Twee jaar geleden legde ik omwille van een missie mijn verhalendrive aan de ketting. Behoudens een kleine ondeugende uitstap hier en daar, tikte ik vooral verslagen en uittreksels. Daar was mijn chromebook niet over te spreken! Het apparaat dat mij van hele andere kanten kende, liet niet met zich sollen en begon als reactie te muiten door met leestekens te gaan klieren. Op mysterieuze wijze verdwenen ineens een paar belangrijke toetsplaatjes. Dat zou mij leren! Inmiddels hamer ik op een plaatsvervanger met meer mogelijkheden want de techniek moet de mens dienen, niet andersom...
Maar de ketting is weer los! Voorzichtig klop ik mijn blogje op de flanken. 'Vergeef me, het móest want anders zou ik gezakt zijn' fluister ik het toe. Nu ik de bewijzen van goed bedrag zorgvuldig opgeslagen heb, kan ik zoiets makkelijk zwart op wit zwammen. Maar oh, wat wás het allemaal spannend. Het hele studeerverhaal was bijna verkeerd afgelopen. Lig maar eens nachten wakker omdat er deadlines zijn en verschrikkelijke dilemma's en een innovatie die uit de grond moet worden gestampt, en... Nou ja, dat kan uiteraard niemand wat schelen. Zelfs de letters niet. Ze hebben niet eens de ziel die ik hun voor deze gelegenheid even toedicht. Ze zijn slechts met hun zesentwintigen plus leestekens het instrument van een geketende ziel die wel weer es van zich af wil praten. Want dat wil ik!
Wat is nou twee jaar? Inmiddels is mijn leven al opgedeeld in de tijd vóór en de tijd ná de missie. Aan de buitenkant is dat zo niet waar te nemen maar ik moet het niet wagen om in de toekomst alleen maar te brabbelen over - ik zeg maar iets - empowerment of herstelondersteunende zorg. Laten we allemaal met onze vakinhoudelijke ijselijkheden een ander niet lastigvallen. Het is net schuttingtaal. Mooi dat het gelukt is en doe nu maar weer normaal.
Daar zegt u me wat. Bedoelt u het normaal van twee jaar terug of de nieuwste versie? Zover ben ik niet ondergedoken of ik weet wel dat u mij niet in uw nabijheid kan verdragen. Niet omdat ik zo wijs en geleerd ben geworden (...) maar omdat u niet ziek wilt worden van mij. Daarom doe ik er goed aan mijn lippen stijf op elkaar te houden. Dat weerhoudt mij om onzin uit te kramen en het scheelt u het aanhoren ervan. De keuze is reuze. Bent u daar nog?
