Maandag:
Naast alles wat op mijn weg ligt om te negeren, omheen te lopen en er op den duur toch mee af te rekenen, ligt een issue van zeer gênant kaliber. Misschien moet het eindelijk maar eens woorden krijgen om er mee te dealen.
Wat is mijn probleem?
Het bloed kruipt waar het niet gaan mag. Ik steek gelijk maar luguber van wal. Jakkes! Gevolg: lekkage, veel extra was, laag hb, scheepslading chagrijn - ik zeg het alvast maar zelf zodat ik mijn huisgenoten dan vóór ben - en voortraject van een misselijk hormonaal geintje, genaamd: menopauze. En eigenlijk was ik helemaal niet van plan om er ook maar één woord aan vuil te maken want kwaaltjes laat je beter achterwege op een blog. Maar een wijze, want tien jaar oudere vriendin, vertelde mij dat wél te gaan doen. Want:
Het is een heel normaal proces dat je niet hoeft weg te stoppen.
...
Dat klopt.
...
En het zijn toch meest vrouwen die jouw blog lezen.
...
Oh ja? Je weet dat je me nu een illusie ontneemt?
...
In ieder geval na vandaag wel!
...
Ok. Eén keer dan. En daarna hoop ik dat ik niet al teveel trouwe lezertjes kwijt ben.
...
IK WORD OUD.
Dinsdag
Zo, dat was dat. Bent u er nog? Het is maar een gewoon dingetje natuurlijk. Doe alsjeblieft niet zo kinderachtig en exclusief zeg. Je kunt er van alles voor gebruiken dus geen gezemel! De stemmingswisselingen van normaal zijn niet eens te onderscheiden van de nieuwe soort die de omgeving nu te wachten staat dus maakt het niks uit of je door de hond of de kat gebeten wordt. Natuurlijk moesten er wat onderzoekjes plaatsvinden om extreme toestanden uit te sluiten maar daar zal ik niemand mee vermoeien door er over in details te treden. Het is nu wel weer leuk geweest. Er zijn nog wel andere onderwerpen. Sinterklaasgedichten bijvoorbeeld. Nou, en Sinterkláás is pas oud! Maar ook een kerel die misschien geen vrouwenblogs meer leest als het eng wordt. Vroeger thuis maakten de gedichten onherroepelijk deel uit van opvoeding, gezinsleven, ontwikkeling enzovoorts. Heb je haters en liefhebbers van en volgens mij niets er tussen in. Daar kwam een stuk prestige bij. Er was een gezinslid dat het liefst wilde volstaan met: "Hier hebbie een pak, hou nou je gemak." Toch schreef hij die flutrijmpjes niet want er was een gebod in huis dat wilde dat iedereen zijn best deed!
Woensdag
Vroeger toen ik nog tiener en dus heel jong was, zat ik half oktober midden in de nacht rechtop in bed om sinterklaasgedichten te schrijven. Dat vond ik leuk. Klinkt zeker ook sneu. Zal wel. Als liefhebber voorgesorteerd. vlogen ze uit mijn pen. En zo schoven de woordjes voor Duits even op. Die hadden eigenlijk geramd moeten zitten maar het rijmen nam me zo in beslag. "Dus kon ik het niet helpen," bedacht ik nog even na een flits van zelfanalyse, voordat de slaap mij overmande.
Als op de dag van gisteren hoor ik de stem van die leraar op de volgende dag: "Was machen sie denn jetzt, fraulein!" Het moest een vraag voorstellen maar het daarbij behorende leesteken was in de verste verten niet te horen. In mijn schrift naast 'aus, bei, mit, nach, seit, von, zu' werd het zoveelste gedicht geboren. Het had niets met de derde naamval te maken, die gebruikt wordt na die Duitse voorzetsels. Ik had slechts het nuttige met het aangename verenigd en op één bladzijde alles neergezet waar mijn hoofd op dat moment mee bezig moest zijn en wat het uiteindelijk uitvoerde. Multitasking. De leraar had er geen woorden voor. Maar dat had meer te maken met verontwaardiging vanwege het bezoedelen van zijn les. Natuurlijk konden sancties niet uitblijven. Een gedicht in het Duits moest ik schrijven.
Woensdag:
...Dat was natuurlijk heel flauw want wat hebben onze oosterburen nu met Sinterklaas. Helemaal niks. Heel vaag herinner ik me nog het gebruiken van die voorzetsels in het strafgedicht. Het kunstwerk is niet meer in mijn bezit, helaas. Vermoedelijk ging het dezelfde weg als bepaalde cijferlijsten. De lucht was daarna wel weer geklaard want ik leverde het samen met een chocoladeletter als boetedoening, weer in. Mijn klasgenoten begonnen zich inmiddels af te vragen of er ook gedichten op aanvraag te leveren waren. Onder economie bijvoorbeeld. Het is een vak waar ik geen affiniteit mee had. Nog steeds niet. "Hoe is het met je boekverkoop? Oh, eh, geen idee eigenlijk." Er is een woord dat op dat snert schoolvak rijmt. Tegenstelling en tegelijk ook heel erg van toepassing: Filantropie! Mooi woord dat duidelijk maakt dat ik een aantal inkomsten gemist heb, indertijd. Hopelijk zijn die klasgenoten ook HEEL OUD aan het worden en kan er nog even wat rechtgezet worden. Op naar het volgende lesuur...
Donderdag:
De stelling van Pythagoras was ook al geen gelijke partij voor cadeautjes die Sint moest bedenken en schenken en de bèta-man hield me in de gaten wegens verdenking van herhaaldelijk afdwalen. Hoe kwam hij daar nou bij? Assenstelsels en formules waren mijn deel. Geen ontkomen aan. Geen ruimte voor inspiratie ook. Het was een aimabele, rechtvaardige man, die leraar. En dus voelde ik mij verplicht om zwarte Piet in mijn tas te houden.
Wie?
Oh ja...
Wie had ooit kunnen vermoeden dat de knecht van Sint nog eens onder vuur zou komen te liggen. Misschien wel omdat er niet door leraren maar door andere mensen aan het feest wordt gepeuterd. Blijf eraf! Je vraagt om strafwerk!
Vrijdag:
Zo hier en daar vind ik in huis nog wel eens een sinterklaasgedicht en herinner me de sfeer en de surprises er omheen. Mensen die er niks aan vonden, bekeek ik met een grote dosis achterdocht. Want hé, wat was er nou leuker als iets kopen voor een ander met een hele hoop binnenpret en nog meer plezier tijdens het omlijsten van het geschenkje. Later zou daar wat bijkomen. In elk gedicht een stukje opvoeding. Zowel aan husband als aan kinderen gericht. En weer ben ik de enige die daar plezier in heeft. Toegegeven, ze zijn wat vilein opgesteld, die ellenlange klaagzangen over rotzooi en ongehoorzaamheid. Vertel me niet dat ik de enige ben die zo frustraties botviert op vijf december Het geeft wel te denken dat ik zelf kortgeleden nog een bowl-avond heb voorgesteld om één en ander te ontlopen Dat is natuurlijk om de pijn te verzachten van dichtloze pakjesavonden waar de glans zo van verdwenen is. Het is een gebruik dat nog ouder is dan ondergetekende. Maar onderhevig aan verval en steeds ernstiger verzwakt door hevig bloedverlies. Jakkes! Gelukkig heb ik er geen was van.
Zaterdag:
Een hele week over maar twee actualiteiten zeuren. Wat een beperking! En nu maar hopen dat het geen kwalijke gevolgen heeft. Groot risico hoor, dat vermelden van narigheid. Zet ik zo meteen de boel op publiceren en komen er geen piekjes meer in de grafiek. Weet u wel hoe belangrijk dat soort momenten is? Laat me nou niet zitten met mijn letters alsjeblieft. Zo erg was het toch niet? Sla elk willekeurig blad open en er komt je uit de columns en blogs nog veel meer delicaats tegemoet.
Dat leest u ook niet?
Waarom negeren van dingen waar u ook in kunt meeleven?
Zegt dat niet meer van de lezer als van de auteur, of loop ik te hard van stapel?
Het zal het gedichtengemis wel zijn. Dat loopt straks uit op een gedichtenverbod en dan heb je pas écht een kwaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten