Een schoolfoto van bijna dertig jaar terug, op facebook. Het was even schrikken maar daarna zat ik weer in het grootste lokaal (Engels), tweede plek achterin met uitzicht op de van Imhoffstraat. Controleren kan je dat niet meer want de hele boel is afgebroken.
"Wat?"
"Echt!"
"De dependance ook?"
"Alles!" roep je gedecideerd. Niets blijft meer overeind staan. Kom je jaren na die tijd met eigen kroost de hoek om zwaaien tijdens de zin: "En hier was dan de sch..." en wat dan verder volgt, kun je daarna van alles gaan uitleggen dat dáár de fietsen moesten, dat je op het plein je enkel verstuikte maar die immense (...) vlakte ook wel eens moest zuiveren van rotzooi omdat dit de doeltreffendste straf van het schoolpersoneel was om er zelf geen poot naar hoeven uit te steken. Eerlijk gezegd voel ik niet direct voor een reünie - "Oh wat leuk om je weer eens te zien. Ach welnee mens, meen je geen barst van!" (geldt niet voor iedereen) - maar wil er best eentje zwart op wit zwetsen. Weer die betonnen trap op, die niet meegaf en waar ooit de hele inhoud van mijn tas over verspreid heeft gelegen. Iets met grote haast en een open tas. Een voorgeschreven leren onhandige container. Je hele leven kon er in. Of er uit dus en dat lag in dit geval vrolijk over al die treden gevlijd, voor iedereen ter inzage. Kennzeichen (leerboek), je weet wel, dat kreng met al die naamvalrijtjes (aus, bei, mit, nach, zeit, von, zu) heeft die val niet overleefd. Daar kreeg ik aan het eind van dat schooljaar nog een fikse boete voor. Vijf jaar mavo, gedegen opleiding, bracht ik door op die school waar op de foto een heel klein stukje van te zien is achter al die hoofden. Zou je elkaar herkennen als de popie-jopie, de clown, de macho of degene waarvoor vroeger de term 'sociaal onhandig' nog niet bedacht maar wel toepasselijk was? Van al die hoofden zijn er al een aantal niet meer onder ons. Anderen, leraren, in hun vak vergrijsd, zijn verder gegaan op andere locaties en misschien zijn er scholieren die nog verder uitgezwermd zijn. Ik herken veel gezichten eigenlijk niet meer. Dat onderstreept de confrontatie met mijn eigen worsteling met de tand des tijds vooral. Als je haar maar goed zit! Dat was vroeger denk ik onze collectieve eerste levensbehoefte. Kop op! You never walk alone! Iedereen is geschrokken van die prent!
Met groet, Els Dijkema-van der Linden
vrijdag 22 juli 2016
Weeksels 18 t/m 22 Juli
Maandag:
Koffie, zon en vrijheid. Beter begin van de vakantie kan ik me niet indenken. Er moet nog een last-minute-ergens-heen geregeld worden maar om het extra spannend te maken stellen we het moment van beslissing ook maar uit tot vijf voor twaalf. We zitten immers prima, geen haast mee. Ontspanning biedt ruimte aan denkprocessen over voortgang van deze blogvorm. Niet heel hard peinzen maar gewoon een beetje voor je uit filosoferen want dat kost geen zweetdruppel méér. In ieder geval, besluit ik, moet ik eens gaan kijken wat het effect is van een poosje niet posten. Geen geneuzel meer over waterhoentjes-tweede-leg of postfratsen. Ok, dat lijkt op survival maar mijn toetsenbord heeft de rust eerlijk verdiend...
Dinsdag:
Of ik doe een complete reorganisatie! Dat moet niet een al te grote schok zijn want alles om ons heen moet nieuw en anders. Kost in dit geval zelfs geen banen want ik ontsla alleen mezelf en vervolgens neem ik ook mezelf weer aan in een geheel nieuwe functie. Verantwoordelijkheden om over te hevelen op een ander die er niet om gevraagd heeft, zijn er ook al niet. Rest mij één risico: Keren mijn lezertjes zich teleurgesteld en ontmoedigd van mij af met alweer een desillusie in de pocket of vinden we elkaar weer terug? En wat, als nieuwe vormen hen niet bevallen? Weet je wat, ik bied de mogelijkheid voor een laffe vorm van inspraak, je weet wel, die soort die suggereert dat naar inbreng geluisterd wordt. Ook helemaal herkenbaar op reorganisatiegebied. Mensen, kom op, spui maar: Hoe ga ik in het vervolg verder? Het beste idee verdient over zes maanden een chocoladeletter.
Woensdag:
Kan me natuurlijk gaan bekwamen in het houden van interviews of zo. Levensverhalen en non-fictie doen het anno nu bijzonder goed. Maar wordt dat niet saai? Of hebt u zo'n spannend leven dat iedereen zich afvraagt hoe we het ooit zonder die informatie hebben kunnen doen? En mag ik er ook wat (grote!) korrels zout doorheen strooien of zijn de belevenissen zó exclusief dat er verder niet aan getornd mag worden? Denken begint inmiddels toch wat lastig te worden boven de zevenentwintig graden. Ik had naar Nijmegen moeten afreizen maar daar hebben de mensen ook wel wat anders aan hun hoofd. Dat koel moet blijven en zo weinig mogelijk inspanning leveren omdat de voeten al zoveel doen. RESPECT!!!
Donderdag:
Die Nijmeegse, honderdste editie alweer, stamt eigenlijk af van een initiatief uit het leger om de krijgsmacht wat fitter te krijgen want daar was het een eeuw terug maar droevig mee gesteld. De soldaat kwam vroeger uit sociaal lagere klasse en hoewel de zegen van gemotoriseerd vervoer nog lang niet was neergedaald op iedereen en fietsen iets was voor de toch al lenige mens, was beweging alleen iets als het moest voor je beroep. Toen bleek dat het links-rechts enzovoorts in het voordeel van de gezondheid uitpakte, deden steeds meer beroepsgroepen mee. De club werd uitgebreid met mensen die zich solidair wilden tonen en het bleek ook nog eens een stimulans te zijn om uit de kroeg te blijven want 'always willing to bend an elbow' bleek op kwalijke manier die andere oefening te dwarsbomen. Keer op keer bewijs dat discipline en training zo irritant goed voor ons zijn (gaap!) Rijst nu wel en alweer de vraag hoe ik mijn letterkilometers na de zomer weer ga oppakken. Gevaarlijk hoor, vakantie.
Vrijdag:
Het koortsachtig brainstormen over last-minute-bestemmingen-die-geen-krater-in-onze-portemonnee-slaan, is uitgelopen op de beslissing in eigen land te blijven en dat alles ten voordele van een niet nader te noemen vakantiepark aan het Ijsselmeer. Die krater was achteraf niet te voorkomen dus wordt het een hele klus om een lettermodus te gaan vinden die ons eindelijk een cruisevakantie op termijn moet opleveren."
"Daar mag je het niet voor doen!"
"Ja maar, ik raak mijn baan in het postcircus ook al kwijt."
"Niks mee te maken, je bent geen kip die gouden eieren moet leggen maar gewoon een letterwasvrouw met op elke dag van de week een korte, bonte, hand, of kookwas. Heb je zelf gezegd."
"Nou ja, ik zwam wel vaker zwart op wit."
...
Prettige vakantie (en waskracht en sjouwplezier) gewenst.
Koffie, zon en vrijheid. Beter begin van de vakantie kan ik me niet indenken. Er moet nog een last-minute-ergens-heen geregeld worden maar om het extra spannend te maken stellen we het moment van beslissing ook maar uit tot vijf voor twaalf. We zitten immers prima, geen haast mee. Ontspanning biedt ruimte aan denkprocessen over voortgang van deze blogvorm. Niet heel hard peinzen maar gewoon een beetje voor je uit filosoferen want dat kost geen zweetdruppel méér. In ieder geval, besluit ik, moet ik eens gaan kijken wat het effect is van een poosje niet posten. Geen geneuzel meer over waterhoentjes-tweede-leg of postfratsen. Ok, dat lijkt op survival maar mijn toetsenbord heeft de rust eerlijk verdiend...
Dinsdag:
Of ik doe een complete reorganisatie! Dat moet niet een al te grote schok zijn want alles om ons heen moet nieuw en anders. Kost in dit geval zelfs geen banen want ik ontsla alleen mezelf en vervolgens neem ik ook mezelf weer aan in een geheel nieuwe functie. Verantwoordelijkheden om over te hevelen op een ander die er niet om gevraagd heeft, zijn er ook al niet. Rest mij één risico: Keren mijn lezertjes zich teleurgesteld en ontmoedigd van mij af met alweer een desillusie in de pocket of vinden we elkaar weer terug? En wat, als nieuwe vormen hen niet bevallen? Weet je wat, ik bied de mogelijkheid voor een laffe vorm van inspraak, je weet wel, die soort die suggereert dat naar inbreng geluisterd wordt. Ook helemaal herkenbaar op reorganisatiegebied. Mensen, kom op, spui maar: Hoe ga ik in het vervolg verder? Het beste idee verdient over zes maanden een chocoladeletter.
Woensdag:
Kan me natuurlijk gaan bekwamen in het houden van interviews of zo. Levensverhalen en non-fictie doen het anno nu bijzonder goed. Maar wordt dat niet saai? Of hebt u zo'n spannend leven dat iedereen zich afvraagt hoe we het ooit zonder die informatie hebben kunnen doen? En mag ik er ook wat (grote!) korrels zout doorheen strooien of zijn de belevenissen zó exclusief dat er verder niet aan getornd mag worden? Denken begint inmiddels toch wat lastig te worden boven de zevenentwintig graden. Ik had naar Nijmegen moeten afreizen maar daar hebben de mensen ook wel wat anders aan hun hoofd. Dat koel moet blijven en zo weinig mogelijk inspanning leveren omdat de voeten al zoveel doen. RESPECT!!!
Donderdag:
Die Nijmeegse, honderdste editie alweer, stamt eigenlijk af van een initiatief uit het leger om de krijgsmacht wat fitter te krijgen want daar was het een eeuw terug maar droevig mee gesteld. De soldaat kwam vroeger uit sociaal lagere klasse en hoewel de zegen van gemotoriseerd vervoer nog lang niet was neergedaald op iedereen en fietsen iets was voor de toch al lenige mens, was beweging alleen iets als het moest voor je beroep. Toen bleek dat het links-rechts enzovoorts in het voordeel van de gezondheid uitpakte, deden steeds meer beroepsgroepen mee. De club werd uitgebreid met mensen die zich solidair wilden tonen en het bleek ook nog eens een stimulans te zijn om uit de kroeg te blijven want 'always willing to bend an elbow' bleek op kwalijke manier die andere oefening te dwarsbomen. Keer op keer bewijs dat discipline en training zo irritant goed voor ons zijn (gaap!) Rijst nu wel en alweer de vraag hoe ik mijn letterkilometers na de zomer weer ga oppakken. Gevaarlijk hoor, vakantie.
Vrijdag:
Het koortsachtig brainstormen over last-minute-bestemmingen-die-geen-krater-in-onze-portemonnee-slaan, is uitgelopen op de beslissing in eigen land te blijven en dat alles ten voordele van een niet nader te noemen vakantiepark aan het Ijsselmeer. Die krater was achteraf niet te voorkomen dus wordt het een hele klus om een lettermodus te gaan vinden die ons eindelijk een cruisevakantie op termijn moet opleveren."
"Daar mag je het niet voor doen!"
"Ja maar, ik raak mijn baan in het postcircus ook al kwijt."
"Niks mee te maken, je bent geen kip die gouden eieren moet leggen maar gewoon een letterwasvrouw met op elke dag van de week een korte, bonte, hand, of kookwas. Heb je zelf gezegd."
"Nou ja, ik zwam wel vaker zwart op wit."
...
Prettige vakantie (en waskracht en sjouwplezier) gewenst.
vrijdag 15 juli 2016
Weeksels 11 t/m 15 Juli
Maandag:
Er gonst iets, Er broeit wat. Kan er de vinger nog niet op leggen. Het heeft te maken met een soort kinderfilmheld waarvan wij als ouders dachten dat die met het juiste negeer en verbiedwerk allang 'uit' was maar onverhoeds dus als niet te verdringen frats in een smartphoneapp is verwerkt. Het krijgt zelfs onze schermverslaafden hier thuis in beweging want je verdient punten als je hem vangt, al slenterend met je telefoon. In je pyjama, je baljurk, in je weet ik veel. 'Pokémon-go!' brengt mensen in rep en roer. Als je zelf als ouder alleen maar bezig bent met rotzooi ruimen, eten koken, tafel weer afruimen enzovoorts, komt het besef wat later. Ineens is de computerstoel niet meer bezet en ligt er geen bankwezen op de knoppen van de afstandsbediening van de tv te duwen. "Wat is er dan?!" vraag je half geërgerd, half lachend. Zo ken je ze immers niet. Gegiechel is je deel. "Hij is in de tuin" zegt er eentje. Huh? Wie of wat bedreigt ons gezinsleven? Waar is mijn buks? We turen door de gordijnen. Nergens iets dat op onraad moet lijken. Alleen de poes van vrienden verderop in de straat. Zij heeft ook al geen idee en zucht: "Oh mag ik hier alweer niet zitten? Ik gáán al!"
Dinsdag:
Een gesprekje in de bieb heeft al vaker tot een verhaaltje geleid. Vandaag evenzo. Aanleiding was een artikel n het dorpskrantje waarin iemand wordt gevraagd om met de inwoners van het net zo plaatselijk gevestigde verpleeghuis te gaan kamperen. Het schrijven werd de uitrustende biebgangers voorgelezen aan de grote tafel - u weet niet half hoe intensief een biebleven kan zijn - die kort geleden daar is neergezet om de mensen bij elkaar te brengen. Blijkbaar werkt het want niemand liep weg tijdens de declamatie. Het stukje zelf riep van alles op aan stoute gedachten die we ook maar gelijk uitspraken want het werd met de minuut gezelliger. "Heb je eindelijk je hoog-laag-bed, moet je op de grond op een luchtbed. Anders is het geen echt kamperen" en "Die rollator op de imperiaal, die zie ik helemaal voor mij." We gunden het ze allemaal maar waren dan alle voorzieningen voor niets geweest? En daarbij, de verpleeghuizen líggen al zo onder vuur, dan moet je toch niet met vuur gaan spélen? "Ah, je bent gewoon jaloers met je muggenzifterij." Het lijkt een beetje op het najagen van spookbeelden. Maar dan zonder app.
Woensdag:
Je kon er op wachten: De ene winkelier plakt een briefje tegen de ruit dat pokémonvangers welkom zijn, en de andere winkelpui wil het absoluut niet hebben. Er wordt gewaarschuwd omdat mensen als een kip zonder kop zo de straat op lopen en omdat Pokémon getraceerd moet worden, wil de app meer weten van je smartphone dan je lief is. Als je als nuchtere zijlijner eindelijk door hebt wat er precies aan de hand is, zie je ineens op elke hoek van de straat mensen die lijden aan de symptomen van de nieuwste gekte. Het hoofd bijna versmolten met de smartphone en ze staan overal stil, als dat zo uitkomt. Dat zal lekker lopen worden in Nijmegen, volgende week. Boenk! "Oh, sorry" (x1000) Een kort onderzoekje leert dat Pokémon gewoon maar een mediaverdiendingetje was. Een soort vechtlustige wezentjes die getraind moesten worden. Het idee werd geboren in 1995 en zoals bij alle hypes omkleed met alle soorten van franchise. Daarna kwamen de eigen serie en een echt tijdschrift zoals bij alle verwende nieuwelingen aan wie niets teveel besteed lijkt te zijn. En nu, 21 jaar later, zou je dus kunnen zeggen dat Pokémon volwassen heet. Echt niet! Een spook is het geworden met alweer alle volgers in beweging om na te jagen wat geen geluk geeft. Dan kan je beter op je negentigste weer gaan kamperen.
Donderdag:
Je hebt het niet van mij natuurlijk, dat oud en kamperen niet zouden samengaan. Een verschrikkelijk stoere zestiger uit onze nabije omgeving trekt er binnenkort op uit met alleen maar een fiets, een matje, een slaapzak en slechts anderhalve vierkante meter tentdoek boven zijn hoofd. Héél basic. Dan past mij alleen maar diep respect en vooral met mijn mond dicht. Door een aantal diep ingrijpende ervaringen is het campingleven bij de onzen niet meer bespreekbaar. En dan gaat het nog niet eens over die ene bui waarbij alle tentstokken door hun knietjes gingen. Wel over de nachtelijke tochten richting toiletgebouw met wcpapier in de aanslag. Het openschuiven van een tentrits klinkt op zo'n moment als een kanonsschot dus na het halfgebogen slipper-zoeken, wurmden we ons door een gaatje van tien centimeter om vervolgens plat te gaan over de scheerlijn van de buren. Waarom zou je dat willen? De laatste survivaltocht ligt inmiddels al zo'n acht veilige jaren achter ons en lastminuteregelingen-in-een-huisje zijn ook bijzonder stoer en basic, vinden wij. Toch, heel soms denk ik met weemoed aan die keer met een babbelende kleuter naast me in het holst van de nacht. De insecten om ons heen hoefden het luchtruim nog niet te delen met smartphonespoken. Even daarvoor had jongste hevige aandrang gemeld. Opvangen in een emmer bleek om de een of andere reden die nu niet meer in de herinnering ligt, geen goed idee. dus volgde tijdens een nachtelijk wandelingetje een - achteraf - gouden moment, goed voor tienduizend punten.
"Mam..."
"Ja kerel..."
"Gezellig hè..."
"Ja hoor. heel gezellig!"
Vrijdag:
En dan is er ineens weer zo'n dag, dat je bedenkt dat alles wat hierboven staat misschien maar beter uitgegumd kan worden omdat bijvoorbeeld iemand het in Frankrijk zijn hoofd haalt om twee kilometer lang verderf te zaaien. Zo dicht bij elkaar liggen dus idioterie en normaal leven. Zoveel waanideeën en spookbeelden moeten verjaagd worden. Ach God, heb medelijden! Het liefst zou je zo'n gast zo weinig mogelijk aandacht geven en zijn daad negeren. Maar meer dan tachtig slachtoffers en daarnaast nog een heleboel gewonden, vragen om verslaggeving en erkenning van de feiten, alleen al om kopieergedrag te kunnen vermijden. Maar waar begin je dan? Begin deze week bleek een onschuldige vorm van naäperij al zoveel impact te hebben. "Ja maar, een spelletje hoeft geen terreur te zijn!" Ik hoop het van harte! "We gaan door" zegt de baas van de 'tour du France'. Gewoon weer op de pedalen want de angst mag ons niet de baas worden. Gewoon heel basic op vakantie gaan (of een bestemming kiezen die niets met basic te maken heeft). Gewoon vieren dat je kind de sleutel van haar eerste huis in handen heeft en oh, wat moet ze nou ineens veel regelen. Gewoon doorleven. Kop d'r bij. Denk om de spokemonen! Versla ze! En gelijk ook maar alle andere hersenschimmen. En kijk uit met oversteken...
Er gonst iets, Er broeit wat. Kan er de vinger nog niet op leggen. Het heeft te maken met een soort kinderfilmheld waarvan wij als ouders dachten dat die met het juiste negeer en verbiedwerk allang 'uit' was maar onverhoeds dus als niet te verdringen frats in een smartphoneapp is verwerkt. Het krijgt zelfs onze schermverslaafden hier thuis in beweging want je verdient punten als je hem vangt, al slenterend met je telefoon. In je pyjama, je baljurk, in je weet ik veel. 'Pokémon-go!' brengt mensen in rep en roer. Als je zelf als ouder alleen maar bezig bent met rotzooi ruimen, eten koken, tafel weer afruimen enzovoorts, komt het besef wat later. Ineens is de computerstoel niet meer bezet en ligt er geen bankwezen op de knoppen van de afstandsbediening van de tv te duwen. "Wat is er dan?!" vraag je half geërgerd, half lachend. Zo ken je ze immers niet. Gegiechel is je deel. "Hij is in de tuin" zegt er eentje. Huh? Wie of wat bedreigt ons gezinsleven? Waar is mijn buks? We turen door de gordijnen. Nergens iets dat op onraad moet lijken. Alleen de poes van vrienden verderop in de straat. Zij heeft ook al geen idee en zucht: "Oh mag ik hier alweer niet zitten? Ik gáán al!"
Dinsdag:
Een gesprekje in de bieb heeft al vaker tot een verhaaltje geleid. Vandaag evenzo. Aanleiding was een artikel n het dorpskrantje waarin iemand wordt gevraagd om met de inwoners van het net zo plaatselijk gevestigde verpleeghuis te gaan kamperen. Het schrijven werd de uitrustende biebgangers voorgelezen aan de grote tafel - u weet niet half hoe intensief een biebleven kan zijn - die kort geleden daar is neergezet om de mensen bij elkaar te brengen. Blijkbaar werkt het want niemand liep weg tijdens de declamatie. Het stukje zelf riep van alles op aan stoute gedachten die we ook maar gelijk uitspraken want het werd met de minuut gezelliger. "Heb je eindelijk je hoog-laag-bed, moet je op de grond op een luchtbed. Anders is het geen echt kamperen" en "Die rollator op de imperiaal, die zie ik helemaal voor mij." We gunden het ze allemaal maar waren dan alle voorzieningen voor niets geweest? En daarbij, de verpleeghuizen líggen al zo onder vuur, dan moet je toch niet met vuur gaan spélen? "Ah, je bent gewoon jaloers met je muggenzifterij." Het lijkt een beetje op het najagen van spookbeelden. Maar dan zonder app.
Woensdag:
Je kon er op wachten: De ene winkelier plakt een briefje tegen de ruit dat pokémonvangers welkom zijn, en de andere winkelpui wil het absoluut niet hebben. Er wordt gewaarschuwd omdat mensen als een kip zonder kop zo de straat op lopen en omdat Pokémon getraceerd moet worden, wil de app meer weten van je smartphone dan je lief is. Als je als nuchtere zijlijner eindelijk door hebt wat er precies aan de hand is, zie je ineens op elke hoek van de straat mensen die lijden aan de symptomen van de nieuwste gekte. Het hoofd bijna versmolten met de smartphone en ze staan overal stil, als dat zo uitkomt. Dat zal lekker lopen worden in Nijmegen, volgende week. Boenk! "Oh, sorry" (x1000) Een kort onderzoekje leert dat Pokémon gewoon maar een mediaverdiendingetje was. Een soort vechtlustige wezentjes die getraind moesten worden. Het idee werd geboren in 1995 en zoals bij alle hypes omkleed met alle soorten van franchise. Daarna kwamen de eigen serie en een echt tijdschrift zoals bij alle verwende nieuwelingen aan wie niets teveel besteed lijkt te zijn. En nu, 21 jaar later, zou je dus kunnen zeggen dat Pokémon volwassen heet. Echt niet! Een spook is het geworden met alweer alle volgers in beweging om na te jagen wat geen geluk geeft. Dan kan je beter op je negentigste weer gaan kamperen.
Donderdag:
Je hebt het niet van mij natuurlijk, dat oud en kamperen niet zouden samengaan. Een verschrikkelijk stoere zestiger uit onze nabije omgeving trekt er binnenkort op uit met alleen maar een fiets, een matje, een slaapzak en slechts anderhalve vierkante meter tentdoek boven zijn hoofd. Héél basic. Dan past mij alleen maar diep respect en vooral met mijn mond dicht. Door een aantal diep ingrijpende ervaringen is het campingleven bij de onzen niet meer bespreekbaar. En dan gaat het nog niet eens over die ene bui waarbij alle tentstokken door hun knietjes gingen. Wel over de nachtelijke tochten richting toiletgebouw met wcpapier in de aanslag. Het openschuiven van een tentrits klinkt op zo'n moment als een kanonsschot dus na het halfgebogen slipper-zoeken, wurmden we ons door een gaatje van tien centimeter om vervolgens plat te gaan over de scheerlijn van de buren. Waarom zou je dat willen? De laatste survivaltocht ligt inmiddels al zo'n acht veilige jaren achter ons en lastminuteregelingen-in-een-huisje zijn ook bijzonder stoer en basic, vinden wij. Toch, heel soms denk ik met weemoed aan die keer met een babbelende kleuter naast me in het holst van de nacht. De insecten om ons heen hoefden het luchtruim nog niet te delen met smartphonespoken. Even daarvoor had jongste hevige aandrang gemeld. Opvangen in een emmer bleek om de een of andere reden die nu niet meer in de herinnering ligt, geen goed idee. dus volgde tijdens een nachtelijk wandelingetje een - achteraf - gouden moment, goed voor tienduizend punten.
"Mam..."
"Ja kerel..."
"Gezellig hè..."
"Ja hoor. heel gezellig!"
Vrijdag:
En dan is er ineens weer zo'n dag, dat je bedenkt dat alles wat hierboven staat misschien maar beter uitgegumd kan worden omdat bijvoorbeeld iemand het in Frankrijk zijn hoofd haalt om twee kilometer lang verderf te zaaien. Zo dicht bij elkaar liggen dus idioterie en normaal leven. Zoveel waanideeën en spookbeelden moeten verjaagd worden. Ach God, heb medelijden! Het liefst zou je zo'n gast zo weinig mogelijk aandacht geven en zijn daad negeren. Maar meer dan tachtig slachtoffers en daarnaast nog een heleboel gewonden, vragen om verslaggeving en erkenning van de feiten, alleen al om kopieergedrag te kunnen vermijden. Maar waar begin je dan? Begin deze week bleek een onschuldige vorm van naäperij al zoveel impact te hebben. "Ja maar, een spelletje hoeft geen terreur te zijn!" Ik hoop het van harte! "We gaan door" zegt de baas van de 'tour du France'. Gewoon weer op de pedalen want de angst mag ons niet de baas worden. Gewoon heel basic op vakantie gaan (of een bestemming kiezen die niets met basic te maken heeft). Gewoon vieren dat je kind de sleutel van haar eerste huis in handen heeft en oh, wat moet ze nou ineens veel regelen. Gewoon doorleven. Kop d'r bij. Denk om de spokemonen! Versla ze! En gelijk ook maar alle andere hersenschimmen. En kijk uit met oversteken...
vrijdag 8 juli 2016
Weeksels 3 t/m 8 Juli
Maandag;
En, hoe was het bij Shakespeare?
Uitverkochte voorstelling! Kan ook gauw als je kijkt naar wat er in zo'n piepklein kerkje op een terp gehuisvest kan worden. Met ongeveer vijftig mensen op keukenstoelen was de hele zijkant dicht geplakt waarna het spits werd afgebeten door een klein koortje dat om de vijf minuten opkwam. Men zong op oud-Hollandse wijze van vrijers en zoete slaapjes maar er was iemand die met een stokje tegen een bel tikte zodat we niet in het echie zouden wegsukkelen. Het geheel werd begeleid door een draagbaar draaiorgeltje al weet ik niet of de theaterdichter dit ook zo had gewild. Maar mij past natuurlijk geen commentaar want met de gedachte: "Het is van Shakespeare, dus altijd goed" kan je alle fratsen aan. Eerlijk is eerlijk, als je voor het eerst zo'n schouwspel meemaakt, doet het wat vreemd aan maar we werden meegenomen en opgeslokt.
Dinsdag:
Wat zouden ze later over onze generatie verzinnen voor op de planken? En wie zet al onze kluchten eigenlijk zwart op wit, zijn daar al afspraken over gemaakt? We hebben vandaag min of meer geschiedenis geschreven door een Drents fenomeen over te plaatsen naar het hoge Noorden. Onze tuin brengt ons in verlegenheid want er valt veel onkruid te verdoezelen. Uitgraven en opnieuw beginnen? Weet je wel hoe duur een graafmachien plus personeel is? We dachten zelf eigenlijk aan antiworteldoek en een heleboel stenen om het kwaad letterlijk in de kiem te smoren. Probleem opgelost. Marktplaats was goed voor een enorme lading Drentse keitjes, stuk voor stuk ietsje groter dan de foto toonde. Maar ja, we hadden een kar gehuurd, een paar uren de tijd om daarmee iets te vervoeren, afspraak is afspraak enzovoorts. In concreto: Twee keer heen en weer, twee keer een bijna hernia en genoeg materiaal om een hunebed voor twee personen van te bouwen.
Woensdag:
Hoewel Shakespeare en die hoop keien vooral op heel vroeger duiden maar min of meer per ongeluk op mijn pad waren gekomen, vind ik 'oud' sowieso wel boeiend. Al dateert dat niet van mijn schooltijd want al dat wapengekletter om niks in jaartallen die ik dus ook niet onthouden heb, vond ik verspilde moeite. Onlangs werd deze week bij een interviewbezoek mijn aandacht gewekt door zo'n licht vergeelde prent waarop een monnik onder een boom het evangelie staat te verkondigen. Soms haalde de meester van klas vier (ook heel erg vroeger dus) bij wijze van grote attractie één van de schoolplaten uit de berging en dan tuurde je als klas een uur lang tegen dat stuk geschiedenis aan. 'Ludger predikt evangelie in de Groninger gouwen' luidt het opschrift. Gouwen komt van Hunsingo. Dat was het stuk water en het gebied erom heen dat nu Reitdiep genoemd wordt. "Ze gaan als broodjes over de toonbank tegenwoordig" vertelde een antiquair die er in handelt. "Verder weet ik het ook niet hoor." Maar hoe blijft het verhaal dan nog overeind staan?
Donderdag:
Er is een schone taak voor mij weggelegd blijkbaar. Ik moet alleen de feiten even opduikelen. Ludger, de monnik, past in het rijtje bij Bonifatius en Willibrord die in roerige tijden hun preekwerk deden. Ludger vond felle tegenstanders in de Saksen en om de dood van Bonifatius (vermoord in Dokkum) min of meer te wreken, ging hij aan het werk in Noord-Groningen, lees ik ergens. Een verhaal dat nergens bevestigd wordt, vertelt dat Ludger eens een troep ganzen de les las omdat ze door zijn sermoen heen snaterden. Daarom staat hij ergens op een plaat met een troep van die beesten aan zijn voeten en eentje in zijn hand. Lijkt me een te sterk verhaal want ganzen luisteren natuurlijk nog slechter dan mensen. In het Gronings academiegebouw van de Rijksuniversiteit wordt door middel van een gedenkraam uitgebeeld hoe Ludger een blinde op verzoek om een teken, geneest van zijn gebrek. Dat wisten we allemaal niet! Maar nu dus wel. Weet je wat, we gaan samen geschiedenis studeren.
Vrijdag:
Shakespeare, hunebedden, monniken. Tijd om terug te keren naar het hier en nu. We vechten al een tijdje niet meer tegen Saksen maar er blijven genoeg vijanden over. Haast en beeldterreur bijvoorbeeld. Die worden over vierhonderd jaar natuurlijk min of meer meewarig in een theaterstuk verwerkt of hebben de mensen dan helemaal geen tijd meer om ergens voor te gaan zitten? Dat was vorige week namelijk al een heel issue:
"Eh.. Duurt dit nog lang?
Hoezo?
Ik heb nog andere plannen.
Ja, &*()**^&R* denk je dat ik hier voor mijn eigen plezier zit? Het was JOUW opdracht!"
...
Waarmee maar weer eens aangegeven is dat geschiedenis en oude dingen best leuk zijn. Omdat je er van die déja vu-momenten van krijgt. Het privilege van auteurs - jahaa, ook van 'would-be-ers' - is dat alles zwart op wit komt. Opdat we ervan leren. Wie lacht daar? En wat als niemand nog kan nagaan of één en ander wel echt gebeurd is of dat er feiten verdoezeld moeten worden... Dáár zijn nou die hunebedden voor.
En, hoe was het bij Shakespeare?
Uitverkochte voorstelling! Kan ook gauw als je kijkt naar wat er in zo'n piepklein kerkje op een terp gehuisvest kan worden. Met ongeveer vijftig mensen op keukenstoelen was de hele zijkant dicht geplakt waarna het spits werd afgebeten door een klein koortje dat om de vijf minuten opkwam. Men zong op oud-Hollandse wijze van vrijers en zoete slaapjes maar er was iemand die met een stokje tegen een bel tikte zodat we niet in het echie zouden wegsukkelen. Het geheel werd begeleid door een draagbaar draaiorgeltje al weet ik niet of de theaterdichter dit ook zo had gewild. Maar mij past natuurlijk geen commentaar want met de gedachte: "Het is van Shakespeare, dus altijd goed" kan je alle fratsen aan. Eerlijk is eerlijk, als je voor het eerst zo'n schouwspel meemaakt, doet het wat vreemd aan maar we werden meegenomen en opgeslokt.
Dinsdag:
Wat zouden ze later over onze generatie verzinnen voor op de planken? En wie zet al onze kluchten eigenlijk zwart op wit, zijn daar al afspraken over gemaakt? We hebben vandaag min of meer geschiedenis geschreven door een Drents fenomeen over te plaatsen naar het hoge Noorden. Onze tuin brengt ons in verlegenheid want er valt veel onkruid te verdoezelen. Uitgraven en opnieuw beginnen? Weet je wel hoe duur een graafmachien plus personeel is? We dachten zelf eigenlijk aan antiworteldoek en een heleboel stenen om het kwaad letterlijk in de kiem te smoren. Probleem opgelost. Marktplaats was goed voor een enorme lading Drentse keitjes, stuk voor stuk ietsje groter dan de foto toonde. Maar ja, we hadden een kar gehuurd, een paar uren de tijd om daarmee iets te vervoeren, afspraak is afspraak enzovoorts. In concreto: Twee keer heen en weer, twee keer een bijna hernia en genoeg materiaal om een hunebed voor twee personen van te bouwen.
Woensdag:
Hoewel Shakespeare en die hoop keien vooral op heel vroeger duiden maar min of meer per ongeluk op mijn pad waren gekomen, vind ik 'oud' sowieso wel boeiend. Al dateert dat niet van mijn schooltijd want al dat wapengekletter om niks in jaartallen die ik dus ook niet onthouden heb, vond ik verspilde moeite. Onlangs werd deze week bij een interviewbezoek mijn aandacht gewekt door zo'n licht vergeelde prent waarop een monnik onder een boom het evangelie staat te verkondigen. Soms haalde de meester van klas vier (ook heel erg vroeger dus) bij wijze van grote attractie één van de schoolplaten uit de berging en dan tuurde je als klas een uur lang tegen dat stuk geschiedenis aan. 'Ludger predikt evangelie in de Groninger gouwen' luidt het opschrift. Gouwen komt van Hunsingo. Dat was het stuk water en het gebied erom heen dat nu Reitdiep genoemd wordt. "Ze gaan als broodjes over de toonbank tegenwoordig" vertelde een antiquair die er in handelt. "Verder weet ik het ook niet hoor." Maar hoe blijft het verhaal dan nog overeind staan?
Donderdag:
Er is een schone taak voor mij weggelegd blijkbaar. Ik moet alleen de feiten even opduikelen. Ludger, de monnik, past in het rijtje bij Bonifatius en Willibrord die in roerige tijden hun preekwerk deden. Ludger vond felle tegenstanders in de Saksen en om de dood van Bonifatius (vermoord in Dokkum) min of meer te wreken, ging hij aan het werk in Noord-Groningen, lees ik ergens. Een verhaal dat nergens bevestigd wordt, vertelt dat Ludger eens een troep ganzen de les las omdat ze door zijn sermoen heen snaterden. Daarom staat hij ergens op een plaat met een troep van die beesten aan zijn voeten en eentje in zijn hand. Lijkt me een te sterk verhaal want ganzen luisteren natuurlijk nog slechter dan mensen. In het Gronings academiegebouw van de Rijksuniversiteit wordt door middel van een gedenkraam uitgebeeld hoe Ludger een blinde op verzoek om een teken, geneest van zijn gebrek. Dat wisten we allemaal niet! Maar nu dus wel. Weet je wat, we gaan samen geschiedenis studeren.
Vrijdag:
Shakespeare, hunebedden, monniken. Tijd om terug te keren naar het hier en nu. We vechten al een tijdje niet meer tegen Saksen maar er blijven genoeg vijanden over. Haast en beeldterreur bijvoorbeeld. Die worden over vierhonderd jaar natuurlijk min of meer meewarig in een theaterstuk verwerkt of hebben de mensen dan helemaal geen tijd meer om ergens voor te gaan zitten? Dat was vorige week namelijk al een heel issue:
"Eh.. Duurt dit nog lang?
Hoezo?
Ik heb nog andere plannen.
Ja, &*()**^&R* denk je dat ik hier voor mijn eigen plezier zit? Het was JOUW opdracht!"
...
Waarmee maar weer eens aangegeven is dat geschiedenis en oude dingen best leuk zijn. Omdat je er van die déja vu-momenten van krijgt. Het privilege van auteurs - jahaa, ook van 'would-be-ers' - is dat alles zwart op wit komt. Opdat we ervan leren. Wie lacht daar? En wat als niemand nog kan nagaan of één en ander wel echt gebeurd is of dat er feiten verdoezeld moeten worden... Dáár zijn nou die hunebedden voor.
vrijdag 1 juli 2016
Weeksels 27 Juni t/m 1 Juli
Maandag:
In Groot Brittannië is niet iedereen blij, voetballer Messi stopt er mee, de Belgen zijn gelukkig want het gaat hen goed in het EK en de Junifeesten in ons gezin liggen weer veilig achter ons. Ra ra wat geen landelijk nieuwsitem was. "Eh, pap, het is geen kinderfeestje dus ik moet even mee naar de super en er moet beslist meer vocht bij" luidde het recept voor onvoorspelbare feesten. Maar daarna werd het allemaal heel gezellig en een goede afloop is iets om heel dankbaar voor te zijn. Je moet alleen geen masochist zijn door de bierdopjes te willen tellen. Wat heerlijk dat het nu weer driehonderdvijfenzestig - min vijf - dagen duurt voordat zeker persoon verjaart. En oh ja, alles is op. Wat je ook klaar zet en in welke hoeveelheden, tieners hebben radar en zijn pas uitgefeest als elk glas tot op de bodem leeggedronken is. Nog net op tijd is één krat pils dat niet voor hun gelegenheid in huis was gehaald, in veiligheid gebracht. Nou is er nog wat over voor de overlevers. Allerbest nieuws!
Dinsdag:
Na het feest nog even wat laatste dingetjes afwerken voordat het schooljaar om is. Zoals het bijwonen van een theaterstuk omdat het ckv-vak dat wil. Had ook eerder gekund, zodat de deadline wat minder voelbaar of zelfs al verstreken was maar dat is zo helemaal niet spannend. Wel jammer dat er wat theaterluwte is opgetreden. Alles gaat in september weer draaien. Gelukkig is er nog een hoogstaand gezelschap dat good old Shakespeare niet kon loslaten. Wat weet ik van Shakespeare? Zo goed als niets! Vroeger werd die me niet opgediend en nou heb ik geen trek meer. Ho, wacht even. Wat heb jij te maken met een schoolopdracht van je kind? Niks. Maar dat gaat vooral over motiveren en alle ballen in de lucht houden en je dochter erbij. Of met grenzen aangeven. Niets nieuws onder de zon...
Woensdag:
'l histoire se repete. Dat is een Frans zinnetje dat nog van vroeger is blijven steken. Het geeft onder anderen aan dat ouders tot de idiootste dingen in staat zijn om hun grut op de schoolrails te houden. Niet zonder slag of stoot en ook niet zonder chagrijn. Dat krijg je er gratis bij. Gelukkig zit het blijkbaar in de genen en kan ik er dus lekker niks aan doen. Ik herinner mij van meer dan dertig jaar terug een werkstuk over 'bladresten-na-de-winter'. Wat een onderwerp! Wat is dat toch met onderwijzers? Na alle mogelijke soorten van uitstel werd dat op een zaterdagmiddag eerst een donderpreek en daarna uren zoeken in het park en uiteraard in de stromende regen. Als piece de resistance (alweer Frans) de 'Winkler-Prins' erop naslaan, de inhoud overschrijven en het geheel werd bekroond met een 7,5. Kon minder! Oh sorry. Dit vereist meer uitleg: De W.P. was die rij dikke pillen op de bovenste plank in de boekenkast. Dat is een meubel dat vroeger... Nou ja, laat maar. Eens werd die hele reeks wijsheid mijn ouders aangesmeerd door een reiziger die orakelde dat een encyclopedie onmisbaar was in een huis waar kinderen zouden gaan opgroeien. Zijn profetie kwam uit maar er stond maar weinig in over bladresten. Had die boekenboer er maar een planbord bij geleverd. Maar dat kenden ze toen nog niet. Dat zou ooit nog een nouveauté worden. Dat is ook Frans. Knap hè, al die jaren nog steeds niet vergeten en het betekent: Nieuwigheidje!
Donderdag:
Ook al hebben we tegenwoordig Google en wikipedia en een dikke duim voor het snelle werk, alles moet nog steeds op het allerlaatste moment en zal je zien, dan werkt de printer ineens niet meer, de snelhechters op, de trein vertrekt over acht minuten of.... Het moet een natuurwet zijn. De kaarten zijn gereserveerd. Ik moet niet zeuren want hoef alleen maar mee, zitten en ondergaan want dat schijnt de deal te zijn, afgedwongen in het onbewaakte ogenblik dat hectiek heet. Ander woord voor: Chaos. Daar ben je ouder voor. Dochter moet de rest - lees: verslag - doen want het is HAAR opdracht. Dank je de koekoek, ik ben er gewoon weer ingetrapt. Kneus! Was je de moestuin van die andere dame (...En het waren HAAR plantjes) vergeten?
Hilarisch nieuw feit en absoluut van toepassing is vooral de titel van het stuk. Het had voor ons geschreven kunnen zijn.
"Wat u wilt!"
Vrijdag
Eén en ander gaat in een pittoresk dorpje opgevoerd worden in een al even snoezig kerkje op een terp. Een paar keer per jaar gaat daar iets van een busje langs, geloof ik. Dus raadzaam om eigen vervoer te regelen Het gezelschap dat ons zal vermaken, heeft veel plankervaring. Shakespeare, ik bedoel maar, zware kost. maar misschien zijn we zo meteen helemaal om en betreur ik het feit dat het gebrek in mijn ontwikkeling pas zoveel jaren na de mavo weggewerkt kan worden. Verder klinkt het natuurlijk heel sneu om te zeggen, zonder het zelf te willen zoiets te gaan bezoeken. Ben ik nou gewoon een kluns of een hyperflexibele ouder? Sommige mensen hebben daar geen last van en vertellen mij dat zulks meebuigen inderdaad gevolg is van te weinig ruggegraat. En dat is dan weer een keuze. En hen is zoiets nooit gebeurd. Zíj gingen nergens mee heen en hún kinderen zorgden overal op tijd voor. Zie mij gebukt gaan onder de grenzen die ik niet duidelijk stelde. Nog even en ik ben weggesmolten. 'To be or not to be', that's the question! Ach, is het hele leven geen grote klucht? En was er - oud nieuws - niet iets met een Script en een Regisseur?
In Groot Brittannië is niet iedereen blij, voetballer Messi stopt er mee, de Belgen zijn gelukkig want het gaat hen goed in het EK en de Junifeesten in ons gezin liggen weer veilig achter ons. Ra ra wat geen landelijk nieuwsitem was. "Eh, pap, het is geen kinderfeestje dus ik moet even mee naar de super en er moet beslist meer vocht bij" luidde het recept voor onvoorspelbare feesten. Maar daarna werd het allemaal heel gezellig en een goede afloop is iets om heel dankbaar voor te zijn. Je moet alleen geen masochist zijn door de bierdopjes te willen tellen. Wat heerlijk dat het nu weer driehonderdvijfenzestig - min vijf - dagen duurt voordat zeker persoon verjaart. En oh ja, alles is op. Wat je ook klaar zet en in welke hoeveelheden, tieners hebben radar en zijn pas uitgefeest als elk glas tot op de bodem leeggedronken is. Nog net op tijd is één krat pils dat niet voor hun gelegenheid in huis was gehaald, in veiligheid gebracht. Nou is er nog wat over voor de overlevers. Allerbest nieuws!
Dinsdag:
Na het feest nog even wat laatste dingetjes afwerken voordat het schooljaar om is. Zoals het bijwonen van een theaterstuk omdat het ckv-vak dat wil. Had ook eerder gekund, zodat de deadline wat minder voelbaar of zelfs al verstreken was maar dat is zo helemaal niet spannend. Wel jammer dat er wat theaterluwte is opgetreden. Alles gaat in september weer draaien. Gelukkig is er nog een hoogstaand gezelschap dat good old Shakespeare niet kon loslaten. Wat weet ik van Shakespeare? Zo goed als niets! Vroeger werd die me niet opgediend en nou heb ik geen trek meer. Ho, wacht even. Wat heb jij te maken met een schoolopdracht van je kind? Niks. Maar dat gaat vooral over motiveren en alle ballen in de lucht houden en je dochter erbij. Of met grenzen aangeven. Niets nieuws onder de zon...
Woensdag:
'l histoire se repete. Dat is een Frans zinnetje dat nog van vroeger is blijven steken. Het geeft onder anderen aan dat ouders tot de idiootste dingen in staat zijn om hun grut op de schoolrails te houden. Niet zonder slag of stoot en ook niet zonder chagrijn. Dat krijg je er gratis bij. Gelukkig zit het blijkbaar in de genen en kan ik er dus lekker niks aan doen. Ik herinner mij van meer dan dertig jaar terug een werkstuk over 'bladresten-na-de-winter'. Wat een onderwerp! Wat is dat toch met onderwijzers? Na alle mogelijke soorten van uitstel werd dat op een zaterdagmiddag eerst een donderpreek en daarna uren zoeken in het park en uiteraard in de stromende regen. Als piece de resistance (alweer Frans) de 'Winkler-Prins' erop naslaan, de inhoud overschrijven en het geheel werd bekroond met een 7,5. Kon minder! Oh sorry. Dit vereist meer uitleg: De W.P. was die rij dikke pillen op de bovenste plank in de boekenkast. Dat is een meubel dat vroeger... Nou ja, laat maar. Eens werd die hele reeks wijsheid mijn ouders aangesmeerd door een reiziger die orakelde dat een encyclopedie onmisbaar was in een huis waar kinderen zouden gaan opgroeien. Zijn profetie kwam uit maar er stond maar weinig in over bladresten. Had die boekenboer er maar een planbord bij geleverd. Maar dat kenden ze toen nog niet. Dat zou ooit nog een nouveauté worden. Dat is ook Frans. Knap hè, al die jaren nog steeds niet vergeten en het betekent: Nieuwigheidje!
Donderdag:
Ook al hebben we tegenwoordig Google en wikipedia en een dikke duim voor het snelle werk, alles moet nog steeds op het allerlaatste moment en zal je zien, dan werkt de printer ineens niet meer, de snelhechters op, de trein vertrekt over acht minuten of.... Het moet een natuurwet zijn. De kaarten zijn gereserveerd. Ik moet niet zeuren want hoef alleen maar mee, zitten en ondergaan want dat schijnt de deal te zijn, afgedwongen in het onbewaakte ogenblik dat hectiek heet. Ander woord voor: Chaos. Daar ben je ouder voor. Dochter moet de rest - lees: verslag - doen want het is HAAR opdracht. Dank je de koekoek, ik ben er gewoon weer ingetrapt. Kneus! Was je de moestuin van die andere dame (...En het waren HAAR plantjes) vergeten?
Hilarisch nieuw feit en absoluut van toepassing is vooral de titel van het stuk. Het had voor ons geschreven kunnen zijn.
"Wat u wilt!"
Vrijdag
Eén en ander gaat in een pittoresk dorpje opgevoerd worden in een al even snoezig kerkje op een terp. Een paar keer per jaar gaat daar iets van een busje langs, geloof ik. Dus raadzaam om eigen vervoer te regelen Het gezelschap dat ons zal vermaken, heeft veel plankervaring. Shakespeare, ik bedoel maar, zware kost. maar misschien zijn we zo meteen helemaal om en betreur ik het feit dat het gebrek in mijn ontwikkeling pas zoveel jaren na de mavo weggewerkt kan worden. Verder klinkt het natuurlijk heel sneu om te zeggen, zonder het zelf te willen zoiets te gaan bezoeken. Ben ik nou gewoon een kluns of een hyperflexibele ouder? Sommige mensen hebben daar geen last van en vertellen mij dat zulks meebuigen inderdaad gevolg is van te weinig ruggegraat. En dat is dan weer een keuze. En hen is zoiets nooit gebeurd. Zíj gingen nergens mee heen en hún kinderen zorgden overal op tijd voor. Zie mij gebukt gaan onder de grenzen die ik niet duidelijk stelde. Nog even en ik ben weggesmolten. 'To be or not to be', that's the question! Ach, is het hele leven geen grote klucht? En was er - oud nieuws - niet iets met een Script en een Regisseur?
Abonneren op:
Posts (Atom)