Bevrijding!

Op een mooie Pinksterdag is er van alles te doen. Behalve de wandeling buiten, het plukken van madeliefjes en de ontmoeting met de blaffende hond - waarvan papa zegt dat hij NIET bijt - zoek ik een plek waar het Pinkster-beleven plaats kan hebben. Met extase en zo. Pinksteren is immers een feest waarbij alles gaat sprankelen, niet waar? Zo terug.

En ja hoor, gevonden! Het lag dichtbij en het gebeurde in de afgelopen week. Je zou het niet verwachten maar zelfs in de stoel van een kaakchirurg is er extase. Nadat er buiten mezelf om door middel van een krachtig ingrijpen iets met wortel en tak uitgeroeid was, kwam het gevoel van bevrijding. Ik jubelde het bijna uit, wat minder goed te horen was vanwege een goed geplaatste verdoving. Het gaat inmiddels prima. Dank u.

Uit de Bijbel en in de kerk leer ik dat Pinksteren iets anders is dan het betere trekwerk van de tandarts. Het gaat over God de Vader, de Zoon en vandaag vooral de Heilige Geest. Die er altijd al was. Die openlijk werkt maar ook in het verborgene. En bij iedereen die dat wil, tegelijk. Een diepe bron die aangeboord wordt als het tijd wordt om weg te doen wat je belemmert om te groeien. Die er is om te sprankelen of als je met de tranen over je wangen mag zingen van verlossing...

Pinksteren. Tongen als van vuur heb ik niet gezien. Maar dat geeft niet als je weet dat je niet gebeten wordt. Vader zegt het immers.

Moederdag

Voor alle moeders met gemis.
Voor hen met een begin vol idealen.
Soms veranderden zomaar hun verhalen.
Ach als je alles van tevoren wist…

Eva begon. De moeder van elk levend mens op aarde.
Hoe het ook gaat, moederliefde verliest nooit haar waarde.

Jachtglorie.

(Omdat verhalen soms groter worden dan je dacht)

Heel diep tastend in herinneringen zie ik ineens weer een struisvogel met zijn snavel tegen ons autoraampje tikken. Hoe oud zal ik geweest zijn? Drie jaar hooguit. Ik vond ze maar eng, die grote vogels die zonder het zelf te willen ten onrechte ons mensen een spiegel voorhouden. U weet wel, kop in het zand en zo, om de omgeving niet te hoeven waarnemen. Ze doen dat niet om die reden maar houden het kopje zo heerlijk koel.

Oh ja, die herinnering is natuurlijk van een dagje safari in Beekse Bergen.

Een zekere Fransman had er ook wel zin in. Hij stapelde wat gezinsleden in zijn auto en, on y va!  - dat zeggen de Fransen altijd wanneer ze op pad gaan - Op naar het park met wilde beesten. Wat ze er gingen aantreffen zal hen op de site van het park wel verteld zijn. Evenals de parkregels en waarschuwingen die... Oh nee, dat gedeelte hebben ze overgeslagen. Of genegeerd. Desalniettemin - dat zeggen Nederlanders altijd als je ergens echt niet omheen kan - gingen ze poesjes kijken. Grote poesjes. Niet van die exemplaren die men hier in ons land uit bomen vist als ze daar net in gejaagd zijn. Als je die filmen wilt, moet je inzoomen. Maar niet in Beekbergen. Daar stap je gewoon als anderlander de auto uit met opa, oma, moeder de vrouw en je jong geboren spruit...

Waar de cheeta's en jachtluipaarden direct zin in kregen...

Ze lezen geen borden maar dat kan ook niet van ze verlangd worden want ze volgen hun instinct, hoewel ze nog maar net een kluif achter de knopen hebben. Anyway - dat zegt men in Engeland, om aan te duiden dat het verhaal verder gaat - dat was ook de redding van het schatteboutje dat bijna een ander soort boutje werd. Tot twee keer toe liep het goed af. Je zou bij zo'n eerste keer toch denken dat.... Stop met denken. Dat deden die mensen ook niet. Met spijt in de groene kattenogen zagen de poesjes hun kleine prooi in de voiture gepropt worden. Het filmpje hiervan, ingestuurd door de mensen daarachter is al ontelbaar keren gedeeld. Nou dit stukje nog. Ter lering ende vermaak.

Ach nee. Dat gebeurt niet want wie leest er nog één regel. Pas maar op. Straks wordt er nog hardop gezwegen in alle talen. Dan worden we door de hond en de kat tegelijk gebeten. Il faut garder la tête froide!

Vliegende glorie

Dit stukje is een wat onverwacht vervolg op 'Vergane glorie' (schrijfselsje.blogspot.nl/2017/07). Dat gaat over een kat. Een ineens zeer beroemde kat. Ze woont in het huis van dochter en schoonzoon samen met haar gehandicapte poezenzus en snoept van uw belastingcenten.

Waar haar levensgezellin Lizzie na een ongeluk - met als gevolg een poezenpoot minder om te likken - het stappen voor gezien hield, leidt prinses Noa in alle hartstocht een promiscue leven. De ene poes dróómt wulps van de katers die ze nog tegenkomt in haar hinkeldraf (misschien is het nog niet te laat voor haar om iets te beginnen met die kneus van drie huizen verderop) de ander ziet zulke dromen al bij het krieken van de dag wellicht in vervulling gaan. Ook in de kattenwereld zijn de kansen slecht verdeeld, zegt u dat wel. Na het ontbijt strekt Lizzie zich majesteitelijk uit op een drie centimeter breed randje van de bank en draaft Noa de tuin uit. Wat zal ze vandaag allemaal doen? Eerst een warming up;  Vliegjes vangen. Dan de stormbaan met drie schuttingen en vervolgens een tuin met hoge bomen. En een hond...

Die uit de struiken schiet omdat ze hem al drie maand loopt te pesten met haar nuffige pasjes. Met welgevallen ziet hij haar aan het eind van de vlucht, halverwege de boomstam met een drie keer zo dikke staart van de schrik, een hele poos hangen. Dat zal haar leren! Noa is in shock en blijft dat gedurende de hele nacht. Hoog tussen de takken. En nadat  haar bazin, na twee uur lang soebatten en brokjes rammelen, een stichting voor het betere beestenleven opbelt - 'Nee mevrouw, de brandweer niet! Doe me dat niet aan'.... tuut tuut tuut - komt het hele reddingsapparaat in beweging. Inclusief hoogwerker en tienkoppige bemanning. Dat brengt heel wat tongen in beweging. De forumklevers lusten er wel soep van. Zoveel moeite voor één poes! Wie zal dat betalen? Nou, vast niet zoete lieve Noa.

"Kom maar poesje" zeggen de redders. Poesje vindt dat een heel slecht idee, kruipt tien meter hoger, steekt over naar een volgende boom en als ook daar het hoogwerkersbakje met dappere brandweermensen naar toe zweeft, waagt poesje de val naar beneden - want springen kan je zoiets niet noemen - en bewijst dat alles op haar pootjes terechtkomt met nog acht levens te gaan. Hoera! Leuker kon ze het niet maken.