Maandag.
Het wordt weer hoog tijd voor 'railtale'. Verhaaltje van dingen die zich in de trein afspelen. Om zoiets te schrijven, hoef je alleen maar instappen en materiaal zoeken. Twee dagen geleden zat er een man in de coupé die er geen idee van had dat hij materiaal was. Ook leek het er sterk op dat hij de coupé het liefst voor zich alleen had. Hij zette het op een niets en niemand ontziend snuiven waarbij alle registers werden opgetrokken zodat het gorgelen werd. Toen kwam het raspen en vervolgens werd het tijd voor de oogst. Lang tijd om die te bekijken was er trouwens niet want vanuit zijn binnenzak zeurde een mobieltje. Zijn boterbloempje belde en aan de herrie af te leiden leek het alsof ze naast ons zat. Gelukkig bleef ze steken tussen de simkaart en een schermpje. De dame verweet hem dat hij niet reageerde op vorige signalen. Het werd hem aangerekend als ontrouw. Het gesprek zat vol met pittige taal, de uitlatingen 'niet van dat benauwde' en in onvervalst Rotterdams. Maar ik heb het natuurlijk niet over stereotypen.
"Mens, ik zit niet bovenop mijn telefoon, zoals jij"
..?
"Ja, as je nou maar weet dat ik een teringhekel heb aan dat gebel om de minuut. Heb je zelluf toch ook?!"
..!
"Komp nou maar as de weerlicht naar het station want er hángt een enorreme tyfusbui hiero."
... #@#$%*&%&.
Al spoedig moest het gesprek afgebroken worden. Alle kernachtige bewoordingen verzopen in de wolkbreuk boven ons. Beter! Er waren teveel ziektes in verwerkt. Hoe het met dit innige stel verder is gegaan, kan ik dus niet meer vertellen. Ik moet beslist weer eens die kant op. Wie heeft er nog een kaartje?
Dinsdag:
Hier in het Noorden viel het water gisteren ook al met bakken uit de hemel. Drie keer moest ik erop uit en even zoveel keren kon ik zelfs mijn fiets uitwringen. Maar vanaf vandaag is er weer hoop. Een opgewekte weerman vertelt het ons. De tuin kijkt gemelijk want ze is bang dat er van haar gevraagd wordt weer te gaan floreren als voorheen. Alsof dat zomaar kan want ze is net zo verkouden als ik. En ach, wat hebben we daar? In de ijzeren teil waarin de moestuinplantjes van dochterlief (en het waren echt háár plantjes) waren gepoot om er maar af te zijn, woekert een ware jungle. Alles is uiteindelijk opgekomen, tiert welig en de te grote stengels moeten zelfs gestut worden. De courgette lijkt het loodje gelegd te hebben maar laat ik het niet te hard zeggen want als die plant dat hoort, herstelt ie wonderbaarlijk en zal je zien dat we nog een plantage moeten gaan runnen. Alleen, ik vertik het om dat verhaal nog eens op de rails te zetten.
Woensdag:
Ons koffiepadautomaat bromt, slaat dicht en spuugt naar mij. Het is dan wel koffie wat er uitkomt maar ik wilde dat eigenlijk gewoon rechtstreeks in het gereedstaande kopje gedeponeerd krijgen en niet op mijn kleren, als het niet teveel gevraagd is. "Hij is verstopt, dus moet je gaatjes doorprikken." onderwijst mijn technische echtgenoot. Komt me niet uit vandaag. Morgen ook niet. Eigenlijk nooit. Er is nog een bende te doen en die koffie was bedoeld voor gewoon even tussendoor. Niet als onderdeel van een draaiboek met ingewikkelde werkzaamheden. Want nu moet ik eerst andere kleren aantrekken (lees: He-le-maal naar boven lopen, omkleden, he-le-maal weer naar beneden) de plank schoonmaken waar het apparaat op staat. Leuk plan maar moet een nieuw vaatdoekje daarvoor pakken omdat de vorige in de wasmand ligt. De vaatdoekjeslade openrukken en constateren dat er niet eentje in ligt. Er hangen nog drie aan de lijn buiten van de vorige was. Om daarbij te kunnen moet er eerst een deur open. Sleutel. Waar is die? Aan het rekje want we zijn een ordelijke familie hier. Van het raam met uitzicht op de droogmolen (he-le-maal) richting rekje en (he-le...Precies!) terug. Er zitten drie sloten op die deur want je kan wel op een dorp wonen, ook dan spelen kwesties van inbraakpreventie. Inmiddels zijn we vijf minuten verder en heb ik nog steeds geen koffie. Ik dwing mezelf heel kalm alle stappen te doorlopen om dat doel uiteindelijk te bereiken. Met beheersing tot in mijn haarpunten stel ik het koffieprogramma nogmaals in. Slechts één druk op de knop verwijderd van .... Had je gedroomd. Het waterreservoir is leeg. Nu rest mij na het stampvoeten alleen nog maar het lopen naar de kraan, afwas opzij duwen, ding vullen, op het apparaat zetten, wachten tot... Allemaal zorgen die je in de trein niet tegenkomt. Vind u de dingen soms ook zo onuitsprekelijk vermoeiend?
Donderdag:
En dan is er zomaar weer een jonge dochter jarig. Zeventien jaar geleden sloten we haar in de armen en in ons hart. Er waren voortekenen van dwarsliggerij maar daar was ze na het sectiotraject veel te vertederend voor. "Kom maar op!" zeiden we gekscherend en net als alle ouders vonden we alles aan ons kind lief en schattig. En nu denk je zeker dat we daarna wakker werden en dat er een ander boekje open ging? Denk maar wat je wil! Hoe ze ook uitgroeien, ze kunnen niet gemist worden. Van de week vertelden de nieuwskanalen weer eens dat er een dochter van iemand kwijt was. Op zo'n moment voelen alle liefhebbende ouders in het land zich op het minst een beetje misselijk, wat plaats maakt voor grote opluchting als het goed(?) is afgelopen...
Proost lieve dochter.
Ps: Je hoeft (vandaag) niet eens zelf je slingers op te hangen voor het feest van je leven. Mazzel!
Vrijdag:
The day after is altijd een beetje lastig. Gelukkig kan je een verjaardag opdelen in een familiestuk en dat waar je familie beter het veld voor kan ruimen. Het is nog maar de vraag wie er dan beter het dak op kan. Nee, dan de kinderfeestjes van vroeger. Die hadden een duidelijk begin en een onherroepelijk einde. Geen invloed meer op. En inmiddels met een rottempo richting onafhankelijkheidsdag. Net als Engeland zitten we middenin dat issue. De toekomst vouwt zich steeds verder open. Geen betutteling meer, geen "Zou je niet dit of dat?" Heerlijk je eigen gang gaan. Je verdere ontwikkeling in eigen hand nemen. Reizen, misschien wel naar dat Brexit-land. Wat een heerlijk idee en wat vervelend dat school er nog een poosje tussen zit. Het chronisch gebrek aan financiële middelen is misschien nog een dingetje en af en toe kan je nog veilig op je bek gaan met een gezicht alsof dat niet zeer deed. Daar is een (familie)vangnet voor. Het is maar net in wat voor trein je bent gaan zitten. Zie je wel... Railtale!
vrijdag 24 juni 2016
vrijdag 17 juni 2016
Weeksels 13 t/m 17 Juni
Maandag:
Het kerstboom-waterhoen-nest waar ik twee maanden terug verslag van deed, is inmiddels volledig uitgewoond. "Schat, kunnen we nog aardbevingsschade opgeven?" De jongen, nog wat pluizig maar al bijna net zo groot als pa en ma zijn echte pubers. Luisteren is er niet bij. Het hele koor zwemt iedere keer alle kanten op als er een gezinsuitje gepland is en fourageren (daar leren ze van!) loopt vooral uit op een martelgang voor het ouderpaar. Waterhoentjes stoten een kort minimisthoorngeluid uit om iets duidelijk te maken. "Piep!" klinkt het antwoord met de baard en een grote dosis rebellie in de snavel. Regelmatig blijf ik even staan om de soap te volgen onder dat ene bruggetje. Hoe meer ik aanschouw hoe meer de (onwekome) overeenkomsten zich aan me opdringen. Zonet kwamen we hier in huis tot de ontdekking dat de proviandkast weer gevuld moest worden. Hoera, tijd voor ons wekelijkse uitje. We brullen als een misthoorn: "We gaan even naar de super. Wil er nog iemand mee?" De antwoorden zijn zonder uitzondering kort en duidelijk. "Doei! Nee! Bekijk het! Koekjes! Chips!"
Dinsdag:
Zelf waren we niet zo dom om naar voetbal te kijken. Echt niet. Er was een tijd dat we er niet omheen konden omdat ons oudste uilskuiken alles bij wilde houden maar na zijn vertrek was het voor ons een uitgemaakte zaak: Geen voetbaldominees meer op ons scherm. Dat beviel goed. Eigenlijk zelfs uitstekend! Nog beter nieuws was het ontbreken van overdadig oranje in de straten omdat het EK dit jaar aan Nederlands voetbalschoenneus voorbij gaat. Gisteravond hadden we bezoek van onze oudste nestvlieder en oude tijden herleefden. De zoetgevooisde stem van die ene met de bril relativeerde nog steeds het monotone gezever van de oudvoetballer met veto's over alles. Zo leuk als het spul het ouderlijk huis nog weet te vinden. Hoe zou dat in zo'n kerstboomnest gaan? "Hee jongen, wat gezellig dat je er bent. Wil je een extra blaadje kroos? Ja, we hebben die ene tak er maar afgeknauwd, kunnen we wat sneller boven komen. Maak het je gemakk....Oh, je zit al!"
Woensdag:
Zowel de eerste als de tweede man (zie, ik verval vanzelf in voetbaltermen) hier in huis, hebben iets met het rechtssysteem in ons georganiseerde land. De één heeft veel werkervaring en de ander bestudeert casussen en gaat daar later veel geld in verdienen. Dat zegt hij tenminste al vanaf jonge leeftijd. Oudste kuikens met toekomstperspectieven zijn een zegen. En daarna komt de rest. Er is hier immers eentje met uitvliegplannen en zo meteen een eigen nest met vooral (!) eigen moestuin. Nummer drie zou wel willen maar zit te wachten op extra vleugelkracht en de jongste heeft maar één zorg: Zijn er in het volgende nestleven ook games. Vader en moeder vogel zien het aan, stoten hun aansporende geluiden uit en worstelen zich door het kroos een weg naar een steeds leger nest.
Donderdag:
Op weg naar het soapbruggetje vielen mij allerlei gedachten in over lege nesten. Het syndroom dat erbij hoort, ontbreekt alleen. Schande! Dacht je dat die zomaar te skippen was? Vertel gerust heel opgetogen dat de kinderen het zo goed doen en hun eigen wegen gaan maar gooi daar altijd een snufje weemoed door want dat maakt het allemaal net iets aannemelijker. En speel het dan zo, dat een ander een beetje superieur kan gaan troosten, dat het nou eenmaal zo gaat en zo. Echt nieuwe gezichtspunten waar je mee verder komt.
Flauwekul! Wees eerlijk. Het grootbrengen van je kuikens heeft misschien meer gekost dat je vroeger dacht en omdat je er grijzer van bent geworden dan de bedoeling was...
¨Oh, dus je bent zat van ze? En daarom jaag je ze eruit?"
....
(Hele. Diepe. Zucht)
"Ik jaag niks. Eén plus één is heus niet altijd twee, maar als dat het enige is, dat je ervan begrepen hebt..."
Mijn onderzoek naar waterhoengedrag is nog niet helemaal afgerond. Andere faunaleden werken het grut zelfs op den duur op de rand van het nest (hysterie). "Mooi uitzicht hè. Hup kuikens, vlieg (zwem, zo je wil)! Daar word je groot van." En daarna gaan pa en moe het hele nest opschudden, Oude matjes eruit, eindelijk dat eeuwig aangetaste meubilair vervangen, stickers van de wanden schrobben, vrijwilligerswerk doen en er op uit of zo. Er zijn nog zoveel sloten die ze nog niet hebben gezien...
Vrijdag:
Of ligt het anders? Gisteren was er ineens nieuw bladergroen in het nest. Het werd een beetje aangestampt en als je het mij vraagt komt er gewoon een tweede leg."Meid, waar begin je aan?" Is het om de miskleunen van de eerste opvoedpogingen achter zich te laten? Zijn er teveel kleintjes opgevreten door reigers en ratten? Andere partner en hevige noodzaak om nieuwe liefdesbaby's te krijgen?" Had ik vroeger nou maar opgelet met Biologie. Sinds een paar uur weet ik dat waterhoentjes niet snel uitgenest zijn. Als moeder kan je zo enorm te doen hebben met alles wat kleintjes groot moet brengen onder barre omstandigheden. Elke keer maar achterom kijken of het spul wel volgen wil, of er geen roofdier op de loer staat. Of er een tentamen gehaald werd. Of de game van dit leven nog voor alle leeftijden is. Of.... Het door mij geadopteerde waterhoenpaar ziet geen belemmeringen om alle registers nog eens open te gooien dus moet ik niet zeuren. Ik heb er ook helemaal niks mee te maken. Proost! Op het, eh..Jonge paar. Of klinkt dat nou weer heel superieur?
Het kerstboom-waterhoen-nest waar ik twee maanden terug verslag van deed, is inmiddels volledig uitgewoond. "Schat, kunnen we nog aardbevingsschade opgeven?" De jongen, nog wat pluizig maar al bijna net zo groot als pa en ma zijn echte pubers. Luisteren is er niet bij. Het hele koor zwemt iedere keer alle kanten op als er een gezinsuitje gepland is en fourageren (daar leren ze van!) loopt vooral uit op een martelgang voor het ouderpaar. Waterhoentjes stoten een kort minimisthoorngeluid uit om iets duidelijk te maken. "Piep!" klinkt het antwoord met de baard en een grote dosis rebellie in de snavel. Regelmatig blijf ik even staan om de soap te volgen onder dat ene bruggetje. Hoe meer ik aanschouw hoe meer de (onwekome) overeenkomsten zich aan me opdringen. Zonet kwamen we hier in huis tot de ontdekking dat de proviandkast weer gevuld moest worden. Hoera, tijd voor ons wekelijkse uitje. We brullen als een misthoorn: "We gaan even naar de super. Wil er nog iemand mee?" De antwoorden zijn zonder uitzondering kort en duidelijk. "Doei! Nee! Bekijk het! Koekjes! Chips!"
Dinsdag:
Zelf waren we niet zo dom om naar voetbal te kijken. Echt niet. Er was een tijd dat we er niet omheen konden omdat ons oudste uilskuiken alles bij wilde houden maar na zijn vertrek was het voor ons een uitgemaakte zaak: Geen voetbaldominees meer op ons scherm. Dat beviel goed. Eigenlijk zelfs uitstekend! Nog beter nieuws was het ontbreken van overdadig oranje in de straten omdat het EK dit jaar aan Nederlands voetbalschoenneus voorbij gaat. Gisteravond hadden we bezoek van onze oudste nestvlieder en oude tijden herleefden. De zoetgevooisde stem van die ene met de bril relativeerde nog steeds het monotone gezever van de oudvoetballer met veto's over alles. Zo leuk als het spul het ouderlijk huis nog weet te vinden. Hoe zou dat in zo'n kerstboomnest gaan? "Hee jongen, wat gezellig dat je er bent. Wil je een extra blaadje kroos? Ja, we hebben die ene tak er maar afgeknauwd, kunnen we wat sneller boven komen. Maak het je gemakk....Oh, je zit al!"
Woensdag:
Zowel de eerste als de tweede man (zie, ik verval vanzelf in voetbaltermen) hier in huis, hebben iets met het rechtssysteem in ons georganiseerde land. De één heeft veel werkervaring en de ander bestudeert casussen en gaat daar later veel geld in verdienen. Dat zegt hij tenminste al vanaf jonge leeftijd. Oudste kuikens met toekomstperspectieven zijn een zegen. En daarna komt de rest. Er is hier immers eentje met uitvliegplannen en zo meteen een eigen nest met vooral (!) eigen moestuin. Nummer drie zou wel willen maar zit te wachten op extra vleugelkracht en de jongste heeft maar één zorg: Zijn er in het volgende nestleven ook games. Vader en moeder vogel zien het aan, stoten hun aansporende geluiden uit en worstelen zich door het kroos een weg naar een steeds leger nest.
Donderdag:
Op weg naar het soapbruggetje vielen mij allerlei gedachten in over lege nesten. Het syndroom dat erbij hoort, ontbreekt alleen. Schande! Dacht je dat die zomaar te skippen was? Vertel gerust heel opgetogen dat de kinderen het zo goed doen en hun eigen wegen gaan maar gooi daar altijd een snufje weemoed door want dat maakt het allemaal net iets aannemelijker. En speel het dan zo, dat een ander een beetje superieur kan gaan troosten, dat het nou eenmaal zo gaat en zo. Echt nieuwe gezichtspunten waar je mee verder komt.
Flauwekul! Wees eerlijk. Het grootbrengen van je kuikens heeft misschien meer gekost dat je vroeger dacht en omdat je er grijzer van bent geworden dan de bedoeling was...
¨Oh, dus je bent zat van ze? En daarom jaag je ze eruit?"
....
(Hele. Diepe. Zucht)
"Ik jaag niks. Eén plus één is heus niet altijd twee, maar als dat het enige is, dat je ervan begrepen hebt..."
Mijn onderzoek naar waterhoengedrag is nog niet helemaal afgerond. Andere faunaleden werken het grut zelfs op den duur op de rand van het nest (hysterie). "Mooi uitzicht hè. Hup kuikens, vlieg (zwem, zo je wil)! Daar word je groot van." En daarna gaan pa en moe het hele nest opschudden, Oude matjes eruit, eindelijk dat eeuwig aangetaste meubilair vervangen, stickers van de wanden schrobben, vrijwilligerswerk doen en er op uit of zo. Er zijn nog zoveel sloten die ze nog niet hebben gezien...
Vrijdag:
Of ligt het anders? Gisteren was er ineens nieuw bladergroen in het nest. Het werd een beetje aangestampt en als je het mij vraagt komt er gewoon een tweede leg."Meid, waar begin je aan?" Is het om de miskleunen van de eerste opvoedpogingen achter zich te laten? Zijn er teveel kleintjes opgevreten door reigers en ratten? Andere partner en hevige noodzaak om nieuwe liefdesbaby's te krijgen?" Had ik vroeger nou maar opgelet met Biologie. Sinds een paar uur weet ik dat waterhoentjes niet snel uitgenest zijn. Als moeder kan je zo enorm te doen hebben met alles wat kleintjes groot moet brengen onder barre omstandigheden. Elke keer maar achterom kijken of het spul wel volgen wil, of er geen roofdier op de loer staat. Of er een tentamen gehaald werd. Of de game van dit leven nog voor alle leeftijden is. Of.... Het door mij geadopteerde waterhoenpaar ziet geen belemmeringen om alle registers nog eens open te gooien dus moet ik niet zeuren. Ik heb er ook helemaal niks mee te maken. Proost! Op het, eh..Jonge paar. Of klinkt dat nou weer heel superieur?
vrijdag 10 juni 2016
Weeksels 6 t/m 10 Juni
Maandag:
Twee enorme donderslagen gaven vanmiddag te kennen dat er een straaljager door de geluidsbarrière heen kwam. Eindelijk eens wat concurrentie qua decibeloverschrijding maar daar kunnen de meningen over verschiillen. Een paar seconde knalde social-media los. Maar nee, het was geen spionagevlucht van de Russen en geen vliegtuig dat onderschept moest worden, zelfs geen bombardement of aardbeving. Er werd alleen maar geoefend. Kunnen we dan helemaal nergens meer tegen in Nederland? Terwijl ik de herrie vandaag waarnam, was ik flashbacksgewijs terug in de derde klas lagere school waar het laatste kwartier werd voorgelezen uit een enorm spannend verhaal over een opsluiting. Over het wegstervend geluid van voetstappen en daarna doodse stilte.
Dinsdag;
Beng!!!!
Ook toen was het een straaljager die de ambiance verstoorde. Ik herinner mij bekertjes water voor huilende kinderen vanwege de schrik en bibberende lachjes bij stoere kerels. Een paar maanden later wilde ik eindelijk wel eens weten of het verhaal goed afgelopen was want dat boek was in de hele klas niet meer te vinden. Had de leerkracht misschien klachten van ouders gehad? Maar hij had dat vliegtuig toch niet door het luchtruim gejaagd? In de bibliotheek heb ik mijn honger gestild. Die gewoonte heb ik voor het gemak gecultiveerd maar krijg al jaren niemand van ons gezin meer mee. "De bieb is uit, mam!" Mooi niet. Mocht je willen. Daar ontmoette ik laatst immers nog een soort van waarzegster met zwarte ogen en kort geleden las ik in een heerlijk koele leeshoek een tijdschrift van voor naar achter en weer terug. Nou is er een heel klein beetje hoop voor onze nakomelingen. Er ging laatst eentje van hen met me mee om een stukje tijd in de stad te bekorten. Onder vage beloften van koffie en thee en gratis wc troonde ik ons kind mijn particulier heiligdom binnen.
"Hoe vind je dit?"
"Best te doen."
Ok, het is een klein begin.
Woensdag:
Vroeger was je lid van de leeszaal in het dorp en haalde je uit de beperkte collectie het meest aanvaardbaare maar het kaartje in mijn portemonnee geeft me inmiddels al jaren ruimte om elke vestiging leeg te halen. Het wordt hoog tijd voor een tournee langs de grote steden. Wat zeg ik? Het wordt tijd voor een gat in de markt; een leesbieb(hos)tel of zo. Hoeft helemaal niet duur te zijn Ik wil heus wel, bij voorkeur als enige gast, ergens op een luchtbed tussen de romans en de detectives en gewoon voor een weekje of zo. Heel veeleisend kan je dat toch niet noemen? Waarom is dat nog niet bedacht eigenlijk. Oh ja, ik weet wel dat sommige hotels ook leesarrangementen hebben maar de kleine lettertjes onderaan in de voorwaarden verpesten het weer. Dat kost een slordige duit. Die had ik wel verdiend willen hebben met het rondstrooien van mijn eigen letters maar daar moet je eerst een mate van bekendheid voor hebben opgebouwd. En met het gooien van post gaat het ook al niet lukken. Of zijn ze bang dat ik de was ga missen? Sneu leven heb ik hoor.
Donderdag:
Het zal je niet verbazen. Ik moest nog even langs de grote bieb in Groningen, vandaag. Daar zitten elke dag enorm veel studenten, die heel snel schrijven of hun toetsenbord mishandelen met een schuin oog naar de klok. Met een steekje jaloezie sla ik hun bezigheden gade. Ze bezitten voor elke eerste levensbehoefte een gadget en bekommeren zich niet om de afwas die nog moet. Laat ik alsjeblieft niet vergeten dat zij aan hun toekomst moeten werken en ook stukken tekst verorberen die ze niet zelf hebben uitgekozen. Dat hoef ik allemaal niet. Mijn enige deadline is de door mezelf opgelegde vrijdagpost op dit blogwerk.
Vrijdag:
Dan moet het nu ook wezen! Maar omdat het nooit goed is, ben ik niet tevreden. Er verscheen net een waarschuwingsbalkje op het beeldscherm. Geen wifi. En ik wilde alleen maar een interview uitwerken en krijg daar niet eens een cijfer voor. De huisvrouw in mij zegt dat er nog genoeg andere dingen te doen zijn maar de - would be - auteur die ook deel van mij is, raakt daardoor in gewetensconflict. Wat een dilemma's! Het kan trouwens altijd erger. Ik ben geen straaljagerpiloot. Daar ben ik oprecht blij om. Geen extra herrie en geen geflopte vliegstunts. Beter een bureaustoel dan een schietstoel. Hoera, wifi is mij weer welgezind. Druk op de knop en weg is ie. Tot maandag.
Twee enorme donderslagen gaven vanmiddag te kennen dat er een straaljager door de geluidsbarrière heen kwam. Eindelijk eens wat concurrentie qua decibeloverschrijding maar daar kunnen de meningen over verschiillen. Een paar seconde knalde social-media los. Maar nee, het was geen spionagevlucht van de Russen en geen vliegtuig dat onderschept moest worden, zelfs geen bombardement of aardbeving. Er werd alleen maar geoefend. Kunnen we dan helemaal nergens meer tegen in Nederland? Terwijl ik de herrie vandaag waarnam, was ik flashbacksgewijs terug in de derde klas lagere school waar het laatste kwartier werd voorgelezen uit een enorm spannend verhaal over een opsluiting. Over het wegstervend geluid van voetstappen en daarna doodse stilte.
Dinsdag;
Beng!!!!
Ook toen was het een straaljager die de ambiance verstoorde. Ik herinner mij bekertjes water voor huilende kinderen vanwege de schrik en bibberende lachjes bij stoere kerels. Een paar maanden later wilde ik eindelijk wel eens weten of het verhaal goed afgelopen was want dat boek was in de hele klas niet meer te vinden. Had de leerkracht misschien klachten van ouders gehad? Maar hij had dat vliegtuig toch niet door het luchtruim gejaagd? In de bibliotheek heb ik mijn honger gestild. Die gewoonte heb ik voor het gemak gecultiveerd maar krijg al jaren niemand van ons gezin meer mee. "De bieb is uit, mam!" Mooi niet. Mocht je willen. Daar ontmoette ik laatst immers nog een soort van waarzegster met zwarte ogen en kort geleden las ik in een heerlijk koele leeshoek een tijdschrift van voor naar achter en weer terug. Nou is er een heel klein beetje hoop voor onze nakomelingen. Er ging laatst eentje van hen met me mee om een stukje tijd in de stad te bekorten. Onder vage beloften van koffie en thee en gratis wc troonde ik ons kind mijn particulier heiligdom binnen.
"Hoe vind je dit?"
"Best te doen."
Ok, het is een klein begin.
Woensdag:
Vroeger was je lid van de leeszaal in het dorp en haalde je uit de beperkte collectie het meest aanvaardbaare maar het kaartje in mijn portemonnee geeft me inmiddels al jaren ruimte om elke vestiging leeg te halen. Het wordt hoog tijd voor een tournee langs de grote steden. Wat zeg ik? Het wordt tijd voor een gat in de markt; een leesbieb(hos)tel of zo. Hoeft helemaal niet duur te zijn Ik wil heus wel, bij voorkeur als enige gast, ergens op een luchtbed tussen de romans en de detectives en gewoon voor een weekje of zo. Heel veeleisend kan je dat toch niet noemen? Waarom is dat nog niet bedacht eigenlijk. Oh ja, ik weet wel dat sommige hotels ook leesarrangementen hebben maar de kleine lettertjes onderaan in de voorwaarden verpesten het weer. Dat kost een slordige duit. Die had ik wel verdiend willen hebben met het rondstrooien van mijn eigen letters maar daar moet je eerst een mate van bekendheid voor hebben opgebouwd. En met het gooien van post gaat het ook al niet lukken. Of zijn ze bang dat ik de was ga missen? Sneu leven heb ik hoor.
Donderdag:
Het zal je niet verbazen. Ik moest nog even langs de grote bieb in Groningen, vandaag. Daar zitten elke dag enorm veel studenten, die heel snel schrijven of hun toetsenbord mishandelen met een schuin oog naar de klok. Met een steekje jaloezie sla ik hun bezigheden gade. Ze bezitten voor elke eerste levensbehoefte een gadget en bekommeren zich niet om de afwas die nog moet. Laat ik alsjeblieft niet vergeten dat zij aan hun toekomst moeten werken en ook stukken tekst verorberen die ze niet zelf hebben uitgekozen. Dat hoef ik allemaal niet. Mijn enige deadline is de door mezelf opgelegde vrijdagpost op dit blogwerk.
Vrijdag:
Dan moet het nu ook wezen! Maar omdat het nooit goed is, ben ik niet tevreden. Er verscheen net een waarschuwingsbalkje op het beeldscherm. Geen wifi. En ik wilde alleen maar een interview uitwerken en krijg daar niet eens een cijfer voor. De huisvrouw in mij zegt dat er nog genoeg andere dingen te doen zijn maar de - would be - auteur die ook deel van mij is, raakt daardoor in gewetensconflict. Wat een dilemma's! Het kan trouwens altijd erger. Ik ben geen straaljagerpiloot. Daar ben ik oprecht blij om. Geen extra herrie en geen geflopte vliegstunts. Beter een bureaustoel dan een schietstoel. Hoera, wifi is mij weer welgezind. Druk op de knop en weg is ie. Tot maandag.
vrijdag 3 juni 2016
Weeksels 30 Mei t/m 3 Juni
Maandag:
De mevrouw met de zwarte ogen die me vorige week overspoelde met een tirade, bezocht me ook nog even tijdens één van mijn nachtmerries in het afgelopen weekend. Wat als ik nou wel stiekem wenste iemand te onderdrukken? Hier in de kast staan een aantal wetboeken die maar een beetje stof staan te vangen. Daar staat in dat ik niemand onder druk mag zetten of op andere wijze pijnigen. Ik doe er beter aan om die boeken eens door te worstelen. Hebben ze hier in huis eigenlijk ook zo veel last van mijn bedwongen bedilzucht? En wat denk je, zal ik het ze gaan vragen of ruk ik dan een ander kwalijk riekend vat open?
Dinsdag:
Laf als ik ben, heb ik dat diepte-interview maar niet gehouden. En ook die wetboeken niet geopend want de tien geboden - waar overigens de hele Nederlandse wetgeving oorspronkelijk op gebaseerd was - zijn veel makkelijker te onthouden... Ja, lach maar! Zal ik eens om me heen gaan wijzen? Wie meent te staan... Je weet wel. Al die gedachten hebben bij mij vooral geleid tot ongewenste oprispingen van jeugdherinneringen die me alsnog het schaamrood op de kaken joegen. Wie heeft die niet? Het is natuurlijk fijn dat elke dag genoeg aan zijn eigen kwaad heeft en dat er veel kansen zijn om je fouten te verbeteren. En oh wat dom dat ik het deksel van de beerput los liet liggen. Is dat soms een vorm van zelfkastijding? Beerputten, daar moet je nooit in willen vissen!
Te laat...
Woensdag:
Degenen die nou een hele lijst met jeugdzonden verwachten, moet ik teleurstellen. Kijk maar of je er zelf genoeg hebt om nog eens van na te genieten. Je mag ze ook in een pb zetten want misschien kunnen we nog wat ruilen of zo. Of hebben we in commissie nog eens wat uitgevreten en weet ik dat niet meer? Het is wel hardnekkig hoor, dat gevoel van herbeleving en schaamte op herhaling. Maar hé, ze hebben nog steeds geen van allen te maken met onderdrukking van wie of wat dan ook. Lezen mijn klasgenoten van vroeger dit ook? Dan doe ik alvast bij voorbaat beroep op verjaring van strafbare feiten. De dingen die vroeger gebeurden, kan je rubriceren. Dan ontstaat er een gedeelte waar schade door ontstond en een stuk om alleen maar over te lachen. Achteraf lukt me dat wel. Vroeger was het een hard gelag. Zonder cee haa!
Donderdag:
Als je je hele leven al naar de kerk gaat heb je hopelijk ook geleerd dat je niet zo moet blijven hangen in vroeger want er is van alles uitgegumd en dat geeft een hele hoop troost Nou zat ik vanavond met een aantal geloofsgenoten aan een tafeltje te brainstormen over beleving van kerkdiensten, zo'n veertig jaar terug. Dat is natuurlijk vragen om problemen! Want je moest van je pa en je ma. Dát was pas onderdrukking! Wou je het er nog over hebben? Inmiddels ga ik met plezier naar de kerk. En dat zegt een kind dat vroeger alleen maar orgelpijpen telde, ingeklemd tussen paps en een oude meneer, beide in driedelig donkergrijs of bruin, De gemeente zag eens mijn knikkerwinst van een week aan zich voorbij rollen omdat ik vergeten was mijn knikkerzak thuis te laten... Ach, gaf ik me daar nou toch een anekdote prijs? Geliefde gemeente, paps, mams, het was écht een ongeluk! Maar dat zei ik altijd na een bijzondere verrichting.
Vrijdag:
Ontboezemingen hebben iets bevrijdends, vind ik. Je snapt niet dat je ergens mee rond gelopen hebt, zo verlicht kan je je voelen na een biechtsessie. Daarna komt de gewenning en dan vergeet je zowel de aanleiding als het gevolg. Tijd voor een nieuwe flater, ontboezeming enzovoort. Tot en met de pijnstiller die net als bij kiespijn zo'n rust geeft. De cadans van dit gebeuren bewijst dat je een mens bent. Vervolgens kan je daar vijf dagen lang zwart op wit over doorzwetsen. Over dingen die gebeuren, die je voelt en ook dingen die over je heen spoelen. Soms krijg je een hele preek terwijl je je van geen kwaad bewust bent en op andere keren verdien je een schrobbering die uitblijft. Zo gaat dat. Als je maar niet vergeet af en toe naar binnen te kijken en toe te geven wat daar allemaal voor bende verborgen was. Donder dat in die beerput van je en schroef nou eindelijk dat deksel eens beter dicht. Niet meer in roeren en zeker niks uit opdiepen. Scheelt je een lading paracetamol.
De mevrouw met de zwarte ogen die me vorige week overspoelde met een tirade, bezocht me ook nog even tijdens één van mijn nachtmerries in het afgelopen weekend. Wat als ik nou wel stiekem wenste iemand te onderdrukken? Hier in de kast staan een aantal wetboeken die maar een beetje stof staan te vangen. Daar staat in dat ik niemand onder druk mag zetten of op andere wijze pijnigen. Ik doe er beter aan om die boeken eens door te worstelen. Hebben ze hier in huis eigenlijk ook zo veel last van mijn bedwongen bedilzucht? En wat denk je, zal ik het ze gaan vragen of ruk ik dan een ander kwalijk riekend vat open?
Dinsdag:
Laf als ik ben, heb ik dat diepte-interview maar niet gehouden. En ook die wetboeken niet geopend want de tien geboden - waar overigens de hele Nederlandse wetgeving oorspronkelijk op gebaseerd was - zijn veel makkelijker te onthouden... Ja, lach maar! Zal ik eens om me heen gaan wijzen? Wie meent te staan... Je weet wel. Al die gedachten hebben bij mij vooral geleid tot ongewenste oprispingen van jeugdherinneringen die me alsnog het schaamrood op de kaken joegen. Wie heeft die niet? Het is natuurlijk fijn dat elke dag genoeg aan zijn eigen kwaad heeft en dat er veel kansen zijn om je fouten te verbeteren. En oh wat dom dat ik het deksel van de beerput los liet liggen. Is dat soms een vorm van zelfkastijding? Beerputten, daar moet je nooit in willen vissen!
Te laat...
Woensdag:
Degenen die nou een hele lijst met jeugdzonden verwachten, moet ik teleurstellen. Kijk maar of je er zelf genoeg hebt om nog eens van na te genieten. Je mag ze ook in een pb zetten want misschien kunnen we nog wat ruilen of zo. Of hebben we in commissie nog eens wat uitgevreten en weet ik dat niet meer? Het is wel hardnekkig hoor, dat gevoel van herbeleving en schaamte op herhaling. Maar hé, ze hebben nog steeds geen van allen te maken met onderdrukking van wie of wat dan ook. Lezen mijn klasgenoten van vroeger dit ook? Dan doe ik alvast bij voorbaat beroep op verjaring van strafbare feiten. De dingen die vroeger gebeurden, kan je rubriceren. Dan ontstaat er een gedeelte waar schade door ontstond en een stuk om alleen maar over te lachen. Achteraf lukt me dat wel. Vroeger was het een hard gelag. Zonder cee haa!
Donderdag:
Als je je hele leven al naar de kerk gaat heb je hopelijk ook geleerd dat je niet zo moet blijven hangen in vroeger want er is van alles uitgegumd en dat geeft een hele hoop troost Nou zat ik vanavond met een aantal geloofsgenoten aan een tafeltje te brainstormen over beleving van kerkdiensten, zo'n veertig jaar terug. Dat is natuurlijk vragen om problemen! Want je moest van je pa en je ma. Dát was pas onderdrukking! Wou je het er nog over hebben? Inmiddels ga ik met plezier naar de kerk. En dat zegt een kind dat vroeger alleen maar orgelpijpen telde, ingeklemd tussen paps en een oude meneer, beide in driedelig donkergrijs of bruin, De gemeente zag eens mijn knikkerwinst van een week aan zich voorbij rollen omdat ik vergeten was mijn knikkerzak thuis te laten... Ach, gaf ik me daar nou toch een anekdote prijs? Geliefde gemeente, paps, mams, het was écht een ongeluk! Maar dat zei ik altijd na een bijzondere verrichting.
Vrijdag:
Ontboezemingen hebben iets bevrijdends, vind ik. Je snapt niet dat je ergens mee rond gelopen hebt, zo verlicht kan je je voelen na een biechtsessie. Daarna komt de gewenning en dan vergeet je zowel de aanleiding als het gevolg. Tijd voor een nieuwe flater, ontboezeming enzovoort. Tot en met de pijnstiller die net als bij kiespijn zo'n rust geeft. De cadans van dit gebeuren bewijst dat je een mens bent. Vervolgens kan je daar vijf dagen lang zwart op wit over doorzwetsen. Over dingen die gebeuren, die je voelt en ook dingen die over je heen spoelen. Soms krijg je een hele preek terwijl je je van geen kwaad bewust bent en op andere keren verdien je een schrobbering die uitblijft. Zo gaat dat. Als je maar niet vergeet af en toe naar binnen te kijken en toe te geven wat daar allemaal voor bende verborgen was. Donder dat in die beerput van je en schroef nou eindelijk dat deksel eens beter dicht. Niet meer in roeren en zeker niks uit opdiepen. Scheelt je een lading paracetamol.
Abonneren op:
Posts (Atom)