Maandag:
Er is een nieuw woord geboren: "Poortjesspringer!" Niet het woord waar ik aan het eind van vorige week om vroeg. Integendeel. Misschien vroeg ik iets onmogelijks. Maar goed, toch een woord dus. Een p-springer neemt een aanloop en doet dan iets dat aan ontduiking doet denken. Alleen in tegengestelde beweging. Het lukt alleen atletische reizigers. Mag je zo iemand tackelen? Openbaar vervoer duur? Tuurlijk. Voor mij ook en voor de buurman en voor iedereen. Toe, zet je er overheen. Maar niet door te springen
De witregel geeft aan dat we zojuist om 20:00 uur stilstonden bij dodenherdenking als gevolg van oorlog en onrecht. We geven oude herinneringen door en creëren nieuwe. Denken aan mensen die hun leven verliezen omdat ze in verzet komen tegen een overheerser. Machten die bepalen wie übermenschen zijn en wie vooral niet...
Ellende in Syrië, verdriet in het Midden- Oosten, geloofsvervolging in Noord-Korea, Prooien in een oranje overall op het strand, weggegooid kind in de zee tussen Libië en Italië, onderdrukking van vrouwen, gehuil in Pakistan...
Laat die dodenherdenking nog maar een poos bestaan.
Om meer slachtoffers dan die van de tweede wereldoorlog.
Stil protest.
Er is reden genoeg voor.
Dinsdag:
Menig bevrijdingsfeest loopt over. Donderbuien waaien er over heen. Hagelstenen beuken. Code geel, of oranje? Kort daarvoor is met een rotgang door manlief hier een kar gehuurd om meubelen op te halen. Er moest nog een bank komen voor de verjaardagsvisite op de volgende dag. O help, Visite morgen?! Nog niks in huis. De winkels sluiten zo. Constateer dat allemaal maar ineens tijdens het uitblazen van al dat gerace ... Actie! Een mens is tot veel in staat. Tien minuten aldi, tien minuten AH. Alles binnen! Helft vergeten? Dat zal de volgende dag moeten blijken.
In de avond doen we onze debuutzit op onze marktplaatsafhaalsels. Een woord van niks. Als je bank maar goed zit! En dat doet ie. De bijpassende stoelen ook. We hebben een ecologische voetstap gezet. Joepie! Daarnaast leken wij ook nog op diplomaten die het elke partij in huis naar de zin willen maken. Hoe gaat dat? De ene huisgenoot wil leer, de andere niet. Bruin, grijs, geel, paars, Wel een hoekbank of niet. Aan alle wensen is een heel klein beetje voldaan.
Op tv zien we opschudding en als gevolg daarvan verhitte hoofden. Ze zitten vast aan mensen die debatteren over het beledigen van het koningshuis. We leven nou eenmaal in een tijd dat we niet meer gehinderd willen wezen bij het openen van onze monden als ons iets niet bevalt. Er is inderdaad veel herrie in de wereld. Waar staat in de wet dat het niet mag? En zo staat de politie-agent die een arrestatie deed, in zijn hemd. Overmaat van plichtsbetrachting? Muggenziften en haarkloven gaan we. Dát zal ons leren. Aan tekstenplukkerij doen meer groepen mensen dan je zou denken.
Wat vindt onze koning er eigenlijk van?
Er komt een sprookje bovenborrelen...
Woensdag
Tja, jarig. De fanmail op facebook blijft maar feliciteren. Nogmaals bedankt voor al die gelukwensen. Jongste dochter begint wat ongerust te worden over dit proces. Je zult over de zeventig meldingen krijgen op één dag terwijl je alleen maar 46 wordt. "Mam, dit is belachelijk! Sorry mekind." De hele dag is gezellig. 's Avonds komen de salades op toastjes niet eens meer aan bod. Niemand heeft geklaagd. Aan het einde van de dag dankbaar slapen.
Donderdag:
'The day after'. Veertig jaar geleden kon ik daags na de taart eindelijk lekker gaan spelen met nieuwe spullen, de pleister op de wonde van het grote zeer dat alles weer voorbij was. Eigenlijk bijna nog leuker dan de dag ervoor. Je zou verwachten dat enige volwassenheid... Flashbacks zijn lastig. Heel veel knutselspul lag voor mij op tafel. Nieuw papier, stempels, alles fluisterde vanmorgen, verleidde me om samen met oud materiaal iets nieuws te maken...
Keek om me heen.
Er stond nog een afwas die zei dat ie gedaan wilde worden. De wasmachien piepte. De vloer brulde om een beurt. De ramen snikte. Wc 's mokten...
Alle leuke nieuwe dingetjes liggen te wachten in een grote - ook gekregen - stevige tas. Mijn tijd komt vanzelf.
Vrijdag:
In mijn zoektocht naar bruikbaar materiaal voor het pimpen van roundrobinboekjes ga ik naar de kringloop. Oude tijdschriften laten zich gewillig aan flarden scheuren. Ze liggen bij de grote hoeveelheid uitgelezen boeken. Soms denk ik wel eens na over nieuwe titels maar doe er voortaan beter aan om vóór het piekeren gewoon weer naar al dat afgedankte spul te gaan kijken. Niet naar: 'Als de rozen bloeien' of 'de horizon verschijnt'. Bij het lezen van dat soort kreten bekruipt mij een gevoel dat iedereen maar beter op kan houden, nog één letter op papier te zetten. Alles is al eens bedacht. Maar dat zei Prediker ook al. Mooie titel! Zouden mijn bundels hier naar verloop ook komen te liggen? Of tussen de kaarsen en de geurtjes bij Kruitvat? Hee, wat ligt daar nou? 'Vergeet het maar!'
Dat bedoel ik dus. Inspiratie foetsie.
Maar het boek gaat mee.
Zaterdag:
Een verdwaalde herfstdag in mei. Door weer en wind fiets ik met het benodigde dagelijkse brood naar huis en verheug me op een bak hete koffie. Morgen is het moederdag. We zijn de tijd van knutsels uit de basisschool voorbij. Dat is jammer! De werkjes waarop zo gezwoegd was, staken in waarde ver boven alle andere mogelijke gaven uit. Daarom besloten wij ooit de commercie niet in de kaart te spelen in de hoop dat het vanaf dat moment elke dag moederdag, vaderdag en kinderdag zou zijn. Maar ja, nu is het knip, en plakwerk gedaan. Iets lekkers bij de koffie dan? Onder fietsend gemijmer - of andersom - ben ik ongemerkt naar huis gewaaid. Zodra de aankopen zijn opgeruimd, verlustig ik me samen met mijn beloofde bakkie in één van de tijdschriften uit de kringloop. Het gaat over vakantie naar verre oorden. Ik zit al snel op een kameel en kook mijn potje in de sahara want toevallig ben ik daar beland. Wind genoeg daar. Geen regen te zien op het plaatje. En moederdag vieren ze niet. Geen zorgen dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten