(Pinksrer)maandag:
Het woord 'Pinksteren' is van gisteren. Maar ook van vandaag want we mogen nog steeds twee dagen feestvieren van de kalender. Daarna is het weer mooi geweest. Tel uw zegeningen want je bent er zó maar doorheen als je achteloos eraan voorbij loopt. Als ik eerlijk ben, kost die tweede dag me ook wel eens moeite. Qua invulling. Liedje: "Op een mooie pinksterdag" (vorige eeuw van o.a. Annie M.G. Schmidt) heeft kennelijk een uiterste houdbaarheidsdatum. Ligt natuurlijk aan die hond die erin voorkomt. Je kunt wel zeggen dat tie niet bijt, maar ik ben er nog steeds niet zeker van. En als je er nou eens gewoon geen punt van maakt? Great idea! Zoonlief zei het al vanmorgen: "Vrolijk eh...eh,..." Er was ergens iets blijven hangen, met moederdag lukte het ook - nou ja, het uitspreken van de wens dan want de afwas bleef staan - er móest wat zijn. Komaan, wat zeg je op zulke dagen? Hij kwam er even niet uit. Geeft niks. Hij is nog jong. Elk jaar weer twee dagen kans! En de rest van het jaar laat je - feestkenmerk bij uitstek - de boel maar waaien.
Dinsdag:
"Hee, jij ook in de winkel?"
"Huh...?!" Verwilderd kijk ik om me heen. Ja, blijkbaar ben ik aan het boodschappen doen. Aan mijn arm hangt een winkelmand en er zitten wat eetwaren in. Check! Ja, ik ben er. Wat zeg je bij retorische vragen? "Eigenlijk bouwde ik zojuist een luchtkasteel." Dat mag namelijk als je je voor de verandering eens tussen de saucijzen en de zuivel met mindfullness bezig houdt. De zevende in de rij bij de kassa? Niet chagrijnen maar legale denktijd gebruiken. Band lek? Heerlijk dromend en vooral lopend(!) naar huis. File? Verzin een verhaal. Zo thuis!
De vraagstelster moest natuurlijk nog wel een reactie hebben. Vermoedelijk deed zij niet aan dagdromen want ze stond heel alert naar mij te kijken. Help, hoeveel tijd zat er al tussen vraag en antwoord? Had ze 112 al gebeld? Met tegenzin stapte ik van mijn wolkje. Wenselijk gedrag plegen is natuurlijk een grote zonde in de mindfullnessgedachte maar anders moet ik zoveel uitleggen...
Woensdag:
"Mama, ik hoorde weer een muis vannacht..."
We moeten zo ongeveer opstaan maar bij deze wake-up call kost me dat wat meer moeite dan normaal. Het is eigenlijk meer een uitroep om je hoofd onder je dekbed te stoppen. Eerst maar weer wat kieren dichtkitten en een val zetten. Wie zegt dat het een muis was, overigens. Ben nog maar net beneden en zie een omgekeerde glazen schaal op de grond. Oudste kind dat een nacht hier doorgebracht heeft, ving weer zo'n uit de kluiten gewassen spinnenbeest. Help! Iedere ongenode gast wordt op dit moment gesommeerd te vertrekken! Hoeveel poten er ook aan vast zitten.
Donderdag:
Omdat de rondreisboekjes hun rouleersessie hebben gehad, ligt er weer een nieuwe uitdaging voor mij op tafel. Tafel? Waar is die eigenlijk? Bedolven onder lagen knipsels, lintjes, papier, verfspullen, kraaltjes, lijmpot enzovoorts. Waar is *&&%**( dat kleine quote-je dat ik uitgeknipt had. Zoeken tussen laag drie en vier. Ook enkele opruimsystemen die deze schatten voor mij nog een klein beetje overzichtelijk willen herbergen, staan er bij maar volledig leeggehaald kunnen ze op dit moment niets voor me betekenen.
"Mam, wat gaan we eten?
Eten? Ben je nou helemaal zot geworden, dat doen we volgende week wel weer eens."
Eerlijk gezegd komt dit in elke hobbymanie meerdere keren voor. Wel sta ik er zo vreselijk alleen in. Geen één van de kinderen heeft het gen meegekregen. Dat is zeer verontrustend!
"Vroeger verveelde ik mij nooit!
Ja mam, dat weten we nou wel. Je las al je boeken driehonderd keer en je speelde gitaar en je handwerkte. Weet je niet zeker dat je niet in een verkeerd tijdsbestek geboren bent. Beter had je als kasteelvrouw ergens achter het raam zitten friemelen met draadjes."
...
Hm, geen slecht idee eigenlijk.
...
Tien minuten later staan alle dozen en bakken weer in de kast en de pannen op het fornuis.
Omdat een mens niet leeft bij was en hobby alleen.
Nou ja,,,
Ik wel, misschien.
Oh ja, nog geen muis gevangen.
Vrijdag:
Het weer is nog wisselvalliger als ikzelf, deze meimaand. Daarom is het zo fijn dat het nieuwe afdakje klaar is (Duizendmaal dank lieve kerel van mij) Het vorige was aan flarden gewaaid in de lentestorm in Maart. In ieder geval kan dus die eeuwige was weer naar buiten. Het nieuwe exemplaar terrasbeschutting is nog groter ook dan de vorige. Hee, dan kan je dus een tweede droogmolen-anker kopen en die ergens in het terras monteren, hoef je geen pemanente (lelijke) waslijnen aan te brengen en wanneer de was gevouwen weer in de kast ligt, verwijder je het drooggevaarte weer en komt een relaxmomentje/biertje/wijntje/kaarsje-aan onder ons nieuwe baldakijn! Even kijken op buienradar wanneer de volgende bui komt.
(Wederom geen muizenissen)
Zaterdag:
Naast het papiergefröbel was er nog een project. Blokken haken (en daarna materiaal halen voor deze nieuwste verslaving). Gistermiddag aangebeld bij de initiatiefneemster en als bewijs van lidmaatschap van deze club mijn meegenomen haaknaald getoond. Yes! Mocht naar binnen. Samen hebben we al die blokken aan elkaar zitten haken. Kunstwerk! En hij is voor... Ja, dat zeg ik niet want dan word ik geroyeerd als clublid. Communitywork! Helemaal van nu dus.
Nog steeds geen alarm op knaagdier-gebied. Klokkenluidster wist het zéker maar wij zijn inmiddels al weer achterover gaan leunen. "Je zag ze vliegen mekind!" Andere spruit komt naar beneden en heeft een nachtmerrie gehad. Mams was er niet meer! Nee hoor, kijk maar. Ik zit hier, drink mijn koffie, doe mijn ding - wat af en toe volgens inwonend kroost een discutabele bezigheid is - en ben dankbaar dat je net weer wat stof tot schrijven hebt geleverd want ik moet ook nog brood halen en het schóót maar niet op met de afronding van deze week. Jahaa, ik heb het mezelf opgelegd, dit huiswerk maar ik wil dit gewoon kúnnen. Niemand die erom gevraagd heeft. En ik doe het lekker toch!
zaterdag 30 mei 2015
zaterdag 23 mei 2015
Weeksels 18 t/m 24 mei
Maandag:
Het laatste traject school tot aan de zomervakantie. Daarna geen één kind meer op de basisschool. Achttien jaren rondgesjouwd daar. Voor het laatst sportdag, nieuwsbrief, verkeersexamen, musical enz. Het is niet de vraag of we het missen gaan maar meer de bevestiging van wat ons kroost regelmatig meent te moeten zeggen: Je wordt oud(er) papa/mama! Zien we eruit alsof we daarvan onder de indruk zijn?
Dinsdag:
Zit in de trein. Zojuist bij het wegglijden van het station vertelde iemand via de intercom dat de tijd van vertrek de juiste was. Hoera! En dat voor een vervoersbedrijf. Je zult maar mogen vertellen dat je schema klopt. Hopelijk kunnen de reizigers het nieuws een beetje aan. Doet me een beetje denken aan het feest in vliegtuigen wanneer het de piloot heeft behaagd zijn vogeltje weer veilig aan de grond te zetten. Hij deed gewoon zijn werk lijkt me. De hoeveelheid opluchting komt tot uitdrukking in het applausvolume. Het is een enorme gok, deelname aan verkeer. En al helemaal in de lucht want we sturen zelf niet. Linke boel natuurlijk al geldt dat niet voor iedereen... Bij deze stel ik voor om elke dag te applaudisseren voor elke stap die ik mag doen in de levensreis omdat de Reisleider dat toestaat. Lucht in mijn longen en benen om op te gaan. Zijn werk is Zijn liefde.
En andersom.
Ja, hè, hè....
Niks ervan, het is een wonder!
Goede reis.
Woensdag:
Ophef over onze Nederlandse inbreng op het Eurovisie songfestival. To be or not to be van een broekpak met zorro-cape, zag ik in een flits. Trijntje had alles gegeven, vertelde ze tijdens de talkshows. Maar ze bedoelde vast niet de inkijk die haar kledingstuk bood. Ze stond, zoals uitdrukkelijk vermeld, met opgeheven hoofd op Nederlandse bodem. Nieuws van de bovenste plank dus. Inmiddels, ook niet onbelangrijk, zijn er een aantal boten met vluchtelingen onderschept nadat zij een paar dagen op zee gezwalkt hebben. Arme mensen, die ook alles wat ze hadden, gegeven hebben aan mensen die hen vertelden dat ze met een boot mee konden...
Donderdag:
Het haakvirus heeft toegeslagen. Even een paar lapjes voor een project haken, vervolgens niet meer kunnen ophouden. En dan zie je weer nieuwe ideeën waardoor je het gevoel hebt dat aan je eerste levensbehoefte (lees: dat ene kleurtje blauw) vandaag nog voldaan moet worden. En laten ze het nou nog hebben ook, in die ene winkel. Hoe gelukkig kan je zijn? Alle zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat ene blok kan nog wel af vóór het koken. Terwijl de saus pruttelt, alvast een nieuwe opzetten. Die is klaar op het moment dat ik de tafel dek. Afwas nog nooit zo snel gedaan, roetsjjj, weer eentje op de stapel. Een paar dagen hobby-uitspatting ergens op een hutje op de hei, lijken me eigenlijk wel heerlijk. Wel met heide-wifi-aansluiting graag, voor de inspiratiestroom op pinterest. Doe dan maar een paar weken, trouwens. Alles laten liggen. Af en toe eens een appel of een flesje water of zo. Komt er ook nog es wat van dat andere project dat bijvoorbeeld met weinig koolhydraten te maken had. Hoeveel calorieën verbrand je eigenlijk met handwerken?
Vrijdag:
De examendochter is intussen nog steeds druk bezig met kennis stampen. Het schiet wel fijn op nu. Het leed is echter pas geleden als we de vlag mogen hijsen. Probleem: Kan geen tas in de vlaggenstok want dan knapt de houder van de muur. Nou heeft de school aan alle kandidaten bij wijze van stimuleringsfondsje alvast een 'geslaagd-wimpel' uitgereikt maar die tas willen we ook zien hangen. Het ding stond altijd in de weg. In de hoek van de zoldertrap of in de keuken op het aanrecht als zoveelste ingrediënt voor de soep die 'dagelijkse dingen' heet. Of hangend aan deurkrukken, kortom: Hij (tas) verdient het om verhangen te worden. En alle herinneringen aan die tijd, wat weer een ander soort van soepje was, het liefst ook maar.
Zaterdag:
Een tijdje geleden had ik een gesprek met een medewerker van het UWV. Een evaluatie waarin bleek dat ik ruim voldoende solliciteer en alles aanpakken wil wat in mijn mogelijkheden ligt. Dat is het minste wat ik kan doen maar heeft niet het gewenste resultaat gehad, tot nu toe. Dat zegt niets over de hoeveelheid dingen die er nog uit te voeren zijn in eigen omgeving. "Is vrijwilligerswerk niet iets voor u? We zijn namelijk bang dat de mensen anders indutten. Want rust roest, weet u wel?" rondde medewerker schaterend haar zin af. Voordat me werkonwilligheid in de schoenen geschoven werd, kon ik haar meedelen dat ik geen kluizenaar ben, die zich alleen maar met eigen huis en haard bezighoudt. Eigenlijk verveel ik me nooit in bezig-land. Het tellen van activiteiten was alleen achterwege gebleven want dat is pas zonde van mijn tijd. Het zijn immers die duizend-en-één-dingen die geen naam hebben maar toch tussen de bedrijven door, gedaan worden. Werken aan het kerkblad bijvoorbeeld. "Dat heb ik hier niet in mijn computer staan" sprak UWV. Ik wist ook niet dat zoiets genoemd moest worden. Ja dus! Voorlopig nog geen roestplekken te bekennen.
Het laatste traject school tot aan de zomervakantie. Daarna geen één kind meer op de basisschool. Achttien jaren rondgesjouwd daar. Voor het laatst sportdag, nieuwsbrief, verkeersexamen, musical enz. Het is niet de vraag of we het missen gaan maar meer de bevestiging van wat ons kroost regelmatig meent te moeten zeggen: Je wordt oud(er) papa/mama! Zien we eruit alsof we daarvan onder de indruk zijn?
Dinsdag:
Zit in de trein. Zojuist bij het wegglijden van het station vertelde iemand via de intercom dat de tijd van vertrek de juiste was. Hoera! En dat voor een vervoersbedrijf. Je zult maar mogen vertellen dat je schema klopt. Hopelijk kunnen de reizigers het nieuws een beetje aan. Doet me een beetje denken aan het feest in vliegtuigen wanneer het de piloot heeft behaagd zijn vogeltje weer veilig aan de grond te zetten. Hij deed gewoon zijn werk lijkt me. De hoeveelheid opluchting komt tot uitdrukking in het applausvolume. Het is een enorme gok, deelname aan verkeer. En al helemaal in de lucht want we sturen zelf niet. Linke boel natuurlijk al geldt dat niet voor iedereen... Bij deze stel ik voor om elke dag te applaudisseren voor elke stap die ik mag doen in de levensreis omdat de Reisleider dat toestaat. Lucht in mijn longen en benen om op te gaan. Zijn werk is Zijn liefde.
En andersom.
Ja, hè, hè....
Niks ervan, het is een wonder!
Goede reis.
Woensdag:
Ophef over onze Nederlandse inbreng op het Eurovisie songfestival. To be or not to be van een broekpak met zorro-cape, zag ik in een flits. Trijntje had alles gegeven, vertelde ze tijdens de talkshows. Maar ze bedoelde vast niet de inkijk die haar kledingstuk bood. Ze stond, zoals uitdrukkelijk vermeld, met opgeheven hoofd op Nederlandse bodem. Nieuws van de bovenste plank dus. Inmiddels, ook niet onbelangrijk, zijn er een aantal boten met vluchtelingen onderschept nadat zij een paar dagen op zee gezwalkt hebben. Arme mensen, die ook alles wat ze hadden, gegeven hebben aan mensen die hen vertelden dat ze met een boot mee konden...
Donderdag:
Het haakvirus heeft toegeslagen. Even een paar lapjes voor een project haken, vervolgens niet meer kunnen ophouden. En dan zie je weer nieuwe ideeën waardoor je het gevoel hebt dat aan je eerste levensbehoefte (lees: dat ene kleurtje blauw) vandaag nog voldaan moet worden. En laten ze het nou nog hebben ook, in die ene winkel. Hoe gelukkig kan je zijn? Alle zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat ene blok kan nog wel af vóór het koken. Terwijl de saus pruttelt, alvast een nieuwe opzetten. Die is klaar op het moment dat ik de tafel dek. Afwas nog nooit zo snel gedaan, roetsjjj, weer eentje op de stapel. Een paar dagen hobby-uitspatting ergens op een hutje op de hei, lijken me eigenlijk wel heerlijk. Wel met heide-wifi-aansluiting graag, voor de inspiratiestroom op pinterest. Doe dan maar een paar weken, trouwens. Alles laten liggen. Af en toe eens een appel of een flesje water of zo. Komt er ook nog es wat van dat andere project dat bijvoorbeeld met weinig koolhydraten te maken had. Hoeveel calorieën verbrand je eigenlijk met handwerken?
Vrijdag:
De examendochter is intussen nog steeds druk bezig met kennis stampen. Het schiet wel fijn op nu. Het leed is echter pas geleden als we de vlag mogen hijsen. Probleem: Kan geen tas in de vlaggenstok want dan knapt de houder van de muur. Nou heeft de school aan alle kandidaten bij wijze van stimuleringsfondsje alvast een 'geslaagd-wimpel' uitgereikt maar die tas willen we ook zien hangen. Het ding stond altijd in de weg. In de hoek van de zoldertrap of in de keuken op het aanrecht als zoveelste ingrediënt voor de soep die 'dagelijkse dingen' heet. Of hangend aan deurkrukken, kortom: Hij (tas) verdient het om verhangen te worden. En alle herinneringen aan die tijd, wat weer een ander soort van soepje was, het liefst ook maar.
Zaterdag:
Een tijdje geleden had ik een gesprek met een medewerker van het UWV. Een evaluatie waarin bleek dat ik ruim voldoende solliciteer en alles aanpakken wil wat in mijn mogelijkheden ligt. Dat is het minste wat ik kan doen maar heeft niet het gewenste resultaat gehad, tot nu toe. Dat zegt niets over de hoeveelheid dingen die er nog uit te voeren zijn in eigen omgeving. "Is vrijwilligerswerk niet iets voor u? We zijn namelijk bang dat de mensen anders indutten. Want rust roest, weet u wel?" rondde medewerker schaterend haar zin af. Voordat me werkonwilligheid in de schoenen geschoven werd, kon ik haar meedelen dat ik geen kluizenaar ben, die zich alleen maar met eigen huis en haard bezighoudt. Eigenlijk verveel ik me nooit in bezig-land. Het tellen van activiteiten was alleen achterwege gebleven want dat is pas zonde van mijn tijd. Het zijn immers die duizend-en-één-dingen die geen naam hebben maar toch tussen de bedrijven door, gedaan worden. Werken aan het kerkblad bijvoorbeeld. "Dat heb ik hier niet in mijn computer staan" sprak UWV. Ik wist ook niet dat zoiets genoemd moest worden. Ja dus! Voorlopig nog geen roestplekken te bekennen.
zaterdag 16 mei 2015
Weeksels 11t/m 16 mei
Maandag:
Er werd een moederdagcartoon gepubliceerd over een vrouwelijke filosoof die, ondanks diep nadenken zelfs niet onder de was uitkomt. "Ik was, dus ik ben" staat erbij. Identificatiemodel van grote klasse maar het moet je enige niet zijn. Er wordt meer verlangd dan korte, bont, kook en strijkvrij.
Omdat de mens niet alleen bij verhalen over de was of de lente leeft, stel ik een ander programma in. Die van de examentijdmemoires. Het is er de tijd voor. Laat maar draaien. Even een spoeling door je herinneringen en ook om wat inlevingsvermogen te kweken. Wat nodig is want ook je kinderen moeten er aan geloven.
Inmiddels hebben er al twee hier in huis deze periode overleefd. En wij als gezin, hen zelf, wat een wonder mag heten. Hun fratsen hebben de leraren en ons als ouders doen sidderen maar eerlijk gezegd was dat te verwachten. Een genenkwestie.
Dinsdag:
Ze zit in de tuin. Ons derde kind. Morgen examen doen. Nog even de brief en de samenvatting oefenen voor Nederlands. Zie mezelf weer zitten in het tekenlokaal in de dependance van wat eens mijn mavo was. Het was d'r op of d'r onder. De cijfers van het schoolonderzoek waren bijzonder matig en daarnaast vooral heel onvoldoende."Je haalt het niet. Ga maar wel examen doen. Goed voor je ervaring." Dat waren leraren die recht van spreken hadden en een ander soort van ervaring dan ze mij beloofden. Dochter doet het beter. Eigenlijk kan ze niet eens zakken. Zelfs als ze de achterkant vergeet of een blanco brief inlevert. Destijds benutte ik alle tijd met een 'nu mag er niets meer misgaan-gevoel'. Ik heb 't geflikt! Vraag me niet hoe. Met de hakken over de sloot en een ervaring rijker. Dat wel! Nu dochter nog.
Woensdag;
Je mag dan zelf geslaagd zijn, een kwart eeuw of meer terug, als je eigen kroost aan de beurt is, voel je pas echte wanhoop. Gooi ze in de ochtend vol met raadgevingen en ze worden alleen maar bleker van de zenuwen. Ik kijk wel uit. Zwijgen zul je, ouder! Ga vooral niet vragen hoe laat ze er moet zijn! Dat had je vooraf beter kunnen checken. Wat kan er allemaal gebeuren? Je zult maar examenkandidate zijn. Je zult maar je wekker hebben gezet en het rotding gaat niet af - maar gelukkig zijn er dan nog ouders die net zo slecht slapen van jouw examen als jij - Je zult je maar vergissen in de treintijden. of nog erger, er eentje missen, Kun je een taxi gaan bellen of je huisgenoten met auto en rijbewijs gaan smeken om een rit. Maar dan wel een hele snelle. Misschien ga je zelfs naar het examen op tijden die niet op het rooster staan... Ik bedoel maar. Kan allemaal gebeuren. Wat zeg ik? Is ooit gebeurd en over onlangs zullen we het maar niet hebben. Uiteraard gooi ik het op de genenkwestie en zal mezelf daarbij niet sparen. Na de Mavo deed ik de Intas. Een vormingsjaar voor meisjes die niet wisten wat ze wilden worden. In ieder geval kwam ik te laat bij het examen Nederlands. Mocht nog net meedoen. Een opstel schrijven. Dat was dan weer mijn gelukje. Terwijl iedereen zat te zweten zocht ik naar het leukste onderwerp dat op het lijstje stond. Guess what? Die had ik snel te pakken: 'Had ik maar...!' Vul maar in: Op mijn lijstje van examentijden gekeken of zo. Voor de gniffelaar: Geslaagd!
Examens. Nachtmerries zijn het! Achterhaald ook nog want alle cijfers dragen ze tegenwoordig hun hele schooltijd met zich mee. Zo zenuwslopend voor je gezinsleden vooral. En dat allemaal voor de opbouw van je ervaring...
Donderdag:
Op hemelvaartsdag hoef je geen examen te doen. Dan ga je bijvoorbeeld naar de markt in Eenrum. Maar hoe is dat op zo'n dag? Honderdduizend andere mensen waren het ook al van plan. Om de tien meter hangt het zelfde blousje en die stroopwafelkraam stond vorige jaren ook al op die ene hoek. De dag en stof voor mijn stukje worden gered door het oudere stel mensen dat voor mij fietst tijdens mijn terugrit. Zij voorop, hij volgt. In zeer krampachtige houding. Zijn rug straalt uit dat hij niet van fietsen houdt. Zijn handen knijpen in de handvatten. De snauwende stem richting zijn geliefde verraadt zijn angst en voorbarige haat voor alles wat zijn pad gaat kruisen. Even maar overweeg ik dit duo voorbij te peddelen maar kan het over mijn hart niet verkrijgen om het zijne een ritmestoornis te bezorgen. Vrouwlief krijgt de ene na de andere verkeersles te verstouwen maar ze zegt niets terug. Er vliegt een woerd vrij laag over het fietspad. "Kiek oet mins! Zugst dat baist ten nait?" Kortweg betekent dit dat de man zijn madeliefje waarschuwt voor het eendenbeest dat de landing had ingezet. En ook zegt, dat ze dat had moet zien aankomen. Geen idee hoe. Ze geeft nog steeds geen krimp. Vermoedelijk een wezen van roestvrij staal dat eigenlijk al jaren niet meer hoort wat niet ter zake doet. Het knusse echtpaar moet oversteken. Zij is er al snel klaar mee maar hij staat nog te trappelen omdat er op honderd meter afstand nog een auto nadert. Scheldt op zijn klootnfiets! (lelijk woord) Vijfhonderd meter verder fietsen we weer in formatie. Zij, hij en ik want ik wacht op een climax die nooit meer ver van ons verwijderd kan zijn en ik zoek ook een veilige plek om hen achter mij te laten. Mijn medelijden met mevrouw is volledig misplaatst. Zij keert zich half om en geeft haar kerel te verstaan: Elektrize fiets van dei har'n wie ons ook wel bespoarn kinn' (de aankoop van zijn e-bike is een beetje jammer geweest) Ik neem Annie wel mit volgnde keer. Hufst nait meer te jankn" (hij hoeft nooit meer mee en zeuren helpt niet). Een niet mis te verstane trap terug. Een perfect harmony lijkt me dit huwelijk niet. Maar was een tandem dan iets voor ze geweest?
Ps: Annie, geen idee wie je bent, maar je schijnt van onschatbare waarde te zijn. Als fietsmaatje en vooral als bliksemafleider
Vrijdag:
Er worden op het journaal beelden van een schietpartij in onze hoofdstad vrijgegeven. Het woord doet denken aan een besloten feestje zonder duidelijke uitnodiging maar omdat het dat niet is, noemt men het ook wel een schiet-incident. Heel nauwkeurig wordt niet meer gemikt. Voordat er iemand omgelegd is, zijn er al tien huizen, auto's en een tram geraakt. Negentig seconden vonkenregen en waarschijnlijk een verkeerd slachtoffer. Definities van 'incident' kun je opzoeken. Vroeger meende ik dat het een vervelende plotselinge gebeurtenis is, die heel zelden voorkomt. Foute gedachte. Heel dom ook! Inderdaad is het 'plotseling'. 'Vervelend' is niet zo fijngevoelig gekozen in dit geval maar er wordt niet eens over 'zelden' gerept. Daarvoor moet je weer bij 'incidenteel' zijn. Ken uw woordenboek. Er zijn de laatste tijd zoveel afrekeningen dat leden van de Amsterdamse onderwereld - ook zo'n leuk woord - in angst en beven zitten te wachten. Je kunt zomaar de volgende zijn. Tenminste, zolang er geen foute personen worden neergeschoten. Oh ja, weer een nieuw woord in de verzameling: 'vergismoord'.
Zaterdag:
Iedereen heeft vandaag plannen. Er wordt gewerkt, gestudeerd (zei één van de vier), gezwommen, gestofzuigd en gereisd. Had je je vleugels maar wat steviger om de kuikens heen moeten vouwen. Of het geholpen zou hebben? Vast niet. Dat verhipte loslaten ook! Vanavond hoop ik ze weer te zien. Hopelijk zit alles er nog aan na een dag wildwaterglijbaan of - moet dat nou echt, na dat verhaal van gisteren? - een rit naar Amsterdam! Intussen reis ik af naar de stad met een echte fashioncheque in de hand. Wat heerlijk om kleren te kopen met een stuk plastic. Vooraf even naar de kassa, vraag de verkoopster het bedrag te checken. Nul komma nul staat er op! Slechts een luxeprobleem maar een beetje aangeslagen voel ik me wel. Kan ineens geen kleding meer zien. En hou prompt een enorm stuk tijd over. Gelukkig zijn er nog wat creaspullen nodig. Helemaal blij van een doosje stempels. Hoe simpel kan het zijn.
Er werd een moederdagcartoon gepubliceerd over een vrouwelijke filosoof die, ondanks diep nadenken zelfs niet onder de was uitkomt. "Ik was, dus ik ben" staat erbij. Identificatiemodel van grote klasse maar het moet je enige niet zijn. Er wordt meer verlangd dan korte, bont, kook en strijkvrij.
Omdat de mens niet alleen bij verhalen over de was of de lente leeft, stel ik een ander programma in. Die van de examentijdmemoires. Het is er de tijd voor. Laat maar draaien. Even een spoeling door je herinneringen en ook om wat inlevingsvermogen te kweken. Wat nodig is want ook je kinderen moeten er aan geloven.
Inmiddels hebben er al twee hier in huis deze periode overleefd. En wij als gezin, hen zelf, wat een wonder mag heten. Hun fratsen hebben de leraren en ons als ouders doen sidderen maar eerlijk gezegd was dat te verwachten. Een genenkwestie.
Dinsdag:
Ze zit in de tuin. Ons derde kind. Morgen examen doen. Nog even de brief en de samenvatting oefenen voor Nederlands. Zie mezelf weer zitten in het tekenlokaal in de dependance van wat eens mijn mavo was. Het was d'r op of d'r onder. De cijfers van het schoolonderzoek waren bijzonder matig en daarnaast vooral heel onvoldoende."Je haalt het niet. Ga maar wel examen doen. Goed voor je ervaring." Dat waren leraren die recht van spreken hadden en een ander soort van ervaring dan ze mij beloofden. Dochter doet het beter. Eigenlijk kan ze niet eens zakken. Zelfs als ze de achterkant vergeet of een blanco brief inlevert. Destijds benutte ik alle tijd met een 'nu mag er niets meer misgaan-gevoel'. Ik heb 't geflikt! Vraag me niet hoe. Met de hakken over de sloot en een ervaring rijker. Dat wel! Nu dochter nog.
Woensdag;
Je mag dan zelf geslaagd zijn, een kwart eeuw of meer terug, als je eigen kroost aan de beurt is, voel je pas echte wanhoop. Gooi ze in de ochtend vol met raadgevingen en ze worden alleen maar bleker van de zenuwen. Ik kijk wel uit. Zwijgen zul je, ouder! Ga vooral niet vragen hoe laat ze er moet zijn! Dat had je vooraf beter kunnen checken. Wat kan er allemaal gebeuren? Je zult maar examenkandidate zijn. Je zult maar je wekker hebben gezet en het rotding gaat niet af - maar gelukkig zijn er dan nog ouders die net zo slecht slapen van jouw examen als jij - Je zult je maar vergissen in de treintijden. of nog erger, er eentje missen, Kun je een taxi gaan bellen of je huisgenoten met auto en rijbewijs gaan smeken om een rit. Maar dan wel een hele snelle. Misschien ga je zelfs naar het examen op tijden die niet op het rooster staan... Ik bedoel maar. Kan allemaal gebeuren. Wat zeg ik? Is ooit gebeurd en over onlangs zullen we het maar niet hebben. Uiteraard gooi ik het op de genenkwestie en zal mezelf daarbij niet sparen. Na de Mavo deed ik de Intas. Een vormingsjaar voor meisjes die niet wisten wat ze wilden worden. In ieder geval kwam ik te laat bij het examen Nederlands. Mocht nog net meedoen. Een opstel schrijven. Dat was dan weer mijn gelukje. Terwijl iedereen zat te zweten zocht ik naar het leukste onderwerp dat op het lijstje stond. Guess what? Die had ik snel te pakken: 'Had ik maar...!' Vul maar in: Op mijn lijstje van examentijden gekeken of zo. Voor de gniffelaar: Geslaagd!
Examens. Nachtmerries zijn het! Achterhaald ook nog want alle cijfers dragen ze tegenwoordig hun hele schooltijd met zich mee. Zo zenuwslopend voor je gezinsleden vooral. En dat allemaal voor de opbouw van je ervaring...
Donderdag:
Op hemelvaartsdag hoef je geen examen te doen. Dan ga je bijvoorbeeld naar de markt in Eenrum. Maar hoe is dat op zo'n dag? Honderdduizend andere mensen waren het ook al van plan. Om de tien meter hangt het zelfde blousje en die stroopwafelkraam stond vorige jaren ook al op die ene hoek. De dag en stof voor mijn stukje worden gered door het oudere stel mensen dat voor mij fietst tijdens mijn terugrit. Zij voorop, hij volgt. In zeer krampachtige houding. Zijn rug straalt uit dat hij niet van fietsen houdt. Zijn handen knijpen in de handvatten. De snauwende stem richting zijn geliefde verraadt zijn angst en voorbarige haat voor alles wat zijn pad gaat kruisen. Even maar overweeg ik dit duo voorbij te peddelen maar kan het over mijn hart niet verkrijgen om het zijne een ritmestoornis te bezorgen. Vrouwlief krijgt de ene na de andere verkeersles te verstouwen maar ze zegt niets terug. Er vliegt een woerd vrij laag over het fietspad. "Kiek oet mins! Zugst dat baist ten nait?" Kortweg betekent dit dat de man zijn madeliefje waarschuwt voor het eendenbeest dat de landing had ingezet. En ook zegt, dat ze dat had moet zien aankomen. Geen idee hoe. Ze geeft nog steeds geen krimp. Vermoedelijk een wezen van roestvrij staal dat eigenlijk al jaren niet meer hoort wat niet ter zake doet. Het knusse echtpaar moet oversteken. Zij is er al snel klaar mee maar hij staat nog te trappelen omdat er op honderd meter afstand nog een auto nadert. Scheldt op zijn klootnfiets! (lelijk woord) Vijfhonderd meter verder fietsen we weer in formatie. Zij, hij en ik want ik wacht op een climax die nooit meer ver van ons verwijderd kan zijn en ik zoek ook een veilige plek om hen achter mij te laten. Mijn medelijden met mevrouw is volledig misplaatst. Zij keert zich half om en geeft haar kerel te verstaan: Elektrize fiets van dei har'n wie ons ook wel bespoarn kinn' (de aankoop van zijn e-bike is een beetje jammer geweest) Ik neem Annie wel mit volgnde keer. Hufst nait meer te jankn" (hij hoeft nooit meer mee en zeuren helpt niet). Een niet mis te verstane trap terug. Een perfect harmony lijkt me dit huwelijk niet. Maar was een tandem dan iets voor ze geweest?
Ps: Annie, geen idee wie je bent, maar je schijnt van onschatbare waarde te zijn. Als fietsmaatje en vooral als bliksemafleider
Vrijdag:
Er worden op het journaal beelden van een schietpartij in onze hoofdstad vrijgegeven. Het woord doet denken aan een besloten feestje zonder duidelijke uitnodiging maar omdat het dat niet is, noemt men het ook wel een schiet-incident. Heel nauwkeurig wordt niet meer gemikt. Voordat er iemand omgelegd is, zijn er al tien huizen, auto's en een tram geraakt. Negentig seconden vonkenregen en waarschijnlijk een verkeerd slachtoffer. Definities van 'incident' kun je opzoeken. Vroeger meende ik dat het een vervelende plotselinge gebeurtenis is, die heel zelden voorkomt. Foute gedachte. Heel dom ook! Inderdaad is het 'plotseling'. 'Vervelend' is niet zo fijngevoelig gekozen in dit geval maar er wordt niet eens over 'zelden' gerept. Daarvoor moet je weer bij 'incidenteel' zijn. Ken uw woordenboek. Er zijn de laatste tijd zoveel afrekeningen dat leden van de Amsterdamse onderwereld - ook zo'n leuk woord - in angst en beven zitten te wachten. Je kunt zomaar de volgende zijn. Tenminste, zolang er geen foute personen worden neergeschoten. Oh ja, weer een nieuw woord in de verzameling: 'vergismoord'.
Zaterdag:
Iedereen heeft vandaag plannen. Er wordt gewerkt, gestudeerd (zei één van de vier), gezwommen, gestofzuigd en gereisd. Had je je vleugels maar wat steviger om de kuikens heen moeten vouwen. Of het geholpen zou hebben? Vast niet. Dat verhipte loslaten ook! Vanavond hoop ik ze weer te zien. Hopelijk zit alles er nog aan na een dag wildwaterglijbaan of - moet dat nou echt, na dat verhaal van gisteren? - een rit naar Amsterdam! Intussen reis ik af naar de stad met een echte fashioncheque in de hand. Wat heerlijk om kleren te kopen met een stuk plastic. Vooraf even naar de kassa, vraag de verkoopster het bedrag te checken. Nul komma nul staat er op! Slechts een luxeprobleem maar een beetje aangeslagen voel ik me wel. Kan ineens geen kleding meer zien. En hou prompt een enorm stuk tijd over. Gelukkig zijn er nog wat creaspullen nodig. Helemaal blij van een doosje stempels. Hoe simpel kan het zijn.
zondag 10 mei 2015
Weeksels 4 t/m 9 mei
Maandag:
Er is een nieuw woord geboren: "Poortjesspringer!" Niet het woord waar ik aan het eind van vorige week om vroeg. Integendeel. Misschien vroeg ik iets onmogelijks. Maar goed, toch een woord dus. Een p-springer neemt een aanloop en doet dan iets dat aan ontduiking doet denken. Alleen in tegengestelde beweging. Het lukt alleen atletische reizigers. Mag je zo iemand tackelen? Openbaar vervoer duur? Tuurlijk. Voor mij ook en voor de buurman en voor iedereen. Toe, zet je er overheen. Maar niet door te springen
De witregel geeft aan dat we zojuist om 20:00 uur stilstonden bij dodenherdenking als gevolg van oorlog en onrecht. We geven oude herinneringen door en creëren nieuwe. Denken aan mensen die hun leven verliezen omdat ze in verzet komen tegen een overheerser. Machten die bepalen wie übermenschen zijn en wie vooral niet...
Ellende in Syrië, verdriet in het Midden- Oosten, geloofsvervolging in Noord-Korea, Prooien in een oranje overall op het strand, weggegooid kind in de zee tussen Libië en Italië, onderdrukking van vrouwen, gehuil in Pakistan...
Laat die dodenherdenking nog maar een poos bestaan.
Om meer slachtoffers dan die van de tweede wereldoorlog.
Stil protest.
Er is reden genoeg voor.
Dinsdag:
Menig bevrijdingsfeest loopt over. Donderbuien waaien er over heen. Hagelstenen beuken. Code geel, of oranje? Kort daarvoor is met een rotgang door manlief hier een kar gehuurd om meubelen op te halen. Er moest nog een bank komen voor de verjaardagsvisite op de volgende dag. O help, Visite morgen?! Nog niks in huis. De winkels sluiten zo. Constateer dat allemaal maar ineens tijdens het uitblazen van al dat gerace ... Actie! Een mens is tot veel in staat. Tien minuten aldi, tien minuten AH. Alles binnen! Helft vergeten? Dat zal de volgende dag moeten blijken.
In de avond doen we onze debuutzit op onze marktplaatsafhaalsels. Een woord van niks. Als je bank maar goed zit! En dat doet ie. De bijpassende stoelen ook. We hebben een ecologische voetstap gezet. Joepie! Daarnaast leken wij ook nog op diplomaten die het elke partij in huis naar de zin willen maken. Hoe gaat dat? De ene huisgenoot wil leer, de andere niet. Bruin, grijs, geel, paars, Wel een hoekbank of niet. Aan alle wensen is een heel klein beetje voldaan.
Op tv zien we opschudding en als gevolg daarvan verhitte hoofden. Ze zitten vast aan mensen die debatteren over het beledigen van het koningshuis. We leven nou eenmaal in een tijd dat we niet meer gehinderd willen wezen bij het openen van onze monden als ons iets niet bevalt. Er is inderdaad veel herrie in de wereld. Waar staat in de wet dat het niet mag? En zo staat de politie-agent die een arrestatie deed, in zijn hemd. Overmaat van plichtsbetrachting? Muggenziften en haarkloven gaan we. Dát zal ons leren. Aan tekstenplukkerij doen meer groepen mensen dan je zou denken.
Wat vindt onze koning er eigenlijk van?
Er komt een sprookje bovenborrelen...
Woensdag
Tja, jarig. De fanmail op facebook blijft maar feliciteren. Nogmaals bedankt voor al die gelukwensen. Jongste dochter begint wat ongerust te worden over dit proces. Je zult over de zeventig meldingen krijgen op één dag terwijl je alleen maar 46 wordt. "Mam, dit is belachelijk! Sorry mekind." De hele dag is gezellig. 's Avonds komen de salades op toastjes niet eens meer aan bod. Niemand heeft geklaagd. Aan het einde van de dag dankbaar slapen.
Donderdag:
'The day after'. Veertig jaar geleden kon ik daags na de taart eindelijk lekker gaan spelen met nieuwe spullen, de pleister op de wonde van het grote zeer dat alles weer voorbij was. Eigenlijk bijna nog leuker dan de dag ervoor. Je zou verwachten dat enige volwassenheid... Flashbacks zijn lastig. Heel veel knutselspul lag voor mij op tafel. Nieuw papier, stempels, alles fluisterde vanmorgen, verleidde me om samen met oud materiaal iets nieuws te maken...
Keek om me heen.
Er stond nog een afwas die zei dat ie gedaan wilde worden. De wasmachien piepte. De vloer brulde om een beurt. De ramen snikte. Wc 's mokten...
Alle leuke nieuwe dingetjes liggen te wachten in een grote - ook gekregen - stevige tas. Mijn tijd komt vanzelf.
Vrijdag:
In mijn zoektocht naar bruikbaar materiaal voor het pimpen van roundrobinboekjes ga ik naar de kringloop. Oude tijdschriften laten zich gewillig aan flarden scheuren. Ze liggen bij de grote hoeveelheid uitgelezen boeken. Soms denk ik wel eens na over nieuwe titels maar doe er voortaan beter aan om vóór het piekeren gewoon weer naar al dat afgedankte spul te gaan kijken. Niet naar: 'Als de rozen bloeien' of 'de horizon verschijnt'. Bij het lezen van dat soort kreten bekruipt mij een gevoel dat iedereen maar beter op kan houden, nog één letter op papier te zetten. Alles is al eens bedacht. Maar dat zei Prediker ook al. Mooie titel! Zouden mijn bundels hier naar verloop ook komen te liggen? Of tussen de kaarsen en de geurtjes bij Kruitvat? Hee, wat ligt daar nou? 'Vergeet het maar!'
Dat bedoel ik dus. Inspiratie foetsie.
Maar het boek gaat mee.
Zaterdag:
Een verdwaalde herfstdag in mei. Door weer en wind fiets ik met het benodigde dagelijkse brood naar huis en verheug me op een bak hete koffie. Morgen is het moederdag. We zijn de tijd van knutsels uit de basisschool voorbij. Dat is jammer! De werkjes waarop zo gezwoegd was, staken in waarde ver boven alle andere mogelijke gaven uit. Daarom besloten wij ooit de commercie niet in de kaart te spelen in de hoop dat het vanaf dat moment elke dag moederdag, vaderdag en kinderdag zou zijn. Maar ja, nu is het knip, en plakwerk gedaan. Iets lekkers bij de koffie dan? Onder fietsend gemijmer - of andersom - ben ik ongemerkt naar huis gewaaid. Zodra de aankopen zijn opgeruimd, verlustig ik me samen met mijn beloofde bakkie in één van de tijdschriften uit de kringloop. Het gaat over vakantie naar verre oorden. Ik zit al snel op een kameel en kook mijn potje in de sahara want toevallig ben ik daar beland. Wind genoeg daar. Geen regen te zien op het plaatje. En moederdag vieren ze niet. Geen zorgen dus...
Er is een nieuw woord geboren: "Poortjesspringer!" Niet het woord waar ik aan het eind van vorige week om vroeg. Integendeel. Misschien vroeg ik iets onmogelijks. Maar goed, toch een woord dus. Een p-springer neemt een aanloop en doet dan iets dat aan ontduiking doet denken. Alleen in tegengestelde beweging. Het lukt alleen atletische reizigers. Mag je zo iemand tackelen? Openbaar vervoer duur? Tuurlijk. Voor mij ook en voor de buurman en voor iedereen. Toe, zet je er overheen. Maar niet door te springen
De witregel geeft aan dat we zojuist om 20:00 uur stilstonden bij dodenherdenking als gevolg van oorlog en onrecht. We geven oude herinneringen door en creëren nieuwe. Denken aan mensen die hun leven verliezen omdat ze in verzet komen tegen een overheerser. Machten die bepalen wie übermenschen zijn en wie vooral niet...
Ellende in Syrië, verdriet in het Midden- Oosten, geloofsvervolging in Noord-Korea, Prooien in een oranje overall op het strand, weggegooid kind in de zee tussen Libië en Italië, onderdrukking van vrouwen, gehuil in Pakistan...
Laat die dodenherdenking nog maar een poos bestaan.
Om meer slachtoffers dan die van de tweede wereldoorlog.
Stil protest.
Er is reden genoeg voor.
Dinsdag:
Menig bevrijdingsfeest loopt over. Donderbuien waaien er over heen. Hagelstenen beuken. Code geel, of oranje? Kort daarvoor is met een rotgang door manlief hier een kar gehuurd om meubelen op te halen. Er moest nog een bank komen voor de verjaardagsvisite op de volgende dag. O help, Visite morgen?! Nog niks in huis. De winkels sluiten zo. Constateer dat allemaal maar ineens tijdens het uitblazen van al dat gerace ... Actie! Een mens is tot veel in staat. Tien minuten aldi, tien minuten AH. Alles binnen! Helft vergeten? Dat zal de volgende dag moeten blijken.
In de avond doen we onze debuutzit op onze marktplaatsafhaalsels. Een woord van niks. Als je bank maar goed zit! En dat doet ie. De bijpassende stoelen ook. We hebben een ecologische voetstap gezet. Joepie! Daarnaast leken wij ook nog op diplomaten die het elke partij in huis naar de zin willen maken. Hoe gaat dat? De ene huisgenoot wil leer, de andere niet. Bruin, grijs, geel, paars, Wel een hoekbank of niet. Aan alle wensen is een heel klein beetje voldaan.
Op tv zien we opschudding en als gevolg daarvan verhitte hoofden. Ze zitten vast aan mensen die debatteren over het beledigen van het koningshuis. We leven nou eenmaal in een tijd dat we niet meer gehinderd willen wezen bij het openen van onze monden als ons iets niet bevalt. Er is inderdaad veel herrie in de wereld. Waar staat in de wet dat het niet mag? En zo staat de politie-agent die een arrestatie deed, in zijn hemd. Overmaat van plichtsbetrachting? Muggenziften en haarkloven gaan we. Dát zal ons leren. Aan tekstenplukkerij doen meer groepen mensen dan je zou denken.
Wat vindt onze koning er eigenlijk van?
Er komt een sprookje bovenborrelen...
Woensdag
Tja, jarig. De fanmail op facebook blijft maar feliciteren. Nogmaals bedankt voor al die gelukwensen. Jongste dochter begint wat ongerust te worden over dit proces. Je zult over de zeventig meldingen krijgen op één dag terwijl je alleen maar 46 wordt. "Mam, dit is belachelijk! Sorry mekind." De hele dag is gezellig. 's Avonds komen de salades op toastjes niet eens meer aan bod. Niemand heeft geklaagd. Aan het einde van de dag dankbaar slapen.
Donderdag:
'The day after'. Veertig jaar geleden kon ik daags na de taart eindelijk lekker gaan spelen met nieuwe spullen, de pleister op de wonde van het grote zeer dat alles weer voorbij was. Eigenlijk bijna nog leuker dan de dag ervoor. Je zou verwachten dat enige volwassenheid... Flashbacks zijn lastig. Heel veel knutselspul lag voor mij op tafel. Nieuw papier, stempels, alles fluisterde vanmorgen, verleidde me om samen met oud materiaal iets nieuws te maken...
Keek om me heen.
Er stond nog een afwas die zei dat ie gedaan wilde worden. De wasmachien piepte. De vloer brulde om een beurt. De ramen snikte. Wc 's mokten...
Alle leuke nieuwe dingetjes liggen te wachten in een grote - ook gekregen - stevige tas. Mijn tijd komt vanzelf.
Vrijdag:
In mijn zoektocht naar bruikbaar materiaal voor het pimpen van roundrobinboekjes ga ik naar de kringloop. Oude tijdschriften laten zich gewillig aan flarden scheuren. Ze liggen bij de grote hoeveelheid uitgelezen boeken. Soms denk ik wel eens na over nieuwe titels maar doe er voortaan beter aan om vóór het piekeren gewoon weer naar al dat afgedankte spul te gaan kijken. Niet naar: 'Als de rozen bloeien' of 'de horizon verschijnt'. Bij het lezen van dat soort kreten bekruipt mij een gevoel dat iedereen maar beter op kan houden, nog één letter op papier te zetten. Alles is al eens bedacht. Maar dat zei Prediker ook al. Mooie titel! Zouden mijn bundels hier naar verloop ook komen te liggen? Of tussen de kaarsen en de geurtjes bij Kruitvat? Hee, wat ligt daar nou? 'Vergeet het maar!'
Dat bedoel ik dus. Inspiratie foetsie.
Maar het boek gaat mee.
Zaterdag:
Een verdwaalde herfstdag in mei. Door weer en wind fiets ik met het benodigde dagelijkse brood naar huis en verheug me op een bak hete koffie. Morgen is het moederdag. We zijn de tijd van knutsels uit de basisschool voorbij. Dat is jammer! De werkjes waarop zo gezwoegd was, staken in waarde ver boven alle andere mogelijke gaven uit. Daarom besloten wij ooit de commercie niet in de kaart te spelen in de hoop dat het vanaf dat moment elke dag moederdag, vaderdag en kinderdag zou zijn. Maar ja, nu is het knip, en plakwerk gedaan. Iets lekkers bij de koffie dan? Onder fietsend gemijmer - of andersom - ben ik ongemerkt naar huis gewaaid. Zodra de aankopen zijn opgeruimd, verlustig ik me samen met mijn beloofde bakkie in één van de tijdschriften uit de kringloop. Het gaat over vakantie naar verre oorden. Ik zit al snel op een kameel en kook mijn potje in de sahara want toevallig ben ik daar beland. Wind genoeg daar. Geen regen te zien op het plaatje. En moederdag vieren ze niet. Geen zorgen dus...
zaterdag 2 mei 2015
Weeksels 27 april t/m 2 mei
Maandag:
Het zou koud en grauw zijn op Koningsdag. Gelukkig voor al die dappere verkopers valt het mee in ons dorp. Vroeger scoorden we hier stapels Donald Ducks, speelgoedauto's en halfsleetse barbiepoppen. Komen ze in zekere p-leeftijd terecht, dan is het gaan naar de vrijmarkt not-done en mag je alléén sjouwen. Kun je theepotten gaan kopen of een handig rekje dat thuis belachelijk wordt gemaakt. Nee dus. Ik loop een beetje onwennig rond. Peuterspeelgoed ligt er zat. Stel dat er een levensstatus bijkomt in de komende tien jaar, gaan we hier een box halen. Of een kinderstoel, loopfietsje of... Ben er zó doorheen. Een paar handige kookboeken voor gezinsleden die het nest uitvliegen en/of tijdelijk terugkomen? Beste koop natuurlijk, Eh... nee!
Dinsdag:
Steeds meer berichten uit Nepal. Aardbevingsellende. De beelden van die gebeurtenissen zijn weer anders erg dan vorige week na het zinken van een boot vluchtelingen. Het ene natuurramp, het andere... Tja, in welke categorie rampen zet je die? In één van de nieuwsbulletins zien we beelden van de redding van iemand die tussen twee betonnen woonlagen heeft gewacht op hulp. Ze leeft nog. Van wie is ze een lieve dochter? Of hééft ze er eentje of meer? Hele kleine sprankjes hoop tussen het puin. Hopelijk wordt er veel gedoneerd om te helpen en te vernieuwen. Wat kun je hier doen? Niet wegkijken, wel bidden en je portemonnee trekken.
Ja hè, hè. Alweer?
Wat anders?
Woensdag:
Opnamedag in café Tinto van family 7 in Apeldoorn. Afgelopen nacht moest ik vijftien keer overstappen op meerdere stations tegelijk, kwam in studio's waar ik niet verwacht werd maar heel handig dat de boodschappen er ook gedaan konden worden. Wel gek dat de winkelkarretjes voor paleis 'Het Loo' geparkeerd stonden. En, oh ja... Wel eens een boek in een half uur herschreven omdat je vergeten was een exemplaar mee te nemen? Als ik ergens naar toe moet, droom ik de nacht ervoor de meest idiote dingen maar vermoed niet de enige droomster in de wereld te zijn die zo vooruitreist. Eindelijk is de nacht om. De overstapstress in Zwolle komt redelijk met de visioenen overeen. Daarna zit ik met een drietal dames in één compartiment. Aan de geluiden is op te maken dat het hier een om een vriendinnenuitje gaat. Dame één is net grootmoeder geworden. Welgefeliciteerd! Het kleinwichtje kwam met een vacuümextractie ter wereld. "Dat is een raar gezicht hoor!" En toen kersverse oma thuis kwam, bleek dat haar kelder ondergelopen was. "Wel vier vochtvreters hebben zich daar al volgezogen. Heel ellendig allemaal!" Ze kijkt even streng in het rond om te checken of haar verhaal de juiste bijval krijgt. Gooit er dan een schepje bovenop door te vermelden dat ook de gaskraan ontregeld was geraakt. Directe relatie tussen al deze gebeurtenissen kan ik niet ontdekken. Mevrouw heeft het er wel druk mee gehad. Eigenlijk heeft ze deze dag bijzonder nodig. Haar poes ook maar die zit nog steeds te beven onder de keukenstoel. Poes reist niet. "En ze was net zo lekker speels geworden, bij mij bloeit iedereen op" besluit ze het drama. In mijn hoekje hoor ik dat allemaal aan en kijk snel de andere kant op door mijn eigen raampje, bang dat ik anders een veeg uit de pan ga krijgen wegens sceptische blik of zo. Een nieuw kapsel van één van de dames wordt luidkeels bejubeld. Tegelijk hoor ik waar in de buurt de duurste kapper gevestigd is. Van harte aanbevolen bij de koninklijke familie die er ondanks ontbreken van de juiste hairstylist wel weer leuk opstond, afgelopen Koningsdag, volgens dame. Een hele troost. Je kunt maar het beste in de trein blijven zitten met zo'n gezelschap. Blogitems worden mij in de schoot geworpen als of het niets is. Helaas wordt het weer tijd voor een sprint-overstap. Kom terecht in de studio van family7. Wordt ontvangen met koffie plus broodje, over mijn gezicht geveegd tegen het glimmen en onder hele grote lampen mag ik samen met nog twee gasten gaan zitten op een hele grote bank. Microfoontje wordt mijn metgezel, kastje ervan komt achter mij te liggen. Bewegen? Nou... Waarom zou je? Af en toe naar lucht happen misschien. "Mevrouw, uw oorbellen maken herrie in de microfoon. hebt u nog andere mee...?" Aha! Daar was ik op voorbereid. Ergens uit een zakje tover ik een geruisloos paar. Tien, negen, acht, zeven...... 'Lieve dochter' in the air!
Donderdag:
Een dagje bijkomen. Kijkcijferkanon zal het optreden van gisteren niet worden, denk ik. De leuke ervaring neemt niemand mij af! Kijk ik altijd zo serieus? Oei! Een Gronings knauwtje. Oh help. M'n kraag zit niet mooi. Dat soort gezemel krijg je ervan, the day after studio. Gelukkig zijn er wat trouwe kijkertjes onder familie en vrienden. Scheelt weer. "Mam, waarom zit je zó? Nou, omdat ik geen leuning had. Bovendien zat ik onder de plak van dat dwingende kastje achter mij. En dan werd ook nog verwacht dat er zinnige dingen gezegd werden. What's next? Oh ja, een bank regelen omdat ik anders volgende week mijn verjaardagsvisite geen fatsoenlijke zitplek aan kan bieden. En brood moet er ook nog komen. Zie je wel, haast geen tijd om te piekeren over een kraag of knauw. Ook niet om een air op te lopen.
Vrijdag:
Actiedag voor Nepal vandaag. Giro 555. Moet ik nog iemand animeren om in actie te komen? Kun je trouwens ook via andere organisaties geven? In stilte? Of mag dat niet? Vanmiddag was ik in ons dorp en zag iemand een foto maken van één scheur in één muur. Ok, we weten hier ook wat van aardbevingen. Toch kwam het een beetje sneu op me over maar dat is natuurlijk flauw van mij. Zou echt niet graag in de schoenen staan van mensen die geen kant meer op kunnen. Niet in Groningen en zeker niet in Nepal. Het applaus voor de gevers op tv irriteert me ineens een beetje. Wat was er ook weer met die rechterhand die niet wist wat de linker deed?
Zaterdag:
Een brussendag! Mooi woord. Broers en zussen in één noemer. Wanneer is dat woord eigenlijk ontwikkeld? Gisteren hoorde ik tijdens een flardje film ook zo'n samengevoegde term: 'verdreestje'. Wat is het?Liefdesverdriet of ander leed door middel van een verwenmomentje/feestje wegwerken. Meestal door emotie-eten, ben ik bang. Op een brussendag eet je ook de hele dag door maar met emoties heeft dat niets te maken. Gelukkig zijn we zo verstandig geweest er een lange wandeling tegenaan te gooien. Even een hele dag andere praat dan tegen je kroost, tijdens opvoedpogingen. Eens kijken of we dáár een woord voor kunnen bedenken. Te zware opgave blijkbaar. Er komt niets binnenrollen. Weet u er eentje?
Het zou koud en grauw zijn op Koningsdag. Gelukkig voor al die dappere verkopers valt het mee in ons dorp. Vroeger scoorden we hier stapels Donald Ducks, speelgoedauto's en halfsleetse barbiepoppen. Komen ze in zekere p-leeftijd terecht, dan is het gaan naar de vrijmarkt not-done en mag je alléén sjouwen. Kun je theepotten gaan kopen of een handig rekje dat thuis belachelijk wordt gemaakt. Nee dus. Ik loop een beetje onwennig rond. Peuterspeelgoed ligt er zat. Stel dat er een levensstatus bijkomt in de komende tien jaar, gaan we hier een box halen. Of een kinderstoel, loopfietsje of... Ben er zó doorheen. Een paar handige kookboeken voor gezinsleden die het nest uitvliegen en/of tijdelijk terugkomen? Beste koop natuurlijk, Eh... nee!
Dinsdag:
Steeds meer berichten uit Nepal. Aardbevingsellende. De beelden van die gebeurtenissen zijn weer anders erg dan vorige week na het zinken van een boot vluchtelingen. Het ene natuurramp, het andere... Tja, in welke categorie rampen zet je die? In één van de nieuwsbulletins zien we beelden van de redding van iemand die tussen twee betonnen woonlagen heeft gewacht op hulp. Ze leeft nog. Van wie is ze een lieve dochter? Of hééft ze er eentje of meer? Hele kleine sprankjes hoop tussen het puin. Hopelijk wordt er veel gedoneerd om te helpen en te vernieuwen. Wat kun je hier doen? Niet wegkijken, wel bidden en je portemonnee trekken.
Ja hè, hè. Alweer?
Wat anders?
Woensdag:
Opnamedag in café Tinto van family 7 in Apeldoorn. Afgelopen nacht moest ik vijftien keer overstappen op meerdere stations tegelijk, kwam in studio's waar ik niet verwacht werd maar heel handig dat de boodschappen er ook gedaan konden worden. Wel gek dat de winkelkarretjes voor paleis 'Het Loo' geparkeerd stonden. En, oh ja... Wel eens een boek in een half uur herschreven omdat je vergeten was een exemplaar mee te nemen? Als ik ergens naar toe moet, droom ik de nacht ervoor de meest idiote dingen maar vermoed niet de enige droomster in de wereld te zijn die zo vooruitreist. Eindelijk is de nacht om. De overstapstress in Zwolle komt redelijk met de visioenen overeen. Daarna zit ik met een drietal dames in één compartiment. Aan de geluiden is op te maken dat het hier een om een vriendinnenuitje gaat. Dame één is net grootmoeder geworden. Welgefeliciteerd! Het kleinwichtje kwam met een vacuümextractie ter wereld. "Dat is een raar gezicht hoor!" En toen kersverse oma thuis kwam, bleek dat haar kelder ondergelopen was. "Wel vier vochtvreters hebben zich daar al volgezogen. Heel ellendig allemaal!" Ze kijkt even streng in het rond om te checken of haar verhaal de juiste bijval krijgt. Gooit er dan een schepje bovenop door te vermelden dat ook de gaskraan ontregeld was geraakt. Directe relatie tussen al deze gebeurtenissen kan ik niet ontdekken. Mevrouw heeft het er wel druk mee gehad. Eigenlijk heeft ze deze dag bijzonder nodig. Haar poes ook maar die zit nog steeds te beven onder de keukenstoel. Poes reist niet. "En ze was net zo lekker speels geworden, bij mij bloeit iedereen op" besluit ze het drama. In mijn hoekje hoor ik dat allemaal aan en kijk snel de andere kant op door mijn eigen raampje, bang dat ik anders een veeg uit de pan ga krijgen wegens sceptische blik of zo. Een nieuw kapsel van één van de dames wordt luidkeels bejubeld. Tegelijk hoor ik waar in de buurt de duurste kapper gevestigd is. Van harte aanbevolen bij de koninklijke familie die er ondanks ontbreken van de juiste hairstylist wel weer leuk opstond, afgelopen Koningsdag, volgens dame. Een hele troost. Je kunt maar het beste in de trein blijven zitten met zo'n gezelschap. Blogitems worden mij in de schoot geworpen als of het niets is. Helaas wordt het weer tijd voor een sprint-overstap. Kom terecht in de studio van family7. Wordt ontvangen met koffie plus broodje, over mijn gezicht geveegd tegen het glimmen en onder hele grote lampen mag ik samen met nog twee gasten gaan zitten op een hele grote bank. Microfoontje wordt mijn metgezel, kastje ervan komt achter mij te liggen. Bewegen? Nou... Waarom zou je? Af en toe naar lucht happen misschien. "Mevrouw, uw oorbellen maken herrie in de microfoon. hebt u nog andere mee...?" Aha! Daar was ik op voorbereid. Ergens uit een zakje tover ik een geruisloos paar. Tien, negen, acht, zeven...... 'Lieve dochter' in the air!
Donderdag:
Een dagje bijkomen. Kijkcijferkanon zal het optreden van gisteren niet worden, denk ik. De leuke ervaring neemt niemand mij af! Kijk ik altijd zo serieus? Oei! Een Gronings knauwtje. Oh help. M'n kraag zit niet mooi. Dat soort gezemel krijg je ervan, the day after studio. Gelukkig zijn er wat trouwe kijkertjes onder familie en vrienden. Scheelt weer. "Mam, waarom zit je zó? Nou, omdat ik geen leuning had. Bovendien zat ik onder de plak van dat dwingende kastje achter mij. En dan werd ook nog verwacht dat er zinnige dingen gezegd werden. What's next? Oh ja, een bank regelen omdat ik anders volgende week mijn verjaardagsvisite geen fatsoenlijke zitplek aan kan bieden. En brood moet er ook nog komen. Zie je wel, haast geen tijd om te piekeren over een kraag of knauw. Ook niet om een air op te lopen.
Vrijdag:
Actiedag voor Nepal vandaag. Giro 555. Moet ik nog iemand animeren om in actie te komen? Kun je trouwens ook via andere organisaties geven? In stilte? Of mag dat niet? Vanmiddag was ik in ons dorp en zag iemand een foto maken van één scheur in één muur. Ok, we weten hier ook wat van aardbevingen. Toch kwam het een beetje sneu op me over maar dat is natuurlijk flauw van mij. Zou echt niet graag in de schoenen staan van mensen die geen kant meer op kunnen. Niet in Groningen en zeker niet in Nepal. Het applaus voor de gevers op tv irriteert me ineens een beetje. Wat was er ook weer met die rechterhand die niet wist wat de linker deed?
Zaterdag:
Een brussendag! Mooi woord. Broers en zussen in één noemer. Wanneer is dat woord eigenlijk ontwikkeld? Gisteren hoorde ik tijdens een flardje film ook zo'n samengevoegde term: 'verdreestje'. Wat is het?Liefdesverdriet of ander leed door middel van een verwenmomentje/feestje wegwerken. Meestal door emotie-eten, ben ik bang. Op een brussendag eet je ook de hele dag door maar met emoties heeft dat niets te maken. Gelukkig zijn we zo verstandig geweest er een lange wandeling tegenaan te gooien. Even een hele dag andere praat dan tegen je kroost, tijdens opvoedpogingen. Eens kijken of we dáár een woord voor kunnen bedenken. Te zware opgave blijkbaar. Er komt niets binnenrollen. Weet u er eentje?
Abonneren op:
Posts (Atom)