Maandag:
Online computerspelletjes vormen een groot gevaar voor mij. Op facebook nodigt menigeen mij uit om een boerderij te bestieren of een moestuin om te spitten. Ik hou helemaal niet van koeien melken of bloemkolen oogsten. Ook het delven van goud of edelstenen laat ik graag aan een ander over. Het lukt me al jaren om al deze verleidingen te negeren. Geef mij maar tijd om met letters te spelen. Volledig buiten mijn schuld - is ontkenning niet één van de eerste verlavingskenmerken? - ben ik onlangs toch bezweken voor een hand-oog-coördinatie-oefening. Ze was onderdeel van de sollicitatierace om weer deel uit te maken van het postcircuspersoneel. Weigeren was dus geen optie en biedt legaal speelperspectief. How convenient! Ineens herinner ik me namelijk de verbeten pac-man-strijd van tientallen jaren terug en besluit om nog maar even extra te oefenen. Helemaal los ga ik! Mijn highscores zijn inmiddels niet meer te evenaren en dienen een hoger doel: Perfect voorbereide post in de bus. Wie wil dat nou niet? Got you!
Dinsdag:
Jongste dochter is jarig. Zestien jaar geleden lag ze dwars en besloot de dienstdoende gynaecoloog tot het uitvoeren van een Sectio Caesarea. Een klein meisje zette het na een kort horten en stoten op een gedecideerd gillen. Daar zouden we nog wel veel plezier aan beleven, volgens de arts. En die belofte kwam uit. Net zoals iedere andere ouder, bewaren we individuele en collectieve schatten aan herinneringen. Vier het leven, lieve dochter. Leer je eigen slingers ophangen maar berg ze af en toe ook even op, voor de broodnodige variatie. Al was het alleen maar om te rouwen vanwege die verschoven leeftijdsgrens met betrekking tot alcoholnuttiging. Proost!
Woensdag:
Kennismakingsavond met een nieuwe school voor onze aankomende brugsmurf. Laatste spruit van ons op deze weg. Een hele hoop ouders kwamen hun kind afleveren aan een aantal ouderejaarsstudenten met de belofte aan het eind van de avond dezelfde persoon weer terug te krijgen en ineens sta je oog in oog met een oude schoolvriendin. Te midden van aspirant eerste-klassers en hun opvoeders hebben wij ons uitstekend vermaakt met het oprapen van die draad die vijfentwintig jaar terug ons omspon. Jammer dat het programma ons weer uit elkaar haalde. Eigenlijk kwam ons dat niet zo goed uit want het ging zonder al die andere mensen om ons heen, ook prima. Op zo'n avond valt te constateren dat je oud wordt. Dat feit was al een paar dagen eerder onderstreept na een nacht op een luchtbedje maar je weet het pas echt zeker wanneer volgende week nog een diplomering gaat plaats vinden en oudste zijn propedeuse gaat halen volgens eigen zeggen. Soit! Het is vast een nieuw soort pac-man, een behendigheidstestje om het spook van de tijd nog even vóór te zijn.
Donderdag:
Over het spook van de tijd gesproken! Gezien van de week? Een Joodse mevrouw van in de negentig, vrij zelfstandig nog, maar gebruik makende van een tafeltje-dek-je, kreeg onlangs te horen dat ze zelf weer moest gaan koken. Of haar familie. Dat moest ze dan maar gaan vragen. En dan wordt het stil. Alle verwanten zijn namelijk omgekomen in de holocaust. De directeur van de woonorganisatie noemt het ook een schande maar heeft vooralsnog geen oplossing voor mevrouw. Dat het in de ouderenzorg beknibbelen was, wisten we al. Weer een reden te meer om je plaatsvervangend te gaan schamen voor je eigen regering. Deze mevrouw zal misschien wel uit de brand worden geholpen want als de tv-ploegen zijn geweest valt er vaak ineens toch nog wat te regelen. Dan heet het netjes een incident en kunnen we weer rustig ademhalen. "Mam, wat gaan we eten? Niks! Beetje solidariteit kan geen kwaad dus wen er alvast maar aan! Nou zijn de rapen gaar...
Vrijdag;
En eindelijk viel daar vandaag het contract in de bus, papiertje dat mijn relatie met poststukken verstevigen zal en de verhouding met het uwv mag dus in de papierbak. Eigenlijk durf ik nu pas echt te juichen want vorige week deed ik dan wel een testje en moesten er vakantiedata worden doorgegeven, in de trein dacht ik: "Slik, is er nou wel met zoveel woorden gezegd dat ik ook daadwerkelijk aangenomen ben of heb ik weer es wat gemist?" En dan te bedenken dat ik al wat appjes erover de lucht had ingeschoten. Ik had vorige week 'gefeliciteerd' gezegd tegen iemand die tegelijk met mij het pand verliet. Hij keek gemelijk en zo sceptisch als mogelijk was, gaf hij terug: "Er zaten alweer heel wat nieuwe kandidaten." Ja, dat had ik ook wel gezien maar voelde me niet bedreigd daardoor. Euforie doet veel met een mens. Was die ander nou een realist of een zuurpruim? Gelukkig was daar de website van de organisatie met een apart linkje over sollicitatievoortgang. Alleen maar even registreren en zo, je weet wel... Tien gebruikersnamen en codes voor wachtwoorden verder, wist ik zelf nog steeds niks en werd toen pas echt zenuwachtig. Driewerf hulde voor de mevrouw aan de helpdesk die ik na het weekend raadpleegde. Ze zou een mailtje sturen naar de recruiter (sprak ze uit als: riekroetur) een woord dat mij het gevoel geeft dat ik als rekruut in het leger ben beland. Laat ik nou niet weer verzuipen in een aanname...
Zaterdag:
Communicatie begint al vroeg in mensenlevens. En daarna komt de vraag over de zin van het leven. Maar niet bij iedereen. Wij hebben er eentje die vroeger zielsgelukkig was wanneer de stofzuiger op de grond stond. Waardig gesprekspartner want uitgerust met een los filter dat gedemonteerd kon worden en eventueel leeggegooid. Dat laatste hebben we dreumes om organisatorische redenen maar niet voorgedaan. Hij was al tevreden genoeg met erin en eruit en erin en eruit tijdens het richten van een monoloog tegen het apparaat. Eigenlijk wel een wijze les van zo'n kleine. "Stel geen levensvragen en verwacht er al helemaal geen antwoord op want er wordt al genoeg gezogen" of zoiets. Een ander kind hier in huis was er, vanaf dat ze over de rand van de wieg kon kijken, meer eentje van het naadje van de kous. Gisteravond reisde zij af naar de Drentse hoofdstad om de sfeer op te snuiven van de TT-nacht. Tot die tijd heeft zij zeer goed verborgen gehouden dat ze er iets mee had. Jaren geleden, als twee-jarige, zag ze met stomme verwondering de rondjes die gemaakt werden. Ze deelde ons om de klipklap mede hoe het met die race ging en de commentator had dus wel thuis kunnen blijven. De tv mocht niet uit want het kind verwachtte blijkbaar dat er echt nog wel iets anders zou gaan gebeuren. Toen aan die toekomstverwachting niet voldaan werd, staakte ze haar updates over elke afgelegde meter en vroeg: "Papa, mama, waar gaan ze nou eigenlijk héén?" We zijn haar het antwoord nog steeds schuldig. Het is ook zo'n diepe vraag, eigenlijk...
zaterdag 27 juni 2015
zaterdag 20 juni 2015
Weeksels 15 t/m 20 juni
Maandag:
Tijdens voorbereidingen voor het verjaardagsfeest van jongste heb ik flashbacks nodig. Even mijn rewindknop induwen: Naar het zwembad gaan, deden we vroeger nog niet. Bovendien heerste toen bij ouders nog niet het verlangen om origineler te zijn als een ander. Snoephappen - lees: verzuipen in andermans kwijl - blijft een klassieker maar niet voor jongens van twaalf jaar. Onder 'vroeger' versta ik bovendien de jaren beneden 1980. Een tijd waarin je nog een kringspelletje kon voorstellen zonder dat de kinderschare die uitgenodigd was, de hakken in het zand zou zetten. Ook een quiz was een absoluut geaccepteerde feestjes-vulling. Doorgevertje was nog leuk. Evenals de speurtocht in de buurt. Voor het kijken van een film was dan weer goedkeuring van tien ouders nodig. Wat gaan we nou doen? De ideeën beginnen zich aan te dienen. Ze willen allemaal de eerste zijn en elkaar overstemmen wat dus leidt tot muiterij in mijn brein. "Kom op jongens, even netjes in de rij gaan staan, zodat er een weloverwogen beslissing kan worden genomen..." Er is er eentje die steeds de rest links en rechts voorbijfietst. Genaamd: 'Slaapfeest'. Oh help, waar begin je aan? Wegduwen en negeren maar. Het idee wordt meerdere malen teruggestuurd naar achterin de rij maar het helpt niets. In het kielzog van het winnende idee komt 'andere locatie' mee. In concreto: Een blokhut voor de heren, slaaptentje voor de begeleidende ouder. Wie zou dat nou worden? Nou wordt het eng. Kijk uit! Bezint eer ge begint! Gebruik je verstand...
Te laat...
Blokhut geboekt op de camping...
Dinsdag:
Nog drie nachten... Wordt het patat of barbecue met de feestgangers? De concentratiemarathon gaat verder waar die gisteren eindigde. De tv staat erbij aan. Niet handig. Vaderdag is volgens de reclameboodschappen duidelijk in aantocht. Skippen die handel. Kijk, een man met een hele lelijke baard voor de buis. Kortgeleden was er een facebookvriend die zijn eigen struikgewas had afgeschoren en daarna stelde dat er naast wapperende examenuitslagvlaggen ook wel iets anders besproken kon worden. Tja, ik zie liever een wapperende vlag dan een uitgewaaide baard, ook al heet het dat het hedendaagse modebeeld erdoor bepaald wordt...... Stop! Feest! Weet je nog...? Kan me nog een feestje herinneren op een boerderij. Slingeren met een lang touw van de ene naar de andere hooiberg net zoals nu van de hak op de tak... Verstoppertje op het erf..... BLOKHUT! Dáár was je gebleven! Misschien zelf maar even een tijdje daarheen om alles op een rijtje te krijgen?
Woensdag:
Het is me de week van zelfkastijding wel! De oprit ontgroenen. "Dag postbode, dag schoolbus, dag zomaar-iemand, dag collecteloper, dag.... Enzovoorts. Veel opschiet zit er niet in karweitjes waar publiek gratis meekijkt. En waarnaar? Partijtje vrij worstelen met richeltjes op een werkvlak van vier bij vijftien meter klinkers met daartussen ruimte voor onkruid. Daarna het geoogste groen uit het zand zeven want hé, afval wordt gewogen en de richeltjes moeten weer gevuld worden. Eens kijken hoe ik dat ga doen. Waar is mijn theelepeltje? Het heeft iets weg van muggenzifterij maar er komen geen pootjes, vleugeltjes of steekattributen aan te pas. Tijdens het verrichten van al deze nutteloze goede werken, fijn nadenken over die survivalnacht voor ons jongste kind. Nog maar twee nachten slapen....
Donderdag:
Volgende uitdaging: Een sorteertest bij Postnl als onderdeel van een sollicitatieronde bij het grootste postcircus van ons land. Binnen drie minuten breng ik een stuk of dertig poststukken onder in een vakkenkast op papier. Samen met nog zeven andere kandidaten maar ieder met een eigen blaadje voor zich. Een flitsexamen met bijbehorend kloppend hart. Dit kunstje moet je kennen om tot het elitekorps van postvoorbereiders te mogen horen. Naast mij zit een sollicitante die het hoorbaar moeilijk heeft. Ze zucht en steunt, laat haar pen vallen en fluistert dat ze een hekel heeft aan momentopnames. Ik ook dus beperk ik mijn reactie naar haar met een korte knik. De test wordt nagekeken en al haar inspanningen zijn voor niets geweest. "Meneer mag ik mijn papiertje mee naar huis? Ik was heel zenuwachtig vanwege de tijdsdruk en daarom schreef ik heel slordig," Het mag niet. Hè wat akelig voor de geflopte kandidate. Ze moet zelfs vertrekken. Het leven van een werkzoekende gaat niet over rozen.
Het leven van moeders ook niet. Morgen survivaltest. Hopelijk slaag ik daar ook voor.
Vrijdag:
Wat heb ik gedaan? Het is ineens herfst geworden en ik ga richting camping vanavond. Was het een vakantieplan geweest dan hadden we de annuleringsverzekering aangesproken. Nu zit ik nog thuis gezellig te tikken maar straks is het menens! Er tikt nog iets. Regen! Dat klinkt nu nog knus maar laat ons devoot hopen dat dit het laatste buitje was. Achter de voorkamerdeur bevinden zich jongste zoon met klasgenoten voor wie komend feest opgezet is. Ineens zijn ze twaalf en willen ze uit blikjes drinken, film kijken zonder ouders - die verbannen zichzelf onmiddellijk en vooral vrijwillig naar een andere ruimte - en loopt de hele vriendenschare met smartmobieltjes. De één zet zijn stem uit en de ander zou dat ook graag willen maar moet nog even oefenen. Laatste basisschoolverjaardagfeest. Ze hebben hier vaak gespeeld, al die jongens. Straks waaien ze uit naar verschillende niveaus en zie je ze nooit meer terug binnen deze muren. Acht jaren basisschool, ze zijn omgevlogen. Nou komende nacht nog!
Zaterdag:
En toen ik dat laatste typte dacht ik: Als ik hier morgen weer zit, is het dus voorbij. What's in a night? Nou, best veel. Een slaap/waakfeest. Aankomst met een aantal jongens op de fiets en ook een paar met het vervoers/taxibedrijf dat 'papa' heet. Tent opzetten. Flashbacks die daarbij boven komen. "Aaah, weet je nog hoe leuk? Hee, dit is nog wel een makkelijk ding om aan te schaffen voor als...
No way!" krijg ik terug. Wat is het geval? Ooit kochten we een tent met flexibele buizen in de koopjeshoek bij Noordelijk bekendste tentenboer. Toen we het ding gingen opzetten, snapten we het waarom van de habbekrats. Ruzie met en om een tent. Echtelijke flexibiliteit te gronde. Ok dan, flashbacks bedwingen en kijken of de feestgangers hun plek al hebben ingericht. Deur open. Walm uit gymschoenen. Deur dicht! Manlief af. Doei, kus. "Niks meer nodig? Neuh, komt wel goed". Kan me nog altijd vastklampen aan de fles rosé die ik op een helder moment bij mijn tas instopte.
In de nacht veel regen en wind. Vond ik het vroeger ook zo koud? Mijn neus is zelfs van ijs, dus het zal vermoedelijk wel snel gedaan zijn met me. Dromen over een lekke tent. Over veel water. En waarom realiseer ik me nu pas weer dat het lopen naar het toiletgebouw zo'n bedenkelijke charme had? Moet je ineens, dan ook heel intens. Dat kan geen seconde uitstel meer lijden. En waarom wil mijn schoen op dat moment niet aan? Na vijfentwintig keer half slapen of indommelen komt het moment dat ik echt even weg was. Joepie! Gelukt! Hoe laat is het? Ha ha, een half uur later dan zonet. En wie hebben we daar? De campinghaan. Hij heeft het rijk alleen want de campingwaakhond slaapt binnen. De haan scharrelt om mijn tent heen en kukelt elke keer wanneer hij een hoek om is. Zoon en vrienden worden nu ook wakker. Zes uur in de ochtend. Hoera! Agge mar leut heb. En dat hebben ze. Lol voor tien zelfs en de kadetjes voor het ontbijt worden aangesproken om de haan weg te leiden van ons kampeergebied. Een paar uur later smeer en beleg ik het overschot met kaas en worst. Bij gebrek aan thee drinken we frisdrank erbij. Voor de oplettende lezer: Nee, de fles rosé is nog niet leeg maar veilig weggeborgen. Hoe vonden de jongens het? Fantastisch. Mooi zo. Daar ging het om. En die doorwaakte nacht? Geen haan die daarnaar kraait!
Tijdens voorbereidingen voor het verjaardagsfeest van jongste heb ik flashbacks nodig. Even mijn rewindknop induwen: Naar het zwembad gaan, deden we vroeger nog niet. Bovendien heerste toen bij ouders nog niet het verlangen om origineler te zijn als een ander. Snoephappen - lees: verzuipen in andermans kwijl - blijft een klassieker maar niet voor jongens van twaalf jaar. Onder 'vroeger' versta ik bovendien de jaren beneden 1980. Een tijd waarin je nog een kringspelletje kon voorstellen zonder dat de kinderschare die uitgenodigd was, de hakken in het zand zou zetten. Ook een quiz was een absoluut geaccepteerde feestjes-vulling. Doorgevertje was nog leuk. Evenals de speurtocht in de buurt. Voor het kijken van een film was dan weer goedkeuring van tien ouders nodig. Wat gaan we nou doen? De ideeën beginnen zich aan te dienen. Ze willen allemaal de eerste zijn en elkaar overstemmen wat dus leidt tot muiterij in mijn brein. "Kom op jongens, even netjes in de rij gaan staan, zodat er een weloverwogen beslissing kan worden genomen..." Er is er eentje die steeds de rest links en rechts voorbijfietst. Genaamd: 'Slaapfeest'. Oh help, waar begin je aan? Wegduwen en negeren maar. Het idee wordt meerdere malen teruggestuurd naar achterin de rij maar het helpt niets. In het kielzog van het winnende idee komt 'andere locatie' mee. In concreto: Een blokhut voor de heren, slaaptentje voor de begeleidende ouder. Wie zou dat nou worden? Nou wordt het eng. Kijk uit! Bezint eer ge begint! Gebruik je verstand...
Te laat...
Blokhut geboekt op de camping...
Dinsdag:
Nog drie nachten... Wordt het patat of barbecue met de feestgangers? De concentratiemarathon gaat verder waar die gisteren eindigde. De tv staat erbij aan. Niet handig. Vaderdag is volgens de reclameboodschappen duidelijk in aantocht. Skippen die handel. Kijk, een man met een hele lelijke baard voor de buis. Kortgeleden was er een facebookvriend die zijn eigen struikgewas had afgeschoren en daarna stelde dat er naast wapperende examenuitslagvlaggen ook wel iets anders besproken kon worden. Tja, ik zie liever een wapperende vlag dan een uitgewaaide baard, ook al heet het dat het hedendaagse modebeeld erdoor bepaald wordt...... Stop! Feest! Weet je nog...? Kan me nog een feestje herinneren op een boerderij. Slingeren met een lang touw van de ene naar de andere hooiberg net zoals nu van de hak op de tak... Verstoppertje op het erf..... BLOKHUT! Dáár was je gebleven! Misschien zelf maar even een tijdje daarheen om alles op een rijtje te krijgen?
Woensdag:
Het is me de week van zelfkastijding wel! De oprit ontgroenen. "Dag postbode, dag schoolbus, dag zomaar-iemand, dag collecteloper, dag.... Enzovoorts. Veel opschiet zit er niet in karweitjes waar publiek gratis meekijkt. En waarnaar? Partijtje vrij worstelen met richeltjes op een werkvlak van vier bij vijftien meter klinkers met daartussen ruimte voor onkruid. Daarna het geoogste groen uit het zand zeven want hé, afval wordt gewogen en de richeltjes moeten weer gevuld worden. Eens kijken hoe ik dat ga doen. Waar is mijn theelepeltje? Het heeft iets weg van muggenzifterij maar er komen geen pootjes, vleugeltjes of steekattributen aan te pas. Tijdens het verrichten van al deze nutteloze goede werken, fijn nadenken over die survivalnacht voor ons jongste kind. Nog maar twee nachten slapen....
Donderdag:
Volgende uitdaging: Een sorteertest bij Postnl als onderdeel van een sollicitatieronde bij het grootste postcircus van ons land. Binnen drie minuten breng ik een stuk of dertig poststukken onder in een vakkenkast op papier. Samen met nog zeven andere kandidaten maar ieder met een eigen blaadje voor zich. Een flitsexamen met bijbehorend kloppend hart. Dit kunstje moet je kennen om tot het elitekorps van postvoorbereiders te mogen horen. Naast mij zit een sollicitante die het hoorbaar moeilijk heeft. Ze zucht en steunt, laat haar pen vallen en fluistert dat ze een hekel heeft aan momentopnames. Ik ook dus beperk ik mijn reactie naar haar met een korte knik. De test wordt nagekeken en al haar inspanningen zijn voor niets geweest. "Meneer mag ik mijn papiertje mee naar huis? Ik was heel zenuwachtig vanwege de tijdsdruk en daarom schreef ik heel slordig," Het mag niet. Hè wat akelig voor de geflopte kandidate. Ze moet zelfs vertrekken. Het leven van een werkzoekende gaat niet over rozen.
Het leven van moeders ook niet. Morgen survivaltest. Hopelijk slaag ik daar ook voor.
Vrijdag:
Wat heb ik gedaan? Het is ineens herfst geworden en ik ga richting camping vanavond. Was het een vakantieplan geweest dan hadden we de annuleringsverzekering aangesproken. Nu zit ik nog thuis gezellig te tikken maar straks is het menens! Er tikt nog iets. Regen! Dat klinkt nu nog knus maar laat ons devoot hopen dat dit het laatste buitje was. Achter de voorkamerdeur bevinden zich jongste zoon met klasgenoten voor wie komend feest opgezet is. Ineens zijn ze twaalf en willen ze uit blikjes drinken, film kijken zonder ouders - die verbannen zichzelf onmiddellijk en vooral vrijwillig naar een andere ruimte - en loopt de hele vriendenschare met smartmobieltjes. De één zet zijn stem uit en de ander zou dat ook graag willen maar moet nog even oefenen. Laatste basisschoolverjaardagfeest. Ze hebben hier vaak gespeeld, al die jongens. Straks waaien ze uit naar verschillende niveaus en zie je ze nooit meer terug binnen deze muren. Acht jaren basisschool, ze zijn omgevlogen. Nou komende nacht nog!
Zaterdag:
En toen ik dat laatste typte dacht ik: Als ik hier morgen weer zit, is het dus voorbij. What's in a night? Nou, best veel. Een slaap/waakfeest. Aankomst met een aantal jongens op de fiets en ook een paar met het vervoers/taxibedrijf dat 'papa' heet. Tent opzetten. Flashbacks die daarbij boven komen. "Aaah, weet je nog hoe leuk? Hee, dit is nog wel een makkelijk ding om aan te schaffen voor als...
No way!" krijg ik terug. Wat is het geval? Ooit kochten we een tent met flexibele buizen in de koopjeshoek bij Noordelijk bekendste tentenboer. Toen we het ding gingen opzetten, snapten we het waarom van de habbekrats. Ruzie met en om een tent. Echtelijke flexibiliteit te gronde. Ok dan, flashbacks bedwingen en kijken of de feestgangers hun plek al hebben ingericht. Deur open. Walm uit gymschoenen. Deur dicht! Manlief af. Doei, kus. "Niks meer nodig? Neuh, komt wel goed". Kan me nog altijd vastklampen aan de fles rosé die ik op een helder moment bij mijn tas instopte.
In de nacht veel regen en wind. Vond ik het vroeger ook zo koud? Mijn neus is zelfs van ijs, dus het zal vermoedelijk wel snel gedaan zijn met me. Dromen over een lekke tent. Over veel water. En waarom realiseer ik me nu pas weer dat het lopen naar het toiletgebouw zo'n bedenkelijke charme had? Moet je ineens, dan ook heel intens. Dat kan geen seconde uitstel meer lijden. En waarom wil mijn schoen op dat moment niet aan? Na vijfentwintig keer half slapen of indommelen komt het moment dat ik echt even weg was. Joepie! Gelukt! Hoe laat is het? Ha ha, een half uur later dan zonet. En wie hebben we daar? De campinghaan. Hij heeft het rijk alleen want de campingwaakhond slaapt binnen. De haan scharrelt om mijn tent heen en kukelt elke keer wanneer hij een hoek om is. Zoon en vrienden worden nu ook wakker. Zes uur in de ochtend. Hoera! Agge mar leut heb. En dat hebben ze. Lol voor tien zelfs en de kadetjes voor het ontbijt worden aangesproken om de haan weg te leiden van ons kampeergebied. Een paar uur later smeer en beleg ik het overschot met kaas en worst. Bij gebrek aan thee drinken we frisdrank erbij. Voor de oplettende lezer: Nee, de fles rosé is nog niet leeg maar veilig weggeborgen. Hoe vonden de jongens het? Fantastisch. Mooi zo. Daar ging het om. En die doorwaakte nacht? Geen haan die daarnaar kraait!
vrijdag 12 juni 2015
Weeksels: 8 t/m 13 juni
Maandag:
De zon kwam niet door de hanger (letter E) van mijn halssieraad heen en legde de afdruk ervan toen maar vast. Zo loop ik er gebrandmerkt bij maar weer anders dan bijvoorbeeld na het stempelen in de middeleeuwen. Niet dat ik daar zelf bij was trouwens... 'De Gevangenpoort' in den Haag bewaart er nog wat herinneringen aan. Dit gebouw doet al sinds 1882 dienst als museum en de gids vertelt van lijfstraffen die op misdadigers werden toegepast, want wie wat uitvrat, verdiende een afstraffing. Het bezoek aan dit museum staat me nog helder voor de geest omdat de gids fantasie voor tien had en dat allemaal op ons losliet. Volgens mij was hij bang dat het niet afschrikwekkend genoeg was dus mocht je als vrijwilliger ook plaatsnemen op de pijnbank, waarvoor de laffe bezoekers dan weer bedankten. Het lag maar aan het uithoudingsvermogen van de beul, hoe het definitief met een mens zou aflopen. Het is nog maar maandag dus zal ik verder niet uitweiden over de praktijken van toen. De mens, als kroon der Schepping heeft het ver geschopt en is als enig schepsel in staat om ideeën op dit gebied verder te ontwikkelen. Er is geen zalf aan te strijken dus gebruik ik zelf maar wat voor mijn zere plek. Misschien leer ik er wel wat van...
Dinsdag:
Gisteren te luguber van wal gestoken, nu maar een ander onderwerp: Kwakende kikkers, overal. Ga je over de leuning van een bruggetje hangen om ze te spotten, houden ze zich stil en zodra je dan toch maar weer verder gaat, klinkt er honend geschater achter je rug! Associatie voor mij: Twee keer verblijf in het oude diaconessenhuis na een Sectio Caesarea, wegpuffen van naweeën en veel morfine na het zetten van een rits (heerlijk!) Maar... Mét een prachtig klein mensje naast mij. En een hoop gekwaak dus. Het kikkerconcert werd gehouden in de ziekenhuistuin waar mijn raam op uitkeek. Een intiem en geheim optreden. De laatste keer dat ik er luisteraar was, is overmorgen twaalf jaar geleden.
Woensdag:
Jongste gaat op kamp vandaag. Schoolplein vol ouders met omgekeerde magen, brok in de keel of tranen die hoog zitten. Zelf schieten ze alle kanten op, vol stoere spanning zitten ze, die groep acht-kinderen. Het hele spul wordt naar de fietsen gedirigeerd om vanachter de school al zwaaiend een ruime bocht te kunnen nemen. Zonder geparkeerde auto's was dat nog beter gegaan maar Nederlanders zetten hun ding nou eenmaal het liefst naast het klimrek om zo weinig mogelijk meters lopend te hoeven afleggen. Laatste keer voor ons, dit gebeuren. Morgen is jongste jarig en zal thuis zijn gebak niet eten. Toch hopen we een puntje te kunnen prikken...
Donderdag:
Men neme een jongste gezinslid, dat jarig is maar niet thuis, een zusje ervan die wil uitslapen tot ze zeker weet dat de telefoon niet meer zal gaan, en daarboven een strakblauwe hemel met de zon. Dan kan je als moeder maar het beste gewoon uit je bed komen en het allemaal gaan afwachten. Misschien handig om alvast even taart in te slaan en de tas van examenkandidate voor beloofde verhanging klaar te leggen. Lang geleden in dezelfde omstandigheden verkerend als examendochter, bakte ik zelf een cake, die waarschijnlijk als troostprijs zou gaan dienen. In de late ochtend rinkelde toen ons grijze ptt-toestel-met-draaischijf. Tijdens het gesprek met de lerares Frans, die me zeer verblijdend nieuws door de hoorn bracht, zat ik aan die schijf te prutsen. Bijna de verbinding weg. Had ik niet geweten dat de cake voor hoofdprijs mocht doorgaan...
Vrijdag:
Liever een Franse lerares in de ochtend dan een lijst met namen in de namiddag. Wat een aanslag op nerveuze scholieren en hun familie. Bijna misdadig om pas na drie uur in de middag die lijst vrij te geven. Zet er volgende keer a.u.b. ook even in koeielettters bij om welke leergang het gaat want onze briljante kandidate had eerst de verkeerde lijst te pakken. Er zaten vervolgens twee hartverzakkinglijers op de bank. Maar ze is er door, ons knappe kind. En hoe?! Wie denkt er trouwens om de ouders in deze tijden? Kort geleden was er een echt gala met echte awards op doorzet, en studiegebied, georganiseerd door deze school. De prijzen voor alles-incasserende ouders zijn nog niet uitgereikt. Weten ze daar wel helemaal wat ze doen?
Zaterdag:
Al een heel jaar onderhoud ik een zeer innige band met het UWV. We corresponderen per maand meerdere keren met elkaar en houden wederzijdse acties nauwlettend in de gaten. Toch was er een kantje aan deze organisatie die ik niet kende. Gisteren in het nieuws wist men te vertellen dat werkzoekenden kunnen worden opgeleid om helderziende te worden. Niet om in het sterrenstelsel te kunnen zien wanneer er eindelijk een functie klaarligt maar om op een callcenter de toekomst voor elke beller open te leggen. Het is weer eens wat anders. Vorig jaar had ik mijn kortste betrekking ooit bij een outboundbeldinges. Zweten en sidderen omdat de klanten niet wilden snappen hoe het werkt met uitvaartverzekeringen. Inmiddels schaar ik me weer onder dezelfde groep - zalig de onwetenden en callcenterwerk paste niet in mijn carrière - maar een uitvaartverzekering lijkt me handig voor als de resultaten met mijn glazen bol zo tegenvallen. Had ik destijds nou maar in het koffiedik gekeken. Als u nog even aan de lijn blijft, wordt u middels een bandje... Enzovoorts
De zon kwam niet door de hanger (letter E) van mijn halssieraad heen en legde de afdruk ervan toen maar vast. Zo loop ik er gebrandmerkt bij maar weer anders dan bijvoorbeeld na het stempelen in de middeleeuwen. Niet dat ik daar zelf bij was trouwens... 'De Gevangenpoort' in den Haag bewaart er nog wat herinneringen aan. Dit gebouw doet al sinds 1882 dienst als museum en de gids vertelt van lijfstraffen die op misdadigers werden toegepast, want wie wat uitvrat, verdiende een afstraffing. Het bezoek aan dit museum staat me nog helder voor de geest omdat de gids fantasie voor tien had en dat allemaal op ons losliet. Volgens mij was hij bang dat het niet afschrikwekkend genoeg was dus mocht je als vrijwilliger ook plaatsnemen op de pijnbank, waarvoor de laffe bezoekers dan weer bedankten. Het lag maar aan het uithoudingsvermogen van de beul, hoe het definitief met een mens zou aflopen. Het is nog maar maandag dus zal ik verder niet uitweiden over de praktijken van toen. De mens, als kroon der Schepping heeft het ver geschopt en is als enig schepsel in staat om ideeën op dit gebied verder te ontwikkelen. Er is geen zalf aan te strijken dus gebruik ik zelf maar wat voor mijn zere plek. Misschien leer ik er wel wat van...
Dinsdag:
Gisteren te luguber van wal gestoken, nu maar een ander onderwerp: Kwakende kikkers, overal. Ga je over de leuning van een bruggetje hangen om ze te spotten, houden ze zich stil en zodra je dan toch maar weer verder gaat, klinkt er honend geschater achter je rug! Associatie voor mij: Twee keer verblijf in het oude diaconessenhuis na een Sectio Caesarea, wegpuffen van naweeën en veel morfine na het zetten van een rits (heerlijk!) Maar... Mét een prachtig klein mensje naast mij. En een hoop gekwaak dus. Het kikkerconcert werd gehouden in de ziekenhuistuin waar mijn raam op uitkeek. Een intiem en geheim optreden. De laatste keer dat ik er luisteraar was, is overmorgen twaalf jaar geleden.
Woensdag:
Jongste gaat op kamp vandaag. Schoolplein vol ouders met omgekeerde magen, brok in de keel of tranen die hoog zitten. Zelf schieten ze alle kanten op, vol stoere spanning zitten ze, die groep acht-kinderen. Het hele spul wordt naar de fietsen gedirigeerd om vanachter de school al zwaaiend een ruime bocht te kunnen nemen. Zonder geparkeerde auto's was dat nog beter gegaan maar Nederlanders zetten hun ding nou eenmaal het liefst naast het klimrek om zo weinig mogelijk meters lopend te hoeven afleggen. Laatste keer voor ons, dit gebeuren. Morgen is jongste jarig en zal thuis zijn gebak niet eten. Toch hopen we een puntje te kunnen prikken...
Donderdag:
Men neme een jongste gezinslid, dat jarig is maar niet thuis, een zusje ervan die wil uitslapen tot ze zeker weet dat de telefoon niet meer zal gaan, en daarboven een strakblauwe hemel met de zon. Dan kan je als moeder maar het beste gewoon uit je bed komen en het allemaal gaan afwachten. Misschien handig om alvast even taart in te slaan en de tas van examenkandidate voor beloofde verhanging klaar te leggen. Lang geleden in dezelfde omstandigheden verkerend als examendochter, bakte ik zelf een cake, die waarschijnlijk als troostprijs zou gaan dienen. In de late ochtend rinkelde toen ons grijze ptt-toestel-met-draaischijf. Tijdens het gesprek met de lerares Frans, die me zeer verblijdend nieuws door de hoorn bracht, zat ik aan die schijf te prutsen. Bijna de verbinding weg. Had ik niet geweten dat de cake voor hoofdprijs mocht doorgaan...
Vrijdag:
Liever een Franse lerares in de ochtend dan een lijst met namen in de namiddag. Wat een aanslag op nerveuze scholieren en hun familie. Bijna misdadig om pas na drie uur in de middag die lijst vrij te geven. Zet er volgende keer a.u.b. ook even in koeielettters bij om welke leergang het gaat want onze briljante kandidate had eerst de verkeerde lijst te pakken. Er zaten vervolgens twee hartverzakkinglijers op de bank. Maar ze is er door, ons knappe kind. En hoe?! Wie denkt er trouwens om de ouders in deze tijden? Kort geleden was er een echt gala met echte awards op doorzet, en studiegebied, georganiseerd door deze school. De prijzen voor alles-incasserende ouders zijn nog niet uitgereikt. Weten ze daar wel helemaal wat ze doen?
Zaterdag:
Al een heel jaar onderhoud ik een zeer innige band met het UWV. We corresponderen per maand meerdere keren met elkaar en houden wederzijdse acties nauwlettend in de gaten. Toch was er een kantje aan deze organisatie die ik niet kende. Gisteren in het nieuws wist men te vertellen dat werkzoekenden kunnen worden opgeleid om helderziende te worden. Niet om in het sterrenstelsel te kunnen zien wanneer er eindelijk een functie klaarligt maar om op een callcenter de toekomst voor elke beller open te leggen. Het is weer eens wat anders. Vorig jaar had ik mijn kortste betrekking ooit bij een outboundbeldinges. Zweten en sidderen omdat de klanten niet wilden snappen hoe het werkt met uitvaartverzekeringen. Inmiddels schaar ik me weer onder dezelfde groep - zalig de onwetenden en callcenterwerk paste niet in mijn carrière - maar een uitvaartverzekering lijkt me handig voor als de resultaten met mijn glazen bol zo tegenvallen. Had ik destijds nou maar in het koffiedik gekeken. Als u nog even aan de lijn blijft, wordt u middels een bandje... Enzovoorts
zaterdag 6 juni 2015
Weeksels 1 t/m 6 juni
Maandag:
Dingen kwijt zijn. Sleutels, mobiel, pasjes enzovoorts. Zo vermoeiend. Het is een genenkwestie in sommige families. Altijd dezelfde ouders en kinderen, die lopen van het kastje naar de muur en weer terug terwijl hun huisgenoten maar even hoeven rinkelen met hun hand in tas of broekzak om te bewijzen dat alles nog is zoals het altijd was. Dan begint het zoeken. Maar op welk tijdstip? Yes! Als jij naar bed wil. Spruit wil dat ook maar legt nog even spullen klaar. Niks mis mee op zich. De activiteiten stokken echter zodra het ovpasje ergens uit een jaszak gehaald moet worden, waar ze dus niet zijn, waarna dus lichte paniek uitbreekt die al spoedig omslaat in hysterie. Heen en weer rennen, alle kleren overhoop, schelden op iedereen in huis die natuurlijk weer de boel verlegd heeft en... Jááá, natuurlijk! Het spijkerjasje had óók nog een zijzakje. Als moeder laat ik mij ook niet onbetuigd en lever commentaar (over altijd en altijd hetzelfde) wat niets helpt. En zodra het verloren schaap gevonden is, vraag ik mijn kind om mij te behoeden voor nog meer hartverzakkingen.
Spruit lacht, notabene: "Ik heb er waarschijnlijk nog veel voor je in petto, maar wanneer... Dat is de vraag!"
Zelfkennis zit ook in de genen.
Dinsdag:
In den Haag maakten een aantal maanden geleden mensen een rekentoets. Het was nog een pilotproject maar ondanks dat volwassenen er slechte scores mee behaalden, werd deze kwelling wel verplicht gesteld. Het waren regeringslieden en hopelijk kwamen ze niet uit de rekenkamer. Bij gebrek aan items om kamervragen over te stellen, werd deze toets van stal gehaald en in veel praatprogramma's afgekraakt Hielp allemaal niks. Ook één van ons moest er aan geloven. Had jaren daarvoor alle soorten van rekenwerk al in de ban gedaan. Het stof moest van die onwil geblazen worden. Mensen zingen wel eens tijdens het fietsen, wij repeteerden op de maat van het trappen de tafels van vermenigvuldiging. De haat werd er niet minder om. "Mam, het is een marteling voor mij. Nou ja zeg, overdrijven is ook een vak. Zal ik dan weer met je oefenen, gewoon weer beginnen met 1+1?" In ieder geval waren het de blikken uit twee ogen die dodelijk hadden kunnen zijn. Oei, fout idee. Terwijl het van mij een behoorlijk offer was. Letters lust ik wel maar dan zonder plussen en minnen. Reken maar van yes!
Woensdag:
Ḿet voetbal hebben we hier bijzonder weinig. Wel kregen we mee dat het opperhoofd van de bond van zijn troon gekomen is. Iedereen zat ook al lang te wachten op het besluit om de afdaling in te zetten. "Vooruit dan maar, de verkiezingen heb ik toch weer gered" dacht hij misschien wel. Op aarde beland, wacht hem een bezoek en daarna een onderzoek van de FBI, Net zoals bij een paar vriendjes die van hun linkerhand en rechterhand niet wisten wat ze deden. De ene beerput nog dieper als de ander. Lekker met modder smijten en oh ja, dat kost ook weer een heleboel. Putdeksels optillen, In de zojuist ontstane opening duiken en ademloos bovenkomen met het nieuwste schandaal. Het tikken op een aantal toetsen, praatprogramma vullen, gerechterlijke vooronderzoeken, nieuwe verkiezingen...
Intussen wordt er gebouwd aan een nieuw stadion. Wie staan er op de steigers (of vallen daar weer af)? Vast niet degenen die nu hun advocaat bellen. En zeker niet de mensen die nu aan het hoofd van de bond komen te staan. Gaan zij het zoveel beter doen?
Daar heb ik geen bal verstand van. Wie hoog klimt kan diep vallen, denk om het afstapje!
Donderdag:
Omdat er nog een treinkaartje lag en gewoon, omdat het kon (bedankt manlief) zat ik in de sprinter van Groningen naar... Tja, waar zou ik eens heenrijden? Eerst even lekker lezen in 'Metro'. Intussen met stijgende verbazing een telefoongesprek aangehoord van iemand die veel te regelen had. De woorden die hij aaneenreeg, waren van hoog zakelijk niveau en dus onbegrijpelijk voor mij. Business-jargon. Uitdrukkingen die vertolkten dat er een klant gevangen moest worden. Het heeft eigenlijk geen zin om er wat van te noemen. Toch doen? Ok maar je hebt er niks aan, dat vertel ik je vooraf.Veel Engels zat er tussen: Pitch, bottleneck, key-issue, sparren. Maar ook: rukwindenbeleid. Tjonge, wat voor regime zou dat wezen? Eerst stilte voor de storm en daarna een tornado van orders? En wat stond me dat woord zeer displaced tussen al die andere. Zie je wel, ik kan het ook een beetje. Je moet gewoon 'out of the box' denken. Verder brand ik mijn vingers niet aan economie - altijd onvoldoendes vroeger - ik stimuleer ze hoogstens op een dag als deze. Had je gedacht! Ben met niets thuisgekomen en was desondanks tevreden vanwege het vrije karakter van al die uren winkeltjes afstruinen, inspiratie opdoen, trapje af en trapje op langs de grachten en hier en daar even een bankje omdat je geen voeten overhoudt. Wie doet me dat na? En zou er ook een term voor bestaan?
Vrijdag:
Compleet in shock waren de vrouwelijke gezinsleden hier. Niets gekocht gisteren? Hoe doe je dat? Waarvoor ga je anders zo ver weg? Terugkijkend vond ik het ook erg knap van mij. Mijn inspiratie was op, kon niet kiezen en het werd tijd om de trein weer op te zoeken. Bovendien blijft je rugzak lekker licht zo en dat bracht me gelijk op een andere gedachte. Die van de bagage op je levensreis. Om het dragelijk te houden moet er regelmatig iets niet in of zelfs iets eruit. Je kunt niet alles meeslepen. Inspiratie komt wel weer terug. Beter geen vulling dan slechte en de trein die 'leven' heet, wacht niet. En dat brengt je op het meest geliefde woord van de laatste tijd: Loslaten! Hoera, we zijn er weer!
Ps: Voorleesmoment gehad in de kerk. Positieve ervaring. Mag in de rugzak. Alleen maar je eigen stem kan saai worden maar ik had muzikale begeleiding van buiten. Donder en bliksem en regengeruis. Orkest van Koninklijke klasse.
Zaterdag:
Slapen tot een uur of acht, even bloggen, douchen, eten, boodschappen doen, bij vrienden langs, huishouden bijwerken, cake en koekjes bakken, terras ontgroenen, ouders op bezoek, eten en afwassen. De dag is om. Ik ook bijna. Maar om daar nou een stuk schrijfstof van te bouwen. Komaan, dat is wel al te makkelijk. Schrijf liever over de derde bommelding bij een grootgrutter en dat in Groningen. Terwijl ik daar iets over neerzwets, zijn ze nog steeds op zoek naar een explosief. Er zijn al beelden vrijgegeven van de eventuele bommenlegger. Geen aardig jongetje. Of was het zij van hierachter die de aanbiedingen niet kon waarderen? Misschien een persoon die liever ergens anders zijn boodschappen doet omdat hij/zij niet in aanmerking kwam voor gratis boodschappen en, écht waar, als vierde klant bij de kassa stond en dus... Die komt nooit meer over dat trauma heen, maakt korte metten en denkt wellicht: "Elke dag beter? Doei, Jumbo! Vergeet je beleid niet aan te passen."
Loos alarm; een vergisbom!
Dingen kwijt zijn. Sleutels, mobiel, pasjes enzovoorts. Zo vermoeiend. Het is een genenkwestie in sommige families. Altijd dezelfde ouders en kinderen, die lopen van het kastje naar de muur en weer terug terwijl hun huisgenoten maar even hoeven rinkelen met hun hand in tas of broekzak om te bewijzen dat alles nog is zoals het altijd was. Dan begint het zoeken. Maar op welk tijdstip? Yes! Als jij naar bed wil. Spruit wil dat ook maar legt nog even spullen klaar. Niks mis mee op zich. De activiteiten stokken echter zodra het ovpasje ergens uit een jaszak gehaald moet worden, waar ze dus niet zijn, waarna dus lichte paniek uitbreekt die al spoedig omslaat in hysterie. Heen en weer rennen, alle kleren overhoop, schelden op iedereen in huis die natuurlijk weer de boel verlegd heeft en... Jááá, natuurlijk! Het spijkerjasje had óók nog een zijzakje. Als moeder laat ik mij ook niet onbetuigd en lever commentaar (over altijd en altijd hetzelfde) wat niets helpt. En zodra het verloren schaap gevonden is, vraag ik mijn kind om mij te behoeden voor nog meer hartverzakkingen.
Spruit lacht, notabene: "Ik heb er waarschijnlijk nog veel voor je in petto, maar wanneer... Dat is de vraag!"
Zelfkennis zit ook in de genen.
Dinsdag:
In den Haag maakten een aantal maanden geleden mensen een rekentoets. Het was nog een pilotproject maar ondanks dat volwassenen er slechte scores mee behaalden, werd deze kwelling wel verplicht gesteld. Het waren regeringslieden en hopelijk kwamen ze niet uit de rekenkamer. Bij gebrek aan items om kamervragen over te stellen, werd deze toets van stal gehaald en in veel praatprogramma's afgekraakt Hielp allemaal niks. Ook één van ons moest er aan geloven. Had jaren daarvoor alle soorten van rekenwerk al in de ban gedaan. Het stof moest van die onwil geblazen worden. Mensen zingen wel eens tijdens het fietsen, wij repeteerden op de maat van het trappen de tafels van vermenigvuldiging. De haat werd er niet minder om. "Mam, het is een marteling voor mij. Nou ja zeg, overdrijven is ook een vak. Zal ik dan weer met je oefenen, gewoon weer beginnen met 1+1?" In ieder geval waren het de blikken uit twee ogen die dodelijk hadden kunnen zijn. Oei, fout idee. Terwijl het van mij een behoorlijk offer was. Letters lust ik wel maar dan zonder plussen en minnen. Reken maar van yes!
Woensdag:
Ḿet voetbal hebben we hier bijzonder weinig. Wel kregen we mee dat het opperhoofd van de bond van zijn troon gekomen is. Iedereen zat ook al lang te wachten op het besluit om de afdaling in te zetten. "Vooruit dan maar, de verkiezingen heb ik toch weer gered" dacht hij misschien wel. Op aarde beland, wacht hem een bezoek en daarna een onderzoek van de FBI, Net zoals bij een paar vriendjes die van hun linkerhand en rechterhand niet wisten wat ze deden. De ene beerput nog dieper als de ander. Lekker met modder smijten en oh ja, dat kost ook weer een heleboel. Putdeksels optillen, In de zojuist ontstane opening duiken en ademloos bovenkomen met het nieuwste schandaal. Het tikken op een aantal toetsen, praatprogramma vullen, gerechterlijke vooronderzoeken, nieuwe verkiezingen...
Intussen wordt er gebouwd aan een nieuw stadion. Wie staan er op de steigers (of vallen daar weer af)? Vast niet degenen die nu hun advocaat bellen. En zeker niet de mensen die nu aan het hoofd van de bond komen te staan. Gaan zij het zoveel beter doen?
Daar heb ik geen bal verstand van. Wie hoog klimt kan diep vallen, denk om het afstapje!
Donderdag:
Omdat er nog een treinkaartje lag en gewoon, omdat het kon (bedankt manlief) zat ik in de sprinter van Groningen naar... Tja, waar zou ik eens heenrijden? Eerst even lekker lezen in 'Metro'. Intussen met stijgende verbazing een telefoongesprek aangehoord van iemand die veel te regelen had. De woorden die hij aaneenreeg, waren van hoog zakelijk niveau en dus onbegrijpelijk voor mij. Business-jargon. Uitdrukkingen die vertolkten dat er een klant gevangen moest worden. Het heeft eigenlijk geen zin om er wat van te noemen. Toch doen? Ok maar je hebt er niks aan, dat vertel ik je vooraf.Veel Engels zat er tussen: Pitch, bottleneck, key-issue, sparren. Maar ook: rukwindenbeleid. Tjonge, wat voor regime zou dat wezen? Eerst stilte voor de storm en daarna een tornado van orders? En wat stond me dat woord zeer displaced tussen al die andere. Zie je wel, ik kan het ook een beetje. Je moet gewoon 'out of the box' denken. Verder brand ik mijn vingers niet aan economie - altijd onvoldoendes vroeger - ik stimuleer ze hoogstens op een dag als deze. Had je gedacht! Ben met niets thuisgekomen en was desondanks tevreden vanwege het vrije karakter van al die uren winkeltjes afstruinen, inspiratie opdoen, trapje af en trapje op langs de grachten en hier en daar even een bankje omdat je geen voeten overhoudt. Wie doet me dat na? En zou er ook een term voor bestaan?
Vrijdag:
Compleet in shock waren de vrouwelijke gezinsleden hier. Niets gekocht gisteren? Hoe doe je dat? Waarvoor ga je anders zo ver weg? Terugkijkend vond ik het ook erg knap van mij. Mijn inspiratie was op, kon niet kiezen en het werd tijd om de trein weer op te zoeken. Bovendien blijft je rugzak lekker licht zo en dat bracht me gelijk op een andere gedachte. Die van de bagage op je levensreis. Om het dragelijk te houden moet er regelmatig iets niet in of zelfs iets eruit. Je kunt niet alles meeslepen. Inspiratie komt wel weer terug. Beter geen vulling dan slechte en de trein die 'leven' heet, wacht niet. En dat brengt je op het meest geliefde woord van de laatste tijd: Loslaten! Hoera, we zijn er weer!
Ps: Voorleesmoment gehad in de kerk. Positieve ervaring. Mag in de rugzak. Alleen maar je eigen stem kan saai worden maar ik had muzikale begeleiding van buiten. Donder en bliksem en regengeruis. Orkest van Koninklijke klasse.
Zaterdag:
Slapen tot een uur of acht, even bloggen, douchen, eten, boodschappen doen, bij vrienden langs, huishouden bijwerken, cake en koekjes bakken, terras ontgroenen, ouders op bezoek, eten en afwassen. De dag is om. Ik ook bijna. Maar om daar nou een stuk schrijfstof van te bouwen. Komaan, dat is wel al te makkelijk. Schrijf liever over de derde bommelding bij een grootgrutter en dat in Groningen. Terwijl ik daar iets over neerzwets, zijn ze nog steeds op zoek naar een explosief. Er zijn al beelden vrijgegeven van de eventuele bommenlegger. Geen aardig jongetje. Of was het zij van hierachter die de aanbiedingen niet kon waarderen? Misschien een persoon die liever ergens anders zijn boodschappen doet omdat hij/zij niet in aanmerking kwam voor gratis boodschappen en, écht waar, als vierde klant bij de kassa stond en dus... Die komt nooit meer over dat trauma heen, maakt korte metten en denkt wellicht: "Elke dag beter? Doei, Jumbo! Vergeet je beleid niet aan te passen."
Loos alarm; een vergisbom!
Abonneren op:
Posts (Atom)