweilstok stond eens tegen een boom, gratis mee te nemen, omdat iemand in ons huis het een onding vond. Nog net op tijd ontdekt. Het kostte nog al wat overredingspogingen om het attribuut weer naar binnen te praten (beledigd natuurlijk). Alleen de belofte dat hij - is dweilstok eigenlijk mannelijk?Nou vooruit dan maar - elke dag gebruikt zou gaan worden, deed hem mokkend besluiten weer deel van ons gezin te worden. Inventaris dan. Evenals degene die er het meest mee speelt. En die belofte, is die nog nagekomen? Geen commentaar. De boom is trouwens een aantal jaren geleden omgehakt. Elk eventueel gelegd verband wordt met kracht ontkend.
Vrijdag:
Dweilen met de kraan open was het. V en D 's faillissement levert een droevig straatbeeld op. Lang geleden kocht ik er schriften op de schoolcampus. Niet de allerduurste want dan kon er ook nog een velletje agendastickers af. Later kwamen de twaalf eerste luiers er vandaan en bij la place genoot ik onlangs nog een ontbijtje. Het heeft blijkbaar niet geholpen. Op de vergrendelde klapdeuren zijn briefjes geplakt. 'Wegens omstandigheden is deze winkel gesloten'. En hoe! Het hele pand is in donkerheid gehuld. De bloemenkoopman er tegenover kan wel opdoeken. Je zou bij hem een bosje kunnen kopen om aan de voet van de oude glorie te leggen. Maar wat heeft het winkelpersoneel daar nou aan?
Zaterdag:
Om in termen van opruimen en schoonmaken te blijven, moet je van te voren eigenlijk bedenken wat er zoal over te vertellen is. Dat heeft te maken met planning. Iets, waar ik niet altijd mee uit de voeten kan. Eigenlijk zie ik vooral nogal veel regen. Die spoelt mijn raam schoon. Is dat iets? Je kunt een heleboel vertellen over de bezem door je relatie of huishouden maar wat moet een lezer daar nou mee. En hoe vind ik goed vergelijkingsmateriaal...? Daarvoor moet je dingen gebruiken die dicht bij jezelf liggen, dingen waar je (een heel klein beetje) verstand van hebt.
'Het is als het leeghalen van je klerenkast'
'Hhhh, weet je wel hoeveel tijd dat kost?'
(Hopelijk geen vijfentwintig jaar)
'Gewoon alles wat je een jaar niet hebt aangehad, wegdoen. En vooral die miskoopjes die je achteraan gehangen hebt. Die staan voor alle rotopmerkingen en ongeduld. Die keren dat je het vertikte om.. Nou ja, je snapt het wel.
'Oeps!'
'En daarna zet je, als je toch met beeldspraak bezig bent, als eindschoonmaak de hele mikmak onder aan boom of liever nog, een kruis want een boom ligt zo om. Gratis meenemen, je weet wel.'
zaterdag 13 februari 2016
Weeksels 8 t/m 13 februari
Maandag:
Die twee schattige meisjes van de Lidl-stamppotreclame zijn in de afgelopen week nou zó vaak voorbijgekomen dat ik helemaal tegen al mijn gewoontes in, ging surfen om te kijken wat voor soorten ik kan maken naast altijd maar die boerenkoolklont of hutspot. De valse, tevens onware en ondankbare uitroep: "Mam, wanneer eten we eindelijk eens iets anders dan aardappels" maakt, dat ik niet zo goed durf want dan mag ik de Mexicaanse stamp of al die andere soorten zelf gaan opeten en dat ben je na drie dagen ook wel zat. Zelfs als ik smokkel door ingrediënten weg te laten omdat ik vergeten was ze te kopen. En dan is er weinig Mexicaans meer te bespeuren. Maar die twee meisjes zijn zo schattig. Daar doe ik het voor en daarom kijk ik en loopt het water mij in de mond. Wat eten we vandaag? Pasta! Alweeeeer?!
Dinsdag:
Helemaal voorbijgefietst aan het feit dat er nota bene een heel jaar consequent bloggen op de 'weeksels-methode' (klinkt steeds slakkeriger, ieuw!) op zit. En dat terwijl ik in elk begonnen dagboek vroeger nooit verder kwam dan 10 januari. "Ze kan het wel, maar een beetje meer inzet zou helpen" zeiden vroeger de leerkrachten als er weer zo'n vreselijke ouderspreekavond plaatsvond. En dan zat ik thuis te bibberen want er was in een drie maal tien minuten/leraren vast heel veel kwaad te vertellen over mij. Ik dwaal af geloof ik maar jeugdtrauma's zijn nou eenmaal niet aan te sturen of te dempen. Bovendien, moet ik nog wat zeggen over zich herhalende geschiedenis? Nou nee, doe deze keer maar niet. Het ging tenslotte over een jaar lang wauwelen op een blog en je kunt er van zeggen wat je wilt, ik heb toch mooi iets te vieren! Dat vraagt om een feestmaal. Stamppot! En ik mag kiezen vandaag want het is mijn feestje!
Woensdag:
Wat ben ik toch een kluns af en toe. Oh, val me niet al te snel bij want iedereen valt vroeg of laat eens in de prijzen. Laat ik bij mezelf blijven En wat was er nou zo verschrikkelijk? Alwéér iets met een schrijfwedstrijd. 'Leuk voor je. Ja bedankt'. Terwijl ik een heleboel moest invullen aan gegevens, verhaalsjabloon, omzetten in een ander bestandstype enzovoorts, ging er iets fout bij het componeren van een samenvattende quote. Dat komt er nou van! Would-be-auteur! Ga dan ook niet als iedereen erbij zit, iets opsturen. Daar heb je concentratie en stilte bij nodig. Dat moet je in onze huiselijke kring met een lampje zoeken. Of je begeeft je naar boven waar geen tv aanstaat en vier gesprekken tegelijk gevoerd worden...
Die leveren dan wel weer genoeg stof op voor de volgende wedstrijd.
Donderdag:
Vijfentwintig jaar geleden legde ik de laatste hand aan mijn zelf genaaide bruidsjurk. Het was een huzarenstuk en mooier dan alle 1500 reeds uitverkochte trouwjurken van de Nederlandse no-nonsens-textielgigant bij elkaar. De slimste kopers hebben het item op marktplaats gezet voor een beetje meer geld dan die lousy dertig euro. Ik had zo'n jurk graag even van dichtbij willen zien want ik heb nog steeds een zwak voor dergelijke gewaden. Mocht er nog een dochter zijn die... Alhoewel, hoe leuk het kopen, knippen en in elkaar zetten van zeven meter satijn ook was, de nachtmerries erover kwamen er onaangekondigd gratis bij. Dan stond ik tijdens die visioenen in het voorportaal van de kerk en was die jurk per ongeluk toch nog niet helemaal klaar. Hele dag er in gelopen, niks doorgehad en opeens een mankement. Gelukkig was de koster overal op voorbereid en was er gezorgd voor een tafeltje en daarop mijn eigen naaimachine. Reuze handig! Na zwetend ontwaken, bleek dat er op de dag der dagen een witte wade uitgestrooid was over het Noorden. Dat zorgde voor een zoek - de bruid - plaatje.
Vrijdag:
Een kwart eeuw aan elkaar verbonden zijn, verplicht ons tot niets maar we gaan al die jaren toch feestelijk vieren. Buitenshuis, met ons grut, wel te verstaan. Vroeger zat er aan zoiets minstens een receptie vast en een familiebericht in de krant, wat dan wel weer veel kaarten en cadeautjes opleverde. Toestanden die een kosten/baten-analyse rechtvaardigden en ik heb wel eens van een auteur gelezen die zichzelf een reminder gunde bij het zien van al het jubileumleed van anderen. Hij schreef in zijn agenda: "Nooit vermelden dat je ouder wordt." Maar of zijn vrouw het er mee eens was, weet ik niet. Je ontkomt niet aan de herinneringen die komen aanwieken. En ja, het is allemaal omgevlogen, bladiebladiebla. En hij is wat grijzer en ik wat steviger dan toen. Erger is het niet. Het is ons nooit gelukt om samen een kamer te behangen, wat ik ook een vrij stupide testcase vind. Bovendien hou ik helemaal niet zo van behang. En wat dacht je van samen boodschappen doen? Dat is nog eens een aanslag op je relatie. Kwestie van doseren en investeren!
"Heb jij nog de kastinhoud gecontroleerd?
Ben je mal, daar begin ik niet aan.
Nou ja, als er maar wat in huis is, volgende week staan we hier weer.
Ach ja, zo is het. Dit is trouwens wel het derde pakje thee dat in de kar ligt nu. Maakt niet uit hoor. Zoveel plek neemt het ook weer niet in!
Heee, chocola in de kar? Niet doen hè. Niet goed voor je. Ik leg het wel even terug
....
Eigenlijk was het niet de bedoeling dat je het zag liggen maar goed, je hebt gelijk
...
Weet je wat, een fles wijn dan, lekker langzaam genieten in plaats van drie minuten chocoplezier.
Deal!
Nog wc verfrisser nodig?
Vast wel!"
Zolang je nog zo boodschappen mag doen, wordt het vast geen budgetrelatie.
Zaterdag:
Quote: 'We gaan met ons allen gebukt onder het regime van de tiran die geluk heet'. De tekst onder de kop maakte duidelijk dat wij onszelf een juk opleggen als we 24/7 gelukkig moeten zijn (van ons zelf). Ben je dat niet, dan heb je sowieso iets verkeerds gedaan, niet positief genoeg geweest, niet genoeg vertrouwd, helemaal te weinig gebeden of niet de juiste woorden uitgesproken in de schijnbare toverformule die gebed heet. Het lezen van zo'n stuk zet aan tot het weg zwerven van gedachten. Balans opmaken over geluk in de afgelopen vijfentwintig jaren bijvoorbeeld. Altijd naar geluk gezocht? Dat wil je toch niet! Dan kan je nooit eens een keer lekker met de deuren gooien! Eventuele gevolgen kun je altijd declareren want we leven niet voor niets in aardbevingsgebied. Dat biedt een hele boel perspectief voor de volgende kwart eeuw!
Die twee schattige meisjes van de Lidl-stamppotreclame zijn in de afgelopen week nou zó vaak voorbijgekomen dat ik helemaal tegen al mijn gewoontes in, ging surfen om te kijken wat voor soorten ik kan maken naast altijd maar die boerenkoolklont of hutspot. De valse, tevens onware en ondankbare uitroep: "Mam, wanneer eten we eindelijk eens iets anders dan aardappels" maakt, dat ik niet zo goed durf want dan mag ik de Mexicaanse stamp of al die andere soorten zelf gaan opeten en dat ben je na drie dagen ook wel zat. Zelfs als ik smokkel door ingrediënten weg te laten omdat ik vergeten was ze te kopen. En dan is er weinig Mexicaans meer te bespeuren. Maar die twee meisjes zijn zo schattig. Daar doe ik het voor en daarom kijk ik en loopt het water mij in de mond. Wat eten we vandaag? Pasta! Alweeeeer?!
Dinsdag:
Helemaal voorbijgefietst aan het feit dat er nota bene een heel jaar consequent bloggen op de 'weeksels-methode' (klinkt steeds slakkeriger, ieuw!) op zit. En dat terwijl ik in elk begonnen dagboek vroeger nooit verder kwam dan 10 januari. "Ze kan het wel, maar een beetje meer inzet zou helpen" zeiden vroeger de leerkrachten als er weer zo'n vreselijke ouderspreekavond plaatsvond. En dan zat ik thuis te bibberen want er was in een drie maal tien minuten/leraren vast heel veel kwaad te vertellen over mij. Ik dwaal af geloof ik maar jeugdtrauma's zijn nou eenmaal niet aan te sturen of te dempen. Bovendien, moet ik nog wat zeggen over zich herhalende geschiedenis? Nou nee, doe deze keer maar niet. Het ging tenslotte over een jaar lang wauwelen op een blog en je kunt er van zeggen wat je wilt, ik heb toch mooi iets te vieren! Dat vraagt om een feestmaal. Stamppot! En ik mag kiezen vandaag want het is mijn feestje!
Woensdag:
Wat ben ik toch een kluns af en toe. Oh, val me niet al te snel bij want iedereen valt vroeg of laat eens in de prijzen. Laat ik bij mezelf blijven En wat was er nou zo verschrikkelijk? Alwéér iets met een schrijfwedstrijd. 'Leuk voor je. Ja bedankt'. Terwijl ik een heleboel moest invullen aan gegevens, verhaalsjabloon, omzetten in een ander bestandstype enzovoorts, ging er iets fout bij het componeren van een samenvattende quote. Dat komt er nou van! Would-be-auteur! Ga dan ook niet als iedereen erbij zit, iets opsturen. Daar heb je concentratie en stilte bij nodig. Dat moet je in onze huiselijke kring met een lampje zoeken. Of je begeeft je naar boven waar geen tv aanstaat en vier gesprekken tegelijk gevoerd worden...
Die leveren dan wel weer genoeg stof op voor de volgende wedstrijd.
Donderdag:
Vijfentwintig jaar geleden legde ik de laatste hand aan mijn zelf genaaide bruidsjurk. Het was een huzarenstuk en mooier dan alle 1500 reeds uitverkochte trouwjurken van de Nederlandse no-nonsens-textielgigant bij elkaar. De slimste kopers hebben het item op marktplaats gezet voor een beetje meer geld dan die lousy dertig euro. Ik had zo'n jurk graag even van dichtbij willen zien want ik heb nog steeds een zwak voor dergelijke gewaden. Mocht er nog een dochter zijn die... Alhoewel, hoe leuk het kopen, knippen en in elkaar zetten van zeven meter satijn ook was, de nachtmerries erover kwamen er onaangekondigd gratis bij. Dan stond ik tijdens die visioenen in het voorportaal van de kerk en was die jurk per ongeluk toch nog niet helemaal klaar. Hele dag er in gelopen, niks doorgehad en opeens een mankement. Gelukkig was de koster overal op voorbereid en was er gezorgd voor een tafeltje en daarop mijn eigen naaimachine. Reuze handig! Na zwetend ontwaken, bleek dat er op de dag der dagen een witte wade uitgestrooid was over het Noorden. Dat zorgde voor een zoek - de bruid - plaatje.
Vrijdag:
Een kwart eeuw aan elkaar verbonden zijn, verplicht ons tot niets maar we gaan al die jaren toch feestelijk vieren. Buitenshuis, met ons grut, wel te verstaan. Vroeger zat er aan zoiets minstens een receptie vast en een familiebericht in de krant, wat dan wel weer veel kaarten en cadeautjes opleverde. Toestanden die een kosten/baten-analyse rechtvaardigden en ik heb wel eens van een auteur gelezen die zichzelf een reminder gunde bij het zien van al het jubileumleed van anderen. Hij schreef in zijn agenda: "Nooit vermelden dat je ouder wordt." Maar of zijn vrouw het er mee eens was, weet ik niet. Je ontkomt niet aan de herinneringen die komen aanwieken. En ja, het is allemaal omgevlogen, bladiebladiebla. En hij is wat grijzer en ik wat steviger dan toen. Erger is het niet. Het is ons nooit gelukt om samen een kamer te behangen, wat ik ook een vrij stupide testcase vind. Bovendien hou ik helemaal niet zo van behang. En wat dacht je van samen boodschappen doen? Dat is nog eens een aanslag op je relatie. Kwestie van doseren en investeren!
"Heb jij nog de kastinhoud gecontroleerd?
Ben je mal, daar begin ik niet aan.
Nou ja, als er maar wat in huis is, volgende week staan we hier weer.
Ach ja, zo is het. Dit is trouwens wel het derde pakje thee dat in de kar ligt nu. Maakt niet uit hoor. Zoveel plek neemt het ook weer niet in!
Heee, chocola in de kar? Niet doen hè. Niet goed voor je. Ik leg het wel even terug
....
Eigenlijk was het niet de bedoeling dat je het zag liggen maar goed, je hebt gelijk
...
Weet je wat, een fles wijn dan, lekker langzaam genieten in plaats van drie minuten chocoplezier.
Deal!
Nog wc verfrisser nodig?
Vast wel!"
Zolang je nog zo boodschappen mag doen, wordt het vast geen budgetrelatie.
Zaterdag:
Quote: 'We gaan met ons allen gebukt onder het regime van de tiran die geluk heet'. De tekst onder de kop maakte duidelijk dat wij onszelf een juk opleggen als we 24/7 gelukkig moeten zijn (van ons zelf). Ben je dat niet, dan heb je sowieso iets verkeerds gedaan, niet positief genoeg geweest, niet genoeg vertrouwd, helemaal te weinig gebeden of niet de juiste woorden uitgesproken in de schijnbare toverformule die gebed heet. Het lezen van zo'n stuk zet aan tot het weg zwerven van gedachten. Balans opmaken over geluk in de afgelopen vijfentwintig jaren bijvoorbeeld. Altijd naar geluk gezocht? Dat wil je toch niet! Dan kan je nooit eens een keer lekker met de deuren gooien! Eventuele gevolgen kun je altijd declareren want we leven niet voor niets in aardbevingsgebied. Dat biedt een hele boel perspectief voor de volgende kwart eeuw!
zaterdag 6 februari 2016
Weeksels: 1 t/m 6 februari
Maandag:
De ochtendstond heeft behalve goud, vooral waaiweer in de mond. En het zwerk is geverfd met meer dan vijftig tinten grauw. Inmiddels ligt januari achter ons. Nou de rest van de winter nog even afwerken en we kunnen weer opgelucht ademhalen. Was het winter dan? Dertien graden kan het vandaag worden. Genoeg om al het stekend en gevleugeld ongedierte van vorig jaar in leven te houden. Er zullen wat beestjes gesneuveld zijn toen het heel even koud werd maar dat waren de kneusjes natuurlijk. Gelukkig zitten we niet in Zuid-Amerika met al die Zika-tijger-muggen. Nog meer nieuws? Ha, dit is een leuke: Ook al ver van ons bed, namelijk in Libanon, gedoe met een vale gier uit Israël. Die werd gearresteerd wegens verdenking van spionagepraktijken maar dat was te veel eer voor een vogel die zich het liefst en ook eigenlijk alleen maar bezig houdt met het pikken en plukken in dood beestenmateriaal. En daar valt vrij weinig over te rapporteren.
Dinsdag:
De ochtendstond kwam eigenlijk niet echt als een verrassing want slapen was een onmogelijkheid. Hoop (la)waai buiten en twee jeugdigen binnen aan het spoken. Was even vergeten hoe dat was, met het kleine grut vroeger maar ik ben weer helemaal bij. Al is er een klein verschil. Vroeger wankelden wij slaapdronken naar hen toe - kon je gelijk gaan soppen - en nu komen ze uit hun bed voor belangrijke mededelingen:
"Pap, mam, ik kan zo niet slapen.
(Gedoe met emmers en washandjes)
Nee wij nu ook niet meer. Sterkte. Doei"
(Patiënt af)
...
De één had tot twee keer toe die ene teen gestoten (gebroken!) Nummer twee is getroffen door het Pfeiffervirus. Met versterking van buikgriep. Gelukkig hoefden we in de nacht geen bedden te verschonen zoals vroeger maar een aantal uren later stond ik wel mooi met ogen op steeltjes met post te gooien en zuchtte: "Ik heb geen zin in deze dag!"
De collega die dat hoorde, gaf als eye-opener (practical joke) terug:
"Misschien heeft de dag wel zin in jou."
Maar natuurlijk, RvdV!
Woensdag:
Een ochtendstond met nog steeds twee patiënten. De ene met een maag die binnenstebuiten wilde en de ander met rammelteen. Naar de huisarts. Die keek, voelde en overwon. Een dag later dan in mijn bedoeling lag, trouwens. Gebroken tenen vallen echter niet meer in de categorie: 'spoedgeval'.
"Wat we kunnen doen, is het kind naar het ziekenhuis sturen, waar ze net als ik constateren dat de boel gebroken is. Dan wordt ie daar getapet. Maar dat kan ik ook hier doen. Scheelt je een hoop tijd. Er staat niks dwars of zo"
Top! Ga maar na, al die ontelbare keren dat ik wél met verdrietig kind in de ziekenhuiswachtkamer zat en eindelijk na vijf uren de röntgenkamer in, waar dus bleek dat er niets gebroken was.
We wonen dichtbij het gezondheidscentrum, wat ik een groot genot vind. In de vierentwintig jaar ouderschap achter ons waren we stamgast bij zowel consultatiebureau, alle artsen, alle assistentes. alle kamertjes, apotheek enzovoorts als het hulpmiddelenloket, waar ik alvast maar krukken huur. Net zoals een collega-auteur-moeder (mag ik als would-be-auteur zo iemand eigenlijk wel collega noemen?) die toevallig deze week er een stukje over schreef omdat ze daarvoor nog wat extra keren heen en weer fietsen moest. Je hebt niet zomaar alles bij elkaar - paspoort/idkaart/verzekeringspasje - om de huur van stelten te laten registreren. Voor vier euro (....) in de week mag je als moeder je kroost best verplichten die extra poten zelfs mee naar bed te nemen om het bedrag er weer uit te krijgen. "Mam, ik schaam me helemaal dood, daar ga ik écht niet mee naar school!" Dat, zo las ik ook, is wat een uitslover-auteur-moeder te horen krijgt! Volgende keer hink je maar naar school.
Donderdag:
En weer een nieuwe dag! Hoe is het mogelijk hè, dat het elke vierentwintig uur weer raak is. Het is alleen zo maf om in het donker naar je doel te reizen en een aantal uren later stap je naar buiten en zie je waar je terecht gekomen bent. Nou is je werkplek op den duur natuurlijk niet meer echt een verrassing. Nee, dan al die vluchtelingen. Die stappen in het donker aan boord van een boot die naar Griekenland zal varen en met een beetje geluk komen ze bij ochtendgloren daar aan en was het zwemvest niet vervaardigd van sponsmateriaal. En ze hebben geen treinkaartje in de hand maar een (inderhaast in elkaar geflanst) paspoort waarvoor vijfhonderd euro neergelegd moest worden. Een beetje veiligheid kost wat. Gisteren hoorde ik een vluchteling tegenover een documentairemaker zeggen: "Hou maar op met huilen. Daar heb ik niets aan." Gaat er ooit nog een betere ochtend gloren voor die mensen?
Vrijdag:
Een ochtendstond met één patiënt minder. De krukken staan hier tegen de muur want ik ben vergeten ze aan onze weigerachtige puber vast te binden. Het pfeifferkind is nog in diepe rust. Dus even gebruik maken van het tv-alleenrecht. RTL4 brengt onder anderen een item over te volle treinen in de spits. Dat wordt door de reizigers beloond met een 4,7. Aan mij werd niks gevraagd maar ik ben dan ook een domme, gretige, best wel tevreden, gelegenheisreizigster met af en toe een paar minuten vertraging. Ik zou wel gek wezen om die in rekening te brengen want dat kost nog meer energie dan het geven van een slecht cijfer. Gelukkig komt de NS met een eigen onderzoek. Zoiets als: "De Nederlandse Spoorwegen adviseren: Nederlandse Spoorwegen en constateren dat de treinen rijden - zij het zelden op tijd - en de mensen de spits gewoon moeten mijden." Dus, mocht je bijvoorbeeld in het onderwijs werken, bel je gewoon de kindertjes op. "Ga alvast maar aan je sommetjes. Juf komt over een paar uur." Gelukkig is er ook nog nieuws van het facebook-analyse-front. Eén van de testen vertelde mij van de week nog dat mijn leeftijdsommetje uitkomt op 41 jaar. Eén check later: Oh nee, op 37! En ik schijn ook nog Japanse kenmerken te bezitten volgens weer een andere gezichtsscan. Dat is vleiend maar wil iemand me even vertellen hoe ik dat uitleg als we over een week 25 jaar getrouwd zijn?
Zaterdag:
Nog één ochtendstondtirade. Een hele week leuteren over een spreekwoord terwijl het in één zin ook uitgelegd kan worden. En natuurlijk weet iedereen wat het betekent; voor dag en dauw je bed uit zodat je veel kan doen. Helemaal gelukt deze week maar niet altijd even dankbaar gestemd. Want juist als je net even zit om uit te blazen met een bakje koffie, moet er iemand een glas water, ibuprofen, zetpil, paracetamol, emmer om die handel er weer uit te gooien (de zetpil blijft gelukkig zitten) tv aan, tv uit, tv harder, tv zachter, champagne, droge sokken, wel krukken, géén krukken, hulp bij huiswerk of gewoon een weerwoord. En daarna is de koffie koud of piept er weer een wasmachine. En dat terwijl al mijn letters nog in bepaalde volgorde gelegd wilden worden. Heel sneu dus allemaal! Yesss! Gisteren belde de postbaas met de boodschap dat ik vrij ben en nu heb ik dus vandaag plotseling een uitgestelde ochtendstond na een slaapje van meer dan de klok rond! Eerlijk gezegd een ochtendstond om met goud te beslaan!
De ochtendstond heeft behalve goud, vooral waaiweer in de mond. En het zwerk is geverfd met meer dan vijftig tinten grauw. Inmiddels ligt januari achter ons. Nou de rest van de winter nog even afwerken en we kunnen weer opgelucht ademhalen. Was het winter dan? Dertien graden kan het vandaag worden. Genoeg om al het stekend en gevleugeld ongedierte van vorig jaar in leven te houden. Er zullen wat beestjes gesneuveld zijn toen het heel even koud werd maar dat waren de kneusjes natuurlijk. Gelukkig zitten we niet in Zuid-Amerika met al die Zika-tijger-muggen. Nog meer nieuws? Ha, dit is een leuke: Ook al ver van ons bed, namelijk in Libanon, gedoe met een vale gier uit Israël. Die werd gearresteerd wegens verdenking van spionagepraktijken maar dat was te veel eer voor een vogel die zich het liefst en ook eigenlijk alleen maar bezig houdt met het pikken en plukken in dood beestenmateriaal. En daar valt vrij weinig over te rapporteren.
Dinsdag:
De ochtendstond kwam eigenlijk niet echt als een verrassing want slapen was een onmogelijkheid. Hoop (la)waai buiten en twee jeugdigen binnen aan het spoken. Was even vergeten hoe dat was, met het kleine grut vroeger maar ik ben weer helemaal bij. Al is er een klein verschil. Vroeger wankelden wij slaapdronken naar hen toe - kon je gelijk gaan soppen - en nu komen ze uit hun bed voor belangrijke mededelingen:
"Pap, mam, ik kan zo niet slapen.
(Gedoe met emmers en washandjes)
Nee wij nu ook niet meer. Sterkte. Doei"
(Patiënt af)
...
De één had tot twee keer toe die ene teen gestoten (gebroken!) Nummer twee is getroffen door het Pfeiffervirus. Met versterking van buikgriep. Gelukkig hoefden we in de nacht geen bedden te verschonen zoals vroeger maar een aantal uren later stond ik wel mooi met ogen op steeltjes met post te gooien en zuchtte: "Ik heb geen zin in deze dag!"
De collega die dat hoorde, gaf als eye-opener (practical joke) terug:
"Misschien heeft de dag wel zin in jou."
Maar natuurlijk, RvdV!
Woensdag:
Een ochtendstond met nog steeds twee patiënten. De ene met een maag die binnenstebuiten wilde en de ander met rammelteen. Naar de huisarts. Die keek, voelde en overwon. Een dag later dan in mijn bedoeling lag, trouwens. Gebroken tenen vallen echter niet meer in de categorie: 'spoedgeval'.
"Wat we kunnen doen, is het kind naar het ziekenhuis sturen, waar ze net als ik constateren dat de boel gebroken is. Dan wordt ie daar getapet. Maar dat kan ik ook hier doen. Scheelt je een hoop tijd. Er staat niks dwars of zo"
Top! Ga maar na, al die ontelbare keren dat ik wél met verdrietig kind in de ziekenhuiswachtkamer zat en eindelijk na vijf uren de röntgenkamer in, waar dus bleek dat er niets gebroken was.
We wonen dichtbij het gezondheidscentrum, wat ik een groot genot vind. In de vierentwintig jaar ouderschap achter ons waren we stamgast bij zowel consultatiebureau, alle artsen, alle assistentes. alle kamertjes, apotheek enzovoorts als het hulpmiddelenloket, waar ik alvast maar krukken huur. Net zoals een collega-auteur-moeder (mag ik als would-be-auteur zo iemand eigenlijk wel collega noemen?) die toevallig deze week er een stukje over schreef omdat ze daarvoor nog wat extra keren heen en weer fietsen moest. Je hebt niet zomaar alles bij elkaar - paspoort/idkaart/verzekeringspasje - om de huur van stelten te laten registreren. Voor vier euro (....) in de week mag je als moeder je kroost best verplichten die extra poten zelfs mee naar bed te nemen om het bedrag er weer uit te krijgen. "Mam, ik schaam me helemaal dood, daar ga ik écht niet mee naar school!" Dat, zo las ik ook, is wat een uitslover-auteur-moeder te horen krijgt! Volgende keer hink je maar naar school.
Donderdag:
En weer een nieuwe dag! Hoe is het mogelijk hè, dat het elke vierentwintig uur weer raak is. Het is alleen zo maf om in het donker naar je doel te reizen en een aantal uren later stap je naar buiten en zie je waar je terecht gekomen bent. Nou is je werkplek op den duur natuurlijk niet meer echt een verrassing. Nee, dan al die vluchtelingen. Die stappen in het donker aan boord van een boot die naar Griekenland zal varen en met een beetje geluk komen ze bij ochtendgloren daar aan en was het zwemvest niet vervaardigd van sponsmateriaal. En ze hebben geen treinkaartje in de hand maar een (inderhaast in elkaar geflanst) paspoort waarvoor vijfhonderd euro neergelegd moest worden. Een beetje veiligheid kost wat. Gisteren hoorde ik een vluchteling tegenover een documentairemaker zeggen: "Hou maar op met huilen. Daar heb ik niets aan." Gaat er ooit nog een betere ochtend gloren voor die mensen?
Vrijdag:
Een ochtendstond met één patiënt minder. De krukken staan hier tegen de muur want ik ben vergeten ze aan onze weigerachtige puber vast te binden. Het pfeifferkind is nog in diepe rust. Dus even gebruik maken van het tv-alleenrecht. RTL4 brengt onder anderen een item over te volle treinen in de spits. Dat wordt door de reizigers beloond met een 4,7. Aan mij werd niks gevraagd maar ik ben dan ook een domme, gretige, best wel tevreden, gelegenheisreizigster met af en toe een paar minuten vertraging. Ik zou wel gek wezen om die in rekening te brengen want dat kost nog meer energie dan het geven van een slecht cijfer. Gelukkig komt de NS met een eigen onderzoek. Zoiets als: "De Nederlandse Spoorwegen adviseren: Nederlandse Spoorwegen en constateren dat de treinen rijden - zij het zelden op tijd - en de mensen de spits gewoon moeten mijden." Dus, mocht je bijvoorbeeld in het onderwijs werken, bel je gewoon de kindertjes op. "Ga alvast maar aan je sommetjes. Juf komt over een paar uur." Gelukkig is er ook nog nieuws van het facebook-analyse-front. Eén van de testen vertelde mij van de week nog dat mijn leeftijdsommetje uitkomt op 41 jaar. Eén check later: Oh nee, op 37! En ik schijn ook nog Japanse kenmerken te bezitten volgens weer een andere gezichtsscan. Dat is vleiend maar wil iemand me even vertellen hoe ik dat uitleg als we over een week 25 jaar getrouwd zijn?
Zaterdag:
Nog één ochtendstondtirade. Een hele week leuteren over een spreekwoord terwijl het in één zin ook uitgelegd kan worden. En natuurlijk weet iedereen wat het betekent; voor dag en dauw je bed uit zodat je veel kan doen. Helemaal gelukt deze week maar niet altijd even dankbaar gestemd. Want juist als je net even zit om uit te blazen met een bakje koffie, moet er iemand een glas water, ibuprofen, zetpil, paracetamol, emmer om die handel er weer uit te gooien (de zetpil blijft gelukkig zitten) tv aan, tv uit, tv harder, tv zachter, champagne, droge sokken, wel krukken, géén krukken, hulp bij huiswerk of gewoon een weerwoord. En daarna is de koffie koud of piept er weer een wasmachine. En dat terwijl al mijn letters nog in bepaalde volgorde gelegd wilden worden. Heel sneu dus allemaal! Yesss! Gisteren belde de postbaas met de boodschap dat ik vrij ben en nu heb ik dus vandaag plotseling een uitgestelde ochtendstond na een slaapje van meer dan de klok rond! Eerlijk gezegd een ochtendstond om met goud te beslaan!
Abonneren op:
Posts (Atom)