De vrije-val-nachtmerrie die mij vorige week visiteerde in het holst van de nacht, was er eentje van de allerergste vorm. Daar ging ik en ik wist dat de afgrond heel diep was! Je wordt er altijd zo pijnlijk bij bepaald dat vliegen uit eigen kracht nog steeds niet tot de mogelijkheden behoort en, afgezien van die flauwe zwaartekracht, maakt zo'n droom je vooral duidelijk dat je je echt niet mooier voor hoeft te doen, dan je bent. Bovendien, ik wíst dat het niet zou gaan. Het maakt nederig, zo'n ervaring. Dat wel. Je weet weer waar je plek is.
Vroeger sprong ik van een stapel stenen op last van een broer. Hij beweerde dat vogels het ook zo deden en dat het een koud kunstje zou zijn, hun voorbeeld te volgen. Het was één van zijn sterkste bakken in de categorie ongein die de strijd tussen broers en zussen kenmerkt. "Neem eens een hapje zeep zeg, hij smaakt net als tandpasta" staat onbetwist op nummer twee. Het schuimbekken heeft maar een jaar of drie geduurd. Bij het geven van de vliegles, stond broer veilig aan de voet van de steenberg terwijl hij met zijn armen voordeed hoe het fladderen in zijn werk ging. Het werd flateren en daarna lag mijn knie open.
Terwijl je wakker schrikt omdat je net van de Mount-Everest sprong, maai je eerst en passant het glas water om, dat op het nachtkastje staat voor af en toe een slokje troost bij nare dromen en andere ongemakken. Daar heb je dus voorlopig niets meer aan. Hier en daar slinger je een rauwe kreet de ruimte in. Vervolgens krijgt je lief een dreun die hij zich de komende weken nog heugen zal en terwijl hij verontwaardigd vraagt waar al die flauwekul aan verdiend is, strompel je het bed uit om de rest van de schrik ergens anders te lozen en met een beetje mazzel stoot je keihard je kleine teen aan een bedpoot bij terugkomst. Wát een nacht. En dat om zo'n onnozel bergje. Het was op de dag ervoor een feelgood-monday-filmpje op tv die de kiem van onheil zaaide voor al die droomellende. Een koorddanser die nutteloze records boven ravijnen wilde verbeteren, had zichzelf bewezen. De wereld moest het weten. Een aantal kilometer slap koord tussen twee bergen bood die uitdaging en een dikke zoen van zijn vriendin was, als het mis was gegaan, zijn laatste hot-experience geweest.
Maar het ging goed. Natuurlijk ging het niet mis! Had ik dat willen zien dan? De restjes zijn voor het kijkende volk dat met afgrijzen constateert dat het wel heel ironisch is om hier een fijne maandag in te zien. Op naar dinsdag! Spring! Dans op het koord dat van zondag tot zaterdag stof tot dromen bevat.
(En zet dat water nou eens verder weg!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten