Sinds het gesprek met onze Nederlandse koning leun ik ontspannen achterover. Het interview werd een week geleden afgenomen en nog steeds is het effect merkbaar. Was het maken van fouten en de duidelijke noodzaak daartoe niet duidelijk aan de orde gekomen, dan doolden we nog rond als schapen zonder herder maar gelukkig hoeven we dus niet perfect te zijn. Adem in, adem uit en laat af en toe een beste steek vallen. Het mag van de koning!
Fout. Wat is eigenlijk fout? En is jouw soort fout net zo erg als de mijne? Je hebt foute muziek, een fout uur en foute mode maar waarom zijn ze zo erg of slaan we inmiddels door naar 'proud to be fout?' En hebben alle fouten verstrekkende gevolgen of kan je ook volstaan met 'een beetje dom'? De definitie van de term in het woordenboek luidt: Onjuist. Dan komen er wat vervoegingen en vervolgens uitleg over kardinale fouten, die niets te maken hebben met kerkelijk leiders - in principe dan - maar des te meer met de omvang van de blunder. Kardinaal betekent namelijk: Groot, voornaam. Het is maar dat je het weet. Daar hoef je trouwens niet eens een koninklijke titel voor te hebben. Dat lukt elk mens. En mocht je in de val van de gedachte trappen, die ene fout nooit meer te maken... Troost je, er komen genoeg nieuwe voor in de plaats.
Wat een interview allemaal niet teweegbrengt! Des te sneuer dat het openhartige gesprek zo beroerd beloond werd door schimpen op de koningsdochter via alle mogelijke kanalen. Over onjuist gesproken.... Dat heeft de koning niet aan ons verdiend. Wij hoeven zelf niet perfect te zijn, hoera, proost en zo! Waarom verwachten we het wel van de oranjetelg? Hoe moet zij zich zelf leren kennen als wij haar niet de ruimte geven?
Daar zei paps namelijk ook wat over...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten