Bagage

In Amsterdam was ik vorige maand ook nog even. Aanleiding was de prijsuitreiking van een schrijfwedstrijd en het handen schudden met een échte Nederlandse schrijver als jurylid  - "Oh, u komt helemaal uit het Noorden? Met al die aardbevingen?" - Niet zo eentje waar er dertien van in een dozijn passen en zeker geen would-be-exemplaar. 'Schrijf een nieuwe kronkel als wijlen Carmiggelt en gebruik één van de café's die hij bezocht als achtergrondtoneel' luidde de opdracht. Een kolfje naar mijn hand. Elke avond één verhaaltje voor het slapen gaan, maakt, dat je ook eens wat probeert. Niet om de plagiaat - dat zou me niet eens lukken - maar om het in ere houden van een stukje Nederlands erfgoed...

Die activiteit neemt niet de hele dag in beslag maar Amsterdam is zo'n grote speeltuin. Je hoeft nooit twee keer in de zelfde attractie. Als voorafje nam ik de tram naar de Dam. Daar deed ik een vreselijke ontdekking. In de ochtend bij het inpakken van mijn rugzak, voelde mijn portemonnee zo zwaar aan. Thuislaten dus! Want reizen met volledige bepakking verpest je dag. Treinkaartjes wegen helemaal niks. Een los tientje ook niet. En waarom ik daarna niet dat kleine oranje stukje plastic waarmee het zo makkelijk betalen is, uit het zijvakje plukte? Ik kan het moment niet meer reconstrueren...

Mijn. Pinpas. Was. Niet. Mee!
Ik, enorme letterlievende, winkeltjesminnende, chaoot...
Ga vooral gezellig een dagje Mokum doen.

Niet dat shoppen een expliciet doel was  - om de uitspraak van de bagage niet in gevaar te brengen -  maar als het geen keuze mag zijn, is er niks meer aan! Sakkerend op mijzelf, liep ik, slalommend langs wiet, vis en patatgeuren naar de Jordaan. Het café, dat beschreven was, wilde ik met eigen ogen zien. De kroeg bleek gesloten en mijn verhaal stond niet eens op de shortlist. Gelukkig maar want de winnaar kreeg een enorme lijst mee met daarin de foto van het café naar keuze. Tel uw zegeningen: Een onaangeroerde bankrekening en niks om mee te moeten slepen. Hadden alle schrijvers het maar zo makkelijk.