Fakkel

Ik brand een digitale fakkel voor Groningen. U weet wel, dat deel van Nederland dat vanzelf instort omdat vanaf de jaren tachtig heftig en hevig werd ontkend dat gasboringen er een gat in de grond zouden veroorzaken. Nu één en ander stilaan toch schoorvoetend toegegeven wordt, is het voor veel mensen eigenlijk al te laat...

Als het kalf verdronken is.... Wordt de put gedempt met loze beloften, schadeprotocolgeklier en versterkingsoperaties. Wordt er een fakkeloptocht gehouden in de Groningse binnenstad (ongeveer 12.000 deelnemers!) en wie thuisbleef, ontstak zojuist dus die digitale toorts. In een overzichtje zag ik tot mijn vreugde dat het niet allemaal Noorderlingen zijn die de moeite ervoor namen. Ook mensen uit andere streken voelen zich betrokken. Dat is hartverwarmend, wat goed uit komt in deze koude tijden. Anderen zien het probleem niet echt en hoopten een paar dagen terug op social-media  bij waaicode rood  dat het aardbevingsgebied maar wegwaaide."Dat gezeik van die Groningers altijd"

We hopen  hartgrondig dat de wind u geen parten heeft gespeeld. Niet in levenden lijve en liefst ook niet op materieel gebied. Misschien is er een boom op de auto gevallen of kwam de trein maar niet opdagen. En wellicht was u heel boos dat er pas na een hele dag wachten iemand langskwam om de kosten in kaart te krijgen voor de verzekering... Dat is echt heel naar. Daar kunnen we over meepraten.

Ach toe, zullen we een beetje gas terug nemen?

Schouders ophalen. Dat is bijna net zo makkelijk als het aanzetten van een digitaal vonkje (daarom leg ik er ook maar een lettertje bij om het vuur brandende te houden). Schouders er onder kan ook. Stuk positiever, al die neuzen dezelfde kant op, Naar welke streek dan ook. Limburg, Zeeland, Noord-Holland en zelfs richting Groningen, als dat nog blijft bestaan, tenminste...

Sterke wens

Wat is er mooier dan het jaar op schrift voor de lezer te beginnen met mooie wensen, beste wensen, beterschapswensen. Nou ja... Wensen dus. In Groningen zeggen ze dan: Veul hail en zegen! Dat zijn gelukswensen vol hoop voor de toekomst...

Die gistermiddag de bodem ingeslagen werd omdat het begon te rommelen

Terwijl het bevingverdriet uit Zeerijp goed bleek voor 316 schademeldingen - herstel: 600 - ontplofte daarna met een enorme natriling social media. Dat was zelfs te voelen tot in den Haag, 259,6 kilometer verwijderd van het epi centrum - mits je de a6 neemt. Via de Veluwe duurt het langer - en alle ogen zijn gericht op de mensen die het gaan opnemen voor de Groningers met duidelijke uitspraken, kamervragen en ulimata. Toch?

-Herstel: Bijna 1000 schademeldingen - 

Zelf heb ik in al die jaren geen enkele van de bevingen gevoeld. Dat ligt aan mij. Niet aan de beving! En mocht het klinken alsof ik vind dat ik een attractie miste, ligt het aan u. Waarmee ik wil zeggen dat ik geen goede graadmeter ben. "Wat ik niet voel, bestaat niet" gaat niet op in dit geval. Maar ik ben dan ook geen aandeelhouder van het bedrijf dat zo exact de verleden tijd van het  zogenaamde sterke, of wel, onregelmatige werkwoord  'nemen'  in het vaandel heeft staan. Bij zulke grammaticaconstructies gaat het om vervoegingen waarin de klinker steeds verandert als je het in een andere tijd zet maar de betekenis blijft hetzelfde. Het lijkt wel alsof dat woord op die manier met alle winden mee waait. Kijk maar: Nemen... Nam.... Genomen! Precies zoals de Groningers zich voelen. Machteloos halen ze de schouders op. Nieuwe scheur. C-schade heet dat vaak. Dat klinkt hetzelfde als: "Wat wij niet herkennen, bestaat niet" Ligt aan het huis. Nooit aan het bedrijf dat gas wint. Uitmuntend gevonden escape-clausule. 

"Papa, kan ons huis instorten? 

Weet ik niet lieverd, ga maar lekker slapen...

Dat doen de mensen van het gas ook." 

Wat is 'winnen' eigenlijk voor werkwoord? 

Of 'wensen'?

En betekenen die twee hetzelfde of...?

Nee hè, dacht ik al.