Maandag:
Vijf jaar geleden zaten we hier ook, Oosterhout. Brabant, want daar brandde nog licht. Het was een lastminuteschijnsel van een huisje dat wij komende vier dagen bewonen. Een park met zwembad, supermarkt, en vooral met wifi, wat voor enkelen in ons gezin levensbehoefte nummer 1 is. Ze hebben huizen voor 4 maar ook een aantal met plaats voor 22 personen. En daartussenin ook nog wat formaten Toen we hier in 2010 zaten, maakte het de organisatie van de vakantieketen niets uit hoe groot we ons huis wilden. Dus werd het één van die allergrootste (Iedereen een badkamer voor zichzelf en verstoppertje spelen omdat het regende). Die mogelijkheid bestaat niet meer, Blijkbaar zijn ze hier geschrokken van ons idee. Nu dus een huisje voor acht personen.
Dinsdag:
Op het nieuws: Dementie blijkt voorkomen te kunnen worden. Hoge bloeddruk en lage opleiding zijn onder meer de oorzaken van de ziekte. Ben je beter opgeleid, heb je kans dat je de ziekte beter opvangt door je restcapaciteiten. Lekker dan! Wat moet je met zulke info? Allemaal weer terug naar school? "Sorry mevrouw dinges, u bent al dement maar ik wil het niet worden. Ik zal u even wijzen waar de koffie en thee staan. Tot vanavond. Sorry ouders, vanaf nu geen bezoek meer. Kind moet weer met de neus de boeken in. Geen mantelzorg meer. Nou ja, die werd toch al niet betaald. " Oh wacht even, we vieren nog vakantie! Gisteren bleek dat er iets aan mijn organisatie ontbrak. Tenminste, ik was degene die de beddenzooi bij elkaar zocht. maar er was te weinig. Niet goed geteld blijkbaar. Zie je wel, heb je 't gemier al. Eigen schuld. Niet doorgestudeerd zeker.
Woensdag:
Fiets gehuurd. Heel Oosterhout doorkruist. Naast mooie optrekjes vind je ook vooral heel mooie kloosters hier, deel uitmakend van de 'helige driehoek'. Kloosterordes die hier in vroeger jaren zijn gesticht. In de plaatselijke krant lees ik over de mogelijkheid er te logeren en over open dagen waarop je je kunt vervoegen bij de monniken en nonnen die er een leven leiden naar de regels van st Augustinus of de Benedictijnen. Ze staan middenin de maatschappij. Eigenlijk dacht ik dat het vooral iets van vroeger of alleen nog maar in naam was. Maar nee, 'Ora et Labora' naast NAC Breda in de krant. En daarnaast een advertentie over gefrituurde zandheuveltjes die één van de plaatselijke snackbars kan leveren. Geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen want in Groningen kennen we die lekkernij niet. In ieder geval wordt verwezen naar de grondsoort waarop Oosterhout is verbouwd en hopelijk scheppen ze daar voor de patatboer niet iedere keer een laagje vanaf voor de borrelhapjes. Tijdens mijn tocht stap ik een aantal malen af om mijn mobielnavigator te raadplegen. Om mij heen is iemand doende wat blikjes en andere troep van de straat te plukken. Razend is hij op 'die gasten, witte ge wel?" Nee meneer, ik zou niet weten wie het deed maar ik ben het ook zonder Brabantse tongval met u eens. Gooi dat ... (onverstaanbaar scheldwoord) toch gewoon in die bakken aan de kant van de weg of naast de sint Jans. Hou doe!
Donderdag:
Zojuist speelden jongste en ik even een potje Yahtzee. Vakantiedingetje. Niet dat het belangrijk is om te weten maar het scheelt weer blogvulling. Laatste dag in het vakantiepark. Hoe gaat dat? Rondlummelen en koelkast leegmaken dus wat kun je daar nou van vertellen? Dan dus maar een stuk ongevraagde achtergrondinformatie over een spel dat in 1954 werd bedacht door een Canadees koppel tijdens de jacht. Misschien wel om het wachten op loslopend wild wat te bekorten. Alhoewel, dat dobbelsteengerammel alarmeerde volgens mij alles wat nog niet geschoten was en zo ontstond waarschijnlijk genoeg tijd om alle spelregels gedetailleerd op schrift te zetten. Hoe dan ook, de jagers van niks vonden het zo leuk, dat ze in ruil voor de bedenkersrechten een vriend opbelden die ook uitgever was. Wilt u daar de gegevens ook nog van? Natuurlijk niet, dacht ik al. De vriend zag er geld in en verkocht een aantal jaren later het concept weer aan Hasbro. Die naam staat op het doosje dat u in de winkel koopt. Zo, weer een stukje parate bonuskennis in de pocket. Goed voor 35 punten. En dat was zomaar blijven liggen omdat er niet naar gevraagd of gezocht was.
Vrijdag:
We trokken over de snelweg een streep dwars door Nederland van Zuid naar Noord, gooiden vijf wassen in de meest onmisbare machine om maar weer eens in termen van bont, gekleurd, dertig en zestig graden te blijven en inmiddels knappen we een fikse uil op ons eigen bed. Dat lag fantastisch en er was geen enkele reden om die sponde te verruilen voor een onbekend bed. Ook ons toilet is veel fijner dan die in het vakantiehuisje met bruine plavuizen en spinnen in de hoekjes. Die schrokken zich een ongeluk van de stofzuiger vanmorgen. Volgens mij kenden ze dat gevaar niet eens. We hadden makkelijk kunnen gaan klagen aan de balie. We hadden de schoonmaakploeg kunnen laten komen. We hadden die lui alle hoeken van het huisje kunnen tonen. Mooi niet. Zelluf doen! Een kater krijg je ervan en vanavond meldde mijn lief ten overvloede, dat er klachten bestaan over het eventueel niet terugbetalen van de sopsom! Even een weekje afwachten natuurlijk maar vertel me niet dat ik voor niks bezig ben geweest. Zeg me dat het niet waar is!!
Zaterdag:
De laatste druppels gezamenlijk vakantieplezier wrongen we vanmorgen uit. Ze bestonden uit onmatig uitslapen, ontbijt op bed en een beetje zappen. De zon is verdwenen. Ze maakt de komende dagen plaats voor code geel met onweer, wind en regen. Daarna zal het weer beter worden, zeggen ze. Een boos leedvermaak in ons meent, dat het niet erg is omdat onze vrije dagen toch al om zijn en ook de vijf draaisels vakantiewas alweer in de kast liggen. Heel onaardig van ons dus. Het is trouwens helemaal niks gedaan met de mensheid want over drie miljard jaar zijn we uitgestorven. Een onheilsprofeet van National Geographic meldt het. Hij veegt de mens met één handbeweging van tafel omdat de zon te heet gaat worden. De gloeiende gasbol die bovenaan de hemel staat, is in werkelijkheid gewoon een stuiterende waterstofatomenverzameling. Deeltjes die steeds meer zullen gaan botsen en ten gevolge van dat hitsige gedoe aan zichzelf ten prooi gaan vallen. Het programma wordt om het kwartier onderbroken voor drink, en plaspauzes. Gelukkig maar want je krijgt wel dorst van dit verhaal. Na weer op krachten gekomen te zijn, mogen we onze weg weer vervolgen. Drie miljard jaar zal het niet gaan duren, denk ik. Alhoewel, waar een wetenschappelijk programma geen rekening mee houdt, verwacht ik nog wel mee te maken. Een gebeuren dat alles overstijgt, dat een never-ending grote vakantie gaat inluiden: De wederkomst van Jezus Christus, Zoon van de Schepper, die voor de gevolgen van ons boos leed, en ander vermaak betaalde en aan het kruis riep, dat hij dorst had.
zaterdag 25 juli 2015
vrijdag 17 juli 2015
Weeksels 13 t/m 18 juli
Maandag:
We zijn er uit hoor! De hoogslaper vertrekt. Alle onderdelen gaan met luid gekletter de aanhangwagen in, hoera! Gelukkig gaat afbreken stukken sneller dan opbouwen. En met liefde help ik een handje mee. Zo zijn we dan ook wel weer. Projecten met slechte afloop gaan we samen te lijf en daarna praten we er niet meer over. Wat overblijft, is de hightech matrasbodem die bij al dat ijzer inbegrepen was. Matras erop en helemaal feng shui! Zoon tevreden, zijn moeder diep gelukkig. Geen builen en hoofdpijn meer...
Volgende uitdaging: Er staan nog twee schuifbakken op de overloop die niet meer onder zoons bed kunnen. Wel onder onze eigen mafplek. Moet die alleen nog even (pfff..) opgehoogd worden. De bouwer des huizes gaat zijn naam zuiveren door zich als een razende te storten op dit nieuwe klusje. Durf bijna niet naar boven want er klinken heel veel serieuze monteergeluiden. Boren, bonken, piepen, enzovoorts. "Help, mijn man is klusser.." zucht hier iemand in de kamer. Meerdere zielen, één gedachte. Ons bed is gelift en lijkt nu uit een slecht verhaal te komen. Maar werkelijk, al mijn schoenen passen in die schuifbak. En dat mag een wonder heten...
Dinsdag:
Beklimming van onze legerstede lukt nog net zonder trapje. Het is de kilimanjaro niet, tenslotte. Je krijgt er wel een oud gevoel van maar het scheelt enorm in het proces dat opstaan heet. Volgende fase is een hoog/laag-bed of eentje die de schone slaper m/v/ vanzelf uit het nest schopt. Stoelen heb je daar ook al van. Ze heten: Sta-op-stoel'. Bedoeld voor de oudere of mankerende mens. Het bevel is even duidelijk als onvriendelijk. Zal je tachtig jaar zijn. Je durft amper even neer te ploffen. Nee, dan de situps bij het postcircus. In de elearning die ik volgde kreeg ik een complete backbone-cursus. Rechtop en de leuning duidelijk voelbaar in de rug. En nog wat meer arborichtlijnen. Daarna begaf ik mij op de werkvloer waar bleek dat theorie en praktijk elkaar niet ondersteunen. Leuning ok, voetenring klopte, kleur paste bij de vloer, wat wilde ik nog meer? Niet naar links of naar rechts overhellen was wel fijn geweest. Zat ik zonder bevel toch nog op een schopstoel.
Woensdag:
Als je in de drogisterij annex speelgoedwinkel annex huishoudspeciaalzaak een doosje paracetamol koopt, is de verkoopster verplicht de klant te vragen of er nog vragen zijn over het medicijn. Het overkwam me onlangs weer eens. Vertwijfeld keek ik naar het doosje in mijn hand. Mij afvragend, of inhoud en verpakking nog geheimen voor mij konden hebben. De ontkenning op gestelde vraag werd trouwens niet eens meer verwacht of gehoord want mevrouw Kruitpleister was al bezig de volgende klant te begroeten. Maar het kan nog altijd gekker: De voorzitter van de KNMP (brancheorganisatie van apothekers) is op het nieuws aan de telefoon. Hij meldt dat apotheekassistenten soms de medicijnen naar het hoofd geslingerd krijgen als zij een verplicht adviesgesprek in rekening hebben gebracht. De manier van toebrengen en de werking is zonder dit speciale face-to-face te moeilijk te doorgronden. Vermoedelijk ligt het aan ons zelf en aan therapie - on - trouw. Er zijn mensen die niet eens lezen in welk gat hun pil gemikt moet worden. Recept voor slim apotheekbezoek: Lever doktersvoorschrift in, ga naar huis en zoek alvast op de pc (volstrekt gratis, desgewenst met plaatjes en alsof het niet op kan, met gesproken tekst) naar alle ins and outs van het middel dat gebruikt moet worden, keer terug met een pluk watten in elk oor, gris het doosje uit de hand van apotheekmedewerker onder toevoeging: "Weet ik al¨. Alleen de pillenboer heeft hierna zelf nog iets nodig maar die heeft de middelen voor het grijpen en hoeft alleen maar in de spiegel een gesprek met zichzelf te voeren.
Donderdag:
In de afgelopen week noemde ik al de elearning die mij alle geheimen van het nieuwe werken bij zou brengen en waarna het allerbeste zitten goed zat. Elearningprogramma's worden ontwikkeld om - onder anderen - nieuwe medewerkers te pesten. Met een zekere tegenzin, noem het angst, tikte ik een paar weken terug de gegevens in, die het portaal waren van deze manier van kennis vergaren. Een account aanmaken, programma volgen, klik op lesprogramma, u mag deze pagina niet verlaten voordat ie af is (maar ik wilde ook helemaal niet stoppen). Tien wachtwoorden verder bleek dat er nog wat popup-belemmeringen onschadelijk gemaakt moesten worden alsof het een aantal bermbommen gold. Inmiddels had ik allang weer postelastiek geroken en ook alle werkvloergeluiden waren als vanouds. Toch maakte ik wel al mijn lesjes af. Goodwill, gemengd met een snufje braafheid dwong mij daartoe. Nu zal dus niets meer in de weg liggen om vliegensvlug de post op bestemming te krijgen, totdat... Een pakje uit China woog vandaag zwaar in mijn handen. De adressering was nogal karig neergezet. Dat het poststuk naar Holland moest, stond er nog net op. Ook de naam en de woonplaats klopten maar " een straat of postcode zijn onnodig voor zo'n klein rotlandje natuurlijk" moet de afzender gedacht hebben. Komt vast wel ergens terecht. Voor zulke fratsen meldt de richtlijn dat de bende weer het vliegtuig in moet, helemaal terug. Het retouradres duidelijk op een sticker. De elearning voorzag helaas niet in het oefenen van Chinese tekens. Even vragen aan een collega die ook postbezorger is: "Moet jij nog naar China vandaag? Huh, watte? Zal kijken of dat voor vanmiddag nog lukt!"
Vrijdag:
Herdenking vlucht mh17. Wat daaraan nog toe te voegen? En waarom zou je? Net als vorig jaar is alles al gezegd. Beelden die je al kent en waar je desondanks van schrikt. Voor een beginnend blogger/wouldbe columnist misschien beter om deze week de stilte te noteren. Bij deze....
We zijn er uit hoor! De hoogslaper vertrekt. Alle onderdelen gaan met luid gekletter de aanhangwagen in, hoera! Gelukkig gaat afbreken stukken sneller dan opbouwen. En met liefde help ik een handje mee. Zo zijn we dan ook wel weer. Projecten met slechte afloop gaan we samen te lijf en daarna praten we er niet meer over. Wat overblijft, is de hightech matrasbodem die bij al dat ijzer inbegrepen was. Matras erop en helemaal feng shui! Zoon tevreden, zijn moeder diep gelukkig. Geen builen en hoofdpijn meer...
Volgende uitdaging: Er staan nog twee schuifbakken op de overloop die niet meer onder zoons bed kunnen. Wel onder onze eigen mafplek. Moet die alleen nog even (pfff..) opgehoogd worden. De bouwer des huizes gaat zijn naam zuiveren door zich als een razende te storten op dit nieuwe klusje. Durf bijna niet naar boven want er klinken heel veel serieuze monteergeluiden. Boren, bonken, piepen, enzovoorts. "Help, mijn man is klusser.." zucht hier iemand in de kamer. Meerdere zielen, één gedachte. Ons bed is gelift en lijkt nu uit een slecht verhaal te komen. Maar werkelijk, al mijn schoenen passen in die schuifbak. En dat mag een wonder heten...
Dinsdag:
Beklimming van onze legerstede lukt nog net zonder trapje. Het is de kilimanjaro niet, tenslotte. Je krijgt er wel een oud gevoel van maar het scheelt enorm in het proces dat opstaan heet. Volgende fase is een hoog/laag-bed of eentje die de schone slaper m/v/ vanzelf uit het nest schopt. Stoelen heb je daar ook al van. Ze heten: Sta-op-stoel'. Bedoeld voor de oudere of mankerende mens. Het bevel is even duidelijk als onvriendelijk. Zal je tachtig jaar zijn. Je durft amper even neer te ploffen. Nee, dan de situps bij het postcircus. In de elearning die ik volgde kreeg ik een complete backbone-cursus. Rechtop en de leuning duidelijk voelbaar in de rug. En nog wat meer arborichtlijnen. Daarna begaf ik mij op de werkvloer waar bleek dat theorie en praktijk elkaar niet ondersteunen. Leuning ok, voetenring klopte, kleur paste bij de vloer, wat wilde ik nog meer? Niet naar links of naar rechts overhellen was wel fijn geweest. Zat ik zonder bevel toch nog op een schopstoel.
Woensdag:
Als je in de drogisterij annex speelgoedwinkel annex huishoudspeciaalzaak een doosje paracetamol koopt, is de verkoopster verplicht de klant te vragen of er nog vragen zijn over het medicijn. Het overkwam me onlangs weer eens. Vertwijfeld keek ik naar het doosje in mijn hand. Mij afvragend, of inhoud en verpakking nog geheimen voor mij konden hebben. De ontkenning op gestelde vraag werd trouwens niet eens meer verwacht of gehoord want mevrouw Kruitpleister was al bezig de volgende klant te begroeten. Maar het kan nog altijd gekker: De voorzitter van de KNMP (brancheorganisatie van apothekers) is op het nieuws aan de telefoon. Hij meldt dat apotheekassistenten soms de medicijnen naar het hoofd geslingerd krijgen als zij een verplicht adviesgesprek in rekening hebben gebracht. De manier van toebrengen en de werking is zonder dit speciale face-to-face te moeilijk te doorgronden. Vermoedelijk ligt het aan ons zelf en aan therapie - on - trouw. Er zijn mensen die niet eens lezen in welk gat hun pil gemikt moet worden. Recept voor slim apotheekbezoek: Lever doktersvoorschrift in, ga naar huis en zoek alvast op de pc (volstrekt gratis, desgewenst met plaatjes en alsof het niet op kan, met gesproken tekst) naar alle ins and outs van het middel dat gebruikt moet worden, keer terug met een pluk watten in elk oor, gris het doosje uit de hand van apotheekmedewerker onder toevoeging: "Weet ik al¨. Alleen de pillenboer heeft hierna zelf nog iets nodig maar die heeft de middelen voor het grijpen en hoeft alleen maar in de spiegel een gesprek met zichzelf te voeren.
Donderdag:
In de afgelopen week noemde ik al de elearning die mij alle geheimen van het nieuwe werken bij zou brengen en waarna het allerbeste zitten goed zat. Elearningprogramma's worden ontwikkeld om - onder anderen - nieuwe medewerkers te pesten. Met een zekere tegenzin, noem het angst, tikte ik een paar weken terug de gegevens in, die het portaal waren van deze manier van kennis vergaren. Een account aanmaken, programma volgen, klik op lesprogramma, u mag deze pagina niet verlaten voordat ie af is (maar ik wilde ook helemaal niet stoppen). Tien wachtwoorden verder bleek dat er nog wat popup-belemmeringen onschadelijk gemaakt moesten worden alsof het een aantal bermbommen gold. Inmiddels had ik allang weer postelastiek geroken en ook alle werkvloergeluiden waren als vanouds. Toch maakte ik wel al mijn lesjes af. Goodwill, gemengd met een snufje braafheid dwong mij daartoe. Nu zal dus niets meer in de weg liggen om vliegensvlug de post op bestemming te krijgen, totdat... Een pakje uit China woog vandaag zwaar in mijn handen. De adressering was nogal karig neergezet. Dat het poststuk naar Holland moest, stond er nog net op. Ook de naam en de woonplaats klopten maar " een straat of postcode zijn onnodig voor zo'n klein rotlandje natuurlijk" moet de afzender gedacht hebben. Komt vast wel ergens terecht. Voor zulke fratsen meldt de richtlijn dat de bende weer het vliegtuig in moet, helemaal terug. Het retouradres duidelijk op een sticker. De elearning voorzag helaas niet in het oefenen van Chinese tekens. Even vragen aan een collega die ook postbezorger is: "Moet jij nog naar China vandaag? Huh, watte? Zal kijken of dat voor vanmiddag nog lukt!"
Vrijdag:
Herdenking vlucht mh17. Wat daaraan nog toe te voegen? En waarom zou je? Net als vorig jaar is alles al gezegd. Beelden die je al kent en waar je desondanks van schrikt. Voor een beginnend blogger/wouldbe columnist misschien beter om deze week de stilte te noteren. Bij deze....
woensdag 8 juli 2015
Weeksels 6 t/m 11 juli
Maandag:
Eerste vakantiedag. Boven wordt er druk gebouwd aan een nieuwe hoogslaper, Ongeveer een jaar terug verwijderde ik soortgelijke bouwconstructie omdat ik net een keer teveel (hoogslapers zijn een straf voor elke moeder) mijn hoofd er tegen gestoten had. Dit had tot gevolg dat de bouwer ervan verontwaardigd riep: "Weet je wel hoeveel moeite het heeft gekost dat ding aan de muur te krijgen?" Ja, dat had ik intussen wel ondervonden - maar overdaad aan woede geeft enorme energie - en brulde terug: "En om er vanáf te rukken, vooral! Man, wat een idioot grote bouten en schroeven!" Exemplaar dat de tweede kans verdient is er eentje van ijzer en doet vast minder zeer bij nieuwe confrontaties. Niet? Waarom dan toch weer zo'n kreng? Er zit een plank onder waarop echte leerboeken kunnen staan. Waar ook onze jongste wordt geacht aan zijn toekomst te gaan werken. Waar gezweten moet gaan worden op proefwerken en werkstukken. De zweetdruppels van zijn pa, deze laatste dagen, zullen hem inspireren. Niet? We gaan het een kans geven.
Update: Degene die blijft geloven in zijn bouwwerken komt gedesillusioneerd naar beneden. "Het jong ligt straks zo'n beetje met zijn neus tegen het plafond. Alle moeite voor niets? "Gezicht in de plooi, mams! "Hè wat vervelend nou..." weet ik nog net uit te brengen. Kwestie van een slecht karakter, denk ik.
Dinsdag:
Tijdens de tour zijn er een aantal wielrenners over hun stuur geduikeld. Gaat ook veel te hard! Hier ligt er iets volledig stil. Alle gereedschap ligt nog te wachten op afronding van het project: hoogslaper! Geen ijzergerammel meer te horen. Waar is de installateur? Time-out genomen en afgereisd naar andere oorden met in zijn kielzog de twee jongste kinderen. Moeder mag niet mee want die beging de domheid om te weinig vakantiedagen aan te geven toen ze zo nodig weer met post wilde gaan spelen. Ze verveelt zich geen moment overigens. What to do? Huis verbouwen? Tuin omspitten? Naaimachien op tafel voor al haar eigen achterstallige klussen?Allemaal leuk hoor maar het gekke mens blijft maar piekeren over die hoogslaper. Het is me wel een triggeraar, die schroothoop in dat kleine slaapkamertje. In de schuur hangt een ijzerflex. Zal ze even? Ach nee, geeft zo'n herrie. En wat heb je aan die impulsieve plannen? Geef het bed en de bouwer de tijd en een tweede kans. Net als de leiders van Griekenland. Die mogen ook pas naar bed als ze een goed plan hebben en wat doen ze? Ze komen met niets! Moet moeder es proberen voor als d'r vakantiegangers thuiskomen en haar is niet eens een ultimatum gesteld. Maar zij heeft dan ook geen plek in de EU veilig te stellen.
Woensdag:
Dokter Phil komt met een ijzersterke les: 'Verspil je tijd niet'. Hij heeft eerst een vader met twee zoons op bezoek en deze drie kerels leven in onmin met elkaar. Pa is een klier, speelt graag kerstman maar cadeautjes blijven achterwege. Zoon één leeft op vaders portemonnee en gaat nooit eens een eigen leven leiden. Mocht pa te komen overlijden, kan zoon twee nu alvast vertellen dat de parasiet niet bij hem hoeft komen aankloppen als zijn leven hem lief is. Reuze gezellig allemaal daar. Gelukkig leven deze mensen een heel eind weg. In Nederland vind je zulke lui niet... Maar natuurlijk! Gast twee is een vader die al achtendertig jaar zoekende is naar zijn eigen zoon. Dokter Phil tovert een familiedetective uit zijn hoge hoed. "En hij is hier! Kom maar Greg!" De speurder heeft uit alle hoeken en gaten familieleden geschraapt waar al of niet om gevraagd was. Drukke boel op dat podium. Nogmaals: Verspil geen tijd! Niet met ruzie maken, wielrennen, bijna soortgelijke onnutte bezigheden, wachten met een landreddend masterplan, in elkaar schroeven van een - in eerste instantie - ongewenst bed, stofzuigen, dokter Phil kijken, er helemaal niet op die stoel willen zitten, you name it. Nergens mee...! Wat moet je dan doen? Goeie - gejatte - tip uit één van mijn familiegroep-apps: Ga op vakantie! Naar Griekenland bijvoorbeeld. Nederlands geld ligt er toch al....
Donderdag;
Daar waar man en twee jongsten zich bevinden, is het weer verontrustend beter als hier. De foto's getuigen ervan. Ze hebben het er fijn en dat is mooi. Ook zijn ze naar de winkel geweest waar heel veel textiel te krijgen is voor betrekkelijk weinig geld. Waar ook de rijen voor de pashokjes zo lang zijn dat er tussen de rekken halve stripteases uitgevoerd worden. Waar vooral blijkt dat - met name - vrouwen, zodra zij over de drempel van deze p-keten stappen, al hun remmingen volledig verliezen. "Dat shirtje is van mij, en dat bloesje ook, en hier blijf jij zeker met je poten van af, en heb je mijn nagels al eens gevoeld?" Het beest in het wijf komt hier helemaal los. Dochter was heel eventjes in het (klere)paradijs maar moest er weer uit omdat vader en broer niet de hele dag wilden wachten. Was ik maar afstuderend psychologiestudent, dan had ik al een mooi item voor mijn eindscriptie. Oh wacht, sinds kort heb ik een collega die zich verdiept in zielsroerselen. Zal hem even tippen binnenkort. Hopelijk heeft hij een vriendin die graag shopt...
Vrijdag:
Vandaag komen mijn schatten weer thuis. Er staat een welkomstcake in de oven en de stofzuiger popelt van verlangen het huis te kuisen. Een rode loper heb ik niet. In de afgelopen week stond de naaimachine op tafel sinds lange tijd. Net als met post goochelen, blijkt, dat ik ook andere dingen niet verleerd heb. Jurk is bijna klaar. Het hele huis was pashok en moet nu weer my castle worden. Kwestie van de radio op tien, koffie en een turbomotivatie met dito actie ontwikkelen. Als ik heel erg opschiet zou ik mij ook nog kunnen bezighouden met iets van ijzer, boven kleinste slaapkamer. In zijn geheel verwijderen of... Nee, laat ik mijn remmingen maar houden waar ze zitten... Impulsbeheersing is een kunst!
Zaterdag:
Ja hoor, ze zijn weer op honk, mijn vakantiegangers. Allemaal gezond en heel en met een enorme was, die inmiddels ook alweer weggewerkt is. Alle posities achter soort van schermen zijn weer ingenomen dus het leven kan weer doorgaan. Dat was vakantieweek nummer 1. De zon schijnt dus moet je buiten klussen. Er staat ineens een enorme tuinbank, vervaardigd uit resthout van vroeger schuurtje en ineens herken ik ook twee onderdelen van het vorige bed van jongste, terwijl de hoogslaper nog niet eens weet of tie blijven mag. Zo niet, moeten we ergens anders weer een bed van bouwen. Ingewikkeld vraagstuk inmiddels dat we bewaren voor een ander moment. Nieuwe tuinbank vraagt alleen nog maar om een flinke schuurbeurt en een likje verf. Wie zal het langstzittende bankwezen zijn in onze tuin?
Eerste vakantiedag. Boven wordt er druk gebouwd aan een nieuwe hoogslaper, Ongeveer een jaar terug verwijderde ik soortgelijke bouwconstructie omdat ik net een keer teveel (hoogslapers zijn een straf voor elke moeder) mijn hoofd er tegen gestoten had. Dit had tot gevolg dat de bouwer ervan verontwaardigd riep: "Weet je wel hoeveel moeite het heeft gekost dat ding aan de muur te krijgen?" Ja, dat had ik intussen wel ondervonden - maar overdaad aan woede geeft enorme energie - en brulde terug: "En om er vanáf te rukken, vooral! Man, wat een idioot grote bouten en schroeven!" Exemplaar dat de tweede kans verdient is er eentje van ijzer en doet vast minder zeer bij nieuwe confrontaties. Niet? Waarom dan toch weer zo'n kreng? Er zit een plank onder waarop echte leerboeken kunnen staan. Waar ook onze jongste wordt geacht aan zijn toekomst te gaan werken. Waar gezweten moet gaan worden op proefwerken en werkstukken. De zweetdruppels van zijn pa, deze laatste dagen, zullen hem inspireren. Niet? We gaan het een kans geven.
Update: Degene die blijft geloven in zijn bouwwerken komt gedesillusioneerd naar beneden. "Het jong ligt straks zo'n beetje met zijn neus tegen het plafond. Alle moeite voor niets? "Gezicht in de plooi, mams! "Hè wat vervelend nou..." weet ik nog net uit te brengen. Kwestie van een slecht karakter, denk ik.
Dinsdag:
Tijdens de tour zijn er een aantal wielrenners over hun stuur geduikeld. Gaat ook veel te hard! Hier ligt er iets volledig stil. Alle gereedschap ligt nog te wachten op afronding van het project: hoogslaper! Geen ijzergerammel meer te horen. Waar is de installateur? Time-out genomen en afgereisd naar andere oorden met in zijn kielzog de twee jongste kinderen. Moeder mag niet mee want die beging de domheid om te weinig vakantiedagen aan te geven toen ze zo nodig weer met post wilde gaan spelen. Ze verveelt zich geen moment overigens. What to do? Huis verbouwen? Tuin omspitten? Naaimachien op tafel voor al haar eigen achterstallige klussen?Allemaal leuk hoor maar het gekke mens blijft maar piekeren over die hoogslaper. Het is me wel een triggeraar, die schroothoop in dat kleine slaapkamertje. In de schuur hangt een ijzerflex. Zal ze even? Ach nee, geeft zo'n herrie. En wat heb je aan die impulsieve plannen? Geef het bed en de bouwer de tijd en een tweede kans. Net als de leiders van Griekenland. Die mogen ook pas naar bed als ze een goed plan hebben en wat doen ze? Ze komen met niets! Moet moeder es proberen voor als d'r vakantiegangers thuiskomen en haar is niet eens een ultimatum gesteld. Maar zij heeft dan ook geen plek in de EU veilig te stellen.
Woensdag:
Dokter Phil komt met een ijzersterke les: 'Verspil je tijd niet'. Hij heeft eerst een vader met twee zoons op bezoek en deze drie kerels leven in onmin met elkaar. Pa is een klier, speelt graag kerstman maar cadeautjes blijven achterwege. Zoon één leeft op vaders portemonnee en gaat nooit eens een eigen leven leiden. Mocht pa te komen overlijden, kan zoon twee nu alvast vertellen dat de parasiet niet bij hem hoeft komen aankloppen als zijn leven hem lief is. Reuze gezellig allemaal daar. Gelukkig leven deze mensen een heel eind weg. In Nederland vind je zulke lui niet... Maar natuurlijk! Gast twee is een vader die al achtendertig jaar zoekende is naar zijn eigen zoon. Dokter Phil tovert een familiedetective uit zijn hoge hoed. "En hij is hier! Kom maar Greg!" De speurder heeft uit alle hoeken en gaten familieleden geschraapt waar al of niet om gevraagd was. Drukke boel op dat podium. Nogmaals: Verspil geen tijd! Niet met ruzie maken, wielrennen, bijna soortgelijke onnutte bezigheden, wachten met een landreddend masterplan, in elkaar schroeven van een - in eerste instantie - ongewenst bed, stofzuigen, dokter Phil kijken, er helemaal niet op die stoel willen zitten, you name it. Nergens mee...! Wat moet je dan doen? Goeie - gejatte - tip uit één van mijn familiegroep-apps: Ga op vakantie! Naar Griekenland bijvoorbeeld. Nederlands geld ligt er toch al....
Donderdag;
Daar waar man en twee jongsten zich bevinden, is het weer verontrustend beter als hier. De foto's getuigen ervan. Ze hebben het er fijn en dat is mooi. Ook zijn ze naar de winkel geweest waar heel veel textiel te krijgen is voor betrekkelijk weinig geld. Waar ook de rijen voor de pashokjes zo lang zijn dat er tussen de rekken halve stripteases uitgevoerd worden. Waar vooral blijkt dat - met name - vrouwen, zodra zij over de drempel van deze p-keten stappen, al hun remmingen volledig verliezen. "Dat shirtje is van mij, en dat bloesje ook, en hier blijf jij zeker met je poten van af, en heb je mijn nagels al eens gevoeld?" Het beest in het wijf komt hier helemaal los. Dochter was heel eventjes in het (klere)paradijs maar moest er weer uit omdat vader en broer niet de hele dag wilden wachten. Was ik maar afstuderend psychologiestudent, dan had ik al een mooi item voor mijn eindscriptie. Oh wacht, sinds kort heb ik een collega die zich verdiept in zielsroerselen. Zal hem even tippen binnenkort. Hopelijk heeft hij een vriendin die graag shopt...
Vrijdag:
Vandaag komen mijn schatten weer thuis. Er staat een welkomstcake in de oven en de stofzuiger popelt van verlangen het huis te kuisen. Een rode loper heb ik niet. In de afgelopen week stond de naaimachine op tafel sinds lange tijd. Net als met post goochelen, blijkt, dat ik ook andere dingen niet verleerd heb. Jurk is bijna klaar. Het hele huis was pashok en moet nu weer my castle worden. Kwestie van de radio op tien, koffie en een turbomotivatie met dito actie ontwikkelen. Als ik heel erg opschiet zou ik mij ook nog kunnen bezighouden met iets van ijzer, boven kleinste slaapkamer. In zijn geheel verwijderen of... Nee, laat ik mijn remmingen maar houden waar ze zitten... Impulsbeheersing is een kunst!
Zaterdag:
Ja hoor, ze zijn weer op honk, mijn vakantiegangers. Allemaal gezond en heel en met een enorme was, die inmiddels ook alweer weggewerkt is. Alle posities achter soort van schermen zijn weer ingenomen dus het leven kan weer doorgaan. Dat was vakantieweek nummer 1. De zon schijnt dus moet je buiten klussen. Er staat ineens een enorme tuinbank, vervaardigd uit resthout van vroeger schuurtje en ineens herken ik ook twee onderdelen van het vorige bed van jongste, terwijl de hoogslaper nog niet eens weet of tie blijven mag. Zo niet, moeten we ergens anders weer een bed van bouwen. Ingewikkeld vraagstuk inmiddels dat we bewaren voor een ander moment. Nieuwe tuinbank vraagt alleen nog maar om een flinke schuurbeurt en een likje verf. Wie zal het langstzittende bankwezen zijn in onze tuin?
zaterdag 4 juli 2015
weeksels 29 juni t/m 4 juli
Maandag:
Je solliciteert op een baan waarbij je zo'n beetje voor het krieken van de dag verwacht wordt. Dan neem je - logisch nadenken kost even wat - maatregelen die meer dan spartaans genoemd mogen worden. Omdat een ander niet wakker hoeft te worden van jouw vroege opstaan, sleep je een matrasje mee naar beneden. Ook dwing je jezelf om na te denken over gepaste kleding en uiteraard verantwoorde oorbellen voor de volgende dag. Als toetje weet je al, dat je zo bang bent niet op tijd te ontwaken, dat met één oog open en de andere dicht deze nacht zal verglijden. Tel je zegeningen. Je ligt NIET in een tentje. NIET op een te dun luchtbed en er scharrelt ook NIET een beest om je heen dat kraaien wil . Al was dat qua wekkerfunctie misschien wel handig geweest. Slaap wel. Morgen weer op je post.
Dinsdag:
Is er werkelijk meer dan een jaar verstreken? De post laat zich moeiteloos in vakjes leggen en daarna luisteren al die enveloppen ook nog netjes naar mij als ik ze in looproute zet. Ook die ene collega die destijds al een bijzonder repertoire weggalmde, is nog steeds aan het woord. Zijn woordkeus is onveranderd; liedjes van verlangen naar spek voor niet zijn bek. Onbereikbaarheden waar hij evenwel soep van lust. Wel een optimist dus als je gewoon door blijft blèren. Andere liedjes hoorden we in de avond tijdens de opvoering van de musical van groep 8. Prachtig samenspel. Ook het regelmatig verwisselen van coulissen was een genot om te zien. De basisschool behoort bij deze tot het verleden in ons gezin.
Woensdag:
Toen vorige week de kalender ons meldde dat het zomer was, konden we niet anders dan ervan uitgaan dat wijzelf blijkbaar gek waren dan. De windvlagen gierden om het huis, we zochten bijna de handschoenen en sjaals maar weer op en er waren visioenen van een buitenwinterlijke elfstedentocht. We lachten schamper, gelijk Sara - van Abraham - die vroeger te horen kreeg dat er iets geweldigs zou gebeuren. Dat zet me aan het denken. "Ik heb niet gelachen" zei Sara. "Ja, dat deed je wel". Welles-nietes in de bijbel. Maar kijk eens verder dan je neus lang is. Trek blijde tijding niet in twijfel als je niet direct resultaten ziet. Geloof er in!
Donderdag:
Als je heel stil zit, valt het met dertig graden heus wel mee. Oh, sorry, vijfendertig! Gewoon doorademen en niet zeuren vooral. En kortere blogjes neerzetten. Dat is ongeveer het recept om hoge temperaturen het hoofd te bieden. En werk je bij het postcircus, krijg je zomaar een flesje koud water aangereikt. Helemaal fijn! In de avond wacht ons een feestelijke diplomering van die ene dochter. Daar staat ze, diploma in haar hand. Applaus omdat ze heel erg gemotiveerd want veel te vroeg verscheen voor onderdeel Nederlands. Als je nu alvast op de fiets stapt weet je zeker dat je ook in augustus weer op tijd bent voor de rest van je opleiding. Of je houdt je rooster in de gaten. Het avondje krijgt een enorm slotakkoord; donderbuien en prachtige bliksemslangen!
Vrijdag:
De lichtkoepel in onze keuken gooit een enorme hoeveelheid warmte de ruimte in . Men neme een lap stof, krukje, punaises en een hoop lef om die extra klefheid een beetje te dempen. Krukje wiebelt wat. Tijd voor een nieuw exemplaar. Beetje donker wordt het wel. Bijna bega ik een misstap. Eh... Dit hele experiment draagt in feite vanaf het begin al die naam. Maar wat een heerlijke koele keuken krijg je ervan. En wat moet je eten met zulk weer? Lag het aan mezelf dan wordt dat fruit, fruit en nog eens fruit. En water. Kom er niet mee weg. Het worden gekruide aardappelschijfjes met komkommer en een haktgebal! 'fout woord' meldt spellingcontrole. Nee hoor. Gewoon een ingeburgerde term in de familie. Een specerij dat je maaltijd bijzonder kruidt. Bij welke temperatuur dan ook.
Zaterdag:
Vanmorgen hapsnap in het nieuws gelezen over een baby die gezellig een kilometer ver de zee opdobberde terwijl de ouders hun bruinschema onderhielden op het strand. Kwestie van prioriteit stellen, denk ik. Het kind werd gered en de ouders maakten zich met het kleintje uit de voeten zodra ze verenigd waren met hun spruit. Ter geruststeling: Het waren geen Nederlanders...
Vanmorgen na het gevecht met post onder hoge temperaturen, liep ik nog wat boodschappen te doen op de markt. Ook hier was het heet! Moeders met kleuters, met peuters, met baby's zag ik. Wat ik hoorde, bestond vooral uit gejengel en hier en daar een kind dat het op een krijsen zette van onmacht. Het ene kleintje zag er meer gesmolten uit dan de ander. Thuisblijven was blijkbaar geen optie maar een beetje zielig vind ik het wel. Gelukkig komen we er niet mee in het eigenlandse nieuws.
Je solliciteert op een baan waarbij je zo'n beetje voor het krieken van de dag verwacht wordt. Dan neem je - logisch nadenken kost even wat - maatregelen die meer dan spartaans genoemd mogen worden. Omdat een ander niet wakker hoeft te worden van jouw vroege opstaan, sleep je een matrasje mee naar beneden. Ook dwing je jezelf om na te denken over gepaste kleding en uiteraard verantwoorde oorbellen voor de volgende dag. Als toetje weet je al, dat je zo bang bent niet op tijd te ontwaken, dat met één oog open en de andere dicht deze nacht zal verglijden. Tel je zegeningen. Je ligt NIET in een tentje. NIET op een te dun luchtbed en er scharrelt ook NIET een beest om je heen dat kraaien wil . Al was dat qua wekkerfunctie misschien wel handig geweest. Slaap wel. Morgen weer op je post.
Dinsdag:
Is er werkelijk meer dan een jaar verstreken? De post laat zich moeiteloos in vakjes leggen en daarna luisteren al die enveloppen ook nog netjes naar mij als ik ze in looproute zet. Ook die ene collega die destijds al een bijzonder repertoire weggalmde, is nog steeds aan het woord. Zijn woordkeus is onveranderd; liedjes van verlangen naar spek voor niet zijn bek. Onbereikbaarheden waar hij evenwel soep van lust. Wel een optimist dus als je gewoon door blijft blèren. Andere liedjes hoorden we in de avond tijdens de opvoering van de musical van groep 8. Prachtig samenspel. Ook het regelmatig verwisselen van coulissen was een genot om te zien. De basisschool behoort bij deze tot het verleden in ons gezin.
Woensdag:
Toen vorige week de kalender ons meldde dat het zomer was, konden we niet anders dan ervan uitgaan dat wijzelf blijkbaar gek waren dan. De windvlagen gierden om het huis, we zochten bijna de handschoenen en sjaals maar weer op en er waren visioenen van een buitenwinterlijke elfstedentocht. We lachten schamper, gelijk Sara - van Abraham - die vroeger te horen kreeg dat er iets geweldigs zou gebeuren. Dat zet me aan het denken. "Ik heb niet gelachen" zei Sara. "Ja, dat deed je wel". Welles-nietes in de bijbel. Maar kijk eens verder dan je neus lang is. Trek blijde tijding niet in twijfel als je niet direct resultaten ziet. Geloof er in!
Donderdag:
Als je heel stil zit, valt het met dertig graden heus wel mee. Oh, sorry, vijfendertig! Gewoon doorademen en niet zeuren vooral. En kortere blogjes neerzetten. Dat is ongeveer het recept om hoge temperaturen het hoofd te bieden. En werk je bij het postcircus, krijg je zomaar een flesje koud water aangereikt. Helemaal fijn! In de avond wacht ons een feestelijke diplomering van die ene dochter. Daar staat ze, diploma in haar hand. Applaus omdat ze heel erg gemotiveerd want veel te vroeg verscheen voor onderdeel Nederlands. Als je nu alvast op de fiets stapt weet je zeker dat je ook in augustus weer op tijd bent voor de rest van je opleiding. Of je houdt je rooster in de gaten. Het avondje krijgt een enorm slotakkoord; donderbuien en prachtige bliksemslangen!
Vrijdag:
De lichtkoepel in onze keuken gooit een enorme hoeveelheid warmte de ruimte in . Men neme een lap stof, krukje, punaises en een hoop lef om die extra klefheid een beetje te dempen. Krukje wiebelt wat. Tijd voor een nieuw exemplaar. Beetje donker wordt het wel. Bijna bega ik een misstap. Eh... Dit hele experiment draagt in feite vanaf het begin al die naam. Maar wat een heerlijke koele keuken krijg je ervan. En wat moet je eten met zulk weer? Lag het aan mezelf dan wordt dat fruit, fruit en nog eens fruit. En water. Kom er niet mee weg. Het worden gekruide aardappelschijfjes met komkommer en een haktgebal! 'fout woord' meldt spellingcontrole. Nee hoor. Gewoon een ingeburgerde term in de familie. Een specerij dat je maaltijd bijzonder kruidt. Bij welke temperatuur dan ook.
Zaterdag:
Vanmorgen hapsnap in het nieuws gelezen over een baby die gezellig een kilometer ver de zee opdobberde terwijl de ouders hun bruinschema onderhielden op het strand. Kwestie van prioriteit stellen, denk ik. Het kind werd gered en de ouders maakten zich met het kleintje uit de voeten zodra ze verenigd waren met hun spruit. Ter geruststeling: Het waren geen Nederlanders...
Vanmorgen na het gevecht met post onder hoge temperaturen, liep ik nog wat boodschappen te doen op de markt. Ook hier was het heet! Moeders met kleuters, met peuters, met baby's zag ik. Wat ik hoorde, bestond vooral uit gejengel en hier en daar een kind dat het op een krijsen zette van onmacht. Het ene kleintje zag er meer gesmolten uit dan de ander. Thuisblijven was blijkbaar geen optie maar een beetje zielig vind ik het wel. Gelukkig komen we er niet mee in het eigenlandse nieuws.
Abonneren op:
Posts (Atom)