In een land met honderdduizenden virologen, zit ik met mijn vingers boven mijn toetsenbord te hopen dat er iets losbreekt in mijn brein. Een item dat niet gaat over een virus, het c-woord of huisarrest. Een stemmetje zegt: Je láát het maar!
Zou niets liever willen. Gewoon een blik letters opentrekken over de lente. Over de gigantische spin die ik vorige week ving en buiten zette. madeliefjes in het gras. Of iets anders: Het feit dat er nog heel wat gebeuren moet voordat ik een bepaald diploma in ontvangst mag nemen. Iets in mij zegt dat, wát ik ook zal gaan zeggen, dit onherroepelijk leidt naar het onderwerp dat de hele wereld in de klem houdt.
Op school hebben we het over empowerment en over het pakken van regie, wat ongeveer hetzelfde betekent als: 'Bepaalt iets of bepaal jij waar je door laat overspoelen? Ben jij nou helemaal!?'
'Nou, nee, eigenlijk niet...' stribbel ik tegen. Het liefst ontken en negeer ik dingen, die me niet goed uitkomen en geef toe, ook zwart op wit lukt me dat redelijk tot nog toe. Dat strookt volkomen met de uitkomst van een persoonlijkheidstest die ik onlangs invulde. Daar kwam uit dat ik onder anderen een vredestichter ben maar ook conflictvermijdend, angstig om nieuwe dingen te moeten leren (maar uiteindelijk tot veel in staat), samensmeltend met andere mensen die snappen wat ik bedoel maar wat heden ten dage ten strengste verboden is vanwege een van hogerhand opgelegd afstandsgebod (u weet wel. Maar ho, u zult me niet horen). De test zei nog iets. Een ironisch zinnetje vertelde dat mijn vleugels in balans zijn. Vleugels ja! Die wijzen naar oost en west. Dat betekent dat ik ook redelijk overweg zal kunnen met de persoonlijkheidskenmerken links en rechts van mijn eigen hokje... Moet ik daar nog meer van zeggen? Nee, ook dat gaat de verkeerde kant op.
Hoe ga ik toch die vrije ruimte bereiken waar geen bedreigende factor mag komen. Waar niet gesproken wordt over ziekte, waar beestjes geen toegang hebben? Het luchtruim wellicht? Maar zwerven daar niet al uw kleine niesdruppeltjes? En wat is daarvan het gevolg? Juist! Nee, stil maar.. Geen woord over dat éne!
Flarden van een psalm in mijn hoofd: Zou ik opstijgen of neerdalen, hier of daarheen vliegen, ik zal gevonden worden. Door Degene voor wie ik misschien ook wel eens vlucht, maar waarvan ik direct weet, dat die escape geen zin zal hebben. Beter me eerder door Hem te laten vinden dan door een vernietigend kwaad. Ultieme vrijheid voor een huismus die haar vleugels (ondanks het feit dat die in balans zijn) voorlopig op aarde nog niet gebruiken mag. Maar haar snavel wel!
