Vannacht liep ik ergens, ik vermoed in Nederland, in een straat met onbekende huizen en winkels achter een grote gracht. Geen brug te bekennen terwijl ik wel wat boodschappen wilde doen. Heel vervelend. Net op het moment dat ik concludeerde dat het zo niet opschoot, dwarrelde ik moeiteloos neer in een andere situatie. Weg winkel. Maar blijkbaar kon de boodschap ook tot morgen wachten. Normaal is multitasken voor mij geen optie. Een no-go-zone, waar trouwens gewoon mee te leven valt. Zelfs als je een vrouw bent. En laten we eerlijk zijn -zo las ik eens in een citaat van een columnist - is dat niet genoeg?
Landelijk nieuws maakte ook deel uit van mijn nachtflarden, blijkens mijn verblijf in de tweede kamer, ook al duurde dat maar een paar seconden. Vermakelijk hoe niet alleen een minister maar ook een gewone medewerkster van huishoudelijke ondersteuning blijkbaar óveral komt. En er nog wat van kan vertellen ook. Dromen zijn bedrog maar niet altijd een leugen. Eén plus één is ook niet altijd twee, als je dat maar weet! Nadat ik mijn ogen opende was ik trouwens nog steeds in functie. Geen kamervragen en al helemaal geen ontslagbrief op de mat, dus een win-winsituatie. Dat is fijn. Je kan onderscheid maken tussen geen, een gemiddeld en grote problemen. Of dromen dus. Het is maar de vraag of je de impact ervan naar waarde schat.
Je wordt wel moe van al dat gepeins. 'Lééf je droom' zeggen de quotes tegenwoordig. Maar ik heb er zovéél en soms botsen ze ook nog. Wat een verantwoordelijkheid ook! Nee hoor, daar kan ik niet aan beginnen. Dan vries ik de visioenen liever in voor het moment dat het weer licht wordt en de contouren steeds duidelijker worden. Eerst zien of het wel mijn eigen en ook nog de goeie droom op het beste moment was. Wie weet kom ik daarna wel over de brug. Tijd om wakker te worden.
Maar dat geldt voor meer mensen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten