Een schoolleven verder, zit ik netjes op mijn zadel van een superdeluxe Giant met acht versnellingen, waarmee de gang vanzelf gemaakt wordt. Dat is zo leuk dat ik af en toe mijn leerstof neerleg voor een tochtje in de omgeving. In z'n zeven snel ik langs een lange vaart of kanaal (whatever it is. Nat is nat). Blauwe lucht boven mij, vogeltjes die zelfs in oktober nog niet naar het Zuiden zijn getrokken. Heerlijk tochtje. En daar is een auto die ikzelf allang op het bruggetje voor me had waargenomen. Een flashbackmoment. Een bumper, een tuimeling, crash en deze keer lig ik onder mijn rijwiel. "Houdt vast wat gij hebt." Ik slinger van schrik een lelijk woord de lucht in, dat me niet aangerekend mag worden in deze situatie, vind ik. De auto stopt. De persoon die eruit komt stamelt over 'niks gezien' en 'lage zon'. Ik heb maar één zorg. Nou, twee dan: "Mijn nieuwe, superdeluxe heerlijke fiets! Verdorie!" En: "Als ik nou maar wel morgen gewoon naar mijn stage kan!" Pas daarna merk ik dat er nog wel een paar problemen meer zijn. Ik voel pijn in het been dat een dikke dertig jaar terug van zo'n akkefietje brak. En waar is eigenlijk mijn schoen gebleven? En mijn zonnebril? Het been blijkt van binnen gelukkig nog heel te zijn, want ik sta er op. En van buiten bedekt mijn skinny jeans de schaafplek die ik voel schrijnen. Later zorg hoe we textiel en huid van elkaar scheiden. Ha, daar was de schoen! Lag drie meter van mijn fiets verwijderd. De zonnebril zie ik niet. Schade vijfenzeventig cent (van de discounter met een grote A). Ik wil verder want ik heb een afspraak. Kan je honderd keer van je fiets geschoven worden maar a woman s got to do, what a woman s got to do. Bestuurder geeft me een zwachtel voor een snee in mijn vinger. Maak een foto van 's mans nummerbord, druk minstens drie keer - trillerig - op het camera-icoontje van mijn mobiel. Die doet het nog. Hoera, het leven is mooi! Met als klein gebrek dat ik niet meer kan bedenken hoe ik het nummer van de autobestuurder in mijn bestand krijg...
En inmiddels prijkt er een mooie bos bloemen op tafel. Kan de bestuurder-met-lage-zon-last moeilijk bedanken voor de tik maar wel voor zijn hulp en afteraccident-boeket. Het been is bont en blauw en de pols zeer gevoelig en misschien moet ik na mijn eerste huisartscheck nog even op herhaling. Dit had heel anders kunnen aflopen. Mag ik dan nu weer verder - in mijn zevende of achtste versnelling - met het leven? Er komen nog spannende dingen genoeg, denk ik...
