Maandag:
Naast alles wat op mijn weg ligt om te negeren, omheen te lopen en er op den duur toch mee af te rekenen, ligt een issue van zeer gênant kaliber. Misschien moet het eindelijk maar eens woorden krijgen om er mee te dealen.
Wat is mijn probleem?
Het bloed kruipt waar het niet gaan mag. Ik steek gelijk maar luguber van wal. Jakkes! Gevolg: lekkage, veel extra was, laag hb, scheepslading chagrijn - ik zeg het alvast maar zelf zodat ik mijn huisgenoten dan vóór ben - en voortraject van een misselijk hormonaal geintje, genaamd: menopauze. En eigenlijk was ik helemaal niet van plan om er ook maar één woord aan vuil te maken want kwaaltjes laat je beter achterwege op een blog. Maar een wijze, want tien jaar oudere vriendin, vertelde mij dat wél te gaan doen. Want:
Het is een heel normaal proces dat je niet hoeft weg te stoppen.
...
Dat klopt.
...
En het zijn toch meest vrouwen die jouw blog lezen.
...
Oh ja? Je weet dat je me nu een illusie ontneemt?
...
In ieder geval na vandaag wel!
...
Ok. Eén keer dan. En daarna hoop ik dat ik niet al teveel trouwe lezertjes kwijt ben.
...
IK WORD OUD.
Dinsdag
Zo, dat was dat. Bent u er nog? Het is maar een gewoon dingetje natuurlijk. Doe alsjeblieft niet zo kinderachtig en exclusief zeg. Je kunt er van alles voor gebruiken dus geen gezemel! De stemmingswisselingen van normaal zijn niet eens te onderscheiden van de nieuwe soort die de omgeving nu te wachten staat dus maakt het niks uit of je door de hond of de kat gebeten wordt. Natuurlijk moesten er wat onderzoekjes plaatsvinden om extreme toestanden uit te sluiten maar daar zal ik niemand mee vermoeien door er over in details te treden. Het is nu wel weer leuk geweest. Er zijn nog wel andere onderwerpen. Sinterklaasgedichten bijvoorbeeld. Nou, en Sinterkláás is pas oud! Maar ook een kerel die misschien geen vrouwenblogs meer leest als het eng wordt. Vroeger thuis maakten de gedichten onherroepelijk deel uit van opvoeding, gezinsleven, ontwikkeling enzovoorts. Heb je haters en liefhebbers van en volgens mij niets er tussen in. Daar kwam een stuk prestige bij. Er was een gezinslid dat het liefst wilde volstaan met: "Hier hebbie een pak, hou nou je gemak." Toch schreef hij die flutrijmpjes niet want er was een gebod in huis dat wilde dat iedereen zijn best deed!
Woensdag
Vroeger toen ik nog tiener en dus heel jong was, zat ik half oktober midden in de nacht rechtop in bed om sinterklaasgedichten te schrijven. Dat vond ik leuk. Klinkt zeker ook sneu. Zal wel. Als liefhebber voorgesorteerd. vlogen ze uit mijn pen. En zo schoven de woordjes voor Duits even op. Die hadden eigenlijk geramd moeten zitten maar het rijmen nam me zo in beslag. "Dus kon ik het niet helpen," bedacht ik nog even na een flits van zelfanalyse, voordat de slaap mij overmande.
Als op de dag van gisteren hoor ik de stem van die leraar op de volgende dag: "Was machen sie denn jetzt, fraulein!" Het moest een vraag voorstellen maar het daarbij behorende leesteken was in de verste verten niet te horen. In mijn schrift naast 'aus, bei, mit, nach, seit, von, zu' werd het zoveelste gedicht geboren. Het had niets met de derde naamval te maken, die gebruikt wordt na die Duitse voorzetsels. Ik had slechts het nuttige met het aangename verenigd en op één bladzijde alles neergezet waar mijn hoofd op dat moment mee bezig moest zijn en wat het uiteindelijk uitvoerde. Multitasking. De leraar had er geen woorden voor. Maar dat had meer te maken met verontwaardiging vanwege het bezoedelen van zijn les. Natuurlijk konden sancties niet uitblijven. Een gedicht in het Duits moest ik schrijven.
Woensdag:
...Dat was natuurlijk heel flauw want wat hebben onze oosterburen nu met Sinterklaas. Helemaal niks. Heel vaag herinner ik me nog het gebruiken van die voorzetsels in het strafgedicht. Het kunstwerk is niet meer in mijn bezit, helaas. Vermoedelijk ging het dezelfde weg als bepaalde cijferlijsten. De lucht was daarna wel weer geklaard want ik leverde het samen met een chocoladeletter als boetedoening, weer in. Mijn klasgenoten begonnen zich inmiddels af te vragen of er ook gedichten op aanvraag te leveren waren. Onder economie bijvoorbeeld. Het is een vak waar ik geen affiniteit mee had. Nog steeds niet. "Hoe is het met je boekverkoop? Oh, eh, geen idee eigenlijk." Er is een woord dat op dat snert schoolvak rijmt. Tegenstelling en tegelijk ook heel erg van toepassing: Filantropie! Mooi woord dat duidelijk maakt dat ik een aantal inkomsten gemist heb, indertijd. Hopelijk zijn die klasgenoten ook HEEL OUD aan het worden en kan er nog even wat rechtgezet worden. Op naar het volgende lesuur...
Donderdag:
De stelling van Pythagoras was ook al geen gelijke partij voor cadeautjes die Sint moest bedenken en schenken en de bèta-man hield me in de gaten wegens verdenking van herhaaldelijk afdwalen. Hoe kwam hij daar nou bij? Assenstelsels en formules waren mijn deel. Geen ontkomen aan. Geen ruimte voor inspiratie ook. Het was een aimabele, rechtvaardige man, die leraar. En dus voelde ik mij verplicht om zwarte Piet in mijn tas te houden.
Wie?
Oh ja...
Wie had ooit kunnen vermoeden dat de knecht van Sint nog eens onder vuur zou komen te liggen. Misschien wel omdat er niet door leraren maar door andere mensen aan het feest wordt gepeuterd. Blijf eraf! Je vraagt om strafwerk!
Vrijdag:
Zo hier en daar vind ik in huis nog wel eens een sinterklaasgedicht en herinner me de sfeer en de surprises er omheen. Mensen die er niks aan vonden, bekeek ik met een grote dosis achterdocht. Want hé, wat was er nou leuker als iets kopen voor een ander met een hele hoop binnenpret en nog meer plezier tijdens het omlijsten van het geschenkje. Later zou daar wat bijkomen. In elk gedicht een stukje opvoeding. Zowel aan husband als aan kinderen gericht. En weer ben ik de enige die daar plezier in heeft. Toegegeven, ze zijn wat vilein opgesteld, die ellenlange klaagzangen over rotzooi en ongehoorzaamheid. Vertel me niet dat ik de enige ben die zo frustraties botviert op vijf december Het geeft wel te denken dat ik zelf kortgeleden nog een bowl-avond heb voorgesteld om één en ander te ontlopen Dat is natuurlijk om de pijn te verzachten van dichtloze pakjesavonden waar de glans zo van verdwenen is. Het is een gebruik dat nog ouder is dan ondergetekende. Maar onderhevig aan verval en steeds ernstiger verzwakt door hevig bloedverlies. Jakkes! Gelukkig heb ik er geen was van.
Zaterdag:
Een hele week over maar twee actualiteiten zeuren. Wat een beperking! En nu maar hopen dat het geen kwalijke gevolgen heeft. Groot risico hoor, dat vermelden van narigheid. Zet ik zo meteen de boel op publiceren en komen er geen piekjes meer in de grafiek. Weet u wel hoe belangrijk dat soort momenten is? Laat me nou niet zitten met mijn letters alsjeblieft. Zo erg was het toch niet? Sla elk willekeurig blad open en er komt je uit de columns en blogs nog veel meer delicaats tegemoet.
Dat leest u ook niet?
Waarom negeren van dingen waar u ook in kunt meeleven?
Zegt dat niet meer van de lezer als van de auteur, of loop ik te hard van stapel?
Het zal het gedichtengemis wel zijn. Dat loopt straks uit op een gedichtenverbod en dan heb je pas écht een kwaal!
vrijdag 27 november 2015
zaterdag 21 november 2015
Weeksels 16 t/m 22 november
Maandag:
Op facebook zie ik vooral heel veel Franse doorzichtige meeleefprofielen. Weergave van solidariteit met de mensen in Frankrijk en daar is niks mee maar er moet ruimte zijn voor meer vlaggen want er wás meer! Ik zie de foto's van drama in Beiroet en Irak. Ook daar zaaide Isis dood en verderf, wat nog erger had kunnen zijn als niet een Libanees zich op een terrorist had geworpen die net richting publiek liep om een einde te maken aan veel levens incluis dat van hem zelf. Degene die deze aanslag verijdelde, kwam samen met zijn dochtertje en de misdadiger om. Verder vind je op de media verslagen van andere verschrikkingen in Kenia, aangericht door groeperingen die er ook wat van kunnen, misschien aangemoedigd door grote voorbeelden of zo. Daarna lees ik de suggestie dat men daar vergeten wordt of er zelfs moedwillig geen meeleefacties ontwikkeld zijn voor slachtoffers van terroristen verder weg dan Parijs. Dat wil ik niet geloven maar het zet me wel aan tot het schrijven van dit stukje, als (dat besef ik heel goed en ik ben gelukkig ook niet de enige) druppel op een gloeiende plaat. In het afgelopen weekend werd ik getroffen door een prachtige zonopkomst. De foto ervan is mijn facebookomslag geworden, een vlag die grotere lading wil dekken. Waarom zou die zon zich nog willen laten zien, zo stralend en helder en vooral zo hoog als geen enkele vlag kan komen? Laten we het erop houden dat ze bestuurd wordt. En ook dat de zon alles in het licht zet wat anders per ongeluk of expres geen aandacht zou krijgen. Het licht laat zich namelijk niet verdringen, behalve dan die drie uren op Golgotha, heel erg lang geleden.
Dinsdag:
Wat voedsel krijgt, dat groeit.
...Het kleine jongetje van zeventien maanden heeft zijn moeder verloren. Ze kwam om tijdens de aanslagen in Parijs. Haar man, de vader, pakt het kind voortaan alleen uit bed, geeft het eten, knuffelt het en zal misschien binnenkort weer leren glimlachen. Oh ja, hij schrijft ook een brief aan de moordenaars van zijn vrouw, moeder van het kind. Daarin vertelt hij dat zij geen naam gaan hebben in zijn leven. Dat hij zich niet zal laten leiden door haat. Dat het kleine ventje geen vrees gaat leren hebben voor barbaren omdat ze het niet waard zijn. De man loopt bewust met zijn gieter voorbij aan het gewas dat uit kwaad zaad groeide.
...In die dagen geschiedde het dat de voetbalwedstrijd in Hannover geannuleerd werd, invallen, gerichte acties om terroristen te arresteren plaatsvonden, mensen in Parijs bij elk hard geluid om zich heen keken, klaar als vluchtdieren om direct een sprintje te trekken. Nog niet bekomen van de ellende van de vorige dagen. En al helemaal niet aan plantjes begieten toe.
Woensdag:
De afstandsbediening van de tv was verdwenen. Wat een onrust! En wie had em het laatst want die is de schuldige natuurlijk. Vervolgens hoor je dit:
"Ik niet. Ik leg em altijd daar."
"Ik niet. Ik was er niet eens"
"Ik niet want ik was op school"
"Ik al helemaal niet want ik kijk nooit tv"
...
Ik kan het zelf heel goed wel geweest zijn. Sterker nog, af en toe reconstrueer ik mijzelf terug in de film : "Het mysterie van de verdwenen afstandsbediening". In die film gaat het er zeer hectisch aan toe. Diverse apparaten komen er in voor, de deurbel gaat, bezoek wordt gefouilleerd. Dingen worden verplaatst en direct weer teruggezet omdat één film per dag leuk genoeg is en af en toe gaat er zomaar een lade open in de keuken omdat ik ineens zeker weet dat.... Tuurlijk niet! Tijd voor de aftiteling als er iemand in de kamer ineens trefzeker iets van onze apparatenplek neemt en de tv ermee aan de praat krijgt. Bah! Natuurlijk was ik het. Nou weet ik het weer. Ik zie mezelf het ding er nog neerleggen.
Donderdag:
Zo loop je in Maastrich op het marktplein met achter je de grote Sint-Servaasbasiliek en zo loop je over de grote Markt in Groningen alsof er geen vierenhalf uur rijden tussen zit, met als uitzicht glooiend landschap en op elke straathoek gratis navigatie (kapelletje met Maria of een kruis). Zo hier en daar scoor ik een cadeautje voor pakjesavond. In Maastrich kwam hij ook. Maar wel op het zelfde tijdstip als hier in het Noorden wat niet pleit voor de geloofwaardigheid rond het vijf-decemberfeest. Dit alles bedenkend, realiseer ik me dat er nog helemaal niet zoveel verslag van ons weekend is geweest. Dat werd ook een beetje moeilijk na de Parijse invloeden. Maar er is heus nog wat blijven hangen.
Vrijdag:
Het heette een budgetkamer. Dat had ons natuurlijk moeten alarmeren want zoiets klinkt niet best maar het viel reuze mee! Er was gewoon een badkamer bij, gewone stoelen, bedden en geen één lijk in de kast. Niet letterlijk en niet figuurlijk. Dus konden de tassen daar in en dus waren we geïnstalleerd. Dat klinkt alsof het allemaal zonder kleerscheuren verlopen was...
Maar nee, niets is wat het lijkt.
We werden een uur daarvoor met veel wegwerkersvertoon op het laatste stuk onder Roermond van de A73 gehaald. Onze Tom-tom was not amused dus rukten we nog een mobielnavigatie van de plank. Die wilde ons wel helpen mits we terugkeerden naar de snelweg, wat geen optie was. Nóg een mobieltje verder zaten we dus met vijf stemmen in de auto terwijl er maar twee bezitters lijfelijk aanwezig waren. Beetje vol. Dwars door plaatsjes als Reutje en Posterholt en daarna een hele poos niks (lees: driehonderd rotondes half) om uiteindelijk in Sint-Joost uit te komen. Drie kwartier verloren en niet zo heel blij meer met een verre reis. We bedachten allemaal lelijke dingen over Limburg in het algemeen en omleidingen in het bijzonder. En waren wij even gek dat we helemaal daarheen wilden! Tot tien uur mocht je inchecken, Om tien vóór struikelde ik er over de drempel. Bestemming bereikt.
Zaterdag:
Komen we aan op het moment dat ik de gordijnen opentrok voor het kleine raam (ook budget misschien) dat ons kaemerken rijk was. Het maakte alles goed. Geweldig wat een landschap. Na een copieus ontbijt dat gelukkig niets met kromgetrokken prijzen te maken had, reden we door dat prachtige Zuiderland richting Maastrich. (Mijn chromebook wil dat ik er een t achter zet maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Het klinkt voor geen meter) De mevrouw die blijkbaar aan onze neus zag dat we van verre kwamen, vertelde ons dat we de auto beter driehonderd verder konden neerzetten. Niet om het één of ander, maar ze gaf met indringende blik aan (ze leek wel moeder-overste) dat al die kerken meer tijd zou nemen als de twee uren die we hadden gepland. "En misschien wilde nog biechten?"
"Huh, waarom?"
Nodig was het wel want we hadden lelijke dingen gezegd immers.
En waren ongeduldig geweest op al die apparatuur op mijn schoot en aan het dasboard.
Met loden schoenen sjouwden we enige trappen op. Er was een briefje op de deur bevestigd van de basiliek. Biechten was mogelijk op de eerste zaterdag van de maand. Die was al geweest! Foute boel. Opschorten van zonden is heel ongezond. Die moet je direct lozen in volle verzekering van de absolutie. Het zijn toch zeker geen zegeltjes die je spaart bij de Albert Heyn? Daar ga je maar mee uit eten.
Dat hebben we toen dus ook gedaan.
En we waren heel dankbaar.
Een dag verder klommen we op kaart en snelweg weer Noordwaarts. Maar eerst hadden we nog een rondje drielandenpunt gedaan. En tanken in België. En genieten van heuse haarspeldbochten. In de middag arriveerden we in een schoon huis. Niks budget. Wel stille getuigen van een feestje dat gevierd was ter ere van onze afwezigheid. Maar je zult ons er niet over horen.
De zegeltjes zijn op.
Op facebook zie ik vooral heel veel Franse doorzichtige meeleefprofielen. Weergave van solidariteit met de mensen in Frankrijk en daar is niks mee maar er moet ruimte zijn voor meer vlaggen want er wás meer! Ik zie de foto's van drama in Beiroet en Irak. Ook daar zaaide Isis dood en verderf, wat nog erger had kunnen zijn als niet een Libanees zich op een terrorist had geworpen die net richting publiek liep om een einde te maken aan veel levens incluis dat van hem zelf. Degene die deze aanslag verijdelde, kwam samen met zijn dochtertje en de misdadiger om. Verder vind je op de media verslagen van andere verschrikkingen in Kenia, aangericht door groeperingen die er ook wat van kunnen, misschien aangemoedigd door grote voorbeelden of zo. Daarna lees ik de suggestie dat men daar vergeten wordt of er zelfs moedwillig geen meeleefacties ontwikkeld zijn voor slachtoffers van terroristen verder weg dan Parijs. Dat wil ik niet geloven maar het zet me wel aan tot het schrijven van dit stukje, als (dat besef ik heel goed en ik ben gelukkig ook niet de enige) druppel op een gloeiende plaat. In het afgelopen weekend werd ik getroffen door een prachtige zonopkomst. De foto ervan is mijn facebookomslag geworden, een vlag die grotere lading wil dekken. Waarom zou die zon zich nog willen laten zien, zo stralend en helder en vooral zo hoog als geen enkele vlag kan komen? Laten we het erop houden dat ze bestuurd wordt. En ook dat de zon alles in het licht zet wat anders per ongeluk of expres geen aandacht zou krijgen. Het licht laat zich namelijk niet verdringen, behalve dan die drie uren op Golgotha, heel erg lang geleden.
Dinsdag:
Wat voedsel krijgt, dat groeit.
...Het kleine jongetje van zeventien maanden heeft zijn moeder verloren. Ze kwam om tijdens de aanslagen in Parijs. Haar man, de vader, pakt het kind voortaan alleen uit bed, geeft het eten, knuffelt het en zal misschien binnenkort weer leren glimlachen. Oh ja, hij schrijft ook een brief aan de moordenaars van zijn vrouw, moeder van het kind. Daarin vertelt hij dat zij geen naam gaan hebben in zijn leven. Dat hij zich niet zal laten leiden door haat. Dat het kleine ventje geen vrees gaat leren hebben voor barbaren omdat ze het niet waard zijn. De man loopt bewust met zijn gieter voorbij aan het gewas dat uit kwaad zaad groeide.
...In die dagen geschiedde het dat de voetbalwedstrijd in Hannover geannuleerd werd, invallen, gerichte acties om terroristen te arresteren plaatsvonden, mensen in Parijs bij elk hard geluid om zich heen keken, klaar als vluchtdieren om direct een sprintje te trekken. Nog niet bekomen van de ellende van de vorige dagen. En al helemaal niet aan plantjes begieten toe.
Woensdag:
De afstandsbediening van de tv was verdwenen. Wat een onrust! En wie had em het laatst want die is de schuldige natuurlijk. Vervolgens hoor je dit:
"Ik niet. Ik leg em altijd daar."
"Ik niet. Ik was er niet eens"
"Ik niet want ik was op school"
"Ik al helemaal niet want ik kijk nooit tv"
...
Ik kan het zelf heel goed wel geweest zijn. Sterker nog, af en toe reconstrueer ik mijzelf terug in de film : "Het mysterie van de verdwenen afstandsbediening". In die film gaat het er zeer hectisch aan toe. Diverse apparaten komen er in voor, de deurbel gaat, bezoek wordt gefouilleerd. Dingen worden verplaatst en direct weer teruggezet omdat één film per dag leuk genoeg is en af en toe gaat er zomaar een lade open in de keuken omdat ik ineens zeker weet dat.... Tuurlijk niet! Tijd voor de aftiteling als er iemand in de kamer ineens trefzeker iets van onze apparatenplek neemt en de tv ermee aan de praat krijgt. Bah! Natuurlijk was ik het. Nou weet ik het weer. Ik zie mezelf het ding er nog neerleggen.
Donderdag:
Zo loop je in Maastrich op het marktplein met achter je de grote Sint-Servaasbasiliek en zo loop je over de grote Markt in Groningen alsof er geen vierenhalf uur rijden tussen zit, met als uitzicht glooiend landschap en op elke straathoek gratis navigatie (kapelletje met Maria of een kruis). Zo hier en daar scoor ik een cadeautje voor pakjesavond. In Maastrich kwam hij ook. Maar wel op het zelfde tijdstip als hier in het Noorden wat niet pleit voor de geloofwaardigheid rond het vijf-decemberfeest. Dit alles bedenkend, realiseer ik me dat er nog helemaal niet zoveel verslag van ons weekend is geweest. Dat werd ook een beetje moeilijk na de Parijse invloeden. Maar er is heus nog wat blijven hangen.
Vrijdag:
Het heette een budgetkamer. Dat had ons natuurlijk moeten alarmeren want zoiets klinkt niet best maar het viel reuze mee! Er was gewoon een badkamer bij, gewone stoelen, bedden en geen één lijk in de kast. Niet letterlijk en niet figuurlijk. Dus konden de tassen daar in en dus waren we geïnstalleerd. Dat klinkt alsof het allemaal zonder kleerscheuren verlopen was...
Maar nee, niets is wat het lijkt.
We werden een uur daarvoor met veel wegwerkersvertoon op het laatste stuk onder Roermond van de A73 gehaald. Onze Tom-tom was not amused dus rukten we nog een mobielnavigatie van de plank. Die wilde ons wel helpen mits we terugkeerden naar de snelweg, wat geen optie was. Nóg een mobieltje verder zaten we dus met vijf stemmen in de auto terwijl er maar twee bezitters lijfelijk aanwezig waren. Beetje vol. Dwars door plaatsjes als Reutje en Posterholt en daarna een hele poos niks (lees: driehonderd rotondes half) om uiteindelijk in Sint-Joost uit te komen. Drie kwartier verloren en niet zo heel blij meer met een verre reis. We bedachten allemaal lelijke dingen over Limburg in het algemeen en omleidingen in het bijzonder. En waren wij even gek dat we helemaal daarheen wilden! Tot tien uur mocht je inchecken, Om tien vóór struikelde ik er over de drempel. Bestemming bereikt.
Zaterdag:
Komen we aan op het moment dat ik de gordijnen opentrok voor het kleine raam (ook budget misschien) dat ons kaemerken rijk was. Het maakte alles goed. Geweldig wat een landschap. Na een copieus ontbijt dat gelukkig niets met kromgetrokken prijzen te maken had, reden we door dat prachtige Zuiderland richting Maastrich. (Mijn chromebook wil dat ik er een t achter zet maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Het klinkt voor geen meter) De mevrouw die blijkbaar aan onze neus zag dat we van verre kwamen, vertelde ons dat we de auto beter driehonderd verder konden neerzetten. Niet om het één of ander, maar ze gaf met indringende blik aan (ze leek wel moeder-overste) dat al die kerken meer tijd zou nemen als de twee uren die we hadden gepland. "En misschien wilde nog biechten?"
"Huh, waarom?"
Nodig was het wel want we hadden lelijke dingen gezegd immers.
En waren ongeduldig geweest op al die apparatuur op mijn schoot en aan het dasboard.
Met loden schoenen sjouwden we enige trappen op. Er was een briefje op de deur bevestigd van de basiliek. Biechten was mogelijk op de eerste zaterdag van de maand. Die was al geweest! Foute boel. Opschorten van zonden is heel ongezond. Die moet je direct lozen in volle verzekering van de absolutie. Het zijn toch zeker geen zegeltjes die je spaart bij de Albert Heyn? Daar ga je maar mee uit eten.
Dat hebben we toen dus ook gedaan.
En we waren heel dankbaar.
Een dag verder klommen we op kaart en snelweg weer Noordwaarts. Maar eerst hadden we nog een rondje drielandenpunt gedaan. En tanken in België. En genieten van heuse haarspeldbochten. In de middag arriveerden we in een schoon huis. Niks budget. Wel stille getuigen van een feestje dat gevierd was ter ere van onze afwezigheid. Maar je zult ons er niet over horen.
De zegeltjes zijn op.
zaterdag 14 november 2015
Weeksels 9 t/m 14 november
Maandag:
Aung san suu kyi heeft de verkiezingen gewonnen in Myanmar. Wie? Hatsjie? Ja, zoiets. Het rijmt in ieder geval. En wie het is, kun je opzoeken. Wat een dame! Zo wordt ze trouwens ook genoemd door de inwoners van haar land. Het voormalig Birma. Ze heeft moeten boeten voor het openen van haar mond ten behoeve van mensenrechten daar. Ze heeft in Oxford drie studies gevolgd en jij en ik zouden waarschijnlijk nooit meer teruggekeerd zijn naar het eigen vaderland. Zij wel want haar vader was ook al vredesactivist en werd daarom het zwijgen opgelegd. Zij had al jong het idee dat ze nog wel eens in zijn voetsporen zou treden, wat ook gebeurde. Huisarrest, dreigementen, belachelijk hoge boetes en de veroordeling voor het werken in een strafkamp hingen haar boven het hoofd. Dat strafkamp ging trouwens niet door maar thuiszitten zonder bezoek te mogen ontvangen is ook geen pretje. En dat allemaal voor haar land. Oh ja, ze mocht wel vertrekken. Graag zelfs, men was de lastpak liever kwijt dan rijk. Haar man zou gaan sterven aan kanker en ze mocht naar hem toe. Maar zodra ze het luchtruim boven Myanmar verliet, zou het voor haar hermetisch gesloten worden. En de grens op de grond ook. En dus ging ze maar niet. Diep respect voor deze winnares van de nobelprijs van 1991. En nu zijn dus de meeste stemmen geteld en het ergste leed geleden. Maar natuurlijk! Het leger zegt zelfs dat het de uitslag zal respecteren. Waarom moet dat er bijgezegd worden?
Dinsdag:
Een schrijver en een zanger luisterden de middag op in de plaatselijke bibliotheek. 'Nederland leest' liet een bundel korte verhalen uitgeven en de auteur die de verhalen voor de Groningse versie verzamelde, las er uit voor tijdens het nuttigen van een hapje en een drankje en bijdragen van de liedjesman. Leuk om zoiets eens bij te wonen. Vervolgens raakte ik aan de praat met het duo en ineens was ik helemaal hip aan het netwerken. Als je dat gezemel over letters tussen lotgenoten tenminste zo mag noemen. Ach en dan hoor je dat zelfs de Echte Bekende Schrijver kampt met letters die soms wegblijven, zinnen die niet willen lopen, ideeën die gierend langs je hoofd rennen maar er geen zitting willen nemen. De zanger knikt en noemt ook nog dat waardeloze geklier om een eerste liedje na een vakantie op papier te krijgen. Gedeelde smart, wat heerlijk is dat. En een stimulans om ondanks een dreigend leeg hoofd, toch de vingers op de toetsen te blijven leggen.
Woensdag:
Het ontbijtnieuws begint met het bericht dat mensen met een hebzuchtig karakter meer uit het leven (kunnen) slepen. Dat verklaart het aantal bankwezens, makelaars en andere geldmaniakken in ons land. Er is zelfs een onderzoekje op losgelaten maar ze hebben mij niks gevraagd, en u niet, de buurvrouw niet en zij van de overkant ook al niet. Dus, wat is zo'n onderzoek dan nog waard? Ik ben ook wel eens hebzuchtig maar heb het alleen nog niet tot bankwezen gebracht. Nee, hou uw mond maar dicht. Ik zal niks vragen want het antwoord zal toch wel te wensen overlaten. Vanavond zal ik aan de deur alle 'sint Maartenzingertjes' even aan de tand voelen. Als er tenminste nog wat gebit in al die mondjes is blijven zitten want op elf November is er extra ruimte voor een bepaalde karaktertrek. Eens kijken. Hoe ga ik dat aanpakken? Ah, ik weet het al. Hoe langer het liedje hoe minder hebzucht te bespeuren. Of zegt de lengte van het liedje van verlangen ook al niks?
Donderdag:
De race is begonnen hoor. Overal zie ik verhitte gezichten in de winkelpaden. Allemaal jonge ouders op zoek naar speelgoed. Dat is heerlijk om te zien omdat wij zelf niet meer hoeven zoeken naar playmobil, lego, barbiepoppen, nepmake-up en autootjes. Is het weemoed of de kift? In de afgelopen jaren is met kleine beetjes over de drempel geschoven wat tijden daarvoor in bulkladingen over de drempel van de voordeur aangeschaft werd. Niks nieuws onder de zon en net zo verkwistend als in alle andere gezinnen. Lange rijen voor de kassa's zie ik. Het lijkt wel of al die mensen hun best doen om mij van hun wanhopige tochten te laten genieten. Ze stellen mij niet teleur. Kijk, daar is een moeder die haar kleine Kevin heeft meegenomen en na vijf minuten heeft ze daar verschrikkelijke spijt van want het jong wil iedere keer een andere kant op. Stil maar mams. Nog een jaar of tien, dan hoef je alleen maar een paar gadgets aan te schaffen. Of misschien heet het dan alweer anders. Zojuist heb ik op de gezinsapp gevraagd of bowlen ook niet heel fijn is...
Vrijdag:
Reizend van Noord naar Zuid luisteren mijn lief en ik naar een radioprogramma. Er mag telefonisch gereageerd worden. Het gaat over fruitvliegjes. Heel nare beestjes zijn dat. Ze geven je het idee dat er iets ligt te rotten in jouw keuken. Iets wat je helemaal niet wil weten. "Tja, hoe kom je eraan en hoe kom je eraf?" Prangende kwestie! Groningers kunnen zeer kort van stof zijn maar de beller die mij in de lach doet schieten heeft én veel noten op zijn zang én een bepaald indringende, nee, overtuigende manier van spreken. Bovendien laat hij geen twijfel bestaan over de enige juiste vorm van fruitvliegbestrijding. Hij valt in herhalingen bij het opnoemen van de ingrediënten van het beste recept.
"Joe neemm n bakje. Huft nait groot mor ook nait te klain. Doar dunn joe azien ien! Gain schoonmoakazien mor gewone azien. Schoonmoakazien most beslist nait hebbn. Dus. Azien (gewone dus) En dan dust haalf om haalf azien en wotter. Dus nait helemoal azien. Ook wotter! Har ik al verteld dast goin schoonmoakazien hebben mos? Okee, en dan komt op dat bakje - dat kin een gewoon bakje van sloatje weezn of eentje woar ies inzeetn het of aas wat - een stuk plestic. Mit n poar goatjes. En din hest er gain last meer van. Dus: Een gewoon plestic bakje. Haalf om haalf azien en wotter! Gain schoonmoakazien! En din plestic mit goatjes.."
De radioman breekt het boeiend relaas af met de mededeling dat het nieuws zo gaat beginnen. Op de achtergrond horen we hoe de fruitvliegbevechter nog één keer zijn lijstje opdreunt. En volgende week hopen we echt dat we die beestjes zullen ontmoeten want goede bestrijdingsmiddelen moeten beproefd worden. Gewone azijn dus! Geen schoonmaakazijn!
Voor de vertaling kunt u zonodig terecht bij ondergetekende.
Zaterdag;
Parijs. Schietende idioten, heel veel gewonden en doden. Aanslagen in de binnenstad en in voetbalstadions. Het was al zo lang rustig gebleven, blijkbaar moest er weer een daad gesteld worden ten koste van anderen. Kon je ze maar in de azijn leggen bij die andere lastige vliegjes. Half om half azijn enz.. Net zoals bij alle rampen doet het mijn vingers aarzelen boven het toetsenbord. De letterzin begint te horten en te stoten. Wat doet het er toe? Er is een onsamenhangend gebed. Er willen namelijk ook benamingen mee naar buiten waar niet om gevraagd is. En die iedereen al uitschreeuwt. Vanmorgen maakte ik een foto van de zon die elke dag opkomt en ondergaat over alles wat eronder gebeurt. Net zolang tot Iemand beslist dat ook die maat vol is. Kyrië Eleïson.
Aung san suu kyi heeft de verkiezingen gewonnen in Myanmar. Wie? Hatsjie? Ja, zoiets. Het rijmt in ieder geval. En wie het is, kun je opzoeken. Wat een dame! Zo wordt ze trouwens ook genoemd door de inwoners van haar land. Het voormalig Birma. Ze heeft moeten boeten voor het openen van haar mond ten behoeve van mensenrechten daar. Ze heeft in Oxford drie studies gevolgd en jij en ik zouden waarschijnlijk nooit meer teruggekeerd zijn naar het eigen vaderland. Zij wel want haar vader was ook al vredesactivist en werd daarom het zwijgen opgelegd. Zij had al jong het idee dat ze nog wel eens in zijn voetsporen zou treden, wat ook gebeurde. Huisarrest, dreigementen, belachelijk hoge boetes en de veroordeling voor het werken in een strafkamp hingen haar boven het hoofd. Dat strafkamp ging trouwens niet door maar thuiszitten zonder bezoek te mogen ontvangen is ook geen pretje. En dat allemaal voor haar land. Oh ja, ze mocht wel vertrekken. Graag zelfs, men was de lastpak liever kwijt dan rijk. Haar man zou gaan sterven aan kanker en ze mocht naar hem toe. Maar zodra ze het luchtruim boven Myanmar verliet, zou het voor haar hermetisch gesloten worden. En de grens op de grond ook. En dus ging ze maar niet. Diep respect voor deze winnares van de nobelprijs van 1991. En nu zijn dus de meeste stemmen geteld en het ergste leed geleden. Maar natuurlijk! Het leger zegt zelfs dat het de uitslag zal respecteren. Waarom moet dat er bijgezegd worden?
Dinsdag:
Een schrijver en een zanger luisterden de middag op in de plaatselijke bibliotheek. 'Nederland leest' liet een bundel korte verhalen uitgeven en de auteur die de verhalen voor de Groningse versie verzamelde, las er uit voor tijdens het nuttigen van een hapje en een drankje en bijdragen van de liedjesman. Leuk om zoiets eens bij te wonen. Vervolgens raakte ik aan de praat met het duo en ineens was ik helemaal hip aan het netwerken. Als je dat gezemel over letters tussen lotgenoten tenminste zo mag noemen. Ach en dan hoor je dat zelfs de Echte Bekende Schrijver kampt met letters die soms wegblijven, zinnen die niet willen lopen, ideeën die gierend langs je hoofd rennen maar er geen zitting willen nemen. De zanger knikt en noemt ook nog dat waardeloze geklier om een eerste liedje na een vakantie op papier te krijgen. Gedeelde smart, wat heerlijk is dat. En een stimulans om ondanks een dreigend leeg hoofd, toch de vingers op de toetsen te blijven leggen.
Woensdag:
Het ontbijtnieuws begint met het bericht dat mensen met een hebzuchtig karakter meer uit het leven (kunnen) slepen. Dat verklaart het aantal bankwezens, makelaars en andere geldmaniakken in ons land. Er is zelfs een onderzoekje op losgelaten maar ze hebben mij niks gevraagd, en u niet, de buurvrouw niet en zij van de overkant ook al niet. Dus, wat is zo'n onderzoek dan nog waard? Ik ben ook wel eens hebzuchtig maar heb het alleen nog niet tot bankwezen gebracht. Nee, hou uw mond maar dicht. Ik zal niks vragen want het antwoord zal toch wel te wensen overlaten. Vanavond zal ik aan de deur alle 'sint Maartenzingertjes' even aan de tand voelen. Als er tenminste nog wat gebit in al die mondjes is blijven zitten want op elf November is er extra ruimte voor een bepaalde karaktertrek. Eens kijken. Hoe ga ik dat aanpakken? Ah, ik weet het al. Hoe langer het liedje hoe minder hebzucht te bespeuren. Of zegt de lengte van het liedje van verlangen ook al niks?
Donderdag:
De race is begonnen hoor. Overal zie ik verhitte gezichten in de winkelpaden. Allemaal jonge ouders op zoek naar speelgoed. Dat is heerlijk om te zien omdat wij zelf niet meer hoeven zoeken naar playmobil, lego, barbiepoppen, nepmake-up en autootjes. Is het weemoed of de kift? In de afgelopen jaren is met kleine beetjes over de drempel geschoven wat tijden daarvoor in bulkladingen over de drempel van de voordeur aangeschaft werd. Niks nieuws onder de zon en net zo verkwistend als in alle andere gezinnen. Lange rijen voor de kassa's zie ik. Het lijkt wel of al die mensen hun best doen om mij van hun wanhopige tochten te laten genieten. Ze stellen mij niet teleur. Kijk, daar is een moeder die haar kleine Kevin heeft meegenomen en na vijf minuten heeft ze daar verschrikkelijke spijt van want het jong wil iedere keer een andere kant op. Stil maar mams. Nog een jaar of tien, dan hoef je alleen maar een paar gadgets aan te schaffen. Of misschien heet het dan alweer anders. Zojuist heb ik op de gezinsapp gevraagd of bowlen ook niet heel fijn is...
Vrijdag:
Reizend van Noord naar Zuid luisteren mijn lief en ik naar een radioprogramma. Er mag telefonisch gereageerd worden. Het gaat over fruitvliegjes. Heel nare beestjes zijn dat. Ze geven je het idee dat er iets ligt te rotten in jouw keuken. Iets wat je helemaal niet wil weten. "Tja, hoe kom je eraan en hoe kom je eraf?" Prangende kwestie! Groningers kunnen zeer kort van stof zijn maar de beller die mij in de lach doet schieten heeft én veel noten op zijn zang én een bepaald indringende, nee, overtuigende manier van spreken. Bovendien laat hij geen twijfel bestaan over de enige juiste vorm van fruitvliegbestrijding. Hij valt in herhalingen bij het opnoemen van de ingrediënten van het beste recept.
"Joe neemm n bakje. Huft nait groot mor ook nait te klain. Doar dunn joe azien ien! Gain schoonmoakazien mor gewone azien. Schoonmoakazien most beslist nait hebbn. Dus. Azien (gewone dus) En dan dust haalf om haalf azien en wotter. Dus nait helemoal azien. Ook wotter! Har ik al verteld dast goin schoonmoakazien hebben mos? Okee, en dan komt op dat bakje - dat kin een gewoon bakje van sloatje weezn of eentje woar ies inzeetn het of aas wat - een stuk plestic. Mit n poar goatjes. En din hest er gain last meer van. Dus: Een gewoon plestic bakje. Haalf om haalf azien en wotter! Gain schoonmoakazien! En din plestic mit goatjes.."
De radioman breekt het boeiend relaas af met de mededeling dat het nieuws zo gaat beginnen. Op de achtergrond horen we hoe de fruitvliegbevechter nog één keer zijn lijstje opdreunt. En volgende week hopen we echt dat we die beestjes zullen ontmoeten want goede bestrijdingsmiddelen moeten beproefd worden. Gewone azijn dus! Geen schoonmaakazijn!
Voor de vertaling kunt u zonodig terecht bij ondergetekende.
Zaterdag;
Parijs. Schietende idioten, heel veel gewonden en doden. Aanslagen in de binnenstad en in voetbalstadions. Het was al zo lang rustig gebleven, blijkbaar moest er weer een daad gesteld worden ten koste van anderen. Kon je ze maar in de azijn leggen bij die andere lastige vliegjes. Half om half azijn enz.. Net zoals bij alle rampen doet het mijn vingers aarzelen boven het toetsenbord. De letterzin begint te horten en te stoten. Wat doet het er toe? Er is een onsamenhangend gebed. Er willen namelijk ook benamingen mee naar buiten waar niet om gevraagd is. En die iedereen al uitschreeuwt. Vanmorgen maakte ik een foto van de zon die elke dag opkomt en ondergaat over alles wat eronder gebeurt. Net zolang tot Iemand beslist dat ook die maat vol is. Kyrië Eleïson.
vrijdag 6 november 2015
Weeksels: 2 t/m 7 november
Maandag:
Kinderen die bewegen, zijn beter in rekenen en taal. Juf of meester marcheert op de plaats vlak voor het digibord en alle kindertjes huppen en hippen mee tijdens het noemen van een letter of cijfer. Dat neemt beter op. Verbaast me niks. Al fietsend zongen we vroeger met ons grut de tafels en het alfabet. Daarna waren die tochtjes niet meer zo in trek maar drie keer drie zat er geramd in. Naast betere resultaten op taal, en rekengebied wordt ook overgewicht voorkomen en de geïnterviewde juf is zelf nog maar net op adem als ze vertelt dat het echt werkt. Aldus rtl-nieuws. In het zelfde bulletin een zevenennegentigjarige die als tiener de school moest verlaten omdat ze voor haar jongere broers en zussen moest gaan zorgen. Vast beweging genoeg gehad maar sneu dat ze het niet mocht combineren met cijfers en letters. Ze heeft inmiddels haar middelbare school diploma overhandigd gekregen. Onderwijs in grote sprongen.
Dinsdag:
Sinds heel Holland bakt, ruikt het ook hier prima. Elke week een cake en de appels van onze boom worden verwerkt in iets dat er altijd perfect uitziet op plaatjes maar net even anders uit de oven komt. Maar er is meer! In de laatste jaren kwam er steeds wat bij op bakgebied. De keukenkastdeurtjes kunnen nog net dicht maar op een dag zal het me allemaal eens tegemoet rollen. De fondant of marsepein, de zilverpilletjes, het speltmeel, de grootverpakkingen botercreme, de bavaroiszakjes en als laatste en hopelijk niet op mijn hoofd, de deegroller. Die draait overuren op dit moment want er moet fondant geplet worden. Dat is een eigenwillig goedje van suiker, in mierzoete knalharde of pastelkleuren verkrijgbaar en als het nat wordt, lijkt het een verse vingerverftekening. In de keuken wordt hard gewerkt aan iets wat er eerst uitzag als een... Nee, dat moet geheim blijven. Het is vooral heel erg blauw op mijn aanrecht. Wat fijn dat de gaven en diversiteit op handvaardigheid zo verdeeld zijn in huis. Vroeger heette het trouwens 'kleien'. En na een half uurtje waren ze het zat en de resultaten leken zonder uitzondering op geplette slak van onbestemde kleur want alles was door elkaar gekneed. Vervolgens verdonkeremaande ik die klonten, hopend dat de volgende kleisessie weer een hele poos later zou zijn. Wat er nu op tafel staat, is een kunstwerkje. Het ziet er uit als... Nee, van mij zal je niks horen. Ik hoef zelfs niks te verstoppen of het zelf zat zijn en te hopen dat de manie voorlopig weer verdwenen zal zijn. Alles komt vanzelf in de magen van verjaardagsvisite terecht. Wat heerlijk!
Woensdag:
En nu is ze jarig. Die oudste lieve dochter. Al twee-en-twintig jaar kennen we elkaar en hoewel het haar feest is en ze het zelf ook wel kan, hing ik zonet de slingers nog maar eens op want dat kan ik nu nog doen. Volgend jaar woont ze immers misschien wel ergens anders. In gedachten zie ik de film met het kleine mensje in de kinderwagen, op haar driewielertje, voor het eerst een pak suiker bij de buurvrouw halen, naar school met staartjes in het haar, tafels opzeggen, kamer verven (snel klaar met een geëxplodeerde roze spuitbus), op stap met vriendinnen en beneden al die matrassen na zo'n nacht. Volwassen worden ook! Racen in een zwart monstertje. Handen in het haar. Of bezig met fondant. Wel gefeliciteerd!
Donderdag:
Glazen, chipsresten, cadeaupapier en verschoven stoelen. Duidelijk een 'day after-gevalletje' waar 'sporen uitwissen' hoge prioriteit heeft. Gelijk dan maar de beurt voor het weekend inlassen en de slingers nog even ongemoeid laten. Voorzichtig afbouwen want een kater heb je zo maar. Dat deden we al zo toen het grut klein was en zelfs op je 22e kan zoiets gevoelig zijn. In de koelkast bevinden zich nog wat taartresten. Die ene met hardblauwe fondant zag er uit als een smurfenvulkaan in uitbarsting maar heeft de smaaktest derhalve doorstaan. D.I.Y.-taarten zijn vooral een feestje als ze net klaar zijn en liever niet voor een verjaardag maar de 'zomaar-exemplaren'. Daar ontbreekt het prestigegedoe dus lukken ze altijd. De volgende festiviteiten luisteren we weer op met een gewone uit het vriesvak. Succes verzekerd en een beetje minder werk.
Vrijdag:
Gisteren glipte tussen mijn vingers een piepklein envelopje weg tijdens het werken bij de post. Er moest een sticker op om een herkansing voor bezorging te waarborgen maar zelfs die was te groot voor het halve handjevol papier dat zo nodig verstuurd moest worden. Het kostte me enkele extra momenten om de boel te krijgen waar het wezen moest. Kostbare seconden! En dit was nog maar een voorbode van de bende die volgende maand aangeleverd wordt dus laat ik alvast wat waarschuwingen vooraf rondslingeren, nu de kerstkaarten weer in teveel soorten en maten in de winkels liggen. Loop alsjeblieft voorbij aan die ieniemienierommel. Het mag er schattig uitzien maar het is de pest voor de post. Ondingen zijn het. En krengen ook nog. Denkt u dat u zich daarmee onderscheidt van de rest? Echt niet! Het is allang geen blijk van originaliteit meer zelfs. Er glipt ons al genoeg door de vingers. De tijd bijvoorbeeld. Wenst u de postmedewerker een fijn nieuw jaar, doet u dat vooral op standaardformaat. Dank u.
Zaterdag:
Kostelijk stuk over opruimen en verplaatsen gelezen. Daarna kijk ik in het rond en... herinner mij de woorden van een huisgenoot:
"Het is hier te vol!
"Ja, met al die laptops hier en die snoeren er aan vast."
"Nee, ik bedoel die bende op jouw bureau!"
"Dat is zo weer weg."
"Nou, als het zo weinig moeite is, waarom dan niet nu?"
"Ik ben nou met wat anders bezig. En dan moet jij ook!"
"Hallo, dit ligt niemand in de weg.."
Toevallig moet ik zo meteen naar mijn werk dus een grote opruimronde zit er nu niet in, wat een super reden is, zeg nou zelf. Kort geleden voerden we oorlog in huis over het rommelfenomeen. Wel een stilzwijgende trouwens met foto's op de gezinsapp. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ikzelf begonnen ben. Ik liep net een keer teveel tegen een gebruikt doch niet teruggezet etensbord aan. Klik. En daarna zag ik verdorie alweer het potje met kauwgom OP de kast in plaats van er IN. Klik. Daarna kwam ik pas goed op dreef en zag tassen (klikkerdeklik) jassen (k...lik) boeken en schriften (...) Was NAAST de wasmand (precies) enzovoort enzovoort. Dat namen ze niet, die schatten om mij heen. Het klik-op-stuk-beleid bestond uit een massa antwoorden per foto, nog altijd stilzwijgend. Van een strijkplank in de kast (ja, die hóórt daar). Van een naaimachine in de hoek achter de eettafel (voor dat project dat 'jas' heet en maar niet afkomt). Van de wasmand vol met kleren die IK, niet hullie dus, heb verzameld om naar boven te brengen. Blijkbaar dachten de fotografen dat ze daarmee in hun recht stonden. Mooi mis. Het wordt hier te vol. Dat wel. Ik trek dus maar mijn jas aan...
Maar ik kom terug!
Slik!
Kinderen die bewegen, zijn beter in rekenen en taal. Juf of meester marcheert op de plaats vlak voor het digibord en alle kindertjes huppen en hippen mee tijdens het noemen van een letter of cijfer. Dat neemt beter op. Verbaast me niks. Al fietsend zongen we vroeger met ons grut de tafels en het alfabet. Daarna waren die tochtjes niet meer zo in trek maar drie keer drie zat er geramd in. Naast betere resultaten op taal, en rekengebied wordt ook overgewicht voorkomen en de geïnterviewde juf is zelf nog maar net op adem als ze vertelt dat het echt werkt. Aldus rtl-nieuws. In het zelfde bulletin een zevenennegentigjarige die als tiener de school moest verlaten omdat ze voor haar jongere broers en zussen moest gaan zorgen. Vast beweging genoeg gehad maar sneu dat ze het niet mocht combineren met cijfers en letters. Ze heeft inmiddels haar middelbare school diploma overhandigd gekregen. Onderwijs in grote sprongen.
Dinsdag:
Sinds heel Holland bakt, ruikt het ook hier prima. Elke week een cake en de appels van onze boom worden verwerkt in iets dat er altijd perfect uitziet op plaatjes maar net even anders uit de oven komt. Maar er is meer! In de laatste jaren kwam er steeds wat bij op bakgebied. De keukenkastdeurtjes kunnen nog net dicht maar op een dag zal het me allemaal eens tegemoet rollen. De fondant of marsepein, de zilverpilletjes, het speltmeel, de grootverpakkingen botercreme, de bavaroiszakjes en als laatste en hopelijk niet op mijn hoofd, de deegroller. Die draait overuren op dit moment want er moet fondant geplet worden. Dat is een eigenwillig goedje van suiker, in mierzoete knalharde of pastelkleuren verkrijgbaar en als het nat wordt, lijkt het een verse vingerverftekening. In de keuken wordt hard gewerkt aan iets wat er eerst uitzag als een... Nee, dat moet geheim blijven. Het is vooral heel erg blauw op mijn aanrecht. Wat fijn dat de gaven en diversiteit op handvaardigheid zo verdeeld zijn in huis. Vroeger heette het trouwens 'kleien'. En na een half uurtje waren ze het zat en de resultaten leken zonder uitzondering op geplette slak van onbestemde kleur want alles was door elkaar gekneed. Vervolgens verdonkeremaande ik die klonten, hopend dat de volgende kleisessie weer een hele poos later zou zijn. Wat er nu op tafel staat, is een kunstwerkje. Het ziet er uit als... Nee, van mij zal je niks horen. Ik hoef zelfs niks te verstoppen of het zelf zat zijn en te hopen dat de manie voorlopig weer verdwenen zal zijn. Alles komt vanzelf in de magen van verjaardagsvisite terecht. Wat heerlijk!
Woensdag:
En nu is ze jarig. Die oudste lieve dochter. Al twee-en-twintig jaar kennen we elkaar en hoewel het haar feest is en ze het zelf ook wel kan, hing ik zonet de slingers nog maar eens op want dat kan ik nu nog doen. Volgend jaar woont ze immers misschien wel ergens anders. In gedachten zie ik de film met het kleine mensje in de kinderwagen, op haar driewielertje, voor het eerst een pak suiker bij de buurvrouw halen, naar school met staartjes in het haar, tafels opzeggen, kamer verven (snel klaar met een geëxplodeerde roze spuitbus), op stap met vriendinnen en beneden al die matrassen na zo'n nacht. Volwassen worden ook! Racen in een zwart monstertje. Handen in het haar. Of bezig met fondant. Wel gefeliciteerd!
Donderdag:
Glazen, chipsresten, cadeaupapier en verschoven stoelen. Duidelijk een 'day after-gevalletje' waar 'sporen uitwissen' hoge prioriteit heeft. Gelijk dan maar de beurt voor het weekend inlassen en de slingers nog even ongemoeid laten. Voorzichtig afbouwen want een kater heb je zo maar. Dat deden we al zo toen het grut klein was en zelfs op je 22e kan zoiets gevoelig zijn. In de koelkast bevinden zich nog wat taartresten. Die ene met hardblauwe fondant zag er uit als een smurfenvulkaan in uitbarsting maar heeft de smaaktest derhalve doorstaan. D.I.Y.-taarten zijn vooral een feestje als ze net klaar zijn en liever niet voor een verjaardag maar de 'zomaar-exemplaren'. Daar ontbreekt het prestigegedoe dus lukken ze altijd. De volgende festiviteiten luisteren we weer op met een gewone uit het vriesvak. Succes verzekerd en een beetje minder werk.
Vrijdag:
Gisteren glipte tussen mijn vingers een piepklein envelopje weg tijdens het werken bij de post. Er moest een sticker op om een herkansing voor bezorging te waarborgen maar zelfs die was te groot voor het halve handjevol papier dat zo nodig verstuurd moest worden. Het kostte me enkele extra momenten om de boel te krijgen waar het wezen moest. Kostbare seconden! En dit was nog maar een voorbode van de bende die volgende maand aangeleverd wordt dus laat ik alvast wat waarschuwingen vooraf rondslingeren, nu de kerstkaarten weer in teveel soorten en maten in de winkels liggen. Loop alsjeblieft voorbij aan die ieniemienierommel. Het mag er schattig uitzien maar het is de pest voor de post. Ondingen zijn het. En krengen ook nog. Denkt u dat u zich daarmee onderscheidt van de rest? Echt niet! Het is allang geen blijk van originaliteit meer zelfs. Er glipt ons al genoeg door de vingers. De tijd bijvoorbeeld. Wenst u de postmedewerker een fijn nieuw jaar, doet u dat vooral op standaardformaat. Dank u.
Zaterdag:
Kostelijk stuk over opruimen en verplaatsen gelezen. Daarna kijk ik in het rond en... herinner mij de woorden van een huisgenoot:
"Het is hier te vol!
"Ja, met al die laptops hier en die snoeren er aan vast."
"Nee, ik bedoel die bende op jouw bureau!"
"Dat is zo weer weg."
"Nou, als het zo weinig moeite is, waarom dan niet nu?"
"Ik ben nou met wat anders bezig. En dan moet jij ook!"
"Hallo, dit ligt niemand in de weg.."
Toevallig moet ik zo meteen naar mijn werk dus een grote opruimronde zit er nu niet in, wat een super reden is, zeg nou zelf. Kort geleden voerden we oorlog in huis over het rommelfenomeen. Wel een stilzwijgende trouwens met foto's op de gezinsapp. Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ikzelf begonnen ben. Ik liep net een keer teveel tegen een gebruikt doch niet teruggezet etensbord aan. Klik. En daarna zag ik verdorie alweer het potje met kauwgom OP de kast in plaats van er IN. Klik. Daarna kwam ik pas goed op dreef en zag tassen (klikkerdeklik) jassen (k...lik) boeken en schriften (...) Was NAAST de wasmand (precies) enzovoort enzovoort. Dat namen ze niet, die schatten om mij heen. Het klik-op-stuk-beleid bestond uit een massa antwoorden per foto, nog altijd stilzwijgend. Van een strijkplank in de kast (ja, die hóórt daar). Van een naaimachine in de hoek achter de eettafel (voor dat project dat 'jas' heet en maar niet afkomt). Van de wasmand vol met kleren die IK, niet hullie dus, heb verzameld om naar boven te brengen. Blijkbaar dachten de fotografen dat ze daarmee in hun recht stonden. Mooi mis. Het wordt hier te vol. Dat wel. Ik trek dus maar mijn jas aan...
Maar ik kom terug!
Slik!
Abonneren op:
Posts (Atom)