Keuze

De man in het frisdrankenspotje kan maar niet kiezen. Alles is lekker, alles koel. Wat maakt het ook uit?! Laat hij zich maar flexibel opstellen. Dat klinkt beter dan gemakzuchtig maar betekent vaak hetzelfde. Doe maar een outfit, kapsel, auto, huisje. En dat gebeurt. Als het dan toch allemaal hetzelfde is, zal hij het weten ook. In kleren die driehonderd jaar geleden beslist in de mode waren, betreedt hij de kapsalon. Daar baant een scheerapparaat zich een weg over het midden van zijn schedel en laat bepaald de oren niet vrij. Vervolgens moet er een vierwieler komen en laat er nou nog net een occasion staan. Beetje klein maar als je er in gelooft, kom je heus vooruit. De tocht eindigt bij een kerncentrale. Vrij uitzicht! Heerlijk
wonen daar!

Een paar weken radiostilte na de reclamegelijkenissen, wierpen licht op gedachten over keuzes. Dat je niet zo snel genoegen moet nemen met de eerste de beste opties gedurende de dwaaltocht die het leven wil heten. 'We zien dit zo vaak' zegt een man die de kiezer te hulp snelt. 'Mensen maken geen keuzes. Ze doen maar wat en zijn er nog tevreden mee ook. Denken ze!' Hij staat bij de bar om de zwevende kiezer tot actie te manen. 'Man, kies nou toch es!'

Er was een dikke tweeduizend jaar terug een man die dat kon. Echt kiezen. Bijvoorbeeld voor een leven lang alleen maar licht. Een paradijs op aarde. De luxe zou niet aan te slepen zijn, werd hem nog eens verzekerd door iemand die hem dat influisterde met als enig doel, dat hij Zijn doel missen zou. En Zijn missie ook. De man koos de donkerheid, De vernedering, de pijn en dorst... Helemaal horend bij mensen met een coupe wanhoop en vergiftigde omgeving. Hij liet er Zijn kleding zelfs om verdobbelen...

Ik zie een royale club mensen om Hem heen. Ze heffen samen met Hem een glas in een nieuwe wereld en ik wil mee drinken. Je kan een goede keuze maar beter vieren...

Geurig

In het kader van internationale vrouwendag een stukje schrijven is een risicovolle aangelegenheid. Schrijf ik over onderdrukking, heldinnen van vroeger of nu, haar op de tanden of alleen op het hoofd maar dan bedekt? En stel dat het een voorspelbaar stuk tekst wordt. Daar heb je toch ook niks aan? Waar ben ik aan begonnen? Niemand heeft erom gevraagd, dat is waar. Maar aangezien ik ook een vrouw ben - oh, vandaar! - en me niet zo stoor aan verzoeken of afwijzingen, tik ik lekker verder. De kans om mijn eigen soort te bewieroken laat ik niet glippen. Of moet ik iets anders doen...?

Reclameboodschappen mogen slaapverwekkend zijn (zie vorige stukjes), je kunt er prima linkjes naar andere belangrijke zaken mee leggen. Zodat ze in een ander licht komen te staan. Een klein stukje onderzoek op commercialgebied, leert me dat er veel, heel veel voor vrouwen op de markt is, waar ze recht op hebben want 'ze zijn het waard', wordt gezegd. Dat wisten ze al maar nu staat het dus ook nog zwart op wit en dat is fijn. Van top tot teen worden we in een frisheid gestoken die zijn weerga niet kent. Wel vermoeiend, dat onthouden van zeperds en zalfjes met effectieve (!) werkende (!!) ingrediënten want waar we vorig jaar nog Arachan-bestanddelen in ons haar nodig hadden, moeten we dat nu verwisselen met de Castor-variant. Veel beter. Waarom? Weet jij het, weet ik het? Men rekent blijkbaar nog steeds op een bepaalde vorm van volgzaamheid. Bah!

Een dikke tweeduizend jaar geleden bestond cosmetica ook maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat het niet weggelegd was voor de doorsnee Israëlitische in zware tijden van bezetting (Romeinen) en hoge belastingen (tollenaars). Toch ging Maria iets halen. Niet bepaald van de huismerkcategorie en wie weet heeft ze haar aankoop nog stevig moeten verdedigen ook. ("Ben je nou helemaal! Breng terug die Nardusolie! Kost me n heel jaarsalaris en een rib uit mijn lijf!" of iets in die trant) Ze zalfde haar Heer en Heiland, die ze al een hele tijd gevolgd was maar dan op een andere manier dan waar wij vandaag onze bedenking bij hebben. Daarna droogde ze de tranen die geheimzinnigerwijze mee waren gekomen. Dat deed ze bij gebrek aan een badlaken met haar haren (haar sieraad misschien, maar waar verzorgde ze het mee?) Allemaal heel symbolisch omdat Jezus oneindig veel meer stond te wachten dan de kostprijs van de zalf. Wat wist ze daarvan?

Meer dan de mannen die hun afkeuring er over uitspraken. Ze had er zoveel arme mensen mee kunnen helpen. Vast! Jezus kon er over mee praten en verzekerde hen dat zelfs. Maar dan voor de tijd dat Hij er niet meer zou zijn...

Hij is het waard!

Verlegde aandacht

"Aandacht maakt alles mooier," zegt de woongigant. Dat wij dankbare discipelen zijn op momenten dat er in of om ons huis wat gebeuren moet, is hier en daar (en verder ook) duidelijk te bespeuren. Het gemier met imbussleutels hebben we na jaren aandacht steeds beter onder de knie omdat aangeboorde talenten zich verder hebben ontwikkeld. Behalve enkele momenten van zelfoverschatting op klusgebied, is er een zekere rust in ons interieur gekomen. Zo kalm als vorige week zijn we trouwens nog nooit geweest. Zonder één woonaankoop schoven we bij de kassa langs...

Inhakend op het stukje over garantie, moet ik opmerken dat rust, reinheid en regelmaat van binnenuit en een heldere geest weer andere dingen van een mens vragen. Dat vraagt om de kortste route naar de spiegels. Niet die van de blauw-geel-zaak maar te vinden in een groot dik boek (beter die voor het grijpen dan de catalogus vol Zweeds woongenot). Er staat bijvoorbeeld in dat ik mijn begeerten moet kennen om ze af te kunnen leggen (in de koopjeshoek, vermoedelijk). Dat een mens niet alleen leeft bij smörrebröd maar bij het levende Woord. Dat de Zoon van God geen plek had om Zijn hoofd neer te leggen om uit te rusten van Zijn werk. Natuurlijk had ik - als doorgewinterde woonwarenhuisadept  - kunnen vertellen op welk bed Hij zich had kunnen laten neervallen met een keur aan beddentextiel om over zich heen te vleien - oh en let vooral op het verschil in hoofdkussens want er is geen zij, rug of buikslaper gelijk - maar daar blijkt het niet om te draaien...

Ik pak mijn kleine potloodje met het o zo bekende logo. Het lichtgewicht dingetje gaat overal mee naar toe. Lichte paniek bevangt mij soms als ik het niet in een greep kan vinden. Op een vodje papier kalk ik een tekentje en een woord. Een kruisje met: Focus! Dat heb ik nodig. Dat is een ander woord voor aandacht. En het onderwerp waarop overstijgt alle retourtermijnen. Guess what? Zelfs het aandraaien van schroeven is overbodig. Het stuk hout blijkt nooit te wiebelen...

Garantie

Reclameboodschappen zijn saai. Ze gaan in je hoofd zitten en daarom is het zappen uitgevonden om te voorkomen dat je de was er mee wilt doen, je telefoonkosten laag te houden of schimmels uit de badkamer te weren. "Nou dan heb je pas echt een probleem!"

Maar daar is troost. Bestaande uit chloor en wat andere enge bestanddelen, allemaal samen in een sprayflacon die op de markt werd gebracht door een fabrikant die maar twee medeklinkers nodig had om zijn positie op onze planeet veilig te stellen. Laten die initialen toevallig ook een personage aanduiden die niet alleen de hulp van poetskatrienen, maar van de hele mensheid wil zijn. De Haa Gee heb ik in eerste instantie leren kennen als de Heilige Geest. Derde persoon enkelvoud binnen de meest Reddende organisatie. De schoonmaakvariant is een sneue concurrent die de deur niet in komt. Vanwege de verwarring van de letters? Welnee, het is de prijs van de flacon waar ik geen troost bij voel.

Dus heb ik nog steeds een probleem? Kwestie van wegdrukken of negeren,denk ik. Of te lijf gaan met een beste sopbeurt natuurlijk. Reinigen gaat het best van binnenuit met een middel dat het - of Hij -  belooft.

De Haa Gee bijvoorbeeld. Levenslange garantie, als je er maar om vraagt en niet wegzapt.Troostrijke gedachte.