Missie

Eens in de zoveel tijd rijden we naar een vakantieadres dat we al een hele poos kennen. Het barst er van toerisme. We kennen alle plekjes al en we genieten er van alsof het de eerste keer is. Die kunst is niet iedereen machtig maar zolang je jezelf maar voorhoudt, dat het net lijkt alsof alle gras weer is gegroeid, kun je er gewoon om de zoveel jaren blijven heen gaan...

De rivier stroomt nog steeds dezelfde kant op. Net als in vorige jaren staan enkelen van ons weer met stenen te gooien. Een wedstrijdje wiens brokje de meeste sprongen over het water maakt voordat de zwaartekracht het overneemt. Aan de oever van de rivier zit ik met anderen te genieten met een voor die gelegenheid bij de plaatselijke super gekochte fles Moezelwijn en een mooi glas om in te schenken, onder handbereik. De bodem van die fles is nog lang niet in zicht. Die van het meer nog lang niet bezaaid met de munitie van mijn geliefde stenengooiers. Voor het zover is... Het leven is dus prima...

Zij het niet dat ook in de Moezeldruivenwijngaard kans is op kleine vossen die mijn gemoedsrust willen bedreigen. De fles naast mij moet straks in de glasbak, tesamen met enkele lotgenoten. Laat ik ze vooral niet verwisselen met de statiegeldexemplaren die we twee jaren terug per ongeluk mee namen naar Nederland. Een kleine vakantieluiheid waarvan we niet vermoeden dat ze ons aangerekend wordt want we zijn immers terug gekomen om ons verzuim weer goed te maken. 'Gooi die dingen toch in de glasbak, dan ben je dr van af!' klinkt het advies van een geliefd familielid. Maar nee, de flessen waarmee ik al een aantal dagen rond zeul, zúllen op hun bestemming aankomen. 'Kom nou. Wat glasbak? Had dat eerder bedacht...' De missie neemt steeds grotere vormen aan. Ze rinkelt steeds vervaarlijker want...
We gaan van de ene naar de andere kruidenier, steeds als we weer denken iets te kort te komen, waaraan onmiddellijk moet worden voldaan. Duitsland kent redelijk veel soorten kruideniers dus je kan je lol wel op. Parkeren. Kofferbak open. Mandje eruit (kofferbak dicht). Drie stappen naar das Pfandmachine. Flesjes erin... Flesjes er met dezelfde rotgang ook weer uit. Want ze worden ongelikt weer teruggespuugd. Een stuk of acht potentiële kansen op statiegeld om een ijsje van te kopen. Volgende winkel hetzelfde verhaal. Parkeren, kofferbak, mandje eruit en erin. Kofferbakklep dicht. Pas op je vingers! Op naar de N. of de P. of was het nou de A-Süd? Vergeet vooral niet te genieten van de uitzichten tussen al die winkels door met je uitdaging die inmiddels als een ziel onder je arm alleen maar zwaarder dreigt te worden.

Winkel!  Hoera! Parkeerplaats. Mandje enzovoorts...
En onverrichterzake weer terug.
Zo'n kofferbakklep kan hárd hoor!

En inmiddels alweer thuis. Mét mandje (mét flessen). Die stond nog in de kofferbak toen we in de bonuswinkel voor de thuisbasis moesten herfourageren.
'Hé. Maar... Als het in de vakantiewinkels niet lukte, zou 't dan de moeite lonen het voor de laatste keer thuis nog eens te proberen?'

En waarempel, de flessen glijden met alle gemak en een diepe zucht van verlichting (mijnerzijds) richting de geheimzinnige inleverspelonken. Druk op de knop. Bonnetje pakken. Wel een borrel waard om je blunder lachend mee te besprenkelen. Vergeet vooral niet waar die fles dan weer vandaan komt, mocht die statiegeld opbrengen in de toekomst. Moraal van dit verhaal? Laat geen enkele missie als een steen op de maag liggen. En verzilver je bonnetjes bij de kassa om de opbrengst daarna weer los te laten voor een goed doel. Dat zal ons leren!

Afscheidsscore

Vorig jaar nam ik een ingrijpende beslissing. Met één been stond ik in het systeem van huishoudelijke ondersteuning en met het andere tastte ik voorzichtig de bodem af van een schoolterrein dat ik nooit betreden had. En eerlijk gezegd waren daar ook nooit plannen voor geweest. Maar hé, weet u wat voor idiote, wijze, leuke dingen er nog op uw pad komen? Nou dan! In feite had ik nog een appeltje te schillen met het verleden (lees: onafgemaakte opleiding). Nog maar net had ik een assessment, een adviesgesprek én een gevecht bij Nederlands bekendste uitkeringsinstantie overleefd of ik mocht door naar de volgende ronde: De zoektocht naar een stageplek. Werd ook beloond en in September 2018 zette ik op het adres van WIJ-Corpus mijn eerste stappen. Een werkplek waar ik liters koffie en thee zou gaan schenken voor de bewoners uit de wijk en die zelf drinken om scherp te blijven als ervaringsdeskundige. Een woord om je tong over te breken maar bij scrabble krijg je er veel punten voor...

De cliché's over snelle tijden overslaand, blik ik terug op die eerste weken en wat daarop volgde. De status van stagiair had ik nog nooit gehad. Een stagiair vraagt en vraagt en vraagt want hij of zij wil alles weten. Dat wilde ik ook maar de kunst van vragen was ik niet machtig. Al jaren hou ik omtrent diverse levensvragen mijn eigen broek én de schijn op. Alles zelf uitzoeken en vooral niet door de mand vallen door signalen van onwetendheid. En mensenlief, wát een kennis op de werkvloer. Iedereen moest wel zien dat ik daar schriel bij afstak. Het was vast op mijn voorhoofd te lezen. Het werd tijd voor een eigentijdse omdenksessie. 'Mogen leren' klinkt leuk maar daar heb je een speciale vaardigheid bij nodig: Ontspanning!  Wátte? Ik kwam om van alles op te steken, toch niet om achterover te leunen?! Maar wat bleek? Zonder het betere leunwerk gíng het niet. Toen ik dat eindelijk begreep, beefde ik steeds minder tijdens telefoondiensten en vroeg ik bewoners uit de wijk hoe het ging in hun leven. Kwam ik erachter dat zij een huishoudelijke hulp, taxipas, trippelstoel of een andere woonplek nodig hadden. Liet ik mijn vragenlijstjes los om ze desondanks volgeklad na een huisbezoek weer mee te nemen. Vond aansluiting bij andere levensvragen dan de mijne. Leerde dat geen mens op dezelfde manier met problemen omgaat. Schonk nog steeds liters, liters koffie en thee in de entree. En werd zelfs bijna vriendjes met de systemen van het huis, wat een groot wonder is. En, laat ik niet overmoedig worden want nog steeds is niet alles me duidelijk. Niet voor niets heb ik een schoolleven geleden de exacte vakken laten vallen en zag die in de vorm van WMO-regelgeving weer op mijn bordje terugkomen. Not my cup of tea. Hoe krijg ik de verbintenis tussen herstelwerk en, laat ik nog eens wat noemen, een meerkostenregeling nou tot stand? Voor mij een vraag, voor de kundigen op de WIJ-Corpusvloer een weet! En wat heerlijk om daar op den duur zonder gewetensbezwaren en steeds minder gehinderd door gebrek aan kennis, gebruik van te maken! Ken uw kracht, ken uw … Nou ja, dat dus.

En nu is het  bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst de WIJ-entree binnenkwam, verwelkomd door mensen die collega's gingen worden. Die samen met de hele entourage, dat ook wel warm bad wordt genoemd,  deel uitmaakten van een topteam. Waarmee ik alle soorten van lunches genoot, telefoon, en entreediensten ruilde. Met wie ik liters, liters koffie enzovoorts... Ach wat had ik me beter kunnen wensen als ervaringsdeskundige in opleiding. Zal ik u eens wat vertellen? Het hele woord past niet eens op het scrabblebord.