Maandag:
Eerste vakantiedag. Boven wordt er druk gebouwd aan een nieuwe hoogslaper, Ongeveer een jaar terug verwijderde ik soortgelijke bouwconstructie omdat ik net een keer teveel (hoogslapers zijn een straf voor elke moeder) mijn hoofd er tegen gestoten had. Dit had tot gevolg dat de bouwer ervan verontwaardigd riep: "Weet je wel hoeveel moeite het heeft gekost dat ding aan de muur te krijgen?" Ja, dat had ik intussen wel ondervonden - maar overdaad aan woede geeft enorme energie - en brulde terug: "En om er vanáf te rukken, vooral! Man, wat een idioot grote bouten en schroeven!" Exemplaar dat de tweede kans verdient is er eentje van ijzer en doet vast minder zeer bij nieuwe confrontaties. Niet? Waarom dan toch weer zo'n kreng? Er zit een plank onder waarop echte leerboeken kunnen staan. Waar ook onze jongste wordt geacht aan zijn toekomst te gaan werken. Waar gezweten moet gaan worden op proefwerken en werkstukken. De zweetdruppels van zijn pa, deze laatste dagen, zullen hem inspireren. Niet? We gaan het een kans geven.
Update: Degene die blijft geloven in zijn bouwwerken komt gedesillusioneerd naar beneden. "Het jong ligt straks zo'n beetje met zijn neus tegen het plafond. Alle moeite voor niets? "Gezicht in de plooi, mams! "Hè wat vervelend nou..." weet ik nog net uit te brengen. Kwestie van een slecht karakter, denk ik.
Dinsdag:
Tijdens de tour zijn er een aantal wielrenners over hun stuur geduikeld. Gaat ook veel te hard! Hier ligt er iets volledig stil. Alle gereedschap ligt nog te wachten op afronding van het project: hoogslaper! Geen ijzergerammel meer te horen. Waar is de installateur? Time-out genomen en afgereisd naar andere oorden met in zijn kielzog de twee jongste kinderen. Moeder mag niet mee want die beging de domheid om te weinig vakantiedagen aan te geven toen ze zo nodig weer met post wilde gaan spelen. Ze verveelt zich geen moment overigens. What to do? Huis verbouwen? Tuin omspitten? Naaimachien op tafel voor al haar eigen achterstallige klussen?Allemaal leuk hoor maar het gekke mens blijft maar piekeren over die hoogslaper. Het is me wel een triggeraar, die schroothoop in dat kleine slaapkamertje. In de schuur hangt een ijzerflex. Zal ze even? Ach nee, geeft zo'n herrie. En wat heb je aan die impulsieve plannen? Geef het bed en de bouwer de tijd en een tweede kans. Net als de leiders van Griekenland. Die mogen ook pas naar bed als ze een goed plan hebben en wat doen ze? Ze komen met niets! Moet moeder es proberen voor als d'r vakantiegangers thuiskomen en haar is niet eens een ultimatum gesteld. Maar zij heeft dan ook geen plek in de EU veilig te stellen.
Woensdag:
Dokter Phil komt met een ijzersterke les: 'Verspil je tijd niet'. Hij heeft eerst een vader met twee zoons op bezoek en deze drie kerels leven in onmin met elkaar. Pa is een klier, speelt graag kerstman maar cadeautjes blijven achterwege. Zoon één leeft op vaders portemonnee en gaat nooit eens een eigen leven leiden. Mocht pa te komen overlijden, kan zoon twee nu alvast vertellen dat de parasiet niet bij hem hoeft komen aankloppen als zijn leven hem lief is. Reuze gezellig allemaal daar. Gelukkig leven deze mensen een heel eind weg. In Nederland vind je zulke lui niet... Maar natuurlijk! Gast twee is een vader die al achtendertig jaar zoekende is naar zijn eigen zoon. Dokter Phil tovert een familiedetective uit zijn hoge hoed. "En hij is hier! Kom maar Greg!" De speurder heeft uit alle hoeken en gaten familieleden geschraapt waar al of niet om gevraagd was. Drukke boel op dat podium. Nogmaals: Verspil geen tijd! Niet met ruzie maken, wielrennen, bijna soortgelijke onnutte bezigheden, wachten met een landreddend masterplan, in elkaar schroeven van een - in eerste instantie - ongewenst bed, stofzuigen, dokter Phil kijken, er helemaal niet op die stoel willen zitten, you name it. Nergens mee...! Wat moet je dan doen? Goeie - gejatte - tip uit één van mijn familiegroep-apps: Ga op vakantie! Naar Griekenland bijvoorbeeld. Nederlands geld ligt er toch al....
Donderdag;
Daar waar man en twee jongsten zich bevinden, is het weer verontrustend beter als hier. De foto's getuigen ervan. Ze hebben het er fijn en dat is mooi. Ook zijn ze naar de winkel geweest waar heel veel textiel te krijgen is voor betrekkelijk weinig geld. Waar ook de rijen voor de pashokjes zo lang zijn dat er tussen de rekken halve stripteases uitgevoerd worden. Waar vooral blijkt dat - met name - vrouwen, zodra zij over de drempel van deze p-keten stappen, al hun remmingen volledig verliezen. "Dat shirtje is van mij, en dat bloesje ook, en hier blijf jij zeker met je poten van af, en heb je mijn nagels al eens gevoeld?" Het beest in het wijf komt hier helemaal los. Dochter was heel eventjes in het (klere)paradijs maar moest er weer uit omdat vader en broer niet de hele dag wilden wachten. Was ik maar afstuderend psychologiestudent, dan had ik al een mooi item voor mijn eindscriptie. Oh wacht, sinds kort heb ik een collega die zich verdiept in zielsroerselen. Zal hem even tippen binnenkort. Hopelijk heeft hij een vriendin die graag shopt...
Vrijdag:
Vandaag komen mijn schatten weer thuis. Er staat een welkomstcake in de oven en de stofzuiger popelt van verlangen het huis te kuisen. Een rode loper heb ik niet. In de afgelopen week stond de naaimachine op tafel sinds lange tijd. Net als met post goochelen, blijkt, dat ik ook andere dingen niet verleerd heb. Jurk is bijna klaar. Het hele huis was pashok en moet nu weer my castle worden. Kwestie van de radio op tien, koffie en een turbomotivatie met dito actie ontwikkelen. Als ik heel erg opschiet zou ik mij ook nog kunnen bezighouden met iets van ijzer, boven kleinste slaapkamer. In zijn geheel verwijderen of... Nee, laat ik mijn remmingen maar houden waar ze zitten... Impulsbeheersing is een kunst!
Zaterdag:
Ja hoor, ze zijn weer op honk, mijn vakantiegangers. Allemaal gezond en heel en met een enorme was, die inmiddels ook alweer weggewerkt is. Alle posities achter soort van schermen zijn weer ingenomen dus het leven kan weer doorgaan. Dat was vakantieweek nummer 1. De zon schijnt dus moet je buiten klussen. Er staat ineens een enorme tuinbank, vervaardigd uit resthout van vroeger schuurtje en ineens herken ik ook twee onderdelen van het vorige bed van jongste, terwijl de hoogslaper nog niet eens weet of tie blijven mag. Zo niet, moeten we ergens anders weer een bed van bouwen. Ingewikkeld vraagstuk inmiddels dat we bewaren voor een ander moment. Nieuwe tuinbank vraagt alleen nog maar om een flinke schuurbeurt en een likje verf. Wie zal het langstzittende bankwezen zijn in onze tuin?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten