Voor mij ligt een bijsluiter. Het stuk papier vertelt me van
alles over de ontstekingsremmende pijnstillers die sinds kort aan de
huisapotheek zijn toegevoegd. Het is een complete doch noodzakelijke studie van
wat een mens liever niet wil weten over wat hij/zij had moeten doen vóór het
slikken van medicijnen. Er worden beloften gedaan maar minstens zoveel
waarschuwingen zie ik. Daar is het dan ook een bijsluiter voor. Over maagpijn, over misselijkheid, over bij
welke leeftijd wel en welke niet, darmzweren, bloedingen en nog meer ongemak.
Volgens mij ging ik naar de huisarts om ergens beter van te worden…
En ik was zó goed bezig. Ruim twee maanden geleden begon er
een nieuw leven. Een bestaan zonder koolhydraten. Of heel langzaam werkende. De
blender in het apparatenkerkhof achter een schuifdeur mocht meedoen. Dat
machien maakte voor mij de prachtigste gruitsmurries (lees:
groente-en-fruit-drab). Daarbij moest er flink bewogen worden. Geen dieet
zonder inspanning. Sjouwen en fietsen zijn mijn ding. Helemaal in de mood op
mijn allerstoutste schoenen. De kilo’s vlogen er af. Juichen op de weegschaal. Juichen
overal. Dat had ik twintig jaar eerder moeten weten. Tot zover dik tevreden. Totdat…
Er begon iets te steken in mijn heup en af en toe leek het me, dat ik met mijn ene been liep en het andere sliep. “Slijmbeursontsteking”, orakelde de huisarts. Klonk aannemelijk maar was
na zes weken nog niet anders. Röntgenfoto in het umcg. Gesteggel met de
radioloog over pijn links of pijn rechts. Zo beginnen dus nachtmerries over
foutief afgezette ledematen. Prachtige foto, dus waar die richtingaanwijzers
voor dienden, weet ik niet. Niks te zien. Weer een andere huisarts. “Aha, snel
afvallen is leuk. maar de zenuwbanen die hun beschermende vetweefselkussen
kwijt zijn, gaan een eigen leven leiden. Hier heb je een recept voor
pijnstillers. En ook voor rust. Maar dat kan je nergens halen…”
Nou zit ik dus te rusten. Mijn toetsenbord eerst maar
afgeveegd omdat die het stof had vergaard dat rechtstreeks van de blender
weggekomen was. Rare boel. Elk pondje komt door het mondje. ‘Eigen schuld dikke
bult’ zeggen we dan al gauw. Daarbij vergeten we maar even gemakshalve dat dit
niet voor iedereen zo werkt. Ga je er wat aan doen, komen er pas echte
klachten. Nou eerst maar weer eens kijken wat
de beloften waren, die me in vooruitzicht werden gesteld. Hopelijk staat er
niet bij, dat ik eerst maar eens een extra vetweefsel moet gaan kweken. Ik wilde namelijk zo graag niet linksom en niet rechtsom. Gewoon maar in één streep vooruit! Richting gezond gewicht...
Schrijfselsje
