Op een mooie Pinksterdag is er van alles te doen. Behalve de wandeling buiten, het plukken van madeliefjes en de ontmoeting met de blaffende hond - waarvan papa zegt dat hij NIET bijt - zoek ik een plek waar het Pinkster-beleven plaats kan hebben. Met extase en zo. Pinksteren is immers een feest waarbij alles gaat sprankelen, niet waar? Zo terug.
En ja hoor, gevonden! Het lag dichtbij en het gebeurde in de afgelopen week. Je zou het niet verwachten maar zelfs in de stoel van een kaakchirurg is er extase. Nadat er buiten mezelf om door middel van een krachtig ingrijpen iets met wortel en tak uitgeroeid was, kwam het gevoel van bevrijding. Ik jubelde het bijna uit, wat minder goed te horen was vanwege een goed geplaatste verdoving. Het gaat inmiddels prima. Dank u.
Uit de Bijbel en in de kerk leer ik dat Pinksteren iets anders is dan het betere trekwerk van de tandarts. Het gaat over God de Vader, de Zoon en vandaag vooral de Heilige Geest. Die er altijd al was. Die openlijk werkt maar ook in het verborgene. En bij iedereen die dat wil, tegelijk. Een diepe bron die aangeboord wordt als het tijd wordt om weg te doen wat je belemmert om te groeien. Die er is om te sprankelen of als je met de tranen over je wangen mag zingen van verlossing...
Pinksteren. Tongen als van vuur heb ik niet gezien. Maar dat geeft niet als je weet dat je niet gebeten wordt. Vader zegt het immers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten