In de afgelopen week heeft een ongekende verkiezingsuitslag ervoor gezorgd dat er in ons land geen twijfel meer bestaat: Nederland is in alle staten vooral groen en dit proces heette volgens journalisten een politieke aardverschuiving. In tijden als deze lijkt het me gevaarlijk om associaties met natuurrampen te maken, maar ik ben geen journalist. Die lui mogen zulke dingen zeggen. Men haastte zich naar buurthuizen, gymzalen en schoolgebouwen om, zij het met de onvergeeflijke kleur van een rood potlood het leefgebied van eigen bodem van een frisse lentekleur te voorzien. Een róód potlood. Nou vráág ik je, de ironie! Als een stempotlood niet altijd rood was, was het bedenkelijk geweest.
Maar groen liet rood links liggen. En voorzag het politieke landschap van een weilandkleur, groener dan dat van alle buren met diverse tinten en tonen van hetzelfde. Van die partij die zich gehalveerd weet sinds de jongste verkiezingen. Ook van de mensen de kleur van vooruitgang anderszins interpreteren. Vul dat zelf maar in. De aanvoerster echter van het nieuwe groen hulde zich in een boerenzakdoek die voor de gelegenheid ook in deze tint was gewassen en haar nagellak en oorbellen blusten het geheel af. Ze had een jaar gestreden voor het luisterend oor naar boeren en burgers, die in haar meer vertrouwen hadden dan alle Haagse oren bij elkaar. Zelfs meer dan het rood en groen - maar een héél andere tint - die samengevoegd was uit twee linkse partijen die afzonderlijk van elkaar op hun laatste been liepen. Gedachtig aan de uitdrukking dat men op één been slecht lopen kan, telden ze het ene been bij het andere op en hun kleuren samen liep op een bedenkelijk paars uit. Die kleur kenden we als Nederlanders al en zo'n feest was dat niet gebleken. Maar of men in die tijd zoveel hoofdpijndossiers tegelijk moest bedienen als nu met stikstof, woon, toeslag, immigratie, vervoer, veiligheid, zorg of vlagvertoon? Hebt u er kijk op? Het wordt mij groen en geel voor de ogen. Maar die laatste kleur doet al helemaal niet mee.
Nee, het moest het groen worden dat onlosmakelijk verbonden zou zijn met drie B's. Die partij die wil luisteren naar boeren, burgers en misschien ook nog naar buitenlui. Hopelijk spitsen alle oren van deze partij zich wanneer men alarmerende geluiden hoort vanuit alle windstreken. Moeten ze zich echter naar verloop van tijd ook de oren laten wassen? Ze willen in ieder geval bij deze groene beweging niemand het vel over de oren halen dus alle boeren die hun koffers aan het inpakken waren, kunnen deze weer onder het bed schuiven. Of is dat te gemakkelijk beweerd en moet men zich wel degelijk achter de oren krabben? Ik geef het ze te doen! Je oren ergens naar laten hangen kan altijd nog. Persoonlijk ben ik van positiviteit en had ik graag een vinkje in de juiste kleur willen zetten. Maar díe opmerking kan mij duur komen te staan. Ik denk alleen maar aan een bepaalde app tijdens de pandemie waarmee met zo'n uitdagende groene uithaal deuren open gingen of juist hermetisch dicht. Het deed wat met de solidariteit die ik al of niet moest voelen. Daar had ik niet om gevraagd. Onpasselijkheid wordt helaas in emoticontaal ook aangeduid met bovengenoemde kleur. Mag ik een teiltje?
Alles wat zich min of meer opdringt aan mij, wil mij ook als het even kan, een niet zelf gekozen kleur laten bekennen. Dat kan ik steeds minder velen. Daarom zeg ik nu alvast - maar wie ben ik nou helemaal - dat het mij niet uitmaakt welke kleur handig is om uit te stralen, want ik geloof in Degene die de kleuren ooit bedacht. De lucht is blauw. Hij die deze kleur mijns inziens heeft uitgerold over onze aarde heeft alle tinten en tonen in Zijn hand. Hij strooit ze uit en hoeft zich er niet over te verantwoorden. Bij Hem voel ik me thuis. Hij geeft mij een kleurrijk bestaan en neigt Zijn oren (maar dat is weer een ander lied). Niet voor niets heeft psalm 23 het over groene grazige weiden. Daar wil ik best nederliggen en mij laten voeden en laven. Zolang de stok en staf - en het penseel? - van de herder mij maar moed geven, ontbreekt het mij aan niets!
