Van de eerste honderd dagen Trump werd een behoorlijke heisa gemaakt. Dat is alweer negentien dagen geleden en 'America-great-again' is nog steeds niet zo'n heel groot feest. Met verbazing hoor ik dat dit komt omdat er monden gesnoerd moeten worden...
Maar nu is het Amerikaans parlement het zat. Enough is enough! Nu al! Wij zitten zelf inmiddels een dikke zestig dagen zonder regering en hopelijk schiet de volgende poging een beetje op want stel dat er toch nog een akkoord getimmerd wordt over kleinigheden als, ik noem maar iets hoor, een nieuwe voucherpot voor mensen die getest - met beperkte houdbaarheidsdatum - en 'desperate to learn' zijn... Als de ww-einddatum van zulke mensen verstrijkt, en daarmee het recht op een studiebonnetje, vissen ze nóg eens achter het net. Heel sneu. Dat zijn persoonlijke zorgen, ik moet gróót en dus niet alleen maar aan mezelf denken, dat weet ik wel maar ik laat me afleiden door slechte voorbeelden en woon nou eenmaal niet in Amerika, waar xxxl de norm wil zijn...
'Zolang die voucherpot nog steeds niet op mijn mat ligt, vermaak ik me trouwens toch nog prima', zei ik in de vorige snipper en achter die uitspraak - géén grootspraak, dat laat ik aan iemand anders over - sta ik nog steeds. 'No matter who's the president, God is King' luidde honderdnegentien dagen terug een slogan. Dat geldt overal. Zelfs voor een land waar de kabinetsformatie vooralsnog is geflopt. Alles wat mijn Koning zegt is meer dan genoeg! En van eeuwigheidswaarde. Dat is garantie voor alles wat ik nog mag leren in mijn hele leven.
Gratis!
Great!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten