Maandag:
Omdat ik mijn beperkingen ken, begin ik geen moestuin. Het kost mij zelfs geen enkele moeite om die afspraak met mezelf te houden. Ons dorp kent meerdere volkstuinen waar ik zonder jaloers te worden aan voorbij fiets. Dan kan ik wel zingen! 'Hoera, ik hoef dat lekker niet'. Soms komt er iemand net vandaan met enorme struiken aan het stuur. Net geoogst en als je hier en daar wat wegsnijdt, kan er vanavond weer een onbespoten kool gestoofd worden. En morgen ook. En de rest van de week... Die andere vijf joekels moeten maar verdeeld worden over de familieleden en vrienden in het dorp. Die lusten eigenlijk geen kool maar ze durven toch geen nee te zeggen. Intussen zet ik zelf mijn fiets in het rek bij de grootgrutter hier ter plaatse. Er worden diverse soorten groenten in de versafdeling en moestuinbeginselen verstrekt. Die laatste hoef ik niet, want trouw aan mij zelf en aan mijn gebreken. Dat had ik gedacht! 'Eh, mam, ik wil ze wel graag voor mijn eigen tuin' hoorde ik ons tweede kind vorige week zeggen. Nieuwe ontwikkelingen hier. Te weten: Uitvliegster met grote plannen. Let wel, het zijn háár plantjes. Hopelijk worden ze net als de knipklanten met regelmaat besproeid en gesnoeid.
Dinsdag:
Gebeuzel over courgettes en rode bieten, afgezet tegen de aanslag in Brussel. Zal ik de vorige dag maar deleten of moet het naast elkaar kunnen bestaan? De eerste vrijgegeven filmpjes zijn vol met kindergehuil. Daar word je ellendig van. De vader van één van de terroristen heeft ook verdriet. Hij wist niet beter of zijn zoon zat onbereikbaar te zijn in Syrië. Hij schaamt zich kapot over die jongen. De taxichauffeur die een drietal mannen had vervoerd naar de vertrekhal van vliegveld Zaventhem blijkt een sleutelfiguur in het drama, zonder het zelf te weten. Zijn auto was te klein voor de vijf koffers die ze hadden willen meenemen en mee helpen sjouwen met de bagage was al helemaal niet aan de orde. Hij begreep achteraf pas wie in zijn auto hadden gezeten en daarna was een telefoontje gauw gepleegd. Er wordt een bomgordel gevonden die nog intact is. Wat voor haatzaad is er toch gezaaid in die mensen?
Woensdag:
Terwijl Brussel weer probeert op te krabbelen, houdt Nederland zich bezig met extra veiligheidscontrôles en uiteraard moeten alle grenzen weer dicht van mensen die de aanval hebben zien aankomen. De Belgische koning deed het volgens anderen ook maar matig want die bleef gewoon in zijn paleis terwijl zijn land in rep en roer was. Die ene terroristenbroer was notabene in Nederland geweest en niet eens opgepakt. En iedereen kon op zijn klompen aanvoelen dat de terroristen al in de vertrekhal zouden losgaan omdat het bij de douane niet meer ging lukken. Annuleer die Passion in Amersfoort maar want dat is vragen om problemen!
In de tuin van het eigen gelijk krijgen de betweterknollen veel te veel water, als je het mij vraagt.
Donderdag:
'Dood en lijden hebben niet het laatste woord.' Het is allemaal doorgegaan en goed gegaan. Een opsteker voor Amersfoort en ook voor het programma zelf. Al brengt dat ook gemengde gevoelens met zich mee. 'Oh moet jij het feestje weer komen verpesten?' Ligt niet in de bedoeling maar je kunt het verschil niet ontkennen: De kruisgang van Jezus Christus, meer dan tweeduizend jaar terug, was bepaald geen muziekspektakel! Er werd gehoond, geslagen en geschreeuwd en diep geleden. Drink je het in of laat je de beker voorbij gaan? Voor de Verlosser - eh nee, ik bedoel dus niet de overleden voetbalheld - was dat helemaal geen optie. In de tuin van Getsémane bad hij vurig. Als de bomen en struiken er konden spreken, verhaalden zij van doodsnood, van slapende discipelen en van een verraderskus.
Vrijdag:
Mocht je op een vlier, ergens in een tuin paddestoelachtigen aantreffen in de vorm van een oor, heb je te maken met het zogenaamde Judas-oor. Het verhaal gaat dat Judas, na tot inkeer te zijn gekomen van zijn verraad aan Jezus, zich wilde verhangen aan een vlier, dat dit eerst mislukte maar wel de afdruk van zijn oor te zien zou zijn. De vlier blijkt een beste gastheer voor dat zwammetje te zijn. De Bijbel vertelt daar niks over. Wel dat Judas niet meer met zijn laatste optreden kon leven. Nu we toch kijken waarom het allemaal zo nauw luistert... Toen de gevangenneming van Jezus een feit was, trok één van de omstanders een zwaard en sloeg het oor van een hogepriesterknecht af. Jezus heelde het weer. Vergelijk dat trouwens niet met iemand een oor aannaaien want daar deed Hij niet aan. Zijn laatste wonder voordat het allergrootste ooit zich voltrok. Of wou je beweren dat volledige kwijtschelding van al ons eigen verraad, onverschilligheid, pakket van beperkingen (al of niet erkend), betweteren en alles wat wij verder uitvreten - en ons ver van Zijn koninkrijk voert - geen mirakel is? Volbracht! Morgen is het stille zaterdag. Ik hou mijn mond, haal de vingers van mijn toetsenbord en luister naar het verhaal van hoop...
vrijdag 25 maart 2016
zaterdag 19 maart 2016
Weeksels 14 t/m 19 maart
Maandag:
Hoera voor Bokito. Hij is twintig jaar geworden! Je weet wel, dat was die aap die in 2007 uitbrak na avances van een bezoekster die pretendeerde een band met het beest te hebben. Minstens vier keer per week bezocht ze haar lieveling en zijn glimlach was alleen voor haar. Ze wist niet dat ze precies datgene deed, wat vrouwtjesapen met toekomstdromen ook doen bij zo'n gigagorilla. 'Ok! En nou loop je me niet nog eens een keer weg!' moet Bokito op zijn aaps gedacht hebben want al dat gelonk was hem op de zenuwen en zeker ook op andere lichaamsfuncties gaan werken. Hup, daar was ie al over het slootje en toen was mevrouw ineens niet meer zo happig. 'Niks mee te maken!' Wat doen grote mensapen met vrouwtjes die niet willen meewerken? Sleuren en bijten! Als het moet wel honderd keer de tanden in het vreemde vrouwenvlees.
Sindsdien wordt er in de dierentuin gewaarschuwd tegen apenstaarderij om vergissingen en teleurstellingen te voorkomen. Wat weet een aap ook van evolutie ja of nee. Bokito neemt intussen nog een cocktail van een paar kilo tomaten en wat groenvoer en heeft het opperbest. Welke aap kan nou ooit in zijn leven zeggen dat er meer vrouwen gek op hem waren dan hij aan kon! Gefeliciteerd!
Dinsdag:
'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Niks aan te doen Ook niet als er een hele rits minne kantjes verdoezeld moeten worden. Waarom moet ik nou zo aan Donald Trump denken? Een hoop herrie komt eruit. Hij trommelt zich op de borst en sleurt straks die hele menigte aanhangers het verderf in met zijn bijtende onzin en relbelustheid. Wie heeft hem eigenlijk losgelaten uit zijn kooi? Hilary meid, kijk uit! Blijf op afstand en staar hem niet al te lang aan! Het maakt wel degelijk uit of je door de hond, de kat of de aap gebeten wordt en als ie onverhoopt toch weet te winnen komt de ware aap uit de mouw, vrees ik.
Woensdag:
Beestjes in eigen omgeving zijn minstens zo leuk. En zeker in het prille voorjaar. Élk jaar is het zien van het eerste lammetje weer een klein feestje en het waterhoentje in de sloot dicht bij huis had dagwerk aan het sleuren van een lange twijg. Een eind verderop zie ik nog eentje zwemmen. Vast het vrouwtje. Ze is al wat aan het rommelen met het nest in wording en ja hoor, daar komt ie aanzwemmen, de heer des huizes. Die tak moet in ieder geval in kleine stukken. En hoe het komt weet ze ook niet maar ze weet instinctief precies hoe het worden moet. Kom op kerel, hier met die sliert. De tijd dringt! Lente! Vast ook voor aapachtigen maar die zie je zo weinig in de wei.
Donderdag:
Vriend H. is jarig. Achtenvijftig jaar geleden werd hij geboren in het jaar 1958. Dat is vermeldenswaardig en het is ook nog eens sint Patrick, een oorspronkelijk Ierse feestdag. Daar verwijst vriend zelf naar in zijn uitnodiging (waarvoor hartelijk dank). Het kan niet op! Vriend H. is trouwens ook redelijk gek van Ierland, waar bijna iedereen Patrick of Patricia heet. Of waren dat de inwoners van Schotland? Vermoedelijk heeft die liefde ook een beetje te maken met het drinken van een stevige slok, wat Ieren (en sommige Nederlandse vrienden) ook zo fijn vinden. De overstap van Bokito en een waterhoentjesechtpaar naar een heilige is net zo onvoorspelbaar als de link van een heiligverklaarde naar vriend H. Maar daar moet je nu even niet over zeuren. Hoe leg ik het uit, als ik rücksichlos een jarige aap en een evenzo verjarende vriend in één adem ga noemen? Dat gaat niet aan, natuurlijk! Een beetje extra kennis kan geen kwaad. Mooi verdeeld over twee blogdagen om zowel de sint als de vrind een beetje in het zonnetje te zetten. Gefeliciteerd trouwens!
Vrijdag:
Welnu, sint Patrick ofwel: (bijna onuitspreekbaar) Naomh Pádraig, blijkt een legendarisch missionaris te zijn die in Ierland een boel betekend heeft voor het Christendom. Hij gebruikte het zogenaamde 'shamrocksymbool' (groen klavertje drie) om de Goddelijke drie-eenheid mee uit te leggen. Een andere lezing geeft weer dat er in die tijden een Keltische soort van godsdienst was, waar men een driedeling al hanteerde om het geheimenis van Keltische godinnen mee te verklaren. De klaver drie is inmiddels een mooie ingang voor het vieren van een lentefeest (ook groen), waarin carnaval, kermis en het heffen van vele glazen plaatselijk gedestilleerd moeiteloos ingepast worden. De gewoonte om sterfdagen van heiligverklaarden tot een feest/drinkdag uit te roepen is niet onbekend. Sint Patrick blies de laatste adem uit op 17 Maart 416 n.C. als je Wikipedia moet geloven. Daarom proosten we moeiteloos en welgemeend met vriend H. mee. Al is het niet in Ierland. Dat is nou weer jammer.
Hoera voor Bokito. Hij is twintig jaar geworden! Je weet wel, dat was die aap die in 2007 uitbrak na avances van een bezoekster die pretendeerde een band met het beest te hebben. Minstens vier keer per week bezocht ze haar lieveling en zijn glimlach was alleen voor haar. Ze wist niet dat ze precies datgene deed, wat vrouwtjesapen met toekomstdromen ook doen bij zo'n gigagorilla. 'Ok! En nou loop je me niet nog eens een keer weg!' moet Bokito op zijn aaps gedacht hebben want al dat gelonk was hem op de zenuwen en zeker ook op andere lichaamsfuncties gaan werken. Hup, daar was ie al over het slootje en toen was mevrouw ineens niet meer zo happig. 'Niks mee te maken!' Wat doen grote mensapen met vrouwtjes die niet willen meewerken? Sleuren en bijten! Als het moet wel honderd keer de tanden in het vreemde vrouwenvlees.
Sindsdien wordt er in de dierentuin gewaarschuwd tegen apenstaarderij om vergissingen en teleurstellingen te voorkomen. Wat weet een aap ook van evolutie ja of nee. Bokito neemt intussen nog een cocktail van een paar kilo tomaten en wat groenvoer en heeft het opperbest. Welke aap kan nou ooit in zijn leven zeggen dat er meer vrouwen gek op hem waren dan hij aan kon! Gefeliciteerd!
Dinsdag:
'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Niks aan te doen Ook niet als er een hele rits minne kantjes verdoezeld moeten worden. Waarom moet ik nou zo aan Donald Trump denken? Een hoop herrie komt eruit. Hij trommelt zich op de borst en sleurt straks die hele menigte aanhangers het verderf in met zijn bijtende onzin en relbelustheid. Wie heeft hem eigenlijk losgelaten uit zijn kooi? Hilary meid, kijk uit! Blijf op afstand en staar hem niet al te lang aan! Het maakt wel degelijk uit of je door de hond, de kat of de aap gebeten wordt en als ie onverhoopt toch weet te winnen komt de ware aap uit de mouw, vrees ik.
Woensdag:
Beestjes in eigen omgeving zijn minstens zo leuk. En zeker in het prille voorjaar. Élk jaar is het zien van het eerste lammetje weer een klein feestje en het waterhoentje in de sloot dicht bij huis had dagwerk aan het sleuren van een lange twijg. Een eind verderop zie ik nog eentje zwemmen. Vast het vrouwtje. Ze is al wat aan het rommelen met het nest in wording en ja hoor, daar komt ie aanzwemmen, de heer des huizes. Die tak moet in ieder geval in kleine stukken. En hoe het komt weet ze ook niet maar ze weet instinctief precies hoe het worden moet. Kom op kerel, hier met die sliert. De tijd dringt! Lente! Vast ook voor aapachtigen maar die zie je zo weinig in de wei.
Donderdag:
Vriend H. is jarig. Achtenvijftig jaar geleden werd hij geboren in het jaar 1958. Dat is vermeldenswaardig en het is ook nog eens sint Patrick, een oorspronkelijk Ierse feestdag. Daar verwijst vriend zelf naar in zijn uitnodiging (waarvoor hartelijk dank). Het kan niet op! Vriend H. is trouwens ook redelijk gek van Ierland, waar bijna iedereen Patrick of Patricia heet. Of waren dat de inwoners van Schotland? Vermoedelijk heeft die liefde ook een beetje te maken met het drinken van een stevige slok, wat Ieren (en sommige Nederlandse vrienden) ook zo fijn vinden. De overstap van Bokito en een waterhoentjesechtpaar naar een heilige is net zo onvoorspelbaar als de link van een heiligverklaarde naar vriend H. Maar daar moet je nu even niet over zeuren. Hoe leg ik het uit, als ik rücksichlos een jarige aap en een evenzo verjarende vriend in één adem ga noemen? Dat gaat niet aan, natuurlijk! Een beetje extra kennis kan geen kwaad. Mooi verdeeld over twee blogdagen om zowel de sint als de vrind een beetje in het zonnetje te zetten. Gefeliciteerd trouwens!
Vrijdag:
Welnu, sint Patrick ofwel: (bijna onuitspreekbaar) Naomh Pádraig, blijkt een legendarisch missionaris te zijn die in Ierland een boel betekend heeft voor het Christendom. Hij gebruikte het zogenaamde 'shamrocksymbool' (groen klavertje drie) om de Goddelijke drie-eenheid mee uit te leggen. Een andere lezing geeft weer dat er in die tijden een Keltische soort van godsdienst was, waar men een driedeling al hanteerde om het geheimenis van Keltische godinnen mee te verklaren. De klaver drie is inmiddels een mooie ingang voor het vieren van een lentefeest (ook groen), waarin carnaval, kermis en het heffen van vele glazen plaatselijk gedestilleerd moeiteloos ingepast worden. De gewoonte om sterfdagen van heiligverklaarden tot een feest/drinkdag uit te roepen is niet onbekend. Sint Patrick blies de laatste adem uit op 17 Maart 416 n.C. als je Wikipedia moet geloven. Daarom proosten we moeiteloos en welgemeend met vriend H. mee. Al is het niet in Ierland. Dat is nou weer jammer.
zaterdag 12 maart 2016
Weeksels 7 t/m 12 maart
Maandag:
Morgen is het internationale vrouwendag. Zit er nog een ontbijtje op bed in of mag je dat helemaal niet willen? Want dat gaat toch over dolle Mina's en zo? Beetje kort door de bocht. Ze hebben er wel hun stem in maar internationaal zegt al, dat de focus ligt op posities van alle vrouwen all over the world. Of er nou gewerkt wordt naast of voor en zelfs tegen de kerels. Of er ziekten worden bestreden of misstanden. Of er scholing opgezet kan worden of een waterput gegraven. Misschien merken vrouwen niet eens dat ze onderwerp van gesprek zijn. Misschien kan het ze niet schelen ook omdat ze zelf het hoofd wel boven water kunnen houden. En waarom maar één dag in de picture? Laten we er een hele week van maken. Genoeg items om de tanden in te zetten.
Dinsdag:
Ja hoor, alle vlaggen in top, grote optochten door de straat en een bloem op de revers bij binnenkomst van de post. En gebak natuurlijk na de klus. Not! Nee, nou even serieus. Er zijn nog veel plooien glad te strijken en niet alleen voor en door vrouwen, al kunnen die dat natuurlijk eigenlijk veel beter dan... Oh nee, dat hoort er dan ook weer niet bij. Elk jaar staat een speciaal thema centraal. 'Sisterhood' is nu aan de beurt. Er voor je zussen zijn in het grote en in het kleine. Ook de veel oudere zus heeft dat nodig. In mijn kennissenkring is er eentje van in de negentig. In haar jonge jaren was de opbouw van ons land het grootste doel om samen de schouders onder te zetten. "Ach lieve kind, we waren bevrijd en hadden geleerd om snel tevreden te zijn. We hadden helemaal geen tijd om jaloers te zijn op die kerels, En daarna vond ik het de moeite niet waard. Nog koffie?" Ze glimlacht en met haar dooraderde handen leunt ze op het tafelkleed voordat ze naar de keuken schuifelt. "Alles met pauzes lieve kind!"
Woensdag:
Internationale vrouwendag voert terug naar de eerste wereldoorlog. Op 8 Maart 1917 kwamen zowel in Rusland als in de Verenigde staten een groot aantal vrouwen in opstand. Van de voedselrellen in Sint-Petersburg tijdens de revolutiedagen, is bekend dat het om medewerksters in de kleding en textielindustrie ging en hoewel er verschillende lezingen bestaan, wordt de datum en het appèl aan de posities van vrouwen van die gebeurtenis afgeleid. Een belangrijk voorvechtster voor het vrouwenkiesrecht en sociale en economische gelijkheid, was de Duitse Clara Zetkin (1857-1933). Ze zocht steun bij andere Europese vrouwen en tijdens een conferentie in 1910 werd het belang van een internationale vrouwendag bevestigd, om daarna op een geduchte portie tegenstand te mogen rekenen. In ons land zocht Wilhelmina Drucker al in 1889 de confrontatie.Waren ze te vroeg of te dapper? Door de oorlogen dreigde het fenomeen te verdwijnen maar met de opkomst van de tweede feministische golf in de jaren zestig hernieuwde de aandacht weer. Ook in Nederland en veel mensen waren daar nog niet klaar voor. Het gedachtegoed van de Bijbel en/of het fatsoen stond er lijnrecht tegenover en zo werden vaak goede initiatieven die daar niet persé mee in strijd waren, als een kind met het badwater weggegooid. In 1978 is de vrouwendag pas officieel erkend geworden door de Verenigde Naties. Daarna kwam er ook meer lijn in al dat vrouwenwerk dat niet meer voorbehouden leek te zijn aan 'zweverige types'. Wat hebben al die meiden een beledigingen moeten slikken! Toen zat ik op de lagere school, zoals dat in de oudheid heette en overal ontstonden werkgroepjes om de ins and outs van al die onrust te doorgronden. Gelukkig mocht ik een heel klein stukje bijdragen in dit geheel, als wist ik dat toen nog niet. De 'stukken', bestaande uit enorme bundels papier, zijn door mij allemaal rondgebracht. Met vijftig cent per adres was ik als slimme meid al op de toekomst - en blijkbaar op de post! Had dan ook een vak geleerd! - voorbereid.
Donderdag:
Gisteren zag ik de aflevering van een nieuw programma. "Als je me echt zou kennen." Het format zou ik zelf bedacht willen hebben want het is een mooie inleiding op het verkrijgen van levensverhalen. Zeker in een week als deze. Je kunt geen krant openslaan of je vindt een artikel over het item van de afgelopen vijf dagen. Vervolgens sprokkel je wat uitspraken uit het gelezene om als volgt te verwerken: "Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik de trap kan vol zetten met was maar iedereen in huis loopt er bij langs, en dan word ik zo chagrijnig. Zou je weten dat ik wel tien keer op een dag naar het koffieapparaat loop vanwege de gezelligheid in de rij daar. Zou je weten dat ik het wel eens te gek vindt met die bakfiets in de vroege ochtend. Zou je weten dat ik me schuldig voel met een boek op schoot. Zou je weten dat ik iets wil beginnen met vrouwen in de straat omdat we in de ochtend allemaal in een file naar ons werk rijden. Enzovoorts enzovoorts.
En ik?
Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik geen spijt heb van al die jaren thuis toen het grut nog klein was maar wel dat ik vroeger niet wist dat het opschrijven van zulke dingen zo leuk zou zijn.
Vrijdag:
Niets nieuws onder de zon. Eeuwen vroeger kon het vrouwvolk er ook al wat van. Bijbelverhalen over dappere dames liegen er niet om. Het ging toen echt niet over gelijke rechten voor man en vrouw maar Jaël, bijvoorbeeld, deed niet voor de andere sekse onder toen ze van een vijandelijk leger aanvoerder Sisera een tentpin door zijn hoofd joeg, nadat hij in haar tent kwam voor zijn schoonheidsslaapje. Lees maar na in Rechters 4. Het werd trouwens al door haar tijdgenote/profetes Debora gezegd, dat de agressor die twintig jaar het volk Israël had weten te sarren, niet door toedoen van een man zou omkomen maar wist Jaël veel? Een vrouwenhand en een paardentand mogen nooit stilstaan, luidt een gezegde. Niet bedacht om de ene na de andere kerel om zeep te helpen. Maar als het nou eenmaal zo uitkomt...
Zaterdag:
En nu? De week is bijna om en het feest is op dit blog schandalig lang uitgesmeerd. Wat je feest noemt! Dus hoog tijd dat het nu weer stil wordt in het kippenhok? In your dreams! Dat krijg je niet voor elkaar. In heel veel 'gelijkheidsthema's' kan ik mij niet direct vinden. Nog steeds plak ik zelf mijn achterband niet. En nog steeds geniet ik maar al te graag van een ontbijtje op bed. Klaargemaakt door mijn lieverd, en ja dat had ik natuurlijk zelf ook kunnen doen maar ik ben eigenlijk een valsspelend, gemakzuchtig wezen. Wel kun je leren om oog te krijgen voor meiden om je heen. Begin maar dichtbij want ook dan is er genoeg te doen. Zeker weten dat de Ontwikkelaar van het Liefdegebod er blij mee is. En weet je, als het nou eenmaal zo uitkomt, kunnen we als vrouwen heel goed onderscheid maken. We ballen een vuist tegen onderdrukking en schenken een lekker bakkie in voor onze helden thuis. Ach meiden, zet even een kruisje bij 19 November. Het klinkt bijna flauw maar dan is het mannendag. Hoera, alles weer in evenwicht!
Morgen is het internationale vrouwendag. Zit er nog een ontbijtje op bed in of mag je dat helemaal niet willen? Want dat gaat toch over dolle Mina's en zo? Beetje kort door de bocht. Ze hebben er wel hun stem in maar internationaal zegt al, dat de focus ligt op posities van alle vrouwen all over the world. Of er nou gewerkt wordt naast of voor en zelfs tegen de kerels. Of er ziekten worden bestreden of misstanden. Of er scholing opgezet kan worden of een waterput gegraven. Misschien merken vrouwen niet eens dat ze onderwerp van gesprek zijn. Misschien kan het ze niet schelen ook omdat ze zelf het hoofd wel boven water kunnen houden. En waarom maar één dag in de picture? Laten we er een hele week van maken. Genoeg items om de tanden in te zetten.
Dinsdag:
Ja hoor, alle vlaggen in top, grote optochten door de straat en een bloem op de revers bij binnenkomst van de post. En gebak natuurlijk na de klus. Not! Nee, nou even serieus. Er zijn nog veel plooien glad te strijken en niet alleen voor en door vrouwen, al kunnen die dat natuurlijk eigenlijk veel beter dan... Oh nee, dat hoort er dan ook weer niet bij. Elk jaar staat een speciaal thema centraal. 'Sisterhood' is nu aan de beurt. Er voor je zussen zijn in het grote en in het kleine. Ook de veel oudere zus heeft dat nodig. In mijn kennissenkring is er eentje van in de negentig. In haar jonge jaren was de opbouw van ons land het grootste doel om samen de schouders onder te zetten. "Ach lieve kind, we waren bevrijd en hadden geleerd om snel tevreden te zijn. We hadden helemaal geen tijd om jaloers te zijn op die kerels, En daarna vond ik het de moeite niet waard. Nog koffie?" Ze glimlacht en met haar dooraderde handen leunt ze op het tafelkleed voordat ze naar de keuken schuifelt. "Alles met pauzes lieve kind!"
Woensdag:
Internationale vrouwendag voert terug naar de eerste wereldoorlog. Op 8 Maart 1917 kwamen zowel in Rusland als in de Verenigde staten een groot aantal vrouwen in opstand. Van de voedselrellen in Sint-Petersburg tijdens de revolutiedagen, is bekend dat het om medewerksters in de kleding en textielindustrie ging en hoewel er verschillende lezingen bestaan, wordt de datum en het appèl aan de posities van vrouwen van die gebeurtenis afgeleid. Een belangrijk voorvechtster voor het vrouwenkiesrecht en sociale en economische gelijkheid, was de Duitse Clara Zetkin (1857-1933). Ze zocht steun bij andere Europese vrouwen en tijdens een conferentie in 1910 werd het belang van een internationale vrouwendag bevestigd, om daarna op een geduchte portie tegenstand te mogen rekenen. In ons land zocht Wilhelmina Drucker al in 1889 de confrontatie.Waren ze te vroeg of te dapper? Door de oorlogen dreigde het fenomeen te verdwijnen maar met de opkomst van de tweede feministische golf in de jaren zestig hernieuwde de aandacht weer. Ook in Nederland en veel mensen waren daar nog niet klaar voor. Het gedachtegoed van de Bijbel en/of het fatsoen stond er lijnrecht tegenover en zo werden vaak goede initiatieven die daar niet persé mee in strijd waren, als een kind met het badwater weggegooid. In 1978 is de vrouwendag pas officieel erkend geworden door de Verenigde Naties. Daarna kwam er ook meer lijn in al dat vrouwenwerk dat niet meer voorbehouden leek te zijn aan 'zweverige types'. Wat hebben al die meiden een beledigingen moeten slikken! Toen zat ik op de lagere school, zoals dat in de oudheid heette en overal ontstonden werkgroepjes om de ins and outs van al die onrust te doorgronden. Gelukkig mocht ik een heel klein stukje bijdragen in dit geheel, als wist ik dat toen nog niet. De 'stukken', bestaande uit enorme bundels papier, zijn door mij allemaal rondgebracht. Met vijftig cent per adres was ik als slimme meid al op de toekomst - en blijkbaar op de post! Had dan ook een vak geleerd! - voorbereid.
Donderdag:
Gisteren zag ik de aflevering van een nieuw programma. "Als je me echt zou kennen." Het format zou ik zelf bedacht willen hebben want het is een mooie inleiding op het verkrijgen van levensverhalen. Zeker in een week als deze. Je kunt geen krant openslaan of je vindt een artikel over het item van de afgelopen vijf dagen. Vervolgens sprokkel je wat uitspraken uit het gelezene om als volgt te verwerken: "Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik de trap kan vol zetten met was maar iedereen in huis loopt er bij langs, en dan word ik zo chagrijnig. Zou je weten dat ik wel tien keer op een dag naar het koffieapparaat loop vanwege de gezelligheid in de rij daar. Zou je weten dat ik het wel eens te gek vindt met die bakfiets in de vroege ochtend. Zou je weten dat ik me schuldig voel met een boek op schoot. Zou je weten dat ik iets wil beginnen met vrouwen in de straat omdat we in de ochtend allemaal in een file naar ons werk rijden. Enzovoorts enzovoorts.
En ik?
Als je mij echt zou kennen, dan zou je weten dat ik geen spijt heb van al die jaren thuis toen het grut nog klein was maar wel dat ik vroeger niet wist dat het opschrijven van zulke dingen zo leuk zou zijn.
Vrijdag:
Niets nieuws onder de zon. Eeuwen vroeger kon het vrouwvolk er ook al wat van. Bijbelverhalen over dappere dames liegen er niet om. Het ging toen echt niet over gelijke rechten voor man en vrouw maar Jaël, bijvoorbeeld, deed niet voor de andere sekse onder toen ze van een vijandelijk leger aanvoerder Sisera een tentpin door zijn hoofd joeg, nadat hij in haar tent kwam voor zijn schoonheidsslaapje. Lees maar na in Rechters 4. Het werd trouwens al door haar tijdgenote/profetes Debora gezegd, dat de agressor die twintig jaar het volk Israël had weten te sarren, niet door toedoen van een man zou omkomen maar wist Jaël veel? Een vrouwenhand en een paardentand mogen nooit stilstaan, luidt een gezegde. Niet bedacht om de ene na de andere kerel om zeep te helpen. Maar als het nou eenmaal zo uitkomt...
Zaterdag:
En nu? De week is bijna om en het feest is op dit blog schandalig lang uitgesmeerd. Wat je feest noemt! Dus hoog tijd dat het nu weer stil wordt in het kippenhok? In your dreams! Dat krijg je niet voor elkaar. In heel veel 'gelijkheidsthema's' kan ik mij niet direct vinden. Nog steeds plak ik zelf mijn achterband niet. En nog steeds geniet ik maar al te graag van een ontbijtje op bed. Klaargemaakt door mijn lieverd, en ja dat had ik natuurlijk zelf ook kunnen doen maar ik ben eigenlijk een valsspelend, gemakzuchtig wezen. Wel kun je leren om oog te krijgen voor meiden om je heen. Begin maar dichtbij want ook dan is er genoeg te doen. Zeker weten dat de Ontwikkelaar van het Liefdegebod er blij mee is. En weet je, als het nou eenmaal zo uitkomt, kunnen we als vrouwen heel goed onderscheid maken. We ballen een vuist tegen onderdrukking en schenken een lekker bakkie in voor onze helden thuis. Ach meiden, zet even een kruisje bij 19 November. Het klinkt bijna flauw maar dan is het mannendag. Hoera, alles weer in evenwicht!
woensdag 9 maart 2016
Deutsche Gründlichkeit.(schrijfwedstrijd Nederland leest)
Aus, bei, mit, noch, seit, von, zu…Voor wie dat wil kan ik ver na mijn middelbare schooltijd zelfs midden in de nacht dat riedeltje nog spuien, al word ik liever voor iets anders wakker gemaakt dan naamvalvervoegingen. Dat andere rijtje met gegen, hinter, neben en zo, kreeg ik niet in mijn kop gestampt. Hoe dat kan? Keine Ahnung. In ieder geval weet ik zeker dat het veel oosterburen geen fluit uitmaakt. Dat heeft één van hen ons zelf mee gedeeld, tenminste. Al is het wel een dikke dertig jaar terug. De setting: Het gezin waar ik in opgroeide. Vader en moeder, drie broertjes en ik. Met ons allen op vakantie in Duitsland met de nieuwe vouwwagen. Het weer: Meer dan vijftig tinten grauw en voortdurende hoosbuien die niets met zomervakantieweer te maken hadden. Maar je bent kampeerder of je bent het niet. Mijn ouders waren het. En het was blijkbaar de bedoeling het op ons over te brengen. Onder erbarmelijke omstandigheden het liefst. Dus... Tent opzetten in de regen. Gesjor met onwillig kletsnat canvas terwijl de drie jongste kindertjes in de auto moesten blijven zitten om de raskampeerders niet voor de voeten te lopen. Eén buis boorde zich al door het tentdak en de ritsen weigerden te sluiten of te openen maar een aantal uren verder kon de hele inventaris het inmiddels kleddernatte onderkomen ingeschoven worden en we hadden wel wat lekkers verdiend! Op naar de Bratwurst en pils voor vader en frietjes met cola voor de rest. Waren er nou helemaal geen snackbars in Tecklenburg? Ha, gelukkig. Daar liep een inboorling, tevens levende reclame van ‘s lands meest bekend en gewenst voedsel, voor sommigen dan. Het was wel zaak de wandelaar zo snel mogelijk te tackelen want hij was tot op dat moment het enige zichtbare levende wezen in de straat. Terwijl de auto stilstond, draaide - dertig jaar geleden was autorijden ook nog een tak van sport - mijn vader het portierraampje open en vroeg in zijn lang vervlogen school-Duits naar zijn favoriete lekkernij. Foute boel. De uitgesproken zin sneed mijn moeder door haar perfectionistische ziel. ‘Nee lieverd… Is Bratwurst mannelijk of niet? En het is das Bier volgens mij en ik denk dat je de zin even…’ Enfin de hele Deutsche Grammatik werd doorgeworsteld. Energieverspilling in onze ogen, al kenden we dat woord nog niet. We wilden immers alleen maar een worstje en patat...
Was het de regen? Was het meelijden met het verzopen Nederlandse gezin? Of wilde de man alleen maar zelf snel nach Hause? De juiste vertaalslag maakte hem, evenmin als mijn vader geen biet uit. Tot moeders grote ontsteltenis en ons plezier op de achterbank stak onze gids zijn hoofd erbij in de auto. Hij grapte: ‘Also, eine Holländische Fabrik oder was?’ Daarna sprak hij zijn veto uit over de spraakverwarring. De zin die van onze vakantieverhalen altijd een groot succes maakt: ‘Ach, mensch, das wissen wir ja selbst auch nicht!’
zaterdag 5 maart 2016
Weeksels: 29 februari t/m 5 maart
Maandag:
Schrikkeldag. Loesje vertelt dat ik op deze extra dag kan doen waar ik in vier jaren niet aan toe gekomen was. Nou moet ik dus allemaal dingen verzinnen die ik in de afgelopen 4x365 dagen niet heb gedaan want anders haal ik niet de volle essentie uit 29/2. En laat ik ook een beetje opschieten want het is al bijna half tien. Tot op dit moment heb ik nog niets ongewoons uitgevoerd. Of telt een ontbijtje op bed voor en door mijzelf wel mee? Het is nota bene ook nog eens vakantie. Straks zal ik er aan denken een hele andere kant op te kijken wanneer ik ga douchen. Daarna wordt achterstevoren aankleden wat moeilijk maar een bijzondere koffie, waar ik nooit de tijd voor neem moet dan wel weer lukken. Vervolgens ga ik brood halen. Geen gewone bruine natuurlijk. Hopelijk heeft de bakker een schrikkelbrood verzonnen want dat scheelt mij weer een denkproces in honderd bochten. Het zal ongeveer tegen het middaguur lopen wanneer ik weer thuis ben en wat moet ik dan weer voor onvoorspelbaars gaan doen? Was het alvast maar 1 maart. Een heerlijke gewone werkdag.
Dinsdag:
Ok. Wat jij wil! Gewone werkdag. Om zes uur opstaan om weer met post te gaan smijten. Happy now? Ach, na de eerste kast was het al zo vervelend niet. En een paar exemplaren verder was 29/2 helemaal geen issue meer. En nou is het Maart! Kom maar lente! We hebben het allemaal weer gehad met die eerste twee maanden, wat natuurlijk ook komt door het gekwakkel deze winter en de eindeloos mooie plaatjes van mensen die wél op wintersport gingen. Hoeveel zouden er eigenlijk per gipsvlucht weer terug gekomen zijn? Ik google even voor ons. Ik zie nog geen exacte cijfers eigenlijk. En prinses Alexia mag je niet meerekenen want die komt per eigen vervoer weer terug. Van Rijkswege werd ons meegedeeld dat het een ongeluk an sich was en geen aanslag. Eerlijk gezegd geen haar op mijn hoofd die over die optie dacht. Ze zal, zo vermoed ik, thuis op een verhoogd bed geïnstalleerd worden en daarna rijdt papa of mama even naar de hulpmiddelenuitleenpoli voor een bedtafeltje, krukken en een po om zich daar net als alle medelanders een rotje te schrikken van de huurprijzen. En dan wordt alles weer gewoon. Net zoals na het afkicken van een extra winter-maand-dag.
Woensdag:
Onze oven is kaduuk. Dus die twee mislukte cakes, die pizzabodem van karton en andere misbaksels waren achteraf echt mijn schuld niet. 'Je zult wel wat fout hebben gedaan'. Dank je de koekoek. Echt niet! Cakes bak ik blindelings als het moet. Lasagne zelfde verhaal. De oven wordt er inmiddels niet heel van. Hup (...) ding uit de bekasting en speuren naar de oorzaak. Het onderste verwarmingselement blijkt uitgeblust te zijn en die kan dus gerepareerd worden. Hm... Eerlijk gezegd had ik al wel wat keukenwebsites bekeken. Daar is maar weinig voor nodig. Over een paar dagen komt er een bestelauto met een nieuw onderdeel en met een beetje mazzel bak ik een aantal uren daarna iets om de ovenrevival te vieren want: HOERA mijn man is klusser.
Donderdag:
Die laatste zin brengt ons bij een bijna naadloze verbinding met het door mannen meest gehate tvprogramma zij het met iets andere titel. Vrouwen lusten er wel soep van want die mogen uithuilen bij John Williams waarna deze stoere knappe gast op zoek naar de verschrikkelijke partner die de verwarmingsbuizen niet schildert, de blokken beton in de huiskamer laat staan, en gerust zijn bed midden in de bouwput neerzet zodat hij, als hij daar zo ineens weer zin in krijgt - ok, de kans is nihil - weer vijf minuten kan gaan metselen. Gelukkig heb ik het zelf buitengewoon getroffen met mijn handigerd. De nieuwe douchekraan is helemaal te woepie. Dank je lieverd.
Wat?
Scheef?
Ach kom! Je gaat toch niet met een centimeterband naar de badkamer?
Pas op hoor, moet ik de cameraploeg van RTL4 bellen?
Vrijdag:
Het verwarmingselement van de oven zou gisteren al bezorgd worden en nu is het ding er nog niet. Dat is niet aardig van het bedrijf dat bezorging zo hoog in het vaandel heeft staan. Via track-and-trace komen we te weten dat ons ijzerwerk verkeerd gesorteerd is en bleef steken op een adres waar deze week blijkbaar geen werknemer meer langskomt. We sturen een mail. Dat helpt niks maar klagen zit ons nou eenmaal in het bloed en zeuren schijnt heel goed te zijn om stress te ontladen. Mensen die veel klagen, schijnen zelfs langer te leven, stond ergens op facebook. Als het waar is, zitten wij voor de rest - zonder oven, reuze knap! - gebakken.
Zaterdag:
We hebben ons alweer neergelegd bij een cake, en pizzaloze komende week. Een soort van loslaten dat ruimte biedt aan weer andere tobberijen. How convenient! Piekeren is trouwens heel slecht en in tegenstelling tot het uiten van klaagzangen vooral niet levensverlengend. Tegenstrijdigheid ten top? Ja, ik heb het ook maar ergens gelezen! En ook dat je gesimp beter wordt beperkt tot drie keer een half uur per dag. Het betere tobwerk dus, in geconcentreerde vorm, net zoals bij de wasmiddelen. Mag zwart op wit en eventueel met behulp van een anitpiekerapp op je smartphone. Die registreert en reguleert je op hol geslagen ademhaling - je zult dus even horizontaal moeten voor het beste resultaat, anders rolt je apparaat steeds weg - en als dat niet werkt kun je altijd nog naar de piekerpoli. Mocht ook die beperkte openingsuren hanteren, gooi je al je zorgen in de hand van Degene die over levensduur gaat. Niet zelf aan sleutelen en al helemaal niet op tv. Het betere loslaten, verticaal en met een schoongewassen gevoel, Zelfs in schrikkeljaren.
Schrikkeldag. Loesje vertelt dat ik op deze extra dag kan doen waar ik in vier jaren niet aan toe gekomen was. Nou moet ik dus allemaal dingen verzinnen die ik in de afgelopen 4x365 dagen niet heb gedaan want anders haal ik niet de volle essentie uit 29/2. En laat ik ook een beetje opschieten want het is al bijna half tien. Tot op dit moment heb ik nog niets ongewoons uitgevoerd. Of telt een ontbijtje op bed voor en door mijzelf wel mee? Het is nota bene ook nog eens vakantie. Straks zal ik er aan denken een hele andere kant op te kijken wanneer ik ga douchen. Daarna wordt achterstevoren aankleden wat moeilijk maar een bijzondere koffie, waar ik nooit de tijd voor neem moet dan wel weer lukken. Vervolgens ga ik brood halen. Geen gewone bruine natuurlijk. Hopelijk heeft de bakker een schrikkelbrood verzonnen want dat scheelt mij weer een denkproces in honderd bochten. Het zal ongeveer tegen het middaguur lopen wanneer ik weer thuis ben en wat moet ik dan weer voor onvoorspelbaars gaan doen? Was het alvast maar 1 maart. Een heerlijke gewone werkdag.
Dinsdag:
Ok. Wat jij wil! Gewone werkdag. Om zes uur opstaan om weer met post te gaan smijten. Happy now? Ach, na de eerste kast was het al zo vervelend niet. En een paar exemplaren verder was 29/2 helemaal geen issue meer. En nou is het Maart! Kom maar lente! We hebben het allemaal weer gehad met die eerste twee maanden, wat natuurlijk ook komt door het gekwakkel deze winter en de eindeloos mooie plaatjes van mensen die wél op wintersport gingen. Hoeveel zouden er eigenlijk per gipsvlucht weer terug gekomen zijn? Ik google even voor ons. Ik zie nog geen exacte cijfers eigenlijk. En prinses Alexia mag je niet meerekenen want die komt per eigen vervoer weer terug. Van Rijkswege werd ons meegedeeld dat het een ongeluk an sich was en geen aanslag. Eerlijk gezegd geen haar op mijn hoofd die over die optie dacht. Ze zal, zo vermoed ik, thuis op een verhoogd bed geïnstalleerd worden en daarna rijdt papa of mama even naar de hulpmiddelenuitleenpoli voor een bedtafeltje, krukken en een po om zich daar net als alle medelanders een rotje te schrikken van de huurprijzen. En dan wordt alles weer gewoon. Net zoals na het afkicken van een extra winter-maand-dag.
Woensdag:
Onze oven is kaduuk. Dus die twee mislukte cakes, die pizzabodem van karton en andere misbaksels waren achteraf echt mijn schuld niet. 'Je zult wel wat fout hebben gedaan'. Dank je de koekoek. Echt niet! Cakes bak ik blindelings als het moet. Lasagne zelfde verhaal. De oven wordt er inmiddels niet heel van. Hup (...) ding uit de bekasting en speuren naar de oorzaak. Het onderste verwarmingselement blijkt uitgeblust te zijn en die kan dus gerepareerd worden. Hm... Eerlijk gezegd had ik al wel wat keukenwebsites bekeken. Daar is maar weinig voor nodig. Over een paar dagen komt er een bestelauto met een nieuw onderdeel en met een beetje mazzel bak ik een aantal uren daarna iets om de ovenrevival te vieren want: HOERA mijn man is klusser.
Donderdag:
Die laatste zin brengt ons bij een bijna naadloze verbinding met het door mannen meest gehate tvprogramma zij het met iets andere titel. Vrouwen lusten er wel soep van want die mogen uithuilen bij John Williams waarna deze stoere knappe gast op zoek naar de verschrikkelijke partner die de verwarmingsbuizen niet schildert, de blokken beton in de huiskamer laat staan, en gerust zijn bed midden in de bouwput neerzet zodat hij, als hij daar zo ineens weer zin in krijgt - ok, de kans is nihil - weer vijf minuten kan gaan metselen. Gelukkig heb ik het zelf buitengewoon getroffen met mijn handigerd. De nieuwe douchekraan is helemaal te woepie. Dank je lieverd.
Wat?
Scheef?
Ach kom! Je gaat toch niet met een centimeterband naar de badkamer?
Pas op hoor, moet ik de cameraploeg van RTL4 bellen?
Vrijdag:
Het verwarmingselement van de oven zou gisteren al bezorgd worden en nu is het ding er nog niet. Dat is niet aardig van het bedrijf dat bezorging zo hoog in het vaandel heeft staan. Via track-and-trace komen we te weten dat ons ijzerwerk verkeerd gesorteerd is en bleef steken op een adres waar deze week blijkbaar geen werknemer meer langskomt. We sturen een mail. Dat helpt niks maar klagen zit ons nou eenmaal in het bloed en zeuren schijnt heel goed te zijn om stress te ontladen. Mensen die veel klagen, schijnen zelfs langer te leven, stond ergens op facebook. Als het waar is, zitten wij voor de rest - zonder oven, reuze knap! - gebakken.
Zaterdag:
We hebben ons alweer neergelegd bij een cake, en pizzaloze komende week. Een soort van loslaten dat ruimte biedt aan weer andere tobberijen. How convenient! Piekeren is trouwens heel slecht en in tegenstelling tot het uiten van klaagzangen vooral niet levensverlengend. Tegenstrijdigheid ten top? Ja, ik heb het ook maar ergens gelezen! En ook dat je gesimp beter wordt beperkt tot drie keer een half uur per dag. Het betere tobwerk dus, in geconcentreerde vorm, net zoals bij de wasmiddelen. Mag zwart op wit en eventueel met behulp van een anitpiekerapp op je smartphone. Die registreert en reguleert je op hol geslagen ademhaling - je zult dus even horizontaal moeten voor het beste resultaat, anders rolt je apparaat steeds weg - en als dat niet werkt kun je altijd nog naar de piekerpoli. Mocht ook die beperkte openingsuren hanteren, gooi je al je zorgen in de hand van Degene die over levensduur gaat. Niet zelf aan sleutelen en al helemaal niet op tv. Het betere loslaten, verticaal en met een schoongewassen gevoel, Zelfs in schrikkeljaren.
Abonneren op:
Posts (Atom)