Snippers (6)

Koorddansen (vervolg)
Zoals dat met nachtmerries over koorddansen gaat, blijf ik er nog even in omwoelen. Nog nooit daarover gedroomd? Nou ja, woel maar mee. Linker...Rechter...Toch linkerzij, enzovoorts. De sfeer van de smak raak ik maar niet kwijt en de gedachtestroom er over begint zo langzamerhand in elkaar te draaien als een kluwen. Wie reikt me daarvan de losse eindjes? Nergens een mythefiguur, genaamd Ariadne te bekennen. Die liet haar held een draad afrollen totdat hij gered was uit een doolhof en intussen moest ook nog een monsterlijk schepsel, een Minotaurus, uitgeschakeld worden. Maar dat is weer een ander verhaal en genoeg stof voor een verse nieuwe nachtmerrie. In deze kan ik al  geen lijn vinden, laat ik maar niet nog eentje over me afroepen...

Lijn! Dát is het! De koorddanser moest van a naar b over een polsdikke kabel. Het ding wiegde in de wind en stond niet helemaal strak. Het straalde bijna  een stukje ontspannenheid uit. Net alsof van tevoren bekend stond dat het allemaal goed zou gaan. Je hebt dat ook bij sommige relaties. Er zijn mensen die elkaar sporadisch spreken en toch moeiteloos de draad oppakken waar ze hem drie jaar terug lieten liggen om andere dingen te doen. Mogelijk ligt er van alles overheen gestapeld dat eerst weggespit moet worden maar anders dan hoog in de bergen, kun je er niet bij neerstorten. Ik noem maar een voordeel. Als de kabel eenmaal bloot ligt, redden de deelnemers zich prima met elkaar en het, door een enkel uitgesproken woord, hernieuwd contact.

Gaat dat eigenlijk ook op voor de band tussen God en mij? Soms lijkt hij wat strakgespannen en word ik aangehaald of in mijn nekvel gepakt. Andere keren hangt het lijntje tussen ons, heel ontspannen wat voor zich uit te wiegen. Net alsof van tevoren al bekend is, dat het allemaal wel goed zal gaan want God heeft de lijn zelf gezekerd en Zijn hand is het vangnet. Niet kijken naar de afgrond en hoe diep het is right down there! Ontspan! De weg van contact is met slechts één gebed overbrugd. Ik heb het niet over een mythe!

Koorddansen

De vrije-val-nachtmerrie die mij vorige week visiteerde in het holst van de nacht, was er eentje van de allerergste vorm. Daar ging ik en ik wist dat de afgrond heel diep was! Je wordt er altijd zo pijnlijk bij bepaald dat vliegen uit eigen kracht nog steeds niet tot de mogelijkheden behoort en, afgezien van die flauwe zwaartekracht, maakt zo'n droom je vooral duidelijk dat je je echt niet mooier voor hoeft te doen, dan je bent. Bovendien, ik wíst dat het niet zou gaan. Het maakt nederig, zo'n ervaring. Dat wel. Je weet weer waar je plek is.

Vroeger sprong ik van een stapel stenen op last van een broer. Hij beweerde dat vogels het ook zo deden en dat het een koud kunstje zou zijn, hun voorbeeld te volgen. Het was één van zijn sterkste bakken in de categorie ongein die de strijd tussen broers en zussen kenmerkt. "Neem eens een hapje zeep zeg, hij smaakt net als tandpasta" staat onbetwist op nummer twee. Het schuimbekken heeft maar een jaar of drie geduurd. Bij het geven van de vliegles, stond broer veilig aan de voet van de steenberg terwijl hij met zijn armen voordeed hoe het fladderen in zijn werk ging. Het werd flateren en daarna lag mijn knie open.

Terwijl je wakker schrikt omdat je net van de Mount-Everest sprong, maai je eerst en passant het glas water om, dat op het nachtkastje staat voor af en toe een slokje troost bij nare dromen en andere ongemakken. Daar heb je dus voorlopig niets meer aan. Hier en daar slinger je een rauwe kreet de ruimte in. Vervolgens krijgt je lief een dreun die hij zich de komende weken nog heugen zal en terwijl hij verontwaardigd vraagt waar al die flauwekul aan verdiend is, strompel je het bed uit om de rest van de schrik ergens anders te lozen en met een beetje mazzel stoot je keihard je kleine teen aan een bedpoot bij terugkomst. Wát een nacht. En dat om zo'n onnozel bergje. Het was op de dag ervoor een feelgood-monday-filmpje op tv die de kiem van onheil zaaide voor al die droomellende. Een koorddanser die nutteloze records boven ravijnen wilde verbeteren, had zichzelf bewezen. De wereld moest het weten. Een aantal kilometer slap koord tussen twee bergen bood die uitdaging en een dikke zoen van zijn vriendin was, als het mis was gegaan, zijn laatste hot-experience geweest.

Maar het ging goed. Natuurlijk ging het niet mis! Had ik dat willen zien dan? De restjes zijn voor het kijkende volk dat met afgrijzen constateert dat het wel heel ironisch is om hier een fijne maandag in te zien. Op naar dinsdag! Spring! Dans op het koord dat van zondag tot zaterdag stof tot dromen bevat.
(En zet dat water nou eens verder weg!)

Snippers (5)

De homp deeg die ik een half uur geleden in de oven schoof, begint te ruiken naar brood. Dat was ook de bedoeling. De verpakking vanuit de speltmeelfabriek toonde een geruststellend plaatje. De smaak is er niet bij geformuleerd maar brood is brood, niewaar? Laten we hopen dat het wil rijzen en smaken en dat het ons zal voeden op een eerlijke manier. Zonder griezelige E-nummers of zo. Gezond hoor!

Een groentesmoothie heb ik ook al gehad vandaag. En ik heb ervan uitgedeeld. Er was hier in huis maar één die de challenge ook aanging met het zelfde motief als waarom ik zelf er altijd weer in stink. Aarzelend keek ze naar het glas. 'Je moet niet dénken maar drinken!' moedigde ik aan. Mijn argeloze proefprooi trok een lelijk postzegel en na de laatste slik vertelde ik wat ze allemaal naar binnen had geslagen. Daar vertrok haar smoelwerk helemaal van maar het was alweer naar binnen. Het is een dankbaar bestaan, dat ouderschap. Wil je ze verwennen met iets lekkers, hebben ze net in het hoofd dat ze willen leven als hun prehistorische grootouders met af en toe een wortel, pitten en zaden, en een hapje boomschors toe. En net wanneer jij daaraan gewend bent, zijn ze stom verbaasd dat er helemaal geen koekjes meer te vinden zijn in huis. Het is een kwestie van meebewegen en van timing, zal ik je vertellen. En dus ook van aanvoelen wanneer er weer een proeftijd voorbij is. Ja, ,ja, wie heeft je verteld dat het makkelijk zou gaan?

Het belletje van de oven meldt mij dat het brood er uit wil. Als niemand mee wil eten, heb ik voor drie weken genoeg. Het is een stoer brood geworden. Stevige kost. Terwijl ik er een snee van af zaag, vraag ik me af of God de Vader dat gevoel ook kent. Dat het kroost niet altijd zomaar tevreden is. Vast wel. Hij kent de Altijd-wat-anders-kinderen, Lussiknie-kinderen, dram-kinderen, alles-ok-kinderen (die moet je met een lampje zoeken maar ze bestáán!) Hij kneedt, al is hij niet de brood, maar de pottenbakker. En ook het brood dat leven geeft, trouwens. En verder laat Hij ons van alles proeven waar Zijn liefde doorheen gebakken is.

Al trekken we nog zo'n zuur gezicht...

Bijzonderdag

Morgen is de dag. Hiep hiep hoera, de 'Nationale fiets naar je werk dag'. Nou ben je gelukkig! Toch? Daar hebben we met ons allen toch naar verlangd? Sorry, flauw. Ik steek er de gek mee want ten eerste heb ik geen betaalde baan (heel sneu inderdaad) en ten tweede zijn er al zo verschrikkelijk veel dagen aan speciale gebeurtenissen gekoppeld, dat we binnenkort zelfs mét schrikkeljaar een aantal dagen van een jaar tekort komen. Niet dat het iemand boeit of zo maar ik heb even een klein onderzoekje gedaan. Blader maar mee in je agenda...

Laat ik van elke maand een bijzondere nemen, daar gaat ie: 23-1: Dag van de City-marketing. Wist je niet hè, maar nou wel. Wat zal die city ervan opknappen. 17-2: Doe vriendelijk dag. Iets van gemerkt? Ga me niet vertellen dat je dat nog weet. 16-3: Dag van de leerplicht. Zijn alle kinderen vrij zeker. 23-4: Werelddag van het boek en de auteursrechten. Dat is een mooie! Kan ik eindelijk die cruise gaan maken met mijn geliefde die meehielp twee bundels tot stand te brengen. 17-5 Verantwoordingsdag. Oh, help, da's vandaag! Hebt u nog iets aan te geven? 15-6: Prokkelstagedag. "Lieve allemaal, vandaag is het een belangrijke dag, we gaan prokkelen. Wat is dat? Niks mee te maken, Prokkel maar mee. We prokkelen links en rechts en aan het eind brengen we een prokkeltoast uit. 2-7: Wereldufodag. Bukken verdorie. Wéér één vlak boven je hoofd. Allemaal binnen blijven! 13-8 Linkshandigendag. Meen je dat echt? Ja, ik heb het niet bedacht hoor. 26-9: Internationale dag van de Talen. Dan zingt elk vogeltje zoals het gebekt is en elk mens ook. 15-10: Internationale dag van handen wassen. Wat jij je daarbij voorstelt, weet ik niet maar mijn fantasie slaat op hol. 8-11: Dag van de stralende beroepen. You name it. Wie straalt, wat wordt er uitgestraald en houd het stralen zomaar weer op? 5-12: Sinterklaas. Dat snapt iedereen. Oh nee, tegenwoordig ook niet meer...

En nou heb ik nog maar een klein beetje gehad. Sommige dagen worden zelfs verdeeld over meer doelgroepen dus laat ons devoot hopen dat er geen ruzie van komt en steeds als ik weer een bijzondere zie, denk ik: Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Van harte gefeliciteerd met deze speciale dag.

Snippers (4)

Van de eerste honderd dagen Trump werd een behoorlijke heisa gemaakt. Dat is alweer negentien dagen geleden en 'America-great-again'  is nog steeds niet zo'n heel groot feest. Met verbazing hoor ik dat dit komt omdat er monden gesnoerd moeten worden...

Maar nu is het Amerikaans parlement het zat. Enough is enough! Nu al! Wij zitten zelf inmiddels een dikke zestig dagen zonder regering en hopelijk schiet de volgende poging een beetje op want stel dat er toch nog een akkoord getimmerd wordt over kleinigheden als, ik noem maar iets hoor, een nieuwe voucherpot voor mensen die getest - met beperkte houdbaarheidsdatum - en 'desperate to learn' zijn... Als de ww-einddatum van zulke mensen verstrijkt, en daarmee het recht op een studiebonnetje, vissen ze nóg eens achter het net. Heel sneu. Dat zijn persoonlijke zorgen, ik moet gróót en dus niet alleen maar aan mezelf denken, dat weet ik wel maar ik laat me afleiden door slechte voorbeelden en woon nou eenmaal niet in Amerika, waar xxxl de norm wil zijn...

'Zolang die voucherpot nog steeds niet op mijn mat ligt, vermaak ik me trouwens toch nog prima', zei ik in de vorige snipper en achter die uitspraak - géén grootspraak, dat laat ik aan iemand anders over - sta ik nog steeds. 'No matter who's the president, God is King' luidde honderdnegentien dagen terug een slogan. Dat geldt overal. Zelfs voor een land waar de kabinetsformatie vooralsnog is geflopt. Alles wat mijn Koning zegt is meer dan genoeg! En van eeuwigheidswaarde. Dat is garantie voor alles wat ik nog mag leren in mijn hele leven.

Gratis!
Great!

Bagage

In Amsterdam was ik vorige maand ook nog even. Aanleiding was de prijsuitreiking van een schrijfwedstrijd en het handen schudden met een échte Nederlandse schrijver als jurylid  - "Oh, u komt helemaal uit het Noorden? Met al die aardbevingen?" - Niet zo eentje waar er dertien van in een dozijn passen en zeker geen would-be-exemplaar. 'Schrijf een nieuwe kronkel als wijlen Carmiggelt en gebruik één van de café's die hij bezocht als achtergrondtoneel' luidde de opdracht. Een kolfje naar mijn hand. Elke avond één verhaaltje voor het slapen gaan, maakt, dat je ook eens wat probeert. Niet om de plagiaat - dat zou me niet eens lukken - maar om het in ere houden van een stukje Nederlands erfgoed...

Die activiteit neemt niet de hele dag in beslag maar Amsterdam is zo'n grote speeltuin. Je hoeft nooit twee keer in de zelfde attractie. Als voorafje nam ik de tram naar de Dam. Daar deed ik een vreselijke ontdekking. In de ochtend bij het inpakken van mijn rugzak, voelde mijn portemonnee zo zwaar aan. Thuislaten dus! Want reizen met volledige bepakking verpest je dag. Treinkaartjes wegen helemaal niks. Een los tientje ook niet. En waarom ik daarna niet dat kleine oranje stukje plastic waarmee het zo makkelijk betalen is, uit het zijvakje plukte? Ik kan het moment niet meer reconstrueren...

Mijn. Pinpas. Was. Niet. Mee!
Ik, enorme letterlievende, winkeltjesminnende, chaoot...
Ga vooral gezellig een dagje Mokum doen.

Niet dat shoppen een expliciet doel was  - om de uitspraak van de bagage niet in gevaar te brengen -  maar als het geen keuze mag zijn, is er niks meer aan! Sakkerend op mijzelf, liep ik, slalommend langs wiet, vis en patatgeuren naar de Jordaan. Het café, dat beschreven was, wilde ik met eigen ogen zien. De kroeg bleek gesloten en mijn verhaal stond niet eens op de shortlist. Gelukkig maar want de winnaar kreeg een enorme lijst mee met daarin de foto van het café naar keuze. Tel uw zegeningen: Een onaangeroerde bankrekening en niks om mee te moeten slepen. Hadden alle schrijvers het maar zo makkelijk.

Snippers (3)

Offline is the new luxury ' staat er op de sticker die mijn telefoonhoesje siert. Offline is hip, is hype, creëert ruimte en tijd voor de medemens - die ook eerst wat moet wegleggen - en wat dacht je van de energie die vrijkomt voor creativiteit en/of oude ambachten.  Wie durft zich die ruimte nog te veroorloven

Ik wel hoor. Al is het wel weer een tegenvaller dat schrijven niet op de lijst van ambachten staat, maar wisten ze vroeger véél! Zolang het voucherpotje om te studeren leeg blijft en de stofzuiger in de kast, zolang er textiele werkvormen bestaan, zolang er mensen zijn die me nodig hebben, zolang er workshops zijn, die me een succesvolle reis naar ander werk - dat er niet is - beloven, zolang... Nou ja, wás ik maar zo wijs om al die momenten ook echt offline te zijn. Kijk naar de mier, jij luiaard. Geen schermpje en toch de hele dag druk. En dacht je dat échte schrijvers elke vijf minuten waren afgeleid, dan had jij geen boek op je nachtkastje liggen.

Iets met discipline en zo.

En ergens knaagt nog meer! Als ik offline ben, ik bedoel, écht even helemaal los van de toetsen. Dan zou ik meer tijd kunnen creëren voor mijn Schepper. Voor wie de mogelijkheid voor creativiteit in me legde, en letters en contacten. Hij hanteert geen wachttijden omdat er eerst nog iets gepost moet worden maar is vol onverdeelde aandacht. Kom daar maar es om, vandaag de dag!

Hé, kwam discipline niet van: Discipel?

Dat heeft met luxe weinig te maken.

Of wel, misschien?

Snippers (2)

Foutje bedankt!
Sinds het gesprek met onze Nederlandse koning leun ik ontspannen achterover. Het interview werd een week geleden afgenomen en nog steeds is het effect merkbaar. Was het maken van fouten en de duidelijke noodzaak daartoe niet duidelijk aan de orde gekomen, dan doolden we nog rond als schapen zonder herder maar gelukkig hoeven we dus niet perfect te zijn. Adem in, adem uit en laat af en toe een beste steek vallen. Het mag van de koning!

Fout. Wat is eigenlijk fout? En is jouw soort fout net zo erg als de mijne? Je hebt foute muziek, een fout uur en foute mode maar waarom zijn ze zo erg of slaan we inmiddels door naar 'proud to be fout?' En hebben alle fouten verstrekkende gevolgen of kan je ook volstaan met 'een beetje dom'? De definitie van de term in het woordenboek luidt: Onjuist. Dan komen er wat vervoegingen en vervolgens uitleg over kardinale fouten, die niets te maken hebben met kerkelijk leiders - in principe dan - maar des te meer met de omvang van de blunder. Kardinaal betekent namelijk: Groot, voornaam. Het is maar dat je het weet. Daar hoef je trouwens niet eens een koninklijke titel voor te hebben. Dat lukt elk mens. En mocht je in de val van de gedachte trappen, die ene fout nooit meer te maken... Troost je, er komen genoeg nieuwe voor in de plaats. 

Wat een interview allemaal niet teweegbrengt! Des te sneuer dat het openhartige gesprek zo beroerd beloond werd door schimpen op de koningsdochter via alle mogelijke kanalen. Over onjuist gesproken.... Dat heeft de koning niet aan ons verdiend. Wij hoeven zelf niet perfect te zijn, hoera, proost en zo! Waarom verwachten we het wel van de oranjetelg? Hoe moet zij zich zelf  leren kennen als wij haar niet de ruimte geven?

 Daar zei paps namelijk ook wat over...