Narrow escape (flashback)

Ooit schreef ik over een ongeluk dat me als kind overkwam. Als ik naar school ging, sjeesde ik, staande op mijn trappers de inrit bij mijn ouderlijk huis af, met een behoorlijk tempo. Toen was daar een auto, een tuimeling, een crash en een fiets die met gebogen frame zonder bestuurder over de straatstenen kletterde. Gevolg: Gebroken benen, hoop consternatie en verwenpartijen, eind goed al goed!

Een schoolleven verder, zit ik netjes op mijn zadel van een superdeluxe Giant met acht versnellingen, waarmee de gang vanzelf gemaakt wordt. Dat is zo leuk dat ik af en toe mijn leerstof neerleg voor een tochtje in de omgeving. In z'n zeven snel ik langs een lange vaart of kanaal (whatever it is. Nat is nat). Blauwe lucht boven mij, vogeltjes die zelfs in oktober nog niet naar het Zuiden zijn getrokken. Heerlijk tochtje. En daar is een auto die ikzelf allang op het bruggetje voor me had waargenomen. Een flashbackmoment. Een bumper, een tuimeling, crash en deze keer lig ik onder mijn rijwiel. "Houdt vast wat gij hebt." Ik slinger van schrik een lelijk woord de lucht in, dat me niet aangerekend mag worden in deze situatie, vind ik. De auto stopt. De persoon die eruit komt stamelt over 'niks gezien' en 'lage zon'. Ik heb maar één zorg. Nou, twee dan: "Mijn nieuwe, superdeluxe heerlijke fiets! Verdorie!" En: "Als ik nou maar wel morgen gewoon naar mijn stage kan!" Pas daarna merk ik dat er nog wel een paar problemen meer zijn. Ik voel pijn in het been dat een dikke dertig jaar terug van zo'n akkefietje brak. En waar is eigenlijk mijn schoen gebleven? En mijn zonnebril? Het been blijkt van binnen gelukkig nog heel te zijn, want ik sta er op.  En van buiten bedekt mijn skinny jeans de schaafplek die ik voel schrijnen. Later zorg hoe we textiel en huid van elkaar scheiden. Ha, daar was de schoen! Lag drie meter van mijn fiets verwijderd. De zonnebril zie ik niet. Schade vijfenzeventig cent (van de discounter met een grote A). Ik wil verder want ik heb een afspraak. Kan je honderd keer van je fiets geschoven worden maar a woman s got to do, what a woman s got to do. Bestuurder geeft me een zwachtel voor een snee in mijn vinger. Maak een foto van 's mans nummerbord, druk minstens drie keer - trillerig - op het camera-icoontje van mijn mobiel. Die doet het nog. Hoera, het leven is mooi! Met als klein gebrek dat ik niet meer kan bedenken hoe ik het nummer van de autobestuurder in mijn bestand krijg...

En inmiddels prijkt er een  mooie bos bloemen op tafel. Kan de bestuurder-met-lage-zon-last moeilijk bedanken voor de tik maar wel voor zijn hulp en afteraccident-boeket. Het been is bont en blauw en de pols zeer gevoelig en misschien moet ik na mijn eerste huisartscheck nog even op herhaling. Dit had heel anders kunnen aflopen. Mag ik dan nu weer verder - in mijn zevende of achtste versnelling - met het leven? Er komen nog spannende dingen genoeg, denk ik...

Narrow escape

Het stukje over de belegen studente, alias de studente op leeftijd, alias de studente die haar plek moet kennen, moest het doen met minder belangstelling dan de vorige spraakwaterval. Lag het aan de rijping, aan de plank of lusten mijn volgers geen schoolkaas? Weet wat je mist...

intussen is de rijping bijna voltooid en kan het schaven en proeven beginnen. In de afgelopen week mocht ik gaan kennismaken met mijn praktijkbegeleider, kwam er een grote doos met leerboeken via de post en kreeg ik een mailtje van de onderwijsinstelling. Een bericht op dertig augustus - bijna goed voor een hartverzakking - met de volgende strekking: 'U hebt nog niet aan alle voorwaarden voldaan, het collegegeld moet op de eerste van de negende in ons bezit zijn, anders kunt u het nieuwe leven wel vergeten'. Pardon? En we waren zo netjes op tijd met betalen, het bewijs ervan kon je zo downloaden! En dat deed ik dan ook onmiddellijk. Anders viel de hele voorbereiding in het water. De tip die leidde tot de zoektocht naar rapporten en diploma's, het verzamelen van portfoliogegevens, de test, de toewijzing, tientallen motivatiebrieven om een stage-adres te krijgen, het geflikflooi met medewerkers van de uitkeringsinstantie, de letter van de wet aangaande ontslag met wederzijds goedvinden, DUO inschakelen voor een lang leve de lol.. (Lees: Een 'levenlanglerenkrediet') en dat allemaal in die hele hete dagen van 2018. Ik heb al eens eerder gezegd: Mocht u denken dat u een probleem hebt... Ok, ok, allemaal zelf voor gekozen, maar toch!

Dit was een probleem in één van de allerergste soorten. Wat te doen? Op de stoep gaan liggen voor de deur van de onderwijsinstelling leek me te drastisch in een tijd van digitale communicatie maar als dat er niet was had ik het gedaan! Ach, dat gelooft niemand, natuurlijk. Oh wacht, dat klopt natuurlijk niet want dan had ik dat mailtje ook niet gehad, dan was het bericht tot mij gekomen via trekschuitpersoneel of postkoetskoetsier en had ik het sowieso niet meer gered maar dan hadden we ook in een tijd geleefd dat belegen of oude versie vrouw niet eens hoefde te peinzen over nieuwe stappen, ze had mogelijk zelfs gekielhaald kunnen worden met al haar plannen. Hoe dan ook, het bericht vroeg om directe actie. Bellen! Vergeet het maar, in verband met vakantie was het kantoor alleen in de ochtend open en het was net voor vijven. Een mailtje moest het dan maar worden, al zou het pas in de volgende ochtend gelezen worden. 'Lieve studentenadministratie, ik heb heus, heus, heus wel betaald, kijk, hier is het bonnetje!' Zou er dan een onoplosbaar probleem aan het licht komen, had ik nog enkele uren de tijd om het op te lossen. Een ware deadline.

Een bijna slapeloze nacht met alle tijd om de vreselijkste scenario's uit te pluizen, een hele vroege ochtendstond - maar laat het goud vooral zitten tot dat er zekerheid is - met het openslaan van je laptop onder het slaken van een dwingend mantra: 'Zeg me dat het NIET zo is. Zeg me dat het NIET WAAR is', was er dat verlossende bericht; ingeschreven! Met een schattig groen vinkje ervoor dat uiteindelijk het groene licht voor nieuwe kansen waarborgde. En een mailtje waarin verondersteld werd dat berichten elkaar gekruist hadden. Het maakte allemaal niet meer uit. Minstens tien pond lichter dan ooit ging ik boeken kaften. Ze hoefden lekker niet meer retour. En dinsdag mag ik fijn op de fiets naar school! Kan me niet heugen dat ik daar ooit naar uitgekeken heb. Of heb ik er gewoon nog nooit kaas van gegeten?

Procesvisioen

Belegen studenten doen er goed aan zich min of meer onzichtbaar te maken. Dat kan niet? Mis! Dat is mogelijk als je maar wil. Ten eerste ga je niet op kamers. Ten tweede omzeil je letterlijk en figuurlijk de zogenaamde Keiweek. Het scheelt enorm veel energie, tijd en geld. Dat is fijn want zo hou je nog wat over voor het uiteindelijke doel...

Als  belegen student ontvang je schoolboeken van een huisgenoot. Wie zal die gaan kaften? De belegen student waarschijnlijk want oud vlees moet eerst op, zegt men in sommige landstreken. De werkelijke reden is uiteraard dat de jonge versie studerenden er de gaven niet voor heeft of er te lui voor is. Een combinatie van beide lijkt me waarschijnlijker. Dat heeft belegen student uiteraard zelf in de hand gewerkt met al die jaren: 'Nou, kom dan maar even'. Dat wordt: 'Leg maar naast die van mezelf'. Daar hoef je geen medelijden mee te hebben. Eigen schuld dikke bult. Maar geen ramp want je kan een deal maken. 'Als jij nou even stofzuigt, ja ik bedoel alle etages!'

Een belegen student denkt vooral na over praktische invullingen voor studiemomenten. Studieplek gezocht. Waar anders is die te vinden dan in de ruimtes waar belegen student een paar maanden terug nog heil en toevlucht zocht en vond (lees: waar werk te vinden bleek aan het aanrecht of achter de strijkplank. Succes verzekerd want daar vind je niemand van je huisgenoten).

Belegen studenten dienen zich te realiseren dat zij eigenlijk hun beurt al hebben gehad. Dat houdt hen op hun plek. Met nederig neergeslagen ogen beloven ze alles in het huishouden op rolletjes te houden. Hoe? Dat weten ze zelf ook niet helemaal... Met de nieuwe visie over mens en studie - nooit te oud om te leren - kunnen de huisgenoten helemaal niets. Aan wie moeten ze nu gaan vragen waar hun kleine wasjes, grote wasjes, laat maar lekker draaien, sokken, mobiel, zwarte shirtje - neehee, niet die, die andere! - fietssleutel of neus en oren liggen?

De waarnemingen bij een verouderingsproces liegen er niet om. Bij kaas gaat het minder snel volgens mij. Maar kaas ligt dan ook rustig op een plank oud te worden. Dat kan je van een vergrijsde student niet zeggen. Dan krijg je een bijzondere soort van wentelteef. Dat luiert maar en voert niks uit. Nee,  de belegen student heeft te zorgen voor menulijsten voor de hele week. Stof, was en strijkbeurten worden ingepland en de ramen doen we over drie jaar wel weer eens. Zo moet het lukken. Dan hebben we over een tijdje iets met gerijpt of overjarig. Komt er een stempel op. Gerijpt en klaar voor gebruik. Van de bovenste plank? Het wordt een raadselachtig proces...

Agendapunt

Voor mij ligt een schoolagenda. Het is een snoepje met schattige kleurtjes, slingertjes, stickers en dat hele gebeuren wordt bijeengehouden door een ringband. Heel wat anders dan de rechthoekige übersaaie quasi encyclopediën die je vroeger op de Mavo moest gebruiken. Pimpen was het eerste wat een scholiere te doen viel. Alles was goed, als het de wetenswaardigheden waar niet om gevraagd was, maar bedekte. Slechts drie uren nadat je dit boekje uit handen van de mentor trok was het onherkenbaar dus zeer geschikt voor het komende schooljaar... Heel ergens in de verte klonk nog de echo van de leraar die een verbod op alle knip, en plakwerk uitvaardigde. Een druk op de playtoets van de radiocasetterecorder, waar je als tiener innig tevreden mee was, in die jaren, legde de stem het zwijgen op.

Onlangs heb ik me dus wederom een schoolagenda aangeschaft, want het schoolleven gaat verder. Maar hola. Wij leven in 2018 met smartplanners en elektronische kalenders. Waarom een papieren versie? Gevoelige kwestie. In de door gluton uitgedijde exemplaren van vroeger was van alles te ontdekken, behalve hiëroglyfen over buitenissige dingen als huiswerk. Ik dacht het wel te kunnen onthouden of liep net aan het einde van elke les een handeling achter, zodat er vaak niets in mijn agenda stond. Helemaal niets? Nou jawel, af en toe een verdwaalde aantekening. Het onderhouden van zo 'n takenregister was een regelrecht agendapunt voor me. Leerlingen van tegenwoordig weten zich belaagd door een computersysteem dat hen van de eerste tot de laatste stap in hun schoolcarrière in de gaten houdt. Ouders van dertig jaar terug wisten wel dat het foute boel was maar kwamen pas in actie wanneer het onvoldoendes had geregend. Bovendien liepen ze niet direct naar de school om verhaal te halen (lees: de leraar over zijn bureau te trekken) vanwege slechte prestaties. 'Eigen schuld, dikke bult' was het. En, bovendien, was het jouw of hun leven? huiswerk? agenda? Als je heel veel pech had, gingen ze naar school bellen en zat je drie weken op je kamer, zonder muziekje, eindelijk boven de gevraagde leerstof. Tegenwoordig is dat niet meer zo heel duidelijk en buig ik me over de topografie van Italië, in afwachting van het moment dat mijn tiener mee komt kijken. Een inhaalslag, jawel...

Kort en goed: Het wordt tijd voor een goedmaakronde. Ik moet het zonder controle blijven doen want nog steeds is het mijn leven, mijn school, huiswerk, agenda enzovoorts. Een niet te overstemmen stemmetje ergens ver weg fluistert: 'Wat een verantwoordelijkheid!'

Misschien handig om dat even te noteren...

Nooit te oud...

"Dat was wel een heel erg lange schrijfvakantie, die je gehouden hebt"
De blogsite moppert en sputtert. Is een blog mannelijk of vrouwelijk, enkelvoud of meervoud? Ik denk dat het een vrouw is. Zemelen om wat er niet is. Mannen maakt het niet uit - ok, ik generaliseer schandalig natuurlijk - of je een ei gelegd hebt. Tenzij het van goud is, misschien. En het liefst in meervoud...


"Stil maar blogje, ik leg het uit. Adem in, adem uit. Waar is het plastic zakje (?) Je had gewoon concurrentie." Niet leuk, nee. Er was geen tijd voor verhaaltjes. Niet voor het slapen gaan en ook niet er ná. Bittere ernst en ook nog met een hoop schrijfwerk dat niets met creatief schrijven te maken heeft, al moet ik zeggen dat ook motivatiemails een hele uitdaging zijn, na de twintigste afwijzing. Dan wordt het namelijk tijd voor desperate noodepistels: "Geachte meneer, mevrouw. Mocht u ooit denken dat u een probleem hebt, bedenk dat het niets voorstelt naast het gebrek van een stageplek. Het is een schande en doodzonde als het daarop stuk moet lopen. Durft u me nu nog te mailen dat ik niet mag komen? Dank u. Tot volgende week. Dan sta ik bij u op de stoep. Hoogachtend, enzovoorts..."

"Stageplek? Huh? Verklaar je nader..."

Kijkkijk, de blog heeft al wat gas teruggenomen. Ze (nog steeds vr. e.v.) meent het zo slecht niet met me. Ze  heeft gewoon wat last van verlatingsangst. Onwaarschijnlijk, denkt u? Stoornissen zijn dik gezaaid en waarom alleen maar onder de mensheid? Dat maakt psychologie zo interessant. Dat vind ik al jaren maar maakte de studie agogie nooit af om redenen waarmee ik niemand lastig wil vallen. En achteraf zeuren natuurlijk. Dat zal je altijd zien want ik ben ook vrouw/enkelvoud. Er is iets mis met onze volgorde van levensacties. Bewezen is dat keuzes maken iets is, wat je pas kan na je vijfentwintigste en zelfs daarna zijn de resultaten lang niet altijd bevredigend. Maar nu was er een kans om het tij te keren en als dit goed gaat, hoef ik me ook geen zorgen meer te maken over ons eigen lerende kroost. Iets met appels en stammen. Ik hoefde alleen maar mij in te schrijven bij een school. Daar een test te doen om te kijken of ik niet te licht bevonden zou worden daarvoor, afscheid nemen van mijn huidige werkgever en cliënten, dertig sollicitatiebrieven uitwerpen voor een goede stageplek - zeg niet dat er niet geschreven is, afgelopen weken! - en met wapperende wimpers chatten met medewerkers van een bepaalde uitkeringsinstantie die omscholing hoog in het vaandel heeft staan. Zeg nou zelf: Hoe moeilijk of veelomvattend kan het zijn?

Voor die test heb ik geoefend. Men geeft zo'n beproeving trouwens de naam: 'Assessment'. Dat klinkt alsof het eindelijk serieus gaat worden. En dat klopte. Overdag oefende ik met figuurreeksvraagstukken en in de nacht droomde ik ervan. Net als in mijn scholierentijd bedacht ik dat er op taalgebied wel wat te compenseren viel wanneer de sommen zouden tegenvallen. Voor (of achter, net wat je wilt)  het computerscherm in een zaaltje van dat grote onderwijscomplex merkte ik te laat dat ik liever bij moeder thuisgebleven was. De opgaven rolden in belachelijk no-time-tempo aan mij voorbij. Ik selecteerde en klikte mij een weg naar een leergang in sociale studies. Dat kon niet anders dan met een steen in mijn maag en het zwaard van Damocles, voor deze gelegenheid boven mijn hoofd gehangen aan een zijden draadje...

Het draadje is niet eens geknapt. Een mailtje verderop in de week, maakte duidelijk dat ik mocht komen om eindelijk eens wat van het - mijn! -  leven te maken. Komaan, terug in de schoolbank en een pittige werkervaringplek om alles te oefenen. Het nieuws riep binnen ons netwerk reacties op die varieerden van: "Chill! " Tot: "Doe je dat vrijwillig?" Het betekent overigens na deze korte opleving voor het schrijversblog een tweede afscheid op korte termijn. En evenzo voor mijn trouwe lezertjes. Stil maar. Adem in, adem uit. Hou het plastic zakje paraat.

Wie weet heb ik het zelf nog eens nodig...

Bevrijding!

Op een mooie Pinksterdag is er van alles te doen. Behalve de wandeling buiten, het plukken van madeliefjes en de ontmoeting met de blaffende hond - waarvan papa zegt dat hij NIET bijt - zoek ik een plek waar het Pinkster-beleven plaats kan hebben. Met extase en zo. Pinksteren is immers een feest waarbij alles gaat sprankelen, niet waar? Zo terug.

En ja hoor, gevonden! Het lag dichtbij en het gebeurde in de afgelopen week. Je zou het niet verwachten maar zelfs in de stoel van een kaakchirurg is er extase. Nadat er buiten mezelf om door middel van een krachtig ingrijpen iets met wortel en tak uitgeroeid was, kwam het gevoel van bevrijding. Ik jubelde het bijna uit, wat minder goed te horen was vanwege een goed geplaatste verdoving. Het gaat inmiddels prima. Dank u.

Uit de Bijbel en in de kerk leer ik dat Pinksteren iets anders is dan het betere trekwerk van de tandarts. Het gaat over God de Vader, de Zoon en vandaag vooral de Heilige Geest. Die er altijd al was. Die openlijk werkt maar ook in het verborgene. En bij iedereen die dat wil, tegelijk. Een diepe bron die aangeboord wordt als het tijd wordt om weg te doen wat je belemmert om te groeien. Die er is om te sprankelen of als je met de tranen over je wangen mag zingen van verlossing...

Pinksteren. Tongen als van vuur heb ik niet gezien. Maar dat geeft niet als je weet dat je niet gebeten wordt. Vader zegt het immers.

Moederdag

Voor alle moeders met gemis.
Voor hen met een begin vol idealen.
Soms veranderden zomaar hun verhalen.
Ach als je alles van tevoren wist…

Eva begon. De moeder van elk levend mens op aarde.
Hoe het ook gaat, moederliefde verliest nooit haar waarde.

Jachtglorie.

(Omdat verhalen soms groter worden dan je dacht)

Heel diep tastend in herinneringen zie ik ineens weer een struisvogel met zijn snavel tegen ons autoraampje tikken. Hoe oud zal ik geweest zijn? Drie jaar hooguit. Ik vond ze maar eng, die grote vogels die zonder het zelf te willen ten onrechte ons mensen een spiegel voorhouden. U weet wel, kop in het zand en zo, om de omgeving niet te hoeven waarnemen. Ze doen dat niet om die reden maar houden het kopje zo heerlijk koel.

Oh ja, die herinnering is natuurlijk van een dagje safari in Beekse Bergen.

Een zekere Fransman had er ook wel zin in. Hij stapelde wat gezinsleden in zijn auto en, on y va!  - dat zeggen de Fransen altijd wanneer ze op pad gaan - Op naar het park met wilde beesten. Wat ze er gingen aantreffen zal hen op de site van het park wel verteld zijn. Evenals de parkregels en waarschuwingen die... Oh nee, dat gedeelte hebben ze overgeslagen. Of genegeerd. Desalniettemin - dat zeggen Nederlanders altijd als je ergens echt niet omheen kan - gingen ze poesjes kijken. Grote poesjes. Niet van die exemplaren die men hier in ons land uit bomen vist als ze daar net in gejaagd zijn. Als je die filmen wilt, moet je inzoomen. Maar niet in Beekbergen. Daar stap je gewoon als anderlander de auto uit met opa, oma, moeder de vrouw en je jong geboren spruit...

Waar de cheeta's en jachtluipaarden direct zin in kregen...

Ze lezen geen borden maar dat kan ook niet van ze verlangd worden want ze volgen hun instinct, hoewel ze nog maar net een kluif achter de knopen hebben. Anyway - dat zegt men in Engeland, om aan te duiden dat het verhaal verder gaat - dat was ook de redding van het schatteboutje dat bijna een ander soort boutje werd. Tot twee keer toe liep het goed af. Je zou bij zo'n eerste keer toch denken dat.... Stop met denken. Dat deden die mensen ook niet. Met spijt in de groene kattenogen zagen de poesjes hun kleine prooi in de voiture gepropt worden. Het filmpje hiervan, ingestuurd door de mensen daarachter is al ontelbaar keren gedeeld. Nou dit stukje nog. Ter lering ende vermaak.

Ach nee. Dat gebeurt niet want wie leest er nog één regel. Pas maar op. Straks wordt er nog hardop gezwegen in alle talen. Dan worden we door de hond en de kat tegelijk gebeten. Il faut garder la tête froide!

Vliegende glorie

Dit stukje is een wat onverwacht vervolg op 'Vergane glorie' (schrijfselsje.blogspot.nl/2017/07). Dat gaat over een kat. Een ineens zeer beroemde kat. Ze woont in het huis van dochter en schoonzoon samen met haar gehandicapte poezenzus en snoept van uw belastingcenten.

Waar haar levensgezellin Lizzie na een ongeluk - met als gevolg een poezenpoot minder om te likken - het stappen voor gezien hield, leidt prinses Noa in alle hartstocht een promiscue leven. De ene poes dróómt wulps van de katers die ze nog tegenkomt in haar hinkeldraf (misschien is het nog niet te laat voor haar om iets te beginnen met die kneus van drie huizen verderop) de ander ziet zulke dromen al bij het krieken van de dag wellicht in vervulling gaan. Ook in de kattenwereld zijn de kansen slecht verdeeld, zegt u dat wel. Na het ontbijt strekt Lizzie zich majesteitelijk uit op een drie centimeter breed randje van de bank en draaft Noa de tuin uit. Wat zal ze vandaag allemaal doen? Eerst een warming up;  Vliegjes vangen. Dan de stormbaan met drie schuttingen en vervolgens een tuin met hoge bomen. En een hond...

Die uit de struiken schiet omdat ze hem al drie maand loopt te pesten met haar nuffige pasjes. Met welgevallen ziet hij haar aan het eind van de vlucht, halverwege de boomstam met een drie keer zo dikke staart van de schrik, een hele poos hangen. Dat zal haar leren! Noa is in shock en blijft dat gedurende de hele nacht. Hoog tussen de takken. En nadat  haar bazin, na twee uur lang soebatten en brokjes rammelen, een stichting voor het betere beestenleven opbelt - 'Nee mevrouw, de brandweer niet! Doe me dat niet aan'.... tuut tuut tuut - komt het hele reddingsapparaat in beweging. Inclusief hoogwerker en tienkoppige bemanning. Dat brengt heel wat tongen in beweging. De forumklevers lusten er wel soep van. Zoveel moeite voor één poes! Wie zal dat betalen? Nou, vast niet zoete lieve Noa.

"Kom maar poesje" zeggen de redders. Poesje vindt dat een heel slecht idee, kruipt tien meter hoger, steekt over naar een volgende boom en als ook daar het hoogwerkersbakje met dappere brandweermensen naar toe zweeft, waagt poesje de val naar beneden - want springen kan je zoiets niet noemen - en bewijst dat alles op haar pootjes terechtkomt met nog acht levens te gaan. Hoera! Leuker kon ze het niet maken.

Te grabbel

Is het nog steeds Pasen? Als het goed is, houdt dat feest nooit op want zeg nou zelf: Nieuw leven en zo is toch niks als het maar twee dagen houdbaar was? Of staat - eh, wankelt - het feest als het gelijke tred moet houden met uitverkoop van  hazen en eitjes? Pasen is helemaal geen eitje! Dat las ik ergens. Was het op Facebook?

Want als het op dát kanaal verschenen is, krijg je het nooit meer uitgegumd. Of ligt het zelfs op straat, samen met de gegevens die we eigenlijk niet aan de straatstenen kwijt wilden. Miljoenen mensen hebben daar melding van gehad. Bepaald geen verblijdend evangelie. Wie weet moeten we toch maar gewoon weer zonder. Maar het was zo handig voor de verjaardagen en zo. Zeg niet dat er niet gewaarschuwd is, trouwens! En omdat toch iemand de schuld ervan moet dragen, is het de schepper van al onze 'vind ik leuks': meneer M.Z.  Laat hem het boetekleed aantrekken! Vertellen hoe het fout ging. Waarmee geen rekening gehouden was en hoe het nu verder moet. Intussen wordt hij verlaten door een grote groep trouwe discipelen. Ja, zo gaat dat.

Zo ging dat ook in de dagen voordat het boetekleed van ons allemaal netjes opgerold ergens in een spelonk lag. Oh ja, daar was ook een waarschuwing aan vooraf gegaan en toch was iedereen stomverbaasd. Alle namen van de mensen die de boodschap ter harte namen, zijn ergens in een lange lijst veilig opgetekend. Wat zou het wachtwoord van dat register eigenlijk zijn?

Keuze

De man in het frisdrankenspotje kan maar niet kiezen. Alles is lekker, alles koel. Wat maakt het ook uit?! Laat hij zich maar flexibel opstellen. Dat klinkt beter dan gemakzuchtig maar betekent vaak hetzelfde. Doe maar een outfit, kapsel, auto, huisje. En dat gebeurt. Als het dan toch allemaal hetzelfde is, zal hij het weten ook. In kleren die driehonderd jaar geleden beslist in de mode waren, betreedt hij de kapsalon. Daar baant een scheerapparaat zich een weg over het midden van zijn schedel en laat bepaald de oren niet vrij. Vervolgens moet er een vierwieler komen en laat er nou nog net een occasion staan. Beetje klein maar als je er in gelooft, kom je heus vooruit. De tocht eindigt bij een kerncentrale. Vrij uitzicht! Heerlijk
wonen daar!

Een paar weken radiostilte na de reclamegelijkenissen, wierpen licht op gedachten over keuzes. Dat je niet zo snel genoegen moet nemen met de eerste de beste opties gedurende de dwaaltocht die het leven wil heten. 'We zien dit zo vaak' zegt een man die de kiezer te hulp snelt. 'Mensen maken geen keuzes. Ze doen maar wat en zijn er nog tevreden mee ook. Denken ze!' Hij staat bij de bar om de zwevende kiezer tot actie te manen. 'Man, kies nou toch es!'

Er was een dikke tweeduizend jaar terug een man die dat kon. Echt kiezen. Bijvoorbeeld voor een leven lang alleen maar licht. Een paradijs op aarde. De luxe zou niet aan te slepen zijn, werd hem nog eens verzekerd door iemand die hem dat influisterde met als enig doel, dat hij Zijn doel missen zou. En Zijn missie ook. De man koos de donkerheid, De vernedering, de pijn en dorst... Helemaal horend bij mensen met een coupe wanhoop en vergiftigde omgeving. Hij liet er Zijn kleding zelfs om verdobbelen...

Ik zie een royale club mensen om Hem heen. Ze heffen samen met Hem een glas in een nieuwe wereld en ik wil mee drinken. Je kan een goede keuze maar beter vieren...

Geurig

In het kader van internationale vrouwendag een stukje schrijven is een risicovolle aangelegenheid. Schrijf ik over onderdrukking, heldinnen van vroeger of nu, haar op de tanden of alleen op het hoofd maar dan bedekt? En stel dat het een voorspelbaar stuk tekst wordt. Daar heb je toch ook niks aan? Waar ben ik aan begonnen? Niemand heeft erom gevraagd, dat is waar. Maar aangezien ik ook een vrouw ben - oh, vandaar! - en me niet zo stoor aan verzoeken of afwijzingen, tik ik lekker verder. De kans om mijn eigen soort te bewieroken laat ik niet glippen. Of moet ik iets anders doen...?

Reclameboodschappen mogen slaapverwekkend zijn (zie vorige stukjes), je kunt er prima linkjes naar andere belangrijke zaken mee leggen. Zodat ze in een ander licht komen te staan. Een klein stukje onderzoek op commercialgebied, leert me dat er veel, heel veel voor vrouwen op de markt is, waar ze recht op hebben want 'ze zijn het waard', wordt gezegd. Dat wisten ze al maar nu staat het dus ook nog zwart op wit en dat is fijn. Van top tot teen worden we in een frisheid gestoken die zijn weerga niet kent. Wel vermoeiend, dat onthouden van zeperds en zalfjes met effectieve (!) werkende (!!) ingrediënten want waar we vorig jaar nog Arachan-bestanddelen in ons haar nodig hadden, moeten we dat nu verwisselen met de Castor-variant. Veel beter. Waarom? Weet jij het, weet ik het? Men rekent blijkbaar nog steeds op een bepaalde vorm van volgzaamheid. Bah!

Een dikke tweeduizend jaar geleden bestond cosmetica ook maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat het niet weggelegd was voor de doorsnee Israëlitische in zware tijden van bezetting (Romeinen) en hoge belastingen (tollenaars). Toch ging Maria iets halen. Niet bepaald van de huismerkcategorie en wie weet heeft ze haar aankoop nog stevig moeten verdedigen ook. ("Ben je nou helemaal! Breng terug die Nardusolie! Kost me n heel jaarsalaris en een rib uit mijn lijf!" of iets in die trant) Ze zalfde haar Heer en Heiland, die ze al een hele tijd gevolgd was maar dan op een andere manier dan waar wij vandaag onze bedenking bij hebben. Daarna droogde ze de tranen die geheimzinnigerwijze mee waren gekomen. Dat deed ze bij gebrek aan een badlaken met haar haren (haar sieraad misschien, maar waar verzorgde ze het mee?) Allemaal heel symbolisch omdat Jezus oneindig veel meer stond te wachten dan de kostprijs van de zalf. Wat wist ze daarvan?

Meer dan de mannen die hun afkeuring er over uitspraken. Ze had er zoveel arme mensen mee kunnen helpen. Vast! Jezus kon er over mee praten en verzekerde hen dat zelfs. Maar dan voor de tijd dat Hij er niet meer zou zijn...

Hij is het waard!

Verlegde aandacht

"Aandacht maakt alles mooier," zegt de woongigant. Dat wij dankbare discipelen zijn op momenten dat er in of om ons huis wat gebeuren moet, is hier en daar (en verder ook) duidelijk te bespeuren. Het gemier met imbussleutels hebben we na jaren aandacht steeds beter onder de knie omdat aangeboorde talenten zich verder hebben ontwikkeld. Behalve enkele momenten van zelfoverschatting op klusgebied, is er een zekere rust in ons interieur gekomen. Zo kalm als vorige week zijn we trouwens nog nooit geweest. Zonder één woonaankoop schoven we bij de kassa langs...

Inhakend op het stukje over garantie, moet ik opmerken dat rust, reinheid en regelmaat van binnenuit en een heldere geest weer andere dingen van een mens vragen. Dat vraagt om de kortste route naar de spiegels. Niet die van de blauw-geel-zaak maar te vinden in een groot dik boek (beter die voor het grijpen dan de catalogus vol Zweeds woongenot). Er staat bijvoorbeeld in dat ik mijn begeerten moet kennen om ze af te kunnen leggen (in de koopjeshoek, vermoedelijk). Dat een mens niet alleen leeft bij smörrebröd maar bij het levende Woord. Dat de Zoon van God geen plek had om Zijn hoofd neer te leggen om uit te rusten van Zijn werk. Natuurlijk had ik - als doorgewinterde woonwarenhuisadept  - kunnen vertellen op welk bed Hij zich had kunnen laten neervallen met een keur aan beddentextiel om over zich heen te vleien - oh en let vooral op het verschil in hoofdkussens want er is geen zij, rug of buikslaper gelijk - maar daar blijkt het niet om te draaien...

Ik pak mijn kleine potloodje met het o zo bekende logo. Het lichtgewicht dingetje gaat overal mee naar toe. Lichte paniek bevangt mij soms als ik het niet in een greep kan vinden. Op een vodje papier kalk ik een tekentje en een woord. Een kruisje met: Focus! Dat heb ik nodig. Dat is een ander woord voor aandacht. En het onderwerp waarop overstijgt alle retourtermijnen. Guess what? Zelfs het aandraaien van schroeven is overbodig. Het stuk hout blijkt nooit te wiebelen...

Garantie

Reclameboodschappen zijn saai. Ze gaan in je hoofd zitten en daarom is het zappen uitgevonden om te voorkomen dat je de was er mee wilt doen, je telefoonkosten laag te houden of schimmels uit de badkamer te weren. "Nou dan heb je pas echt een probleem!"

Maar daar is troost. Bestaande uit chloor en wat andere enge bestanddelen, allemaal samen in een sprayflacon die op de markt werd gebracht door een fabrikant die maar twee medeklinkers nodig had om zijn positie op onze planeet veilig te stellen. Laten die initialen toevallig ook een personage aanduiden die niet alleen de hulp van poetskatrienen, maar van de hele mensheid wil zijn. De Haa Gee heb ik in eerste instantie leren kennen als de Heilige Geest. Derde persoon enkelvoud binnen de meest Reddende organisatie. De schoonmaakvariant is een sneue concurrent die de deur niet in komt. Vanwege de verwarring van de letters? Welnee, het is de prijs van de flacon waar ik geen troost bij voel.

Dus heb ik nog steeds een probleem? Kwestie van wegdrukken of negeren,denk ik. Of te lijf gaan met een beste sopbeurt natuurlijk. Reinigen gaat het best van binnenuit met een middel dat het - of Hij -  belooft.

De Haa Gee bijvoorbeeld. Levenslange garantie, als je er maar om vraagt en niet wegzapt.Troostrijke gedachte.

Aanbieding

Nooit  gedacht dat de 'dit-wil-ik-weken' van een bekende telefoonboer inspiratiekralen zouden leveren om verder  te rijgen aan de schrijfketting. Niet om er een abonnement bij af te sluiten, trouwens. Al een hele tijd onderhoud ik een prima belrelatie met een vrij onbekende - vooral niet nader te noemen - maar des te meer sympathieke bundelgigant. Opereert minder hip maar maakt vanwege lage prijzen aanspraak op een (mijn!) hoge gunfactor.

De reclameboodschap zoemt als een lome vlieg door de ruimte. Er heeft ergens een raam of filter open gestaan. Voor frisse lucht natuurlijk maar er komt van alles op de wind mee aangevoerd, waar je niet om gevraagd hebt. Negeren die hap! Net zolang totdat er ineens een term tot me doordringt die me bewust maakt van wat ik vooral niet wil! 'Een genadeloos lage prijs!' Een wat....?? Precies. Nooit van gehoord maar blijkbaar kan een prijsstickertje fikse meppen uitdelen waar je  knockout van raakt.

Persoonlijk leef ik in een ander soort weken waarin het denken bepaald wordt door de geschiedenis van Jezus, die op aarde rondliep. Net als reclame kan die boodschap haast niet gemist zijn want ze staat in vier evangeliën en aan fictie deden ze tweeduizend jaar geleden bepaald niet. Het ging om geschiedschrijving. Van een wel heel bijzondere man. Die mensen genas, brood voor duizenden brak en daarna zichzelf als levend brood liet breken. Dat ging er zeker niet genadeloos aan toe. Ja, of wel natuurlijk. Kwestie van hoe je dat bekijkt. Het was één en al genade. Voor mij. Die prijs was hoog. Voor Hem. Gratis is de overtreffende trap van laag.

Niet omdat (Hij) het moet. Maar omdat het kan! Knockout ging Hij. Voor jou en mij in de plaats.

Die aanbieding neem ik bloedserieus

Droom

Vannacht liep ik ergens, ik vermoed in Nederland, in een straat met onbekende huizen en winkels achter een grote gracht. Geen brug te bekennen terwijl ik wel wat boodschappen wilde doen. Heel vervelend. Net op het moment dat ik concludeerde dat het zo niet opschoot, dwarrelde ik moeiteloos neer in een andere situatie. Weg winkel. Maar blijkbaar kon de boodschap ook tot morgen wachten. Normaal is multitasken voor mij geen optie. Een no-go-zone, waar trouwens gewoon mee te leven valt. Zelfs als je een vrouw bent. En laten we eerlijk zijn -zo las ik eens in een citaat van een columnist - is dat niet genoeg?

Landelijk nieuws maakte ook deel uit van mijn nachtflarden, blijkens mijn verblijf in de tweede kamer, ook al duurde dat maar een paar seconden. Vermakelijk hoe niet alleen een minister maar ook een gewone medewerkster van huishoudelijke ondersteuning blijkbaar óveral komt. En er nog wat van kan vertellen ook. Dromen zijn bedrog maar niet altijd een leugen. Eén plus één is ook niet altijd twee, als je dat maar weet! Nadat ik mijn ogen opende was ik trouwens nog steeds in functie. Geen kamervragen en al helemaal geen ontslagbrief op de mat, dus een win-winsituatie. Dat is fijn. Je kan onderscheid maken tussen geen, een gemiddeld en grote problemen. Of dromen dus. Het is maar de vraag of je de impact ervan naar waarde schat.

Je wordt wel moe van al dat gepeins. 'Lééf je droom' zeggen de quotes tegenwoordig. Maar ik heb er zovéél en soms botsen ze ook nog. Wat een verantwoordelijkheid ook! Nee hoor, daar kan ik niet aan beginnen. Dan vries ik de visioenen liever in voor het moment dat het weer licht wordt en de contouren steeds duidelijker worden. Eerst zien of het wel mijn eigen en ook nog de goeie droom op het beste moment was. Wie weet kom ik daarna wel over de brug. Tijd om wakker te worden.

Maar dat geldt voor meer mensen...

Dwalen

Vandaag fietste ik naar de supermarkt. Geen schokkend nieuws. Gisteren deed ik dat en morgen zal het niet anders zijn want er moeten veel wensen vervuld worden. Oud nieuws dus, dat niettemin te pas en  - voornamelijk - te onpas herhaaldelijk als frisse update gepresenteerd wordt. Maar ik ben zeker niet de enige die zich daar schuldig aan maakt. Ik dwaal af. Zeker, Dat is waar...

Waar was ik gebleven? Oh ja, tussen het brood en de kaas. Daar staan mensen te praten over tractoren in den Haag. Die niet verder mochten terwijl bij de intocht van de Sint in Dokkum... ("Ja, zeggn joe dat wel")  en over de watersnoodramp van '53, toen er zoveel hulp uit heel het land was voor de slachtoffers. 'Nou binn wie aan beurt' knikt er eentje. En iemand anders lacht schamper. 'Zeeland was bijna van  koart verdweenn. Wie zinkn mit n kaander weg ien bodem" Schrik overigens niet van de dubbele n. Kwestie van korte tijdswinst als er sommige letters niet hoeven worden uitgesproken, wat goed uitkomt in een provincie waar het vijf voor twaalf blijft.  Het gesprek wordt afgeblust met een bittere uitspraak: "Grönn het nooit op koart stoan bie dei Hoageneezn. Allain mor n tekening van de gasvlam op de plek woar wie woonn." 

Ik dwaal verder. Anders zien ze nog dat ik afluister. Komen ze met een zwijgcontract of zo...

Hee, een aanbieding. Dat is altijd fijn. "In prijs verlaagd!" staat erbij. Bijna grijp ik toe, als ik ineens bemerk, dat ik iets beet heb, waarvan de prijs eerst een drukkertje naar boven heeft gehad en daarna is men genereus geweest met prijswijziging naar beneden. Je moet er maar opkomen. Maar ik heb al gegeten en gedronken. Zo kan ik het ook. En de vorige minister van economische zaken kon het. Misschien had hij ook zo'n aanbiedingsbordje. Het ook al aangeprijsde bier is inmiddels al op. Zenuwachtig haast zich een man richting winkelmedewerker. "Ik krijg mijn bier toch nog wel?" Het lijkt wel een Belg die zich verontrust afvraagt waar zijn gas blijft. Wat heeft hij met Groningen te maken? Afspraak is afspraak en Loppersum ver weg. Ach. Ik dwaal alweer af. Zo kom ik nooit bij de kassa...

Daar is de krantenstandaard. "Terug naar Twaalf!" Drie keer raden waar dat over gaat. "Nog zegels mevrouw? Nee dank u. Fijne dag. Insgelijks." Uren later lees ik dat het kabinet zich zeer verplicht voelt om dat advies te volgen. En de premier zegt: "Dit moet gewoon!" Kan je met die constructie nog alle kanten uit  (grote stappen snel thuis, ze hebben immers een slinger aan het stuur gegeven, dus doe niet zo flauw) of klinkt ons dit als muziek in de oren? 

Of als oud nieuws?

Fakkel

Ik brand een digitale fakkel voor Groningen. U weet wel, dat deel van Nederland dat vanzelf instort omdat vanaf de jaren tachtig heftig en hevig werd ontkend dat gasboringen er een gat in de grond zouden veroorzaken. Nu één en ander stilaan toch schoorvoetend toegegeven wordt, is het voor veel mensen eigenlijk al te laat...

Als het kalf verdronken is.... Wordt de put gedempt met loze beloften, schadeprotocolgeklier en versterkingsoperaties. Wordt er een fakkeloptocht gehouden in de Groningse binnenstad (ongeveer 12.000 deelnemers!) en wie thuisbleef, ontstak zojuist dus die digitale toorts. In een overzichtje zag ik tot mijn vreugde dat het niet allemaal Noorderlingen zijn die de moeite ervoor namen. Ook mensen uit andere streken voelen zich betrokken. Dat is hartverwarmend, wat goed uit komt in deze koude tijden. Anderen zien het probleem niet echt en hoopten een paar dagen terug op social-media  bij waaicode rood  dat het aardbevingsgebied maar wegwaaide."Dat gezeik van die Groningers altijd"

We hopen  hartgrondig dat de wind u geen parten heeft gespeeld. Niet in levenden lijve en liefst ook niet op materieel gebied. Misschien is er een boom op de auto gevallen of kwam de trein maar niet opdagen. En wellicht was u heel boos dat er pas na een hele dag wachten iemand langskwam om de kosten in kaart te krijgen voor de verzekering... Dat is echt heel naar. Daar kunnen we over meepraten.

Ach toe, zullen we een beetje gas terug nemen?

Schouders ophalen. Dat is bijna net zo makkelijk als het aanzetten van een digitaal vonkje (daarom leg ik er ook maar een lettertje bij om het vuur brandende te houden). Schouders er onder kan ook. Stuk positiever, al die neuzen dezelfde kant op, Naar welke streek dan ook. Limburg, Zeeland, Noord-Holland en zelfs richting Groningen, als dat nog blijft bestaan, tenminste...

Sterke wens

Wat is er mooier dan het jaar op schrift voor de lezer te beginnen met mooie wensen, beste wensen, beterschapswensen. Nou ja... Wensen dus. In Groningen zeggen ze dan: Veul hail en zegen! Dat zijn gelukswensen vol hoop voor de toekomst...

Die gistermiddag de bodem ingeslagen werd omdat het begon te rommelen

Terwijl het bevingverdriet uit Zeerijp goed bleek voor 316 schademeldingen - herstel: 600 - ontplofte daarna met een enorme natriling social media. Dat was zelfs te voelen tot in den Haag, 259,6 kilometer verwijderd van het epi centrum - mits je de a6 neemt. Via de Veluwe duurt het langer - en alle ogen zijn gericht op de mensen die het gaan opnemen voor de Groningers met duidelijke uitspraken, kamervragen en ulimata. Toch?

-Herstel: Bijna 1000 schademeldingen - 

Zelf heb ik in al die jaren geen enkele van de bevingen gevoeld. Dat ligt aan mij. Niet aan de beving! En mocht het klinken alsof ik vind dat ik een attractie miste, ligt het aan u. Waarmee ik wil zeggen dat ik geen goede graadmeter ben. "Wat ik niet voel, bestaat niet" gaat niet op in dit geval. Maar ik ben dan ook geen aandeelhouder van het bedrijf dat zo exact de verleden tijd van het  zogenaamde sterke, of wel, onregelmatige werkwoord  'nemen'  in het vaandel heeft staan. Bij zulke grammaticaconstructies gaat het om vervoegingen waarin de klinker steeds verandert als je het in een andere tijd zet maar de betekenis blijft hetzelfde. Het lijkt wel alsof dat woord op die manier met alle winden mee waait. Kijk maar: Nemen... Nam.... Genomen! Precies zoals de Groningers zich voelen. Machteloos halen ze de schouders op. Nieuwe scheur. C-schade heet dat vaak. Dat klinkt hetzelfde als: "Wat wij niet herkennen, bestaat niet" Ligt aan het huis. Nooit aan het bedrijf dat gas wint. Uitmuntend gevonden escape-clausule. 

"Papa, kan ons huis instorten? 

Weet ik niet lieverd, ga maar lekker slapen...

Dat doen de mensen van het gas ook." 

Wat is 'winnen' eigenlijk voor werkwoord? 

Of 'wensen'?

En betekenen die twee hetzelfde of...?

Nee hè, dacht ik al.